Uciążliwy lokator. - Netkobiety.pl

To co, On po zdjęciach zakładał Jej wiek czy skłamała podczas pisania/rozmowy?

Nigdy tego nie zrozumiem po co ludzie tak retuszują zdjęcia?
Jest to dla mnie zrozumiałe, jak wklejamy na portale społecznościowe najlepsze zdjęcia, ale najlepsze bez retuszu.
Chociaż ja jestem z tych co wklejają zdjęcia nie jakieś super, niepozowane( w sensie kilkastet zdjęć, aby wybrać najlepsze).
Wklejam po prostu te które w danym momencie mi się spodobają albo mam taki kaprys.

Mam na swoim Facebook'u zdjecie z widoczną plamką po wyprysku i szczerze przez myśl mi przeszło, żeby to zatuszować, ale zaraz otrzeźwienie, po co?
Jak dla mnie zdjęcie jest fajne, ponieważ ukazuje całą mnie z moimi charakterystycznym bananem na buzi.

P. S. Ogólnie jestem niefotogeniczna i może dlatego nie przywiązuję do zdjęć, aż tak dużej uwagi.
Chociaż czasem mam ochotę na ładne zdjęcie i wtedy jest robiona sesja, która kończy się skasowaniem wszystkich zdjęć.

Ja jestem niefotogeniczna i zawsze coś ze zdjęciem jest nie tak:) Albo mi włosy sterczą, albo mi się nos świeci albo minę zrobię taką, że lepiej nie patrzeć. Prawie nigdy nie jestem zadowolona, tak już mam. Jednak nie podanie facetowi swojego prawdziwego wieku na wstępie jest po prostu nieuczciwe. Są ludzie którym trudno zaakceptować to, że ktoś jest starszy czy młodszy niż sobie wyobrażali. Ja np. nie wyobrażam sobie, żebym była w związku z facetem młodszym ode mnie, nawet o rok. Tak, wiem.. życie pisze różne scenariusze, ale gdyby facet okazał się o tych 5 lat młodszy niż sądziłam, to chyba byłabym bardzo rozczarowana Jednak w wypadku Lokatora stało się i teraz naprawdę jestem ciekawa, jak to dalej się potoczy. 40 lat to w końcu nie jest tak wiele żeby urodzić dziecko w dzisiejszych czasach, więc jak się sobie spodobali...
Ciekawe.

Przeczytałam Twój post Naprędce i w tym samym momencie, On na głos ja w myślach "przecież to jakiś program w telewizji" (chodzi o wczorajszy dzień zwierzeń)

A czy Ty wiesz dlaczego On w ogóle się z Nią spotkał?

Nie jestem za "1000 pytań do..." na portalach randkowych ani na spotkaniach, ale bez przesady.
Jestem ciekawa o czym Oni rozmawiali i na jakiej zasadzie odbywały się te ich rozmowy pisane?

Można być tajemniczym, ale bardziej w kontekście flirtu a nie cały czas.

Osobiście dałabym sobie spokój z osobą, która tak odpowiadała by na moje pytania.

I wiadomo, że stwierdzenie "masz tyle lat na ile się czujesz" oznacza, że pisze to osoba starsza, która czuje się młodsza.

I już to stwierdzenie powinno Mu dać do myślenia, jak zależy mu na dzieciach i chce młodszej partnerki.

Przychodzi mi na myśl jedynie to, ze nie podała wieku bo bała się, ze on od razu zrezygnuje z korespondencji.
A pokazując się w pełnej krasie liczyła, że wiek metrykalny stanie się nieważny.
Bo nadal wygląda atrakcyjnie, ma nienaganną sylwetkę, makijaż i zabiegi upiększające odejmują wizualnie lat.

Te testy i pytania to skrzywienie zawodowe.
Skończyła psychologię i pedagogikę dorosłych?, pracowała jako psycholog policyjny ale się wypaliła zawodowo.
Obecnie pracuje w szkole językowej, nauka on- line.
Komputer i telefon to jej warsztat pracy.

