30latek-, czyli gra małego palucha Paslawka - Netkobiety.pl

spoko
Pisałem już z babcią chodziłem do magla podświadomość
babcia była kochana lubiła zagadki i kryminały, a pradziadek ojciec babci  był przez jakiś czas policjantem granatowym przedwojennym ale zdrowia niestety nie miał .

Z niejednym pewnie.
pastorem też chciałem być,ale uznałem że to za  dużo wkuwania

Was też  skręca ciekawość tylko ta poprawność musi być

Eeee... A co oznaczają te skróty, bo nie wiem ?

Czytałem o tej książce. Sprawa mało znana. Ale cóż. To też Polska.

Piegusku, dlaczego usunęłaś ten drugi tytuł? Ja nie mogłam przebrnąć przez Elisabeth Kubler Ross "Rozmowy o śmierci i umieraniu", czytałam i odkładałam, strasznie przygnębiająca to dla mnie książka, choć na końcu opisuje etap pogodzenia się ze śmiercią.

Też mnie ciekawiły te skróty a bałem się zapytać chociaż jedną z tych użytkowniczek chyba kojarzę z jakiegoś wątku..

Idzie w zaparte

Jakoś mi się niepotrzebnym zawracaniem głowy wydał. Ale o.k., już wklejam.
Nie znam tej książki, lecz poczułam lekki niesmak. Ciekawość jest ludzka i naturalna, ale czy naprawdę zawsze trzeba jej folgować? Takie dociekanie, jak wygląda ciało po śmierci, czy się charczy, czy trafi przytomność, wydaje mi się prymitywne, niesmaczne.
Mnie kiedyś jedna wścibska baba zapytała, jak wyglądał mój ojciec... Palnęłam, że jak nieboszczyk.
Oto ksiązka:

Jest za to inna, bardzo dobra, według mnie, książka o odchodzeniu z tego świata. Wstawiałam kiedyś na "Moim cudownym..."

A ja oświadczam oficjalnie, że w sprawie w/w użytkowniczek dalej nie kumam o co kaman

To też ma że tak powiem dwa końce

Ela ,ale Misinx chyba naprawdę nie wie o co chodzi.

Coś mnie się przypomniało ?
a dam se dzisiaj spokój ,bo jeszcze wyjdę na jakiegoś

Po wojnie to żadne miejsca nie były nietykalne,na ziemiach odzyskanych na przykład ucierpiały wszystkie cmentarze:ewangelickie,żydowskie,katolickie .

Paslawek te dwie panie typuje Misinx, ze może któraś z nich to ta "twoja"

I masz, zepsuli Ci całą zabawę

Dzienks.
Mnie też coraz trudniej znaleźć coś fascynującego do czytania. Próbowałam w niedzielę "Homo Deus" i "Sapiens" Harariego, ale odrzuciło mnie po kilku stronach. "Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprz..śmy wszystko" wydała mi się luźną zbieranią lekkich dykteryjek i nie dokończyłam z tego powodu. Z fikcją jest nie lepiej. "Pierwszy śnieg" dla mnie nudny, nie rozumiem fenomenu. Kończę w listopadzie prenumeratę pewnego czasopisma i więcej nie będę tej prenumeraty odnawiać. Kiedyś lubiłam czytać "Charaktery", ale teraz mam wrażenie, że więcej w nich wywiadów, niż rzeczowych artykułów. Ponownie czytam Nosowskiej "A ja żem jej powiedziała" i kupiłam jej najnowszą książkę "Powrót z Bambuko", spodziewając się czegoś sensownego.
Może na Twoje problemy byłby dobry "Koniec współuzależnienia" Melody Beattie i "Niezniszczalni. Rozwój po traumie'" Michaela Haas, nieśmiało proponuję.

