Czy jest jeszcze szansa? - Netkobiety.pl

Na 100% tak trzymaj, ale i tak wrócisz
Tyle piany.

Właśnie coś takiego chciałem napisać. Twoje poglądy są twoje. Nie każdy musi uważać tak samo.
Ktoś kto chce dokonać aborcji nie uważa płodu w 8 tygodniu za dziecko. Dlatego pisanie o ofierze z dziecka jest dobre na spotkania koła różańcowego nie na rozmowy dorosłych o czasami skrajnie różnych poglądach. Tutaj nie chodzi o Abrahama i Izaaka.

Autor wg mnie swoje zrobił.
Przedstawił swój punkt widzenia. Co może zrobić,  czego nie.  Teraz żona musi znając te fakty podjąć swoją decyzję zgodnie ze swoim sumieniem.
Musi przede wszystkim zrozumieć, że nie będzie mieć obecnego męża i drugiego dziecka. Albo jedno,  albo drugie a może ani jednego, ani drugiego jak tak się życie potoczy.

Random - Ty widzisz to tak że ja sterowałem,  a ja zaś myślę że moim największym błędem było dopuszczenie do sterów żony.
Wszak ostatnie dwa lata podporządkowane były jej rozwojowi zawodowemu.
Mogła dalej siedzieć na ciepłej posadce w banku i byłby spokój.
Ale - jak mi kiedyś powiedziała - chciałaby rozwinąć skrzydła.
No i rozwinęła - tyle że zapomniała że im wyżej poleci tym bardziej bolesny może być upadek.

Fryt - zapominasz o jednym - mój czas jest bardzo ograniczony.

Ludzie nie potrafią oddzielić dwóch kwestii.
Małżeństwo nie jest ubezwłasnowolnieniem nikogo. Każdy ma prawo podejmować własne decyzje i ponosić ich ewentualne konsekwencje, świadomość tych konsekwencji jest kluczem, ale ingerencja drugiej strony w te decyzje to nic innego jak próba manipulacji. I nie ma tu najmniejszego znaczenia ciężar gatunkowy.
Miłość to wolność. Czy wolnością jest narzucanie drogi?
Czy poznając kogoś zanim się zakochasz wytykasz mu błędy na dzień dobry, nad którymi powinien popracować, czy akceptujesz go takim jakim jest? Masz wybór albo akceptujesz albo w to nie wchodzisz - proste.
W tym przypadku jest dokładnie tak samo. Żona dokonała bezkrwawego mordu na partnerze to fakt, powinna mieć świadomość jakie mogą być skutki.
I pewnie już tę świadomość ma, ale nie upoważnia to nikogo do kierowania jej życiem! Czy ktokolwiek przeżyje to życie za nią?
A kto wie co będzie za rok, 5 lat czy 10. Może będą świetną szczęśliwą rodziną a może rozstaną się i być może nie z powodu tej zdrady. Kto wówczas powinien wziąć odpowiedzialność za decyzję, którą dokona żona niezgodnie z własnym przekonaniem a poniekąd zmuszona do tego? Ona czy mąż, który podsunął jej taki genialny pomysł, jednocześnie będący pewnym warunkiem "transakcji". Kto będzie uprawniony do wyrzutów sumienia? bezpośrednio żona a pośrednio jemu też nie da to spokoju do końca życia.
Niech każdy bierze odpowiedzialność za swoje życie a nie próbuje sterować innymi poprzez bezrefleksyjne włażenie z buciorami w czyjąś intymność. Bo każdy niezależnie ma prawo do intymności i odpowiedzialności za własne wybory dokonane ŚWIADOMIE! A świadoma decyzja to nic innego jak taka, która została podjęta tylko i wyłącznie na podstawie własnych doświadczeń, przemyśleń, zgodna z wartościami jakimi się dany człowiek kieruje i kręgosłupem moralnym. Wtedy możemy mówić o samodzielnej świadomej decyzji i wtedy za nią odpowiedzialny jest tylko ten, który ją podejmuje nikt inny. Jeśli ktoś ingeruje bierze również konsekwencje tej decyzji na siebie.

