Czy jest jeszcze szansa? - Netkobiety.pl

Rób tak byś niczego nie żałował .

A dlaczego to Ty masz wymyślać rozwiązanie? To nie Twoja rola.

Życie w iluzji, wszyscy będą udawać, że się nic nie stało... I będą kombinować jak koń pod górę jak wymazać z życia prawdę, fakty, doświadczenia. Nabijecie tu kolejne strony kręcąc się jak pies za swoim ogonem, rozkładając teorie na czynniki pierwsze, kłócąc się jaką filozofię przyjąć do sytuacji... a prawda leży odłogiem, rzeczywistość pokrywa się kurzem. Śnij Nathan dalej, śnij! Weź pigułki na sen! Odzobacz co zobaczyłeś... uciekaj przed prawdą. Twórz dalej swój papierowy świat. Nathanie Dulski, o! Klasyka.

I kto tu nabija strony nic nie wnoszacymi postami?

Zgodzę się z przedmówcami, że oboje jesteście teraz w fazie jakiegoś szoku, strachu przed konsekwencjami itd. Dlatego ona od razu zgadza się na wszystko, rozumie i żałuje swoich błędów, Ty wybaczasz jej zdradę, starasz sam przed sobą ją tłumaczyć pod warunkiem, że szybko zrezygnuje z pracy i usunie ciążę.. ale... to jest tylko działanie nakierowane na usunięcie "skutków" Waszego problemu by pozornie zachować status quo... Jednak problem nie leży ani w jej już byłej pracy ani tym bardziej to dziecko niczemu nie jest winne.
Jakoś Twojej żonie ta praca, towarzystwo nie przeszkadzało przez 2 lata... mimo, że sygnalizowałeś, że jej zachowanie Ci się nie podoba. Twoja żona jest DOROSŁA i powinna była przewidzieć skutki i zareagować wcześniej.
I kwestia jej matki... też już wcześniej ktoś na to zwrócił uwagę, że ona być może celowo w ostatnim momencie jej powiedziała, bo sama nie potrafiła Tobie przeciwstawić w sprawie aborcji... skoro jej matka jest jaka jest, wiedziała jak zareaguje. Gdyby chciała to dziecko usunąć, zrobiłaby to nie informując jej o tym. Dlatego według mnie wyolbrzymiasz kwestię jej wyboru między Tobą a matką/rodziną. Matka z córką prędzej czy później i tak pogodzą. To jest zbyt silna więź. Śmiem twierdzić, że silniejsza niż żony z mężem.
Ty teraz skupiasz się na tym by nie być rogaczem i nie wychowywać nieswojego dziecka.. co absolutnie jest zrozumiałe... dałeś jej wybór:

Ale... jest jedna podstawowa kwestia... nawet jeśli ona żałuje tego co zrobiła i nie chce Cię stracić, różnica między Wami jest taka, że ona wprawdzie nosi w sobie nie Twoje dziecko ale to dziecko jest jej! Ty nie mógłbyś wychowywać nie swoje dziecko, ale ona ma swoje usunąć?
Wiem, że sytuacja jest trudna dla Was wszystkich, ale jeżeli Twoja żona jest wrażliwą osobą, to usunięcie własnego dziecka, może być traumą do końca życia.
Akurat podobnego przypadku nie znam, ale znam kobiety, które utraciły ciążę i mimo że minęło wiele lat to nadal jest dla nich ciężkie. Bo co innego zdecydować, że nie chcę mieć więcej dzieci a co innego mieć świadomość, że to nowe życie w tobie już się rozwija.
Wiadomo, że ona teraz jest w szoku i stresie i nie wie co ma robić... ale weź pod uwagę to, że ok to nie jest Twoje dziecko, ale to jednak jest dziecko jej, kobiety którą podobno kochasz.
Skoro wybaczyłeś jej tak szybko zdradę, równie szybko wybaczysz, że "zabija" swoje dziecko?
Czy też nawet kwestia tego że wywierasz na nią presję, by wybierała czy JEJ dziecko czy Ty?
Mleko rozlało.
Jako kobieta, oczywiście nie zaangażowana emocjonalnie w tą sytuację, powiem Ci, że to Twoja żona powinna podjąć SAMA decyzję co zrobić ze SWOIM dzieckiem. A Ty albo to zaakceptujesz albo nie. Szczerze? Ja na jej miejscu, nawet jeśli było tak jak ona mówi, bym je urodziła i wychowała bez względu na to czy partner/mąż ze mną zostałby czy nie. To w końcu "moje" dziecko. A mąż? Jak już wie o zdradzie to jaka pewność, że nie odejdzie za rok czy dwa... Wtedy trauma podwójna..
Uwierz, że kobieta już od niemal pierwszych dni czuje ciążę... hormony zmieniają itd. Ty jesteś obok i dla Ciebie aborcja to tylko zabieg i pozbycie się problemu... dla kobiety niekoniecznie.
I tu naprawdę nie tylko o kwestie religijne (fanatyzm) chodzi.. uwierz.

