Kiedy dojrzewaja panowie? - Netkobiety.pl

Nie wiem co tu poradzić, dobrze że pojawiają się nowe znajomości. 
Cokolwiek robisz z tym Panem pewnie warto mu mówić co się czuje szczerze. Dorosły jest niech sam decyduje co dalej z jego strony.
Piszesz że On potrzebuje mocniejszej partnerki, ale może to raczej Ty masz nadal wielką ochotę  wskoczyć w stare baletki, gdzie to mężczyzna się Tobą opiekuje, ale wiesz jak to się skończyło.
Wiem że to jest mocne, stare schematy
Plusem bycia chwilowo singielką jest możliwość  przyjrzenia się jak się czujesz przy różnych typach męskich, i to są fajne odczucia.
Ja nie wybrałabym kogoś takiego jak ex , ponownie..Ale jak pojawił się w pracy  ktoś mocno charakterologicznie podobny , szarpnęlo, całe szczęście chwilowo.
Bo widzę że taka znajomość wcale nie wyzwala we mnie najlepszych cech,  wiem już co wyzwala i przy jakim mężczyźnie
Nie lobbuję za tym Panem bo go nie znam.
Może do Ciebie nie pasuje.
A może przekonasz się w tą czy w tą dopiero gdy znajomość skończy się w łóżku?
On może też mieć sporo wątpliwości  przecież.
Tylko jak to facet, obiera jakiś kierunek i się to trzyma, nie to co my , kobiety.

Radzić nie ma za bardzo co ,bo sobie poradziłaś z nim moim zdaniem świetnie tylko co dalej.Lepiej zachować czyste sumienie Adelo tak myślę a z drugiej strony facet jest już duży mimo że w głową w chmurach to coś tam myśli i ma wybór.
Jeżeli on zgodzi się na kolegowanie a w duchu będzie liczył na więcej to i dla Ciebie i dla niego taka relacja stać się może męcząca.
Cieniutka linia do tego ugotowania dzieli go prawdopodobnie.
Tydzień szybko zleci .

Swojego doświadczenia nie mam to prawda,nie żyje jednak w izolacji.
Długoletniość poprzedniego związku,okoliczności rozstania i długość w byciu singlem pewnie ma znaczenie i wpływ na
chęć,gotowość,obawy,ostrożność ,z tym że nie tylko to w sytuacji poznawania kogoś nowego
dwa zjawiska się pojawiają i dwie zdolności wystawione są na próbę
To oczekiwanie iskry zauroczenia oraz przeciwstawne temu uczucia postawy rozsądku czyli najnormalniejszej w życiu "kalkulacji"
trzecia rzecz która może się pojawić w determinowaniu wyboru i decyzji o zakochaniu to równowaga czyli zdolność do zbudowania związku. No i jest jeszcze zdolność do wykorzystywania intuicji,doświadczeń uczuć w decydowaniu oraz to w jaki sposób podchodzi się do wydobywających się z na ogół średnio poznawanych u siebie emocji uczuć podświadomych i nieświadomych do świadomości (OMG )
Zakochanie zauroczenie wielu ludzi widzi jak rozbłysk moim zdaniem to złudzenie, choć rzeczywiste zjawisko ale jest coś takiego na różnym poziomie tyle że jest to konsekwencją procesu wielu wyborów i tego co z tyłu głowy w chmurze różnych przekonań oczekiwań,doświadczeń.Zależy jak kto siebie zna i od pokory.
Obydwa zjawiska widać co chwila na forum i w życiu,w życiu rzadziej zależy ile ma się znajomych skłonnych do szczerości i otwartości w mówieniu o uczuciach popisywaniu emocji i myślenia w takich sytuacjach.
Widać to u Adeli wyraźnie u faceta to w sumie nie wiadomo bo mamy to z drugiej ręki z tym że 50 latek to nie jest aż tak skamieniały  dojrzałością stworek jak chcą widzieć takich młodzi ok 30 inni faceci,kobiety to też różnie
Ścierają się wewnątrz deklaracje z potrzebami,pragnieniami i oczekiwaniami oraz to buforowanie resetowanie ostrożne zabezpieczające przed rozczarowaniem.Istotne też jest to czym jesteśmy nasiąknięci już od dziecka i co krąży w przestrzeni cały czas na temat bycia w związku i samotności.
Czysto teoretycznie na ile pozwala mi poznanie Adeli  i jak bym miał gdybać będąc wolnym to miałbym sporą trudność w obronie przed ugotowaniem przy Adeli

