Zostawił z niemowlakiem dla innej - jak pozbyć się czarnych myśli - Netkobiety.pl

Tak, fizycznie spuściłam jej manto, krew się polała. I ma szczęście, że mnie koledzy odciągneli, bo zabiłabym sukę, a potem za nią poszła siedzieć...
Nie żałuję tego. Zasłużyła, głównie za mojego synka, któremu zrobiła takie pranie mózgu, że jak wróciłam, to 4 latek przestał mówić z szoku. Miesiącami chodziłam na terapię z nim.

To jak oni się we dwoje zachowywali było szczytem chamstwa, sqrwysyństwa i bezczelności. Wszyscy się od nich odwrócili, a i tak do końca próbowali mnie dręczyć. Po tej akcji w końcu miałam spokój.

Boże czy te negatywne emocje kiedyś się skończą? Walczę ze sobą za każdym razem jak przychodzi. Staram się mu nie wyklinać i nie wyzywać tej jego baby ale to mnie wcale nie leczy. Mam wrażenie, że jestem frajerka bo on ma wszystko: nowe życie na luzie bez zobowiązań, kobietę która go okłada młodymi piersiami, ukochaną córeczkę co go uwielbia i jeszcze ja staram się być dla niego miła i mu pomagam jak czegoś potrzebuje. No po prostu zero konsekwencji, żyć nie umierać. A ja nie mam nic. Masa obowiązków, samotność i dziecko które zamęczam ćwiczeniami rehabilitacyjnymi i aspiratorem do nosa i przez to mnie "nie lubi". I nie mam z kim dzielić radości z nowych umiejętności małej.
Dodatkowo zadręczają mnie wyrzuty sumienia, że nie potrafię odmówić mężowi. Wyprowadza się według swojego planu, przychodzi kiedy mu pasuje, żąda dokończenia zaległych projektów na swoich zasadach. A jak ja prosiłam, żeby chociaż ze starych zobowiązań za które ja odpowiadam się wywiązał to usłyszałam, że on teraz musi dbać o swój nowy związek, żeby dziunia nie myślała, że on w rozkroku stoi. A kiedy ja mu odmawiam on stosuje klasyczny (wg mojego psychologa) szantaż emocjonalny. Mówi "No tak nie mam prawa cię o nic prosić. Poniosę klęskę i wreszcie będziesz zadowolona". A to on bez mojej zgody wziął te zobowiązania na siebie a nie ja! Ale oczywiście po takim tekście zgadzam się mu uratować d... ten ostatni raz. I tak bez końca. A gdzie ja w tym wszystkim. Jak wytrwać w postanowieniu, żeby sobie sam radził. Już kilka razy go ratowałam z drobnych opresji. Nie potrafię inaczej! A on bezczelnie teraz specjalnie robi to czego nie chciał robić jak byliśmy razem. Jakby chciał mi dodatkowo udowodnić - popatrz jak wygrałem na tym, że od ciebie odszedłem. Przychodzi taki uśmiechnięty i wystawia oceny na filmwebie filmów na które chodzi z tym babskiem i niby nieświadomie opowiada, jakie to postanowienia powziął - że wteraz to już na pewno prawo jazdy zrobi bo ona go wozić nie będzie, oraz inne rzeczy, do których go namawiałam jak byliśmy razem. Jak w tym wszystkim zachować się z klasą i spokojem? Niby nie robi mi takiej krzywdy jak exmąż Chiarany ale kurde takie coś też boli. I też mam ochotę sprać ich na kwaśne jabłko. Zwłaszcza, że ta baba perfidnie zamieszcza w mediach społecznościowych gdzie to oni nie chodzą bo wie, że zaglądam i jeszcze twierdzi, że to nie specjalnie i że ona ma prawo zamieszczać co chce. No niby i prawda, ale nie tańczy się na czyimś pogrzebie, no pewne zasady kurde są chyba. Bagiennik ma takie fajne w zdanie w stopce ale jak to zrobić? Aaaaa.... chyba mam gorszy dzień

Powinnaś unikać widzenia go, przybywania z nim. Uciekaj od niego jak się spotyka z dzieckiem

Unikam jak mogę, kiedy mogę wychodzę, ale często czas kiedy on przychodzi to także jedyny czas dla mnie na ogarnięcie domu. Przecież nie siedzę patrząc mu w oczy. Jak jestem w domu to zawsze staram się coś robić i często to on szuka kontaktu i coś tam bredzi. Poza tym w dzisiejszych czasach to nie tylko spotkania en face przecież, to też telefony, smsy, media społecznościowe... a z tą ciapą to ciekawe zjawisko. Jak byliśmy razem to nie byłam tak emocjonalna i ciapowata zawsze jakoś dawałam radę a to mnie po prostu jakoś rozwaliło. Przez to dziecko głównie, gdyby go nie było to już dawno byłabym otrząśnięta myślę. Na zasadzie "nie to nie" ale to dziecko tak strasznie komplikuje i zwiększa uczucie żalu o 1000%...