Dokładnie tak. To nie jest nieświadoma nastolatka.
Autor dobitnie podkreśla, że NA PEWNO dziecko nie jego wiedząc, że żona się nie zabezpiecza bo przy nim nie musi. Ja już nie wnikam bo to nie moja sprawa... ale prawda taka, że żadna metoda nie daje 100% pewności, chyba że się nie sypia... a kobiety 30+ a w takim wieku jest jego żona mają chyba biologicznie największe libido. Tzn (już) nie gdybam, że dziecko może być też jego.. ale kobieta ma chyba tego świadomość, jak napisałaś, w jakich dniach cyklu jest. I nawet jakby nie za wiele pamiętała dlaczego wylądowała z nieznajomym w łóżku, konsekwencji mogła się spodziewać i na wszelki wypadek wziąć tą tabletkę.

Ja uważam, że z tego małżeństwa i tak nic nie będzie, ponieważ ty autorze nigdy nie zaakceptujesz tego dziecka. W którymś tam poście wyliczyles dokładnie wszystkie wydatki na to dziecko w trakcie jego mieszkania z wami, a nawet aspekt dziedziczenia itd.
Los tego dziecka byłby więc w waszej rodzinie opłakany. Dziecko prędzej czy później zorientowałoby się, że jest coś nie tak. Pojawiłyby się problemy wychowawcze i ja nie wyobrażam sobie, jakim cudem twoja żona miałaby poradzić sobie z czymś takim.
Zarówno wasza córka, jak i to dziecko to przecież byłyby jej dzieci i serce by jej pękało, gdyby widziała, jak traktujesz drugie jej dziecko.
Uważam, że nie macie szansy.

Na temat aborcji już się wypowiedziałam i zdania nie zmieniłam. Raz, że małe ma prawo żyć, a dwa, twoja żona w życiu nie wybaczy ci czegoś takiego.
Nawet jeśli teraz ona w jakiejś desperacji wmówi w siebie, że usuwa ciążę, bo sama tego chce, to za jakiś czas dotrze do niej, co zrobiła. Będzie obwiniała ciebie (siebie też) i chociaż może nigdy ci tego nie wypomni, to w głębi serca będzie miała ogromny żal i pretensje, że nie powstrzymales jej przed aborcją, że stawiałes jakieś warunki i ona nie miała wyjścia.
Ta kobieta przestanie cię kochać, a może nawet znienawidzi.
Będzie patrzyła na waszą córkę i będzie myślała o tym dziecku, że nie ma go przy niej.

Moim zdaniem powinniście się rozstać, jednak nie może być tak, by ta kobieta wylądowała z córką i z brzuchem u swoich schorowanych rodziców, w małym mieszkanku w bloku. Myślę, że jeden pokój zajmuje chory ojciec. Nie wyobrażam sobie jak oni daliby sobie radę w takich warunkach.

Ze względu na dobro córki powinieneś pomoc tej kobiecie urządzić się w jakichś normalnych warunkach. Nie wiem czy ona pracuje i ile zarabia oraz czy dobrze znosi ciążę, ale tak czy siak powinieneś jej pomóc.
Dom jest twój, więc pewnie nic jej się nie będzie należało.
Ty z domu się nie wyprowadzisz. Mieszkać razem nie będziecie mogli. Pozostaje więc tylko ulokowanie żony razem z dziećmi w godziwych warunkach do życia.

Może gdybyś był innym człowiekiem, miał inny charakter, to może umialbys zaakceptować to dziecko, ale ciebie coś takiego przerasta, więc trudno.
Może nawet byłbyś w stanie zaakceptować obce dziecko, gdybyś np poznał żonę jako matkę samotnie wychowująca dziecko. Jednak ten mały/ tą małą jest ze zdrady, a to zupełnie inna sytuacja.

Nie macie żadnych szans.

Też dobre wyjście. Nie robić teraz nic. Czas pokaże, co dalej. Wywalac kobietę w ciąży z domu, ja nawet sobie tego nie wyobrażam. Ona i tak musi mieszkać w twoim domu. A potem urodzi się dziecko i wtedy zobaczycie, co dalej.
Teraz i tak nie ma odpowiedniego czasu na podejmowanie działań.

