Wyprowadziłam się, mimo że kocham.... - Netkobiety.pl

Mam zamiar skorzystać z usług psychologa...

Autorko, po pierwsze zabezpiecz tyły - przeprowadź rozdzielność majątkową, wystąp o alimenty na córkę, załatw sprawę kredytu na dom.
On nie będzie chciał rozwodu, bo będzie musiał cię częściowo spłacić i przejąć kredyt. W perspektywie sprzedaż domu.
A teraz ma wszystko w d.....Mieszka sam w domu, za który ty płacisz.
Myślę, że póki ty jesteś petentem on nie będzie poważnie rozmawiał, bo mu tak wygodnie.

Zawiedziona , i jak się maja sprawy ??

trzymasz granicy ???

Trzymam się. Płakałam co kilka dni, czułam i nadal czuję fizyczny ból, ciągnie mnie do domu. Chodzę do psychologa i tylko to mnie trzyma przy decyzji separacji. Od psychologa wiem, że moje życie po powrocie nie zmieni się, że nadal będę sama z obowiązkami, z dzieckiem itd. Mąż oczywiście próbuje przemówić mi do rozsądku, czyli do powrotu ale nie ma tu obietnic poprawy, łez, kwiatów, przeprosin. On uważa że był wzorowym mężem i o co mi chodzi. I że mądrze zrobię jeśli wrócę

Po 6 miesiącach złamałam się i wróciłam do męża... Nie dałam już rady mieszkać w wynajmowanym mieszkaniu, ciągnęło mnie do domu, do niego, córka płakała za tatą... Od miesiąca mieszkamy razem i.... mimo że tak mi go brakowało gdy byliśmy oddzielnie, teraz, gdy jestem w domu, czuję że to obcy facet. Mam opory przed seksem, wzdrygam się na samą myśl, raz się zmusiłam pójść z nim do łóżka, żeby może coś poprawić między nami, ale czułam się jak z obcym gościem. Miałam nadzieję, że da się to naprawić. Nie mogę się zmusić żeby być serdeczna, miła, w stosunku do niego nie potrafię. Czy jest dla nas szansa? Prosiłam o wspólną wizytę u psychologa, on nie chce. Jedyna dla mnie nagroda to to że córka jest szczęśliwa. W czasie naszej separacji poznałam kogoś, to odpowiedzialny człowiek, który chciałby dzielić ze mną życie. Akceptuje moją córkę. Ale... nie potrafię tak po prostu rozbić na dobre mojej rodziny. Złożyć pozew o rozwód. Boję się, że rozwiodę i będę żałować, płakać tak jak wtedy gdy się wyprowadziłam. Byłam warzywem gdy mieszkaliśmy oddzielnie. A po powrocie do domu mimo że stosunki z mężem są nadal chłodne, czuję się dużo lepiej niż oddzielnie. Psycholog twierdzi że to uzależnienie emocjonalne a nie miłość. Rozmawiałam z mężem o rozwodzie, że to chyba nie ma sensu, ale on twierdzi że rozwód to bzdura, że jest dziecko itd. Nie powiedział że mnie kocha, że chce ze mną być tylko że rozwód to bzdura ze względu na dziecko.
Dodatkowo za rozwodem przemawia to że od lat wspólnie z nim spłacam jego domu, który myślałam że jest wspólny. Żebym mogła kupić sobie mieszkanie, mąż musiałby odpisać mnie od kredytu, a powiedział że absolutnie tego nie zrobi. Nie chce też podpisać mi rozdzielności majątkowej żebym mogła kupić mieszkanie tylko na siebie. No i oczywiście nie chce uwspólnić domu, który razem od początku spłacamy. Nic nie chce.... Jestem wykończona psychicznie, jest moment że podejmuję decyzję o rozwodzie, a za chwilę się waham, ogarnia mnie przerażający strach i wycofuję się z tej decyzji. Nie wiem co mam robić...

