Walczyć czy skończyć? - Netkobiety.pl

Nie napisałaś najważniejszego-po co braliście ślub jak wali się wszystko i co to znaczy kleić się do kolegi?

Z Twojego opisu jasno wynika, że należy odłączyć respirator. I nie powinnaś tego żałować.

Podpisuję się pod poprzedniczkami. Ewakuacja jak najbardziej wskazana.

W trybie pilnym wyprowadź się, pozew rozwodowy, zerwanie wszelkiego kontaktu. I to na wczoraj.

Rozwód będzie ciężkim przeżyciem, bo odczujesz poczucie klęski, porażki że nie wyszło - byliście ze sobą jednak długo.
Być może na początku będziesz nawet żałować, płakać i tęsknić za pewnymi jego dobrymi cechami. Może nawet będziesz myśleć że nikogo już nie spotkasz, i że kolejny facet będzie w pewnych kwestiach gorszy.
Ale gdy to wszystko minie, odetchniesz pełną piersią.
A juz w ogóle odżyjesz gdy poznasz potem faceta którego pokochasz i będziesz pragnąć.

Panicz spoczął na laurach i ma wyje.ne bo mysli, że ma cie w garści na stałe. Ty jak widać za bardzo sie postawić też nie umiesz, uległa kobieta dla normalnego faceta to skarb ale on normalny nie jest. Pora na terapie wstrząsową. Albo sie chłop wybudzi z letargu albo idziecie w swoją stronę.  Zacznij robić przygotowanie do ewakuacji, na widoku, bez żadnego ukrywania się. Mozesz zaserować papiery rozwodowe. Pamietaj, że na rozprawe i tak bedziesz czekać kilka miesięcy, a wniosek możesz cofnąć.
Jak taki wstrząs nic nie zmieni, to masz sprawę prostą. Jak jednak zmieni, to wtedy może coś z tej gliny bedzie mozna ulepić.

Jeśli mam być szczera, dla mnie po ślubie zmieniło się na gorsze, a wtedy z kolei ja zaczęłam się stawiać żeby ratować siebie. Dotarło do mnie, że to jak on mnie traktuje nie jest w porządku i zaczęło mi to bardzo przeszkadzać. Była taka jedna sytuacja graniczna, po której coś we mnie pękło i zaczęłam przeglądać na oczy.

Obserwacje były mocno nieciekawe, we wrześniu zrobiłam taki "test" - przez tydzień nie zrobiłam w jego stronę żadnego gestu typu przytulenie, pocałowanie - z jego strony nie było żadnej inicjatywy + nie zauważył nawet, że ja tego nie robię. A później juz poszło. Na początku nie dopuszczałam do siebie myśli o rozwodzie, myśłałam, że to kryzys. Ale kiedy mu pierwszy raz od początku tej sytuacji poważnie wygarnęłam co we mnie siedzi, a on przez kilka kolejnych dni robił sobie z tego jaja plus na moje zachowanie reagował fochem, zaczęło do mnie dochodzić że to chyba nie ma sensu. Potem powoli doszły kwestie związane z codziennym funkcjonowaniem, życiem w zasadzie jak współlokatorzy a nie małżeństwo. On wręcz nazwał nasza sypialnię "moim pokojem". Bardzo dużo przepracowałam w swojej głowie, doszłam do etapu, w którym na myśl o rozwodzie nie czuję paniki, tylko ulgę. Jakbym przebijała głową powierzchnię wody i łapała oddech.

Prawdę mówiąc nigdy nie określiłabym siebie jako uległej, a wygląda na to, że z miłości bardzo długo przymykałam oczy na złe rzeczy. Kochałam, doceniałam, komplementowałam, dbałam o to żeby miał w co się ubrać, znosiłam fochy, humory, traktowanie z góry. Aż coś pękło. I tak, moje zachowanie jest reakcją na jego postawę, przy czym on tego nie rozumie. W ostatnim okresie bardzo dużo rozmawiamy ze sobą, oczywiście kłócimy się też, ale staramy się rozmawiać. I nie dochodzimy do żadnego konsensu.

To nie jest tez tak, że ja jestem słodycz charakteru - bywam pyskata, wulgarna, leniwa. Ale nigdy nie traktowałam go tak jak on mnie.

Jesli chodzi o naszą historię - to ja się zakochałam w nim, długo sama ciągnęłam ten wózek, on się przyznał, że dopiero po kilku latach (!) pokochał mnie naprawdę i zaczęło mu zależeć. Dwa razy do tej pory stawało na ostrzu noża, ale wtedy nie wyobrażałam sobie rozstania, po opadnięciu emocji przerazała mnie samotność i czułam, że bez niego nie mogę. Łączyło nas upodobanie do tej samej muzyki, wyjazdy na koncerty, wspólni znajomi, podobne poczucie humoru, poglądy na rzeczywistość i podejście do życia. Jakiś czas temu to się rozjechało - mnie nie bawią jego dowcipy, on się nie śmieje z moich; wycofał się z życia towarzyskiego, ja z kolei żeby tylko nie siedzieć w domu latam ciągle po mieście i znajomych. On chce spędzać ze mną więcej czasu niż kiedyś, nie wystarcza mu ze się kręcę po domu albo siedze obok na kanapie z książką - on potrzebuje interakcji, a ja mam wrażenie że zaraz się uduszę. Tak naprawdę żyjemy obok siebie.