Ulle - Tobie radzę zasięgnąć porady specjalisty bo Ty masz zaburzenia. Serio przeraża mnie twój rok myślenia.
Kobieta puściła się , pewnie nie raz ( wiem wiem autor w to nie wierzy ) i jeszcze bez zabezpieczenia wydawać by się mogła kobieta nie głupia ! Teraz jest załamana , zaplakana no tak która by nie była ?!

A Ty mu proponujesz żeby to on odszedł z domu i zapewnił jej byt ?! Wymiekam.
Omijam Twoje posty bo są absurdalne.

Nathan- zdejmij klapki.
Jesteś pewny ze żoną rzuciła pracę dla Ciebie i dla ratowania rodziny ? Może jej wstyd tam chodzić.... no i jeszcze by musiała pokazać zwolnienie ze ciąża więc cały biurowiec by huczal z niej i z Ciebie...

Poważnie zastanawiasz się nad tym zwiazkiem? Kobieta i siebie i Ciebie zeszmacila...
Teraz dziecko , rozwalona rodzina a ta liczy ze jednak ulegniesz i bedziecie dalej szczęśliwa rodzinkę powiększoną o kolejne dziecko.

Już widzę jak dziecko się rodzi i wszyscy Co gratuluja i mówią jakie to podobne do Ciebie

Nathan wiem że to ciężkie.
Podejmij męska decyzje.chcesz być jeleniem ????

Jeśli swoją decyzję uzależniasz od jej decyzji to fakt - jest ograniczony. Masz prawo do tego aby zakończy ten związek jeśli uznasz, że nie podołasz, ale...
Skup się na sobie, nie myśl za nią, rób swoje, zajmij czymś głowę. Wpływ masz tylko na siebie na nikogo innego.
Wymuszenie czegokolwiek do czego żona nie będzie przekonana nie sprawi, że nagle zaznacie szczęścia a problem zniknie. Wręcz odwrotnie.
Wsłuchaj się głęboko w siebie, poznaj bardziej siebie, swoje emocje, swoje reakcje - wykorzystaj ten czas.
To co ona zrobi jest jej, Ty skup się na tym co chciałbyś zrobić ze swoim życiem biorąc pod uwagę wszystkie możliwe scenariusze, nie na dziś, ale za 5 lat i 10.
Zrób bilans zysków i strat. Nie materialnych, ale mentalnych.

Nathan, kobieta doznała szoku tak samo jak i Ty. Chyba nie sądzisz, że w tych emocjach ona racjonalnie myśli i te myśli ubiera w słowa?
Dotychczasowe poukładane życie jej się też zawaliło poniekąd. W silnych emocjach włącza się system obronny, który finalnie i najczęściej nie podpowiada najlepiej.
Do tego czuje parcie i oddech Twój a jakby tego było mało swojej mamusi. Obydwoje robicie jej nieświadomie krzywdę.
Nigdy nie będę żałował osób,które przez własną głupotę krzywdzą innych, ale tej kobiecie naprawdę współczuje

Ty za każdym razem piszesz o tym samym. Mało tego imputujesz mi jakieś rzeczy, o których nigdy nie wspomniałem. Możesz mi wskazać fragment gdzie wspomniałem o tym, że on powinien uznać nie swoje dziecko?
Mam wrażenie, że niektórzy własne nieprzepracowane tematy próbują przekładać na tę historię.
Uważać ma prawo jak najbardziej, ma prawo do każdej decyzji. odejśc, zostać, zaakceptować, nie zaakceptować, ale nie ma prawa stawiać warunków.
Na czym wobec Ciebie polega partnerstwo na stawianiu warunków? Na czym budować na nowo jeśli tak uzna? Na pewno nie na stawianiu warunków.

Fryt - Zrobiłem taki bilans.
I wyszło mi że mentalnie dam radę z żoną i jej zdradą, ale z dzieciakiem już nie.
Nie chodzi o dziecko samo w sobie, tylko właśnie o związane z nim straty mentalne które są ponad moje siły.

Burzowy - wiem, dlatego piszę o ograniczonym czasie.

