Wasz związek z praktykującym katolikiem? - Netkobiety.pl

Co do jednostronnych to nie jest takie łatwe. Najpierw jedna z osób musi potwierdzić swoje odejście od Kościoła czyli dokonać apostazji.
Nie rozumiem twojego samookreslenia jako katola, na razie z postu wynika że nie odstajesz od konserwatywnej części społeczeństwa.

Podpisuję się pod słowami Jesiennowiosennej, również nie mogłabym wyjść za katolika. Porozumienie na płaszczyznie intelektualnej jest dla mnie bardzo ważne, a niestety wydaje się nie do osiągnięcia pomiędzy osobą wierzącą i niewierzącą.

Mój brat wziął ślub z katoliczką i osobiście nie mogę pojąć jak sobie z tym radzi, zwłaszcza z „wychowaniem dzieci w wierze katolickiej”. Oboje zawsze chwaliliśmy sobie, że zostaliśmy wychowani w wolności i to do nas należał wybór światopoglądu, tymczasem on funduje swoim dzieciom indoktrynację w jednym „jedynym słusznym” kierunku od samego urodzenia. Twierdzi, że to jak ze świętym mikołajem, że jak będą starsze to zrozumieją, ale ja jakoś nie kupuję tej wersji (patrząc po statystycznych efektach tego zabiegu;)

Ale ja nie chcę się na nikogo kreować czy chwalić jakimiś "przygodami". Niektóre rzeczy z przeszłości żałuję. Nie chcę się też licytować w byciu bardziej prawdziwym. Nie o to chodzi, albo mnie źle zrozumiałeś albo jednak ja coś w pierwszym poście spieprzyłem jeśli chodzi o ton wypowiedzi.

Nie jestem katoliczką, nigdy nie byłam ochrzczona. Wzięłam jednostronny ślub z katolikiem w kościele bo mu na tym zależało a mi było wsio ryba. Chciałam, żeby był szczęśliwy.
Mieszkaliśmy przed ślubem razem, byłam (i jestem) zdania, że lepiej zobaczyć, czy pasujemy do siebie niż potem szarpać się i rozwodzić. Nie wiem jak mąż to poukładał sobie w spowiedziach itp. Nie znam się na tym (swoją drogą wydaje mi sie to trochę zboczone opowiadać facetowi w sukience o swoim życiu łóżkowym, no ale ja się nie znam).
A nawet chodziłam na nauki przedmałżeńskie ale był czad, szczególnie gdy świeży zakonnik opowiadał o antykoncepcji i pożyciu małżeńskim. Im bardziej nam było wesoło tym bardziej on był zakłopotany
Antykoncepcja - mąż na początku namawiał mnie na kalendarzyk małżeński - mamy syna i córkę z tego kalendarzyka. Miałam niezły ubaw. Potem poszedł po rozum do głowy (został do tego popchnięty szantażem) i stosujemy inne formy antykoncepcji - totalnie niekościelne. A swoją drogą i tak biorę pigułki.
Wychowanie dzieci - nie przeszkadzam mężowi i jego rodzinie wychowywać dzieci w duchu katolickim. Teściowie mieszkają po drugiej stronie Polski, a mojemu mężowi nie chciało się użerać z dziećmi w kościele to teraz chodzi sam. Religii też nie chce z nimi odrabiać i dzieci mają dziwnie poodrabiane lekcje bo nie znam oficjalnej wykładni Biblii i innych tam takich książek, więc mają jak mają. Katechetki są moimi koleżankami z podstawówki i liceum, i przymykają na to oko. Dzieci są ochrzczone i były w komunii, syn nie poszedł do bierzmowania bo nie chce.
Więc jak widać luzik.