Szkoda, że pękłaś i wróciłaś. Wystarczyło tutaj zapytać jak to się skończy a dostałabyś dokładny opis tego co masz obecnie bez konieczności wchodzenia do tej samej rzeki. Rany rozdrapane i po kolejnej wyprowadzce będzie znowu boleć. Bo wyprowadzka będzie na pewno.
Nie wierz w to, że dziecko jest zawsze szczęśliwsze mieszkając z obojgiem rodziców pod jednym dachem. Lepiej dla niego jak widzi jednego z rodziców rzadziej ale szczęśliwego niż jak widzi codziennie oboje, którzy są smutni, nieszczęśliwi i nie mogą na siebie patrzeć.
Nie doczytałem czy już wiesz, że masz prawo do części domu jeżeli razem go spłacaliście, nie ważne na czyjej jest działce. To będzie mniej niż część męża ale to nie jest wyłącznie jego własność jeżeli nie mieliście rozdzielności. Przy podziale majątku mąż albo przejmie kredyt i cię spłaci albo jak nie będzie w stanie, dom pójdzie na sprzedaż a pieniądze zostaną podzielone po ustaleniu kto ma prawo do jakiej części.
Działaj. Przestań żyć marzeniami i liczyć, że coś się zmieni. Szkoda życia.

Postaw na tego nowego. Z obecnym nie będzie ani dobrych relacji, ani seksu nie mówiąc już o jakichś wyższych emocjach.
Szkoda życia.

Ja tam specjalistą nie jestem i tak jak wiele osób pisało znamy tylko wyrywkową historię (i Twoją narrację) ale powiem kilka słów z punktu widzenia faceta - w podobnym wieku co Wy.

Historia z działką i własnością - zgadzam się że tutaj on buduje przewagę i trzyma Cię w szachu. Ja nie wyobrażam sobie takiej sytuacji aby kierować się majątkiem jak jest dziecko - ok można nie wierzyć, ufać, nie kochać żony ale przecież dziecko jest Wasze wspólne czyż nie? I nie ważne czy dorósł czy nie do roli ojca. Zaproponowałbym następujące rozwiązanie - powiedz mu bez emocji że związek wasz jest bardzo chwiejny i nie wiadomo jak skończy się za rok czy za 10 lat. Ale to na czym obojgu na pewno powinno Wam zależeć to na szczęściu i dobrym starcie w życiu Waszego dziecka. Dlatego ponieważ oboje się dokładaliście do domu - zaproponuj spisać umowę notarialną (nie wiem dokładnie w jakiej formie) w której oboje zobowiązujecie się przekazać dom dziecku w chwili gdy będzie np. pełnoletnie. Aby nie było sytuacji że Ty poznasz kogoś albo on (tym bardziej z innymi dziećmi) i Wasze będzie przez to pokrzywdzone. Na tym etapie jesteście jeszcze "formalnie" razem a więc logicznym jest że owoce wypracowane do tego momentu powinny służyć Waszemu dziecku i jego interes należałoby z dwóch stron zabezpieczyć. Inaczej bowiem co stanie się jeżeli on (albo Ty) poznasz kogoś z dzieckiem i zawróci Ci kompletnie w głowie - do tego stopnia że Wasze dziecko zejdzie na drugi plan?

Sugestia terapii jest jak najbardziej wskazana i chodź na nią dopóty dopóki widzisz efekty, jestes spokojniejsza i aż stojąc przed lustrem nie powiesz sobie - ok zrobiłam wszystko, mam to za sobą teraz nie muszę robić tego czy tego - a robię to bo CHCĘ.
Myślę że dobrze że napisałaś list - wg mnie listy są dobrą metodą wyrażania uczuć i dają 2 efekty:
1. samej sobie pomagasz bo jak spiszesz myśli na kartce bez względu na to czy negatywne czy pozytywne to i łatwiej sobie z nimi poradzić i uspokajają generalnie wewnętrznie
2. Druga osoba ma szanse przeczytać je w samotności, bez emocji, awantury i kontry. Ma szanse wczytac się w to co chcesz powiedzieć. Czy skorzysta to już nie zależy od Ciebie (aczkolwiek forma listu zależy. Jeżeli będzie on tylko listą wyrzutów i gorzkich słów - pewnie Tobie pomoże ale drugiej stronie raczej nie pozwoli odszyfrować czego oczekujesz poza tym że sie wyżyjesz).
Jeżeli chcesz spróbować a on nie chce iść do psychoterapeuty - to może być metoda na przełamanie lodów (możesz nawet jego poprosić o napisanie takiego samego listu do Ciebie - jednak z zastrzeżeniem aby opisywać swoje emocje i swoją sytuację raczej niż ogólniki typu "zawsze nie miałeś dla mnie czasu".

