Mąż kocha inną - Netkobiety.pl

Trudno mi przez to wszystko przechodzić samej. Tak naprawdę nie mam komu się wypłakać nawet, uświadomiłam sobie, że jestem sama... rozmawiamy, widzimy błędy, naprawiamy, a raczej budujemy na nowo... tylko na jakim fundamencie... jak długo jeszcze będę płakać?? Moja terapeutka mówi że czasem 2 lata podnosi się po zdradzie... mam dość już

no to albo budujecie, albo szukacie fundamentów.. jeśli nie znajdziesz fundamentów i nie uznasz że warto, to nie powstanie żadna budowla nawet niedoskonała..

Ola-- co by miała na celu rozmowa z kochanką- nawrzucać jej?
Kochanka powie- to wasze małżeńskie sprawy i będzie miała rację..
jeśli Ridiga ma działać, to w obrębie swojego małżeństwa niech szuka rozwiązań, a nie u obcej osoby..
nie ważne dla niej co między nimi było- ważniejsze co między nią i mężem, co ustalą.

Rozmawiac moze, czemu nie. Tylko czy ta druga bedzie chciala? Bo niby po co jej to?

A co da ta rozmowa? Co da kolejna rozmowa z mężem i wałkowanie tego tematu setny raz? Powiem Wam szczerze- nic nie da, sprawi tylko kolejny ból i podniesie ciśnienie. Oczywiście niektórym takie rozmowy mogą pomóc, ja ze swojej perspektywy mogę napisać, ze zamiast w nagłym ataku przypomnienia zamiast lecieć z mordą do faceta i pytać, czy to na pewno było raz- 5 razy- 20 razy. Zadaję sobie pytanie, jaka jego odpowiedź by mnie satysfakcjonowała. JAkby odpowiedział, ze raz- to by mnie nie satysfakcjonowało, bo bym nie uwierzyła i czułabym, ze znowu perfidnie kłamie, jakby powiedział, ze 5 to też  by mi nic nie dało, bo zaczęłabym wałkować, czy z jedną, czy z pięcioma, w jakim odstępie czasu, a co mi da informacja, ze raz w miesiącu, czy raz w tygodniu? też nic. Po prostu takie rozmowy już niczego nie dają, jezeli się wcześniej zdecydowaliśmy, ze dalej próbujemy być razem. Takie rozmowy i drążenie są ok, jak jesteśmy na etapie podjęcia decyzji. Ale skoro już ją podjęliśmy to to tylko rozdrapywanie ran. Skoro się jednak męczymy to lepiej zmienić decyzję i się jednak rozstać.
Serio przy takich pytaniach nie ma dobrych odpowiedzi, szczególnie, ze osobie, kóra zdradziła już nigdy nie można uwierzyć w 100%.

Ja wychodzę z założenia- może błędnego, nie wiem. Że kochanka/ kochanek to zabaweczka, skoro partner/ka nie decyduje sie na odejście od nas do kochanki/a tzn. że jednak nie jest tak genialna/y i cudowny, gdyby to była wielka miłość to by byli razem- i bardzo dobrze droga wolna miłość zawsze trzeba wspierać, nawet bym im wino w prezencie ślubnym kupiła. W innym przypadku to tylko dupeczka do poruchania, jak chce się zdradzić to się zdradzi nie ważne, czy z tą, czy z inną. Sama kochanka nie jest ważna (o ile nie wiąże ich uczucie) to gadżecik do spuszczenia ciśnienia, laska do której się idzie bo po seksie nie będzie ci jęczeć, a wynieś jeszcze śmieci przed spaniem itp.

