zdradziłem - Netkobiety.pl

Niedobrze to się robi czytając wypociny niektórych osób..to w innym wątku doradzacie kobiecie,by odeszła od męża,bo ten puszcza przy niej bąki i siedzi w domu przed tv zamiast z nią chodzić do teatru,a tu tłumaczycie faceta i usprawiedliwiacie zdradę..Może i zdrada to nie romans,ale osoba zdradzona ma prawo o tej zdradzie wiedzieć i zadecydować,czy wybaczy,czy nie wybaczy. Trzeba ponosić konsekwencje swoich czynów,a nie siedzieć cicho jak gówniarz i liczyć na to,że zdrada się nie wyda. Może zdradzona nie zostałam,ale jakiś czas żyłam w kłamstwie,bo wierzyłam,że partnerowi na mnie zależy i chce ze mną założyć rodzinę. Tak samo osoba zdradzona wierzy,że ma wiernego męża lub żonę,że ma udane życie. Autor chciał to sobie przemilczeć,ale nie dał rady.
      Dobrze,że powiedziałeś w końcu o tym żonie,teraz ona niech zadecyduje,czy ci to wybaczy,czy da radę to przepracować. Chociaż może być tak,że bez terapii się nue obejdziecie..

stek bzdur. nikt go tu nie tłumaczy i nie usprawiedliwia.

No i ok,zaraz napiszecie,że jestem zacofana bo nie uznaję nawet jednorazowej zdrady. I dobrze mi z tym zacofaniem. Osoba zdradzona ma prawo wiedzieć o zdradzie i świadomie zadecydować,czy chce być i walczyć o małżeństwo. Mąż zdecydował o zdradzie, a ona ma prawo decydować,czy chce być z mężem po tym wszystkim. I tyle w tym temacie ode mnie.

A to było się trudno domyślić, że będzie WYĆ jak jej o tym powiesz ? Uwłaczasz własnej inteligencji ? Trzeba Ci zachęty, żebyś walczył o to małżeństwo ? Mamy Ci kibicować ? Zrobić "meksykańską falę" ? Nikt nie jest idealny i bez skazy. Ale istnieje takie pojęcie jak "minimalizowanie strat", a Tobie jak coś już się przydarzyło to zamiast przełknąć tę żabę samemu to podzieliłeś się nią z innymi. No bo tak naprawdę nie tylko z żoną, bo to rzutuje teraz także na Wasze dzieci. To mamy Ci powiedzieć "trzymaj się" ? Nie znamy Cię na tyle, by stwierdzić w obecnej sytuacji, czy dla Twojej żony lepiej jest żebyście pozostali ze sobą, czy się rozwiedli. To nie jest prawda, że każdy zasługuje na drugą szansę.

Nie jesteś złym człowiekiem... nikt z nas nie jest idealny. Fakt... źle zrobiłeś, że jej powiedziałeś, ale widocznie tak miało być.
Teraz oczywiście musicie przeżyć okres"żałoby", ale wierzę że z każdym minionym dniem będzie coraz lepiej. Tylko wiesz.... Ty tam się nie mazgaj i dzielnie znoś wszystkie, WSZYSTKIE jej żale, płacze i obelgi. I trwaj. Nie wiem, czy jesteś wierzący, ale jest adwent... to wyjątkowy czas... idź do spowiedzi, zrzuć z siebie ten wór kamieni, który dźwigasz... to pomaga.
Trzymam za Was kciuki.

Jak jest super żona, super dom to nie widzę potrzeby zdrad. Natomiast jak nie gra coś to zupełnie inna sprawa.

się podpisuje.
Ta meksykańska fala mnie rozbawiła
Ale czytając Autora, rzeczywiście, trudno się oprzeć małej ironii.

Trzymam kciuki za jego malzenstwo. Szkoda, aby sie rozwaliło, bo było dobre. Zawsze jestem za tym, aby naprawiać, co się zepsuje, bo wyrzucić zawsze się zdąży.

Powiem jak facet. Nie trawię gości, którzy zdradzają.
Masz pytania o szansę..? Kolego, spierd... wszystko. Nie będzie jak dawniej.