Myśl o tym, że sobie nie poradzę na pewno mnie nie powstrzyma przed rozwodem. Strach nie jest tak silny, by zrezygnować z siebie w imię dalszej walki o ten związek. Będzie cięzko, bo zawsze lepiej z kimś pokonywać trudności, ale ogólnie bedę w stanie sama się utrzymać, mam sporo przyjaciół i znajomych. Muszę dać radę.

A nie możesz wynająć kawalerki i na jakiś czas się wyprowadzić, zobaczyć jak sobie bez siebie radzicie? Może zatęsknicie a może uznacie, że lepiej wam bez siebie? Rozwód to najłatwiejsze rozwiązanie.

W takich wypadkach zastanawiam się zawsze co jest tą iskrą, która sprawia, iż ludzie zaczynają się oddalać od siebie...Czy tutaj nie gra roli to, że byliście bardzo długo ze sobą, a mimo to pobraliście się dość niedawno.
Powiedz Autorko, czy to naprawdę kwestia otwartej niechęci męża do Ciebie, jego opryskliwego zachowania czy ciągłej krytyki i niedoceniania Twojej osoby? Czy może bardziej to, żę po prostu żyjecie zwykłą prozą życia, szarą codziennością, w której obowiązki, zadania i związany z nimi niejednokrotnie stres, zmienia w sposób znaczący nastawienie i charakter ludzi? To drugie jest przecież nieuniknione! Skoro twierdzisz, że robiłaś mu jakieś testy, to czy miało to w ogóle jakiś sens? Rozumiem, że wcześniej próbowałaś wielokrotnie podejmowac rozmowy, przedstawiać swoje oczekiwania i potrzeby a on to otwarcie krytykował?

Pytam dlatego, że zbyt często pojawiają się tutaj historie, gdzie tak naprawdę kobietom brakuje jedynie tych niezaspokojonych emocji, ciągłego adorowania i uwielbiania, poczucia bycia ważną i kochaną..
Okazuje się, że można to okazywać po przez czyny a nie tylko słowa i czułe gesty. Z jednej strony ludzie się zmieniają a z drugiej wielu( szczególnie facetów) nie ma tak rozbudowanej sfery uczuciiowej lub tez dośc szybko ona przemija. Są osoby, którym okazywanie uczuć wszelkich, czy to poprzez gesty czy słowa lub uzewnętrznianie emocji wydaje się nieatrakcyjne, sztuczne, czują się z tym zwyczajnie nieswojo. Ja właśnie tak mam, co nie onzacza, że jestem emocjonalnym głazem. Po prostu tych uczuć zbyt jaskrawo i zbyt często nie okazuje i nie lubię się nimi dzielić tudziez kogoś obdarowywać nimi. Odczuwam dyskomfort w takich momentach, szczególnie jeśli chodzi o bezpośrednią bliskość( przytulanie, dotyk itp.) Uprzedzam, ze nikt mnie w życiu nie molestował, nie bił i nie krzywdził. To samo dotyczy własnie czułych słówek czy bezpośrednich wyrazów pochwały czy docenienia. To wszystko zdecydowanie wolę okazywać czynami.
W jaki sposób zatem mąż Ciebie ogranicza? Co sprawia, że źle się czujesz w tym związku, jeśli pominą te jego ciągłe przytyki? Coś musiało się stać ważnego, że nagle straciłaś kompletnie zaufanie i uczucie, jakim go darzyłaś wcześniej.

Nie, tutaj nie chodzi o rozczarowanie proza życia. Jesteśmy razem 10 lat, ta proza jest z nami od dawna i ja ją nawet lubiłam. Ceniłam spokój i bezpieczeństwo w zyciu.

Nie chodzi też o brak czynów - mąż potrafił mi pokazać, że dba, że się troszczy i ja to widziałam i doceniałam. Ale z drugiej strony było np tak, że kiedy kilka miesięcy temu podlapalam dodatkowa fuchę i przez tydzień wracałam do domu koło 21-22, po prosto z pracy leciałam do tej drugiej pracy, to już były z jego strony pretensje, że ta robota za długo trwa, sugerowanie że stawka która miałam dostać jest za niska i on by dostał więcej, pretensje że mnie nie ma w domu. Jednocześnie nie widział tego, że wszystko się przedłużyło o jeden dzien, bo on sam wyciągnął mnie na mocno zakrapiana imprezę, po ktorej cały dzień miałam kaca.