Znalazłam ten wątek sporo po czasie. Ciekawa jestem jak się Tobie układa? Ja mogę się wypowiedzieć z perspektywy tej drugiej kobiety. Poznałam go w pracy i spotykalismy się razem przez rok. Wyobraź sobie, że nigdy nie było seksu tylko całowanie, przytulanie, rozmowy czasami i takie z podtekstem. W maju to zakończył bo powiedział, że chociaż nie jest szczęśliwy z żoną to zostaje dla dziecka. 2 miesiące bez kontaktu ale na nowo mieliśmy kontakt bo nie radził sobie z brakiem kontaktu że mną. Chciał zmienić decyzję, żoną powiedziała, że jest W drugiej ciąży. On się załamał bo wiedział, że w takiej sytuacji nie może zmienić decyzji i być że mną. Powiedział mi, ze mnie kocha i nigdy nie miał takiej więzi z żoną, a my nawet nie umawialiśmy seksu! Przyznał się zonie, powiedział jej że mnie kocha i chce że mną być. Jego żona nie pracuje więc oczywiście obiecał jej, ze będzie utrzymywał ją i dzieci. Czuł się fatalnie bo jednak ona była w ciąży ale przyznał się, że tak dłużej nie potrafi. Próbował nie mieć że mną kontaktu ale tak jest jeszcze gorzej. Obmówiliśmy wszystko, oczywiście obiecałam mu, że nie będę ograniczać jego kontaktów z dziećmi no i wiadomo, będzie musiał ją wspierać bo żoną jest w ciąży. Miał zacząć szukać mieszkania dla nas jakoś za miesiąc. Tydzień później spotkaliśmy się, miał kamienną twarz i powiedział mi, że nie jest mój i że mnie nie kocha, że jego uczucia minęły z dnia na dzień. Powiedział, że chce być przy dzieciach. Całował mnie po rękach, ostatni raz mnie przytulił i nie mógł przestać mnie całować bo powiedział, że to ostatni raz. Nigdy tak mocno mnie nie trzymał. Powtarzał, ze uczucia zniknęły ot tak. I że jeśli będę próbować go ponownie zdobyć to zmieni pracę i nigdy go nie zobaczę (pracujemy w tym samym budynku).
Chodzi mi o to, że z dnia na dzień się odkochal, zachowywał się dziwnie. Sam się przyznał zonie bo chciał od niej odejść ale coś go jednak zatrzymało. Taka właśnie naszła mnie refleksja, może Tobie da do myślenia.

Witam, znalazłam, to forum, bo sama szukam pomocy.  Z mężem jestem od 13 lat a od ponad 7 po ślubie. Mąż prowadzi firmę jest pracoholikiem. W firmie pracowaliśmy razem od samego początku, mój wkład był inny niż Jego. On jeździł w delegacje a ja zostawałam w domu i ogarniałam sprawy biurowe. Mieliśmy już wtedy dwójkę dzieci. Od jakiegoś roku, może półtora nie układało nam się. Firma się rozrosła, było coraz więcej pracy stresu i nerwów. Zaczął być wobec mnie chamski, potrafił zrobić awanturę z niczego... Po jakimś czasie moja psychika wysiadła i nie potrafiłam odciąć się od tego, co działo się w pracy. Ciągle zarzucał mi, że czegoś nie zrobiłam lub zrobiłam źle. Ciągle było coś nie tak. Rozmawialiśmy przez długi czas tylko o pracy. W październiku przygotował dla mnie przyjęcie niespodziankę i w prezencie pojechaliśmy razem do na SPA. Po tym wyjeździe było nam ze sobą o wiele lepiej. miałam nadzieję, że ten stan się utrzyma. Zaczął naciskać na trzecie dziecko. W końcu uległam, ale pod pewnymi warunkami. Sam zaproponował, że odejdę z firmy zajmę się domem i dziećmi, dla których ciągle brakowało czasu. A po urodzeniu i odchowaniu Malucha znajdę inną pracę, żebyśmy nie przenosili do domu wspólnego stresu. W styczniu coś między nami pękło. Było gorzej niż do tej pory. Ale zaszłam w ciążę, chociaż usłyszałam, że pewnie się zabezpieczam, skoro tyle czasu nic.  Później też nie było dobrze, ale jakoś trwaliśmy. Miesiąc temu dowiedziałam się, że od dwóch miesięcy pisze a od miesiąca spotyka się z inną kobietą. Wszystko wyszło przypadkiem, kiedy oglądałam zdjęcia na jego drugim telefonie. zobaczyłam screen z ich rozmowy ale w kontaktach nie było nikogo takiego. Zmienił jej opis, bo ją znam. Rozmawialiśmy całą noc. Przeprosił, mówił, ze nie chciał mnie skrzywdzić ale nie zrezygnuje z niej bo z nią jest szczęśliwy. Po trzech dniach nie dałam rady, bo ciągle się kontaktowali. Przeniosłam się do rodziny. Po dwóch tygodniach powiedział, żebym wróciła, że nie kontaktuje się z nią, chce żebym była przy nim, tęskni. Po kolejnym tygodniu wróciłam. Sprawdziłam bilingi. Kiedy mnie nie było nadal utrzymywali kontakt. I na pewno się widzieli. Widzieli się też nawet po moim powrocie. Jestem w domu od 8 dni. Od czterech dni, aż do dzisiaj się do niej nie odzywał. Wczoraj zrobiliśmy sobie wielką awanturę, po której powiedział, że próbuje się od tego uwolnić, ale nie może sobie dać z tym rady, że potrzebuje czasu. I nie chce mi nic obiecywać, ale chce żebym została z nim w domu.