Dziś on pracuje do 13.
Ma po niego podjechać tak jak wczoraj.
Wczoraj było już ciemno gdy się spotkali więc siedzieli w aucie.
Dziś będą coś oglądać, spacerować.

Również nie rozumiem takiego świadomego narażania się na wywołanie ewentualnego rozczarowania, które - jeśli nie podaje się swojego wieku i wysyła nieaktualne, na domiar złego retuszowane zdjęcia - wydaje się jak najbardziej możliwym scenariuszem. Czyżby liczyła, że tak go olśni, że to nie będzie miało żadnego znaczenia?

Edit:

Teraz zauważyłam, że pojawił się Twój kolejny wpis. Wychodzi na to, że mamy podobne odczucia.

No dobra, ale jakby nie było jest to nieuczciwe z Jej strony.
Na serio, nie rozumiem jak to się stało, że On zdecydował się z Nią spotkać?
Desperacja?

Oni chyba oboje nieco zdesperowani. Ona chwyciła się tego młodszego gościa, w sumie niezbyt sobie dającego radę w życiu, a on lekceważąc sygnały ostrzegawcze co do jej wieku zgodził się na jej przyjazd. No cóż... Jak to mówią starzy górale; W życiu nie można mieć wszystkiego

Nie wiem nawet w jakiej części Polski mieszka autorka, wszyscy tutaj jesteśmy anonimowi więc raczej trudno dociec o kogo chodzi.
Może pan Lokator istnieje, a może nie..:) Poczytać można, bo mało na forum jest wątków optymistycznych, a jednocześnie ciekawych. Wiele osób kibicuje lokatorowi Kleomy i czeka na dobre zakończenie tej historii. Nie sądzę, aby było coś niestosownego w tym wątku, w końcu każdy tutaj opisując jakąś swoją historię wymienia i opisuje inne osoby, bo inaczej się nie da.
Ja tam trzymam kciuki za Lokatora i liczę że sobie wszystko poukłada jak chce, gdziekolwiek jest i kimkolwiek jest

Faktycznie, masz rację.
Musze się opamiętać.
Miał być to wątek, w którym ja otrzymam rady jak współżyć z lokatorem aby nikomu nie stała się krzywda.
A zanosi się na to, że będę się dzielić tym czego się dowiem zaglądając mu pod pierzynę.
Jakby to, że on używa pierzyn mojej teściowej świętej pamięci mnie do tego upoważniało.

Ja też czytałem... życzę Lokatorowi powodzenia i Wam Kleoma też

Przykro mi, że posułam zabawę...
Przyznam się, że również z ciekawością czytałam ten wątek, ale przypomniało mi się, jak kiedyś zgadałam się ze znajomą, że ktoś kto tutaj roztrząsał swoje problemy był jej znajomą. Tak że świat internetowy jest tak naprawdę mały i może lokator Kleomy kiedyś by sie o tym dowiedział i miał pretensje. A po co wprowadzać kwasy pomiędzy - jak wynika z wątku - całkiem fajną zażyłość.
A plotkować lubimy wszyscy, tylko niektórzy nie chcą się do tego przyznawać :0

Już od środy lokator ma wolne od pracy.
U siebie już wszystko zrobił i posprzątał, nudzi mu się widać więc mnie molestuje ofiarowując pomoc.
Albo sam zaczyna działać na moim terenie.
Gdy tylko wytknę nos z domu już jest przy mnie.
Wielkanoc spędzamy razem. Zaprosił nas na świąteczny żurek, który ponoć w jego wykonaniu jest rewelacyjny.
Z jajami od moich kur.

On nie rozumie jak coś do niego mówię. Musiałabym chyba wrzasnąć aby do niego dotarło?
A mój mąż nie widzi problemu. Nawet się cieszy, że z wielu rzeczy do zrobienia jest przez niego wyręczony.

