Leki powodem wygasłego uczucia? - Netkobiety.pl

Jak u Ciebie merle?
Dogadaliście się odnośnie rozstania? Trzymasz się?

Post pod spodem, bo nie dało się edytować poprzedniego.

Najnowsze ustalenia. Po rozmowach na ten moment żona jest zdecydowana wyprowadzić się wkrótce do wynajmowanego mieszkania i chce zabrać wszystkie dzieciaki (i psa ) ze sobą. Realnie mam możliwość nie zgodzić się jedynie odnośnie naszego wspólnego dziecka. Nie ułatwiam jej zadania i aż śmiać mi się chcę, że ona się temu dziwi. Kilka ostatnich miesięcy to de facto mur i chłód z jej strony, mimo że wielokrotnie próbowałem do niej dotrzeć i rozmawiać nt przyszłości. Teraz ona wymyśliła sobie, że damy sobie trzy dni na ustalenia, co dalej, ale ewidentnie ma to być wg jej planu i nie dopuszcza żadnych innych możliwości. Nie ma też pomysłu, jak to wszystko miałoby dalej wyglądać. Wyprowadza się i bierze dzieci ze sobą... basta. Badałem, co sądzi o opiece naprzemiennej, to jakoś nie bardzo jej się taki pomysł spodobał.

Mówię jej tylko, że tutaj jest dom naszych dzieci i że nie mogę podpisać się pod jej pomysłem. I mówię też, że w zasadzie chce zabrać mi wszystko co ważne i nawet nie jest otwarta na jakąkolwiek dyskusję. Ona chyba oczekuje, że przyklasnę jej pomysłowi i ją będę wspierać. Tymczasem kompletnie nie wiem, jak miałoby to wyglądać. Tu, gdzie mieszkamy (a żona w tym samym mieście chce wynająć mieszkanie) nie mamy żadnej rodziny. Nasze rozstanie będzie trudne rónież pod względem logistycznym. Dzieciaki z trudem ogarniamy i to głównie dzięki temu, że pracuję zadaniowo. Dlatego też po przeanalizowaniu wszystkich ZA i PRZECIW, stwierdziłem, że dla dobra rodziny, powinniśmy chociaż dać sobie czas na to, by podjąć próbę złagodzenia naszego konfliktu, dojść choćby do takiego momentu, że współpraca stanie się realna, bo w tej chwili albo jest tak jak ona chce, albo nie jest wcale. Jest nieustanna walka, zarzuty, obwinianie. Mam wrażenie, że ona się w jakiś sposób uparła, żeby za wszelką cenę postawić na swoim, nie zważając na konsekwencje. A przecież te konsewkencje najmniej dotkną ją i mnie (jesteśmy dorośli), ale właśnie uderzą w dzieci.

Ona wie tylko, że chce je zabrać i jakoś to będzie. Dziś rano, gdyby nie moja interwencja, nasz średniaczek spóźniłby się do szkoły, bo jej się pomyliło, o której zaczyna lekcje. Napisałem jej, że nie bardzo widzę jak mamy być w stanie ogarniać dziecki po rozejściu, jak nawet mieszkając razem mamy z tym problemy. Pół godziny później wparowała mega wkurzona i mówi, że się wyprowadzi, że tylko z dwójką swoich dzieci i że przed tym nie mogę jej powstrzymać. Po prostu jakieś decyzje w nerwach, problem, bo śmiałem jej pokazać, że to nasze rozstanie będzie o wiele trudniejsze niż sądzi.

Jest w jakimś amoku dla mnie kompletnie niezrozumiałym. Wczoraj zarzuciła mi, że to jest nienormalne, że np. jak wieczorem pokłócimy się, następnego dnia wstaję w dobrym humorze, wypełniam wszystkie swoje obowiązaki w domu od A do Z, robię jej kawę. Dla nie jest to jest serio nienormalne ("nie mówię, że jesteś chory psychicznie, ale dla mnie jest to nienormalne"). Że niby skaczę z jednych emocji w drugie. No to mówię jej, że przecież fakt kryzysu nie powoduje, że obowiązki znikają i że co miałbym uzyskać, nie robiąc jej tej kawy, skoro sobie i tak robię. No i że emocje pojawiają się w kłótniach, a nie rano po wyspaniu. Albo np. mówię jej (abstrachując od kontekstu), że powiedziała jakiś czas temu, że wszystko mnie przerasta. Nie powiedziałam. No powiedziałaś, przecież wiesz. No dobra może powiedziałam, ale tak nie uważam. Zresztą już tyle razy przyłapałem ją na kłamstwie (w sensie ewidentnie coś powiedziała, a potem zapierała się, że nie). Jednocześnie zapewnia, że nie ma osoby trzeciej. I naprawdę sposób w jaki to mówi, no serio jej wierzę.

Szczerze mówiąc, nie wiem co z tym wszystkim zrobić. Bo nawet w kwestii rozejścia nie jest po prostu skłonna normalnie rozmawiać. Nie ma możliwości dialogu, nie ma spokoju nawet w tych rozmowach. Przestała już mówić, że mnie nie kocha, tylko w kółko powtarza, że już jest za późno. Nie widzę, by jej nadrzędnym celem było w tej chwili dobro dzieci. Raczej wygląda to tak, że za wszelką cenę chce sobie (i może mnie także) coś udowodnić.

A ja nadal nie wiem, o co jej chodzi. Mam wrażenie, że mnie momentami nienawidzi, a kiedykolwiek pokazuje jej, że nasze rozejście to niekoniecznie najlepszy pomysł, w zasadzie zwiększa to jej nienawiść i determinację. Pytam też, powiedz mi w końcu o co tak naprawdę biega. Mówiłam Ci i nie będę Ci powtarzać. Jakaś masakra.

Nieważne jak to się skończy, czy rozstanie, czy też próba naprawy, jedno jest pewne, jeśli nie umiemy ze sobą współpracować, to wyrządzimy rodzinie w ten sposób masę szkody. Ani ja, ani tym bardziej ona nie jesteśmy na takim etapie. Zakładam, że jej wyprowadzka to tylko kwestia krótkiego czasu (przed końcem lutego). I w tej sytuacji nie wiem też co z naszym najmłodszym. Pozwolić mu udać się z rodzeństwem do jakiegoś mieszkania, czy zatrzymać go ze sobą, bo z dwójki rodziców więź ma większą ze mną...