Czyli póki co przeważają opinie niechętne kościołowi i katolicyzmowi, (ciekawe czy można je rozciągnąć na całe chrześcijaństwo albo ogółem stosunek do religii instytucjonalnych) a ewentualny związek z katolikiem jako jakaś dodatkowa kość niezgody mogąca lub ewentualnie nie mogąca być przełamana. Początkowo chciałem zatytułować wątek po prostu "z katolikiem", ale teraz w użyciu popularne jest rozróżnienie. Ja większość życia chodziłem do kościoła, ale momentami tylko z przyzwyczajenia jednak ostatecznie bardzo rzadko opuszczałem msze, miałem krótkie okresy gorliwsze, ale sądzę że w znacznej mierze wynikało to z młodzieńczej emocjonalnej religijności. Dużo czytałem, ale skupiałem się głównie na literze prawa, mniej na osobistej moralności, więcej na patrzeniu na religię pod kątem cywilizacyjnym, kulturowym, zagadnieniach historycznych, inspirowaniu się poszczególnymi postaciami czy śledzeniu / braniu udziału w aktualnych debatach. Jakiś czas temu miałem bardzo bolesne przeżycia z kobietami (rozstania, odejścia, nagłe zwroty akcji są wpisane w prozę życia). Postanowiłem bardziej skupić się na osobistej wierze, chodzić częściej do sakramentów, a osobistą wiarę traktować bardziej szczerze. Od tego czasu spotykając się z kobietami raczej trafiałem na te wypowiadające się szyderczo albo ironicznie jak przyszło do rozmowy na te tematy "co? i co i może jeszcze do kościółka chodzisz co tydzień" itd, ja staram się nie naśmiewać z czyjejś niewiary albo innej wiary, patrząc na świat wokół myślę że nawet bym chętniej zaakceptował jakąś niekatoliczkę chrześcijankę biblijną jak dziewczę co spowiedź traktuje jako "raz do roku mówię co złego zrobiłam i tyle, przecież chodzę przed świętami do spowiedzi, zasługuję na wybaczenie". Dlatego też założyłem ten temat by skonfrontować punkt widzenia płci pięknej choćby i na anonim forum.
SonyXperia, ja lubię siadać na chórze, drażni mnie świetoszkowatość.

Powiem tak - sam fakt wiary chłopaka by mi nie przeszkadzał. Jeśli chce chodzić do kościoła, czytać Biblię, spowiadac się to droga wolna. Nawet na ślub kościelny że względu na niego bym się mogła zgodzić, no problem.
Natomiast są aspekty wiary katolickiej czy też jej wpływu na zycia/ związek które by mi przeszkadzały. Np antykoncepcja, seks przed ślubem, mieszkanie razem przed ślubem - ja mam w tych kwestiach podejście nie katolickie zdecydowanie. Tak samo wychowanie dzieci - niechętnie podchodzilabym do chrzszczenia i komunii dzieci. To są dla mnie rzeczy dość ważne więc szczerze wątpię że związałabym się z praktykujących katolikiem. Wierzę natomiast ze są takie "mieszane" pary którym udaje się wypracować kompromis

Jestem niewierząca i zupełnie nie wyobrażam sobie związku z osobą wyznającą jakąkolwiek religię. Mam negatywny stosunek do religii jako takiej i chociaż nie przeszkadza mi religijność u koleżanki/kolegi czy znajomego z pracy (o ile nie musiałabym o tym ciągle słuchać), to nie weszłabym w związek z osobą wierzącą i praktykującą, a nawet chyba nie nawiązałabym z nią bliskiej przyjaźni. Po prostu mielibyśmy/miałybyśmy zbyt różny system wartości i sposób myślenia.

Myślę, że związek osoby religijnej z niewierzącą, ale po prostu obojętną wobec religii jeszcze mógłby się jakoś udać, ale jeśli już ta niewierząca strona związku ma nastawienie "anty", to nie widzę tu szansy na powodzenie.