Wróciłam, ale przestał ze mną rozmawiać. Kiedy mnie nie było widywaliśmy się i rozmawialiśmy. Przytulał mnie, całował, dotykał. Nie obiecywał mi cudów, ale jakoś się starał. Teraz kiedy wróciłam, przestał to robić. Widzę, że bije się z myślami, sam powiedział, że nie potrafi ze mną rozmawiać, bo przyzwyczaił się do rozmów z nią... Ja nie mogę się pozbierać często płaczę i trzymam się w ryzach tylko przez wzgląd na dzieci... Napisał jej wcześniej, że jest w niej zakochany i brakuje mu jej uśmiechu i dotyku, ale nie chce z nią utrzymywać kontaktu ani prywatnego ani służbowego, bo taki też mają. Tylko, że mu coś nie wychodzi... Ciągle jest smutny i rozdrażniony, bo chyba powstrzymuje się przed tym. Bynajmniej tak mówi. Wczoraj powiedział, żebym została z nim tylko nie wie czy  wytrzymam jego nastroje, ze potrzebuje czasu, żeby sobie wszystko poukładać a ja zbyt mocno na niego naciskam.

Cale zachowanie emocjonalne meza w ostatnim czasie ktore opisujesz pasuje idealnie do zachowania mojego ex kiedy znalazl jeszcze wtedy kochanke. Po tym zachowaniu moge Ci powiedziec ze odszedl i sie z nia zwiazal. Ja tez myslalam ze wroci opamieta sie itd.  Ale nie juz dawno na poziomie emocjonalnym byla ona a nie ja. Pewnie nawet gdybym wiedziala od początku o niej nie mialabym szans.

Wiesz macie dzieci to troszkę inaczej, jednak to 3 dziecko wydajemi sie byc z jego strony proba ratowania związku.  Czesto sie czyta o takich sytuacjach.

niezla bajera a ty jesteś smieszna, ze się na to łapiesz
,,nie ma z nia wiezi a ma dwoje dzieci,,, za to z toba o to jest cos magicznego he he

Z tym wyłączeniem to bym się tak nie spieszyla .
każdy chcialbt bzykac na boku a te lutosciwe żony cóż mogą tylko wybaczyć

Tak. Jestem w ciąży. Jakiś czas temu powiedział mi, że z jego strony to faktycznie była próba ratowania naszego małżeństwa.
Co do dumy... Szanuję siebie na tyle na ile teraz potrafię. Skontaktowalam się z facetem tej kobiety bo ona tez jest w zwiazku od ok 5 lat. On też się dowiedział tylko, że ona przyznała mu się chwilę po tym jak ja to odkryłam. Mam z nim kontakt. On też cierpi i nadal mu zależy. Kiedy dowiedział się, że nadal się kontaktowali zagroził jej, że jeśli się dowie o czymś jeszcze to koniec z nimi. Oboje się wspieramy.

Trochę porażka zostać z żoną nie z miłości, lecz strachu przed odrzuceniem przez rodzinę... W życiu bym nie chciała czegoś takiego.

Za to w rodzinie mojego byłego była taka sytuacja, że nawet gościa z kochanki dosłownie ściągali, jak gdzieś z nią wyjechał, żeby go do domu i żony przywieźć z powrotem, a i tak nic to nie dało... oprócz totalnego braku kontaktów przez jakieś 15 chyba lat...

Wiem, że istnieje. Ogólnie wiele związków wygląda na pozornie szczęśliwe, a w rzeczywistości bywa różnie.

Bo nikt nie wie jak to wyglada z wewnątrz bo na zewnątrz jest idealnie i często udawane .