Coombs odpowiem ci w wielkim skrócie - spier.... dopowiedz sobie resztę.

Mówienie, że powiedzenie partnerowi o swojej zdradzie jest tylko zrzuceniem z siebie winy jest uproszczeniem ponieważ w związku często są różne dysfunkcje, których sobie nie uświadamiamy. Powiedzenie o zdradzie pozwala je przepracować. Zauważyć co było nie tak. Jeśli jest wybaczenie (to trudny i długotrwały proces) to można między sobą zbudować coś nowego, chyba bardziej dojrzałego, choć już nie tak niewinnego. Pamiętam tutaj wypowiedzi forumowiczki, która po zdradzie męża chodziła z nim na terapię. Bo procesie wybaczenia skupiła się na naprawie relacji w związku, co było prawdziwym problemem w tym momencie, ponieważ mąż już nie angażował się w ich relację.

Nie wiem jak to jest w przypadku autora, jakie były rozmowy, czy nastąpiło uświadomienie w kwestii wcześniejszych dysfunkcji w związku i świadomość konieczności ich obopólnej naprawy?

Nierozumiem też dlaczego na poważny i prawdziwy problem autora jest tutaj tyle "prostackich" odpowiedzi, które nic nie wnoszą do tematu gdyż autor pisząc o zdradzie doskonale zdawał sobie sprawę ze swojego czynu już od momentu napisania tutaj. Najprosciej oczywiscie "poczuc sie lepiej" czyims kosztem ale pisanie "o rzeczach oczywistych" jest tylko "pustą paplaniną" albo "poniżaniem przez wyśmiewanie osoby tutaj słabszej" co jest przejawem agresji słownej, która to jest wynikiem jakiś naszych własnych zagrzebanych problemów.

Gdzie jest analiza sytuacji w małżeństwie autora, gdzie są kwestie zachowawcze oraz inne kwestie pomocne w rozwiązaniu problemu?

Autor postanowił powiedzieć prawdę, nie przewidując skutków ale czy umiały żyć ze skutkiem wiecznego kłamstwa? jak żyją inni, wielu w jego otoczeniu, z czym się nie zgadza i co zaobserwował podczas wyjazdów jak się ludzie zachowują poza domem. Dziś wśród wielu ludzi króluje właśnie kłamstwo, które zagrzebuje prawdziwe problemy w relacjach. Ludzie żyją obok siebie, są sobie obcy, egoistyczni i nie mają w tym żadnego opamiętania.

Nie widzę też, aby autor był obojętny wobec tego co zrobił a co uważa za złe. Nie chciał z tym żyć i nie chciał, żeby go to przez cały czas ciągnęło na dno. W przeciwieństwie do niego wiele jest osób, które nie widzą już nic złego w tym co robią, co utrwalają potem przez wiele lat. Jakoś też mnie nie dziwi chęć budowania relacji na prawdzie. To czyny człowieka ranią, jego postępowanie. Świadomość tego co się wydarzyło i tak jest niewerbalnie przekazywana partnerowi i ma wpływ na atmosferę w związku. Okłamując drugą osobę w pewien sposób ją ubezwłasnowalniamy. Nie pozwalamy jej zobaczyć jacy naprawdę jesteśmy i nie pozwalamy na wybór czy z taką osobą chce ona być. Pierwotne kłamstwo jest w ten sposób powielane na całe dalsze życie. Żyjemy w kłamstwie i bardzo często z tego powodu nasze sumienie oraz wrażliwość ulegają stępieniu.

CudownaInaczej; Doświadczony Daro - dziękuje za "jakiś" pozytyw.
Jest mega ciężko. Mega - dla obojga stron.
te dni tak się dłużą... proponowałem terapię - ale nie chce, sam idę teraz środę. Mówi, że musi sobie to poukładać, przemyśleć ok. Chociaż jest to ciężkie.
To co się teraz dzieję - to jest tylko moja wina; ona nie ma z tym nic wspólnego.
Cześć.
większość z was się naśmiewa ze mnie - że taki, sraki i owaki, że jak zdradził raz to będzie łatwiej i drugi. itp, itd. Tylko co takie gadanie wam daję...