I w szkole będzie miał do przodu. Ocena z religii do średniej. Jak się będzie słabo uczył, to może coś wyciągnie w górę

Tak mi się przypomniała pewna historia sprzed lat dawnej koleżanki. Miała być chrzestną. Problem polegał na tym, że musiała mieć zaświadczenia, jakieś tam, nie pamiętam, coś po spowiedzi, a ona żyła wtedy w konkubinacie z rozwodnikiem. Seks oczywiście uprawiali, gumek używali Czyli całe spektrum grzeszenia. Prawie. I powstał problem. Co z tym fantem zrobić. Bo ona uczciwą dziewczyną była. Więc ustaliłyśmy, że pójdzie do spowiedzi, ale nie będzie sobie robić kpin, tylko powie wprost, szczerze jak jest. I poszła, i powiedziała, ze jest taka sytuacja, że jej z tym wszystkim nie po drodze, ale no.. jest jak jest, rodzina oczekuje itd. I zaświadczenie dostała. Da się? Da się
I to by było na tyle w sprawie praktykowania, rozgrzeszeń, i co tam jeszcze jest.

Miała. Chodzi o to, że ona nie chciała przystępować do "fałszywej" spowiedzi. To był bardziej szacunek dla tradycji, w której została wychowana niż prawdziwa wiara. Dla duchownego nie miało to żadnego znaczenia. A więc co tak naprawdę się liczy? Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi.

Nie żyjemy w kraju katolickim a w kraju świeckim. Co więcej, żyjemy w kraju, w którym mniejszość fanatycznych katolików próbuje narzucić większości swoje prawa. Jeśli człowiek nie wierzy, nie jest katolikiem, to chyba proste.

praktykujący katolik w niczym mi nie przeszkadza, więc to nie jest żadna realna przeszkoda. Fanatyczny już owszem. Ale fanatyzm jest ciężki bez względu na wyznawaną religie a nawet i bez religii. Równie nie do zniesienia są fanatyczni ateiści, którzy uczynili niemal cnotę ze swojej niewiary. Także wszystko zależy od człowieka a nie religii jako takiej.

Są śluby cywilne i cmentarze komunalne. A dorosły człowiek może się ochrzcić w każdej chwili, jeśli tylko sam zachce.

To nie do końca jest taki sam ślub, wydaje mi się że wierząca dziewczyna po prostu skreśli takiego chłopaka.
Pozwolisz, że zapytam z ciekawości, czy sama przyjęłaś jakieś sakramenty ?

Tylko na papierze.

Wiara jest zmienna, a przynależność do kościoła stała.

A w drugą stronę uważasz inaczej? Jaka to różnica?

A faceci bardziej fanatyczni

Podobno. Tak się mówi. Ja nie zauważyłem. Może wynika to z większej emocjonalności. Taka to i wiarę będzie traktowała emocjonalnie to ją i prędzej do kościoła przyciągnie ładny głos jakiegoś księdza, a inna np będzie bardziej skora do wróżb, horoskopów, senników czy spirytyzmu.

Tak, liczy się dobro dziecka. Ale nie potrzebuję być chrzestną aby być cudowną ciocią dla siostrzeńców, czy bratanków.

To nie jest hipokryzja, to że ktoś nie wierzy nie oznacza, że ma za sobą od razu palić mosty. Jaruzelski też nie wierzył przez kilkanaście lat, a na koniec się nawrócił.
Swoją drogą to ta cała apostazja, to jest chyba wymysł lewaków aby atakować obyczaje narodu.

Witaj drogi Katoliku!

Lecąc prosto z mostu (bynajmniej nie w celu szybkiego zakończenia życia), nie związałabym się z Tobą, czy inną osobą dla której ważny jest ślub i chrzest przyszłych dzieci. Jestem niewierząca, dlatego odrzucam ślub kościelny (również mieszany), głównie z dwóch powodów:
-brak możliwości dotrzymania przysięgi, składanej podczas udzielania, sobie nawzajem, ślubu
-gdyby pojawiły się w takim związku dzieci, to chciałabym mieć wpływ na ich wychowanie, co ślub i chrzest mocno ograniczają
Do tego dochodzą problemy dnia codziennego i robi się zaplątana sytuacja.
Rozumiem też perspektywę osoby wierzącej i chęć stosowania się do zasad Kościoła, ponieważ wchodząc w związek ze mną musiałaby ponieść spore wyrzeczenia.

