Leki powodem wygasłego uczucia? - Netkobiety.pl

Ja bym na Twoim miejscu dobrze się zastanowił czy rzeczywiście należy wykluczać inna osobę. Z tego co napisałeś, wręcz przeciwnie. Obym się mylił.

Merle, nigdy nie bylam w małżeństwie, ani nawet w wieloletnim związku więc nie mogę Ci pomóc, ale co do efektów terapii i leków - w poprzednim związku rozpoczęłam terapię i widzę pewną analogię między zachowaniem twojej żony, a moim w tamtym okresie. Ze związku, z którego wydawało mi się, że byłam względnie zadowolona zostało nic, bo go zakończyłam z podobnymi przemyśleniami do twojej żony. Więc chyba nawet sama terapia, bez farmakologii i procesy które w człowieku pod wpływem tej terapii zachodzą mogą tak na człowieka wpływać. Ona poznaje siebie, zaczyna rozumieć wiele kwestii, może nawet nadinterpretuje je, może na siłę nie chce być tą osobowością zależną i teraz będzie przeginać w drugą stronę i na siłę chciec być niezależna a w Tobie będzie widzieć zagrożenie? Tego nie wiem. Życzę cierpliwosci i owocnych rozmów. I ewentualnej umiejętności pogodzenia się z tym, że żona wybierze rozwiązania, które Cię unieszczeslwią. Pozdrawiam

Leki antydepresyjne mogą mieć wpływ na zobojętnienie emocjonalne, nie w każdym przypadku, ale mogą.

bullet,

Oczywiście przyszło mi to do głowy, ale że do jakiejkolwiek fizycznej zdrady nie doszło, jestem 100% pewien. Emocjonalnie, to inna sprawa, ale nawet tu chyba za mało jest sygnałów, by o to chodziło. Jak pisałem, jestem po przejściach, i akurat na symptomy zdrady jestem dość wyczulony. Powtórzę za Tobą "oby nie".

aniuu1,

Celne uwagi i dające nadzieję

Nie jest zdecydowana kończyć związku, ale nie robi też nic, by cokolwiek w nim poprawić. Przy dzieciach i innych zależnościach zakończenie związku jak wiadomo nie jest takie proste. Tak, czy inaczej niebawem się przekonamy, czy jest zainteresowana terapią par, bo czekam tylko na potwierdzenie wolnego terminu przez panią psycholog.

Co do pasji, to po trochu z każdej z opcji. Każde z nas coś ma, ale druga strona się tym nie interesuje. Poza tym faktycznie ciężko o czas, by te pasje realizować.

Jeśli chodzi o coś nowego, co moglibyśmy zacząć robić, nie ma takiej chęci ze strony żony. Kiedyś chodziliśmy na taniec towarzyski i jak proponowałem, że może coś w ten deseń zrobimy, powiedziała, że nic takiego nie chciałaby robić. Może jakbym wyszedł z konkretną propozycją, okazałoby się, że jest tym zainteresowana. Problem też jest w tym, że przeprowadziliśmy się do domu do innego miasta i nie mamy tutaj wsparcia żadnej z rodzin. Zresztą ostatnio zorganizowałem wieczór tylko dla nas, żona nie była zainteresowana spędzeniem go razem i pojawiła się pretensja, że nie ustaliłem tego z nią wcześniej.

Staram się słuchać. Ostatnio pojawiło się bardzo wiele różnych zarzutów (niektóre znam z przeszłości, a niektóre nowe). Nie ma w nich jednak jakiejś ciągłości. Zależnie od dnia padały różne zarzuty.

Fakt, że wspomniała ostatnio bym był bardziej cierpliwy, a z drugiej strony ciężko o cierpliwość, gdy człowiek cierpi, a do tego zdarzyła się ostatnio niespodziewana noc, gdzie był seks, była czułość, była bliskość, a następnego dnia wracamy do punktu wyjścia, jakby nic się poprzedniego dnia nie wydarzyło. Właściwie to od tego dnia jest tylko coraz gorzej.

R_ita,

Możliwe, że masz rację. Dziękuję i również powodzenia

Cyngli,

Nie zmieniają osobowości, ale hamują "motyle w brzuchu" Mogło być do tej pory tak, że nie spełniałem do końca oczekiwań żony, ale chemia fizyczna, która zawsze była między nami, jakoś to rekompensowała. Gdy tego zabrakło, zostały tylko zarzuty. Gdybam. Równie dobrze możesz mieć rację.

Lucky12,

Jest to fajnie wyjaśnione na kilku stronach, ale najwyraźniej jako nowy użytkownik nie mogę linkować

Leki, jak napisała Cyngli, NIE zmieniają osobowości, ale mogą negatywnie wplywać na libido. Z tego, co wywodzisz, wnioskuję, że żona nie ma już takiego apetytu na seks z Tobą, jak wcześniej. Może to było to, co ją przy Tobie trzymało, a teraz zostały tylko sprawy finansowe.

Dziś już prawie 2 miesiące od założenia wątku, a ja z żoną ciągle razem, i ciągle w kryzysie. Raz lepiej, raz gorzej, a ja czuję się, jakbym tkwił w zawieszeniu.

Teoretycznie wiem, że powinienem się od żony odsunąć, zająć się sobą i co ma być to będzie... Niestety mając ją codziennie u swego boku nie jest to takie proste.

W oryginalnym poście nie napisałem dużo szczegółów, bo pytanie było o wpływ leków, ale chyba już czas lepiej nakreślić sytuację, bo liczę, że forum jednak trochę pomoże, a przynajmniej uda się spojrzeć na sprawę z innej perspektywy.

Wiek: ledwie przed czterdziestką, żona rok młodsza.

Sytuacja: rodzina patchworkowa, gdzie żona z poprzedniego małżeństwa wniosła dwójkę dzieci, ja żadnego. Mamy wspólnego syna, który ma 6 lat. Staż związku 8 lat.

Żona z syndromem DDA (niestwierdzonym, ale raczej tutaj nie ma wątpliwości) w dodatku jeszcze zanim stała się nastolatką przeżyła śmierć drugiego rodzica. Wychowywana w rodzinie alkoholowej, gdzie pozostały rodzic (alkoholik) związał się z nową (niepijącą) osobą i w takich okolicznościach żona się wychowywała. Jako nastolatka miała kłopoty neurologiczne. W pierwszym małżeństwie nigdy nie była szczęśliwa, ale nie chcę tutaj podawać za wielu szczegółów.