Marnie to widzę.Zraniłeś ją bardzo.Jak mogłeś jej o tym" zdarzeniu" powiedzieć?! Myślałeś,że jak jej powiesz o tym będziesz bohaterem? ,,Że Cię pogłaszcze po głowie i powie ok,że jesteś taki lojalny?! Skoro zdradziłeś,nie powinieneś jej o tym mówić,minęło przecież kilka m-cy,a żonie nawet przez myśl nie przyszło,że mogłeś ją zdradzić.Biedna.....doznała szoku.Z pewnością przeżyła traumę.Zachowałeś się (sorry) jak dupek!!!!!Prawdziwy mężczyzna tak się nie zachowuje.Teraz jak pies z podkulonym ogonem oczekujesz przebaczenia.Zgotowałeś najbliższym straszne piekło.I warto było?! Tu nie ma żadnego usprawiedliwienia,że alkohol itp.....Życzę Tw żonie,żeby spotkała uczciwego mężczyznę,który ją nigdy nie znani.A Tobie życzę,żebyś zaczął myśleś głową.

Ja tez wcale nie potępiam autora za wyznanie prawdy. Sama też chcialabym wiedzieć a nie grać w jakiejs falszywej sztuce.

A chciałybyście, by ogłaszano alarm bombowy w Centrum Handlowym za każdym razem gdy potencjalny zamachowiec wchodzi kupić mleko.?
Bo to codzienność  o której nie wiecie.
To fałszywa  sztuka, że żyjemy bezpiecznie i robimy świąteczne zakupy czy nie?
Wydaje mi się, że trzeba znać miarę rzeczy, zwłaszcza jak są dzieci, rodzina. I intencje autora mają znaczenie.

Dokładnie Bullet- i analizowane są różne dane.. szerokie sprawdzanie systemu..
To w sumie jedyna korzyść

Jeśli inicjatywa wyszła od zdradzającego, to również żonie pokazuje, że traktuje sprawę poważnie, nie starając się ani umniejszyć swojej winy, ani tym bardziej jej zbagatelizować. Pomijam przy tym rolę terapeutyczną, która rzecz jasna jest tu celem nadrzędnym.

Bacha, to moze Ty teraz znajdz kochanka, skoro tak wam to służy? I od razu męzowi powiedz..;) Trolling chyba średnio zabawny..

A ja fałszywe emocje. Bo albo boli jak cholera, albo jest super. I dla jasności- wiem, że może być super, ale wtedy nie boli jak cholera, a entuzjazm trąci albo trollem albo całkowitym pomieszaniem emocji. Ale to tylko moje odczucia, nie musisz się przejmować. Nie było złośliwości, tylko niedowierzanie

Mogłeś mieć stały romans. Długi najlepiej. To zupełnie co nas innego niż pojedynczy skok w bok. Piszę poważnie. Żona by inaczej do tematu podeszła.

Twoim błędem było przyznanie się do zdrady. Teraz przyjdzie zapłacić za błąd. Jest jeszcze szansa na uratowanie małżeństwa ale musiałbyś zmienić swoją pozycję, na co chyba trochę późno.

W każdym bądź razie musisz zmienić nastawienie:
- zdrady nie żałujesz,
- tamta kobieta była atrakcyjna i miala właśnie w sobie to co żonie brakuje,
- nie błagasz, nie prosisz, nie robisz z siebie psa z podkulonym ogonem,
- żyjesz tak jakby tematu nie było,
- pokazujesz żonie, że możesz żyć sam a ona nie jest ci do by życia potrzebna,
- jeśli jest seks jeszcze u was to bierzesz żonę mocno i dominująco a po wszystkim mówisz jej że było mi średnio i ma się poprawić,
- robisz listę rzeczy, która nie podoba ci się u żony i wytykasz jej słabości,
- masz zrobić zmianę pozycji w związku - z pozycji winnego, przejdź do pozycji pewnego siebie mężczyzny co nie żałuję swoich decyzji.
- masz żonie wmówić że skoro ja zdradziłeś to jest to jej  wina i jej braków
- z dziećmi spędzasz czas podkreślając jak ważny jest ojciec w domu,
- na bieżąco, na ulicy koniecznie zerkaj za innymi kobietami,
- delikatnie flirtuj z innymi kobietami przy żonie, np. z kasjerka na zakupach albo najlepiej z ładna ekspedientka w sklepie odzieżowym,

Powodzenia.