Nie no, to raczej koniec tej znajomości- facet potrzebuję bliskości, samotność Mu dokucza.
On dobrze zrozumiał, że mnie niestety daleko do " wkręcenia się". Być może kiedyś by to nastąpiło, a być może nie.
A to artysta, dusza wrażliwa, więc wie że za chwilę straci głowę.
Nie chcąc Go zwodzić postawiłam sprawę jasno. Z opcją kontynuowania znajomości na poziomie koleżeństwa.
On z kolei był ostatnie 4 lata w związku, gdzie babka traktowała go " na przeczekanie". Dosłownie. On zakochany, a ona " jestem z Tobą, bo nie chce mi się szukać lepszego".
To w końcu odszedł.
Śmiał się, po moim wyznaniu, że znowu Bogumiła to on nie chce odgrywać.
A na mnie może jeszcze nie pora, bo coś tam niedomknięte mam.., ale pracuje nad tym cały czas.
No szkoda,ale tak jak pisałam, różne praktyczne względy też mnie u niego drażniły, i to od samego początku.

Chyba pojadę z dzieckiem w góry. Myślę o czerwcu, albo wrześniu. Ale priorytetem jest ominięcie upałów, bo chodzić w pełnym słońcu nie dam rady. Teraz jest dobra aura, jak nie pada. W sumie Pieniny były, Stołowe były, Karkonosze były. To czas chyba na Tatry.

Wygląda na to, że pływamy ta samą łajba, Ever.
Mieszkam teraz na Limance.
Fajnie, spotkamy się pewnie na jakimś browarku?

Moja historia z Panem miała jeszcze niewielki ciąg dalszy.
Nastąpiło kilka niezobowiązujacych smsów typu " Na Bałuckim pyszne truskawkI". 'Na Sympatii posucha", itp. Zaproszenie na koncert w pobliżu (spotkalismy się), wyjście do kina.. ale niestety... widzę, że  dla Niego luźna znajomość to będzie jednak za mało. Napisał w końcu, że niestety ale on musi zerwać tą znajomość. Bo zaczyna teskinć, zaczyna Mu zależeć. A przecież z mojej strony nic takiego nie następuje (to prawda), no jednym słowem zakochuje się chłopina, a ja się chcę kolegować. W tej wiadomości nie było cienia pretensji, czy nacisku, był za to smutek. Czyli on sprawdził, że się nie możemy "przyjaźnić", a ja sprawdziłam, że się raczej nie zakocham. Ja to rozumiem, kiedyś , dawno temu, przed zdradą też w miarę szybko orientowałam się, czy mi serduszko szybciej bije na myśl o kimś. I łatwiej mi było się "zabujać", a teraz...
Mimo to, że widzę jak facet sie stara, że mamy sporo wspólnego, że się lubimy, że mi sie podoba,  no ,ze jest jakaś baza do dalszej znajomosci- no nie czuję nic, po prostu WIEM, że nie wjadę na wyższy poziom.
Zobrazuję Wam to utworem, który Mu wysłałam:

https://youtu.be/YVbwuRAJCAI
Kurde, jakie to prawdziwe.

Odpowiedź :
https://youtu.be/4EF4-sqtD7c

Smutne to wszystko.
To tylko dowodzi, że nie jestem gotowa , choć bardzo bym chciała.
I źle mi z tym, bo nie wiem czy mi tak nie zostanie...

Tak właśnie wolałabym to rozwiązać. Problem tkwi w tym, że szczerze mówię, co czuję,inaczej byłabym nie w porzadku- również ze sobą.To u Niego nastąpiło zauroczenie. On chce bliskości, częstszych spotkań, "dobranoc i dzieńdobry". Ja potrzebuje większego dystansu, który może najpewniej zostać taki, jak jest teraz. Zresztą facet kilka lat tkwił w związku, gdzie partnerka była z nim "z braku laku", a on ją kochał. i narazie własnie takie coś nad nami wisi.
Przeciez nie mogę facetowi powiedzieć, żeby dał mi kilka miesiecy, i wstrzymał się z zakochiwaniem.
Tak jak sobie nie moge sobie narzucić podobnego załozenia- poznamy się lepiej, to napewno się wkrece.
Wiem, co masz na mysli , Ajko, to bardzo rozsądne, ale widzisz sama- serce i rozum niełatwo się dogadują.