Ja, jeśli już szufladkować, to jestem DDD, choć też nigdy nie było to stwierdzone i nie odczuwam żadnej traumy na myśl o domu rodzinnym. Również po nieudanym małżeństwie (zdradzony przez żonę), na szczęście bez dzieci. W młodości problemy z alkoholem, ale to już za mną.

Początki związku dość burzliwe, ciężko nam było obdarzyć się wzajemnym zaufaniem. Żona dość szybko, bo po około 9 miesiącach bycia razem, zaszła w ciążę. Czułem, że jako rodzina nieustannie idziemy do przodu, że i my, i nasze dzieci mają się coraz lepiej.

Fizycznie spora chemia, poczułem do niej wielkie bum, które chyba było silniejsze niż moja pierwsza miłość. Ona miała podobnie. Działo się u nas bardzo wiele, bo z jej byłym mężem toczyliśmy różne batalie sądowe. Na początku byłem w relacji osobą wyraźnie silniejszą, znacznie lepiej zarabiająca i de facto pomagałem żonie sprzątnąć bałagan z jej porzedniego życia.

Związek ogólnie nie należał do łatwych. Były gorsze i lepsze momenty, ale nigdy nie wyrządziliśmy sobie świństwa, typu zdrada. Nieustannie poprawialiśmy naszą sytuację materialną, a dzieci rozwijały się bardzo dobrze. Można by rzec, żyć, nie umierać.

Na ten moment żona ma bardzo dużo żalu, jest przekonana, że nie mamy szans naprawić naszej relacji.

Tylko, że rzeczy, o które ma pretensje, sama też robi - taka hipokryzja. Na pytania czemu teraz taka zmiana, mówi, że wcześniej nie miała siły. A wcześniej to było tak, że po prostu była ode mnie zależna. Teraz nie jest. Poradzi sobie sama i wie o tym.

Z tego co mówi, już od dawna ma te żale, ale dopiero niedawno faktycznie je wyartykułowała, i wtedy była już prawie zdecydowana, by się rozejść.

Trochę wygląda to tak, że dopóki mnie potrzebowała, to brała ile się dało, a gdy przestała potrzebować, odstawia w kąt jak zepsutą zabawkę.

Nie jest zainteresowana terapią par. Każda rozmowa wygląda tak, że niezależnie jak rozmowa się zaczyna po chwili ona przedstawia różne zarzuty, a ja się ciągle tłumaczę. I nieważne, czy przyznaje jej rację, czy robię jakiś kontratak, czy milczę, lub czy cokolwiek ustalimy. Przy następnej rozmowie padają te same zarzuty, a jak proszę o przykłady, to ciężko jej je znaleźć.

Chwila szczerości: kocham ją. Jest w niej coś, co przyciąga mnie jak magnez i pomimo, że jest to mój czwarty poważny związek, to żadna kobieta nie zawróciła mi tak w głowie, jak ona.

Natomiast, gdyby nie dzieci, to myślę, że już nie wytrzymałbym tej sytuacji i (pomimo, że ją kocham) rozeszlibyśmy się. Ale jednak dzieci są i nie są niczemu winne. Poza tym uważam, że w przypadku rozstania żonie szybko zacznie brakować mojej obecności i zatęskni. Dlatego uważam ten pomysł za bezsensowny, bo cała rodzina na tym ucierpi, nawet jeśli w przyszłości mielibyśmy się zejść.

Tłumaczę jej, że oboje mamy schrzaniony "software" w niektórych miejscach i że głównie u nas szwankuje komunikacja. Że odgrywamy pewne schematy i nie potrafimy się z nich wyrwać. Że nie ma co się skupiać na przeszłości i trzeba spojrzeć w przyszłość. Niestety nie dociera, nie trafia i ciągle babramy się w takie wskazywanie palcami, szukanie winnego.

Widzę, że ona nadal mnie kocha. Ostatnio na moje pytanie o tą sprawę odpowiedziała "staram się nie".

No i nadal nie wiem, co o tym wszystkim myśleć, i co zrobić dalej.

Nie jestem w stanie opisać wszystkiego z najdrobniejszymi szczegółami, ale w przypadku pytań, postaram się doprecyzować.

Dokladnie. Zona zaczela dojrzewac, pracowac nad soba, chce zmienic swoje zycie, aby byc szczesliwa, a tobie ten uklad sie nie podoba, rekami i nogami zapierasz sie, aby stare trwalo. Strach ma wielkie oczy, ale zycie nie stoi w miejscu i inni dookola tez. Ciekawe jakich wyborow dokonasz.

To jest super, że chcesz zmiany, że jesteś w terapii, że widzisz i działasz. Dużo piszesz o tym, czego Ty chcesz: uważasz, że trzeba być razem, że musimy popracować nad komunikacją, ty chcesz ale ona terapii nie chce, to ona nie słucha, Ty decydujesz że trzeba przestać "babrać" się w przeszłości, "jedyna" rada odciąć grubą kreską, zaczęcie od nowa, wystarczyło by "tylko cośtam". Ona nie chce tego, tamtego, odmawia, nie robi.

Słuchaj, będzie mocno: czy Ty cokolwiek, COKOLWIEK wiesz o tym, czego ona chce??
Bo na razie piszesz z pozycji kogoś, kto ma jedyne słuszne rozwiązanie na wszystko, odpowiedź na każdy problem, i to tylko wyłącznie to zadziałą, ALE ONA NIE CHCE. No głupia, zawzięła się, gdyby tylko Cie posłuchała to by był git majonez. Wszystko wiesz, wszystko komunikujesz, no ale

Mam śmiałą tezę, że w ogóle masz w nosie to co ona mówi. Jak Ci się nie zgadza  z Twoim światopoglądem, to odrzucasz. Twoje egoistyczne przekonanie, że masz na to wszystko przepis i odpowiedź nie pozwala Ci naawet usłyszeć rzeczy, z którymi ona ma problem. A jak niby masz usłyszeć? Nie winię Cię, ale jeśli masz głębokie przekonanie, że trzeba przestać babrać się w przeszłości, połączone z silną potrzebą zadziałania tu i teraz, i z przekonaniem że znasz rozwiązanie które zadziała, to nie usłyszysz jej. Będziesz nadal tylko czekał, aż ona przebrnie przez swoje narzekanie, któego nie chcesz słuchać, żeby podać jej rozwiązanie, które Ty wybierasz.
Odbierasz jej sprawstwo, nie słuchasz jej empatycznie, nie rozumiesz, co ona przeżywa i nie dajesz jej prawa do tego, żeby sama dotarła do tego, czego ona chce.