Decyzję o rozdziale kont itp uważam w tej sytuacji jako najbardziej słuszną. Ustalcie wspólny budżet a resztą niech każdy zarządza w swój sposób (radziłbym nie inwestować więcej w dom dopóki sytuacja się nie wyklaruje). Mąż myśli że sobie bez niego nie poradzisz więc powinnaś udowodnić (przede wszystkim sobie - nie jemu) że tak nie jest. Wtedy Wasza dyskusja będzie bardziej na partnerskich zasadach - bo Ty będziesz czuła się silniejsza.
Natomiast nie znam Twojego męża - powiem tylko ze swojej strony - że np. w moim przypadku nic nie buduje bardziej uczucia do żony niż jej prośba o pomoc. Gdy żona poprosi mnie o pomoc - to bynajmniej ja nie traktuje tego jako triumf i "a widzisz potrzebujesz mnie" - a raczej teraz rzucę wszystko bo czuję się potrzebny i czuję potrzebę opiekować się tymi których kocham.

Radzę tylko czytać i słuchać wszystkich stron i analizować za i przeciw. Żadne stanowcze rady typu: odejdź od niego, bądź z nim - wg mnie nie powinny być Twoim jedynym wyznacznikiem. Każdy z nas ma inną historię i inaczej się skończyła lub trwa.
Jedno jest pewne - zadbaj przede wszystkim o siebie i dziecko

Najgorsze jest to ze na wyniki poczekasz pare lat a to dlatego ze sie raczej nie rozwiedziesz ze wzgledu na dobro rodziny.Nie patrzysz wogole na siebie a to blad bo zycie masz tylko jedno i na dzien dzisiejszy szczesliwa osoba napewno nie jestes.Nie mnie oceniac co masz zrobic bo nikt z nas nie czuje tego co Ty teraz.Bezradnosc przede wszystkim.W tym co jestes teraz nie licz ze cos sie zmieni a jak tak sie stanie to tylko na chwile.Boisz sie tez samotnosci ale kto jej sie nie boi tylko ze chyba to lepsze jak zycie z obca osoba bo tacy dla siebie bedziecie.Na zmiane swego zycia potrzebna jest sila i przede wszystkim odwaga ktorej moze Ci zabraknac.Ciezkie czasy Cie czekaja a zycie ucieka.Sproboj popatrzec na siebie bo to Twoje zycie.

Dlaczego? Czego się boisz? Że zaczniesz od zera?  Tak, zaczniesz wszystko od początku, tak jak ja, czy tysiące kobiet, które marzyły o szczęściu. Mi się udało, czy Tobie się uda, to wszystko zależy TYLKO od Ciebie.
Córka jest zapatrzona w Tatę, bo ten nie siedzi i nie płacze, tylko poświęca jej czas, bawi się z nią. Spróbuj znaleźć dla niej więcej czasu i nie miej pretensji, że lubi i chce spędzać czas z Tatą. Jeśli jej nie odsuniesz, to jej nie stracisz.
Wasze dziecko nie ma wzorca rodziny, to co widzi to sople lodu.

Zauważ, że Twój powrót do domu nie sprawił że jesteś szczęśliwa. Zatem bierz się w garść, zacznij walczyć o swoje szczęście. Nikt za Ciebie tego nie zrobi.