Poszalałaś, Winter
Mnie tematyka interesuje od strony... egzystencjalnej. Szukam sensu w tym wszystkim, akceptacji, odwagi i zrozumienia. Oswojenia lęku.
Kiedyś, gdy chodziłam na terapię (w małżeństwie, wspominałam o tym) przewinął się wątek lęku przed śmiercią. Doszlyśmy do wniosku, że może umarł ktoś z otoczenia, gdy byłam dzieckiem, bo pamiętam, że nawet jako sześcioletni berbeć myślałam o śmierci i czułam wielki lęk. Zupełnie nie wiem, skąd mi się to wzięło. Może jakieś bardzo wczesne przeżycia, bo choruję od urodzenia?
Zawsze sięgnę po literaturę z takiego egzystencjalnego nurtu.
Sama też byłam blisko, mając 18 lat. Nie pamiętam żadnych mistycznych przeżyć z tego czasu - wielki niebyt i tyle. Ale też nie byłam zupełnie po drugiej stronie, leżałam otumaniona lekami

_______________________________

Dzięki, Symbi.
Mnie kiedyś o wiele łatwiej było skoncentrować się nad książką. Teraz to musi być coś naprawdę poruszającego. Poruszającego mnie oczywiście. Męczę Tołstoja chyba od wakacji, choć jest to kawał dobrej literatury. Przeczytam trochę odkładam - aż mi wstyd przed koleżanką, która mi go pożyczyła. "Płuczki" łyknęłam w dwa wieczory.
Nie mam już ochoty czytać pustych czytadełek, dla samego relaksu, choć kiedyś nie stroniłam. Szkoda mi już czasu, a poza tym teraz straszny tego zalew.
Z czasopism lubiłam "Sens", ale mam już przesyt tych treści i zamiast wydawać kilkanaście złotych na kolejny numer, chyba lepiej zrobię wybierając się na jakąś sobotnią wycieczkę w okolicę - tak sobie wczoraj pomyślałam, czytająć Twoją wzmiankę o zaprzestaniu prenumeraty. Zresztą w internecie tyle artykułów, że czasu nie starcza na wszystko.

Ja tak męczyłem "Imię róży". Męczyłem i męczyłem. Teraz nie jestem pewien czy skończyłem, ale chyba tak

To ta pierwsza ksiazka, ktora wymienilam jest od tej strony.

Paslawek, a właśnie wczoraj pomyślalam, że coś Lucka ostatnio nie widać. Ale go tam angażujesz!

Pochwalę się: wykopałam wczoraj wszystką marchew z ogródka. Jaka piękna i dorodna! Cieszę się jak dziecko, bo to takie moje. Bardzo lubię pracę na świeżym powietrzu, odpręża mnie jak mało co.
Będzie zupa z marchwi i marchewkowe ciasto, które uwielbia mój syn.

Uwielbiam sery i w ogóle nabiał.
Pomidory mi się nie udały. Może spróbuję za rok z koktajlowymi, są ponoć najmniej wymagające.
A pogodę mam cudną. Poszłoby się na jakieś kije, ale po poludniu dentysta z synem, a potem robota z marchewkami, trzeba je oczyścić i przygotować do zamrożenia. Nie mam innych warunków do przechowywania, a sąsiadka mówi, że mrozić śmiało można. Jeszcze worek orzechów na wyłuskanie czeka, więc rozrywek na długie jesienne wieczory nie brak

Potwierdzam: ciasto marchewkowe przypomina w smaku piernik. Fajne jest, wilgotne - lubię takie.

Jeśli smakuje jak piernik, to już je lubię Piernik to chyba naprawdę jedyne ciasto, które mógłbym zjeść całe samemu

pasławku, akurat nie mam jako takiej tremy tym, bardziej z powodów językowych. Ot, taka sobie ciekawość raczej

Piegus, na FB widziałem, że masz sad ze śliwkami u siebie...To powidełka pewnie są co roku?

Pytałem dlatego, że jesień to zawsze był dla mnie czas śliwkobrania szczególnie pod kątem węgierek, wolałem już śliwki od jabłek. A popyt był, bo i na powidła, i do knedli czy placka - zawsze się przydawały

@bagiennik - to możemy wejść w spółkę - oddam Ci każdy piernik. I ciasto z rodzynkami (nienawidzę rodzynek). Kosztowałeś już Stroopwafel?
@Piegowata - to nie był rok na pomidory, prawda!
@Lucyfer - trzymamy mocno kciuki!