Potrafisz, tylko nie chcesz.
Sztuka nie polega na tym, żeby pewne sprawy nadal otwierać, a zamykać.
Kiedy gościu stosuje żałośnie głupi szantaż w stylu: "No tak nie mam prawa cię o nic prosić. Poniosę klęskę i wreszcie będziesz zadowolona" możesz spokojnie pozwolić sobie na wybuch śmiechu. Albo odpowiedzieć mu wprost, że istotnie, nie ma prawa prosić cię o nic i sugerujesz mu, żeby tym razem sam zajął się swoimi sprawami, albo zwrócił się do kogoś kompetentnego. Ciebie nie interesują jego problemy i projekty.
Nie musisz się godzić na wszystko, i w sumie nie wiadomo w imię czego miałabyś tak robić.
Odwiedziny u dziecka w określonych terminach i dniach, a nie kiedy jaśnie pan ma czas i ochotę.
Kiedy zacznie mówić o swoim nowym związku - odpowiedz, że chyba dziewczyny mu się pomyliły. Że nie interesują cię jego prywatne sprawy.

Ucinać. Ucinać natychmiast jak wyartykułuje jedną bzdurę, po to, żeby nie dopuścić do następnej.
Robi prawo jazdy? Wspaniale, ale nie interesuje cię to. Fajny filmik sobie oglądał i jadł popkornik? Cudownie, ale również cię to nie interesuje.

Robi. Robi Ci krzywdę. Emocjonalną i psychiczną. Taki wpływ wywierają na Ciebie te manipulacje i "poprawne, przyjacielskie" stosunki. On zachowuje się tak, bo wie, że Ciebie to rani i boli. Świadomie Cię krzywdzi.

Nie zaglądaj i nie śledź jej. Ona ma z tego tylko większą radochę i satysfakcję, a Ty głębszy i ciemniejszy dół.
Jeśli nie możesz się powstrzymać, to lepiej usuń swoje konta na portalach. Zawsze możesz je później odtworzyć. Jeśli to ma być cena za spokój, jaki możesz zyskać na tej płaszczyźnie, to warto to zrobić.
I .. tak, ona jak najbardziej ma prawo zamieszczać takie materiały, jakie sobie tylko chce.
Musisz zrozumieć, że jesteś prowokowana, a ich działanie obliczone jest na z góry przewidziany efekt. Na razie dajesz się wciągać w każdą manipulację i robi się 10:0 dla nich.

Zdarzają się ludzie, którzy tańczą na grobach innych. Wcale nie tak rzadko ... Fakt, że Ty jesteś uczciwa, i że jakiegoś świństwa przenigdy byś nie zrobiła, wcale nie świadczy o tym, że wszyscy inni ludzie mają podobne zasady.

Nie masz obowiązku tego słuchać. Krótka piłka - nie przeszkadzaj mi, przecież widzisz, że sprzątam (zmywam, piorę, układam). Zajmij się proszę dzieckiem, bo jesteś tu po to, żeby spędzać czas z małą, a nie ze mną.

bo pewnie Pikupik ma wbite do głowy jakieś bajki, że za jej dobroć spotka ją nagroda i mąż doceni jej klasę i spokój..

Z tego co  słyszę czytam rozmawiam przy okazji rozstania zdrady rozwodów to raczej ludzie chyba wybierają takie postępowanie w większości pod koniec związku wcześniej nie koniecznie byli nie w porządku tak jak piszę to sprawa wyboru i potem "konsekwencji"brnięcia dalej w takie podłe działania jak opisujesz ,ale to nie reguła oczywiście .Bywa też jak jedno wchodzi w związek z wyrachowania "z rozsądku" desperacji pod presją niby dobrowolnie i nie potrafi udawać nie wytrzymuje kłamania na dłuższą metę nagromadzone niechęci uwalniają się i zaczyna się wyżywanie na drugiej osobie.Trudno to określić wykryć kiedy to się stało i co naprawdę czuł wcześniej zwłaszcza w chaosie emocji i myśli krótko po rozstaniu.
Masz jednak racje to teraz bez znaczenia bo się już stało dokonało nie ma sensu tego roztrząsać w nieskończoność.
Jm był jaki był nie koniecznie udawał a teraz robi to co musi w pewnym sensie bo tak wybrał.

