Czy jest jeszcze szansa? - Netkobiety.pl

Hm..., Nathan, czy Ty ją kochasz ? Tak napisałeś, wiem, widzisz, że płacze, czujesz jak brzuch Jej rośnie i : czy Ty ją kochasz ? Czy teraz ją kochasz ?

Mam udowiadniac ci, że kierujesz się też i nienawiścią?
To ja zapytam cię inaczej.
Jakie widzisz dobro tego nienarodzonego jeszcze dziecka w tym, że nie będzie miało nawet szansy na życie?
Czy to jest miłość?
Czy to jest obojętność wobec drugiego czlowieka?

Masz prawo czuć się skrzywdzonym, ale myśl logicznie.
Fakt usunięcia ciąży i tak nie uratuje waszej rodziny, a ja staram się tylko przedstawić ci powody porażki.
Nie mam złych intencji i bardzo ci współczuję, jednak ostrzegam cię, byście w emocjach nie zrobili czegoś bardzo złego. Bo pożytku z tego i tak nie będziecie mieli, ani jako waszą trójka, ani jako każde z was osobno. Żadna korzyść i dla nikogo z was.

Staram się przedstawić wszystko w prostych słowach i jak najbardziej logicznie.
Żeby waszą rodzina przetrwała ty musiałbyś wejść w skórę jakiegoś zupełnie odmiennego od ciebie mentalnie innego faceta, co jest przecież niemożliwe i ja to rozumiem.
Może tylko jakaś terapia mogłaby ci pomóc, bo przecież nie jest tak, żeby mężczyzna będąc w twojej sytuacji nie był stanie pokochać niewinnego niczemu dziecka, ale to musiałaby być naprawdę jakaś cudowna terapia.

Może szary ma rację twierdząc, że najlepiej zostawić tę sprawę biegowi zdarzeń i poczekać, co zadzieje się dalej?

Nie chcesz rozstawać się z żoną i chcesz mieć córkę na co dzień, więc może rzeczywiście nie róbcie teraz nic?

Będziecie mieli kilka miesięcy na to, by ochłonąć przyjąć życie jakim jest i pozałatwiać wszystkie sprawy?

Random - Czy ją jeszcze kocham?
Tak, albo tak mi się wydaje.
Niby potrafię radzić sobie z emocjami, ale w tym przypadku ciężko mi idzie...

Ulle - obojętność to nie nienawiść.
To ogromna różnica.
Poza tym - dla mnie to jeszcze nie jest dziecko.

No tak. Dlatego uważam, że to jest Twoja decyzja co dalej.. i naprawdę jeśli żona nie chce nie zmuszaj jej do aborcji. Tylko dlatego, że nie chcesz widzieć "owocu" zdrady... szczególnie kiedy sam wierzysz, że to był przypadek. Bo jak już n-ty raz powtórzę to dla Ciebie jakiś zabieg.. dla kobiety nie... tym bardziej 30-stoletniej. Ona już to dziecko w sobie czuje... Piszesz że wybiera między jej matką a Tobą ... nie! Ona już wybiera czy urodzić swoje dziecko czy nie...

Skoro Maku pytasz: Nie przeszłobymi przez gardło stwierdzenie: Zostanę z Tobą jak kochanka usunie ciążę..
Chyba Roxann słusznie mówi- przebaczasz to akceptujesz owoc zdrady.
Nie przebaczasz- żona z domu , niech się tamten troszczy

Dokładnie, zmuszanie żony/kobiety do aborcji to podłość.
Jak nie wybaczasz/nie akceptujesz, odejdź.

Nie takie było moje pytanie.