Pokory, życzę Ci pokory. Nie masz być jej terapeutą, ale z tego co wiem, ludzie w związku są od sluchania się i wspierania. Nie od dyktowania "trzeba odciąć, przestać się babrać", udzielania rad czy wydawania diagnoz i planowania naprawy. Nic się nie zmieni, dopóki jej nie usłyszysz. Dopóki nie przyjmiesz, że jej zarzuty, narzekania, są właściwą, najlepszą teraz dla niej metodą radzenia sobie z sytuacją. To na ten moment najlepsze co może zrobić. Może tak na kilka dni, tygodni porzuć wszechwiedzący ton i po prostu bądź przy niej jak przy człowieku.
Zadaj jej pytanie raz, drugi, siódmy, "czego potrzebujesz? co mogę Ci dać? co mogę zrobić inaczej, jak to widzisz? co będzie pomocne?" i usłysz, bez oceny, bez stwierdzania "to zadziała a to nie".

Być może rzeczywiście nie  jesteście daleko. Ale mam poczucie, że tak jak w większości relacji z ludźmi, żeby być blisko, trzeba zaakceptować, że ONA TAK MA, teraz w tym momencie, i przytulić te trudne rzeczy, które przeżywa. I uznać, że ona może mieć inaczej... może uznać, że rozstanie najlepsze, albo babranie się w przeszłości najlepsze.

Pisz mocno, właśnie konkretów potrzebuję

Masz rację nie wiem, czego ona chce. Nie dlatego, że nie jestem tym zainteresowany, a dlatego, że o tym nie mówi. To nie jest nowa sytuacja, która trwa miesiąc. Minęło już kilka miesięcy. Wiesz wprost pytam: czego chcesz? Odpowiedź: niczego.

Tak jak napisałem, ta sytuacja trwa już dość długo. Na początku potrzebowała więcej przestrzeni i ją dostała. Jej zachowanie w tym czasie nie uległo żadnym zmianom, nie było chęci rozmów o nas. A ja też nie mogę trwać w ciągłym zawieszeniu. Był okres świąt/sylwestra. Tak się w tym roku złożyło, że oboje mieliśmy dużo wolnego. Po nowym roku powiedziałem sobie, że już dość czekania. Oczywiście w między czasie szukałem odpowiedzi i stąd po różnych wydarzeniach wyszło mi, że nie umiemy ze sobą rozmawiać, każda rozmowa wygląda tak samo i na tą samą sprawę patrzymy zupełnie inaczej. To nie tak, że mamy zagrzebać przeszłość. Jestem za tym, żeby ją przerobić i wszystko sobie wyjaśnić, ale zwyczajnie nie potrafimy tego zrobić. Początkowo, gdy pojawił się ten kryzys, sugerowałem częste rozmowy, gdzie mielibyśmy właśnie zająć się jedną rzeczą, która nie do końca pasuje jej, jedną która nie do końca pasuje mi. Bez presji, ile czasu będzie trzeba, tyle będzie. Nie chciała. Potem dostała więcej przestrzeni i w zasadzie nic się nie ruszyło.

I uwierz mi, mógłbym czekać i dłużej, ale patrzę też na ogólną atmosferę w domu (wpływ na rodzinę) oraz na to jak to wpływa na mnie. Jeśli boli Cię ząb, idziesz do dentysty i go leczysz lub wyrywasz. Tymczasem mnie ten "ząb" boli i nie bardzo wiem, co z tym zrobić. Żona obecnie zablokowała mnie na FB, stosuje silent treatment, nie odpisuje na SMSy, nie patrzy na mnie, śpimy osobno (ale nie codziennie, po prostu jednego dnia wstaje i idzie spać, gdzie indziej), raz jest seks, jest bliskość, następnego dnia oddalenie, ale właściwie bez wyraźnej przyczyny. Łatwo pisać z boku, ale dużo ciężej jest w czymś takim żyć.

Przecież my powinniśmy grać do jednej bramki, nawet gdyby nie było między nami żadnego uczucia. Bo nie jesteśmy tylko mężem i żoną, ale mamy stosunkowo małe dzieci, o które trzeba dbać. Tymczasem u nas nie ma żadnej współpracy. Tak więc jasne, powinna mieć czas na swoje przemyślenia i jeśli potrzebuje więcej to OK, ale nie w takiej atmosferze. My naprawdę nie zrobiliśmy sobie nic strasznego, więc skąd takie traktowanie. Właśnie tego nie rozumiem.

Żeby podsumować, to co napisałaś, to bardzo trafne spostrzeżenia, ale bardziej odnoszą się do sytuacji sprzed kilku miesięcy. Potem dostała ten czas i sprawstwo i...? Nic.

Mam czekać w nieskończoność?

Zgoda, ale w takim razie w tym kierunku powinno się coś robić, a nie trwać i czekać. Samo się nie zrobi. No i traktowanie partnera bez szacunku na pewno w niczym nie pomoże.

----------------

Mega się cieszę, że się rozwija i usamodzielnia, naprawdę. Tylko jej skupienie się na sobie powoduje, że zaniedbuje inne rzeczy i nie mówię tylko o sobie, ale do pewnego stopnia sprawy rodzinne. Fajnie, że poszła do psychiatry i dostała leki. Tylko, że te antydepresenty to powinno być uzupełnienie dla terapii, a nie terapia sama w sobie. Żona jednak twierdzi, że nie potrzebuje terapii, bo już kiedyś na niej była i już się uporała ze swoją przeszłością i że nie chce się znów musiec przed kimś otwierać. Spoko, nikt jej na siłę nie przekona.

Nie mam już (początkowo były) żadnych obaw przed zmianą i przełamaniem starych schmetów. Do tanga jednak trzeba dwojga. Żona przyjęła teraz bardzo twardą postawę i wręcz za wszelką cenę chcę pokazać, że jest samodzielna, poszło to w drugą stronę.

O tym nie pomyślałem. Mówisz, że ona zdrowieje i mam po prostu zaczekać na efekt? Ale wiesz... nie chcę byśmy się rozstali i jednak też mam tu coś do powiedzenia. Jeśli będę tylko czekał, a jej zmiana pójdzie w złą stronę, to potem będę załował, że w porę nie zareagowałem.

