Poczucie straty pomimo ... - Netkobiety.pl

Nie widziałem Cię, jak się pokażesz to ocenie . Uroda niestety nie zależy od inteligencji.

Pewnie poznałeś ze 100. Ale albo one się Tobą nie zainteresowały, bo nie wydajesz się być gościem z jakąś głębią, albo one Ciebie nie zainteresowały, bo interesuje Cię wyłącznie uroda i chemia.

I żeby nie było - ja też uważam, że chemia musi być, bo bez tego nie ma co myśleć dalej. Ale Ty zdajesz się być gościem, którego interesuje wyłącznie opakowanie, a do tego dorabiasz w wyobraźni zawartość. I potem się dziwisz, że nie smakuje.

Obrazowo mówiąc wybieram te na które moje ciało reaguje. Kilka razy starałem się, przejść do bliskości od zainteresowania mentalnego, ale wydaje się że jestem jak koledzy po pornografii i masturbacji, z tamtymi inteligentnymi kobietami "TO" nie działa. Jest fajnie, ale totalny friendzone. O ile Panowie na fapanie mogą coś odstawić o tyle co ja ma odstawić swojemu mózgowi, który ewidentnie potrzebuje tzw Chemii. Chce być uwodzony przez zmysły.

John, wszystko się da. Myślę, że gdybyś miał przetestować, która z losowo wybranych 10000 kobiet by Cię najbardziej rozpalić miała, to okazałoby się, że to jakaś przeciętniaczka z wyglądu. Może porno właśnie włącz i inspiracji poszukaj .

No to trzeba dać szansę tym razem takiej, co nie powali od razu. Tylko tak prawdziwie, a nie czekać aż Ci się słabo z ekscytacji zrobi .

Drogi Autorze, przeczytałam parę postów Twoich obecnie i nawet chyba sprzed dwóch lat i zastanawiam się tutaj, czy Ty w ogóle prawdę piszesz. Kim Ty jesteś, po co użalasz się nad sobą?
Coś tu jest mocno nie halo.
Każda kobieta w twym życiu zła, Ty taki wspaniały.

Przeczytaj o narcystycznym zaburzeniu osobowości

A tak przy okazji... ile jeszcze terapii zamierzasz odbyć i jak długo się nad sobą użalać?

Czy wierzysz w Boga?
Próbowałeś radykalnego wybaczania?
Potrafisz wybaczyć rodzicom, którzy wychowali nas wszystkich w sposób, w jaki umieli? Reszta należy do nas. To my musimy dalej wzrosnąć, dalej się rozwinąć.
Rozpamiętywanie przeszłości nie ma sensu.
Trzeba zamknąć książkę typu "Ex" i żyć dalej.
Jeżeli nie chcesz wchodzić w związki to nie wchodź, zostań sam.

Chcę Ci tylko napisać, że bujanie się po terapiach to też nie sposób na życie.
Mnie terapie w Polsce nie pomogły. Różne i różni terapeuci.
Dopiero za granicą trafiłam i nieco nadali mi kierunek, ale to niebo a ziemia...
Znam ludzi, pochodzących z naprawdę patologicznych rodzin, którzy sami zakładają wspaniałe rodziny.

Każdy z nas rzucał, był rzucany.
Każdy człowiek nosi głębokie rany z dzieciństwa. To jest fakt. Biedny, bogaty, z Polski bądź poza...

Nie wiem, co jeszcze chcesz?
Pocieszanie i głaskanie nie pomaga.

O którego boga pytasz? Bogiem dla mnie jest nauka, choć zaczynam lekko zastanawiać się nad czymś takim jak "przeznaczenie". To kim jestem jest dziełem takich "przypadków",

Mówisz o tym: Radykalne wybaczanie - Colin C. Tipping?, Z Ex jest naprawdę dziwnie, nie wiem czy ta książka jest zakończona, czy czeka na kontynuację. Jest tak dziwnie jak nigdy przedtem z nikim nie było. Odszedłem od niej, ale to Ona mnie odpychała, ale nigdy nie było takiego normalnego rozstania, są fochy ale są też zaczepki z jej strony, oraz moja cisza. Mam takie dziwne wrażenie, że musi się coś jeszcze wydarzyć. 