Trudno się tak automatycznie odkochać...
Niby człowiek wie, że ten najbliższy zrobił mu straszne świństwo, niby zdaje sobie sprawę, że zdradził i porzucił rodzinę, że spatałaszył na całej linii, ale zanim ta wiedza spłynie z rozumu do serca, trochę musi potrwać...
Będziesz próbować go brać na litość, na łagodność, na dobroć, na gniew, na wyrzuty. Jest cały arsenał sposobów, by chronić się przed zaakceptowaniem tego, co nieuniknione. Udręka pytań: jak on mógł?, jak śmiał?, jak obca baba może się tak zachować?, też zamiast pomagać dystansować się od niewiernego, łączy Cię z nim grubym sznurem myśli, wspomnień, rozczarowań. Na całe szczęście nawet najgrubszy sznur składa się wyłącznie z drobniutkich nitek i o ile trudno jest zerwać taki sznur jednym ruchem, o tyle każdego dnia, coraz bardziej świadomie i odważnie można odcinać jego pojedyncze niteczki...
Powodzenia!

Aurora czytasz mi w myślach:)coś za często;)Pikupik dla mnie tymi niteczkami było każde działanie,które odcinało mnie od przeszłości,poczynając od rozwijania pasji,uwielbiam zwiedzać podróżować więc pakowałam Dzieci do auta i w Polskę,po zmianę pracy,miejsca zamieszkania. Poprzez budowanie siebie,wzmacnianie nawet małymi rzeczami odcinasz niteczkę po niteczce:)ja je nawet z uśmiechem dostrzegałam. Im mniej będziesz nadawać znaczenia temu co robi Ex tym mniej będzie Cię to obchodzić i łatwiej Ci będzie z tym żyć.

Jaki śmieszny ten Twój ex małż. Wyżywa się na Tobie za własną niemoc, kastrację, której się poddawał ochoczo tyle lat. Widać dostał wiatru w żagle i postanowił Ciebie obarczyć winą za to, że nie miał jaj i był ciapą. Tak naprawdę to ten człowiek siebie nie znosi. Jego poczucie wartości jest na poziomie podłogi. Ale Ciebie woli za to winić, nie siebie. Oczywiście robi to nieświadomie bo za prosty jest by to zauważyć. Teraz uwiesił się na drugiej. Druga też ma być hakiem podciągającym (dla niej zrobi prawko, nie dal siebie). Facet rozpaczliwie próbuje nie być ciapą, kastratem.

Hej, hej? Jakie odłamki? Nie pozwolisz by cokolwiek na Ciebie spadało od tego Pana, będziesz żyć swoim życiem, mężuś będzie Twoim byłym, czas przeszły Będzie ojcem i oby nim chciał być jak najdłużej, bo nowa panna może go powoli odsuwać od dziecka. Do tego nie dopuść ale Ciebie jego życie już niewiele będzie obchodzić. Chodzisz do psychologa, wykazujesz wolę pracy nad sobą. Jest duża szansa, że już nie użyjesz zwrotu "my dwie ciapy" a zamienisz go na "ciapa mój dupowaty były już mąż"

Ledwo przeżyłam ten chrzest. Dramat. Nie potrafiłam i nie chciałam sadzać nas wszystkich przy jednym stole no bo o czym tu gadać... więc były dwa osobne obiady i ja z dzieckiem po środku. Godzinę z tymi i dwie z tamtymi w dwóch różnych końcach miasta. Trzymałam cały czas fason ale w domu na koniec poryczałam się jak bóbr. A ten jakby nigdy nic, uśmiechnięty. Jeszcze na koniec gratuluje, że wszystko tak fajnie wyszło.... dobrze, że chociaż tej baby nie przyprowadził...
Odebrał mi radość praktycznie ze wszystkiego. Taki piękny i ważny dzień, a ja nie umiem się cieszyć. Wszystko teraz już będzie rozbite na dwa. To jakiś koszmar.
Tyle dobrego, że mała nie ucierpi, bo od samego początku będzie przyzwyczajona, że wszystko jest razy dwa. Ja nie potrafię sobie wyobrazić jakie dramaty przeżywają dzieci które już rozumieją sytuację, żyją sobie w jednej rodzinie i nagle im się dwie robią. Dorosłemu to ciężko udźwignąć, a co dopiero takiemu dziecku...
Strasznie bym chciała, żeby już było "za dwa lata..."

O rany, co za parszywy twór z tego człowieka - przejrzałam wątek i szczerze współczuję, że coś takiego Ci się przydarzyło. Dobrze, że na słabego nie trafiło, wydajesz się być silną osobą (może wbrew temu co w tej chwili zdarza Ci się o sobie myśleć) i jestem pewna, że z czasem wygrzebiesz się z tych emocji i zostawisz je za sobą.