Chodzi po prostu o to nieustanne gnojenie. Ja nie potrzebuje głaskania po głowie i zachwytu nad wszystkim co robię. Ale nieustanna krytyka i komentowanie w końcu zaczęły na mnie wpływać destrukcyjnie, przyszedł taki dzień że coś we mnie pękło, ze uświadomiłam sobie że on nie ma prawa ciągle mnie tak traktować, że nie jestem od niego gorsza, głupsza, że wbrew temu co mówi nie jestem ani gruba (rozmiar 40 to chyba nie jest tragedia), zaniedbana, że moja praca nie jest gorsza od jego pracy itd. Przestałam rzucać wszystko żeby być dla niego, zaczelam traktować go bardziej "z buta" no i to się już jemu bardzo nie spodobało. Kiedy mu prosto i konkretnie powiedziałam co czuje i co mnie wkurza, on przez kolejny tydzień się z tego nabijał. I to też mi dało dużo do myślenia, bo jeśli ja mu odslonilam całe podbrzusze, a on sobie w nie kopał, no to raczej trudno będzie się z nim dogadać.

A co do testów - nigdy wcześniej nie miałam potrzeby testowania czegokolwiek. Dodam jeszcze że mój mąż jest z tych, którzy ogólnie lubią się przytulać, nie unikają tego rodzaju czulosci. Ale w momencie w którym doszlo do mnie, że przytulamy się i całujemy tylko z mojej inicjatywy, i to tylko wtedy kiedy on na to pozwoli (nie zlicze ile razy usłyszałam że on nie ma ochoty/czasu/mam nie przeszkadzać itd.), uznałam że zobacze na ile on w ogóle chce takiej czułości z mojej strony i ja zauważa. No się okazało że oba przypadki na 0 pkt, niestety.

Ważniejsze jest jednak moje samopoczucie, zwłaszcza że wychodzę z założenia że jeszcze kiedyś znajdzie się ktoś kto będzie i dbał i nie jeździł po mnie

Skoro zdecydowanie większą rolę odrgrywa dla Ciebie Twój komfort psychiczny i oczekiwanie zwyczajnego szacunku i docenienia, a przy tym uczucia, to już wiesz sama dobrze co masz zrobić.
Zastanawia mnie to jego rozdwojenie w okazywaniu emocji. Jeśli kogoś darzę uczuciem i staram się chociaż mu to okazywać poprzez specyficznie pojmowaną troskę, to jednocześnie nie będę przecież prawie codziennie kogoś krytykował, pouczał, czy odnosił się w tak pogardliwy sposób.

A może odkrył, że go zdradzasz (co zaznaczasz w pierwszym poście) i nie mam na myśli klejenie się do kolegi i w ten sposób odreagowuje?

Ja bym proponował dokończenie standardowego zestawu niszczenia sobie życia tj zróbcie sobie dzieci bo z nimi na bank się zmieni i czekaj kolejne 10 lat

Jesteś z zazdrośnikiem, facetem o niskiej samoocenie, który stara się to ukryć.
Dlatego ciągle Cię krytykuje i robi Ci przykrości.
Nie chce lub nie umie analizować siebie, zresztą krótszą drogą jest poprawianie sobie podłego nastroju Twoim kosztem.
Zapewniam Cię też, że jeśli Cię nie zdradza,to z braku okazji. jeśli odwozi Cię i przywozi z imprez to z zazdrości, nie troski.
I kara Cię brakiem seksu.
Ciesz się że obudziłaś się teraz, a nie jako matka z dziećmi.

Dziękuję za wszystkie wasze odpowiedzi, no może poza tą absurdalna, odnosząca się do mojej rzekomej zdrady (???).

Daliście mi do myślenia, myślę że po świętach ruszę do działania, bo to już nie ma szans się skleic, zresztą ja czuję że nie chce już tego naprawiać i walczyć o to co bylo.

On może cię prowokuje do rozwodu z powodu zdrady ? Nie rozumiem takich ludzi jak on.

Przykre jest to, jak skądiną bliski a nawet drogi nam człowiek staje się dla nas zupełnie obcy lub wrogi .Powody jak widać w Twoim przypadku się namnażały przez dłuższy czas. Skoro podczas jego nieobecności czujesz wręcz ulgę, jakby ktoś zdejmował z Ciebie ciężar, można sobie tylko wyobrazić jak bardzo czujesz się osaczona i przybita na codzień. Ciągła krytyka, upokorzenie i krzywda( nie wiem czy można aż tak to nazwać), wylewająca się na nas codziennie jest w stanie zrobić prawdziwe spustoszenie w naszej psychice..
Mimo wszytko życzę aby się wszystko ułożyło po Twojej myśli Dużo siły i wytrwałości a na pewno uwolnisz się od tego wszystkiego!