Staram się coś ze sobą zrobić, w ramach dostępnych dla mnie granic.
Czego bym chciał, chyba jakiegoś zakończenia.

Od dawna nie byłem zostawiony przez kobietę, tak jak teraz to ja się ewakuowałem i ją zostawiłem, zgodnie z tym co napisali koledzy był to rodzaj "zmian przez kryzys" liczyłem że Ona się dla mnie zmieni żeby utrzymać związek, ale Ona się nie zmieniała więc odsunąłem się i uciąłem kontakt. Mógłbym dalej być w tym związku udając że jest OK. Przechodząc do twojego pytania, musi być to kobieta która porwie mnie urodą, pozwoli żyć na co dzień dzięki inteligencji i uspokoi moją przyszłość dzięki daniu mi poczucia miłości.

Obsługa mojego życia nie jest tak skomplikowana jak serwis jumbo jeta.

Odniosłem podobne wrażenie, papierowa postać bez skazy, jak z jakiejś telenoweli. Taka słodko-smutna Isaura, aż chce się po głowie pogłaskać i pocieszyć :)

Apropo użalania się, to jednak w rozsądnych ilościach jest ponoć korzystne. Dajmy więc prawo się tu użalać innym tyle ile chcą, kto wie zresztą czy i my kiedyś nie będziemy zdani na to forum.

Nie byłbyś w takim związku szczęśliwy, więc odszedleś. Nie ma co tego analizować. Zmiana? Ludzie rzadko się zmieniają a już najmniej "pod presją". To akurat dotyczy obydwu płci.
Nie chce analizować Twojego związku, ale zastanawia mnie czy umiałeś w jasny sposób mówić co Ci nie pasowało - odnoszę wrażenie, że mógłbyś mieć z tym problem.
Z Twojego stylu wypowiedzi wnioskuje, że jesteś mocno refleksyjny, ale operujesz ogólnikami. Podskórnie czuje, u Ciebie tendencje do "zadurzania" się w wyobrażeniu Kobiety.
Gdzieś powstał jej obraz (najpewniej Ci go namalowano) i takiego właśnie obrazu szukasz a najlepsze jest to, że kiedy masz tylko kontury, resztę i tak domalowujesz sobie sam.

Założe się, że 90% mężczyzn piszących na tym forum odpowiedziałoby w ten sposób. To są jednak ogólniki.
Cechy które wymieniasz to konotacje które dla każdego wyglądają inaczej.

Co się tyczy Kochania na 100% lektura Jacka Santorskiego uświadomiła mi, że to kolejny złudny koncept.
Nigdy nie jest tak, że w danym momencie kochasz tak samo. To się zawsze zmienia. Trzeba sobie z tego zdać sprawę i to zaakceptować.
Mnie zastanawia jedno : Dlaczego związałeś się z tą dziewczyną?  Jakie cechy (oprócz urody) zadecydowały o tym, że wybrałeś takie a nie inne Kobiety.
Analizę zacząłbym od tego

Bardzo szczegółowo mówiłem co mi nie pasuje. W odpowiedzi na początku słyszałem, że faceci z poprzednich związków zablokowali ją, na końcu usłyszałem że jest zblokowana na mnie... hmmm a w między czasie refleksją która zostawała bez komentarza było ... że do czasu zamieszkania razem były idealnie tak jak chciałem (inaczej bym z nią nie zamieszkał), a po zamieszkaniu ewidentnie nie dała rady grać jak mogła kiedy tylko się spotykaliśmy.

Refleksyjny jak każdy kto kocha i tęskni. Obraz stworzyłem sam, moja Ex z początku związku była ideałem miała to co muzy Alfonsa Muchy w serii "Księżyc i gwiazdy". Potem rzeczywistość coraz bardziej pokazywała mi, że to Ona udaje kogoś kim nie jest, a zamieszkanie razem było przysłowiowym gwoździem do trumny. Nie mniej moje serce ewidentnie zatrzymało się na idealnym początku naszej znajomości. Co gorsza nie chce się poddać.