Dlatego też On widząc co się święci postanowił zerwać znajomość. To znaczy nie spotykać się na gruncie towarzyskim również.
Bo może miał nadzieję, po naszej wcześniejszej rozmowie, że to się uda, i po malutku coś z mojej strony " kliknie".
A że zaczął " tęsknić", to zrozumiałe, że koleżeństwo to chyba za mało.
A mnie zasmucił fakt, że szkoda że tak mam, i że utknęłam w miejscu z tej piosenki Skubasa.

Echh..
Dużo mnie jeszcze trzyma. Jak choćby to, że mam dużo złości, pretensji. Poczucie niesprawiedliwości. Poczucie straty. Chęć powrotu do "tamtego życia".
Niezgoda na to, że jest jak jest.

A słowa piosenki- oddają dokładnie to, w jakim jestem stanie. Nie mam miłości - on ja zabrał.

Jest oczywiście lepiej, niż na przykład rok temu.Nie wiem jednak ,co mogłabym dalej robić, żeby definitywnie zamknąć tamten rozdział.
Obawiam się, że nie znajdę już nikogo z kim mogłabym być naprawdę blisko. A może być i tak, że już nie potrafię.

Bagienniku, właśnie..jeśli za rok lu dwa... Ale to dzieje się teraz. I to spostrzeżenie, ze ta baza do pójscia dalej jest całkiem niezła- zupełnie trafna. Co mnie blokuje? No właśnie chyba to, o czym napisałam do Ajko. Plus podświadoma ostrożność (sugestia terapeutki) przed zburzeniem kruchego "porządku", jaki sobie stworzyłam.
Ale to podświadome, więc nie czuję tego tak mocno. Na pierwszy plan wysuwa się to, że byłam w miejscu, gdzie mi sie podobało, gdzie chciałam być.To było moje miejsce, przy Nim, z Nim, wszystkie puzzle pasowały. A teraz co? Inne miejsce? JAk inne, jak tamto było MOJE?
To tak,jakbyś położył sie spać jako facet, a obudził jako kobieta. Musisz z tym żyć, ale przecież jestem chłopem, do jasnej ciasnej! Wszechświat wcisnał Ci zmianę, której za ch... nie chcesz.

No i usiłuję ułożyć się z ta zmiana, bo co poradzić.

Gdyby jeszcze chociaż jeszcze nastapiła jakaś "tęsknota, poczucie że mi zaczyna zależeć"(tak jak u Niego), to widziałabym szansę na coś więcej. Nadzieja w tym roku lub dwóch, o których piszesz. Że pogodzę sie z tym czego nie moge zmienić. Pomagam sobie, ale no właśnie tak to wygląda.

P.s. Fajnie, że zajrzałeś.

Po prostu facet Cię całościowo nie kręcił
Nie dorabiaj filozofii.
Jakby to było to, to nie pisałabyś o blokadach, obawach i przemyśleniach. To się dzieje samo
A jak związek ma być " wypracowany" to jest taka umęczona relacja na siłę, bo muszę kogoś mieć,  bo zostanę sama. Z resztą tamten mężczyzna był w takim związku I jakoś nie tryskał radością
To ma się dziać samo, bez zastanowienia.
Mam nadziej, że ze nie czeka Cię kolejnych 10 lat bycia samej jak ja. I nie słuchaj bzdur o mauczeniu się żyć samej, bo sama już byłaś kiedyś, to umiesz.

Problem jest w tym, że nie chce mi się już " chodzić po lumpeksach". Straciłam zapał, brak mi energii do poszukiwań, a pasujący i wyjątkowy egzemplarz dalej mi się marzy.