Patrząc w szerszej perspektywie (i w statystyki), na pewno w Polsce jest wiele kobiet, które byłyby usatysfakcjonowane związkiem z praktykującym katolikiem. Same również są wierzące. Nic tylko wybierać.

Niesamowite, jak ludzie, którzy podobno czują się atakowani przez określenie „katol” (którego to słowa nigdy nie słyszałam od kogoś innego, niż sami katolicy) sami atakują rozmytym i nic nie wnoszącym określeniem „lewak”.
Mi też wszystko opadło po bełkocie Mystery, niestety po takich wypowiedziach nie ma już dalej dyskusji.
A żeby nie było offtopu - z pewnością ciężko jest zbudować związek, kiedy jedna ze stron odmawia drugiej pełnoprawnej tożsamości narodowej;)

Nie umiałabym być z kimś mocno wierzącym, fanatyzm nigdy nie jest dobry. W liceum poszłam na kawę z chłopakiem, który mi zrobił mini wykład na temat tego, że każde małżeństwo powinno być zawarte przed księdzem i oczywiście obowiązkowo dzieci. Więcej się nie spotkaliśmy Nie byłabym w stanie na dłuższą metę wytrzymać takiego moralizatorstwa i traktowania mnie jak jakiejś bezbożnicy.
Co do apostazji to się zastanawiam, bo nie zamierzam ponosić konsekwencji decyzji moich rodziców, którzy zanieśli mnie do chrztu, bo "tak wypada", a ja nie miałam nic do gadania. W prawie jest tak, że umowa jest nieważna, jak nie było świadomego oświadczenia woli. W przypadku niemowląt tak właśnie jest. Rodzice powiedzieli coś za mnie, a ja teraz zostałam katolikiem "na zawsze". Do bierzmowania też poszłam raczej pod presją, bo jak ktoś nie szedł to katechetka zaraz do niego miała wielkie pretensje. Może jak stary proboszcz odejdzie (bo obecny udzielił mi komunii i bierzmowania, więc byłoby mi głupio), to przejdę się z wnioskiem, bo rzeczywiście się czuję trochę jak hipokrytka będąc w instytucji, której zasad nie wyznaję od paru ładnych lat. A i nie jestem lewaczką- wręcz przeciwnie.

Myślę, że twój problem jest trochę na wyrost w tym sensie, że większość osób nie przejmuje się twoimi dylematami. Oczywiście nie oznacza, że to jest dobrze, mogą to jednak robić nieświadomie nie zdając sobie sprawy z "wagi rzeczy" ale równie dobrze mogą świadomie żyć w hipokryzji. Wiele jest takich sytuacji jak opisane, gdzie ludzie robią coś "żeby wyglądało" i jest w tym kłamstwo. Wielu ludzi jest konformistami. Trzeba też sobie zdawać sprawę, że wiele osób świadomie walczy z wiarą, bo są tzw. antyteistami (nie są ateistami - ateista nie walczy z wiarą) z definicji i osoba "poszukująca" musi być bardzo mocna w sobie jeśli postanawia wystawić swoje poglądy na widok publiczny. Tu niestety nie znajdzie chyba potwierdzenia swoich przekonań ale raczej w życiu i przez osobisty kontakt z Bogiem. Sam pamiętam jak dyskutowałem kiedyś z takim antyteistą, byłym księdzem, wykładowcą filozofii na poziomie akademickim. Bardzo usilnie obalał on argumenty związane z wiarą ale wszystko budował na jednym, ale wg. mnie nieprawdziwym założeniu, którego nie można udowodnić, a wręcz przeciwnie, dzisiejsza nauka pokazuje coś odwrotnego, że nie było ono słuszne. Gdybym był bardziej świadomy wtedy, to bym dyskutował z nim o powodach tego co się w jego życiu stało (jak był księdzem podobno głosił płomienne kazania), może to była kobieta? Zawsze się pojawia jakaś pokusa i on jej uległ. W rezultacie tych dyskusji wiara tych co wcześniej wierzyli się umocniła (bo potrafiliśmy "logicznie" słuchać) a ci co nie wierzyli, za pewne nie zmienili zdania.