Te same zainteresowania, pasje, miłość do zwierząt, wolontariat, spojrzenie na świat, podejście do podróży i wypoczynku, jedzenie mógłbym więcej tego było... Później okazało się, że część z tych wspólnych cech to miejsca gdzie ona mówiła, że to lubi bo nie ma zdania na ten temat więc ma w nosie co robimy i polubiła to co ja lubię.

Na poziomie poznawczym rozumiem, ale nie chcę zaakceptować.

John. Może być tak, że jesteś bardzo wewnętrznie bogatą osobą, ale na zewnątrz zupełnie tego nie widać.
Łapiesz więc w swoje sidła dziewczyny które myślą w prosty sposób a kiedy już Cię poznają okazuje się, że muszą same się dostosować bo myślę iż, w przeciwnym razie uznasz je za głupie.

To tylko moja teoria, ale może lepiej od początku być sobą. Pisałeś o obdarowywaniu Kobiety różą co chwilę. To krótka droga. Po co Ci to?
Założe się, że Twoje poczucie tęsknoty sprawia, iż wydaje Ci się, że kochasz bo to Ty odszedłeś. Jak sam mówisz - działałeś na autopilocie więc jakiś powód musiał być.
Ja też odciąłem kontakt od swojej byłej dziewczyny. Nie mam jej ani w telefonie ani na Facebooku, nie potrzebuje.
Nie tęsknie, nie idealizuje chociaż mózg czasem sprawia dziwne projekcje. Wtedy przypominam sobie ile jej dawałem i jaka była, czego brakowało i wszystko cichnie.
To nie magia czy chemia, tylko wyobrażenie w jakie usilnie chciałem ją wpakować żeby pasowała do obrazka - za jakiś czas zostanie wyblakłe płótno.
Podziel się lepiej swoimi wnioskami z terapii

Wyjaśniłem Ci skąd wg mnie ta tęsknota w poprzednim wątku.
Edytowałem go kompletnie więc pewnie nie widziałeś. (zobacz 13:37)

Nie zgodzę się. Każdy człowiek jest komplementarną istotą. Harmonię z drugim człowiekiem można mieć i bez związku bo to bardzo szerokie pojęcie.
Nie masz likwidować Kobiety ze swojego życia, tylko zmienić swoje wyobrażenie które wpycha Cie w pułapki.
Ktoś się pojawia i znika, ale ty wiążesz się z obrazem a nie realną osobą.

Temat rzeka. Odczaruje Twoją bajkę. Kanony dzisiejszego piękna uległy zmianie i zmieniły się też Kobiety.
Dzisiejsze są znacznie bardziej wyemapncypowane ; dobrze wiedzą czego chcą i jak to osiągnąć.
One nie szukają obrazu jak ty. Idealnie wyłapują cechy faceta które pozwoli im w przyszłości założyć leże. Cechy materialne i nie tylko - one są do tego stworzone.
Nie ma w tym nic złego dopóki ty sam wiesz czego chcesz i jak to osiągnać, dlatego przemaluj swój obraz bo będziesz wzdychał do 80-tki

John, bez tych róż kobieta Ci nie pachnie?
A po tym wszystkim kto sprząta?

Ela210 trolujesz , wiesz o co mi chodzi.
Sprzątaliśmy razem.

Trochę "poleżał" już ten post, ale nadrabiam lekturę forum ostatnio Pewnie ktoś w ten deseń już odpowiedział.. mnie się to wydaje zupełnie naturalne, że tak czujesz. Nieważne z jakiego powodu i za czyją decyzją związek się skończył wchodziłeś w niego z nadziejami na coś na czym Ci zależało. To rozwianie tych nadziei boli i jest trudne, akceptacja, że już NIE będzie czegoś w co pewnie wierzyłeś.

Tak na marginesie - zawsze byłam osobą, która boleśnie rozstawała się ze swoją wizją i nadziejami. (Utopijnymi zresztą.) Uważałam to za swoje utrapienie. W końcu przyszła znieczulica.  Teraz paradoksalnie zazdroszczę Ci, że za czymś potrafisz czuć żal, że wiesz że coś było na tyle ważne by ten żal poczuć.

