Utknelam w martwym punkcie - Netkobiety.pl

Moze i nic to nowego, ale kazdy przezywa po swojemu.
Ja myslalam, ze moge na nich liczyc. A nie moglam. I mialam zal, bo mogli mi pomoc-wystarczyla obecnosc, dobre slowo-nie oczekiwala niczego specjalnego. Teraz ci ludzie znacza dla mnie tyle, co zeszloroczny snieg. Wole byc sama niz z psuedo-przyjaciolmi.

Spotkam z pewnoscia jeszcze mase ludzi- jedni mi bezinteresownie pomoga, inni zawioda czy oszukaja, jacyc moze zostana przyjaciolmi na zycie.

Btw. Jak Ty sobie radzisz z tym odbudowywaniem?

***

A z tym “Sekretem” i potega podswiadomosci cos jest na rzeczy. Nie wiem jak, ale gdy nie jestem pewna decyzji, albo wrecz jestem pewna ze sa zle, swietnie idzie mi sabotowanie;) sama nie wiem jak to robie:d

Nie wiem czy mam cel. To nie dziala jak kiedys, raczej szukam rzeczy, innych niz kiedys, ktorymi moglabym wypelnic zycie.

Świetne

Powinnaś pomóc czy chcesz?

Trochę to wszystko enigmatyczne i nie bardzo wiem, co powiedzieć.

Cytowane wyżej zdanie Peralsa znam i uważam za mądre.

Osobiście czuję się w pewnym sensie zaszczycona, gdy ktoś się do mnie zwraca z problemami, a gdy mogę pomóc, sprawia mi to satysfakcję.
Zawsze i tak mam wrażenie, że więcej otrzymuję niż daję.

P.S. Zaciekawiło mnie, jak to się stało, że przyjaciele Cię zawiedli. Odmówili Ci nawet obecności? Nawet wysłuchania? Przykre to.

Doskonale pytanie. Powinnam-czuje sie w obowiazku i mam doswiadczenie w temacie. Ale tez chce.

Mialam z pomaganiem tak jak Ty, ale teraz oceniajac swoja kondycje jako slaba nie czuje sie na silach, by brac na siebie za wiele.
A patrzac wstecz, mam wrazenie ze stawialam innych przed soba, najpierw zaspokajajac ich potrzeby. Dawalam wiecej niz otrzymywalam, az rozdalam wszystko.
Dobrze ze karma wraca-dostawalam “zwrot”od przypadkowych ludzi w chwilach newralgicznych. Choc i to sie ostatnio zepsulo.
Czesto sie zastanawiam w jaki sposob nasze myslenie wplywa na rzeczywistosc..moze to ja powoduje, ze sie zepsulo.

Co do P.S.

Na prosbe o pomoc - a nie bylo dla mnie latwe poprosic - potrzebe wsparcia uslyszalam np.doslownie “ale jak to? ty sobie przeciez sama poradzisz”. Za tym szedl monolog na temat bolaczek drugiej strony. Inna osoba pozostawala zajete swoimi sprawami, skonfrontowana z moim poczuciem braku wsparcia i oddalenia nie wziela mnie powaznie, kwitujac ze myslala ze zartuje. Rodzina, gdy rozsypalam sie psychicznie zapewnila obecnosc, ale nie potrafila nic ponadto poradzic. Zaabsorbowana soba kolejna osoba stwierdaila ze chyba nie jest dobra przyjaciolka, a odsunieta po paru miesiacach wrocila z kolejna porcja swoich problemow. Slyszalam tez, ze dramatyzuje i powinnam sie wziac w garsc i zasuwac.
Nie przypominam sobie nikogo, kto by spytal czego potrzebuje, jak moze pomoc, czy zaoferowal swoja dostepnosc.

Przykre.
Niespodziewane.

No, cóż, Follow... Jak widać, bywa różnie. Nie ma co jednak tracić nadziei na poprawę losu. Czasem karta się odwraca w najmniej spodziewanym momencie. Mnie kiedyś szlag trafił, gdy mocno doskwierało mi zmartwienie, a znajomy, który godzinami gadał ze mmą przez telefon nie wykazał cienia zainteresowania (taki niedoszły adorator z internetu). W końcu nie wytrzymałam i dałam wyraz swojej irytacji (jego problemy zawsze były najważńiejsze). Po jakimś czasie przyznał, że to jego pięta ahillesowa i na drugi raz kazał sobie brutalnie przerywać: "Zamknij się, D., teraz ja mówię!" . Nawiasem mówiąc, czas pokazał, że z D. nic dobrego - człowiek zaburzony, zdolny do niejednego świństwa. Urwałam z nim kontakt, kiedy oczernił ohydnie moją przyjaciółkę, z którą go zapoznałam i z którą na krótko się związał.

Peter, do mnie jakoś idea celów nigdy zbytnio nie przemawiała. Ze dwadzieścia lat temu już prawie miałma wypełnić w kwestionariuszu pytanie o życiowe cele i jedyne, co wymyśliłam, to: "żyć świadomie". To się właściwie nie zmieniło. Moim celem jest iść przez życie ze świadomością, że żyję, że to ważne i cenne. A reszta? Reszta po drodze.
Mam pewne marzenia i nieśmiałe plany, by je zrealizować, ale trochę "dygam". Bo czy to potrzebne, czy nie fanaberia? Szkoda jednak byłoby nie podjąć wyzwania.