O sobie i moich związkach z kobietami, niewiele mogę powiedzieć w kontekście tytułu tematu.
Bo, tak myślę, że w założeniu, miał zabrzmieć pejoratywnie?
Jeśli nie mam racji, proszę mnie oświecić.
Matka była zdeklarowaną katoliczką o niebywałym poczuciu humoru i dystansem do samej siebie.
Ojciec, zatwardziałym od tuż powojnia, zatwardziałym ateistą, komunistą i bezbożnikiem w jednym.
Ślubem kościelnym połączeni.
Wszyscy my, ich dzieci, sakramenty wszystkie (poza ostatnim namaszczeniem, oczywiście - jak dotąd), otrzymaliśmy.
Czyli, życie i tak, jak to życie, koryguje pewne rzeczy. Te, z tymi sprawami dotyczącymi spraw wiary lub jej braku, również.

Jednym z największych oporów jakie spotkałem (także ze strony kobiet uważających się za katoliczki) to kwestia seksu przed ślubem. Ja tego już zasmakowałem już dawno temu, ale nie uważam by to było dobre i godne. Tak samo nie jest dla mnie kluczowa kwestia dziewictwa kobiety (biorąc pod uwagę statystykę nawet się tego nie spodziewam), ale chęć wytrwania lub przynajmniej uszanowania decyzji. Tego nie rozumiem jak kobieta w pewnej fazie chodzenia ze sobą lub narzeczeństwa z premedytacją dąży do "przetestowania" faceta (oczywiście w drugą stronę tak samo to działa, a myślę że i częściej). I nie piszę tu o działaniu pod wpływem impulsu, podczas chwili, np chwile podniecenia podczas wspólnej wycieczki, ale właśnie działaniu rozmyślnym, planowanym, z premedytacją. Może obawia się że ma małego czy niesprawnego? Jednak takie kwestie jak temperament można wyczuć będąc ze sobą, podczas rozmowy, kłótni, intensywnych emocji i w chwilach bliskości (co nie oznacza od razu stosunku).

Przeglądając to forum spotkałem się z opowieściami gdzie na ogół facet narzekał, że dziewczyna (bynajmniej nie dziewica) pod wpływem jakiejś lektury, nauki, przeżycia nagle postanawia wytrwać w czystości. Komentarze często był by spróbować ją przekonać lub "złamać" za jakiś czas, najlepiej 2, 3 miesiące. Pewnie umiejętne wyczekanie w takich przypadku zadziała, ale wtedy na ogół kobieta (ew druga strona) budowała swoje postanowienia na jakimś nietrwałym, chwiejnym bardzo mocno emocjonalnym fundamencie, a to przeminie jak moda na jakiś kolor włosów czy ulubioną piosenkę. Czy jak się kogoś naprawdę kocha i chce się przekonać czy ta osoba na pewno jest tą wybraną (a temu służy okres narzeczeństwa jak ja to rozumiem) to dąży się do tego by ta osoba robiła coś wbrew własnej woli, potem żyła w dodatkowym poczuciu winy, wbrew sobie i sumieniu, z dodatkowymi dylematami?

Trzeba grzeszyć naiwnością, aby wierzyć że temperament czy libido jest sprawą stałą. Cóż po ewentualnych próbach, w różnorakich pozach i ekscesach seksualnych, jak wahanie hormonów, tabletki anty, czy zwykły antydepresant, może namieszać w libido i to nie mało, i gdy proporcje pożycia się nagle się odwrócą tak namiętnie testowane przedmałżeńską, to nagle kilka miesięcy czy lat rozwód nawet gdy jest dziecko i kredyt na sto lat? Seks jest bardzo ważny, ale jest on dodatkiem i wypełnieniem, i nie da się jego częstotliwości, zaplanować na całe życie, bo libido jest zmienne, i są inne sprawy jeszcze które odwracają o 180 stopniu w lepszą lug gorsza stronę, ot choćby depresja i antydepresant i nawet po kilkumiesięcznej kuracji gdy zapomina się o depresji i odstawia lek, poprzednie libido czy sprawność seksualna może nie wrócić przez długie lata, naiwny ten kto planuje wszystko z dokładnością, bo nic w życiu nie ma jak my chcemy, tylko jak Pan Bóg chce.