Z zainteresowaniem przeczytałam tę historię, która ma wiele analogii do przypadku mojego. Opiszę, ponieważ moje doświadczenia mogą przydać się Tobie, Kleomo, a może i innym.

Dom po dziadkach, obok mojego, stał niezamieszkały, nieogrzewany, a więc zawilgocony i zarośnięty pajęczynami. Ktoś mi powiedział o facecie, którego żona wywaliła z domu, a taki porządny, czysty, pracowity, stała praca.... Zjawił się - w sile wieku, zadbany, grzeczny, więc połowę domu udostępniłam do zamieszkania, drugą połowę wykorzystywałam jako gospodarczą. Umówiliśmy się, że sam sobie wyremontuje, a w zamian za mieszkanie, będzie mi pomagał w ciężkich pracach w domu i ogrodzie.

Teraz wątek, który nie pasuje do Twojej, Kleomo, historii, ale nie mogę pominąć. Gdy się wprowadzał poczęstowałam pana piwkiem, a on nie... nie pije, już nie pije. Zapaliło mi się czerwone światełko, ale mnie uspokoił, że nie pije kilka lat i nigdy nie weźmie do ust kropli. Później dowiedziałam się, że oczywiście alkoholizm i przemoc po pijaku były powodem rozwodu, wywalenia z domu i odwrócenia się kategorycznego dzieci, wręcz nienawiści z ich strony. W każdym razie upłynęło kilka lat mieszkania mojego bezczynszowego lokatora, pomagania mi, zaprzyjaźnienia się ze mną i moim psem, sympatycznych stosunków z moim partnerem pomieszkującym u mnie.
Wrósł w moją rodzinę, nie był upierdliwy, jak Twój lokator, znał granice spoufalania się - chociaż mówiliśmy sobie po imieniu, to traktował mnie z pewną uniżonością, co nawet mnie śmieszyło, np. otwierał bramę, gdy wjeżdżałam, odbierał z ręki zakupy itp.
Był bardzo pomocny, wykonywał dużo prac ramię w ramię ze mną i był na każde zawołanie. Gdy wyjeżdżałam w delegacje lub na urlopy, opiekował się psem i domem. Czułam sie bezpieczna i traktowałam jak przyjaciela, rewanżując się, np. lekarstwami i wysłuchiwaniem zwierzeń...
Ktoś mnie przestrzegał, że kiedyś mogę miec problem, np. gdy będę chciała sprzedać dom, a on dużo zainwestował..., ktoś inny, że za pracę w przeliczeniu na wysokość opłaty za wynajem trzeba odprowadzić podatek... Wszystko odkładałam na później.

Pewnego dnia zjawiła się "koleżanka" z pracy. Dawna kochanka, o której słyszałam wcześniej. Owdowiała i mogli związać się ze sobą. Znała przeszłość pana, jej synowie również, wiec nie byli zainteresowani zamieszkaniem z nim. Wykazali więcej rozumu, niż ja. Ale o tym później, bo tu najważniejsza jest "koleżanka". Najpierw były długie wizyty, później pozostawanie w domu po kryjomu, gdy on wychodził do pracy, później mieszkanie bez ukrywania się. Żadnej rozmowy, ze może zaczną płacić jakiś grosz za wynajem albo odpracują, np. myciem okien. Pan coraz mniej czasu poświęcał pomaganiu mi, musiałam się prosić i mówiąc szczerze szlag mnie trafiał, gdy machałam grabiami lub miotłą (duży ogród), a "państwo" siedzieli sobie na tarasie mojego domu, popijając kawkę i zajadając upieczone przez panią ciasto. Jedyną korzyścią było to, ze mój pies miał opiekę, gdy często wyjeżdżałam w delegacje. I tak trwał ten układ pare lat.