Mój poprzedni post był trochę niekonkretny, potrzebowałem przelać myśli na papier.

Wiem, że ona nie chce ze mną być, bo cały czas to mówi. Powiedziałem jej też, żeby się wyprowadziła do końca lutego. To nie jest clue problemu. Clue jest takie, że nawet jak uzgadniamy, że to koniec, nie umiemy współpracować, jeśli chodzi o dzieci. Tak jakby nie rozumiała, że poprzez dziecko jesteśmy jeszcze długo ze sobą związani i jeśli serio chce coś uzyskać, to raczej nie osiągnię tego przez wrogość.

Moim zdaniem jej zachowanie na coś wkazuje, ale to nie musi być osoba trzecia. Tak, to taki dział forum, że łatwo węszyć tą konkretną przyczynę, która by wszystko tłumaczyła. Może i tak jest.

To oko za oko brzmi kusząco, ale nie skorzytam, przynajmniej dopóki się nie wyprowadzi. Zresztą pewnie nawet nie skorzystam dopóki nie będzie rozwodu. Obrączka do czegoś mnie zobowiązuje.

Co do zajmowania się sobą, tak było, ale żona poprosiła mnie wczoraj rano o trzy dni, w zasadzie wieczory, na rozmowę o tym co dalej. Wczoraj była pierwsza rozmowa.

Zgoda, nie ma sensu jej już cokolwiek tłumaczyć, niestety. Po rozmowie numer jeden jest to jasne. A mimo to zabolało i zdzwiwiło, że nawet w kwestii dzieci nie jest otwarta na normalną dyskusję, tylko ojciec jej dzieci to nadal wróg numer 1. Dziś rozmowa numer dwa i mam dla niej konkretną propozycję. Dam jutro apdejt jak poszło.

PS - Kawy nie robię jej, żeby mnie lubiła. Najczęściej ona robi obiad, ja śniadanie. Jeść trzeba Tak samo wypełnianie pozostałych obowiązków. Same się nie zrobią. Po prostu śmieszy mnie jej argumentacja, że to jest coś nienormalnego. Nie wiem, mam zacząć skakać na jednej nodze albo robić pajacyki?

Nie zreflektuje się. Tak w okolicach przełomu drugiego i trzeciego miesiąca kryzysu, gdy już wariowałem (brak wytłumaczenia sytuacji i odmowa rozmów), w bezsilności właśnie zagrałem taką kartą. Zrobiłem coś, by wzbudzić jej zazdrość, by zrozumiała, że nie może mnie brać za pewnik (żeby nie było, żadna zdrada). Zazdrość wzbudzić się udało, pewnie trochę ją to zabolało i może chwilowo efekt był taki, o jakim piszesz. Docelowo jednak myślę, że oddaliliśmy się jeszcze bardziej. Wtedy postanowiłem nie uciekać się więcej do tego typu zagrań.

A z rozmowy dziś nici. Żona smacznie śpi

Przede wszystkim dzięki za odpowiedź. W tej sytuacji nie do końca ufam sobie i każde słowo, które potwierdza, że nie oceniam tej sytuacji (słowa żony przeciw moim) niewłaściwie, jest w tej chwili na wagę złota.

Dziś rano żona przeprosiła, że wczoraj nie pogadaliśmy, nie planowała zasnąć. Miło. Bez agresji, w spokoju. Da się.

Tak, wiem, że emocje to jednak sygnał, że ciągle coś tam się tli, że ciągle jej w jakimś minimalnym stopniu zależy.

Zdaję sobie też sprawę, że wiele więcej nie mogę zrobić. Jednak ciężko odseparować się od myśli o nas, bo jednak żyjemy pod jednym dachem.

Być może to myślenie życzniowe, ale jakoś tak czuję, że jej wyprowadzka skończy się chęcią powrotu, po tym jak przekona się, że to po prostu nie działa i że wcale trawa gdzie indziej nie jest bardziej zielona.

I z tej perspektywy oraz żeby usunąć z domu przyczynę "bólu zęba" jak najbardziej pasuje mi separacja, stąd też zakomunikowanie, że jest czas do końca lutego na wyprowadzkę.

Mam tylko dwie obawy. Jedna (do przejścia) to, że bez sensu dzieciom fundować taką zabawę, no i wydawać pieniądze na wynajem mieszkania, które mogłyby być spożytkowane na coś trwałego. Druga (nie do przejścia), boję się, że czasie tej rozłąki, ona nie tyle znajdzie sobie kogoś innego (mając trójkę dzieci i będąc w wieku prawie 40 lat ciężko będzie jej do poważnego związku znaleźć osobę bez własnych problemów), ale że po prostu będzie seks z innym / z innymi. Jeśli do tego dojdzie, nie będę w stanie już z nią być. Co innego, gdybyśmy byli formalnie rozwiedzeni, ale nie dopóki na serdecznym palcu coś się ciągle znajduje.

I tak właśnie chcę to rozegrać. Powiedzieć jej, że jeśli inaczej się nie da, jeśli musi się przekonać, jak to będzie, to ta rozłąka jest nieunikniona. Ale, że jeśli w tym czasie sobie kogoś znajdzie (typu friends with benefits), to będzie między nami definitywny koniec, bez szans na powrót.

Tylko jeszcze właśnie kwestia naszego wspólnego syna. Wolałbym, żeby mieszkał ze mną, ale wiem też, że powinienem w pierwszej kolejności patrzeć na jego dobro. U mnie będzie miał stałość (bez nowej mamusi), dom który zna, ale bez rodzeństwa (starsza siostra jest już pełnoletnia i tutaj jakiejś więzi mega nie ma, ale z naszym średniaczkiem jest mocno związany). Wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeśli zostanie ze mną, średniaczek z żoną, a razem będą spędzać jeden weekend u niej, drugi u mnie. No, ale jeszcze żona musi na to przystać.

Dla mnie to i tak totalny bezsens. Jej uczucie do końca nie wygasło, ale po prostu musi, no musi brnąć dalej w tą... ochronę przed utratą niezależności? Powtarzam jej, że po kryzysie nasza relacja już nie będzie taka sama, że to nie jest zagrożenie, ale szansa, byśmy oboje byli w tym szczęśliwi i ustalili nowe granice. Powtarzam też, że największe pretensje mam o to, że tak naprawdę nie dała nam szansy (terapia par lub jakiś okres teraz, żeby chociaż spróbować, bo wyprowadzka, czy rozwód.. to zawsze można zrobić). Niestety jedynie strzępię język.

