Poczucie straty pomimo ... - Netkobiety.pl

Znam ten stan. Moje stosunki z matką były bardzo podobne, z tym, że postawa rodziców kończyła się u mnie dużym buntem.
Coraz częściej się zastanawiam czy źródlem mojego wewnętrznego gniewu nie jest właśnie ten żal za rolę w której obsadzili mnie rodzice; w którą włożyłem kawał swojego dzieciństwa.
Ci sami rodzice odwdzięczali mi się krytyką bo nie potrafili/chcieli inaczej
No, ale nie o mnie teraz. Myślę, że dużo od siebie wymagasz, stanowczo za dużo. Obawiam się, że głos nie zniknie, ale może można go wyciszyć.
Już wiesz, że masz w sobie skrzywdzone dziecko. Może to dziecko potrzebuje rozmowy, ukojenia? Może starsza i dojrzalsza wersja siebie potrafi do niego dotrzeć? Próbowałaś takiego wewnętrznego dialogu?.

Jestem skrzywiony bo potrzebuje doznań? Bo inni nie potrzebują?
Wybacz, ale nie umiem być z nudną Kobietą - musi coś we mnie rozpalać.

To dobre uczucie, gdy ktoś rozumie o czym mówisz, przynajmniej trochę.  Zastanawiam się czasem, czy nie zwariowałam na głowę (czego wykluczyć nie można) że już tyle lat, stara baba i nie potrafię zrobić porządku z tym co ktoś kiedyś powiedział/zrobił. To wszystko jest pewnie błahe relatywizując z 'realnymi problemami' jakie mają ludzie,  sama mam i bardziej przyziemne i niemałe zmartwienia, niemniej to, co się dzieje gdzieś wewnątrz uwiera mnie jak gwóźdź w bucie i rzutuje na moje postawy, wybory, działania (lub bardziej ich brak). Myślę, że te odczucia, które są męczące wpływają na moją apatyczność, którą trudno mi obecnie zwalczyć. I mam takie dość kojące (może naiwne) poczucie, że dotarłam już do ostatniego dna i że tym razem poniżej nic już nie ma.

Też się buntowałam, nawet głośno, przeciw tej postawie jaką spotykałam w domu. Mogłam nawet sprawiać w tym wszystkim wrażenie osoby bardzo silnej,  sama w to zresztą niesłusznie długo wierzyłam.

Co do dialogu - dużo ze sobą gadam, ale nie próbowałam rozmowy w takiej formie. Jest to myślę eksperyment godny uwagi i próby. Już sama myśl, że nie wiem jak się to za zabrać, powoduje, że strasznie chcę Dziękuję

Fuorviatos, gdybym to ja powiedziała to o sobie już by mi się świecił alarm Ponownie, nie chcę Ci niczego wmawiać, ale co uważam za możliwe... jest może coś, co każe Ci 'normalne' kobiety postrzegać za nudne. Jakieś wartości, które są istotne w związku stają się nieważne, bo nie ma zapowiedzi tego "czegoś", co wskazuje na dużą eskalację emocji, w tym niezdrowych.

Ja sama nie potrafię się w tym połapać. Kiedyś powiedziałam znajomemu, że gdy spotkam mężczyznę, który będzie tak dobry jak mój ojciec będzie moim ideałem mężczyzny choćby nie miał nogi i śmierdział rybą. I sama w to wierzyłam. I gówno prawda. Spotkałam takiego, ma wszystkie członki (wszystkie) do tego ładnie pachnie, do tego był mną niezmiennie długo zainteresowany. Wiem, że miałabym przy nim ostoję dobroci. Każdej kobiecie życzyłabym takiego mężczyzny. Ja go niesamowicie lubię. Prawie że uwielbiam platonicznie. A jednak.. na drodze stanął w pierwszym rzędzie chyba brak pociągu fizycznego, ale co równie ważne brak jakiś znamion psychologicznych, że to osoba, z którą chciałabym spędzać swój czas. Jakiejś większej ciekawości na jego temat, brak zwykłej uciechy na myśl  kiedy znowu go zobaczę itp. Może to infantylne bardzo, pewnie bardzo, bardzo bardzo. Ale jakkolwiek bym tego nie oceniała obiektywnie, też NIE POTRAFIĘ zmusić się do relacji, co do której nie czuję, że ma rację bytu. Może na tym właśnie polega skrzywienie. Niemożność zobaczenia czegoś atrakcyjnego w czymś, co rokuje na relację bez dramy.
Nie wiem. Nie jestem przekonana co do słuszności czegokolwiek co napisałam, głośno myślę.