Witam.

   Od momentu, w którym zostawiła mnie dziewczyna (pominę historię z zbyt trywialnych powodów) tj. 7 miesięcy czytam to forum oraz jeszcze jedno (bardziej dla mężczyzn). Przeczytane tu historie, refleksje i wbrew pozorom emocje które mi towarzyszyły jasno ukierunkowały mnie na temat kobiet, małżeństwa.

   7 miesięcy czytania i żadnych wpisów ale moja Droga Reniarenia Twój temat mnie do tego zmusił. Być może spotkam się tu z linczem (nawet się tego spodziewam).
Droga autorko. 9 lat, prawie całe młodzieńcze życie spędziłaś z jednym mężczyzną, trudne chwile, dobre, piękne i te złe, których nikt by nie chciał pamiętać. Podjęłaś ślub z nadzieją naprawy Twojej relacji. Czy słusznie? Powodów może być tyle co ludzi na świecie i każdy, może być tym trafnym.  W Twojej wypowiedzi; żal, gorycz i złość aż się przelewa, nie bez powodu. Rozumiem tę frustrację, niechęć i najzwyklejsze zmęczenie. Stety/niestety też tego doświadczyłem. 
   Proszę Cię autorko, nie rób i nie podejmuj decyzji pod wpływem emocji. Ktoś na pewno napisze że to obiektywna ocena. Nie chcę wyjść na mizoginistę, nie chcę wyjść na obrońcę mężczyzn wartych potępienia ale jedna cecha która towarzyszy takim wypowiedziom opisom? Duża zawartość przewinień, niespełnionych obietnic i zła ocena partnera natomiast niewielka wzmiankach o zaletach.
Mam rodziców z 38 letnim stażem małżeńskim (2 kure**ko różne charaktery), tarcia i kłótnie. Jako smarkacz przeżywałem to jak cholera i wiesz co, nie ma niczego bez kompromisów i to nigdy nie było łatwe dla nich. Nie podejmuj decyzji na podstawie opinii osób z forum, które Ciebie nie znają, nie widzą 24h co robicie z Twoim mężem. Nikt nie jest w stanie zajrzeć do waszego umysłu, serca i sprawdzić czego się boicie, co wam dodaje otuchy, a co was po prostu boli i zespala.
   Piszesz to wszystko pod wpływem emocji. Proszę oczyść umysł. Weź kartkę i coś do pisania, idź na spacer. Napisz na niej zalety i wady Twojego męża ale i również swoje. Wróć do domu i włóż ją pod swoją poduszkę.
Codziennie rano dopisuj po jednej zalecie dla swojego męża. Napisz też do niego jedną wiadomość w coś w stylu "Kocham Cię, choć nie jest łatwo to chcę i marzę tylko o Tobie".
Po pewnym czasie dopisz jedną małą prośbę o jeden mały komplement, o małą drobnostkę, którą  mógłby Tobie poprawić humor.
   Podjęłaś decyzję o małżeństwie, najważniejszej ludzkiej relacji, przysiędze. Proszę Cię o to żebyś nie marnowała tego czego ja już nigdy mieć nie będę. Nie walcz, lecz wpierw zawalcz o siebie i swój trzeźwy, czysty umysł.

   I na koniec, dla jasności. Rozwiedziesz się po około 1- 2 lat, dostaniesz rozwód. Wszyscy piszą: "Znajdziesz jeszcze faceta, którego pokochasz", "Nigdy nie dowiesz się, do póki nie spróbujesz, lepiej spróbować i żałować"....... Zapewniam Cię moja droga, każdy, naprawdę każdy zdrowo myślący facet nie będzie chciał wchodzić w głębsze relację rozwódką, z kilkuletnim, kilkunastomiesięcznym stażem, bo od razu pomyśli że z Tobą jest coś nie tak (zwłaszcza że mąż nie pije, nie bije, pracuje, majsterkowicz).  A co do uwag moich przedmówców typu: "Nigdy się nie dowiesz.....".
   Tak jak nigdy się możesz nie dowiedzieć czy może jednak warto było ratować to małżeństwo, Twoje małżeństwo. Wątpliwości ma każdy, ludzka rzecz zwątpić, jednak nie wierzę że przyzwyczajenie, że to rutyna trzyma was tyle lat razem, jego i Ciebie. Odnajdźcie w sobie to coś. Wierzę w was.

   I na koniec coś żałosnego: Nie bądź baba, głowa do góry i do roboty

   A teraz kochani hejterzy, dawajcie wszystko i tak oleję

Ach, jak bardzo ja bym chciała żeby to wszystko co pisałam było napisane pod wpływem emocji. Niestety, ale to nie były emocje, bo po 4 miesiącach męki emocji już we mnie w zasadzie nie ma, ani dobrych ani złych.