Moim zdaniem rady, które dostałaś są bardzo dobre, tzn. uciąć Twój kontakt z nim na wszystkie sposoby na jakie możesz w obecnej sytuacji. Z córką niech się spotyka, ale od Ciebie wara. Co do obojętności - to prawda, najtrudniej ją udawać, bo przecież nie masz do tej sytuacji neutralnego stosunku, nie da rady udzielać dyplomatycznych odpowiedzi. Uwaga, żebyś przy Twoich skłonnościach do bycia fair wobec wszystkich oprócz siebie, nie przesadziła z dyplomacją. Nie jesteś mu winna żadnych grzeczności, ani przysług, wg mnie okazanie jakiejś niechęci jest nawet naturalne w tej sytuacji - "czemu za mną łazisz i się uśmiechasz, przydaj się na coś i idź uśmiechać się do córki, po to tu jesteś". W środowisku zawodowym warto chyba unikać tematu i kontaktu o ile się da (jak ktoś zacznie drążyć, to faktycznie będzie super trudno - aż nie mam pomysłu jak z tego wybrnąć, bo tu jednak dyplomacja jest wskazana dla Twojego własnego dobra).

Tak na boku - o nienawiści do kochanek/kochanków, bo temat powiązany i regularnie się tu przewija. Moim zdaniem teksty "to nie kochanka Ci przysięgała, nienawidząc ją wybielasz męża" są niemądre i chyba nawet wskazują, że osoba je wypowiadająca sama ma coś za uszami. I na dodatek szkodzą w tym wypadku adresatce, bo i tak ma za duże skłonności do altruizmu i usprawiedliwiania innych. Za zdradę nienawidzi się i męża i kochankę (jeśli wiedziała, że facet jest żonaty), to najnormalniejsze rzecz na świecie. Spokojnie, nienawiści za takie świństwo wystarczy na oboje, nie trzeba tu dzielić procentów winy między nimi ani jednego wybielać, żeby obwinić drugie, jak to niektórzy sugerowali Oboje winni na 100%, bo i zdradzający zachowuje się jak śmieć i osoba trzecia świadomie włażąca w cudze małżeństwo zachowuje się jak śmieć - i to jest fakt.
Wiadomo, że osobę zdradzoną czeka długa i baaardzo żmudna praca, żeby się w tej nienawiści nie utopić, tylko przekuć w stan, choć częściowej, obojętności, ale nie negujcie zasadności jej niechęci do lafiryndy i do męża jednocześnie. No i żeby w nią rzucać argumentami o wybielaniu męża, w momencie gdy sami wybielacie swoje sumienia na forum... Oj oj nieładnie

A co do tych świąt rodzinnych (chrzest) - rozumiem, że podwójne świętowanie wynikało z faktu, że chciałaś, żeby córa "poświętowała" i z dziadkami z jednej i drugiej strony rodziny? Myślisz, że miałoby sens na przyszłość wysłanie małej na świętowanie z "tamtą" stroną z samym ojcem?

Och, nie ma co się trapić. Grizabella próbuje "zastraszyć" stronę, która ma inne zdanie, robi to jednak bardzo nieudolnie.
Ciekawe co ma sama za uszami;)

Doprecyzujmy tylko - rachunki imienne i faktury imienne. Paragony nie są dla sądu dowodem.
Bierz fakturę za każdą paczkę pieluch, smoczek, kaszke, za wszystko. Im lepiej udokumentujesz koszty utrzymania małej, tym lepiej dla Ciebie.

Jak to faktury, myślałam, że paragony wystarczą? A jeśli dogadamy się przed rozprawą na jakąś kwotę to też trzeba jakieś faktury? A wystarczy za jedną paczkę a potem przełożyć na zużycie, czy trzeba wszystko dokumentować? Ile czasu? Miesiąc sądowi wystarczy czy tak mam zbierać aż do rozwodu? Ja bym wolała mniejsze alimenty, a reszta po połowie. Ale czy da się potem w razie czego wyegzekwować to "po połowie". Mąż na razie nie miga się od płacenia i deklaruje pełną współpracę w tym zakresie.

Grizabella, nie wiem czy jestem silna. Całe życie wydawało mi się, że jestem, ale to wydarzenie całkowicie rozłożyło mnie na łopatki. Całe życie chyba nie płakałam tyle co przez te kilka miesięcy. Poza tym nie panuję jeszcze nad emocjami. Zdarza mi się wykrzykiwać mu w twarz jak on tak mógł i wyklinać tą babę. Potem siebie za to nie lubię i mam wyrzuty ...