I to jest jakaś konkretna odpowiedź.
Wobec tego powinieneś teraz zając się sobą i dać podjąć samodzielną decyzję żonie, nie wpływając na nią.
Ona wiec czego może się spodziewać, też pewnie bierze pod uwagę różne scenariusze.
Tak samo jak i Ty wie ile może zyskać ile stracić.
Próbuję Ci tylko uświadomić, że decyzje, które podejmuje się nie z własnej inicjatywy a wymuszone przez sytuację lub jakieś osoby nigdy nie zostaną zaakceptowane przez osobę ją podejmującą. Bo zwyczajnie nie będą jej! Wówczas to równia pochyła gdybyś zdecydował się ratować te relację.
Będziecie się przerzucać tylko odpowiedzialnością nawzajem aż w końcu rozleci się to do końca.

W pełni się zgadzam, że każdy ma prawo. Z tym, że trzeba uważać bo granica jest bardzo cienka żeby z ofiary nie stać się katem.
Trwanie w pozycji ofiary też się nie sprawdza. Tutaj po prostu trzeba iść do przodu i albo zacząć nowe życie albo zdecydować się ratować, ale nie wypominać.

A no właśnie. Więc może żona przestałaby wreszcie płakać i oczekiwać, że Autor znowu coś zrobi za nią.

To, że ktoś musi czasem dokonać wyboru nie jest jednoznaczne z tym, że ten wybór zgodny jest z samym sobą tym bardziej mając bicz nad sobą. Ona jest wówczas tylko formalnie tej osoby.

To jest właśnie nieźle powalone, mnóstwo osób próbując bronic kobiet do granic absurdu, jednocześnie robi z nich idiotki niezdolne do podejmowania decyzji, czy ogólnie samodzielnego myslenia. Przypomnijmy może, ze obie plcie mają IQ na zbliżonym poziomie.

To właśnie Twoje podejście uwypukla poprzez narzucanie kobiecie rozwiązań nieumiejętność podjęcia decyzji przez nią.
Masz rację jest dorosła, jej czyny - jej konsekwencje to też i ona powinna podjąć ją zupełnie sama bez ingerencji osób trzecich. Koniec kropka.

O czym Ty piszesz dlaczego wmawiasz autorowi że jego decyzje nie są jego? Gdzie on pisał ze za wszelka cenę będzie ratował małżeństwo? Postawił jasna granicę której nie przekroczy, to źle?
I to nie on uzależnia swoje szczęście od niej tylko ona od niego stąd ten płacz.

Masz problem chyba ze zrozumieniem słowa pisanego albo interpretacją prostego tekstu. Wskaż mi proszę gdzie wmawiam?
Słowo" powinieneś", "powinny" są wg Ciebie wmawianiem? Pora przypomnieć lekcje z j. polskiego.

Z tym się zgodzę ona ma podejmować tą decyzje sama - rodzę czy usuwam. Ale jak przeczytasz 1 posta to zobaczysz że ona podjęła decyzję usuwam. I co się stało? zmieniła decyzje pod wpływem matki to czyja teraz ta decyzja jest? jej czy jej matki?
Przeczytaj jeszcze raz 1 posta tam jest wszystko.
Pierwsza decyzja usuwam, druga decyzja urodzę. Gdzie znalazłeś informację ze autor każe jej usunąć? Bo ja znalazłem informację jak autor widzi 3 rozwiązania tej sytuacji.
Dlaczego ona może podjąć decyzje a autor ma się temu "tylko" podporządkować?

Sporo osób na tym forum uważa, że to dziecko jest największym problemem tej historii.
A może warto sięgnąć trochę głębiej. Wy naprawdę tak uważacie? A problemy w komunikacji? Co się działo przez ostatnie dwa lata w tej relacji? Czy to była jeszcze relacja w ogóle jakakolwiek czy tylko mieszkanie ze sobą?
To co się wydarzyło nie jest przyczyną a skutkiem i to jest sedno.
Problemem jest też również to, że autor tego nie zauważa. Bo jeśli zdecydowałby się to ratować to do przepracowania jest znacznie więcej niż samo "puszczenie się" żony. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że trzeba byłoby budować od zera, ale na jakich fundamentach? Na wzajemnych oskarżeniach? Na frustracji, która aż kapie z obojga? To wymaga wiele wytrwałości, wiele bólu. Emocjonalna huśtawka i sinusoida zachowań gwarantowana. Nie każdy potrafi to udźwignąć.