Co prawda ubawiło mnie podejście typu "nikt nie zechce rozwódki", ale szczerze - stokroć bardziej wolę być sama do śmierci niż zostać z moim mężem tylko dlatego, że nikt mnie nie zechce.

Co do pisania sobie miłych słów - nie będę pisać mężowi że go kocham, skoro to nie jest prawda. To by było okrucieństwo.

Ale tak czy inaczej dziękuję równiez i za twój wpis.

To szanowny mąż dostał prezent na Nowy Rok, że nie ma co..

Szkoda, szczególnie, że Wasze małżeństwo trwało dopiero niecałe pół roku.. Ciekawi mnie, że raczej jego zachowanie nie zmieniło się przez ten długi czas Waszego związku.
Dlaczego zatem zdecydowałaś się na ślub?Skoro jego stosunek do Ciebie był tak oschły, dusiłaś się w tej relacji, czując się zaniedbywana i poniżana, to co Ciebie pchnęło do tego małżeństwa?
Całkowicie rozumiem taką decyzję, gdyż ciągłe fochy, krytyka i lekceważenie nie potrafią podbudować żadnej więzi, wręcz są najlepszym sposobem na jej zburzenie.
Tylko czy nie było tego widać od samego początku?

Witajcie kochani po niemal pół roku.

Tak jak pisalam, tak zrobiłam - od lutego mieszkam sama, pod koniec tego miesiąca mamy wyznaczone posiedzenie na ktorym sąd wyda wyrok rozwiązujący malzenstwo.

Z mężem utrzymujemy kontakt, choć ja dążę do jego rozluznienia, bo jeszcze-mąż po fazie pod tytułem "kocham cie, nie zostawiaj mnie" wszedl w fazę "patrz jak dokonale radze sobie bez ciebie". Przez te pół roku ani razu nie żałowałam decyzji o rozstaniu, wręcz pluje sobie w brodę, ze tak późno sie na to zdecydowałam i żałuję ślubu.

Niestety, ale nie jesteśmy w stanie calkiem uciąć kontaktu, bo przez te 10 lat zebralo nam sie tylu wspólnych znajomych, ze po prostu sie nie da. Mąż mial moment, ze robił mi niezapowiedziane wizyty, zwłaszcza wieczorami, i oczywiście obraził się kiedy mu powiedziałam, ze sobie tego nie życzę. Później zmienił strategie i chciał być przydatny - jak tylko dowiedział się, że cos mi sie zepsuło, leciał z walizka narzedzi i winem. To tez ucielam w momencie w ktorym uswiadomilam sobie, ze gra nie fair i próbuje wzbudzić moja zazdrość opowiesciami o tym, z iloma kobietami to on ostatnio nie pisał/spotykal się itd.

Liczę na to, ze skoro moj eks znalazl sobie ostatnio nową partnerke, to będzie jej poświęcał tyle czasu i uwagi, ze na razie przestanie przychodzic na wspólne spotkania ze znajomymi i ogólnie da mi w końcu spokój.

Niemniej, smiać mi się chce, kiedy człowiek który w styczniu zapewnial o swojej milosci i blagal o szanse, w maju wiąże sie z dziewczyną poznana w internecie... i uważa za stosowne, zeby przy kazdej okazji o niej napomkniec, zeby przypadkiem mi nie umknelo, że on cos tam robil Z NIĄ.
Jednoczesnie podobno autentycznie sie martwi jak ja to znosze, wiec mamy zachowania typu: mowi mi ze jedzie z nia na pierwszą randke, po czym pisze do mnie, ze ma nadzieję ze ja sie z tym zle nie czuje, bo on sie martwi o moje samopoczucie w zwiazku z tym, ze kogos ma. W kazda opowieść o swoim życiu wplata ją, choćby jej obecność dla calej historyjki nie miała zadnego znaczenia. Np. opowiada mi, że nasz pies zlapal kleszcza no i ze wyciągnął mu go jak ona u niego byla.

Ja tez od jakiegoś czasu mam kogos, choć u mnie to jest raczej luzna relacja bez wiekszych szans na zwiazek, bardziej trochę seksu i przytulania. Mój mąż o tym nie wie, uznalam, ze po wyprowadzce i zlozeniu papierów rozwodowych to jest moja sprawa z kim sypiam i czy w ogóle sypiam. No i nie chcialam go dodatkowo ranic, bo i bez tego czas bezpośrednio po mojej wyprowadzce byl dla niego ciezki - korzystal z psychoterapii, do tej pory bierze leki psychotropowe.