Też jestem tego czy też podobnego zdania. Uważam, że żona chce urodzić tylko boi się tego przyznać przed autorem i do tego potrzebowała wsparcia matki.
I tu wybór co dalej nie powinien skupiać się na niej, w sensie wywierania presji, tylko na autorze... bo w końcu żona (jak sie zdecyduje) urodzi SWOJE dziecko, kwestia tego czy on je zaakceptuje czy odejdzie. A ma prawo do jednego i drugiego.

W USA badania dowodzą, że - uwaga, uwaga - o wiele lepiej radzą sobie dzieci, które wychowują się z samotnym ojcem niż z samotną matką. Chyba jednak więc się da!

No, ale nie Ty będziesz decydować, z kim ma zostać dziecko, tylko sąd, który weźmie pod uwagę więzi z każdym z rodziców przede wszystkim, a ponadto warunki mieszkaniowe, możliwość zapewnienia opieki, finanse itp.

Istnieje też coś takiego jak opieka naprzemienna.

Dlatego jeśli Autor udowodni, że więzi matki z córką rozluźniły się przez jej pracę, a ponadto matka nadal nie będzie miała możliwości zapewnienia jej prawidłowej opieki, bo będzie miała małe dziecko, Autor ma duże szanse na uzyskanie opieki wyłącznej. Sąd kieruje się dobrem dziecka, a nie widzimisię jakichś forumowiczów, którzy sobie czegoś nie mogą wyobrazić.

To ja dopytam - Bruksela?
Jak widzisz autorze jak pisałem masz problem i to duży.
1. W ciągu 2 lat jej pracy wasze potrzeby i wyobrażenie małżeństwa zaczęło się rozjeżdżać.
2. Co do jej zdrady nie masz i nie będziesz miał pewności czy to był wyskok czy romans ale najważniejsze - dopuściła do tego.
3.Ciąża - jeśli usunie - może Ciebie obwiniać, jeśli urodzi i odda w adopcje - może Ciebie obwiniać, jeśli urodzi i odda matce to wasze małżeństwo i tak będzie miało problem bo kto to dziecko będzie karmił, pielęgnował itd.
Dziecko nie jest niczemu winne - to prawda ale będzie stanowić żywy dowód że nie tylko Ty.
Jak już pisałem Ty jej nie wybaczyłeś, chcesz wybaczyć ale to będzie możliwe dopiero za jakiś czas.
Są dwie możliwości
- zakończysz teraz.
- zaciśniesz zęby i w myśl powiedzenia - pożyjemy zobaczymy - odłożysz decyzję na potem.
Mi osobiście wydaje się że już od siebie odjechaliście i ...cóż nie widzę tego.

Bruksela? Absolutnie nie, jeszcze tego by brakowało.

Nie. Napisałam wyraźnie, że ważne są więzi z rodzicami. A Autor już w pierwszym poście napisał, że więzi dziecka z matką wyraźnie się rozluźniły, bo przez pracę nie miała dla dziecka czasu. Wystarczy czytać

I to nie jest żaden myk. Po prostu nie ma takich przepisów, które nakazywałyby bez względu na wszystko oddawać dziecko pod opiekę matce.

Widzę ulle Ty facetów dosłownie masz za mięcho, ktore daje hajs i tyle. No bo przecież nic poza domem dac nie może. A matka wychowa dziecko na świetną kobietę na pewno. Da jej przykład!

Jest już dawno. Nawet przepisy podatkowe (ulga prorodzinna) są już dostosowane do tego - w sensie, kto z rodziców ma prawo do odliczenia i w jakiej wysokości.

Drogi Autorze, jakbyś nie zauważył, to np. ja w ostatnich postach skupiłam się akurat na Twojej córce No, ale Ty od początku wątku za mną nie przepadasz
Uważam, że jeśli już dojdzie do decyzji o rozstaniu, to masz duże szanse na opiekę.

To, że Ty w coś nie wierzysz, nie znaczy, że to nie istnieje. A to, jakie są więzi miedzy matką a dzieckiem, określą psychologowie, Autorowi też nikt nie uwierzy na słowo. I właśnie - dziecko nie jest przedmiotem, który matka na podstawie nie wiadomo właściwie czego może zawsze sobie zabrać ze sobą.

Według Ulle, jak ojciec da dom i kasę na życie, to dziecko będzie szczęśliwe A i jego matka również

Santapietruszka - czyli według niej facet jest tylko chodzącym bankomatem z opcją wibratora?

Ulle - w którym miejscu napisałem że kogoś nienawidzę?