Owszem, ale.. gdyby nie chciała ciąży to raz więzłaby tabletkę, a jak nie zrobiłaby to w porozumieniu tylko z mężem a nie mówić mamie która ma takie a inne inne poglądy..
Nie mówimy o nastolatce tylko kobiecie 30+, sama taką jestem i jej zachowanie dla mnie świadczy o tym, że to dziecko chce urodzić, albo inaczej nie chce usuwać, dlatego w ostatnim momencie powiedziała o tym matce. Bo wiedziała jak ona zareaguje... teraz decyzja autora.. niełatwa

Edit: ja wypowiadam się jako kobieta z jej punku widzenia...co ma zrobić autor nie wiem. Moim zdaniem albo zaakceptować dziecko albo odejść. Absolutnie nie naciskać by usunęła SWOJE dziecko. Szczególnie dla małżeństwa, które może nie przetrwać nawet po aborcji..

Być może dziecko będzie miało szanse na życie.

Bo Ona jest przyczyną zamieszania, dorosła jest, a On nie zwala tylko czeka na decyzję.
Ona podejmuje decyzję i On podejmuje decyzję - każde na swoją miarę i wytrzymałość, i na miarę tego co każde z nich osobno myśli : CZY WARTO ?

A przepraszam, kto? Żona, która zdradziła?

Niektórzy twierdzą, że wybaczają tylko słabi ludzie. Ja jednak twierdzę, że wybaczają tylko silni, umiejący zmierzyć się ze swoimi demonami.
Tyle, że autor tak naprawdę nie wie o czym pisze twierdząc, że wybaczył. Wybaczenie to proces, dzięki któremu przestajesz odczuwać negatywne emocje. Niewątpliwie wymaga to sporo czasu.Żeby wybaczyć trzeba przejść przez wszystkie etapy po zdradzie.
Od szoku,niedowierzania, wypierania, przez złość, gniew, żal aż do akceptacji. Nie trwa to kilka dni a co najmniej miesiące, może lata.
Pytanie autorze do Ciebie, czy zdajesz sobie sprawę na jakim etapie znajdujesz się aktualnie? Potrafisz w ogóle nazwać swoje uczucia aktualnie? Targają Tobą aktualnie bardzo silne emocje to normalne, racjonalnego myślenia na tym etapie nie ma prawa być. Stąd Twoje idealizacje żony, rodziny, relacji. Tyle, że tego już nie ma. Czym szybciej zdasz sobie z tego sprawę tym lepiej dla Was wszystkich.
Żeby komuś wybaczyć należy to porządnie przerobić, przepracować, swoje błędy również trzeba wziąć na klatę.
Z każdej nawet najbardziej krytycznej sytuacji można wyjść wygranym. Mentalnie wygranym. Niezależnie od zakończenia tej historii,każde niepowodzenie można przekuć w sukces tylko wszystko zależy od tego co z tym zrobisz.
Jeśli Twoje wybaczenie byłoby realne wynikające z powyższego a nie tylko bezrefleksyjnie rzuconym słowem ot tak aby utrzymać status quo nie miałbyś problemu z akceptacją każdej decyzji kobiety, którą przecież jak twierdzisz bardzo kochasz...To może podaj swoją definicję miłości bo chyba mamy inną.
Można również wybaczyć i odejść - z autopsji.

Gdybym ja była na miejscu tej żony i usłyszałbym "wiesz jestem skłonny ci wybaczyć, ale jeśli chcesz uratować rodzinę, to niestety przyjmij do wiadomości, że ja tego nie zaakceptuje, bo to by mnie przerosło", to sorry, ale naprawdę poczułabym się tak, jakby ktoś nie dawał mi wyboru. Chciałbym zachować rodzinę, ale musiałabym usunąć ciążę, inaczej żegnaj Gienia świat się zmienia. Nie miałabym przed sobą żadnych perspektyw, bo byłabym bezradna jako kobieta w ciąży, przecież mogą być też problemy ciążowe po drodze i może jeszcze miałabym stracić córkę, ponieważ jestem bezdomna i nie mogłabym utrzymac dziecka. Co bym zrobiła? Czy poszłabym pod nóż? Myślę, że nie, ale może na początku tak byłabym przerażona, że zrobiłabym coś tak strasznego. Chłop się cieszy, bo problem spadła mu z banki, ja zostaję i pozornie wszystko wróciło do starych porządków. Jednak czy na pewno?
Mąż wróciłby do starego życia na pewno z wielką ulgą, szybko by zapomniał.
Mała dziewczynka też zylabys szczęśliwie, bo o niczym nie miałaby pojęcia. Pozostałe jednak żona i tu jest problem. I od żony zacznie sypać się ta rodzina, bo żona będzie tęsknić za swoim dzieckiem i wiele razy zapłacze w poduszkę. Będzie nosiła żal i urazę do męża, przestanie mu ufać, gdy on będzie mówił że chce jej dobra, a na koniec znienawidzi go
Agonia tego małżeństwa rozłożona na raty.