Pewnie zachodzi w niej jakiś dysons poznawczy, a to najczęściej powoduje, że im bardziej komuś pokazujesz, że może nie mieć racji, tym bardziej osoba ta będzie brnąć dalej, nawet jeśli to absurdalne.

Rozmowy... Ostatnio unikamy rozmów ze sobą. Czasem coś wyjdzie pod wpływem jakiegoś impulsu, a poza tym no to teraz poprosiła o te trzy dni rozmów. Myślę, że większość tego co mówię odbiera jako próbę przekabacenia jej. Ciężko znosi jakąkolwiek krytykę i plączę się w "zeznaniach". Dla przykładu w dniu pierwszej rozmowy zarzuciła mi coś (mniejsza o szczegóły) i mówi, że nie wierzy, by to się mogło zmienić. Następnego dnia znów do tego wróciła, więc mówię jej, że ok rozumiem, ale sama robiłaś dokładnie to samo. Przyznała rację. Więc pytam, uważasz, że zmieniłaś to i już tego nie robisz? Tak, uważam. To mówię, a co (skoro Ty dałaś radę) stoi na przeszkodzie bym i ja to zmienił? Cisza. Do tego tłumaczy tę rzecz, że ją do tego sprowokowałem (tak mówiła podczas pierwszej rozmowy), a następnego dnia już inna wersja, że jej nie sprowokowałem. A zmiana wersji wzięła się stąd, że pokazałem jej jak ona mnie do tych rzeczy sprowokowała. Więc generalnie zmienia zdanie, na takie które jej aktualnie pasuje, by udowodnić tezę - czyli, że sprowokowanie kogoś do czegoś nie jest usprawiedliwieniem (a dzień wcześniej było).

Jasne... są emocje, nerwy, czasem można coś nie do końca przemyśleć. Tylko z jej strony nie ma potem odkręcania słow wypowiedzianych pod wpływem emocji. I tak zresztą było już od dłuższego czasu u nas. Gdy sam coś palnąłem, starałem się to odkręcić. Ona nie. Więc w tej całej plątaninie po prostu nie jestem w stanie dotrzeć, o co naprawdę chodzi. Czy to gaslighting?

Zdaje się, że sugerowałaś wcześniej, bym po prostu wziął całę winę na siebie, ale nawet nie wiem jak to zrobić (musiałyby pojawić się odpowiednie okoliczności, a ona już nie jest chętna, by "powtarzać się" z tym co ją między nami boli - zarzuty nadal padają, ale to w toku rozmowy, przy okazji wypominania czegoś). Plus, ona mi po prostu nie uwierzy.

Co do kierowania rozmowami, bywa różnie, najczęściej zależy od tego które z nas inicjuje taką rozmowę. Jednak jakkolwiek się nie zaczynają, po pewnym czasie z reguły wygląda to jak seria zarzutów w moją stronę, tak jakby celem było odwrócenie uwagi od sedna. Często, gdy ona zaczyna rozmowę, już na samym początku rzuca tekstem, który powoduje u mnie negatywne nastawienie (np ten tekst, że to jest nienormalne, że wypełniam swoje obowiązki jakby nigdy nic i zamiast skupić się na ważnych kwestiach, to wałkujemy jakieś tematy poboczne aż oboje mamy dość rozmowy i do niczego nie dochodzimy - czasem daje się w wciągnąć w tę grę, czasem nie, ale i tak ostatecznie do niczego nie dochodzimy).

A tak jeszcze nasunęły mi się wspomnienia z początków. Bez szczegółów niestety, bo dawno temu, ale pamiętam wrażenie. Ona potrafiła nagle się czymś zdołować, wzburzyć i tego wzburzenia nie dało się opanować. W sensie z doświadczenia z poprzednich związków, w takich samych sytuacjach potrafiłem do partnerki dotrzeć i opanować to wzburzenie. Tutaj właśnie nie. Może to nic, ale pozostało to w pamięci, więc musiało zrobić wtedy wrażenie, jakoś mnie zaniepokoiło jako coś nie do końca w normie. Natomiast już rano, po przebudzeniu, problemu i wzburzenia jakby w ogóle nie było.

Obojętność to znak, że już nic nie ma. Emocje, że coś jeszcze jest. To tak w dużym uproszczeniu.

Co do obaw, chodzi o to, że wg mojego systemu wartości, to praktycznie równałoby się zdradzie, a tego jej nie wybaczę biorąc pod uwagę nasze historie z poprzednich związków.

Widzisz, jestem na etapie, że akceptuję fakt, że możemy się rozstać na zawsze. Nie podoba mi się ten pomysł, ale akceptuję go. Dlatego nawet w przypadku separacji, biorę pod uwagę, że możemy do siebie wrócić, co byłoby z korzyścią dla naszej rodziny jako całości.

Nie chcę, żeby mnie kobieta tak traktowała, ale to matka moich dzieci i będzie nią zawsze. Po prostu nie chcę jeszcze palić mostów.

Doceniam chęć poddania mnie terapii szokowej.

Nadal uważam jednak, że lepiej dla naszej rodziny będzie, jeśli się zejdziemy i do tego będę dążył, dopóki nie zrobi czegoś, czego nie będę w stanie wybaczyć.

Dałem czas do końca lutego, to jest do końca lutego. Zresztą żona i tak jak się okazuje szukała już mieszkania. Jeśli się wyprowadzi, to się wyprowadzi (i zapewne zrobi to wcześniej). Jeśli nie, będę myślał, co dalej. Z żoną i tak prędzej, czy później będziemy musieli się dogadać, co do dzieci. Zmiana terminu na styczeń pokazałaby tylko, że jestem niekonsekwentny, więc jak tu się z kimś takim dogadywać?

Niekoniecznie musi być ktoś trzeci, może doszła do tego, że chce być sama, zwyczajnie bez faceta. Może chce być panią swojego życia, nie chce napomnień i jakichkolwiek uzgodnień z kimś innym. Tak po prostu teraz to dostrzega i ma takie prawo.
Nie narzucaj się jej w żaden sposób, nie doradzaj, nie komentuj, utwórz przestrzeń i ją szanuj. Może kobieta zwyczajnie dusi się w takim życiu,zatem daj jej powietrza i skończ te rozmowy, kawki i to co ją drażni, daj jej spokojnie pomyśleć.