Bardzo też sprzeciwiam się podejściu: robić coś, by nie myśleć za dużo. Kojarzy mi się to z ucieczką. Ja jak mam doła, to właśnie przyglądam się mu, zastanawiam się, o co mi chodzi i wyciągam wnioski. Myślenie bardzo cenię, muszę mieć czas na kontakt ze sobą. Choć oczywiście niech będzie wszystko w zdrowych proporcjach.

Piegowata,

Dlugo mi zajelo godzenie sie z taka reakcja ludzi, ktorych mialam za bliskich, ale to juz minelo.
Niektorzy z nich pojawili sie po czasie chwalac sie jakims osiagnieciem czy chcac reaktywowac znajomosc, jednak konczylo sie na slowach nie czynach. Ostatnio ta osoba, ktora kiedys moje slowa potrwktowala jako zart powiedziala, zebym nie spisywala jej na straty, i zdziesie moja odpowiedzia, ze juz dawno spisalam.
Nie brakuje mi tych osob, to juz jak odgrzewany kotlet- ani pozywne, ani zdrowe.
Brakuje mi jednak bliskich ludzi.
Czekam na te odwrocona karte, moze trafi sie jakies dobre rozdanie.

Nie dygaj sie, nie mysl czy potrzebne, a wrecz rob jesli to fanaberia.
W moim ciemnym kacie mysle, ze spelnianie marzen to to, za czym warto isc.
Co by z tego nie wyszlo, zeby kiedys nie zalowac, ze sie dygalo.
Ja-niezaleznie od wielu zawirowan w efekcie- podazania za moimi marzeniami nie zaluje.

Możliwe że też mam z 15-20min. Przesadziłem z tymi 30. Pociągu tutaj nie ma więc to odpada. Z tym że tak jak napisałaś, miasto już inne, pozostały wspomnienia. Ale to zawsze miasto w którym kiedyś byłem szczęśliwy. Ja akurat muszę coś zmienić, bo to co aktualnie robię, w większości zdalnie w końcu mnie wykończy psychicznie. Więc też czekam na tą odwróconą kartę. Należy mi się :)

No właśnie, wydaje mi się że niemożna wątpić. Trzeba być pewnym tego co się chce. Też się na takim myśleniu złapałem parę razy.

Pewnie to był akurat przypadek. To co myślimy ma w pewnym stopniu wpływ na rzeczywistość, ale nie wydaje mi się że aż taki. Kiedyś, po przeczytaniu książki "metoda Silwy" próbowałem w stanie alfa robić wizualizację tego co chciałbym osiągnąć ale w końcu mi się znudziło bo nie widziałem efektów. Może dlatego że nie byłem w stanie wejśc w ten głęboki stan alfa. Generalnie, wydaje mi się że podświadomośc albo bardziej to co myślimy w stanie głebokiego relaksu ma w jakimś stopniu wpływ na rzeczywistość. Jednak normalne myśli w stanie mózgu na poziomie beta już nie.

Posłuże się wikipedią, trochę zmieniając formę tego opsiu.

"W stanie głębokiego relaksu, stanie alfa, organizm jest naturalnie otwarty na komunikację świadomości z podświadomością i nadświadomością (ego, id i superego) i będąc w takim stanie można przekonać samego siebie do zmiany zachowań, nastawienia do świata, czy też postrzegania innych osób. Stan theta to z kolei stan głębszy od stanu alfa, równoznaczny z głębszym snem – na tym poziomie komunikacja z własnymi poziomami świadomości jest jeszcze łatwiejsza i efekty uzyskiwane mogą być bardziej spektakularne, ale też trudniej ją kontrolować."

Wydaje mi się że coś jest na rzeczy, jednak wejście w ten stan głębokiego relaksu, tzw stan alfa jest bardzo trudne.

Ja ani nikt inny nie jest w stanie udowodnić że istnieje większy wpływ na rzeczywistość niż to co napisałaś. Tu już przechodzimy do sfery wiary i doświadczeń takich jak np. sny prorocze. Sam miałem kilka takich snów jak byłem młodszy. Tuż przed obudzeniem w stanie theta albo już głębokim stanie alfa śniły mi się rzeczy które później rzeczywiście się wydarzyły. Jak to wytłumaczyć? Nie wiem. Sam sobie tego nie zaprogramowałem, może moja podświadomość to zaprogramowała i tak właśnie się stało.

Miałem jeszcze kilka bardzo realnych snów które nigdy się nie sprawdziły, a bardzo bym chciał aby one właśnie się sprawdziły. Wiec ta zależność i relacje z rzeczywistością nie są wcale oczywiste ale skłaniają mnie do myślenia że w przypadku kształtowania tej rzeczywistości istnieje coś więcej niż tylko modyfikowanie swojego zachowania poprzez odpowiednie nakierowanie podświadomości.