Tak, Elu. Jakoś ten " lumpeks" przewija się w tej dyskusji, ale to bardziej że względu na znalezienie czegoś "wyjątkowego" w niełatwych okolicznościach Ja też wiszę na tym wieszaku, w owym sklepie.
Ta moja blokada polega na przekonaniu, że pewnie każda znajomość będzie grzęzla na etapie " koleżeństwa" z mojej strony.
No, ale cóż. Pozostaje mi jednak próbować, i liczyć że życie mnie zaskoczy.
A teraz z innej beczki.
Czy jest tu ktoś z Lublina?
Potrzebuję namiar na niedrogi nocleg, pod koniec lipca.

Ross, lumpeksowe okazy mają metki.
Jesteśmy po przejsciach, ale dobre gatunkowo .

Oo Vintage jak najbardziej,a już najlepiej ten peerelowski.

Ale chyba jeszcze za wcześnie do muzeum?

vintage to nie muzeum Ross uspokój się

Mnie tam do muzeum nie ciągnie. Wręcz przeciwnie- siedzę w domu, bom trochę chora i kombinuje : z kim nad Solinę, z kim na Festiwal Sztukmistrzów? Z kim na OFF-a?
( Pominę, skąd fundusze na to wszystko;)).
O! W piątek gra u mnie Rebel Babel - cóż, mam to ominąć?

50 jest ok
Byli mężowie wykańczać potrafią i zabierają energię.
Nie ma czego żałować że ich nie ma.
A dzieci dorastają i wyfruwają z gniazda .
Poświęca się im wszystkim czas  kosztem własnego rozwoju .
Może warto bylo, a może nie.

Ale Ty i M.to jednak coś innego.
Nie mieszkaliscie razem i nie rodziłaś mu dzieci, pewnie wasze wspólne życie było w miarę w równowadze wspólnych obowiązków.
Jak są wspólne dzieci, to tak naprawdę nie da się tak by oboje robili karierę zawodową  w równym stopniu, u mnie postawiliśmy na męża.
Moja praca nie była stawiana przed dziećmi, zawsze miałam dla nich czas.
I dla innych rodzinnych spraw..
A było ich wiele, był czas że jego matka chorowala 3 miesiące i to ja byłam u niej w szpitalu codziennie.
Bylo to dla mnie wszystko normalne, bo tak to wygląda w mojej rodzinie bliższej i dalszej i to się docenia po prostu.
TY pewnie miałaś bliski związek przez wiele lat, ale jak twierdzisz nic nie poswiecałaś, była równowaga.
Dlaczego więc tak długo nie możesz wyjść z rozżalenia?
W sumie rozpadł Ci się związek, a nie rodzina.
On z Twojego życia zniknął, mój ex jeszcze mi sporo dokopal i robi to nadal, gdzie tylko może.
Piszę to nie po to, by uznać ze mój ból jest większy niż Twój, ale zastanawiam się jak umiejscawiasz Twoją stratę, co z nim poszło od Ciebie.
Bo w moim przypadku to wiara w to, że potrafię  prawidłowo ocenić mężczyznę, tej pewności już nigdy mieć nie będę.
I że miłości do kogoś mogę być pewna tylko że swojej strony,  ale uwierzyć w nią że strony kogokolwiek już nie będę mogła.
I wiesz co, zaakceptowałam to, i na tyle co do exa już się na pewno do nikogo nie zblizę emocjonalnie, co nie znaczy że nie nie można być blisko mentalnie
Więc przypuszczam że mój związek przyszły jeśli w niego wejdę będzie wyglądał tak jak Twój, bez wspólnego mieszkania i wielkich oczekiwań, z akceptacją tego, że nie będzie po grób.

Nie o to mi chodziło, Rossanko.
Sama mocniej przeżyłam rozpad 1 miłości i to jest normalne.
Chodziło mi o to, że może to czego brakuje w układanie teraz, jest bardziej powiązane  z Adelą samą i u siebie to odnajdzie, a nie z czynnikiem zewnętrznym.
Chodzi o to, że sądząc po jakimś zewnętrznym układzie sił, jeśli ja  byłam w stanie jakoś wydostać się mentalnie z takich gruzów całego układu, to Wy też możecie.
Po prostu nie składać swojego poczucia wartości kobiecej w ręce bylego partnera., oddzielić to od niego.
Dlatego pytałam co M.zabral Adeli.
Nie wiem jak to lepiej wytłumaczyć.
Cierpienie rzecz subiektywna oczywiście.
Ale rozebranie czegoś logicznie i zobaczenie we właściwej perspektywie ma znaczenie.