Pojawil sie bez dwoch zdan, Merle moze tego nie widziec, ale to opisuje i idzie to wyczytac z jej zachowan.
Jezeli mamy wizje lepszej przyszlosci (jakiejkolwiek, przyszlosc z nowa osoba moze sie przeciez nie ulozyc) to i tak jest to motor napedowy do zmian.
Powstaje nowa wizja siebie, otoczenia, zachowan, poczucia wlasnej wartosci.

Trudno przewidzieć takie rzeczy.
Wszystko zależy od przyzwyczajenia do sterowania nastrojami za pomocą antydepresantów i alko, a z tym może być naprawdę po roku już dość słabo .
Po paru dniach abstynencji to z doświadczeni powiem Ci że możliwe są dwie opcje minimum oraz ich "mieszanka" .
Jeżeli żona zmierza w stronę uzależnienia to te parę dni jest pokazówką ,przekonanie o codziennym obowiązkowym i przymusowym piciu przez alkoholików jest mitem.Jeżeli nie ma problemu no to żaden problem nie pić dla żony i odstawić alko.
Picie czasem zwyczajnie nuży bardzo ,nawet alkoholików ,męczy więc po przesyceniu przychodzi okres nabrania sił,odświeżenia załatwienia jakichś zawalonych spraw,odsuwanych w czasie lub unikanych.Taki okres i pamięć o nim się przydaje na przyszłość do racjonalizowania że ma się kontrolę nad piciem ,wtedy obsesja picia schodzi głębiej na dalszy plan ,trzeba zrobić trochę porządku i pokazać udowodnić tym co są blisko że się mylą w ocenie i diagnozach.Łatwo też przekonać kogoś kto bardzo nie chce widzieć w żonie problemu,choroby,zaburzeń czy niewierności i romansu.
Innym mitem jest to że osoba uzależniona potencjalnie od alkoholu wykorzystuje tylko jeden jedyny ulubiony alkohol do motywacji,wspierania, dopalania się i regulowania nastrojami,uczuciami itp,nie jest to prawdą można wykorzystać do ochrony i obrony siebie swojego komforty wszystko co pod ręką każdy naturalny mechanizm obronny , potrafimy wprowadzać się i wywoływać różne stany emocjonalne na żądanie i na krótką metę bez pomocy substancji one te stany na przykład złość dają ochronę i moc ( unikanie i walka odruchy o których pisała gdzieś Magda dają złość gniew i nnne emocje jakby potrzebne do przetrwania ) ,albo jakaś egzaltacja czy plan osiągnięcia "uwolnienia ",oczywiście na zasadzie wprowadzania się myśleniem w złudzenia różne gry,manipulacje,prowokacje tłumienie, cały system odgrywania na przykład dramy w jakiś celu czasem a nawet często bliskie osoby ulegają i dają się nabrać na takie sztuki ( to tylko przypuszczenia i przykład a nie pewniak ode mnie ). Stwarza To kolejne złudzenie panowania na sytuacjami i otoczeniem bardzo silne jest to złudzenie bo poparte niby dowodami na moc słów deklaracji gestów itp.
Jednak rozproszenie, rozkojarzenie, sto zmian zdania, uczuć na sekundę jest możliwe podczas rozmowy nawet po paru dniach od odstawienia wszystko zależy na co trafisz u żony, ona może mieć swoje mgliste niepewne założenia co do przyszłości a podczas rozmowy może pod wpływem emocji stracić kontrolę i powziąć decyzje stanowczo ,nikt nie wie co Twoja żona ma w głowie tak naprawdę.Z pewnością ma wątpliwości ,obawy i różne chęci co do zmiany to wszystko od roku stale się chwieje ostatnio coś się stało że bardziej jej wybór się krystalizuje,nie bez wpływu są Twoje deklaracje i zachowanie,ona ma tendencje wymuszania na Tobie decyzji o jej życiu tak żeby to jakoś wyglądało że ona zdecydowała to wszystko jest mętne i niejasne ,ona tylko rzuca jakieś hasło i sugestię resztę oczekuje że Ty precyzyjnie dopracujesz po jej myśli .
Wszelkie spekulacje moim zdaniem niewiele wniosą,jak przebiegnie rozmowa bo wygląda na to że żona przedłuża tylko moment rozstania i osobnego zamieszkania z powodów tylko sobie znanych lub paradoksalnie nieznanych kierując się odruchem unikania,odraczania ,lawirowania stopniowo odsłaniając i decydując się na następny krok, a stanie zawieszenia  przewrotnie "dobrze " się czuje" to znany widocznie stan,co nie znaczy że jednocześnie i ambiwalentnie nie ma wahań ,niepewności wątpliwości z odwagą ma problem i sposobami jej artykułowania ,sama zwalnia się z dużej części odpowiedzialności za wybór spychając większą część na Ciebie.Na moje oko jeszcze nie jedna prowokacja taka jak ostatnio może mieć miejsce.

Oj łudzisz się, łudzisz kolego. Nie zwraca się uwagi na słowa a na czyny w pierwszej kolejności a Ty wierzysz jej we wszystkie deklaracje. Jak kolega wyżej napisał, przekonasz się zaraz że to jest game over tylko na siłę próbujesz argumentami dotrzeć do tej rozchwianej emocjonalnie kobiety. Równie dobrze mógłbyś rozmawiać z dzieckiem i coś ustalać, taki sam efekt. Nadal nie pokazałeś jaj i w tej relacji Ty jesteś w roli potrzebującego i to jej właśnie pokazujesz dlatego sobie pogrywa bez konsekwencji i kompletnie straciła misiem zainteresowanie.

Ad absurdum.

Znów muszę przelać myśli na papier po rozmowie numer trzy.

Na początku powtórzyłem swoje zdanie, żeby wiedziała, że go nie zmieniam.

Ona potwierdziła wyprowadzkę. Jednocześnie dalej chciała rozmawiać, choć mówię jej, że za bardzo nie ma o czym.

Dalej uparcie twierdzi, że dzieci mają wyprowadzić się z nią, żeby nie rozdzielać rodzeństwa. Powiedziałem jej, że nasze wspólne dziecko ma większą więź ze mną i to też jest ważne.

W pewnym momencie zapytała, co by się stało, gdyby umarła. Jak dalej wyglądałoby nasze życie.