Też mam taką nadzieję i bardzo chciałbym, żeby żona podjęła się jednak terapii, by właśnie ktoś inny niż ja (trochę to co mówię odrzuca a priori, boi się wpaść z powrotem pod mój wpływ - to jej słowa) wyjaśnił jej te sprawy. Ona w tej chwili nie czuje potrzeby szukać, czytać, analizować. Zajęłą się sobą.

Dlatego właśnie utknąłem w kropce. Z jednej strony chciałbym jej dać czas, a z drugiej to w jaki sposób mnie traktuje obecnie, jest bardzo bolące i odbija się na mnie źle. Żona wie, że traktuje mnie źle, nie zaprzecza temu, ale nie wyjaśnia czemu.

Merle
,, Żona obecnie zablokowała mnie na FB".
Dziwne, wyjaśniła dlaczego? Może masz nie widzieć pewnych polubień czy też innych serduszek które dostaję pod postami. Może jednak jest ktoś trzeci, ktoś kto ją myślowo bardzo przyciąga.

Leki bierze od początku roku. Pierwszy symptom, że tak powiem namacalny, że coś jest nie halo to połowa sierpnia, gdy bardzo dziwne rzeczy pisała mi w SMSach, wyzwiska, nawet pojawiło się słowo rozwód.

Następnego dnia zadzwoniła, przeprosiła, a ja szybko zmieniłem temat, bo było coś pilnego do załatwienia, potem już do tego nie wróciliśmy, bo pisała wtedy pod wpływem alkoholu i uznałem, że to przez to. Niestety, sprawa zamieciona pod dywan.

Potem było jak dawniej.

W połowie października zaczął się już ten kryzys i od tego czasu trwa. Wtedy po raz pierwszy powiedziała, że mnie nie kocha.

Pewnie, że pytałem, ale właściwie dopiero, gdy w tym roku zacząłem znów naciskać na jakieś konkrety, to dopiero padły jakieś deklaracje. Mówi, że chce wynająć mieszkanie i się do niego wyprowadzić. Nie wiem, czy to zrobi. Ale nie podejmuje rozmów jak to ma wyglądać z dziećmi, jak to sobie wyobraża. Generalnie podejmuje teraz wszelkie decyzje sama, robi co chce i ma mnie w d..ie.

Zablokowała mnie w złości, ale potem, gdy złość opadła, poprosiłem, żeby się nie wygłupiała i odblokowała, ale nie. Nie wyjaśniła dlaczego. Może jest ktoś trzeci. Jak jesteś odcięty od możliwości rozmowy z żoną, wszystko jest możliwe. Ot takie wróżenie z fusów.

Myślę, że nie ma kogoś trzeciego, ale to nic nie zmienia. Emocjonalnie nie jest już ze mną i prędzej, czy później ktoś się pojawi.

W ogóle mam wrażenie jakby traktowała mnie jak wroga numer 1.

To jest skomplikowana sprawa, szczegóły musiałyby iść na priv. Tutaj mogę tylko napisać, że dziecko nie mieszkało z nami od początku, tylko pojawiło się po pewnym czasie. Na początku byłem bardzo na nie otwarty i jeśli można to porównać do sytuacji zły glina (żona), byłem tym dobrym gliną. Ale z czasem po prostu przestaliśmy się dogadywać. Natomiast nigdy nie było jakichś kwasów między nami. Chyba najprościej da się to określić jako "tolerowaliśmy się". Starałem się jednak zawsze być sprawiedliwy i dbać o poczuciecie bezpieczeństwa. Biorąc pod uwagę okoliczności, uważam, że zachowywałem się całkiem dobrze względem dziecka i ta relacja byłby lepsza tylko wtedy, gdyby nasze charaktery były bardziej zgodne. Natomiast co żonie przeszkadzało to, że gdy coś nie pasowało mi w zachowaniu dziecka, mówiłem o tym żonie. Ona czuła jakbym nastawiał ją przeciw dziecku. Teraz rozumiem jak mogła się czuć, ale prawda jest taka, że z początku to właśnie broniłem jej dziecka przed nią samą. Pomiędzy nimi była mega burzliwa relacja. Zawsze starałem się mówić jednym głosem z żoną, bo żona i jej były mąż nie potrafili się co do dziecka dogadać i szczególnie były mąż próbował wykorzystywać dziecko do walki z żoną. Można powiedzieć, że bardzo długo byłem taką ostoją spokoju, studzącą kłótnie i konflikty, aż po kilku latach dałem sobie spokój i faktycznie za dużo żonie nadawałem odnośnie zachowania dziecka.

Niestety to (DDA) nie jest temat zero-jedynkowy i nigdy nie masz pewności, co jest prawdą, a co nie, a co jakimś automatycznym mechanizmem.

Ogólnie ciężka sprawa. Mam wrażenie jakby żona była w jakimś amoku, jakby jakaś wajcha przestawiła się w jej głowie i teraz nie spocznie dopóki nie osiągnie celu, jakikolwiek on by nie był.

Ponoć niektóre osoby z DDA nie potrafią kochać. I gdyby sprawa nie dotyczyła mnie, a jakiegoś kolegi i opisałby ze szczegółami jak wyglądał jego związek, z boku patrząc myślę, że stwierdziłbym, że żona go nigdy nie kochała, a jedynie potrzebowała. Oczywiście motyle były, zauroczenie było, ale to minęło tak jak zawsze, a miłości nigdy nie było.

Niestety chyba idziemy w złą stronę, oddalamy się coraz bardziej i za niedługo nie będzie czego zbierać. A ja będę czuł się jak ostatni, wykorzystany frajer, który nawet swemu dziecku nie był w stanie zapewnić pełnej rodziny.

Zamiast grzebac w czyims zyciu, zupelnie nieproszonym, i stawiac diagnozy DDA, leki etc. majace na celu odsuniecie sie od prawdy, lepiej byloby ci przyjac do wiadomosci, ze na chwile obecna zona cie juz nie chce.

Zapomniales dodac, ze warunkiem zazegnania kryzysu i wejscia w nowy etap zwiazku, jest niewymuszona, dobrowolna chec obojga partnerow na jego kontynuacje. Kolejny watek o tym, jak wymusic na partnerze to, co ja chce i uwazam za sluszne. Nie wspominajac juz o tym slynnym odpodmiotowieniu partnera: maz/zona jest jakby zaczarowany/a Moze ktos im tabletki podal?

Spokojnie Monoceros. Masz rację, że to toksyczna sytuacja, ale przez 7,5 roku nie czułem, by ten związek był toksyczny. Stał się taki dopiero ostatnio.