Też nie rozumiem tego motywu z wybielaniem kochanek i nie potrafię na razie pozbyć się żalu do tej baby. Żeby nie popełnić błędu wypisując do niej mailem co mi leży na wątrobie, wybrałam złorzeczenie jej na tym forum. Nienawidzę tej baby nie tylko za to, że mąż do niej odszedł ale także za to jaki teraz ma wpływ na niego. Z tygodnia na tydzień jest coraz bardziej wredny, zawzięty i negatywnie do mnie nastawiony mimo, że już nie musi przecież ze mną żyć.
Wydaje mi się też, że im więcej takich wybielających głosów będzie, tym mniej takie dziewczyny będą się zastanawiać nad tym co robią. Stanie się to normalne i będziemy sobie wszyscy kokietować cudzych mężów przy byle okazji, na zasadzie, że jak się da poderwać, to znaczy, że nie kocha żony czyli wszystko jest ok.

Odnośnie tych dwóch imprez. Jestem w dobrych stosunkach z teściami, oni nie mogą pogodzić się z decyzją syna. Mąż zerwał z nimi kontakt, i po prostu jest mi ich szkoda, bo nie widywaliby wnuczki gdybym nie godziła się na ich wizyty i czasem do nich nie jeździła (bo oboje są dość leciwi dobiegają 80). Przyszłościowo to nie wiem jak to teraz będzie. Np. niedługo mała skończy roczek. Też przecież wszystkich nie zaproszę do jednego stołu. Może wtedy mąż będzie już w dobrych stosunkach z teściami, bo na razie to z nimi nie utrzymuje żadnych kontaktów. A to jest ich jedyna, taka bardzo wyczekana wnuczka. Już niewiele życia im zostało, nie umiem tak ich olać na zasadzie, że to problem męża. Znam ich 15 lat!

Niestety to jest taki mój problem od zawsze, że myślę o wszystkich dookoła tylko nie o sobie. Z resztą też i mąż miał o to do mnie czasem pretensje. Chciałabym się przełączyć w jakiś inny tryb ale tak się nie da, muszę nad sobą zacząć pracować i potraktuję to wszystko trochę jako nauczkę na przyszłość, żeby jednak trochę zadbać o siebie bo też już jestem na półmetku albo i dalej. Czytam sobie tu wiele różnych historii, wiele bardzo podobnych do mojej i widać, że na te wszystkie emocje tylko czas pomaga. I na to liczę, że ta obojętność przyjdzie sama z czasem.

No już przez tego drania zmarnowałam cały rok. Rok, który miał być dla mnie najpiękniejszy w życiu okazał się koszmarem. Te dni odkąd odszedł, odcinałam jak kupony - aby minęły. I tak zleciało. Za chwilę kończy mi się macierzyński, a ja psychicznie jestem wykończona. Czas wziąć się w garść...zastanowić się co zmienić, żeby to życie było jakieś "nowe"...

Pikupik wiem jak Ci ciężko i powiem Ci, że masz prawo mieć żal do kochanki (i będziesz go miała bardzo długo). Tylko tu chodzi o to, że zaprzątasz sobie myśli jakąś obcą babą, niepotrzebnie. Zamiast skupić się na sobie. Kim ona jest, żebyś poświęcała jej tyle swoich myśli i zdrowia, zmarszczek, urody?. Czy warto aby Twoje życie kręciło się wokół niej? Czy pomogłoby gdyby np: przejechał ją pociąg? Nie, bo czasu nie cofniesz, zostałaś skrzywdzona, mąż Cię skrzywdził Pikupik, ona miała w tym swój udział ale to przez męża cierpisz. Ona chciała zrobić sobie dobrze a nie Tobie na złość, ona ma Cię gdzieś.
Teraz taki scenariusz: "Mąż spotyka tę kochanicę, zarywa do niej, a ona mu odmawia, nie ma seksu" Czy Twój mąż jest OK? Nie, bo on chciał, gdyby mu dała to by to zrobił. Nikt go nie zmuszał, chciał to zrobił. On chciał, rozumiesz? To już nieważne czy kochanka mu dała, czy nie.
Pikupik walcz o siebie, o małżeństwo się walczy gdy dwie strony tego chcą a wierz mi, że życie po tym jest inne. Nigdy nie zapomniałabyś krzywdy, którą Ci wyrządzono.

Teraz humorystycznie, jak to napisze będę się wstydzić z 3 dni
Powiem Ci, że w myślach nazywałam koleżankę męża "Dziw..ą Maj...ek" pierwszy człon zamiast imienia, drugi to już nazwisko, życzyłam jej najgorszego, wyobrażałam sobie, że w pracy wisi tablica z jej wizerunkiem i podpisem "złodziejka mężów, lafirynda, dzi..ka, zdrajczyni" i ogólnie, żeby publikować wizerunki lafirynd i piętnować te baby (słyszysz jak to brzmi:))), serio? sama nie wierzę, że tak myślałam bo nikogo to nie obchodzi, wierz mi) jak dobrze, że to tylko moja fantazja i nigdy nie wpadłam na to by coś takiego powiedzieć na głos. Bo nie ma "złodziejek mężów" no chyba, że jakieś porwania do wora wbrew czyjejś woli.