Nie mam pojęcia po co żonie o tym powiedziałeś?
Po to żeby cierpiała?
Pomogło ci to w czymś ?
Zdradziłeś to trzeba było cierpieć a nie żone na to narażać i dzieci tym samym.
Jesteś idiotą.... zniszczyłeś jej życie tym wyznaniem... a tak ty byś miał tylko zniszczone przez tą zdrade.

Nie jestem obrzydliwy. Wręcz przeciwnie, całkiem interesujący.

Zdaje się, że jako jedyny dałem człowiekowi konkretne rady jak wyjść z tej trudniej sytuacji. Inni forumowicze jedynie potepili jego zachowanie, skrytykowali i obrazili. Nie po to na forum się przychodzi. Niektórzy z was są bezużyteczni na forum.

Masakra. Traktowanie tak drugiego człowieka to jakiś dramat.

A potem są teksty o tym, że on przecież kocha. A to, że uderzy to nic. On KOCHA.
Analogicznie tutaj. On kocha. Żonę ma za najgorszą, ale kocha.

To może wypada coś z tym zrobić, bo nie na facetów to działa.

No może czasem i tak, ale ja raczej obstawiam, że 90% przypadków u facetów, to jest po prostu problem ze zdobyciem nowej partnerki.

Potraktuj Wasze rozmowy jak bomby do rozbrojenia. Nie potrafię tego inaczej opisać. Ale ja tak odbieram takie sytuacje i w ten sposób je rozwiązuję. U mnie to działa.

Po co się z nia przerzucasz na takie argumenty? Ona ma rację. Jesteś taki, siaki i owaki. A ona jest niezmiennie piękna, mądra i dobra (bez ironii).

Racja, Ty zdradziłeś. A ona jest najlepszą kobietą świata.

Następuje u niej dalsze przetwarzanie danych a Ty dyskutując z nią i przepraszając ciągle nie polepszasz swojej sytuacji. Mów jej o niej pozytywne rzeczy. Poszukaj metod na rozładowywanie agresji u ludzi i zastosuj w swoim przypadku.

Zdradziłeś? Tak, zdradziłeś ale ona jest najmądrzejszą kobietą świata.
Tak, zdradziłeś, ale ona jest ... (i wpisz kolejną pozytywną jej cechę, ale PRAWDZIWĄ!)

Niestety, muszę potwierdzić, że są ludzie, na których metoda Herfiego działa. Ale spróbuj na razie mojej.

Nie zgadzam się z Tobą dwukrotnie. I w sprawie Mrooza, który okazał się dla żony niebezpiecznym przeciwnikiem- sooory- Pani pewnie liczyła na to, że niektórych rodzajów broni nie wyciągnie i się przeliczyła
I ws autora- logistyka Twojego rozwiązania go przerasta, raczej szybciej ocali rodzinę zginając kark. Mamy inne spojrzenie.

Autorze ! Widać po Twoich postach skruchę, żal i ... miłość do żony. To co zrobiłeś było straszne i okrutne... Wiesz czemu zdrada tak boli? Bo kobieta rozumie, że Twoja miłość nie była wystarczająco wielka by być wiernym, bo ją oszukałeś, bo w tamtym momencie pragnąłeś innej, bo postawiłeś dla obcej kobiety na szali swoje małżeństwo w jednym momencie... Jak to naprawić? Przede wszystkim wyspowiadaj się i połącz z Bogiem, który jest jedynym źródłem prawdziwej Miłości. Módl się za swoje małżeństwo modlitwą "Jezu Ty się tym zajmij" i cierp ! Tak, tak - cierp, bo tylko to udowodni teraz żonie Twoją miłość. Czułe słówka i serduszka może i działały przed zdradą, teraz mogą jedynie wkurzyć. Teraz musisz udowodnić, że się zmieniłeś i dla miłości potrafisz się poświęcać - nie ma innej drogi. Nawet jeśli to długo zajmie bądź cierpliwy, a odzyskasz serce żony, jestem pewna! Ona może krzyczeć, płakać, wyzywać, lamentować - pozwól jej na to, pozwól wyrzucać wszystkie negatywne emocje na zewnątrz, a sam ofiarowuj miłość - w czynach ! Zdobywaj się na poświęcenia ! Im bardziej cierpi tym bardziej udowadnia, że Cię kocha i w głębi duszy czeka na te gesty z Twojej strony. Życzę odwagi i cierpliwości ! Powodzenia !