Masz racje, tylko, że autor tego wątku skupia się na tej wizji zbyt mocno. Jej już nie ma. Mimo to pępowiny odciąć nie chce.
Akurat to, że czuje i jest uduchowiony, uważam za plus, bo wydaje się wartościowy; tylko, że emocje są sygnałami które trzeba "czytać" i wyciągać wnioski, żeby przyszłość była inna.
Rozstał się jakiś czas temu. Mimo, że to on podjął decyzje, dziś czuje stratę i wypatruje w dialogu ze wszechświatem "dalszego ciągu".
Zapomniał, że to on popycha rzeczy do przodu.. może sport tak bardzo zdominował jego emocjonalną sferę, że dziś budzi się do życia ze zdwojoną siłą.
Pomijając rozkminy. Nie widzę, tu człowieka na detoksie tylko kogoś kto wbija w siebie kolejną strzykawę i robi to z przyjemnością. Dużo formy, mało treści - ot co.

Może "terapia wstrząsowa" to i dobry pomysł. Tylko zastanawiam się czy to doprowadzi do całkowitej zmiany. Zakładając, że john takowej chce.
Wg mnie nie. Też wydawało mi się, że jestem już zdrowy, ale po 6 latach wpakowałem się w ten sam schemat.
Sztuka której ciągle się uczę polega na wyłapaniu przyczyn tego obrazu który tak usilnie sobie maluje, dodając różne kolory bo tych na palecie jest za mało.
Tu tkwi problem mój i Johna. I teraz trzeba spiąć dupę i się naprawić a nie wzdychać do księżyca.

Jeśli chcesz John, zadzwoń do niej. Zapytaj co u niej. Podkręcisz dziewczynie ego, ale nie zdziw się jak Ci powie, że kogoś już ma, jeśli wogóle odbierze.
I co wtedy? Będziesz się zastanawiał jaki ten ktoś jest czy może lepszy od Ciebie skoro wybrała jego?

Gratuluje wniosku. Widzisz? Ten Koktajl to ja nazywam sinuosidą albo jazdą po bandzie - jak kto woli.
Jakbyśmy tego nie opisali, to ma tyle wspólnego ze zdrową miłością co ślepy z kulawym.
Mam dokładnie tak samo; najpierw długo delektuje się koktajlem a później ląduje na kiblu z rozwolnieniem.
Ja to wszystko wiem, ale nie potrafię jeszcze znaleźć tego konkretnego powodu z dzieciństwa które mnie tak zaprogramowało.
Napisz coś więcej o swoim. Może dojrze analogię

Chyba nie jestem gotowy na szczegóły na forum, ale tyle żebyś złapał smak tego o czym mówię.
Od dzieciństwa matka miała wysokie oczekiwania i jeśli ich nie spełniałem dostawałem manto, jeśli osiągałem to co wymyślała często nie dostawałem tego co miałem obiecane... bo coś ... tylko było to w jakiś sposób marginalizowane, a najlepsze było to że jeśli starałem się zwrócić na siebie uwagę to leciały klasyczne, zrobiłeś pracę domową, pokaż zeszyty, pokaż dzienniczek i zawsze znalazł się powód do manta. Dlatego jako dziecko unikałem rodziców. A moje interakcje z ludźmi teoretycznie dla mnie najbliższymi to był stres i nerwy zwykle zakończony sam wiesz czym. W miarę ja dorastałem i zacząłem spotykać się z dziewczynami moja Matka zawsze źle wyrażała się o nich. Chyba po pierwszym czy drugim razie przestałem przyprowadzać dziewczyny w czasie kiedy Matka była w domu. Taka sytuacja powodowała wiele stresów, kłamania, lawirowania przed dziewczynami z którymi byłem... czyli znów ... mamy te same uczucia... i tak w telegraficznym skrócie

Zastanawiało mnie jak to jest, na logikę, że osoby właśnie tak bardzo spragnione miłości w kółko szukają jej tam, gdzie jest jej najmniej. Że np. po odrzucającym, chłodnym rodzicu lgną do partnerów, którzy też na jakimś poziomie odrzucają. Zamiast instynktownie ciągnąć do czegoś przeciwnego. Spotkałam się z koncepcją, że podświadomie wybiera się właśnie takich samych jak rodzic/poprzedni parter partnerów z chęci napisania nowego zakończenia do starej, nieszczęśliwej historii. Bardzo mnie ta koncepcja usatysfakcjonowała