Dzis zmęczona jestem pokazowkami, opowiadaniem ile to oni nie mają ze soba wspolnego. Chce utrzymać z moim eks dobre relacje w imie wspolnych przyjaźni, ale mam wrażenie, że pewnego pieknego dnia nie wytrzymam tych podjazdów i powiem mu o kilka slow za duzo. Na mój rozum, skoro wszedl z kims w zwiazek, powinien się na tym związku skupić, a nie sprawdzac jak ja na to reaguję. Powiedziałam mu wprost, że nie chce słuchać o tym, co u nich, że życzę mu szczęścia i cieszę sie, ze uklada sobie zycie, ale chyba nie dotarlo.

Myslicie, ze to dlugo potrwa? Chcialabym, zeby po prostu zaczal zyc swoim zyciem, a nie bujac sie od milosci do nienawiści wzgledem mnie...

Agresor , przemocowy ? Bardzo ciężkie słowa ,szczególnie kiedy ocenia się relację małżeńską tylko po wypowiedziach jednej strony. Co będzie dalej w waszych życiach to się okaże.Uważam że jego zachowanie w małżeństwie było pochodną wzorców z domu rodzinnego.Tylko czy tego nie było widać przez 10 lat? I dlaczego trzeba było to sprawdzić poprzez zawarcie małżeństwa ,czy małżeństwo może coś zmienić?

Oj Renia.To co teraz robicie sami sobie ,to wzajemne dowalania z dział o coraz to wiekszym kalibrze.Jest ci dobrze gdy sypiasz z tym nowym facetem? No powiedz szczerze? Mężowi jest dobrze z nową kobietą ? Czy to tylko taka gra? Naprawdę nie było możliwości kompromisu ,bo taki musi być zawsze w każdym małżeństwie ,tylko trzeba było ślubu by później mieć co burzyć i udowadniać sobie nawzajem wyższość swoich racji? Już pomijając fakt co zrobiliście razem ze swoim małżeństwem raptem przez pół roku ,to zastanów się co robisz ty teraz ze swoim życiem ,co sobie i jemu udowadniasz mając kochanka jeszcze przed rozwodem .Już nie musicie zrzucać bomb ,tu już zostały tylko gruzy ,ale po rozwodzie też istnieje życie.

Nie no rozumiem.Na ten moment każde z was czeka w okopach na rozwód.Ty mieszkasz sama ,robisz co chcesz i kiedy chcesz i jak pisałaś powyżej to cię kręci.Uważasz że nie robisz sobie krzywdy ,jemu zresztą też nie.To co znaczyły te 10 lat ,no i ten ślub? Wtedy też nie robiłaś sobie krzywdy? Wtedy też nie było kompromisow? Słowem ,nie szkoda ci czasu? Po co to było tobie ,wam , potrzebne? Tego nie rozumiem. Czy to postawa typu młoda-niecierpliwa , czy ja taka biedna ,dałam z siebie wszystko ,a on ....,czy jeszcze coś innego?

Nie, ja nie jestem w okopach. Po prostu, probuje zyc bez męża, jest mi duzo lepiej bez niego. Zalezy mi na bezkonfliktowym zalatwieniu rozwodu i zyciu dalej z jakimis w miare poprawnymi relacjami. Wierzcie mi, ze gdybym chciala toczyć wojenke z mezem, juz dawno powiedziałabym mu, że z kims sypiam, bo wiem, ze bardzo by go to zabolalo. Ale nie powiedzialam i mówić nie zamierzam. On natomiast potrafi przyjść do mnie i zaczyna po prostu opowiadac o swoich podbojach. Opowiada mi gdzie był, co robił, co zamierza robić ze swoja partnerka. Ja tego nie chce, nie interesuje mnie to, szczerze życzę mu zeby był szczęśliwy, bo wiem, że odchorowal to rozstanie.

Decyzja o małżeństwie byla tak szybka z uwagi na naciski męża. Ja chcialam wziac slub w wakacje w tym roku, on uparl sie ze po co czekac, wezmy od razu po zareczynach. Uleglam, bo slub braliśmy skromny, nie bylo problemu ze zorganizowaniem go w krótkim czasie.