Wiem jak CI ciężko, wiem z doświadczenia.
Co możesz zrobić?
Nie lituj się nad nim, pomyśl co on chciał zrobić Tobie ( chciał Cię zostawić z cała odpowiedzialnością za rodzinę i dzieci, w imię wolności i miłości jaka mu się "przydarzyła" wiem pewnie powiesz "że on by CI pomagał i takie trele morele" wszyscy tak mówią")
A z Tobą to połączyła go nie WIELK MIŁOŚĆ " ?? taka do kończ życia ??? tylko interes ???
A teraz konkrety:
Podejżewam, nie wiem bo nie napisałaś , ale pewnie domem i dziećmi to Ty się głównie zajmujesz.
Przerzuć powoli swoje obowiązki na niego , te związane z dziećmi i domem, jesteś w ciąży wykorzystaj to ( zajmie się facet i głowę i ręce)
wymagaj od niego pomocy, nawet jeśli tego nie potrzebujesz, niech zauważy jak jest niezbędny i potrzebny i doceniaj jego pomoc, że bez niego dzieci i TY nie dasz rady.
Skup się na sobie, na swoim rozwoju , odpuść bycie matką i pomocą domową, świat się nie zawali, uwierz mi,

Hej ADAJA, szanowny malzonek zrobil sobie odskocznie od bagazu tzn. od normalnej codziennosci , ktora po 13 latach zwiazku i 2giem dzieci prawie
zawsze tak wyglada , a jednoczesnie wmanewrowal Cie w  trzecie dziecko i to w sytuacji w ktorej
rozbijal wasza rodzine.
Uciekajac od bagazu, Tobie go jeszcze dolozyl, dodajac paskudne emocjonalne dodatki.

Moim zdaniem, maz sprowadzil cie z powrotem do domu, po to by miec kontrole nad sytuacja i finansami...
Zacznij mniej kochac a wiecej wymagac.

Ada- współczuję..
Powiedz mężowi tak:
jestem w ciąży, nie zrzucaj mi drogi mężu na głowę Twojego poplątania, bo nie jestem siłaczką.
Masz problemy z sobą- idż do psychoterapeuty, nie jestem Twoją mamą.
ale oczekuję konkretnych rzeczy w domu- spiszcie na kartce- powieś na lodówce.
A Ty Ada- po pierwsze ciesz się z dziecka, bo to dar, za który wiele kobiet dałoby się pokroić,
Czas na rozważanie co z wami przyjdzie, jak On będzie stabilny..
Jak On cię mocno drażni, to możesz go wykopać z domu, ale lepiej odciąć się w głowie.
Trzymaj się.

Dobrze, że wychodzisz, masz wsparcie  na zewnątrz.. ale nie w ONEJ problem, tylko w Twoim mężu..Ty go nie powinnaś ratować przed oszukiwaniem..
Odetnij się od nich, od partnera tamtej też . Jak nie naprawicie związku to będzie kolejna ona, więc upierałabym się przy terapii..

Dawno tu nie zaglądałam. Nadal jestem w domu. Przez jakiś czas było naprawdę dobrze. Ale trafiłam do szpitala. Skurcze, rozwarcie na 3 cm 6 tygodni przed terminem. 8 dni leżałam. W pewnym momencie podali mi relanium, na rozluźnienie. Skurcze nie ustawały, brzuch cały napięty, nerwy robiły swoje. PO tym zastrzyku wszystko wróciło. Z każdym najdrobniejszym detalem. Od tygodnia znowu nie mogę dać rady sama ze sobą. Doszło do tego, że zaczęłam mieć myśli samobójcze. Dwa tygodnie temu byłam u psychoterapeuty, ale po tym jednym spotkaniu nie poczułam różnicy. Do tego potrzeba całej serii spotkań. A teraz mam kategoryczny zakaz jazdy autem. Nie mogę do niego jechać . Nie chcę, żeby woził mnie tam mąż. Przestał się z nią kontaktować. Nie dzwonią nie piszą i nie widują się. Przynajmniej taką mam nadzieję. Nie wiem czy nam się ułoży. Po tym relanium znowu wygarnęłam mu wszystko. Nie chciałam tego robić, ale nie potrafiłam się powstrzymać. Od tamtej pory znowu jest źle. Wczoraj wpadłam w panikę. Przejrzałam jego telefon. Niby nic a jednak na kilka rzeczy zwróciłam uwagę. I okazało się, że wysłał jej ponoć jednego smsa na tel. służbowy a propos jej choroby. I jak się okazało są w jednej grupie na facebooku choć nie są w znajomych. Wystarczy, że między nami dochodzi do jakiegoś spięcia i on się ode mnie odcina. Szuka czegoś związanego z nią. Przed szpitalem już naprawdę dobrze się ze sobą czułam. Byłam spokojniejsza. Słyszałam, że jeśli ktoś miał jakąś traumę to po relanium występują czasami takie skutki uboczne, ale nie myślałam, że aż tak...