Pamiętam twój wątek i wtedy nawet się w nim wypowiedziałam. Trzymałam twoja strone.
Jestem zaskoczona tym, że wróciłaś, ale z drugiej strony napisałaś, że twoja córka widzi teraz uśmiechnięta i energiczną mamę, zupełnie inna niż te przybita i nieszczęśliwa w tym wynajętym mieszkaniu i że ona sama jest szczęśliwa i wpatrzona w ojca i powiem szczerze, że po tym, co przeczytałam teraz mam watpliwosci co do ciebie.
Twój mąż przy tych wszystkich swoich wadach wydaje się nadzwyczaj cierpliwym facetem, skoro przez tak długi czas twojej nieobecności ciągle wierzył w wasze małżeństwo i tak naprawde, to przecież na was czekał.
Gdyby to był taki potwór, jak to opisałaś wtedy, to córka nie byłaby aż tak bardzo za nim, przez ten czas zdążyłaby odbić się od złego ojca, ty też nie chciałabyś do niego wrócić. 
Ty podczas tej separacji zdążyłaś poznać jakiegoś faceta i już oczywiście wiesz, że on byłby idealny, tyle tylko że boisz się zawiesić na innej gałęzi, bo coś tam ci nie pasi.
Jesteś nieszczęśliwa, a teściowa podejrzewa cię, że zechcesz otruć jej syna. Ta kobieta nie ma więc do ciebie nawet za grosz zaufania. Ciekawe więc dlaczego?
Myślę, że coś jest z tobą nie tak, bo czytając cię między wierszami naprawdę można nabrać podejrzeń.
Zastanów się może czego ty właściwie chcesz i może zacznij się tego trzymać, bo jak na razie mieszasz nieźle w swoim życiu, w życiu męża i waszej córki.

Masz rację, Ulle, że on jest cierpliwy - w końcu znosił moje awantury i płacze przez 7 lat, myślac że w końcu mi przejdzie, ale nic nie zrobił żebym przestała się awanturować, cały czas żył jak singiel. No i ustawił się w życiu rewelacyjnie - żona spłaca jego dom, który nie należy do niej nawet w ułamku, żona wychowuje jego dziecko, podczas gdy on przez pierwsze miesiace nie wiedział, gdzie jest szkoła do której chodzi jego córka. Jemu jest wygodnie w małżeństwie, mimo że może nie do końca komfortowo psychicznie, bo na pewno chciałby mieć ciepłą kobietę w domu a nie taką zołzę jak ja.
A co do tego mężczyzny - ktoś kogo znam bardzo długo zainteresował się co się ze mną dzieje, widząc w jakim jestem stanie na co dzień. Zwykły gest życzliwości. Nie szukałam szczęścia, bo bardzo chciałam naprawić nasze małżeństwo, ale jak mam żyć z moim mężem na takich zasadach - że nie mam nic do powiedzenia. Że nie mogę nawet kupić mieszkania które zabezpieczyłoby mnie na emeryturze, bo mój mąż nie wyraża na to zgody. Nie podpisze mi kredytu ale też nie da mi rozdzielności majątkowej.

Moim zdaniem autorko masz problem...ale sama z sobą.
Użalasz się, że nie masz praw do domu, że nie możesz sobie kupić mieszkania po czym przelewasz mu pieniądze na kredyt...szczyt naiwności.
Obudź się!
Zajechałaś faceta doszczętnie, on zapewne nie zawsze taki był, zdusiłaś w nim wszystkie pozytywne emocje do Ciebie.
Żeby nie było nie pochwalam jego aktualnej postawy, ale każdy kij ma dwa końce.
Miotasz się strasznie. Sama nie wiesz czego oczekujesz od życia.
Jęczysz i stękasz, że nie masz zamiaru żyć z nim na takich zasadach po czym w imię potwierdzenia tej tezy...wprowadzasz się do niego z powrotem.
Wyprowadzasz się i wracasz nie mając żadnych argumentów i podstaw.
Ja nie miałbym szacunku do kobiety, która sama nie wie czego oczekuje od życia, jest niekonsekwentna i brak jej pewności siebie i swoich decyzji.
Czy Ty w ogóle wiesz co znaczy kochać? Mylisz miłość z uzależnieniem. O konsekwencji i stawianiu granic nie wspomnę.
Pora zakasać rękawy i wziąć życie w swoje ręce a nie użalać się nad sobą.
Warto może w pierwszej kolejności zająć się sobą i naprawą siebie a później ewentualnie martwić się o innych.
Niewątpliwie to Ty masz problem i w pierwszej kolejności warto byłoby się przyjrzeć sobie.

To prawda że się miotam, można odnieść wrażenie że sama nie wiem czego chcę. Wiem na pewno że nie chcę tak żyć, ale nie mam siły tego zmienić. Wiem, że jestem emocjonalnie uzależniona od męża, w czasie separacji czułam fizyczny ból całego ciała. Nie wiem jak dać radę w takiej sytuacji się uwolnić przede wszystkim mentalnie. Rada od psychologa - odciać się zupełnie na co najmniej trzy tygodnie, zero kontaktu. Ale mając dziecko to nierealne. Moi rodzice twierdzą że od kiedy z nim jestem, zachowuję się nieracjonalnie, że on kompletnie mnie omotał i nie myślę samodzielnie.