Wystarczy usiąść narzeczonemu w spodniach na kolanach, i pocałować go namiętnie w usta, i już będzie wiadomo, czy jest "sprawny" i czy mikrus, czy maczuga, czy raczej standardowy "okaz".

Przerażają mnie święte osoby aż nadto, bo świętych nie ma, i jest spowiedź, więc jak ktoś regularnie nie grzeszy a nie da się dotknąć nawet palcem przed ślubem to już dewocja, ale nie wie co gorsze, jak patrzeć w drugą stronę, gdy pojawiają się wątki, seks to sport, czy porno jest lepsze od seksu, masturbacja która nie służy jako wentyl bezpieczeństwa i jest wykonana tylko wtedy gdy już rozum z podniecenia odbiera, a praktykowana dla zabawy, jako rozpusta, a nie potrzeba, wszelkie zabawki aby wzmocnić doznania, które nawet druga osoba nie może dać, gdy liczy się tylko przyjemność seksualna i nie ważne czy z kimś czy solo, i aby owe doznania były jak najsilniejsze. Patologia pogania patologię.

Fatimie Matka Boska powiedziała, że najwięcej w piekle będzie osób nieskromnych seksualnie.

Bardzo ładnie napisane. Religia nie wymaga od nas nic więcej poza przestrzeganiem zasad, zasad które powinien przestrzegać każdy moralny człowiek.

Włochy de facto nie są silnie katolickie już od dłuższego czasu. Praktykujących jest tam bardzo mało, mniej niż w Polsce a obyczaje są dużo bardziej liberalne - chociażby Twój przykład z aborcja.

Pewnie jest tak jak piszesz, ale to własnie te "medialne" tematy wywołują najwiecej emocji. Gdyby w Polsce nauka religii odbywała sie poza szkołą, antykoncepcja "dzien po była" dostępna jak witamina C, w szkole na lekcjach WDZ 11 latki cwiczyły zakładanie prezerwatywy na banana,  aborcja była dla kobiet dostępna jak szczepienie p. żółtaczce a to nikt by takich wątków nie zakładał. To właśnie te przyziemne, codzienne tematy wzbudzają emocje i pytania o życie z katolikiem. Jakos w wiekszość krajów ich mieszkańcy nie muszą żyć w obłudzie lub dokonywać dramatycznych wyborów miedzy światopoglądam napędzanym wiarą a realnym życiem. To polski kościół katolicki spłycił wiarę do spraw okołoseksualnych. Czy w równym stopniu kościół walczy o miłość blizniego, szacunek do rodziców? Czy 7 grzechów głownych nie stało sie dniem codziennym polskiego duchowieństwa. Iluż to można spotkać szczupłych księży, ktorzy po swojej parafii poruszają sie pieszo, nie grzmią z ambony "przeciw komus" zamiast "za kims".
"Jeśli ktoś jest homoseksualistą i poszukuje Boga oraz ma dobrą wolę, to kim ja jestem, by go osądzać" - usłyszymy takie słowa w polskim kościele?
"Ile mam zapłacić za mszę, aby odczytane zostało podane przeze mnie imię? Nic, zrozumiano? Nic" - usłyszymy takie słowa w polskim kościele?
"Nie należy wyznaczać opłat za sakramenty" powiedział papież Franciszek w czasie porannej mszy w kaplicy Domu świętej Marty w Watykanie. Papież zaznaczył, że nie należy ustalać "cenników", a datki należy dawać tak, by nie było wiadomo, ile wynoszą.
Jakoś papież Franiszek potrafi przeprosić za grzechy pedofilii wsród duchowieństwa a polskie duchowienstwo traktuje ten temat jako atak na koscioł a rachunek sumienia, żal za grzecfy, postanowienie poprawy, szczera spowiedz i zadoscuczynienie jest mu obce.
Podbijam więc teze - polski katolik nie ma obecnie wiele wspolnego z resztą światowych katolików na tej samej zasadzie jak polski kosciól katolicki nie ma wiele wspólnego z rzymskim kościołem katolickim, tylko czekac aż episkopat ogłosi schizme i wybierze własnego papieża.