Ona właśnie taka jest... dziwna. Odezwać się dla samego podniesienia emocji... albo pani hrabina dała mi sygnał, że sezon na zabieganie o jej uczucia uważa za otwarty i teraz chłopie staraj się ... więc to Ona czeka że ja się będę starał, a tu ZONK ja siedzę cicho... a jej się nie chce. Taki koniec też by mi pasował.

a się zastanawiam nad czymś innym, na ile to co powoduje taki jej brak w moim życiu, to uczucie utraty "sensu życia". Wprowadzając się do niej moje życie raptem nabrało wymarzonego sensu. Wspaniała kobieta, wspólne życie, wspólne przeżywanie naszych hobby (które w 100 % się pokrywają), plany na zaręczyny, ślub, dziec, wszystko o czym marzyłem wyglądało to idealnie. Oczywiście szybko idylla się skończyła, ale może moja głowa tęskni za tym stanem "sensu i realizacji marzeń".

Nie generalizujmy. Nikt nie jest "świętym Franciszkiem" - każdy związek to dawanie i dostawanie.
Tutaj, dawanie było więcej z mojej strony a jedyne miłe słowo jakie usłyszałem to było "lubie Twój głos", nic więcej.
Nie liczyłem na żadną inwestycję/zwrot. Wierz mi, że gdybym zobaczył przejawy chęci inicjowania fizycznego kontaktu (oprócz seksu bo to ona go głównie inicjowała) to ten wątek nawet by nie istniał.
Pewnie zostałaby między nami jakakolwiek przyjaźń. Tymczasem dostawałem "ochłapy" (co zresztą sama powiedziała) i w dodatku krytykę = totalny brak akceptacji.
Problem w tym, że to ja mam najczęściej więcej tolerancji dla partnera. Można to porównać do zdobywania trudnej góry; im trudniej tym bardziej chce się wykazać, pokazać sam sobie, że jestem w stanie, że się da,
Taki "syndrom alpinisty". Im większe wzywanie, tym bardziej kombinuje jak podołać.
I tu nie chodzi o to co robię, tylko co moja własna głowa mi podpowiada.

MagdaLena1111 napisał/a:

Na przykład, gdy się złościsz na kogoś, to spójrz z góry na siebie, na daną sytuację. Nie muszę mówić, że to proste i łatwe nie jest, bo musisz jakby unieść się ponad siebie. Zobacz, co Ciebie zezłościło, np. kolega zlekceważył Twoją prośbę? Być może wcale nie zlekceważył a tylko nie dosłyszał, nie zrozumiał albo zapomniał.
Nic konkretnego nie przychodzi mi teraz do głowy, ciężki dzień.
Ale ogólnie chodzi o to, żeby starać się emocjom  przyglądać, patrzeć skąd się biorą, bo emocje mówią o nieuświadamianych lękach, przeszłych doświadczeniach z podobnymi osobami. I de facto pokazują rzeczy, które czynią nas zależnymi od nich a przecież chcielibyśmy sami decydować o swoim losie :-)

Ja decyduje o swoim losie. Nie zrzucam tego na partnera, nie podaje się mu bezmyślnie.
Jednocześnie staram się też liczyć z jego zdaniem. Nie jestem despotą który uważa, że ma monopol na prawdę.

A czy to nie jest tak, że ludzie wzbudzający skrajne emocje są zwiastunem intensywnych doznań w związku?
Jestem skrzywiony bo potrzebuje doznań? Bo inni nie potrzebują?
Wybacz, ale nie umiem być z nudną Kobietą - musi coś we mnie rozpalać.
W osobnym wątku opiszę moje "schematyczne" związki bo chyba potrafię już nakreślić typ kobiet które mnie "porywają" i to, dlaczego się ze mną wiążą.
Nadal jednak trudno mi znaleźć granicę w "przekraczaniu siebie samego." Eh - trudny ze mnie przypadek.