Chyba rozumiem, o czy m pisze Ela. Gdybym włożyła w ten związek rezygnacje, na przykład ze swojego rozwoju osobistego, kariery, (w przekonaniu, że nigdy nie bedę tego żałować, że zyskuje równie istotne aspekty) a potem została odrzucona przez partnera, pewnie odczuwałabym jakisrodzaj wykorzystania, oszukania, zostawienia na lodzie, niessprawiedliwości.Czyli, że coś poświeciłam, a nie zostało to docenione, inwestycja z części życia poszła w pi...du.
Ela nie odbiera mi prawa do cierpienia i żalu, tylko zastanawia Ją, co tak istotnego zabrał mi M, odchodząc.
I masz, Elu dużo racji z tym,że uzależniałam swoją wartość od obecności M. Nigdy nie posiadałam dobrej samooceny, pieniędzy dużych nie zarabiam, nie jestem szczególne zaradna. Te wszystkie niedostatki uzupełniał M. Nie jestem silną, niezależna kobietą. W dodatku poznałam go w sytuacji,gdy byłam "w czarnej dupie", i on pomógł mi stanać na nogi. Także  poczucie bezpieczeństwa, oparcia, i takiej "męskiej siły" były mi bardzo potrzebne. I nie dość, że akurat on to dla mnie miał, to zakochałam się,i kochałam go jak wcześniej mi się nie zdarzyło. Pierwszy raz poczułam, że mam swoje miejsce, i to silne, męskie ramię. Ojca mam beznadziejnego(choć bywaja gorsi), więc nigdy nie miałam okazji poczuć się tak zaopiekowana.
Moja terapeutka nazwała to "jakbym przy nim wzrosła".
Także boli mnie to poczucie straty czegoś wyjątkowego. I , niestety w moim poczuciu niezastąpionego.(wiem, wiem jak to brzmi).
Oprócz tego dołuje mnie ,podobnie jak u Ciebie, Elu, że tylko swojej miłości mogę być pewna. Dlatego taka całościowa, niewyrachowana miłość, taka bez asekuracji jaka chcę dawać, nie jest już do zrealizowania.

Tu się schowałaś Adelo

A ja szukam gdzieś na zdradach i trudnych sprawach, tfu, związkach.

Nasza społeczność? Co to za miejsce? Jakiś świat alternatywny widzę... Hehe Gry i zabawy? Matulu, czuję się trochę jakbym odkryła nowy ląd... ale już dobrze zagospodarowany.

Ok. Do rzeczy. Kurczę. Prawie 100 stron. Przeczytałabym najlepiej, żeby mieć jakiś obraz ale to trochę za dużo i zajmie długo. Jestem trochę w kropce, co robić. Hmmm.... Najwyżej zadam pytania na które pewnie udzieliłaś już tu gdzieś odpowiedzi.

Ale z tych ostatnich postów wynika, że złożyłaś swoje szczęście w ręce byłego. Były mąż, tak? I on miał pełną władzę nad tym Twoim szczęściem. Dał poczucie ważności, dał poczucie bezpieczeństwa, dał opiekę, uczucie itd Dał a potem zabrał. A Twoje szczęście, które mu ofiarowałaś on zgniótł w dłoniach na pył jak kredę. I Ty teraz poniekąd jesteś w takiej samej czarnej dupie jak w momencie zanim Tobie pomógł. Czyli było u Ciebie ciemno w pokoju. On przyszedł z pochodnią, oświetlił pokój, a po kilku latach zabrał się z nią gdzie indziej i zostałaś znowu w ciemnym pokoju. Wystarczyło Ci to, że on oświetla życie, nie skonstruowałaś w międzyczasie własnej pochodni i zostałaś bez światła.