Jestem żoną, która po 9 latach małżeństwa odkryła, że mąż ma "przyjaciółkę". Sama zauważyłam, że coś jest na rzeczy, błysk w oku, gdy o niej opowiadał, pełno smsów, niby służbowych, ale z dygresjami, że sporo o sobie wiedzą. To koleżanka z dodatkowej pracy, więc nie spotykali się często, kilka razy w mcu. Wywaliłam wszystko na wierzch, że wiem, co się dzieje, generalnie nie zachowałam się "z klasą", było dużo płaczu itd. I padło pytanie - co zaszło? Tym bardziej, że pojechali razem na służbowy wyjazd z noclegiem.
Mąż twierdził, że nic między nimi nie było poza flirtem, że dobiły go nasze problemy i chciał się dowartościować, że w pełni mnie rozumie, że źle zrobił... Że wyjazd był, ale spali w oddzielnych pokojach, że nigdy nie spotkał się z nią poza pracą.
Nie wiem, czy powiedział mi prawdę. Ale wiem, że gdybym wiedziała, że spali ze sobą, na pewno byśmy się wtedy rozstali, chociaż na trochę. I też nie jestem pewna, czy bym w ogóle chciała do niego wrócić. Nasze małżeństwo w tamtym czasie faktycznie było zaniedbane, z różnych przyczyn, także niezależnych od nas obojga.
Do tej pory to we mnie siedzi, gdzieś tam zaufanie zostało zachwiane i myślę, że długo jeszcze tak zostanie - na razie minął tylko rok.
W Twojej sytuacji mleko się rozlało, nie możesz cofnąć czasu. Chyba zostało Ci czekać na decyzję żony, daj jej dużo czasu i spokoju. Ja bym w tej sytuacji oczekiwała maksymalnego wsparcia, jeśli chodzi o dzieci, bo na pewno jest jej trudno wszystko ogarnąć. Jak już się pozbiera do kupy, to na pewno będzie jej łatwiej ocenić, czy Cię kocha i da radę jakoś to przepracować, czy nie da rady.

Dla mnie nie jest to oczywiste. Raz przeżyłam takie zauroczenie kolegą, mąż dużo pracował i nie miał dla mnie w ogóle czasu, nie mieliśmy jeszcze dzieci, co tu gadać, byłam młoda i głupia. Nie zaszło nic więcej poza flirtem, rozmowami itd. Być może dlatego w miarę łatwo "odpuściłam" mężowi, bo wiem, jak łatwo wpaść w taką pułapkę i wcale nie chodziło o sex, tylko o poczucie, że jest się dla kogoś ważnym, potrzebnym. Dostałam nauczkę na samym początku i od tej pory nie pozwalam sobie na takie zaangażowanie w relację poza związkiem.
Ale tu nie chodzi o mnie, tylko o żonę kolegi, który założył wątek.
Ona na pewno jest zmęczona codziennością, dwójka dzieci, praca, obowiązki itd., czuje, że poświęca całą siebie dla rodziny i człowieka, który potrafi dla 10 minut bzykania przekreślić całe wspólne życie. I czuje bezsens tego wszystkiego, obrzydzenie do siebie, do męża, zwątpienie, czy w ogóle jeszcze chce go oglądać. Jak sobie facet to uświadomi, to może będzie mu łatwiej ogarnąć temat. Grunt to nie naciskać, dać tyle czasu, ile trzeba i szanować prawo do negatywnych emocji tej zdradzonej strony. Bo ma do nich pełne prawo, powinna się wykrzyczeć, wypłakać, a wtedy przyjdzie czas na podsumowanie i decyzje.