Jeśli chodzi o seks, to faktycznie na początku po każdym zbliżeniu liczyłem, że coś się zmieni. Wiem już, że nie, ale mam swoje potrzeby i trudno. Teraz po prostu któraś strona pyta, czy druga strona ma ochotę i po prostu to robimy. Trochę jak FwB.

Też tak uważam, ale żona nie. I co mogę zrobić? Grać w gierki? Gdybym chciał, to umiałbym ją zmanipulować. Stawianie granic jest ważne, ale nie chcę kogoś, komu muszę tłumaczyć oczywistości. Dlatego będę sobą = popełnianie błędów, chwile słabości, ale też przemyślane decyzje i siła. W myśl Terencjusza "człowiekiem jestem i nic co ludzkie, nie jest mi obce".

100% zgoda, ale ona widzi to inaczej. Ciężko przyjąć, że coś co dla Ciebie, czy dla mnie jest oczywiste, ona ma w nosie, ALE kilka miesięcy to nic w porównaniu do 7,5 roku. Mam jeszcze siłę czekać i czekać potrafię. To wcale nie znaczy, że godzę się na to, co robi. Trzeba jednak zachować ostrożność, bo jakiś fałszywy krok może wszystko przekreślić. Jeśli okaże się, że nie ma szans na poprawę, będzie trzeba to zakończyć.

Dziękuję za Twoja słowa, bo pomagają pamiętać, że nie zwariowałem

Wiem, że mogę sie mylić, ale moim zdaniem twoja żona w kimś się zauroczyła, wszystko razem co napisałeś pasuje do tego jak ulał. W tym nie ma poszukiwania siebie. Przeczytaj wątki chłopaków u których żony skoczyły w bok. Robiły dokładnie to samo co twoja.
Ale co ja tam wiem no bardzo mi to pasuje.

Jeśli się kimś zauroczyła, to jest już zapewne po ptokach.

Zresztą... ma to aż tak duże znaczenie, czy jest ktoś, czy nie? Efekt taki sam. Z tą różnicą, że gdyby ktoś był, byłoby mi łatwiej zrzucić na nią winę i iść dalej.

Jednak, jeśli iść tym tropem, to raczej zauroczyła się czymś, a nie kimś.

W tej chwili jest mocno zaangażowana w pracę, bardzo ją tam doceniają. Nie miała tego wcześniej i naprawdę żyje pracą. Potrzebowała, by ktoś ją docenił i tam to dostaje. Być może właśnie za mało ją doceniałem, za mało mówiłem jej jakie ma wspaniałe cechy.

kolejny klocek do powtarzającej się układanki. Przepraszam, że to piszę bo nie ma dowodów na tego ktosia, ale tak mocno to pasuje. A to, ze zablokowała FB jest tego kluczowym Gongiem.
Może odezwą się tutaj co niektórzy doświadczeni i pomogą ci zorientować się w sytuacji. Oczywiście jak sam będziesz tego chciał.
Ale szanuję też jak nie chcesz sie na to nakręcać.

Moim zdaniem skojarzenie jest bardzo trafne, chociaż wcale nie musi ono odzwierciedlać tego, co się dzieje w związku autora.
Bo właściwie to „wylanie” na merle, jego potrzeby, jego oczekiwania wyrażające się w jego jawnym lekceważeniu przez żonę jest bardzo podobne. I tak jak zdrajcy często sobie tworzą w głowie karkołomne usprawiedliwienia dla swojego zdradzieckiego postępowania, a co de facto oznacza korozję szacunku do stałego partnera i tego konsekwencje, tak samo tutaj wyczytać można opisy korozji szacunku a wraz z tym upadek związku.
Mechanizm ten pozwala zachować dobre zdanie o sobie i przeświadczenie o słuszności swoich wszelkich działań, bo przecież ostatecznie osoba, którą traktuje się w ten sposób była taka i siaka, robiła to nietak i tamto niefajnie. A na końcu wszystko to, bez względu na to, czy realne, czy wydumane, to i tak w sposób nieunikniony powoduje, że traci się szacunek do partnera.
To w kwestii podobieństw.

Jednak mi tutaj to nie do końca pasuje na zdradę. Raczej jest to odreagowywanie win, które żona merle przypisuje mężowi.
Jakby ona rzeczywiście dzięki sytuacji w pracy weszła na inny level i zobaczyła możliwość wyrwania się ze związku, w którym czuła się gorsza, tłamszona, uciśniona.
Tak wcale nie musiało być, że ona była jakoś tłamszona, ale takie może mieć na dzisiaj odczucia i stąd jej zachowania. Nawet jak je próbuje wyłuszczyć merle, to on ich nie rozumie, bo w jego odczuciu on nigdy jej nie tłamsił, więc co najwyżej czuje się skrzywdzony jej „oskarżeniami” i zachowaniami.
Jest więc pat.

Jak Ciebie czytam, to mam wrażenie, że tak bardzo uczepiłeś się tej terapii, bo widzisz w tym rozwiązaniu jedyną możliwość, aby ktoś trzeci pokazał Twojej żonie jak było/jest naprawdę w przeciwieństwie do tego, co ona czuje, jak to widzi i odbiera.
A jakbyś z tego zrezygnował i uznał, że jeśli ona tak to czuje, to niech tak będzie? Wiem, że to trudne tak się ustawić w roli „sprawcy”, gdy sam zupełnie tak tego nie postrzegasz, ale gdyby jednak?
Ale nie tak, jak wspominałeś wcześniej, że odcinacie przeszłość grubą kreską, gdyż najwyraźniej ona ma potrzebę babrać się jeszcze w przeszłości. Lecz pozwalasz jej się w tym babrać i analizować a gdy pojawiają się „oskarżenia” to tylko odpowiadasz coś w stylu: „wiem, że tak się z tym czujesz, przykro mi” zamiast Twojej postawy obronnej. Dałbyś radę jej się wygadać, wyżalić, nawrzucać Ci?

Czy da się coś zrobić bez terapii. Moim zdaniem da się :-)
Skupiłabym się na tym co Was łączy, a nie dzieli - czyli Waszej rodzinie. To jest Wasz punkt wyjściowy. Dajcie szansę Waszej rodzinie na początek, bo wydaje się, że jesteście zbieżni w tym, że to jest wartość sama w sobie.
Jednak, jak wspomniałam, nie po odcięciu tego co było grubą kreską, bo chyba w tym przypadku tak się nie da.