Dziś w pracy myślałam, że fajnie niektórzy z Was mają, bo udaje się Wam czasem coś poczytać, czy nawet naklikać z roboty . U mnie to jest zazwyczaj pełne skupienie od-do. Jak próbowałam coś zerkać , to potem narobiłam głupich błędów. No nie da się tak u mnie.
Czy też tak macie, że dzielicie życie na pracę zawodową i na to, co rzeczywiście lubicie robić?
U mnie pani w żakieciku nie ma wiele wspólnego z tą latającą na miotle po godzinach .

Wchodzisz na grząski temat To ja już bym wolał, żeby mój szef np. przeczytał o moich problemach seksualnych, niż to co ja robię w czasie pracy

Net zamulił i dublet.

Rodzynki toleruję, ale nie jakoś w dużych ilościach...Nie, jeszcze nie próbowałem.Zresztą słodycze to akurat nie jest ta część kuchni holenderskiej, którą miałem od początku na oku Ale może poszukam i się skuszę

Co do życia zawodowego, to właśnie do tej pory, przez dobrych kilka lat( chyba 8-9) cała moja praca stanowiła jednocześnie to, o czym marzyłem i była zgodna z kierunkiem wykształcenia. Robiłem to, co kochałem, zatem praca= przyjemność. Zresztą jestem gorącym zwolennikiem tego podejścia i obecnie pragnę jedynie odbić się finansowo od dna, ale dalszą przyszłość chce wiązać z zawodem i pasją. Co nie oznacza, że nie mam innych zainteresowań, ale jakoś trafiłem w dobry punkt
Nigdy nie myślałem sobie: "kiedy ta robota się skończy" czy też "byle do piątku". O sukcesie w pracy czyż o czasie jej wykonywania bardziej decydowała pogoda niż dni tygodnia Nigdy nie czułem, że praca jest dla mnie koniecznością, związaną z kwestią finansową. Nigdy nie szedłem do pracy "jak na ścięcie".
W dodatku znam paru takich ludzi i powiem szczerze, że rzadko kiedy można spotkać tak szczęśliwe osoby:D

No nic idę się szykować na jutro

"Wybierz pracę, którą kochasz, i nie przepracujesz ani jednego dnia więcej w Twoim życiu"
Konfucjusz

Tematu pracy nie poruszam. I nie chodzi o Was. Chodzi o to, kto może potencjalnie to przeczytać Na privie mogę z kimś o tym rozmawiać

Lovelynn spokojnie. Zawsze ostatecznie można się trzymać sznura

Nie mam sentymentów do pracy, jest po to, by się utrzymać. Na szczęście mam ten komfort, że po godzinach już mnie ona nie obchodzi.
Mam w pracy koleżanki mniej i bardziej lubiane, ale nie przyjaźnię się i grubą kreską oddzielam życie prywatne od zawodowego.
Miałam coś więcej napisać, ale chyba też ugryzę się w język.

Lovelynn, ja ostatnio też czuję, że popadłam w marazm i stagnację. Nużą mnie moje jednostajne obowiązki, zmuszam się, chętnie bym od nich uciekła. Jestem tym zmęczona.
Kocham mieć urlop i rozkoszować się prywatnością, domem. Szczęśliwa jestem gdy mogę bez pośpiechu, z sercem ugotować obiad, popracować na działce, dbać o syna i nasz dom bez przymusu i presji czasu, organizować pracę w zgodzie z sobą.
Ale z czegoś żyć trzeba i tak też traktuję swoją pracę zawodową. Staram się doceniać, że do pewnego stopnia koresponduje z moimi zainteresowaniami, ale jej monotonia mnie dobija.
Argument o wychodzeniu z domu do ludzi nie przekonuje mnie, bo w wolnym czasie też wychodzę i to tam, gdzie mi się podoba, a nie gdzie muszę.  Co to zresztą za wychodzenie - do biura, gdzie siedzę pół dnia zamknięta jak w klatce.
Cóż... pozostaje pogodzić się z niedogodnościami, coś im jednak zawdzięczam.

Nie wiem, czasem myślę, że może po prostu mam zbyt wygórowane oczekiwania.

Akurat ja Tobie Lucyfer szczerze zazdroszczę, bo chciałabym, żeby u mnie "efekt ducha" częściej się zdarzał i żebym miała do tego motywację. Ty zawsze ją masz.