Z tym kredytem było tak że gdy go podpisywaliśmy, miałam roczne dziecko i depresję, nie interesowałam się jak to jest prawnie, założyłam błędnie że skoro dom budujemy całkowicie ze środków z kredytu, który będziemy wspólnie spłacać, to będziemy oboje współwłaścicielami. Tak myślałam, i - o zgrozo - moja rodzina też. A mój mąż teraz mówi, że "nie łyka tej wersji, że jak można być takimi kretynami, przecież każdy wie, jak działa prawo w takim przypadku". Po prostu mąż mnie nie uświadomił celowo - myślę, mógł przecież powiedzieć że działka jest jego i jeśli chcę mieć współwłasność domu, żebym kupiła od niego część. Albo że ponieważ nie miałam swojego wkładu w działkę i dom będzie tylko jego, to on kredyt weźmie sam i będzie sam spłacał. Miał te dwie co najmniej możliwości, ale nie odezwał się.
Problemy między nami nie zaczęły się po odstawieniu męża od łóżka, zaczęły się po urodzeniu dziecka. Przez 7 lat walczyłam o jakiekolwiek jego zaangażowanie w dom. Aż wreszcie po 7 latach powiedziałam dość i odstawiłam go od łóżka i moich pieniędzy. I wtedy kompletnie wszystko się już do końca posypało. Mąż nie został wyłączony ze spraw córki, on nigdy się nie włączył. Wiele razy prosiłam go o różne rzeczy, np. głupi spacer z córką w wózku, mówił wtedy że on nie będzie chodził między blokami z wózkiem. Albo żeby mi pomógł nauczyć ją spać samodzielnie - usłyszałam że mam sobie radzić sama, że on nie będzie zarywał nocy bo pracuje (ja też pracuję). A córka jest zadowolona że ma go na co dzień i złakniona kontaktów z nim po prostu chodzi za nim jak piesek. Przez tyle lat ją omijał szerokim łukiem, więc teraz mała widzi zmianę i korzysta. Chociaż już teraz widzę, że wraca sytuacja sprzed wyprowadzki - gdy mieszkaliśmy osobno, faktycznie spędzał z nią weekendy, robili coś razem, a teraz po prostu ona jest obok, bo on jest zajęty jak zwykle. Pogada z nią 5 minut i tyle. Ale nie narzekam. Narzekam tylko na to, że w naszym związku jest lodowato, wiem, że gdyby było ciepło, serdeczność i czułość, odpuściłabym kwestię domu. Najbardziej brakuje mi właśnie bliskości. Sami sobie raczej nie poradzimy a mąż nie chce słyszeć o psychologu. A ja usycham... Ale jednocześnie też nie potrafię pierwsza okazać mu serdeczności, bo między nami wydarzyło się tak dużo złego przez te lata, że trudno jest to zapomnieć.

Pieniądze odcięłam już dawno - obecnie daję mu tylko na połowę raty naszego kredytu i połowę rachunków. Zakupy robimy na zmianę, chociaż ja chyba częściej, a on drożej, bo lubi jedzenie z najwyższej półki.

Ona ma już 8,5 roku... A jeśli się rozwiodę i będę z nią sama? Wtedy też nie doświadczy jak wygląda normalna rodzina. Miotam się od decyzji do decyzji

Ale wtedy tlumaczysz jej, że czasem jest tak, że rodzice się rozstają ale ich stosunek do niej się nie zmienia. Wtedy mała wie, że czasem rodzice nie wychowują dziecka wspólnie. Że CZASEM tak się zdarza. Ale tu uczy się, że jak rodzina jest pełna to miłości też nie ma i żyje się jak nieszczęśliwi współlokatorzy. I że tak samo kiedyś ma funkcjonować jej związek. Ogarnij się.

Matko, co za bzdety. Takie nagabywanie ludzi z problemami na jakieś religijne spedy zamiast do profesjonalnej pomocy psychologicznej powinno byc karalne.