Co prawda mieliśmy już takie rozmowy, gdzie brałem za coś winę na siebie, przyznawałem rację i wyglądało jakby żona wierzyła, a potem i tak wracała do tego samego tematu, ale sam pomysł ciekawy i warto go wypróbować. Dzięki za sugestię.

@paslawek

Nie chciałbym zmieniać tego wątku w taki stricte alkoholowy. Żona ostatnio więcej sobie pozwala, ale nie łączę naszego problemu z tym faktem. To na pewno nie pomaga, jednak podłoże naszego kryzysu jest inne. Tak uważam, przynajmniej póki co.

Natomiast na pewno będę obserwował rozwój wypadków. I tak nie mam na nią teraz wpływu, żeby cokolwiek pomóc. Najpierw musimy się na siebie na nowo otworzyć.

Imho masz cierpliwość, bo po tylu miesiącach jeszcze tam jesteś. Ja nie mam cierpliwości do przemocy, ale wiadomo, każdy jest inny i różnie reaguje na sytuacje.

Jeśli chodzi o terapię, to u mnie było tak, że po pięciu spotkaniach czułam się jak inny człowiek. Ale to też był pierwszy raz jak komuś opowiedziałam pewne rzeczy, więc ulga była ogromna. Generalnie terapia na tym polega, że pod opieką drugiej osoby, w bliskim kontakcie, w relacji, uczysz się rozpoznawać swoje potrzeby, czego Ty chcesz, z czym Ty masz problem, co byś chciał, co działa a co nie, co możesz zrobić, jakie masz opcje i którą wolisz wybrać. To jak rozmowa z bliskim przyjacielem, tylko ze świadomością, że ta osoba wie co robi, jak nie przekroczyć granic, jak nie zranić, i masz pewność, że nie rozpowie tego po wspólnych znajomych. Mi to dobrze zrobiło, mój terapeuta pomógł mi odkryć rzeczy, których nigdy nie wypowiadałam, udawałam, że mnie nie bolą, albo rzeczewiście ich nie widziałam. Pomógł mi ustabilizować się w tym, kim jestem - to ja, takie mam potrzeby, wartości, granice. I już tego nikt mi nie zabierze. Stąd nawet jeśli nie dawał mi "porad" to ja wiedziałam, kim jestem i na co pozwalam innym. I stąd już prosta droga do reszty.
Raczej nie usłyszysz porad i rozwiązań. Jak zaczniesz, to raczej nie jest terapia.
Być może byłoby Ci łatwiej z terapeutą-mężczyzną.

Tu ci oddam słuszność bo osoby jak Twoja żona z podejrzeniem o uzależnienie w początkowych fazach (w późniejszych z resztą również) nie należy traktować ani z góry ani chodzić na paluszkach wkoło niej i traktować jako kogoś uprzywilejowanego,z obawą alkoholizm to szufladka ,etykieta a to normalni ludzie tylko z problemem ,jedni maja depresje inni nerwicę a inni się uzależniają nie ma sensu się tego bać dlatego że lęk napędza złudzenie mocy tym problemom,a bezsilność nie jest zła oznacza początek godzenia się i zaprzestania dawania wciągania się w tę walkę o emocje. 

Ty nie walczysz ,ale żona walczy z Tobą, teraz z nią jest tak jak napisała wcześniej MagdaLena ,

Ty w rzeczywistości nie walczysz i nie krzywdzisz jej ,jednak czuje się pokrzywdzona w roli ofiary tak jej wygodniej bo to zna ale to już momentami nie działa bo wyczerpuje dlatego żeby zmienić swój stan psychiczny do niby równowagi chce się uwolnić  osiągając skalę swojego niby komfortu niestety inną rolę która jest dla niej znajoma to rola prześladowcy ,zaczyna od obwiniania,pretensji,szantaży rozstaniem,bawi się w zimno ciepło
Urazy, żale ,pretensje, poczucie krzywdy ,wykorzystania które w większości mogą być bez podstaw i jakby urojone,wzmacnia je i wyolbrzymia te  krzywdy tak samo jak zasługi .Ona atakuje żebyś się bronił żeby poczuć się atakowaną ,wiem że to strasznie pokrętnie brzmi ale tak może być to jeden z wzorów wyniesionych z domu rodzinnego ,teraz się uaktywnił pod wpływem czegoś .

Taki mały apdejcik z dziś.

Ostatni tydzień to z mojej strony nieśmiałe, sporadyczne wyciąganie ręki za zgodę (czasem podsyłałem jej jakieś artykuły do przeczytania i przemyślenia oraz bardzo pojednawczy SMS płynący całkowice z serca).

Po tym SMSie żona następnego dnia niespodziewanie przyszła i zapytała o jedną rzecz, na której najbardziej zależy mi w związku. Nie chciała odpowiedzi od razu, miałem przemyśleć i odpowiedzieć, jak będę gotowy.

W międzyczasie poza sprawami bieżącymi nie było między nami praktycznie żadnych poważnych rozmów.

Dziś około południa żona zakomunikowała, że po pracy jedzie z dziećmi (o ile będą chciały) do mamy sobie poplotkować. Dziwne to trochę było, bo normalnie nie robi takich rzeczy, ale też u nas sytuacja teraz normalna nie jest. Mówię, spoko.

Dzieci nie chciały z nią jechać. Ale w pewnym momencie starsze powiedziało, że pojedzie. Ona z kimś tam gadała przez telefon, nie słyszałem całej rozmowy, ale było słychać, że się z kimś umawia.

Za chwilę wypindrzona przychodzi i mówi, że po wizycie u mamy umówiła się z koleżanką i że może wróci na noc, może nie.

Do tego bardzo mnie w tej rozmowie prowokowała, za wszelką cenę chciała wyprowadzić z równowagi. Potem zaczęła znowu sypać zarzutami, które były tak bez sensu, bo zaprzeczała sama sobie, że nawet nie chcę mi się pisać konkretnych słów.

Powiedziałem jej wszystko, co myślę o tej całej sytuacji, kończąc, że popełnia duży błąd i że potrzebuje pomocy. Wyszła.

Trochę jeszcze do niej pisałem i chciałem, by chociaż jasno napisała, że to koniec, i że z jej perspektywy jesteśmy wolni. W końcu odpisała, że tak, że to koniec małżeństwa.

Odpisałem w złości, że zniszczyła świetny związek i że za trzy lata wspomni moje słowa.