Rozumiem Pikupik, że mąż siłą nie został porwany? Rozumiem też, że nie był niepoczytalny. Poszedł z własnej, nieprzymuszonej woli.
Tu nie chodzi o to, żeby Tobie dowalić, tylko, żebyś próbowała się uporać ze sobą. Twój mąż już wybrał, niestety nie ma jaj by złożyć pozew o rozwód i żyć uczciwie. Chcesz być backupem Pikupik? Nie sądzę, jesteś na to za mądra.

Zadanie: kto "powinien" wisieć na tablicy oznaczonej oszust/ka, zdrajca/czyni, kłamca, tchórz? Kochanka czy...? ))

Niecałe dwa lata temu mój post wyglądałby inaczej, dzięki wielu mądrym osobom na tym forum, doświadczonym z którymi początkowo się nie zgadzałam, uświadomiłam sobie pewne rzeczy po czasie, gdy emocje opadły.
Czasem widuję koleżankę męża, dostała co chciała, umowę ma dzięki jego poparciu, i wiesz...jest mi obojętna. Mijam ją samochodem i to ona odwraca głowę, ja swoją trzymam wysoko A ona przecież nic nie zrobiła "zdrada w białych rękawiczkach"
Nawet powinnam jej być wdzięczna, spadły mi klapki z oczu i mój mąż spadł z piedestału , ukazała mi się jego nieznana mi dotąd strona.

OK, wrzucam ten post zanim się rozmyślę.
Życzę Wam wszystkim spokojnego i bezpiecznego weekendu.
Pikupik trzymaj się, jesteś młodą, fajną babką, skrzywdzoną bardzo ale z tym sobie poradzisz, dla siebie i dla swojego dziecka

Masz przed sobą najpiękniejszy czas...teraz Twoje maleństwo to bobas, ale za chwilę zacznie się nauka jazdy na sankach, łyżwach, nartach, pierwsze kursy karate...mnóstwo czasu razem. Teraz pewnie ciężko w to uwierzyć, ale ten czas tak szybko leci, że zanim się obejrzysz będzie nastolatkiem....
Faceta olej, to niedojrzaly d****. Kiedyś usiądzie w fotelu i powie sobie, że zrobił błąd. A Ty...masz przed sobą wszystko... co tylko chcesz...jest tyle nieszczęścia na świecie, że dupy facetów to po prostu śmieszne błahostki.
Na pewno teraz jest Ci źle, ale pomyśl, że za rok będzie Ci ciężko przypomnieć sobie czy miał dołek w policzku czy go nie miał.
Teraz 100 proc zaangażowania w dziecko (da Ci to mnóstwo radości) a potem zacznij walczyć o siebie.
Przed Tobą jeszcze wiele sytuacji miłych i tych gorszysz...
Statystycznie  codziennie mijasz na ulicy 8 facetów, z którymi była byś szczęśliwa! Jest duża nadzieja!
Uszy do góry i łap grabie, które grabią do Ciebie.

Haha, ja piszę do niej maile, których nie wysyłam. Napisałam już chyba ze 20 i jak dziś czytam te pierwsze to mi wstyd. Całe szczęście, że udało mi się powstrzymać przed ich wysłaniem. Te dzisiejsze już są na prawdę na poziomie...

Wiem, że dziecko mi to wszystko wynagrodzi, mała jest coraz fajniejsza i śmieszniejsza i bardzo często poprawia mi humor. Ale smutno mi, że nie mam się z kim podzielić tą radością. W końcu to dziecko chciałam mieć z nim a jego nie ma... tzn jest ale jakby nieobecny. Nie widzę w nim zaangażowania. Bardziej przeżywa problemy tamtego durnego babska niż nasze związane z dzieckiem. Ktoś ich wypatrzył w pracy i teraz są "kłębkiem nerwów" i nie idzie się z nim dogadać

Ha czyli wygląda na to, że nie ma się co zamartwiać na zapas. Martwiłam się, czy mówić w pracy czy nie mówić a problem jak widać sam się rozwiązał.

Już też tak nie zabiegam o jego uwagę dla małej. Jak ma się od niej odwrócić to lepiej teraz niż jak będzie miała kilka lat....

Ech kiepskie to wszystko jest i smutne, że żyjesz z kimś 15 lat a on ci nóż w plecy wbija

Podejrzewam, że gdyby dopytywał Cię o Twój stan, interesował się, to trudniej byłoby Ci o nim zapomnieć, robiłabyś sobie filmy, że może nadal mu zależy, itp.
Tak jest lepiej, ale zrozumiesz to dopiero za jakiś czas.