Napisałeś, że nie wyobrażasz sobie, że jakiś obcy dzieciak biegał po twoim domu i już teraz wyliczasz mu ile kromek chleba zje za twoje pieniądze.
Z ulgą też przyjąłbys aborcję.

A Ty byś otwarła ramiona i z miłością przyjęła dziecko, które by Ci przyniósł do domu mąż z informacją "kochanie, zdradziłem Cię, ale wybacz mi i uznaj to dziecko za swoje"? I oczywiście wychowywała je przez najbliższe 18 lat co najmniej, dzieląc swoją kasę na to i własne dziecko?
Ach, w sumie zapomniałam, mąż by nie przyniósł, bo zostawiłby dziecko z matką A kasę też on by musiał dawać, więc nie matek problem

To są trudne decyzje. Łatwo to sobie gdakać na forum i oceniać.

Dziewczyno, ja cały czas pamiętam, że żona autora puściła się i zaciążyła jak pierwsza lepsza siksa i kto jak kto, ale akurat ja jestem absolutnym wrogiem zdrady bez względu na płeć.
Ja tylko pisze o tym, piszę o tym od samego początku i już trzeci raz to wyjaśniam, piszę o tym, że przy takim nastawieniu autora nie ma dla nich żadnych szans. Jeśli ta kobieta usunie ciążę, to i tak im się nie uda, bo ona nigdy nie wybaczy mu tego, że jej dziecko nie żyje, a ich córka może spokojnie biegać po domu i bez ograniczeń jeść chleb.
Oni nie mogą mieszkać ze sobą w czwórkę.
A że dziecko powinno być z matką?- tak, takie mam właśnie poglądy.

To są tylko i wyłącznie Twoje opinie, a głosisz je jak prawdy objawione. Nie każda kobieta tak reaguje, nie każde dziecko chce być z matką... weź to pod uwagę po prostu.

Skoro jesteś taki pragmatyczny, to może nie filozofuj.

Jest z ciebie niezły demagog i na pewno z choinki się nie urwałeś, skoro twoja żona po latach małżeństwa ma wyjść w koszuli z reklamówka w ręku.

Masz podła sytuacje, ale ustawiłeś się tak, żeby to kobieta w ciąży, na dodatek z poczuciem winy i życiowej klęski załatwiała cały problem. A ty udajesz, że o niczym nie wiesz, bo to będzie jej decyzja.

Patrzę na sprawę zyciowo, bo daleko mi do uznawania autorytetów amerykańskich albo brukselskich.

Ulle - nie filozofuję, tylko zadałem proste pytanie.
Przypisujesz mi uczucia które są mi raczej obce - więc albo to uzasadnij  albo przestań, bo zacznę Cię ignorować.

... Ulle, żona autora nie myślała o przyszłości swojej i swojej rodziny, i swojej córce, gdy rozkładała nogi przed innym. Nie myślała o tym, gdzie będzie mieszkać i jak sobie poradzi gdy dupczyła się z tamtym kolesiem. Ostatnia rzeczą, która ja interesowała to była jej córka - zamiast spędzić czas ze swoją córką wolała spędzić czas dając d**y i obciągając jakiemuś kolesiowi.

I co sobie wówczas myślała - że mąż się nie dowie? Że łoś i tak sie zgodzi na wszystko, a ona sobie popłacze i jej się upiecze?
Przecież gdy już tam jechała, wiedziała co tam będzie i co ją czeka. Była nie raz na takich wyjazdach integracyjnych. Wiedziała, co tam się dzieje.

Teraz mleko się rozlało i to dosłownie. A łoś według Ciebie ma łożyć na utrzymanie JEJ dziecka i jakiegoś fagasa, bo co...? Bo ona zostanie matką? Bo tak szeroko rozkładała nogi przed innym, że zaciążyła?
Chce, to zostanie. Jej wybór, ale autor nie musi ponosić konsekwencji postępowania  żony.

Ani Ty, ani ja, ani ktokolwiek z tego forum nie podejmie decyzji za autora, jego żonę i ewentualnie sąd. I żadne amerykańskie, szwedzkie i brukselskie badania nie maja na to wpływu.

Podpisuje się pod tymi słowami rękami i nogami.

Roxann - tyle że w razie rozwodu to nie ja powinienem odejść...

Benita - dyskusja sama w sobie nie jest zła ( dopóki nikt nikogo nie obraża),  i zawsze można z niej wyciągnąć jakieś wnioski.
Niczego sobie nie dam wmówić, ale być może właśnie dzięki tej dyskusji będzie mi łatwiej.
Jeden plus już jest - zgodnie z radą chcę odizolować się psychicznie od żony i wyjechać na weekend z córką.
A żona niech sobie wszystko spokojnie przemyśli.