Spacer z psem. świeże powietrze i mam koncepcje:

Być może jest tak, że nie dostając miłości od chłodnego rodzica, na poziomie emocjonalnym zakodowaliśmy, że to właśnie jej brak jest miłością bo matka i ojciec przecież nas kochają.
Przecież nie mogą nie kochać...
I teraz podświadomie, mimo jawnych sygnałów wybieramy właśnie ten wzorzec "skrzywionej miłości" z nadzieją na odrobinę ciepła w chłodzie partnera.
Skąd ta teza? Nie wszystkie moje kobiety były złe. Niektóre jako osoby były nawet bardzo dobre.
Zdarzały się dobre i złe momenty - to co pisał John - emocjonalny koktajl ze sraczką na finiszu.
Problem w tym, że to te dobre momenty kompletnie zamazywały mi pełen obraz tej osoby i przyćmiewały te złe.
Zamiast zmywać się na autopilocie , mówiłem co mnie bolało, ale trwałem z nadzieją na zmianę.

Chapałem te ochłapy jak kawior w restauracji, tylko usiadłem przy brudnym stoliku.

Tak - dokładnie. Szukamy takiej idealnej, oszlifowanej wersji związku która po prostu nie istnieje.
A później przychodzi rozczarowanie i koło się zamyka.
Klucz leży w znalezieniu swoich podstawowych potrzeb i umiejętności wyznaczania granic i pamiętaniu, że z "gówna" się bata nie ukręci.
Zdrowi ludzie potrafią to robić - my musimy się dopiero nauczyć.

Trochę tak jak w "Wilku Stepowym" 

"Miałeś w sobie obraz życia, jakąś wiarę i jakieś żądanie, byłeś gotów do czynów, cierpień… ofiar a potem spostrzegłeś stopniowo, że świat nie żąda od ciebie ani czynów, ani ofiar, że życie nie jest heroicznym poematem z rolami bohaterów, lecz mieszczańską izbą, gdzie ludzi w pełni zadawala jedzenie, picie, robótka na drutach, partia tarota i radio."

Spokojna plaża też zawsze na probsie .

Ad rem. Pójde dalej - Kiedy boli to jest emocjonalny rollercoaster. Raz dobrze, raz źle a później znowu dobrze bo on/ona nagle się postarała.
W gestach które zdrowe jednostki uważają, za normę upatrujemy bóg wie czego bo karmimy się tą wieczną wizją niespełnionej miłości.
Totalnie pogubieni w jednym wielkim labiryncie bez wyjścia.
Ja już tak nie chce, wole być sam niż znowu robić sobie krzywdę
Swoją drogą - myślę nad założeniem wątku o moim własnym schemacie. Zbieram myśli bo trzeba to dokładnie opisać.
Bylem sceptyczny co do tego forum, ale widzę, że jest tu pare kumatych osób które nie szczędzą krytyki kiedy trzeba a konstruktywną przyjmuje zawsze.

Załóż. Nie będziemy johnowi offtopować wątek.

To może mieć sens. Zostaliśmy tak stymulowani w dzieciństwie/młodości, że nie potrafimy mieć związków bez emocji. To co normalni ludzie w dzieciństwie dostają jako bezwarunkową miłość, ciepło i bezpieczeństwo, my nie otrzymaliśmy. Zamiast tego wpompowano w nas masę toksycznych uczuć które znalazły się w miejscu tych jedyne dobrych i słusznych.

Teraz żeby coś poczuć musimy iść po bandzie, toksyczne związki, toksyczni ludzie.  Pytanie czy my dla innych nie jesteśmy toksyczni? Moja relacja była wysoce toksyczna, pytanie do tych którzy postanowili "iść na odwyk" np MagdaLena1111 czujesz głód?, masz syndrom odstawienia?. zaczynasz czuć inaczej?

No bo albo takie wyjaławianie albo farmakologia...