"Teraz nagle mu się przypomniało, jak to kiedyś, jeszcze dawniej, ktoś go raz zapytał: „Za co pan nienawidzi tego a tego?” Odpowiedział wtedy w przypływie błazeńskiego bezwstydu: „A za to: on, co prawda, nic złego mi nie zrobił, ale za to ja zrobiłem mu ohydne świństwo, a jak tylko zrobiłem, zaraz go za to właśnie znienawidziłem.”- cytat z Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego.
To odpowiedz na Twoje pytanie Autorko jak Twoj maz i jego kochanka mogą Cię tak traktowac. Trudno jest im lubic i szanowac osobę, ktora jest dla nich jak chodzacy wyrzut sumienia, ktory przypomina im (a szczegolnie jeszcze mezowi) co uczynil najblizszym osobom.
A czemu on sie tak stara dla dziuni? Bo ona od niego wymaga i on sobie zdaje sprawe z tego, ze tu sie bedzie musial wykazac i stanac na wysokosci zadania. Jesli pokaze dziuni swoja ciapowata strone to ona mu predko podziekuje za znajomosc (bo nie bedzie mu jak Ty matkowac i wyreczac z tego co opisalas) a wkoncu dla tej wlasnie znajomosci poswiecil swoje zycie rodzinne, relacje nie tylko z zona i dzieckiem ale i wlasnymi rodzicami. Jest wiec o co walczyc by finalnie nie zostac z niczym.

Często się nie da, bo:

Właśnie dlatego, że ktoś uważa się za dobrego człowieka, to jeśli zrobi coś, co sprawi Ci ból, musi przekonać samego siebie i wszystkich dookoła, że to Ty jesteś tą złą i musiałaś zasłużyć na każdą krzywdę, którą Ci wyrządził. A jak już raz udało mu się przekonać samego siebie, że jesteś strasznym człowiekiem, osłabły hamulce przed zadawaniem Tobie kolejnych ran.

Wiem, jak to zabrzmi, ale nie liczyłabym na to, że Twój mąż kiedyś coś przemyśli i zrozumie, bo to w jaki sposób się zachowywał wynika z jego niestabilnej samooceny. Gdy ktoś ma ugruntowaną samoocenę, to nie wykorzysta deprecjonowania drugiej osoby, aby zredukować własny dysonans poznawczy, czyli niezgodność dwóch przekonań, że „jestem dobrym człowiekiem” i „właśnie skrzywdziłem innego dobrego człowieka”.
Zresztą u podłoża zdrady leży przeważnie chęć dowartościowania siebie.

Dzielna i fajna z Ciebie babka, Pikupik :-) Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku!

Witaj. Nie złożyłam. Ale dlatego, że postanowiłam poczekać aż on to zrobi. Widzę jak go skręca bo bardzo by chciał się rozwieść, ale nie wie jak się za to zabrać i sprawia mi to pewnego rodzaju satysfakcję. Teraz przynajmniej ma wymówkę bo koronawirus...
Radzę sobie... średnio. Bardzo liczyłam na to że będzie lepiej jak wrócę do pracy, do ludzi i zintensyfikuję zajęcia żeby za dużo nie myśleć. Niestety przyszła epidemia i utknęłam w domu z małym dzieckiem i doskwiera mi ogromna samotność.

Śledzę Twój wątek od początku i chcę Ci powiedzieć, że bardzo Ci kibicuję.
Wiem jak Ci ciężko, ale to wszystko przejściowe
Z czasem będzie lepiej. Głowa do góry Dzielna Kobieto.

Bardzo wam dziękuję za słowa wsparcia. Długa droga jeszcze przede mną, ale wierzę, że będzie dobrze. Dużo tu przykładów dziewczyn, które były w podobnej lub gorszej sytuacji i odzywają się po jakimś czasie, że mają się dobrze i są szczęśliwe... na to liczę.

Witaj, no "wszystkiego" to ja jeszcze sobie dłuuuugo nie ułożę...

Generalnie jest lepiej bo poodchodziło trochę strachów, np. to, że ex oleje dziecko. Póki co regularnie przychodzi, czasem zabiera małą do siebie. Płaci ustaloną kwotę, nawet coś tam dołoży jak trzeba coś większego kupić.