Ja ogólnie uważam, że gdyby Kościół popatrzył realistycznie na swoje 30% polaków i przystosował swoje nauczanie do tego, żeby im pomóc, a nie narzucać swoją wolę całemu narodowi, to właśnie mógłby się skupić na czymś więcej niż seks.
A skupia się na nauczeniu pozostałych 70% czegoś, co i tak nic nie daje.
W efekcie są ludzie, którzy nie mają pojęcia, w co tak naprawdę wierzą, bo ksiądz nic nie tłumaczy.

Zacznę od końca. Co do ludzi nie wiedzących w co wierzą to jest kwestia w dużej mierze natury ludzkiej, większość ludzi ma tendencję do koniunkturalizmu, zagłuszania dylematów, nie są dociekliwi. Żyjemy w świecie niemal bez granic, są darmowe biblioteki gdzie można zapoznać się bezpłatnie z literaturą przedstawiającą każdy światopogląd, drążyć daną kwestie na ile tylko starczy czasu, kilkoma kliknięciami można zamówić dowolną płatną książkę, ewentualnie można ją ściągnąć za darmo / za grosze, jest masa materiałów w internecie, oficjalnych dokumentów, różnych polemik. Są fora, różne społeczności od ortodoksyjnych katolików po wojujących ateistów, można emailować z księżmi albo zwolennikami Dawkinsa. Ślepy katolik poprzestający tylko na tym co usłyszy w niedziele (albo gorzej kilka razy w roku) z ambony na kazaniu (a ci od kazań też są bardzo różni) to taki lustrzany odpowiednik wojującego gimbo-ateisty nie chcącego nawet skonfrontować swoich przekonań.

Co do wykładni KK to ona jednak nie może być relatywistyczna, na przykład aborcja staje się coraz łatwiej dostępna to mówmy że to nic złego, a jak stanie się za 100 lat z różnych powodów mniej dostępna to znowu zaczniemy nauczać o ochronie życia poczętego - to byłby brak logiki. Odnośnie rozłożenia akcentów i skupiania się przesadnie tylko i wyłącznie na godziwym / niegodziwym seksie to zgadzam się. To kwestia rozłożenia akcentów, pisałem o tym w poprzednim poście.

Czytając fora albo rozmawiając w realu ze znajomymi zauważyłem że w związkach katolik - niekatolik często poruszana jest tylko kwestia seksu przedmałżeńskiego. To można "przeboleć", a przecież są kwestie bardziej długotrwałe i ważniejsze. Kwestia ślubu, otwartości na dzieci, wychowania dzieci zgodnie z przysięgą, spojrzenie na nierozerwalność małżeństwa, stosunek do aborcji, in vitro, antykoncepcji, seksu małżeńskiego. Ja uważam, że te kwestie warto sobie już wyjaśnić na samym początku znajomości by potem nie było zdziwienia. Dochodzę do wniosku, że związek ludzi o odmiennych światopoglądach (i nie chodzi tylko o relację katolik niekatolik ani nawet ogółem stricte religijne) to będzie zawsze istny poligon, niekończące się pole walki.

Inna sprawa, drażnią mnie sugestie że jak ktoś za pewien (być może czasami nieosiągalny) ideał stawia wstrzemięźliwość przedmałżeńską to "od razu" pewnie ma kompleksy związane z małą lub niesprawną pałką, jest aseksualny, homoseksualny, skrzywdzony, impotent, małe libido czy inne cuda na kiju.