Mąż nie wie czy kocha...Rozstanie czy trwanie ? - Netkobiety.pl

Może źle się wyraziłam. Na pewno będzie go kojarzyć, ale jako ojca ? Starszy syn pamięta jak było wcześniej, to trzyma jeszcze jakaś nitkę więzi. Ale tel raz na dwa tyg i jeden dzień w miesiącu niestety nie załatwi sprawy, a odkąd dzieję się to wszystko mąż coraz mniej spędza tutaj czasu.  Na tel młodszy jest jeszcze za mały. Ojca będzie widzieć 1 dzień w miesiącu. Prosiłam by tak jak kiedyś przyjeżdżał na dłużej , dla dzieci - powiedział że pomysli. Będzie wiedział oczywiście jak wygląda, będzie znał jego głos. Ale to nie jest ojcostwo... Żeby nie było plan był taki że wraca w tym miesiącu. Że będzie. Ale się wymiksował.

Może i przyznałbym Ci rację gdyby nie fakt, że znajomość mojego męża jest wirtualna. On nie znalazł sobie kobiety do życia tylko ma " przyjaciółkę " na łączach, z którą spotkał się prawdopodobnie 2-3 będąc w Polsce. Więc to nie samotność na obczyźnie, tylko prowadzenie dwóch związków na odległość. Jej tak samo jak mnie przy nim nie ma. Ale pewnie jest nowa, świeża i z nią nie ma obciążenia w postaci dzieci, kredytów i długów.
Stwierdzanie więc że takiej sytuacji by nie było zwłaszcza że na stronie są jeszcze dwa tematy o przyjaciółkach podczas gdy mąż jest w domu  jest na wyrost.

Ale tak, żałuję rozłąki. Żałuję wielu rzeczy na które pozwalałam w imię jego wolności lub samorealizacji. Starałam się nie wpływać na jego wybory. Zawsze mi było szkoda że nie zdążył się wyszumiec. Że wszedł w swój pierwszy związek nie znając innego życia. Zawsze mi się wydawało że tęskni za czymś innym. Więc w ramach rekompensaty spełniałam jego życzenia, i godziłam się na przykład na wyjazd.

Decyzja podjęta, za miesiąc się wyprowadzam i sprzedaję mieszkanie. Co raz to wychodzą nowe fakty z kurewną, kontakt nawet z dziećmi jest systematycznie urywany.
Tylko ... Jak poradzić sobie z żalem, bólem, odrzuceniem i zazdrością rozczarowaniem ?
Codziennie muszę się mierzyć z tymi uczuciami ...

Ale nauczyłas się czegoś z tego bana ?
Bo jeśli nie, to skończy się banem na stałe, i brakiem możliwości powrotu na forum.
Sądziłam, że docenisz drugą szansę ...

Nie Jaanno. Problem nie jest w wątku, tylko w Twoim podejściu do poszanowania zasad regulaminu forum podczas "wyrażania swojego zdania".
Oczywiście, że jeśli będą ku temu powody, Twoje konto zostanie zablokowane na stałe.
Cieszę się również, że kończymy już off topowanie. Mam nadzieję, że uda się ten stan utrzymać nie tylko w tym wątku.

Tu autorka. Przepraszam za pisanie z innego konta , ale straciłam wszystkie hasła do poprzedniego , łącznie z mailowymi  A pamięć szwankuje- musiałam założyć nowe konto. 
Aktualnie jesteśmy  z mężem w trakcie sprawy o separację.  Mąż w zamian pozew bez orzeczekania o winie zgodził się wyprowadzić oraz zostawić mi mieszkanie. Nie kontaktujemy się w ogóle,  nawet w temacie dzieci. Żyje swoim życiem. Ja pozornie akceptuje sytuacje.  Pozornie bo w głębi serca nie potrafię się z tym pogodzić i nie wiem jak z tym walczyć. 
To przypomina mi syndrom sztkokholmski .
Bo przecież w naszym małżeństwie nie było kolorowo. Bo przecież bardzo dobrze znam smak karania, kłamstw i manipulacji. Bo mój mąż zrobił naprawdę parę dużych świństw. Bo przeciez jest w zwiazku z inna kobietą. A ja mam żal że już nigdy nie będziemy rodziną.
Mimo że zostawił mnie kompletnie samą, z chorymi dziećmi,  długami i kłopotami. Mimo że wiem że ma cechy Piotrusia Pana i narcyza.
Ja Chodze na terapię   naprawiam siebie. Mam świadomość oczywiście że sama dołożyłam swoje kamyczki  do rozpadu małżenstwa . Z tym też ciężko się pogodzić.
Był czas gdy myślałam że już wszystko poukładałam, że idę dalej. Ale uświadomiłam  sobie że dalej nie potrafię się pogodzić z tą  stratą.  Jak z tym walczyć?