To ja tak Ci powiem Lovelynn. Ja też nie potrafię znaleźć swojego powołania. Od 20 lat robię coś, czego wciąż nie rozumiem. Siedzę w tym jak w bagnie, bo nie wiem w co innego iść. Gdybym miał zmieniać pracę to nie na to, co teraz. Tylko, że nie wiem na jaką. Poza tym w związku z tym, że mam kogoś na utrzymaniu muszę brać pod uwagę kwestię finansową. Ona jest co prawda całkiem przeciętna, ale gdybym się przebranżowił to pewnie bym nawet tego nie dostał.

Lovellyn szkoda, ale może przyjdzie jednak taki moment, kiedy stwierdzisz, że jednak odnalazłaś siebie..

Jeśli o mnie chodzi to nigdy nie czułem się wypalony czy jakoś specjalnie popadłem w stagnację. Szanuję ludzi, którzy mają wysokie ambicje i oczekiwania, ale nigdy jakoś specjalnie nie było mi po drodze się ścigać ani ze sobą ani z nikim innym. Wolałem zachować zawsze złoty środek, jeśli idzie o cele życiowe i skupiłem się stricte na tym, żeby realizować się przede wszystkim w DZIEDZINIE, która mnie pochłonęła już na początku edukacji szkolnej

Zatem, jaka by to praca nie była, jeśli tylko choć po części jest związana z moją branżą. Co więcej, ludzie którzy się zajmują czymś w życiu, co ich fascynuje a których spotkałem na swojej drodze potrafią godzinami rozmawiać o tym, co się wiąże z pracą, mniej lub bardziej bezpośrednio. Są oczywiście pewne cienie, jak choćby biurokracja, ale sens i przedmiot ich pracy są tym, w co idealnie trafili Zatem nie zostawiają pracy po godzinach pracy, tylko czasami muszą ją zabrać do domu. W każdym razie, ta najprzyjemniejsza część pracy daje tak mnóstwo satysfakcji i takiego powera, że chce się żyć:D
Mam kilku znajomych z branży, którzy zostali nauczycielami, dlatego pewne informacje mam z pierwszej ręki i wiem, jak to wygląda od kuchni. Może nie wszyscy są w 100 % takimi prawdziwymi z powołania, ale mimo wszystko niezmiernie doceniam ich pracę, która jest w tym kraju niedoceniana odkąd pamiętam.

Nie wiem w sumie, co mnie tak w życiu cieszy , może to, że mogłem to życie stracić tak wcześnie a jednak mi się udało..Nie wiem..Ale wiem jedno: bez pracy, pasji czy czegokolwiek co MNIE cieszy, takiej radości z życia bym nie miał

Kopnąć się w zadek warto, ale u mnie raczej większość odpowiedzi byłaby na "tak"

Jesteśmy otoczeni? Świetnie!!!
Możemy atakować we wszystkie kierunki

No co mogę powiedzieć.
Lockdown mnie uwala i nie tylko mnie, a i tak sporo problemów mamy

Jeszcze pradziadziu ma + na Covid.

Cóż... życie to nie je bajka
Czasami ma się ochotę "nic nie robić, bumelować, chłodne piwko w cieniu pić".
Mnie się wydaje, że każda praca ma jakieś negatywne aspekty, nawet ta w gruncie rzeczy lubiana.
Więc czasem pomarudzę, ale gdy mi kiedyś trafiła się okazja zmiany pracy, dqqowiedziałam się o warunki, pomyślałam: "Siedź, babo, gdzie jesteś, jak ci dobrze!".
Ja przez ten mój durny stan zdrowia często jestem zmęczona, to już na klatę trzeba wziąć. Fantazjuję czasem o rencie i świętym spokoju, ale jakie renty są, każdy wie.
Jak by więc nie patrzeć - dokonuję wyboru, nie ma co marudzić.

Lucek, zdrowia dla pradziadzia.

Rzecz ciekawa - wypoczywam fizycznie i psychicznie bez PP. Nie dezorganizuje mi popołudni, mam czas w domu i na pracę, i na odpoczynek.
Dzisiaj go spotkałam pod sklepem. Oby znowu mnie nie zaczął nachodzić.

Mnie też coś "rozbiera" ale nie bardziej niż przy zwykłych przeziębieniach.