Niestety chwilowo jestem w psychicznym dołku, bo chciałam wziąć "życie za rogi" ale niestety mi nie wyszło (bo koronawirus, bo dziecko malutkie blabla), więc w wolnym czasie zatapiam się w kanapie, durnych filmach i internecie, czasem wyskoczę na rower po okolicy jak tatuś przyjdzie na wizytę. Co ciekawe - zrobiłam się jakaś taka mocno tchórzliwa. Nie wiem, jak byliśmy razem to nic nie było nam straszne, potrafiliśmy zapakować auto i pojechać przed siebie tysiące kilometrów, czy dziesiątki kilometrów na rowerze, albo łazić po jakichś krzakach. Teraz jak pomyślę o wyjeździe (bo otworzyli wreszcie hotele) to po prostu wymyślam tysiące powodów, że ciężko bo dziecko i takie tam pierdy. Nawet do głębokiego lasu się boję z małą pójść bo może mi kółko odpadnie . Strasznie się cofnęłam w rozwoju tak jakby to mąż dawał mi siłę do działania... Teraz mi skrzydła opadły, nic mi się nie chce i pojawiają się myśli "po co, może lepiej w domu posiedzieć". Czuję, ze gniję...

Staram się traktować to wszystko tymczasowo, jak przymusowy urlop, nie winić się za ten swój marazm, ale nie ukrywam, że brak "intensywnego życia" niestety zwalnia sloty na głupie myśli. A te oczywiście krążą wokół ex i tego jak on sobie z dziunią życie układa. Co chwilę "myli się" i przychodzą paczki do niego na mój adres a tam jakieś bibeloty ozdobne i poduszki w kształcie serca brrr. Albo prosi o drobne przysługi a ja oczywiście pomagam, a potem jestem na siebie zła...

Pozwu nie złożył, ja nie zamierzam mu póki co w tym pomagać, choć wiem, że bardzo by chciał, żebym to zrobiła za niego...

Nie brzmi to wszystko optymistycznie, ale wierzę, że to przejściowe. Jedyne co to mała coraz fajniejsza. Niezły nygus z niej będzie....

To z pewnością
Mnie  nie chodziło żeby wychować klona, kopie wedle swojego obrazu,ale jak się jest w miarę uważnym to po pewnym czasie mimo całej "mądrości" wszystkich znakomitych ,słusznych założeń wychowawczo dydaktycznych,starań,prób i błędów , mogłem dostrzec ile mój nygus ma ze mnie w sobie,a ile ma w sobie na swój własny niezależny i samodzielny "rachunek",  niedawno skończyła 23 lata, powiem Ci że dla mnie wychowanie tej nyguski, ancymonki to była przygoda - najwspanialsza w życiu i niech se kto w to wierzy albo i nie wierzy .
Życzę Ci takiej przygody i takiego zwycięstwa - wychować wolnego, dobrego człowieka,istotę która wie co myśli i wie co czuje,rozwija się ,nie musi być doskonała.
Jesteś mądra i nie tak zwichrowana jak ja kiedyś tam,może przez jakiś czas będziesz sama, mam jednak przeczucie że dasz sobie radę wyśmienicie, swobodnie z radością, mimo wszystkich trudów.
Trzymaj się

Niestety takie sytuacje mogą potem generować u dzieci niechęć do płci przeciwnej, kiedy widzi się w facetach/kobietach przyczynę ich nieszczęść i traumy ich rodziny...

Właśnie do takich wniosków już doszłam i przestałam się wogole odzywać jak przychodzi po małą. Trochę to przykre Ale może po rozwodzie jakoś będziemy potrafili dojść do porozumienia względem małej.  Póki co jest jak jest.  Jm ma do mnie coraz większą nienawiść w sobie. Pokazuje to na każdym kroku.
Pikupik dasz radę.

Odniosę się do rozwodu w momencie kiedy jest dziecko. Rzeczywiście jest tak, jak pisze Pikupnik2019. Po rozwodzie chcąc nie chcąc trzeba mieć że sobą kontakt. I z czasem, jak emocje opadną to jest dużo lepiej. Mój bm nie chciał mieć kontaktu z synkiem. I tak naprawdę to dopiero na początku tego roku, rok po rozwodzie odnowil  kontakt. I w miarę się dogadujemy. Tylko jest jedną ważną sprawa, żeby  nie wracać do ,,starych czasow". Zamknąć ten etap razem z rozwodem I kontakty ograniczać tylko do rozmów o dziecku.

A nie możesz mu powiedzieć, że niestety nie możesz mu pomóc. Jak jest dorosły, to powinien na tym skończyć. Możesz być przecież zajęta i zmęczona opieką nad dzieckiem, w niczym nie musisz mu pomagać.

Po przeczytaniu Twojej historii, na miejscu jego nowej dziuni to bym się bała, że za jakiś czas może i mnie taki numer wykręcić. Może nie teraz i nie dzisiaj, ale za dwa lata jak motylki już solidnie opadną i wejdzie rutyna. Gość już pokazał, że jest zdolny i z kręgosłupem moralnym u niego słabo.