W ostatnich miesiącach znosiłem jej silent treatment, blokadę na fejsie, nieodpisywanie na SMSy, odmowę terapii par, spanie osobno, nieustanne próby wyprowadzenia mnie z równowagi, brak pomocy z bardzo ważnymi dla mnie kwestiami (żeby nie było, jej by to zajęło 20 minut, a dla mnie mega było ważne i najpierw się zgodziła, by potem powiedzieć "dasz sobie radę"), szantaż, itd.

Oczywiście wszystkiemu winny jestem ja - takie słowo konkretnie nie padło, ale seria zarzutów nie pozostawiała wątpliwości.

Nawet nie wiem jak to określić... ale żenada to chyba dobre słowo.

Dla mnie to koniec. Nie jestem w stanie jej wybaczyć ostatnich miesięcy, nawet jeśli ona z jakiegoś powodu chciałaby wrócić. Nie wiem jak tak bardzo mogłem się pomylić w ocenie innej osoby. To była miłość mojego życia. Kochałem i okazywałem to, starałem się, dawałem z siebie tyle, co w żadnym innym wcześniejszym związku. Zrobiłem wszystko okej, poza tym, że byłem sobą.

Lepsza byłaby zdrada, przynajmniej jej wina byłaby niezaprzeczalna i może łatwiej byłoby się z tym pogodzić...

Przykra sprawa :-(

Przelała się czara goryczy. Doszedłeś do swojej granicy, uprzednio robiąc wiele, aby utrzymać związek, nie mniej o to do siebie żalu i pretensji. Wiadomo było, że sam tego nie posklejasz, więc skoro ona nie widzi sensu i nie czuje motywacji, żeby Wasza relacja i rodzina wyszła z kryzysu, to przyszedł czas powiedzieć sobie pas.
Tak szczerze, to liczyłam, że ona jeszcze się opamięta, bo wydajesz się sensownym facetem, któremu zależy. Tym bardziej szkoda, że ona nadal prowokuje scysje i ogólnie aktywnie szuka winnego :-( , ale nie daj sobie wmówić winy tam, gdzie jej nie ma. Można powiedzieć, że ona zrobiła wiele, żebyś w końcu zdecydował się na odejście i bardzo nie chciała postawić siebie w tej aktywnej roli. Lepiej dla niej było popychać Cię do decyzji i dopięła swego.

Dużo siły Tobie teraz życzę. Trzymaj się!

Merle

Przykre to bardzo. Wiem, bo przerabiałam. To okrucieństwo, manipulacje, obwinianie,spiskowanie z kochanką przeciwko rodzinie, wbijanie noża w plecy i kręcenie nim. To ta otoczka była gorsza od zdrady i romansu. Ja się zawzięłam i czekałam na podjęcie decyzji przez niego, w sumie rok. Chciałam mieć czyste sumienie. W końcu sama  sprowokowałam go do podjęcia decyzji. A on na to czekał.
Tutaj nie będzie niestety wygranych, a największą cenę zapłacą dzieci.

Skoro idziesz na wojnę i chcesz żyć z dzieckiem to zacznij od dyktafonu w domu. Ona wcześniej czy później odbędzie rozmowę telefoniczną, w której poda Ci dowody na tacy. A przynajmniej dla siebie samego informację, że to jej decyzja i jej wina (Rozpad rodziny, bo może  i do kryzysu się trochę przyczyniłeś. Ale rozwalenie rodziny to będzie jej kamień). To postawienie kropki nad i (czyli jej decyzja w sprawie rozwalenia rodziny) Tobie da większy spokój psychiczny w przyszłości.

Skoro już wiesz, w jaki sposób ona Tobą manipuluje, to spróbuj to rozegrać na zimno dla siebie. Trudne to ale możliwe.

Przykro mi, że także Ciebie to spotkało. Zadbaj więc o siebie właśnie. I dzieci.

Ostatnie zdanie jest nieprawdziwe Merle.

Tu masz Marka

https://www.netkobiety.pl/t116606.html

Baginniku jeżeli przypuszczenie Merle co do choroby żony są słuszne to niestety Ch,A.d miewa właśnie takie oblicze, zwłaszcza jeżeli źle lub nie leczony wcale .Co nie jest usprawiedliwieniem podłości oczywiście.

I powiedziałeś jej?

Była u matki z dzieckiem?
Była u tej koleżanki?
Sama czy z dzieckiem?
Wróciła na noc?

Czyli co jej powiedziałeś/
Dlaczego uważasz że ona potrzebuje pomocy? Bo według Ciebie postępuje irracjonalnie? Bo nie postępuje jak Ty chcesz?

Czyli wiesz na czym stoisz. Jak chcesz to zakończyć - wiem że rozwodem ale czy z jej winy?

Tu odpowiedz jest prosta - zakochałeś się i pewne procesy myślowe zostały zablokowane.

Jeśli masz dostęp do bilingów to sprawdź czy około lipca-sierpnia nie pojawia się jakiś często powtarzalny numer.
Musisz się wyciszyć, zastosuj 34 kroki, bo targają Tobą silne emocje a to zły doradca.

@paslawek

Przeczytałem wątek Marka. Nie każdą jedną wypowiedź wszystkich, ale wszystkie posty Autora.

No hardcore. Przechodząc przez pierwszą stronę, widziałem wiele podobieństw do swojej sytuacji, ale potem to już była równia pochyła w wykonaniu jego eks.

Autor, choć był atakowany przez niektórych forumowiczów, po prostu wiedział od samego początku czego chce, i do tego dążył. Powoli, spokojnie (choć co przeżył to jego), konsekwentnie.

Szczerze to nie rozumiem, co dzieje się w głowach takich kobiet. Jak można z normalnej osoby stać się... hmmm... potworem? Szczególnie, że nic przecież takiego nie wydarzyło się pomiędzy Autorem, a eks, żeby miało wyjść aż takie piekiełko.

Nie sądzę, by moja żona była zdolna do podobnego zachowania. Jakaś wajcha się przestawiła, ale nie byłaby w stanie po pierwsze tak krzywdzić swoich dzieci, czy traktować je tak instrumentalnie.

Natomiast antydepresanty w połączeniu z alko... no tak... wypisz wymaluj moja żona...

Jeszcze nie powiedziałem jej, że daję jej czas do końca lutego na wyprowadzkę. Powiem to jutro, żeby mieć pewność, że A) nie działam w emocjach, B) żeby zrozumiała, że nie jest to jakaś zemsta, a przemyślana decyzja.