Tutaj nie tyle chodzi o emocje same w sobie ile ich skrajność i natężenie; to co John nazwał "emocjonalnym koktajlem".
W zdrowych związkach te emocje się pojawiają i to jest normą. W naszych, one muszą przybrać formę takiego właśnie koktajlu żebyśmy czuli że czujemy i to wszystko ma sens.
I tak właśnie bujamy się od jednego toksyka do drugiego bo nasza wizja bliskości jest już dawno "skażona" a nasza norma przesunięta.

@Trx - A co to za kolejny schemat?

Jaki to koncept?

Może napiszę o tym później, jak pozbieram myśli

john, rozjrzyj się wokół. Na pewno jest gdzieś niedaleko obok Ciebie ktoś wart Twojej uwagi.

Myślę że teraz powinieneś odpocząć po rozwodzie i nie angażować się w nowe związki tak od razu Czasami samotność przysłania nam fakty i widzimy wszystko przez różowe okulary po czasie okazuje się że znowu wdepnęliśmy w niezłe szambo Myślę że dobrze zrobiłeś rozstając się z tą kobietą ty potrzebujesz teraz czasu aby potem wejść spokojnie w relację z inną kobietą

Chyba na ten moment nie potrafię tej kwestii rozwijać, choć niby temat przegadany ze znajomymi, ale na samą myśl robi mi się jakoś mi niedobrze i przykro zarazem.

Co do bliskości to jest to w ogóle sprawa, która z wiekiem komplikuje się w sposób jakiego nie przewidywałam mając tam dajmy dwadzieścia parę  lat. Nie przewidywałam m. in. dynamiki przyjaźni, które w momencie gdy przyjaciele zakładają rodziny czy kierują życie na diametralnie odmienne tory nabierają zupełnie innego wymiaru... żeby nie mówić, że zaczynają zmierzać ku lmniejszemu lub większemu zanikowi.. (choć u mnie nie we wszystkich przypadkach tak się stało). Wtedy problem braku bliskości partnerskiej robi się bardziej dotkliwy, przynajmniej z mojego punktu widzenia.

Wiadomo, ze psem najlepiej <3

Tak. Już to przerobiłem. Namalowałem sobie we własnej głowie jej jakiś obraz. W czasie naszego związku ona go skutecznie rozwalała, a ja usilnie skłądałem do kupy do samego końca.
Odwieczny schemat - raz chciała, raz nie chciała a ja się głowiłem co zrobić żeby było w końcu stabilnie.
Było mi cieżko ją odciąć bo wielokrotnie mówiła, że jestem wyjątkowy, że takiego jak ja ze świecą szukać etc.
Pod koniec sama nie chciała tracić kontaktu bo jej szkoda mimo, że nic z tego nie będzie.
Gdzieś tam podświadomie miałem nadzieje, że się jeszcze poskłada skoro jestem jej taki "bliski", że może czas to poukłada. Czułem taką urojoną tęsknote jak john.
Nie chciałem tracić tego jej obrazu, tej bliskości. Pożegnać się nie tyle z nią co z własną projekcją.
No, ale dziś już wiem, że te wszystkie piękne słowa to pic na wodę i fotomontaż w jednym
Napisałem do niej z uzasadnienem dlaczego nie widzę dla niej miejsca w swoim życiu a w odpowiedzi złośliwie poinformowała, że już kogoś ma więc i tak mnie nie potrzebuje.
Dodała oczywiście, że jego by tak podle nie potraktowała jak mnie bo go kocha i akceptuje.
Nie mam problemów z własną wartością, ale tym tekstem mi ją nadszarpnęła więc poszło z górki

Teraz dużo myśle czemu znowu wpakowałem się w to co zawsze, ale o tym już w innym wątku bo to temat na szerszą dyskusję.

Fuorviatos, może temu poczuciu wartości, temu bardziej nie wiem, nieuświadomionemu warto się jednak bliżej przyjrzeć.  Myślę, że wysokie poczucie własnej wartości to właśnie coś, co nie pozwala, by niestabilna emocjonalnie panna nadszarpywała Twój wizerunek samego siebie takim średnio bystrym tekstem.