Dziękuje Cyngli, przeczytam koniecznie
Bardzo dziękuje za pomoc w odzyskaniu starego konta

Do autorki: Wszystko co opisujesz spotkało mnie, też zostałam z 2 dzieci, on też ściemniał i nie podejmował decyzji, też miał dość dzieci i chaosu który robią, też miałam takie myśli jak Ty - że po tylu latach jak tak można kogoś ignorować, ranić nie dbać, że trzeba walczyć, żal za rodzina, nasza rodzina itp itd. W końcu się wyniósł. Wiem jak się czujesz i jak to boli i jak cierpisz (może być gorzej np jak będziesz widzieć jego roześmiane foty z nową na FB na Seszelach, podczas gdy ty z gorączką siedzisz w domu z 2 chorych dzieci bez pomocy).  Wszystko to przeszłam i z mojego doświadczenia ci napisze:

Sama bez jego chęci, nic nie jesteś w stanie zrobić, żeby było jak dawniej. NIC. I nie warto ani minuty marnonwać na rozkminianie tego.

W końcu wszystko przestaje boleć, a ty znajdujesz nowe życie i szczęście w byciu samą z dziećmi lub kogoś nowego. To nastąpi, choć wydaje się, że to nigdy się nie stanie.

Zostawia Ci mieszkanie to jest plus!

Im szybciej skupisz się na dobrych stronach tego, że go nie ma np. możesz robić to co chcesz albo leżeć w łóżku do 12 z dzieciakami w niedzielę i czytać, tym szybciej to wszystko z Ciebie zejdzie. Czas który poświęcałaś na robienie rzeczy dla niego, myślenie o nim, kłotnie czy cokolwiek poświęć na siebie, swoje hobby, dbanie o siebie itp. Zaangażuj wszystkie możliwe znane Ci osoby do pomocy.

Przypomnij sobie siebie sprzed tego związku - co lubilas robic, jaka bylas i wroc do tego. Mi to mega pomoglo, bo sie okazalo ze dla zwiazku wiele poswiecilam i z wielu rzeczy zrezygnowalam. Pomysl czy Ty sprzed związku uwierzylabys ze bedziesz plakac po facecie dla ktorego Ty i jego dzieci sie nie liczycie kompletnie?

PS.
On może wrócić, bo sie w koncu zorientuje każdy następny związek prędzej czy później wchodzi w ten sam etap - obowiązki, praca, mało czasu dla siebie i jak nie zacznie pracy nad sobą to powieli schemat i w końcu dojdzie do wniosku, że mógł zostać z Tobą, bo przynajmniej już sporo z tego miał przerobione. Mój wrócił. Po 3 innych związkach i zrobieniu kolejnych 2 dzieci. Szczerze i poważnie powiedział, że drugi raz nigdy by nie zostawił już nas, bo już wie że każdy związek to jest ciężka praca, bez której wszystko się rozpada, a w kolejnych związkach rozpada się szybciej, bo jest wiecej zobowiązan. Dla mnie wtedy już był obcym człowiekiem i nie ruszyło mnie to kompletnie.

To tylko gorszy dzień. Dasz radę. Chodzisz na terapię. Więc masz szanse  z tego się wyzwolić. Czy rozmawiałaś z pscyhologiem o syndromie sztokholmskim? Ja w sobie też go odnajduję..

Za miesiąc rozprawa . Mam zamiar wystąpić o rozwód.  Żadne separacje nie mają sensu.
Zrozumiałam to gdy potrzebowałam bardzo jego pomocy, choć przy dzieciach. 
Moja mama leżała po ostrym zawale na intensywnej terapii,  ja w nowej pracy, z dziećmi A on odmówił.  Co więcej nie zapytał się nawet o zdrowie mojej mamy . Nie ma w nim za grosz empati , czegokolwiek .
To przepełniło  czarę goryczy. 
Na co dzień sobie radzę. Dostałam dobra pracę. Rozwijam się, ogarniam dzieci, wychodzę z długów. Chodzę na terapię. Niestety nie obeszło się bez antydepresantow - Za dużo złego się stało. Ogarniam tą  nową rzeczywistość nawet lepiej niż przypuszczałam. 
Tylko im bliżej rozprawy tym bardziej przepelnia mnie pustka.
Czasem jeszcze mocno tęsknię za starym życiem. 
Zaraz  to się stanie. Moja iluzja szczęśliwej i pełnej rodziny  już całkowicie się rozpadnie.
On gdzieś tam jest, z nią.  Gdy wyjezdza igniruje mnie calkowice. Gdy przyjezdza jest Pełen fochow,  obraża się,  traktuje mnie z góry. Prowokuje do klotni. Czasem mam wrażenie że robi to specjalnie. Gdy unikam go i traktuje oschle wtedy on zaczyna być miły. 
Nie rozumiem tych jego zagrywek .
Męczy mnie jego zachowanie, zmiany frontów .

za miesiąc będziesz wolna i spokojna.