Pewnego dnia lokator zniknął z oczu, a z mojego barku zniknęły mocne trunki. Szukałam go u jego matki, sióstr... bezskutecznie. W końcu pies zaczął się dobijać do zamkniętego od środka domu. Demolka, melina, sos butelek i popiołu papierosowego... Ale to juz inny wątek. Powiem krótko: wezwałam pogotowie, było odtrucie, powrót na kolanach z kwiatami, a ja głupia wybaczyłam i nie wyrzuciłam. Do następnego razu, jakoś po roku? Wyprowadzka nie była łatwa, bo pan wrósł, a nie miał oszczędności, zarabiał mało. Na szczęście "narzeczona" pomogła, znalazła stary dom w swojej rodzinie.

Mamy z sobą kontakt telefoniczny, czasami widujemy się. Nie pije, jest mi bardzo wdzięczy za pomoc, gdy znalazł sie wówczas na ulicy i za lata naszej przyjaźni.

Morał z tej opowiastki jest taki: warto pomagać, ale na precyzyjnie ustalonych zasadach. Lepiej stworzyć ramy finansowe tej pomocy, a dopiero nadwyżkę traktować jako wzajemnie gesty przyjacielskie. Pojawienie się kobiety, założenie rodziny odmienia relacje z ludźmi w otoczeniu. Warto wówczas także postawić granice i nie pozwolić, aby sytuacja rozwijała się "na żywioł". Chyba, że z góry założymy życie w "komunie", co też może mieć zalety.

A dalej to przynajmniej na razie jakoś mu się układa, marzenia spełnia.
Od czasu mojego ostatniego wpisu trochę się działo.
Zmienił zawód, obecnie jest budowlańcem, prace wykończeniowe,
Był 2 razy po kilka miesięcy za granicą ze swoją ekipą.
Obecnie mieszka w stolicy od kilku miesięcy.
U nas jeszcze trzyma trochę swoich rzeczy, ale klucze oddał, nie przyjeżdża już na weekendy.
Poznał dziewczynę tam pracującą, pochodzącą z zabitej wsi na Podlasiu.
Mieli w planie wynajęcie wspólne mieszkania, ale wojna i napływ uchodźców trochę pokrzyżował im plany bo wynajem gwałtownie podrożał.
Ona chce jeszcze z rok popracować, zaoszczędzić i wrócić w swoje strony bo ma tam duży dom. On pewnie pójdzie za nią. Zobaczymy.

A nie możecie po prostu powiedzieć spokojnie i kulturalnie, że chcecie pobyć sami? Ja jestem introwertyczką, byłam na wyjeździe ze znajomymi. Przebywanie ciągłe z kimś mnie męczy, muszę poprzebywać trochę na osobności i powiedziałam wprost, że to nie foch, tylko jako introwertyk czerpię energię z wewnątrz i jak za dużo przebywam wśród ludzi to mam przebodźcowanie i muszę sama ochłonąć. Powiedziałam wprost, wytłumaczyłam, bo nie każdy to rozumie
Może ten chłopak jest po prostu samotny? I nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, że źle robi? Ja bym powiedziała miło, kulturalnie, ale wprost.

Jeszcze się nie zakończyło i nie całkiem jest super.
Owszem, ma pracę, ale nadal jest bezdomny, mieszka na kwaterze, kilku mężczyzn w jednym pokoju.

Bardzo wartościowy chłopiec a historia że płakać się chce.oby znalazł swoje miejsce i ukochaną kobietę.
Jesteście wielcy

Przeczytalam caly watek z zapartym tchem. niesamowite. i szacun dla niego za to, jak opiekowal sie ojcem. gdyby jednak chcial sprobowac pracy zagranica daj znac, aktualnie jestem poza granicami i czasem cos wpadnie mi w ucho, moze nawet niekoniecznie z jezykiem i wgle i moze udaloby mus ie szybciej odlozyc na cos swojego..

pozdrawiam.