Wyjaśnijmy, zanim aktywują się moje ego-obronne mechanizmy

Akceptowałem ją, jej zwariowane życie i trudny charakter czyli ją jako osobę. To wg mnie podstawa do zbudowania czegokolwiek.
Długo "cieszyłem" się tą mizerią którą dostawałem. Gdybym nadal się nią cieszył, pewnie byśmy się jeszcze ze sobą bujali.
Tymczasem powiedziałem czego mi brakuje. Ona postawiła kreskę. Akceptuje to co zrobiłem bo ile można "dawać".
Nic sobie nie dodaje ani nie ujmuje. Jestem pewien, że inna dziewczyna to wszystko by doceniła.
To była moja częsta myśl jak byliśmy razem. "Inna by tak nie zareagowała". Mimo to brnąłem w to (powody niżej).
Zaznaczam że ona dobrze wiedziała jak powiedziała coś niestosownego. Reagowałem na jej krytykę. Kiedyś nawet odbyliśmy poważną rozmowę o jej braku szacunku do mnie.
Na jakiś czas pomogło bo zacząłem widzieć zmiany. Dziś już wiem, że były 1000% razy powiększone przez moje własne "różowe okulary"
Moja radość z ochłapów była podsycana przez jej słowa (którymi rzucała na prawo i na lewo) - "chciałabym być dla Ciebie lepsza", "Zasługujesz na więcej", "Chciałabym popracować nad nami".
Ja się tym karmiłem bo ona to mówiła, więc myślałem, że jej faktycznie zależy/zaczyna zależeć.
Oczywiście, to wszystko było przeplatane "krytyką", częstym zwracaniem uwagi, porównywaniem do byłych etc.
Jak widać. Kolejna sinusoida. Raz jest dobrze, raz jest źle a ja przyjmuje kolejną dawkę "narkotyku" i zastanawiam się co zrobić żeby było lepiej.
Same shit, different day .

Pamiętam dobrze kiedy "przypadkowo" znalazła na moim tablecie wiadomość do bardzo dobrej koleżanki która znała nasz związek.
Była to lista "za i przeciw" bo czułem się już tak skołowany, że musiałem ją zrobić (patrz: obserwacja siebie swoich ruchów i wsłuchiwanie się w emocje).
Przeprosiła mnie za to, twierdząc iż podejrzała przypadkiem, przy przęłączaniu muzyki, po czym dodała, żebym takie rzeczy mówił jej bezpośrednio.
Mimo to rozumie, że miałem potrzebę podzielić się tym z kimś innym. I znowu mi zapunktowała bo wykazała się empatią.
Awantury nie było.

Żeby nie było za pieknie, podczas rozstania, wywlokła to zdarzenie i skomentowała jako "żenada" bo "nikt normalny takich rzeczy nie robi".
Wcześniej jej nie przeszkadzało. No, ale wiadomo...każdy powód jest dobry żeby "dokopać"

To właśnie moja misja. Nie wiem czy podołam, ale próbować będę.

Dlatego nie walczyłem o ten związek (jak o poprzednie) tylko odciąłem pepowine.
Tego wszystkiego co w Twoim opisie było poprostu za dużo.

Hahaha. Nie ma tak łatwo teraz

Raczej była zawieszona między "tak" i "nie". Pewnie były momenty kiedy więcej było na "tak", sama mi mówiła, ale wystarczyło drobne odchylenie i "nie, nie wiem" brało górę.
Moje oczekiwania były zupełnie normalne. Nikt nie siedzi w relacji gdzie druga strona po paru miesiącach rozmów/spotykania się nie zapyta nawet "co u Ciebie?".
Wszystko było skoncentrowane na niej. Ciągle mówiła "ja, ja". Tak została wychowana więc to akceptowałem. Kolejny błąd.

Grała taką zimną, twardą sucz a tak naprawdę skorupka była bardzo cienka...

.Na razie myślę jak wychwycić schemat. Chyba stanę się nadwrażliwy przy poznawaniu innej osoby. To chyba nieuniknione.

Ju potrafię uchwycić stałe "części obrazu". Czyli cechy dziewczyn które "przyciągam". Mam tu na myśli dzieciństwo, poglądy, ogólne zachowanie.
Myślę, że powód ich wejścia w relacje ze mną też znam. On się tylko nieznacznie zmienia, ale jest ten jeden wspólny mianownik który we mnie odnajdują.
"Ameryki" na pewno ze mną nie odkryjesz, ale taka "auto-analiza" na oczach innych bardzo mi się przyda.
To nie jest tak, że każdy mój związek jest tak samo "schematyczny", ale te które uruchamiają "schemat" są najbardziej intensywne i później bolesne.

A może podzielisz się swoim schematem?

Potrzymam Cię jeszcze trochę w niepewności to może zatęsknisz i  się zakochasz

Mam dla was jeszcze jeden rodzynek, znów mam słabszy okres, coś w mojej głowie mówi napisz do Ex. Szalone jest to że tęsknię za ogólnym konceptem bycia z nią, coś jak za idealnymi świętami. W dzieciństwie zawsze marzyłem, że pod choinką znajdę coś o czym marzyłem, że może trym razem zamiast nic nie znaczących śmieci rodzice dadzą mi to o czym marzyłem. Rok po roku miałem nadzieję, że będzie jak w bajce... nigdy nie było, dość szybko uznano że jestem za duży nawet na choinkę, a po co sprzątać igłdy. Może w swoim zagmatwaniu liczę że Ona się zmieni i wszystko zmieni się w bajkę żyli długo i szczęśliwie.

john.doe80 napisał/a:

<3 Dzięki <3 którą część morza ? ... Czekamy na Becketta?