Mówię, że dzieci (nie licząc pełnoletniego) zostałyby ze mną (mimo, że dla starszego z nich jestem tylko ojczymem). Gdy zadała mi podobne pytanie lata temu, nie byłem w stanie odpowiedzieć tak samo, ale po 8 latach (znam tego berbecia od kiedy miał 1,5 roku) traktuję go jak syna i walczyłbym o niego, nawet jeśli biologiczny tata miałby inny pomysł. Nastąpiła długa cisza (nie spodziewała się takiej odpowiedzi), po której żona powiedziała, że chyba koniec rozmowy. Powiedziałem tylko OK i wyszedłem.

Spotkaliśmy się w kuchni. Żona mówi, że faktycznie mam większą więź ze wspólnym, ale to dlatego, że dla najmłodszego jestem na 100%, a dla średniego na jakieś 70%, a ona musi być na 100% dla całej trójki. Okej, nie chciało mi się jej tłumaczyć, że zrobiła sobie trójkę dzieci i co mi do tego. Rzuciłem tylko, że dla sądu to chyba nie będzie miało znaczenia, dlaczego ma większą więź ze mną.

Potem jeszcze trochę pisaliśmy do siebie. W końcu napisałem jej, że w niej zachodzi jakaś zmiana i że rok temu jeszcze bym jej zaufał, ale obecnej żony po prostu nie znam. Nie mogę jej ufać i założyć, że będzie dobrze opiekować się naszym wspólnym dzieckiem. I że ono ma większą więź ze mną i dam mu dom, stabilizację i poczucie bezpieczeństwa.

I wiecie co? Ona zaproponowała podział dzieci w taki sposób, że: to może ja ze starszym (dla którego jestem ojczymem), a ona ze wspólnym? Serio...

Piszę jej, że sama powiedziałaś przy okazji dyskusji nad opieką naprzemienną, że z prawnego punktu widzenia to niemożliwe (nie przysposobiłem średniaczka). A ona mi na to:

"A gdybyśmy to mieli jakoś uregulować?"

Wymiękłem...

Aaa i z treści SMSów wynikało, że przewiduje dalsze rozmowy. Napisałem jej tylko, że już nie będziemy gadać chyba że zgodzi się na terapię par lub da nam szansę to naprawić. W przeciwnym razie wobec jej jednoznacznego przekazu, że się wyprowadza, nie mamy o czym rozmawiać. Przypomniałem, że wyszedłem z propozycją opieki naprzemiennej lub podziału opieki nad dziećmi (zamieszkają osobno i jeden weekend ze mną, drugi z nią), ale że się na to nie zgadza. Czemu miałyby więc służyć dalsze rozmowy?

Nie odpowiedziała.

A ja ciągle zachodzę w głowę o co jej naprawdę chodzi... Zonk...

Obawiam się, że nie jesteśmy w takiej fazie. W kwestii dzieci dla mnie jedynym akceptowalnym rozwiązaniem jest, że wspólne zamieszka ze mną i jeden weekend dzieci ze mną, drugi z nią. Nie zgodzię się na nic innego. Ona z kolei twardo chce wszystkich zabrać ze sobą, choć ostatnio gdy widzi, że się nie ugnę co do wspólnego, to mówi, że i tak odejdzie nawet bez niego, a jego sprawę uregulujemy w sądzie. I OK, to jest dla mnie akceptowalne. Choć w tej chwili uważam ją za nieobliczalną i myślę, że zrobi wszystko, by ostatecznie zamieszkał z nią (jeszcze przed rozwodem).

Myślę, że ona nie wie czego chce. Ma mnóstwo żalu do mnie, obrała kurs z którego już nie zejdzie. Może, jeśli pomieszka trochę jako samotna matka z dziećmi, zacznie jednak patrzeć na to co miała bardziej przychylnym okiem. Tylko, że ja już jej nie jestem w stanie zaufać. Nawet gdybyśmy się kiedyś zeszli to prędzej, czy później i tak się rozstaniemy.

Nie ma możliwości rozmów, bo kiedy żona jest trzeźwa, są obowiązki. Po wypełnieniu tych obowiązków, gdy byłby wreszcie czas, żona sobie najczęściej winkuje (i wcale, a wcale nie ma ochoty rozmawiać). I widzę jak bardzo się zmienia. W tej chwili nawet mała ilość dość mocno wpływa na jej zachowanie.

Może faktycznie byłem złym mężem, choć czuję, że dawałem z siebie 100%. Widać te 100% po prostu nie wystarczyło.

Nasz wspólny jest jeszcze w przedszkolu. Jest to najbardziej radosne dziecko jakie znam. Słodziak, który non-stop się uśmiecha i z nikim nie szuka zwady, a ja nic nie jestem w stanie zrobić, by ochronić go przed dorastaniem w rozbitej rodzinie.

Jestem już mega zmęczony, łzy cisną mi się do oczu, a nawet płakać nie umiem. Wszystko duszę w środku.

jak nie wiesz Merle co w tym momencie zrobić to nic nie rób, Nie sprzątaj z żona tego syfu. Nie pozwól jej zabrać z domu dziecka jesli dziecko tego nie chce.
jesli dziecko chce- niech idzie- nie  szarpcie, nie wyrywajcie sobie dzieci. Na ten moment psychicznie się odizoluj i zajmij sobą. jakbyś miał dzieci i współlokatorkę. Jak dzieci nie chcą się rozdzielać to też na to nie pozwól.
jak ona chce, niech się wyprowadzi- wg mnbie ten kto rozwala związek niech się wyprowadza, kto zrobił bałagan niech sprząta.
niech Pani złozy pozew, wtedy pójdziesz do prawnika.

no chyba że urodził Ci sie jakiś plan już i wiesz co chcesz- to rób.
kobiety to raczej bedziesz musiał poszukać nowej..