Maz mial wczesniej duzo niefajnych zachowan. Ale dopiero po slubie one siegnely takiego poziomu, ze ja nie bylam w stanie tego dluzej znosić. Mialam być jak pies przy nodze i koniec. Odeszlam, bo zaczęłam widzieć, że musze ratować siebie, ze nie jestem glupsza od niego, nie jestem ani brzydka ani gruba. Nie godziłam sie dluzej na to, żeby mąż ocenial moje nagie cialo jak kawal mięsa na haku i komentowal, ze mam za gruby brzuch albo nie takie piersi. Nie chcialam dalej uprawiac pięciominutowego seksu. Nie chcialam znosic kolejnych upokorzen - maz potrafil w trakcie stosunku sie obrazic bo nie chcialam zmienic pozycji i po prostu sobie pojsc, zostawiajac mnie, za przeproszeniem, du*a do gory. Potrafil przy ludziach warknac na mnie ze gadam glupoty. Wiecznie wszystko robiłam nie tak, on robił to lepiej. Zdarzylo mu sie mnie szarpnac, wyzwac od idiotek. Mój mąż potrafil prowokowac awantury po to, zebym zamknela sie w sypialni i dala mu spokój. Kiedy jakoś s październiku powiedzialam mu, ze jego komentarze na temat mojego wygladu mnie upokarzaja i rujnują mi poczucie wlasnej wartosci, on kilka dni pozniej mnie przedrzeźniał. Kiedy zaczynalam płakać po jakichs jego slowach, slyszalam komentarze ze jestem niestabilna emocjonalnie, że jak ja wyglądam, że brzydka taka sie robię podczas placzu. Nie moglam wyjsc z domu albo zostać w prscy na nadgodzinach nie ryzykując jego złości i fochow. Przy czym raz było tak, że awanturowal sie bo zostalam w pracy godzine dłużej, wydzwanial i pisal kieey będę w domu, by kilka dni później nie zainteresować sie kompletnie dlaczego nie wrocilam jeszcze z pracy i po prostu obrazic sie na trzy dni. Tak sie naprawdę nie dalo żyć.

Glupia byłam, zakochana i zaslepiona, akceptując podobne zachowania calymi latami. W mniejszym natężeniu, ale jednak one caly czas byly.

Ciekawa jestem jakie bylyby wasze wypowiedzi gdyby slubu nie hylo, tylko po prostu rozstanie po ponad 10 latach...

Reaguj jak chcesz drogi Kacprze, moj mąż przez trzy miesiace nie kiwnal palcem zeby ratować to małżeństwo. Malo tego, to on pierwszy powiedzial mi że chce rozwodu i zdjął obrączkę - i to ja to ratowalam, ja mu ją na sile wcisnelam na palec i ciagnelam na terapię. I w pewnym momencie dotarlo do mnie, że on przyjmuje starania i zabiegi, ale zmieniac sie nie zamierza. Próby ratowania tego małżeństwa przypłaciłam strata kilku kilo, bo nie jadlam. Zemdlalam z glodu, no to wtedy sie na jeden dzien przejął, potem było jak zwykle.

Ale pewnie, łatwiej powiedziec ze siksa sie znudzila, trzasnela drzwiami i jeszcze rogi przyprawia.

Męża mam tylko na papierze, wiec zeby mu te rogi przyprawic, musiałabym chyba origami skladac. I zeby nie bylo - mój kochanek to nie jest "wet za wet", ot, po prostu miły układ bez zobowiązań, z początkiem sporo przed podbojami męża.

Okres 10 lat to i tak bardzo długo, więc zwyczajnie mnie zastanawia, że tych wszystkich sygnałów nie dało się zauważyć czy nie zadziałać w odpowiedni sposób. Tym bardziej jak się regularnie z tą osobą
przebywa. Rozumiem w pewnym sensie, że można to tłumaczyć zaślepieniem czy zakochaniem,ale obraz Twojego męża( jeśli tylko jest prawdziwy), jaki tutaj podałaś, czyni z niego jakiegoś totalnego potwora.
Jeśli taki był w rzeczywistości, to rzez jasna Twoja decyzja była jedyną, jaką mogłaś podjąć. Zadziwia mnie po prostu, jak bardzo można nie dostrzegać niektórych wad drugiego człowieka lub jak inni potrafią się świetnie maskować, choć jednak bardziej to pierwsze...

Kacper - faktycznie, prowokowałeś, ale dzięki temu uzupełniłam obrazek, a przy okazji sama sobie przypomniałam co czułam pół roku temu i dlaczego zdecydowałam się odejść od tego człowieka. Czytałam kiedyś o tym punkcie odwrotu i ja ten punkt przekroczyłam mniej więcej w połowie listopada, choć wtedy sama jeszcze nie chciałam się do tego przed sobą przyznać.

Mnie samą fascynuje to, że przez te pół roku ani razu nie pomyślałam o tym, by do niego wrócić. Ani jednej myśli, by się przytulić, a na myśl o całowaniu i seksie z nim coś mi się robi - do tego stopnia obrzydził mi ten chłop sam siebie, rzucając komentarze na mój temat. Mój aktualny partner seksualny był zszokowany moim poczuciem wartości siebie, kompleksami, tym, co słyszałam od ex. I nie będę ukrywać, że pomógł mi bardzo uwierzyć w to, że mogę się podobać, że seks może być znowu super, że mam ładną figurę i wcale nie jestem głupia.