Dlaczego? Bo to jej życie. Po prostu. Ona żadnej z tych decyzji nie pojęła sama. Tylko miota się między decyzją tak naprawdę matki a męża.
Żadna z nich nie jest decyzją wypływającą bezpośrednio od niej.

To nie jest żadne wymuszanie. Jak żona Autora zechce urodzić dziecko, to ma do tego pełne prawo. To Ty usiłujesz od początku wymusić na Autorze, że to dziecko ma go interesować, powinien się nim zaopiekować, dać mu dom i utrzymanie...

A to, że Autor w razie podjęcia przez żonę decyzji o urodzeniu i zatrzymaniu dziecka nie będzie chciał tworzyć z nią rodziny, to jest z kolei jego decyzja, do której on ma takie samo prawo.

Tak dla przypomnienia - to żona Autora zdradziła, on w ogóle nie ma obowiązku zastanawiać się nad kontynuacją związku i miło z jego strony, że w ogóle to robi. Równie dobrze może iść złożyć pozew o rozwód, a żona niech się martwi sama.

Potworna historia.

Zgadzam się z Fryt, że teraz, na gorąco, póki są emocje, bicie w piersi, żal za grzechy, sypanie głowy popiołem i rwanie włosów, ekstremalne pomysły i obietnice (aborcja), z drugiej strony przekonanie, że to się da polepić.

Potem opadnie kurz. I uważam, że to wszystko będzie drążyć, jak kropla skałę. Do głosu dojdą atawizmy, testosteron, z drugiej strony ona ustabilizuje się i uspokoi. Bo chyba nie będzie do końca życia Cię przepraszać. Nikt tego nie wytrzyma.

Próbuję wejść w Twoje buty. I czuję, że dla mnie byłby to za mocny temat. Byłby to temat do rozstania i poukładania życia na nowo (a Ty jesteś jeszcze młody).

Zastanowiłbym się, czy chcę do końca życia oglądać kogoś, kto zgotował mi, nam, taką historię. Nie. Tej dla mnie tej rodziny już by nie było. Zostałoby mi dziecko, a ojcem jest się na zawsze.

Czy cisnąłbym na aborcję? Nie. To wtórna sprawa. Moją decyzją byłby rozwód. A ona niech robi co chce, wliczając w to zarodek.
A jeśli kiedyś będzie chciała do Ciebie wrócić, to spróbuje to zrobić. Z cudzym dzieckiem, czy bez. To też będzie już jej sprawa, a do Ciebie będzie należeć decyzja, czy w to wejdziesz, czy nie.

Na marginesie, uważam, że ws aborcji Twoja żona decyzję już podjęła. Nie przerwie tej ciąży. Pokazała Ci też, z kim bardziej się liczy (nawiedzona matka – chociaż to nie z nią ma spędzić życie).

Magdalena - z moim ciśnieniem jest wszystko w porządku.
To że dyskutuję tu na forum nie znaczy że się złamałem.
Po prostu chcę poznać bezstronne opinie które - być może - pozwolą mi więcej zrozumieć.

Prudencja - Ostatnie zdanie Twojego postu to jest właśnie coś co mnie martwi i czego nie rozumiem.

Jeseli mam być szczera, to pierwsza część powyższego posta stoi w sprzeczności z jego drugą częścią. Niby podjąłeś decyzję, niby wybaczyłeś zdradę, niby tylko czekasz na decyzję żony, niby...a potem podłapujesz treści, które mówią o trudności w wybaczeniu, zrozumieniu,...
Zachowujesz się jak typowy troll, ale możesz być po prostu słabym facetem, który tylko udaje silnego, bo i sytuacja szczególnie, aż nad wyraz niecodzienna, więc nic nie przesądzam.