Dlaczego tak się dzieje ? Nie sądzę żeby ktoś udzielił jednej ,krótkiej ,błyskotliwej, satysfakcjonującej Ciebie  odpowiedzi.
To echa z domu w którym dorastała i wychowywała się Twoja żona.
Słabości dla niektórych są niewybaczalne,wstręt ,wstyd niepokój i obawy cała mieszanka uczuć ,przekonań wzorów,zachowań obronnych przed poczuciem bycia słabym i pamięć uczuć jak traci się poczucia bezpieczeństwa widząc słabość bliskiej osoby będąc dzieckiem czy nastolatkiem ,przyznam się że poznałem te uczucia w stosunek do ojca ,ale zderzyłem się z własnymi słabościami więc w pewnym momencie zrozumieliśmy się - miałem szczęście w nieszczęściu ,ale to nie o mnie wątek .
Masz odpowiedź na rozterkę to nie leki były powodem wygasłych uczuć ,leki są skutkiem i nie pomogły ich zatrzymać po prostu.
Dla Twojej żony słabość to możliwe że straszny wstyd, wywołuje wstręt z odpychaniem, odruchem ucieczki traci spokój i szacunek równocześnie tak mają właściwe dysfunkcyjne niektóre dorosłe dzieciaki,nie do odpuszczenia i nie do zaakceptowania jest widok słabszego ,masz rację to również jest słabość jak widzisz nie przepracujesz tego za nią inną słabością jest osądzanie uczciwości,przyznawania się do błędów jako frajerstwo.
Ciemniejsze dni nadchodzą Merle być może dla Ciebie,ale ja mam jakieś przeczucie że poradzisz sobie ponieważ Twój wątek i refleksje są bardziej niż zwykle wnikliwe ,głębsze inspirujesz też inne osoby do większego otwarcia się na takim "zwykłym" forum.
Znajdź miejsce i opłacz związek,miłość masz w sobie i  zdolność do niej, nie bądź wobec tego cyniczny, bo ta zdolność jest bezcenna jak sumienie,choć w tym związku okazała się być może nadaremna.
Zgodzę się po raz kolejny z Elą jak nie masz pomysłu i nie wiesz co zrobić ,usiądź i przeżyj bezsilność i bezradność odpuść tę "boską" kontrolę poddaj się życiu w Tobie, wiem jak to brzmi ale walka to nie jest jedynie słuszny sposób na życie ,wcale nie gwarantuje zwycięstwa ,wygranej choć tak nas uczą .Zadbaj bardziej niż zwykle o siebie nie karaj się za nie swoje decyzje wybory postawę.
No i trzymaj się ciepło, obcy ludzie myślą czasem o Tobie jak widzisz w ten sposób, możesz i Ty być dla siebie łagodnym i cierpliwym bo dlaczego nie.To co przeżywasz jest też nietrwałe choć wydaje się że tak będzie zawsze to złudzenie.

Całe dzieciństwo byłam rozdarta między ojcem a matką, którzy nie potrafili się rozejść jak ludzie. Dzieci powinny być razem, a gdy będą zaniedbane, to wtedy wkroczysz. Musisz narazie odpuścić właśnie dla ich dobra. Ciężki czas przed wami wszystkimi.

Widzisz Merle, po co Ci ten luty był? Niepotrzebnie będziesz sobie dziurę w głowie wiercił kolejny miesiąc jej zachowaniem. Nie walcz o dziecko, proponuję zgodzić się na jej warunki w tej kwestii. Z tego co piszesz, tylko na wspólne będziesz płacił alimenty, to nie ma tragedii. No i dbaj o siebie, nie dlatego, żeby przed nią wyglądać lepiej, tylkondla siebie, żeby ten trudny okres (A będzie gorzej) przetrwać w miarę znośnie.

Głęboki sens ma to, co piszesz, pasławku :-)

Przyznam, że dla mnie to jest dość przerażająca perspektywa, że ktoś „kocha i szanuje” dopóty, dopóki obiekt uczuć jest niezawodnym źródłem wsparcia i troski. Ale może taka właśnie jest ta gorsza strona życia z osobą zależną, że ona potrzebuje faceta, który NIGDY nie pokaże grama słabości. Bo tylko przy takim silnym facecie może czuć się bezpiecznie i poddać się jemu z pełnym przekonaniem, że on wszystkiemu podoła. Podczas gdy w relacji partnerskiej, ludzie nawzajem się wspierają w chwilach słabości i troszczą się o siebie nawzajem, to w relacji z kobietą zależną facet musi być silny za ich dwoje.

merle, wychodzi na to, że Twoja żona doznała całkowitego rozczarowania Tobą, rozczarowania w sferze Twojej męskości, atrakcyjności jako partnera, na rzecz przekonania, że byłeś jedynie pozorem, fantomem. Bo złożyła w Tobie oczekiwania, których zwyczajny śmiertelnik nie jest w stanie sprostać. No po prostu nie wierzę, że zwyczajny śmiertelnik może przez lata funkcjonować jak emocjonalny robocop, którego nic nie jest w stanie osłabić.

Jeśli Ty wybrałeś partnerkę, przy której musisz być silny, nie okazywać słabości, to też znaczy, że sam sobie nie dajesz prawa do bycia słabym. Stąd te dzisiejsze problemy z odpuszczeniem, zaprzestaniem walki, poddaniem się, bo to byłoby jak wyraz słabości.

Dziękuję paslawku. Fajne to forum. Skłania do refleksji, pozwala przekonać się, że problemy, z którymi borykami się są normalne. No i sytuacji, gdy człowiek nie ma z kim pogadać (na pewnym etapie z rodzicami się już nie rozmawia, a przed znajomymi, czy rodzeństwem często wstyd się otworzyć) tutaj można anonimowo znaleźć ucho/uszy, no i zobaczyć, że pewne zachowania są oceniane jednoznacznie. To bardzo dużo daje.

Dobra sugestia. Kiedyś o tym czytałem, ale kompletnie nie wpadło do głowy. Pomysł jest całkiem ciekawy (z pkt widzenia dzieci chyba najlepszy), ale znów obie strony muszą się zgodzić. Rzuciłem takim pomysłem wczoraj, żeby wybadać sytuację. Jestem ciekaw co żona na to.

To chyba nie takie proste. Jak odpuszczę teraz, to potem może być za późno. To są potem rozprawy sądowe o ustalenie, który z rodziców wykonuje władzę rodzicielską. Dzieci powinny być razem, ale moja propozycja nie jest, by je rozdzielać - każdy weekend spędzałyby razem, to praktycznie trzy z czterech dni. Tu chodzi też o to, że nie wiem do czego jest w tej chwili zdolna. Chciałbym popatrzeć na rozwój sytuacji (szczególnie na to jak będzie nam szło dogadywanie się) przed dalszymi decyzjami.