Na szczęście możesz sobie tą pochodnię sama skonstruować Bo na razie czekasz w ciemnicy aż on wróci i zrobi to samo co przed laty. Wróci i znowu będzie jasno. A jak nie wróci? A jak mu nie zgaśnie w tym drugim pokoju? Będziesz tak siedzieć po ciemku i czekać? Już, bierzemy się za instrukcję... Potrzebny dobry kij, trochę szmat bawełnianych i paliwo. Krok po kroku. Na końcu kija zawiązujemy szmaty, które nasączamy w paliwie i odpalamy. Voila! Domyślasz się co to oznacza Niom...

Nie martw się. Coś pokombinujemy. Ja w międzyczasie poczytam chociaż pierwsze strony. Na chwilę obecną nasuwa mi się tylko POLUB SIEBIE. Jak inni lubią, jak taki wspaniały facet (tak go przecież postrzegasz/postrzegałaś) pokochał Cię i polubił to zostałaś tylko Ty. To moje pierwsze wrażenie tylko, więc bez oburzu jak co Ale do takich wniosków skłoniło mnie to co o sobie sama napisałaś w poście skierowanym do Eli, a który miałam przeczytać. Chyba, że to takie lubienie się w całości i pełnej szczerości ale skoro padło coś o niskiej samoocenie, która towarzyszy Ci od dawna to myślę, że możesz być również dla siebie zbyt surowa. Nie wiem.

Póki co zakończę na tym ale mam dużo więcej do napisania a pewnie więcej jak poczytam więcej. Ale powoli, spokojnie... Będzie dobrze

Cześć, Asiu. Pisz śmiało. Moja aktywność co prawda coraz mniejsza, bo " sporo się juzwylalo", i najgorsze za mną, ale zapraszam, jak najbardziej. Zachęcam jednakowoż do założenia własnego wątku.

Dziękuję

Aha, rozumiem- czyli jesteś na podobnym etapie, co ja.
Zdrowieje, ale ciągnie się to jak flaki z olejem. W dodatku ten olej oblepił nieco " nowe życie", i  można się czasem przejechać.
Ty, Osobo chociaż życzysz dobrze swojemu zdradzaczowi, a ja nie. Czemu niby ma mu być dobrze?
To nie jest zdrowe, to oczekiwanie na " sprawiedliwość", ale cóż- jeszcze tak mam. Przyznaję się.
Obojętność względem jakości życia eksa - chciałabym ją wreszcie osiągnąć.

Adelo był czas kiedy nie życzyłam mu dobrze i otwarcie mu o tym mówiłam. Co do obojętności nie ukrywam, że wiadomość o ich rozstaniu skomentowała bym soczystym 'dobrze mu tak, dobrze jej tak' z nieskrywaną satysfakcją, myślę, że to naturalne, żadne odstępstwo od normy w przypadku poczucia krzywdy. Zresztą z mojej strony padło tyle nieprzyjemnych słów, że można byłoby kilku obdarować. Pewnie kiedyś będę się za to wstydzić. Teraz zaczęłam pisać listy do niego, do szuflady. Przeciągam go tam o wszystko, wyzywam, przeklinam, piszę o każdym najmniejszym pragnieniu, potrzebie w relacji z nim. Z dnia na dzień coraz bardziej uświadamiam sobie samej jaki to podły człowiek więc oddala się samo. Wciąż jeszcze przychodzą dni kiedy bardzo tęsknię i idealizuje go. Ale za moment myślę... 'Aśka, no co ty? On poszedł sobie po śmierci swojego syna do innej nie patrząc na lata, na nic i ty będziesz za nim płakać? Daj se spokój'. Każdy zresztą powtarza mi, że to nie ma po kim płakać, kogo żałować. I mają rację. Oni stracił wszystko, my w zasadzie nic. I tego powinnyśmy obie się trzymać, być może przyjdzie czas, że przejrzą na oczy (choć w przypadku mojego eks totalnego bezuczuciowca, swoją drogą zastanawiam się czasem jak ona może z nim być? Toć to totalny głaz, no chyba, że ma ochotę na seks... To wątpię, aby kiedykolwiek doszedł do konsensusu pt 'zraniłem ją', po jego rozstaniu, każdym burzliwym nie wyciągnął absolutnie żadnych wniosków, każda jego eks to zła kobieta była)