a więc jedziemy na tym samym wózku. Ja już 9 miesięcy ale trzeba mieć siłe za dwojga. Czasem jest ciężej, czasem lżej. Niestety komunikaty które otrzymuję są tak sprzeczne że trudno się w tym wszystkim połapać. Nie wiesz czy ukochanej potrzeba miejsca czy też bliskości pomimo że dostajesz info że to już koniec itp. Jest trudno. Terapia pomaga - najlepiej aby 2 osoby chodziły wg mnie na indywidualną i wspólną. My trochę chodzimy ale żona coraz mniej chce walczyć bo twierdzi że ona "nie chce się leczyć bo nie musi". Chociaż ja z boku wiem (bo miałem dużo więcej sesji) że nie przepracowała jeszcze straty i emocji i niestety została gdzieś w potrzasku. Staram się pomóc ale jak wiadomo rada od zdradzającego to pewne iz skutek odwrotny. Najlepiej aby miała jakąś osobę (przyjaciółkę - tylko taką co wysłucha i nie doradza a daje bezpieczeństwo).

No cóż - mądry Polak po szkodzie - ale czy ktoś wierzy czy nie - dopiero jak się zobaczy ten obraz zniszczenia którego się dokonało to on naprawdę zmienia człowieka. Nie wiem czy byłbym tą sama osobą gdyby to nie wyszło i nie było takiego armagedonu. Sam bym do tego chyba nie doszedł - chyba że spotkał na swojej drodze już "mądrzejszego" kolegę.
Trzymaj się i nie poddawaj się - tak jak napisano - należy odciążyć możliwie od innych obowiązków i problemów aby ukochana mogła się skoncentrować na tym. Walka na wielu frontach tylko ją bardziej zniszczy.
Jeszcze trochę lat życia przed nami (zakładam) więc to będzie prawdziwy test miłości i poświęcenia bez oczekiwania niczego w zamian.
A dziecko - w moim przypadku dziecko pomimo iż mało mówi - wiem że cierpi równie mocno. I to jest straszne - dlatego jeżeli ktoś ma dzieci i się waha czy zrobić coś na boku - odradzam x10. Ich życie już na zawsze się zmieni.
W każdym razie idzie wiosna - więc trzeba podejść do tego z optymizmem. Jak się czegoś bardzo chce i do tego dąży (i nie jest się samolubnym a dba o drugą osobę i pokazuje swoje uczucie w każdym momencie i każdą postawą) to przy odrobinie szczęścia uda się przekonać że to jednak wielka miłość. A gdyby się już udało - to NIGDY nie można zapomnieć o tym okresie. Niech on z tyłu głowy przypomina piekło które zgotowaliśmy. A jeżeli przyjdą znowu pokusy - to trzeba po ludzku odejść. 1-wszy raz może i można uznać za błąd. 2-gi to już zwykłe ku*****

Zawsze powtarzam to samo....
Jak ktoś zdradzi...... to niech się nie przyznaje... niech sam cierpi... ale niech nie zadaje cierpienia tej drugiej osobie....

Autorze! Już wyżej widzę, że napisałam post, ale napiszę jeszcze raz innymi słowami. Zdradziłeś żonę przez pożądliwość ciała. Alkohol bardzo wzmaga ten naturalny pęd, który ma w sobie każdy mężczyzna czy tego chcemy czy nie. W małżeństwie trzeba szczególnie unikać wszelkich rzeczy które prowadzą do zdrad- np. unikać alkoholu, kiedy jest się samemu w delegacji, unikać głębokich rozmów z koleżankami, itd itd... Zdrada nie jest jednak podstawą do tego by małżeństwo sakramentalne się rozwiązało. Ono istnieje dalej i trzeba o nie walczyć. Niestety ludzie bez Boga nie poradzą sobie, bo ich serca są zatrzaśnięte. Do ich otwarcia potrzebne jest przebaczenie, którego uczy Bóg. Nie ma innej drogi. Nie poddawaj się, trzymam kciuki, czuję, że żona Cię w głębi duszy kocha, bo gdyby tak nie było, to spłynęłoby to po niej jak po kaczce, a tak nie jest... Bądź cierpliwy, ona musi dać Ci nauczkę. Pozwól jej na to i kochaj dalej.