Też mi się wydaje, że trzeba patrzeć na rodzinę jako całość, na każdego jej członka, a nie tylko na dzieci. Dzieci są w tym najważniejsze, ale też rodzice muszą zadbać o siebie, by dziećmi się zaopiekować.

Z tego co mówi to wyprowadza się przed końcem lutego, choć jakoś nie umie mi podać dokładnej daty, a co do alimentów to akurat najmniejszy problem, szczególnie biorąc pod uwagę ich wysokość w PL. Dzięki za dodanie otuchy ("będzie gorzej")

Zgoda co do instyntków, jednak instynkty to nasza zwierzęca natura. Mamy też tą drugą, ludzką, która pozwala nam nad instynkami zapanować. Sprawa nie jest jednoznaczna, zgadzam się. Wy tutaj znacie historię opowiedzianą tylko z jednej strony, a do pełnego obrazu potrzeba też tej drugiej połówki.

Żona mówi, że zrobiłem wszystko, żeby ją od siebie odepchnąć, a na moje uwagi, że przytulałem ją codziennie, mówiłem kocham i że jest cudowna, że zasypialiśmy na łyżeczkę lub ona na moim ramieniu, że był częsty seks, bliskość, opiekowałem się dziećmi, wypełniałem całą masę obowiązków, zapewniałem byt rodzinie i że nawet w tym gorszym momencie to nadal robiłem, ona odpowiada, że oczywiście że robiłem te rzeczy i nigdy nie powiedziała, że było inaczej.

No to nie wiem wg jakiej definicji robiłem wszystko, by ją odepchnąć? Może nie ma co oceniać i szukać winy, ale chyba po tylu latach należałyby się jakieś sensowne wyjaśnienia, a nie takie ogólnikowe stwierdzenia, które zresztą stoją w sprzeczności z tym, co robiłem. Inna rzecz jak ona się czuła.

To nie do końca tak, że nie można okazać grama słabości. Chyba zależy od tego, jakiej sfery życia ta słabość dotyczy. Jedne rzeczy są do przejścia, inne nie.

Coś w tym jest o niedawaniu sobie prawa do bycia słabym. Jakiś obszar do pracy nad sobą.

A co do jej nierealnych oczekiwań wobec partnera, to jest właśnie dość powszechne w syndromie DDA, z tego na ile zdążyłem się zorientować. Zapewne paslawek może coś tu dopowiedzieć.

Oczywiście, że o nim też myślę. Przysposobienie to coś, co rozważałem już wielokrotnie, ale na razie po prostu jest to coś, co nie wchodzi w grę z wielu powodów. Zresztą... on jest trochę takim oczkiem w głowie żony, a żona wcale nie chce zabraniać mi kontaktu. Wręcz oczekuje bym nadal był dla niego ojcem.

Dobry jestes z tymi rozmowami. Co ci przyszlo do glowy, zeby rozmawiac z byla zona o problemach w malzenstwie?! I to z laska, ktora cie zdradziła! Kiedys cie okłamywala jak byliscie razem, a ty zakladasz, ze teraz jest prawdomówna... dobre. Sprawiasz wrazenie solidnego naiwniaka, ktory wierzy w moc słowa, jakbys malo mial dowodów, ze to co ludzie mowia nie zawsze ma przelozenie na fakty.

też bym jej nie uznała za dobre żródło informacji-  nie przyjaźniliscie się- bo wsód przyjaciół, nie ma kłamstw- a ona kłamała. Nic o niej nie wiesz, to obca babka sorry.
Pewnie jesteś na etapie że szukasz potwuerdzenia swojej winy lub niewinności- to ślepa ścieżka.
mozesz iść na własną terapię by analizować swoje wybory z kimś kompetentnym- mozesz pytać ludzi na forum- z którymio nie jesteś związany emocjonalnie- coś więcej Ci powiedzą.
powiem Ci jeszcze że nawet jeśli żródłem rozpadu są w dużej mierze własne problemy zdradzającego- to zawsze jest coś- czego On nie cierpi w byłym- co go mocno drażni- dowiedziałeś się co to było?  bo każdy ma takie kontrowersyjne cechy- co nie znaczy że koniecznie ma je zmieniać- po prostu być z kimś dla kogo one nie są wadą po prostu.
tego sie dowiesz tylko od kogoś szczerego i otwartego- kto kocha Cię na tyle, że nie boi się Ciebie stracić i ma odwagę o tym z Tobą wprost rozmawiać.
wątpię czy była to odpowiednia do tego kandydatka.
To co dla pierwszej nie było wadą, dla kolejnej mogło być i nie ma w tym Twojej winy.
ja np jestem szczera do bólu. Nie każdy to lubi.
jeden doceni, dla drugiego to będzie niedelikatnosć. Ale jest to stała cecha mojego charakteru, nie do zmiany- i juz wiem że musi być ona w 100 procentach akcepowalna by się cokolwiek w relacjach z ludżmi powiodło.
Co do zarzutów które padają ze strony jż to naprawdę wzięłabym na to dystans.
Bo tu można książkę napisać. pod ich wpływem ja przez chwilę podejrzewałam u exa chorobę psychiczną bo tak się mijał z twardymi faktami.
z jakiegoś powodu wybierasz pokręcone i niestabilne Panie, Merle.

To twoje rady dla Lucky7 w innym wątku:
"Lucky nie chcę Cię do niczego przekonywać, to Twoje małżeństwo.

Takie wrażenie jednak mam, że mówisz, że gdyby była zdrada fizyczna, to dla Ciebie byłoby już nie do przejścia.

A to w jaki sposób Cię traktuje, jest do przejścia? Co z tego, ze potrafi być miła?

Seks to tylko seks. Zakładam, że żona przed Tobą miała innych partnerów, więc nie była nieskalanym kwiatem smile

A po tylu latach ciągle brak skruchy.

Ewidentnie liczysz, że się opamięta, ale naprawdę, gdyby miała to zrobić, już by to zrobiła."
Innym łatwiej doradzać;)

Bez wątpienia łatwiej doradzać innym (tak jak np Ty doradzasz mi), bo osoba doradzająca, nie musi brać odpowiedzialności za decyzje osoby, której doradza. Dlatego napisałem, że nie chcę go do niczego przekonywać.

Jego sytuacja, choć ma podobieństwa z moją, jest inna. Tam zdrada jest pewna, tylko nie ma 100% pewności, czy fizycznie skonsumowana i trwa to lata, a Lucky po prostu chce, by żona wykazała skruchę i chcę się w 100% upewnić, czy zdrady fizycznej nie było. Nie robi nic w kierunku tego, żeby się z nią rozstać, jeśli nic się nie zmieni.

