Walczyć czy skończyć? - Netkobiety.pl

W temacie tego buzowania - byla kiedys sytuacja, ze weszlam do lazienki kiedy on bral prysznic i akurat skończył sie masturbować. Generalnie spoko, ludzka rzecz, ale w tamtej sytuacji straszne bylo to, ze on pod ten prysznic poszedl prosto ode mnie z lozka, gdzie nawet palcem nie kiwnal w kierunku seksu. Pamiętam, że poczulam sie wtedy jakby dal mi w twarz.

Gdzies mam kartke z jego zarzutami do mnie, podczas ktorejs z rozmow w trakcie terapii oboje cos takiego spisaliśmy. Nie wiem natomiast gdzie. Ale ogolnie myślę, że mąż mial do mnie podstawowy zarzut taki, ze nie podzielam jego pasji i nie chce spedzac z nim tyle czasu ile on by chcial. Na pewno mówił mi tez o tym, ze nie daje mu takiego bezpieczenstwa ekonomicznego jak on mnie. Oprocz tego wielokrotnie twierdzil, ze mi nie ufa, choc nigdy tak naprawdę nie powiedział dlaczego - nigdy, az do tego nieszczęsnego klejenia sie do kolegi na imprezie pol roku temu - nie dalam mu choćby cienia powodu do watpienia w moją wiernosc, wiec taki zarzut zabolal. No i ciągle awantury o sprzątanie w domu - ale to bylo tak glupie, ze nawet szkoda o tym pisac.

Tak, boję sie swojej przyszłości pod kątem wchodzenia w relacje. Boje się że znowu spotkam jakiegos oszoloma i zignoruje sygnaly ostrzegawcze. Nie czuje się teraz gotowa na budowanie czegos trwalego. Czuję się źle ze świadomością, ze moj mąż już działa w kierunku ułożenia sobie zycia, zazdroszczę mu tego trochę, ale ja osobiście nie czuje sie w stanie by dzialac w tym kierunku. 

Ale calej reszty sie nie boje - poki co plan obejmuje zdanie egzaminu zawodowego, zmianę pracy, kupno swojego mieszkania, rozwój osobisty.

Ja sama nie wiem. Z jednej strony mąż zawsze miał dosc kategoryczne podejscie do kwestii damsko meskich i z tego wzgledi jestem blizsza uznania, że on naprawde liczy na cos trwalego z ta dziewczyna. Z drugiej - on jest do tego stopnia pogubiony emocjonalnie, ze myślę ze sam nie wie do czego jest zdolny i naprawde nie jestem w stanie stwierdzic czy to jest cos powaznego czy tylko plasterek. Niemniej, bazujac na tym ze mimo iz rozwod byl moja decyzja, to jestem dosc mocno rozchwiana emocjonalnie, sadze, ze on też nie jest gotowy na nic nowego i trwalego.

Tak, miałam pełna i kochająca rodzinę

A wiesz, ja nigdy nie traktowalam tego rozstania jak przegranej. Nigdy nie pomyslalam, ze cos przegralam. Po prostu, nie udalo sie, szkoda tych lat, ale nie uwazam żebym przegrała

Dzieci nie planuję. Dopuszczam oczywiście, że zmienie zdanie, ale poki co od wielu lat jestem w tej kwestii stała. Raczej widze opcje 1+1 i już.

Oj tak, mam bolesna swiadomosc ze znalezenie kogos wolnego i "normalnego" to nie bedzie prosta sprawa. A przy tym wychodzę z zalozenia, ze lepiej byc samą niż z kims, kto nie pasuje. Chyba musze się rozejrzeć za pierwszym do kolekcji kotem...

Mąż byl sklonny i dam sobie reke uciac, ze gdybym dzisiaj do niego zadzwonila, ze chce wrocic, spakowałby te nowa dziewczynę w pięć minut. Rzecz w tym, ze on sie w ogole nie zmienił, nawet jak próbował byc lepszy, to i tak charakterek wylazil na wierzch przy pierwszej niekomfortowej dla niego sytuacji. No nie wyobrażam sobie byc z nim dluzej, po prostu nie.

Bardzo proszę, tylko niech kto inny będzie nauczycielką

A wiesz, mielismy kota. Po mojej wyprowadzce zostal u męża.

Nie mial. To znaczy mial, kilka miesiecy w wieku 15 lat jakos. Jest jedynakiem. I w sumie nie bardzo obracał sie w damskim towarzystwie. To ja go poderwalam, on kompletnie nie zauważał tego ze kobiety sie na niego czasami patrzyły.