Bagiennik - to oczywiście nie jest tak, że mój mąż był cały czas "zły". Generalnie ma dwie cechy, których ja u mężczyzny bardzo pożądam - dawał mi pewność, że nie zdradzi/nie wpadnie w hazard/nałogi i był zaradny, potrafił wyjść z każdej sytuacji. Do tego ma niezłe poczucie humoru i jest inteligentny. Szczerze, bardzo się boję tego, że kolejny partner będzie np. zdradzał, kłamał. Ale przede wszystkim myślę, że tak długo z nim byłam, bo nakładł mi do głowy, że jestem głupia, nie poradzę sobie bez niego i nie znajdę nikogo innego, bo przecież jestem brzydka i gruba. Nigdy chyba nie powiedział mi tego takimi właśnie słowami, ale taki obraz mojej osoby rysował się ze wszystkich jego stwierdzeń. A przy okazji przez lata przyzwyczaiłam się do tych jego fochów i zmiennych nastrojów, długo nie zauważałam, że one ulegają nasileniu. Do tego dochodziło to, że ja go naprawdę bardzo kochałam. Tak bardzo, że sama się dziwię, że tak po prostu mi ta miłość przeszła.

Przykre jest dla mnie również odkrycie, że mój mąż jednak nie jest tak przyzwoitym człowiekiem, za jakiego go miałam. Nigdy, przenigdy nie posądziłabym go o takie zagrywki ukierunkowane na wbicie mi szpili, wywołanie określonych negatywnych emocji - a jednak to od jakiegoś czasu robi. I mam naprawdę szczerą nadzieję, że mimo oczywistej chęci dowalenia mi na zasadzie "patrz, już kogoś mam", mimo wszystko traktuje poważnie tę dziewczynę, bo nikt nie zasługuje by być ersatzem. Ja bym tylko chciała żeby przestał to robić, choć wiem, że w gruncie rzeczy jest to zachowanie idiotyczne i dziecinne. Wiem, że chce w ten sposób mi dokopać, wzbudzić zazdrość - co nie zmienia faktu, że w ten sposób tylko pogarsza mój obraz w swoich oczach. W ogóle nie było mowy, żebym do niego wróciła, a teraz, ze swiadomością że śpi z inną i się z nią obnosci, to już w ogóle, bez jakiejkolwiek opcji.

Reniu, gratuluję! dobrze uczyniłaś. Uczucie ulgi jest tego niezbitym dowodem (znam to uczucie!). Ale radziłabym Ci odseparować się od jeszcze-męża bardziej, zwłaszcza mentalnie. Ogranicz kontakty i rozmowy z nim do niezbędnego minimum, dotyczącego rozwodu itp spraw. Żadnych gadek - szmatek o niczym czy o wspólnych znajomych. I nie widuj się z nim wcale. To straszny toksyk.

On, jak to samiec, oczywiście będzie dwoił się i troił, aby Cię sobą znów zainteresować, czy to płaczem czy przechwałkami, ale nie daj się na to nabrać. Zobaczysz, że da Ci to jeszcze więcej spokoju i lepszego samopoczucia - a poza tym kto mówi, że exowie muszą koniecznie być nadal w naszym życiu?? czasem lepiej się odciąć. I tak to widzę w tej sytuacji. O niego nie martw się, to dorosły człowiek. I żyj!

Reniu ,każdy z nas ma inne doświadczenia w związkach ,w seksie.To normalne.Mnie zaskakuje tylko ta twoja 10 letnia inwestycja z rzutem na taśmę w postaci ślubu i później bardzo szybka przegrana.Jakie wnioski i doświadczenia wyciągasz na przyszłość? Tutaj widzę że mąż ciągle przy tobie czuł się mały .Aby to wyrównać zaczął wobec ciebie stosować chwyty poniżej pasa.W seksie był nijaki ,więc atakował tak brutalnie ,że chyba sam sobie z tego nie zdawał sprawy ,że tak ostatecznie sobie robi źle.Po prostu on nie umiał znaleźć drogi do ciebie ,chyba zresztą dalej jej szuka.A ty znalazłas do niego drogę ,zrobiłaś wszystko co można było?

Tak jak pisze Sosenek.
Pewnie gdyby zapytać autorkę no te 2 lata temu, to pewnie stwierdziłaby, że on nie jest taki zły, no, ale klapki opadły i pozamiatane.

Zależności ludzkie są tak skomplikowane, że czasami ciężko to ogarnąć. Może zwyczajnie kochała go takim, jakim jest, ale coś pękło w niej.
Osoby, które doświadczają ekstremalnej przemocy też czasami długo tkwią w takich związkach. Dlaczego ? To jest relatywne, Ty (być może) odszedłbyś wcześniej, inni nie, z wielu przyczyn, czasami, autodestrukcyjnych. I to nie jest tak, że taki związki są non stop złe, pewnie bywają miłe chwile. Ludzie się zmieniają też w czasie lat.

Najbardziej zastanawia mnie to, że to faceci tu przeżywają i pośrednio obwiniają cierpiącą, że dlaczego nie odeszła wcześniej. Nie wiem, czy to męski pragmatyzm (?), a jak już odejdzie, to olaboga, ale dlaczego. Zdecydujcie się.