Mam swoje plany łącznie z rozpoczęciem pracy od września planuje zacząć chodzić znowu na basen i tym razem dodam siłownię aby mi się nie nudziło, tak bardzo chciałabym zadbać o swoje ciało, jestem szczupła, ale nigdy nie zaszkodzi, tylko ciekawe czy nie będę za bardzo leniwa? Przez ten rok straciłam wszystko co może stracić dojrzały człowiek - partnera, prace, wiarę, a kawałek mnie został z nim. Ale zawierzam to Panu Bogu. Wierzę, że to wszystko miało być po coś i serio czasem podnoszę głowę ku niebu w tych złych, najgorszych momentach mówiąc w myślach 'wiem, że to jest po coś. Wierzę w to' I szczerze mówiąc jestem z siebie dumna, że nie wylądowałam w szpitalu z załamaniem nerwowym po utracie pracy. To był taki gwóźdź do trumny. Bywały naprawdę kiepskie dni. Minęły 2 miesiące i mam nową, lepszą pracę, a moje nastawienie było bardzo negatywne. W związku z tym wierzę też, że jego odejście było po coś. Jeszcze będzie pięknie i trzeba w to wierzyć.

Asiu, długo przerabiałam etap" pisania do niego". Na początku, chyba po pół roku milczenia uznałam nawet że takie pisanie mi nie wystarcza, ja chcę widzieć jego twarz, gdy to wszystko mówię! Zgodził się raz, posłuchał, drugi raz to samo, podsumował, że on nic mądrego do powiedzenia nie ma, i że ja mam rację ze swoimi zarzutami. I tyle.
Doraźnie pomogło
Ale doraźnie- ile ja się napisałam wiadomości...zawsze ten sam efekt. Doraźna ulga.
Tylko czas. Niestety, tylko czas jest w stanie to uleczyć. Ale w tym czasie co się dzieje!

U mnie cokolwiek bym nie napisała np. coś w stylu pozegania bądź czegoś innego znaczącego, to podejrzewam, że nawet to by go nie ruszyło. Oczywiście nic takiego nie miało miejsca, po prostu to pokazuje jakim on jest zimnym człowiekiem. Pisałam mu takie wiadomości, że kiedy je czytam sama płaczę, są do bólu szczere, ale tylko się zbłazniłam. W wiadomościach do niego brzmię jak borderline raz pisałam, że dlaczego, a innym razem, że jest okropnym narcyzem, psychofagiem etc. Dziwi mnie, że ona go chce, nie sądzę aby był dla niej inny.

Mój nigdy nie przyznał się do żadnej z win, uważa, że to moje wymyślone bzudry, sama nieprawda, że ja mam urojenia bo mam depresję(miałam podejrzenie depresji, ale się nie potwierdziło) . Kiedy powiedziałam mu, że nawet teraz manipuluje rzeczywistością to zaciął się, przestał mówić. Później zaczął śmiać się, że tak bardzo było mi z nim źle, że do dziś nie zapomniałam, a minęło w tamten czas 7 miesięcy (postanowił zadzwonić gdy dowiedział się, że leczę się psychiatrycznie w kwietniu tego roku) dosłownie się śmiał, sprawiło mu to przyjemność, że ja jeszcze jestem za nim. Powiedział mi, że mentalnie nigdy ze mną nie był, na resztę pytań nie miał odpowiedzi wyłącznie słuchał. W jego tonie można było wyczuc arogancję i protekcjonalne traktowanie. Kłamał, że z nią już nie jest dopiero kiedy powiedziałam mu, że mój brat widział ich na ulicy razem w mieście nie wiedział co ma powiedzieć. On idzie w zaparte, że wszystko jest moją winą. Gdyby to było normalne rozstanie ja bym tego nie wzięła tak na głowę, ale to rozstanie z chorobą w tle więc człowiek analizuje, a, że ja jestem na tyle wrażliwa to nie potrafiłam racjonalnie na to spojrzeć tylko wciąż analizowałam kto kogo i kiedy. Czułam się na tamten czas okropnie i dziś widzę, dużo czytam też o przypadkach kiedy partner zaraża swoją partnerke, że on zachował się jak ostatnia świnia. Ponieważ ja wszystko mam na własne życzenie, o wszystkim decydowałam ja mówiąc mu o zgrozo, że ja nie szukam niczego poważnego na samym początku ( na etapie silnego zakochania zaproponował mi małżeństwo, powiedziałam, że nie bo nie chce już wychodzić za mąż) a on to odebrał jako propozycja lekkiej relacji mimo, że mówiłam, że ja do takich układów się nie nadaje i nie jestem na jeden raz. Jeden wniosek z tego? Mocno zaburzony gość, narcyz? Socjopata? szukający w życiu sam nie wie czego, niedojrzały, nieodpowiedzialny, dziecko w skórze dorosłego faceta z mnóstwem teorii spiskowych w głowie.