Jemu doradzam tak, bo tak wygląda jego sytuacja. Poczytaj sobie np ten wątek https://www.netkobiety.pl/t124816.html, gdzie radziłem zupełnie przeciwnie.

Chyba jeszcze do tego nie dojrzałem, ale fakt, że to by albo potwierdziło, albo wyeliminowało jeden z możliwych powodów (kochanek).

Szczerze to nie mogę się doczekać tej nocy, kiedy będę sam w domu, niezależnie co ona w tym czasie będzie robić.

Witaj Merle.Jakie masz stosunki z teściową?Może z nią możesz szczerze porozmawiać?Wyrywanie telefonu moim zdaniem to ostateczność.Pisałeś ,że Twoja żona sporo pije.Może po winkowaniu  uda Ci się dopaść telefon,ew.coś na sen,to chyba bardziej lć udzkie.Mając dziś wolny wieczór i noc mógłbyś ją pośledzić czy rzeczywiście nocuje u matki.Może tylko podrzuci dzieci i wyfrunie do kogoś.Wiele by Ci to pomogło.Może podpytać delikatnie dzieci czy mama była cały czas i co robiła?Jest sporo możliwości ale z tego co widzę chyba jeszcze nie dojrzałeś do tego.Trzymaj się.

Chodzi o granice. Fizyczna zdrada to już ostateczność pokazująca, że nie ma żadnych zahamowań, że kiedy można było się jeszcze zatrzymać, nie zrobiło się tego. To jest taka wisienka na torcie, oczywiście w sensie negatywnym. Natomiast, dlaczego Lucky ma takie, a nie inne podejście, to już musisz jego zapytać.

Nienajgorsze, ale przecież nie muszę mieszać w to teściowej. Dzieci mi wszystko powiedzą. Zresztą moja żona wypiera się zdrady i wcale nie denewuje się, gdy poruszam ten temat. Konsekwetnie twierdzi, że nie ma romansu, ani nie ma nikogo, kto by ją trochę kręcił. Natomiast na mój SMS, czy pokaże mi zawartość telefonu odpisała tylko, ze czasy udowadniania mi czegokolwiek już się skończyły.

A tak poza tym to jednak nie będzie dziś, tylko jutro. Nie zrozumieliśmy się z żoną.

Wbrew pozorom to nie jest aż takie trudne. Udawanie zawsze wyjdzie, prędzej, czy później.

Mogę zadać kłam temu stereotypowi. Nigdy nie poszedłem do łóżka z kobietą, na której mi nie zależało, więc nie jest to domena kobieca.

Magiczne słowo. Z tym zjawiskiem większość z nas nie umie się uporać.

Po prostu nie jestem na etapie, że za wszelką cenę muszę się czegoś dowiedzieć. Był ten etap, i tak się nie dowiedziałem i już nie jest mi to aż tak bardzo potrzebne do szczęścia. Byłoby łatwiej, owszem, ale nie jest to coś, co spędza mi sen z powiek.

Może mieć kochanka, a może nie mieć, a efekt i tak jest ten sam - zmierzamy w kierunku rozwodu. Wiedza, czy jest ktoś byłaby fajna, ale ostatecznie i tak nic nie zmieni. Jedynie może mógłbym orzekać o jej winie.

Uwierz mi, ona już nie jest w stanie mnie bardziej zranić. Zakładam, że jest zdolna do wszystkiego i nic (mam nadzieję) mnie już nie zdziwi.

Ochłoń Merle kobiety z forum to nie Twoja jż .
Dyskusja którą chcesz teraz wywołać jest bez sensu.
Co z dziećmi ?
Przykro że tak to się kończy,nie ma idealnych zakończeń .

Ochłonę paslawku, ale nie dziś. Dziś jestem w......ny...

Tak wiem, że kobiety z forum to nie moja jż, ale moja jż nie jedyną kobietą, którą znam i widzę pewien schemat.

Z dziećmi sprawa jest prosta. Mogę walczyć tylko o jednego z nich. I bądź pewien, że nie oddam go bez walki. Póki co zamieszka ze mną, wedle jego własnego życzenia, a co dalej, to już rozstrzygnie sąd.

W takim razie moje wybory są tragiczne i wybieram kobiety kwasy nienasycone. Szkoda tylko, że obiecują co innego.

Po co mężczyźni są Wam do czegokolwiek potrzebni? Dlaczego wymagacie od nich więcej niż od siebie? Dlaczego nie godzicie się ze słabością swoich drugich połówek?

Byłeś potrzebny, ale już nie jesteś;)

Walcz o dziecko skoro Ono chce być z Tobą. Mnie się udało i jestem najlepszym sobą, kapitalnym, samodzielnym ojcem. Serio;)

Z fartem Merle;)

Merle,
wnioskować o badanie psychiatryczne możesz, tylko przelicz zyski i straty.
Po pierwsze sąd oddali twoj wniosek jako bezzasadny. Może tak być i co wtedy z tobą? Wyrobisz sobie u twoich dzieci opinię faceta, który próbuje z wszelką cenę zrobić z ich matki osobę psychicznie chorą. Jak im to kiedyś wytłumaczysz? Tak, wiem. Jedno dziecko nie jest twoje, ale kochasz je prawie jak własne.
Dla dziecka twojego i nie twojego trauma na całe życie.

Ochłoń. Stalo się, wyprowadziła się i jeden etap dla ciebie się skończył. Teraz najważniejsze nie dopuścić do większych spustoszeń. Zabezpieczaj siebie, ale nie staraj się ugodzić w żonę, na to przyjdzie czas. Najpierw uspokój się i postaraj się dogadać z żoną, może to wyrwie ci mniej nerwów i kasy. Jak emocje opadną, to może się okazać że i ona nie taka twarda jak deklarowała. Odczekaj.

Trzymam kciuki za ciebie.

Wiesz  o ile nie masz sygnałów że dzieciom  coś  grozi  to nie warto mieszać  w to systemy opieki psychiatrycznej i społecznej w PL..
Nie masz pojęcia jacy potrafią  być urzędnicy. 
Może się skończyć tak że Twój nieprzysposobiony syn skończy w domu dziecka. Serio Merle.  System działa sam.