Nie, on mi nie zarzucal ze to powinna byc moja działka. Przez pierwsze 5 lat tak bylo, on mial gdzies, zmieniło mu sie jak przeprowadziliśmy sie do jego mieszkania. To bylo tak, ze on chetnie sprzatal, ale jednoczesnie robil cos w rodzaju "patrz, JA posprzątałem, a ty nie". Takie jakieś oczekiwanie sie z jego strony pojawiało ze ja nie wiem, bede go wielbić za zmycie garów czy wyniesienie smieci Poza tym miał fizia na tle konkretnych czynności domowych, więc, przykladowo, przed imprezą ja posprzatalam kuchnie, lazienke i pół salonu, a w tym czasie on siedzial i pucowal podlogi. Co tam, że na stole syf ze nie ma gdzie kubka postawic, mył te podlogi jakby goscie mieli prosto z nich jeść. Jednocześnie nie zauważał, ze sprzątanie mieszkania nie polega tylko na wstawieniu zmywarki, odkurzeniu i przetarciu blatu w kuchni - cala reszta obowiązków domowych była na mojej glowie.

Czytalam dzisiaj historię naszych rozmow na Messenger i doszlam do wniosku, że jemu sie zaczelo zmieniac juz po zareczynach. Widoczna jest zmiana podejścia do mnie względem np dwóch poprzednich lat. Ciekawe, że ja tego nie zauwazalam.

Nie lubie uczyć. Staram się pomóc, tłumaczyć, ale uczyć nie lubie.

Oj Kacper, Kacper - cwana gapa z ciebie. Niby tu z sercem na dłoni, czystej wody altruista, ale jednak po kilku dniach ugniatania, "na priv", "niezobowiązująco". No, no - krew nie woda:D

Ja mojego męża bardzo chwalilam. Za wszystko, za kazda rzecz ktora zrobil. Mowilam mu, że jestem z niego dumna, ze jest super, ze swietnie zrobil to czy tamto. Zresztą, juz nawet po rozstaniu kiedy pomogl ni naprawić jedna rzecz w mieszkaniu, powiedziałam mu ze ciesze sie ze moge na niego liczyć, bo wiem że on zrobi to na 100% dobrze.

Tak, moim zdaniem seksu uczyl sie nw stronacj wiadomych, przy czym ja sie w tym zorientowalam kiedy sama zaczęłam częściej ogladac, jakos kilka miesiecy temu.

Nie, nie wroce do niego

Ciężko powiedzieć, żeby za rozpad każdego związku czy małżeństwa była odpowiedzialna wyłącznie jedna strona, zwykle się to jakoś rozkłada. W Twoim przypadku jednak widać, że Ty próbowałaś realnie cokolwiek zrobić, aby przemówić mężowi do rozumu i przynajmniej go jakoś uświadomić, czego tak naprawdę chce. Ostatecznie to dostałaś, ale raczej nie w takiej formie, jakiej oczekuje tego partner. Dla mnie gość miał swoją wizję, jak powinno wyglądać idealne małżeństwo i te jego wszystkie wyskoki a przede wszystkim brak elementarnego poszanowania drugiej osoby, chociażby poprzez ciągłe wytykanie jej "wad" czy zwalanie winy za wszystko, co się dzieje złego, świadczy, że on raczek potrzebował niewolnika w życiu a nie partnera. Cały czas przy tym, wykorzystywał mimo wszystko Twoje przejawy szacunku czy dobrej woli względem niego do własnych celów. Czerpał dużo z tego, co mu dawałaś, ale nie okazywał z tego żadnej wdzięczności, nie dając nic w zamian. Wspólne życie z człowiekiem, który chce nas sobie całkowicie podporządkować jest zwyczajną męczarnią.

Oj Renia ,Renia ,widzę że masz dzisiaj nastrój typu filozoficzny. Przyszłość przyniesie ci to na co jej pozwolisz. W większości przypadków jakie znam partnerzy po rozwodzie zmieniają się kardynalnie , bo tak w rzeczywistości to otoczenie i jego interakcja z nami określa nasze działania. To od nas samych zależy co robimy ,jacy jesteśmy ,jakie stawiamy zadania i granice dla siebie. Wiesz ,możesz się nawet kiedyś zdziwić jak spotkasz swego eksmeza i stwierdzisz że on się zmienił nie do poznania na lepsze. Tak bardzo często bywa. To właśnie ten właściwy klucz jest potrzebny by otworzyć jednego człowieka na drugiego ,później to już trochę pieprzu i soli potrzeba ,ot cała definicja miłośći którą każdy kojarzy tylko z tym pierwszym okresem burzy hormonów i neuroprzekaznikow ,czyli z zauroczeniem. Zresztą tych typow miłośći jest 7 ,bardzo często nieświadomie przechodzimy od czasu do czasu bez rewolucji od jednego do drugiego.Zdarza się jednak jak u ciebie , że to przejśćie połączone jest z chęcią zmiany ,wraz chęć małej zmiany przeradza się w rewolucje.To właśnie ciebie spotkało.Dobrze że teraz ,na początku drogi dorosłego życia ,bez kotwic typu wspólny majatek ,dzieci ,no boję się o los kota ,ale ten podobno zawsze spada na cztery łapy.Pozdrawiam

No zobaczymy, jak dla mnie powinniscie sie rozejsc bo po prostu do siebie nie pasujecie i sami to czujecie.