Ostatnio musiałam wysłać mu też jedno pismo sądowe, że 'stoję za nim' , aby mu pomóc. Mimo wszystko. Druga miałaby to gdzieś jak powiedziała moja mama i bratowa. Zadzwonił, że jemu nic to nie da bo najprawdopodobniej wezmą mnie na świadka na co ja zapewniłam go, że nie będę świadkować z uwagi na bliskie reakcje z pozwanym. I tak to trochę wróciło do mnie. Wiem, że on mną manipulował kiedy zadzwonił aby dowiedzieć się na 100 procent czy ma mnie po swojej stronie. Mam nadzieję, że to wszystko i dalej nic mnie nie sięgnie z przeszłości.

Urwanie kontaktu to podstawa. Bezsporny, żelazny, nieodzowny warunek procesu dochodzenia do siebie, odcinania się od "tamtego życia". Wiedzą to wszyscy. A ja czułam, że dopóki nie wyrzucę z siebie wszystkiego, i nie trafi do do uszu i oczu eksa- nie zdołam go spełnić.
Problem w tym, że jak część wywaliłam, rosło następne. Sterty pretensji, tony żalu, wiadra łez, nieskończoność pytań....zdaje się to studnią bez dna. I to pytanie- czemu do cholery JA mam się z tym męczyć?? On narobił syfu! Niech się z tym użera!
Takie było moje myślenie.
Po dwóch latach- już do niego nie piszę- to źródło wysycha. I nie wiem, czy była to dobra metoda, czy nie. Bo może sam czas zdziałałby to samo. Być może wydłużyłam sobie cierpienie? Nie wiem. Po prostu czułam, że tego potrzebuję. Powiedziałam mu któregoś razu "zabierz to wszystko ode mnie!cały ten syf jest twój- czemu tylko mnie dręczy?"
"Gdybym umiał, zabrałbym"- odpowiedział.
(Jeśli to kogoś interesuje).
Podsumowując:
Daleko mi jeszcze do obojętności. Czuję dużo złości, obiłabym mu jeszcze chętnie gębę.

Internetowe randki to były kompletne niewypały- dziwne jakieś typy, nie chce mi się o tym znów pisać.
Figura eksa- hmmm, myślę o tym często, ale niestety nie ma na kim tego sprawdzić. Nie umawiam się ostatnio z facetami..nie mam skąd ich brać
Niemniej jednak- oprócz tego, że mnie zdradził- miał dużo cech, które powodowały, że do siebie pasowaliśmy. Wiadomo, że trudno jest znależc kogoś, kto w podobnym stopniu będzie je posiadał.
Pomijając fakt, że w ogóle trudno znależć kogoś w ogóle sensownego.
Ale to, co zawarłaś w swoim pytaniu niepokoi mnie , bo właśnie tego sie obawiam.
Ostatni facet, z którym się spotykałam, fizycznie mi się podoba. Ma niewątpliwie dużą zaletę w wyglądzie zewnętrznym- jest wysoki, dużo wyższy od M. Ale niestety posiada cechy, które powodują, że nie czuję do niego "mięty"- mianowicie jest niezdecydowany, o wszystko pyta, jest wrażliwym artystą, co czyni go za mało męskim w moim odczuciu. To taki typ faceta, który potrzebuje silnej, zaradnej i dominującej nad nim partnerki. A ja taka zupełnie nie jestem. Ja z tych, co lubią czuć sie "takie małe" przy silnym, męskim, opiekuńczym partnerze. Nie mylić, broń boże z typem macho- blee.