Część środkowa. Łazy. Piękne miejsce, spokojne i ciche, nie ma żadnych dyskotek, bydła i syfu jak np. w Mielnie.
Do lipca mamy czas, potem w zależności od obłożenia może być problem z domkiem, no chyba że pogoda będzie chu... że pogody nie będzie.
Ewentualnie po wakacjach możemy się zmówić, co patrząc na tempo podejmowania decyzji u Becketta wydaje się bardziej realnym terminem.
Tak czy siak chata stoi pusta, jakby co, to znak sygnał i działamy. Na plażę mamy niecałe 100 metrów od bramy, zaciągniemy tam Becketta siłą,
to w minutę się wyleczy z tej swojej królewny jak zobaczy ile tego towaru luzem chodzi

Mam nadzieję, że nie napiszesz John.

To jak, obstawiamy kiedy Pani się odezwie?

mallwusia napisał/a:

Mam nadzieję, że nie napiszesz John.

Ja? na pewno nie. Więcej samozaparcia będzie wymagać jeśli jej by się coś odwidziało, ale mam nadzieję że już sobie mnie odpuściła.

john.doe80 napisał/a:

Po rozmowie z Panią psycholog odnalazłem mechanizm który mnie zaskakuje i który pakował mnie w kłopoty albo może właśnie mnie przednimi ustrzegł. A więc będąc około dwudziestoletnim gościem ( czyli za czasów panowania dinozaurów ) miałem tendencję do zakochiwania się w afekcie... tzn. dziewczyna się stara, finalnie sypiam z nią i wtedy powstają jakieś uczucia wobec niej, jakby w wyniku sytuacji. Jej starania, zabiegania, płaczu, smutku ... czułem się niejako zobowiązany czuć coś do niej,dbać itp. Później nauczyłem się unikać kobiet idących na "załamańca" ale gdzieś ten mechanizm we mnie wciąż działa nawet w przypadku Ex trochę.

Ciekaw jestem czy ktoś z was, miał coś takiego, rozpoznał co było jego przyczyną "poza niską samooceną - do tego doszliśmy" i czy jakoś dał sobie z tym radę poza najprostszą metodą - uciekać

To by wskazywało, że masz taka cechę, że lubisz przypodobywać się ludziom. Obchodzi Cię co inni myślą o Tobie?

Niska samoocena może się objawiać w różny sposób. U innych będzie to całkowite lekceważenie opinii innych, wręcz taka postawa "robienie na przekór". Odczuwasz dyskomfort jeśli "nie zadowolisz kogoś"? Chcesz być lubiany? W ten sposób może definiujesz siebie.

john.doe80 napisał/a:

gracjana1992 napisał/a:

Niska samoocena może się objawiać w różny sposób. U innych będzie to całkowite lekceważenie opinii innych, wręcz taka postawa "robienie na przekór". Odczuwasz dyskomfort jeśli "nie zadowolisz kogoś"? Chcesz być lubiany? W ten sposób może definiujesz siebie.

Tak, jestem postrzegany jako typ osoby którą większość lubi i ja też lubię być lubiany, daje mi to radość. Miły, uczynny... źle się czuję jeśli ludzie mnie nie lubią. Chyba że dotyczy to rywalizacji wtedy mam to w nosie.

Pytałam, bo właśnie przypominasz mi w tym mojego starszego brata.
Sam często inicjujesz te znajomości z kobietami, w sensie związki?

john.doe80 napisał/a:

gracjana1992 napisał/a:

Pytałam, bo właśnie przypominasz mi w tym mojego starszego brata.
Sam często inicjujesz te znajomości z kobietami, w sensie związki?

50 / 50

Uważasz, że które związki były lepsze. Te, które Ty zainicjowałeś, czy odwrotnie?

Skoro nie ma różnicy to chyba nie w tym problem:

" miałem tendencję do zakochiwania się w afekcie... tzn. dziewczyna się stara, finalnie sypiam z nią i wtedy powstają jakieś uczucia wobec niej, jakby w wyniku sytuacji. Jej starania, zabiegania, płaczu, smutku ... czułem się niejako zobowiązany czuć coś do niej,dbać itp."