To wszystko prawda, ale wybory Nathana są na TERAZ, On tego nie przerobi bo jest ograniczony czasem możliwości usuniecia ciąży. No po prostu tak ma, jak mi sie wydaje, i takie będą Jego decyzje,chyba, że to przeskoczy z marszu i bedzie ogarniał 'z dobrodziejstwem inwentarza' - dlatego: ciężka sprawa... chyba uznanie tego dziecka jest poza zasięgiem możliwości Nathana, i tyle.
Właśnie przeczytałam post powyżej i doedytowałam, dokładnie tak jak Nathan pisze, nie da rady...

wybacza się z miłości- nie jest tak trudno- trudniej trafić na kogoś, kto to doceni, a nie uzna za słabość.
Ale tego można się dowiedzieć tylko eksperymentalnie i oboje muszą chcieć.

Roxann zapędziłaś się nieco.

Jak żona Autora jest dorosła i dojrzała to bierze swoje błędy winy odpowiedzialność za to oraz swoje dziecko z innym facetem na klatę nie zawraca głowy mężowi i odchodzi gdzie chce.
Rodzi jeżeli jest pewna i ponosi konsekwencje załatwia alimenty od fagasa,daje radę z wszystkimi emocjami być może z depresją poporodową i niechęcią do swojego dziecka z innym facetem nie szantażuje Autora w żaden sposób.
Tylko czy da sobie z tym radę ?

Ale to jest jej decyzja. Dlaczego Ty usiłujesz wpędzić Autora w poczucie winy na zapas, jeśli ona taką decyzję podejmie? Przecież on jej siłą na zabieg nie wiezie.

Ja wiem, że dla Ciebie zdrada to jakby nic wielkiego, ale jednak to zdradzający powinni się liczyć z konsekwencjami zdrady, a nie ich otoczenie.

No nie wiem wolałabym to niż aborcję.. ale zaznaczam jestem 30+ i sama jestem w stanie wychować dziecko.. w uwierz w życiu nie poddałabym się aborcji
Jak się dziecko rodzi to jakoś wszystko samo zaczyna układać..

No to przecież żona ma wybór. Też może tak zrobić.

Nathan, tego jeszcze wiedzieć nie możesz, teraz szarpiesz emocjami, z którymi sobie nie radzisz - Ona prawdopodobnie ma gorzej...
Pomyśl inaczej trochę..., tylko pomyśl.

Sytuacja wydaje się być patowa.
Najrozsądniejszym wydawałoby się z dużym naciskiem na wydawałoby aby po prostu dać czasowi czas.
Odsunąć się emocjonalnie od żony, nie ingerować w jej decyzję. Zadbać na ten moment o siebie i dziecko, jego ochronę przed tym wszystkim.
Wpływ ma się tylko na siebie i swoje decyzje.
Ludzie się zmieniają na przestrzeni czasu, nigdy nie mów nigdy. Coś co wydaje Ci się dziś nie do zaakceptowania ( tym bardziej w silnych emocjach) za rok dwa może nie stanowić żadnej przeszkody.
Ingerując nawet w najmniejszym stopniu w jej decyzję możesz tylko Wam zaszkodzić. Ona zdradziła i ona powinna do końca ponieść tego konsekwencje a jedną z nich jest niewątpliwie trudna decyzja, przed którą stoi, ale to nie Twoje zadanie, tylko jej!