Swoją drogą dziś jest dla mnie inna. Nie jest wroga. Oczywiście nie jest też miła, ale jak się odzywa, to normalnie. Widać, że ma jakieś wyrzuty sumienia za wczoraj.

Psy szczekają, a karawana jedzie dalej.

Oj Panie,

Z reguły jak pojawia się ktoś trzeci albo przynajmniej poczucie, że stać kobietę na lepszego gdy ona nic nie czuje oddała się od Ciebie. Twoje racjonalizowanie sobie lekami jak widzisz było o kant tylka roztrzaść. Problem duży leży w Twojej postawie. Jasne, jest nam wmawiane że trzeba traktować kobiety jak księżniczki i są centrum naszego życia ale gdy to robimy bardzo często dostajemy takie kopy jak właśnie Ty i miotasz się nie wiedząc co zrobić. Zezwoliłeś jej na takie traktowanie Ciebie, tłumacząc to chorobą. Podejrzewam że w związku byłeś ciepły misio co potrzebuje dużo czułości. W takich właśnie sytuacjach nie biegasz i lamentujesz tylko zajmujesz się sobą a choćby na siłę ignorując ją Ty zaś biegałeś i plakales jak zbity pies. Dopóki się nie nauczysz traktowania z WZAJEMNOŚCIĄ. Będziesz kopany przez kobiety bo okazujesz zero szacunku do samego siebie, nie widać w Tobie męskości i ustalonych granic. Ucz się chłopie bo już dwa razy zostałeś walnięty w rogi. Zalecam zero czułości, najlepiej również się do niej nie odzywaj za wyjatkiem tematu wspólnych spraw. Jeśli będziecie rozmawiać na temat waszej nieudanej relacji nagrywaj rozmowy. Polecam odnaleźć jaja i w następnej “relacji” inaczej reagować a co najważniejsze nie latać jak piesek.

Merle czy ty po jej poprzednim małżeństwie byłeś osobą 3? Czy tamto małżeństwo zakończyło się w podobny sposób?

Dziekuję A statystyki są jasne, praktycznie 50% rozwodów w przypadku pierwszego małżeństwa i aż 67% w przypadku drugiego. No i jeśli do tego dodamy, że nie wszyscy się rozwodzą, bo np nie wypada lub są ze sobą dla dzieci, to tak naprawdę większość z nas ma problemy w związkach, gdzie choć jedna strona nie jest szczęśliwa.

Widzę, że nick masz idealny I w jednym przyznam Ci rację, fakt, że wiążę się z takimi, a nie innymi kobietami, świadczy o mnie. Natomiast jakieś gierki albo odgórne zasady, że trzeba postąpić tak, czy inaczej, to po prostu nie dla mnie. Jednak lamentuję tu, a nie do niej. Tak, biegałem, próbując naprawiać, ale nie prosiłem, nie błagałem, nie poniżałem się. Raczej próbowałem pewne rzeczy tłumaczyć na spokojnie, popierając je argumentami i przykładami, ale albo nie docierało, albo wyprowadzało ją to z równowagi. Jednak już starczy, więc nie bardzo rozumiem, co próbujesz przekazać Postawa, o której piszesz to nic innego jak rozgrywanie drugiej strony, a mnie nie chodzi o to, by kogoś przy sobie za wszelką cenę zatrzymać, a o to, by związek opierał się na solidnych fundamentach. Stąd cierpliwość i próba dotarcia do niej. I choć próbowałem racjonalizować poprzez leki, czy chorobę, chcąc zroumieć, o co biega, jak widzisz, cierpliwość się skończyła. Przynajmniej mogę powiedzieć, że zachowałem się zgodnie z własnymi przekonaniami i walczyłem, zamiast uciekać się do gierek. Jesteśmy zwierzętami, mamy impulsy, potrzeby itd. Jednak jesteśmy też ludźmi i mamy wpływ na swoje zachowanie.

Nie wiemy, czy tu mamy sytuację z rogami. A w pierwszym małżeństwie, gdybyś przeczytał, to widziałbyś, że też nie byłem aniołem. Doprecyzowując - w zasadzie byłem gorszą stroną, tą która miała więcej za uszami, poza oczywiście samą zdradą. Łamałem serca w moim życiu, nie liczyłem się z ludźmi, miałem powodzenie i właśnie taki urok badboya. I wiesz co? Dojrzałem w końcu. I żadne gierki, czy udowadnianie, że nie jestem wielbłądem, mnie nie interesują.

Nie idźmy w politykę

Mam pretensję o to, że nie poznałem jej dobrze, zanim się związaliśmy i że po 9 miesiącach bycia razem, zaszła w ciążę. To było niedojrzałe niestety. Terez tak sobie marudzę, trochę użalam się nad sobą, ale to raczej tylko taki okres, który minie.

Dzięki jednak ze te słowa, bo dzięki forum ten okres pewnie skończy się szybciej i szybciej będzie można zacząć nowy rozdział

Nie. Poznaliśmy się po około 1,5 roku od jej rozstania z mężem. Na papierze jeszcze byli małżeństwem, ale kilka miesięcy później uzyskała już rozwód. Natomiast w tamtym małżeństwie, prawie 10-letnim, ona dopuściła się zdrady, gdy miała 20 lat. Potem już była wierna, więc nie zapaliła mi się żadna lampka alarmowa, bo uznałem, że była wtedy bardzo młoda i nauczyła się na swoich błędach.

Tutaj paslawek jest ekspertem, może zechce dorzucić dwa grosze. Mnie oczywiście też to zastanwiało, ale z czasem zrozumiałem, że było dokładnie na odwrót. Najpierw zmiana, a w jej wyniku sięgnięcie po alkohol i antydepresanty. Natomiast sama kuracja tymi lekami powinna trwać pół roku do roku. Żona właśnie zaczyna drugi rok ich stosowania. I jeśli jej wierzyć, to nie sięgnęła po obie substancje z mojego powodu. Twierdzi, że to praca wywołała w niej taką potrzebę. Dlatego patrząc na chłodno, skłaniam się ku paslawkowi, że to są jej wewnętrzne problemy z samą sobą, a ja dostałem rykoszetem.

Tak jak pisała Salomonka, żona musi zacząć ponosić konsekwencje swoich decyzji, może wtedy się obudzi. Tylko, że wtedy najprawdopodobniej będzie już za późno. Długo podejmuję decyzję, ale jak już podejmę, to się z nich nie wycofuję. Kiedyś może będzie chciała wrócić, tak samo jak moja była żona zainicjowała kontakt po latach, ale tematu nie podjłąłem.