Sam widzisz, że Nathan niby wie, czego chce a tak naprawdę słabo mu to wychodzi.
niby słowo klucz w tym wątku, jak dla mnie ;-)

Magdalena - gdzie Ty widzisz sprzeczności?
Fakt, podjąłem decyzję o wybaczeniu zdrady ale to jeszcze nie oznacza że wszystko po mnie spłynęło.
Nie da się tak po prostu wcisnąć reset i już.
To miał być dopiero początek długiej drogi, drogi którą mieliśmy przejść razem z żoną.
Cel znamy, przeszkody jej pokazałem, i czekam na starcie.
Na forum jestem bo być może pozwoli mi się to lepiej do owej drogi przygotować.

A że część forumowiczów z tematu o zdradzie robi temat o aborcji - i to z uporem godnym maniaka - to już nie moja wina.

Na pierwszej stronie zadałam to pytanie, ale odpowiedzi brak. Za to podbijanie pobocznych wątków idzie mu znakomicie.

Atencyjny ten wątek się zrobił. Zupełnie jak ponad miesiąc temu o tej kobiecie co jechała na dwa fronty i nie chciała przestać. Jak jej tam było Myszencja ?

Widocznie tematy o zdradach są najbardziej elektryzujace.

Nathan mieszkacie razem ? Jak się ona przez te 7 tygodnii zachowywała ? Widać jakąś zmianę w jej nastawieniu ?

W tamtym dałem się podejść i sprowokować. Teraz mi to zwisa aczkolwiek były tu dwie takie co chciały przekierować argumentację na inny tor. Jedna nawet bana dostała bo była zbyt agresywna. Jak widać tematy zdrad nie są ludziom obojętne.

Musisz odseparować swoją żonę od teściowej. No nie wiem, może faktycznie popełniła błąd i żałuje tego. Podziwiam cię bo mnie przez te tygodnie nosiłyby nerwy. A ty tutaj spokojnie sobie piszesz. Maksymalnie masz 7 miesięcy na to aby wymyśleć rozwiązanie tego problemu.
Mimo wszystko szykowałbym się na rozprawę rozwodową już teraz aby nie obudzić się w ręką w nocniku nieswojego dziecka.
Musisz mieć plan A, B a w razie potrzeby nawet plan C.

Nie wiem dlaczego tak niektórzy walą autora po łbie. Przecież on nie ciśnie żony na aborcje przedstawił jej trzy opcje do wyboru
-aborcja
-urodzi odda do adopcji
-urodzi odda matce na wychowanie
wybiera którąś z tych opcji pozostaną małżeństwem.
Czyli autor chce żeby usunęła dziecko z jego życia a nie ze świata. jednocześnie poinformował ją że jeśli chce dziecko wychować to on odejdzie. I gdzie jest tutaj jego zła wola? bo nie wyobraża sobie patrzeć na owoc zdrady? Ja mu się nie dziwię.
Swoją drogą jeśli ona odda matce dziecko na wychowanie to i tak będzie istniało w życiu autora, mniej lub bardziej ale będzie istniało. Zwłaszcza jak córka dowie się że ma rodzeństwo.
Zdajesz sobie z tego sprawę autorze?

Przecież ani pytanie nie było do Ciebie, ani odpowiedź, którą przedstawiasz nie jest na temat. Kolejny raz 'azisz za mną po forum i zaczepiasz mnie, przyczep się dzisiaj do kogoś innego, ok?

Post zaraportowałam jako kolejny zaczepny post z Twojej strony skierowany do mnie, bo mnie to juź męczy. Poprzednie zignorowałam, ale jesteś wyjątkowo upierdliwa.

Mordimer - z tym odseparowaniem to nie jest tak łatwo.
Matka odwiedza żonę głównie pod moją nieobecność.
A plany działania mam mniej więcej przygotowane - do każdej z opcji.

Maku - zdaję sobie sprawę.
Z tym że wtedy wszystkie problemy związane z tym dzieciakiem - prawne, wychowawcze, finansowe jak i ewentualny tatuś - byłyby nie na mojej głowie.
No i nie musiałbym codziennie przypominać sobie o zdradzie żony.

Magdalena -  po odpowiedź odsyłam do moich poprzednich postów - Twoje następne pytania o to samo po prostu zignoruję.