Ulle - twierdzisz że ja mam obowiązek pomagać jej w utrzymaniu czy donoszeniu ciąży?
To może jeszcze prywatnego lekarza opłacę?
Kupię wózek, wyprawkę, pokój urządzę, samochód zmienię...
Ty kpisz czy żartujesz?

Roxann - napiszę Ci po raz kolejny: to nie ja mogę odejść, tylko żona.

No ciężka sprawa (jak to koszyk z żywą wkładką), ale nie stracona... jednak.

Uczciwe postawienie sprawy, by każdy miał równe szanse powinno wyglądać tak. Autor mówi do żony że jej wybacza i kocha więc jakąkolwiek ona decyzję podejmie odnośnie dziecka, on to zaakceptuje i razem będą budować nowe życie. Wtedy ta żona ma wybór, bo ona wie, że jeśli usunie ciążę, mąż z nią zostanie, ale jeśli urodzi dziecko mąż też jej nie opuści. Wtedy kobieta rzeczywiście wybiera a nie tak jak jest tutaj. Ona wie, że dziecko absolutnie wykluczone, bo najwyżej będzie koniec rodziny. Ta kobieta musi usunąć dziecko jeśli chce dalej być żoną autora i mieszkać w jego domu, żeby widzieć córkę na co dzień.

I to Ona się na to skazała, On widział i przestrzegał, teraz Ona MUSI decydować, dlatego ma gorzej, bo szarpie się prawdopodobnie duuuużo mocniej od Nathana... ma podjąć decyzję o ewentualnym wychowywaniu DWÓJKI dzieci... a zapędzała sie w rozwijającą pracę... i jeśli po tym wszystkim jednak chce tego dziecka... no, ciężka sprawa.

Natan, to dziecko jest, jest w brzuchu twojej żony, a rzecz idzie o jego życie. Chyba jest najbardziej tragiczna osobą tego dramatu. Ty przeżyjesz, twoja żona też, córka też, a to małe mialoby umrzeć?

No Ulle - popłynęłaś.
I to grubo.

Ucz się i patrz, co cie jeszcze czeka
Na razie masz armaty wytoczone tylko przez forumowiczki - całkiem obce kobiety, które możesz wyłączyć jednym kliknięciem.
Potem będzie gorzej, będziesz miał osoby z którymi jesteś emocjonalnie związany - żonę i teściową.

Nie, to nie prawda, że jeśli kochasz żonę musisz zaakceptować jej wybór posiadania dziecka z tamtym kolesiem.

Klapki na oczach i wielka miłość już były. Nawet wsparłeś ja w tych jej działaniach, żeby nie miała więcej dzieci.
Może pora na rozum i w końcu na zdrowy egoizm?

Nathan pisze, że Ona go chce, chce być z mężem - tutaj wie czego chce, wybrała chyba... ale nieakceptowany brzuch rośnie - czy  Ona chce tego dziecka ?
Nathan pisze, że raz tak a raz nie...

Ulle - nie dziecko samo w sobie, tylko konsekwencje z nim związane.

Dokładnie.

W którym momencie Autor napisał coś takiego ?

Przeczytałam tylko, że skłonny byłby do przepracowania tematu zdrady małżonki i rozważał podjęcie terapii, która mogłaby im w tym pomóc.
Absolutnie nigdzie nie podał, że chce dalej żyć z żoną jak gdyby nigdy nic, tylko dziecko poczęte podczas zdrady mu w tym przeszkadza.
Emocje i kontrowersje całej tej trudnej sytuacji rozumiem, ale nie mamy po 5 lat, żeby tak dawać się temu wszystkiemu ponosić.

Izabela ja już się poddaję, jeśli nawet ty nie rozumiesz o czym ja piszę. Przecież prościej nie umiem wyjaśniać swojego stanowiska.