Po pierwsze - przeprosiny to się nalezą od męża .. i tylko od niego - to on ma z Toba umowę której nie dotrzymał. Złość i wściekłość są naturalne w takiej sytuacji...powinny być na męża ! głownie na niego !
Po drugie - skupiasz się nie na tej osobie - myślisz że to,  że ta dziewczyna się wyprowadzi spowoduje u Ciebie "żyli długo i szczęśliwie "??? 
Że będziesz czuła spokój i bezpieczeństwo ????

Błędnie ulokowałaś odpowiedzialność za zdradę męża - TYLKO ON JEST za to odpowiedzialny . To była jego decyzja . !
Tylko patrzeć jak kolejna laska się w nim biedaku zauroczy.. a on poprosi żonę by mu pomogła . … bo on już się znudził zabawka ..no ale dobrze pracuje więc niech się jeszcze przyda !

Jesteś dobrym człowiekiem Rdiga...dobrym dla innych ale nie dla siebie .

Ja też wierzę że przydarza nam się coś po coś - byle tylko umiejętnie dostrzec to COŚ

Jak można wierzyć że mąż, ktory mial romans 3 lata cie kocha/kochał? Serio w to wierzysz? Jemu jest wygodnie z tobą zostać. Upieklo mu się. Żyl z drugą kobietą, nie tylko chodził z nią do łozka, ale spedzał z nią cale dnie w pracy, ona pewnie też wierzyla, że ją kocha. Nigdy z kimś takim bym nie została a jeśli to tylko z wyrachowania, ale myśle że nie miałabym do siebie szacunku, jeśli bym coś takiego zrobiła z wyrachowania.
Wierzę natomiast że możesz go nadal kochać, są takie kobiety, tak jak i są tacy mezczyzni, którzy pomimo ranienia trwają przy kobiecie. Smutno mi jak czytam twoją historię. Myslę, że on cie jeszcze nieraz zrani, może nie aż takim romansem, ale jestem przekonana, że ma rózne myśli w głowie. Jest jedynie szansa, że po prostu nie będzie mieć okazji, no i z czasem będzie się starzeć, więc chętnych kobiet będzie ubywać.

Poczytaj od strony 11 ten watek bardzo podobny https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php … 6&p=11

Cyngli Ty zawsze stajesz "w obronie" kochanek , byłaś/jesteś ?
Wydaje Ci się , że odejść jest łatwo? zawsze jest tyle samo dobrych/złych powodów żeby odejść/zostać

Cyngli- można patrzeć z uczuciem na męża, który kochał inną Ale pytanie ważniejsze: czy kocha naprawdę żonę i jak będą żyć.
Rdiga się o tym nie przekona, bo nie chce się temu przyjrzeć.
Z pozostałymi punktami zgoda.

QuQu-- jeżeli mąż Twój był godny kochania przez Ciebie, mogła go kochać inna kobieta- niestety,( lub stety) ludzie nie są czyjąś własnością.
Kochanka ocenia wg swojego sumienia, a zobowiązania ma mąż.
Nie jest łatwo odejść i nie powinno być łatwo- bo jest rodzina. Ale zgodnie z zasadą: kochasz, puść wolno.
I nie bój się przyjrzeć swoim uczuciom. wszystkim.

  EDIT Ridga- Twój wątek ma parę stron. Otrzymałaś wiele porad już chyba rok temu..

Tez nie lubię generalizowania, niefortunnie użyłam słowa "zawsze", poprawiam niezmiennie stoisz na stanowisku , że kochanka to niewinna białogłowa co to to nie wie, że zachowuje się nieodpowiednio i skoro to nie ona brała ślub z onym to wolno jej postępować niezgodnie z zasadami i normami społecznymi.

Nie byłaś i nie jesteś kochanką, a co będzie jak się "nagle" zakochasz ? no przecież ślubu z żoną takiego jegomościa nie brałaś ? 

A ja uważam , za niewłaściwe jest oczekiwanie , że to żona ma się w takim chorym układzie zachowywać odpowiednio.
Jeśli jest taka możliwość, żeby kochankę "zwolnić" z pracy męża (choćby siłą perswazji) to czemu nie. Osobiście uważam, że to nie zmieni faceta.

W takim razie zgaduję, że nie masz takich doświadczeń jak autorka tego wątku i twoje przemyślenia są czysto teoretyczne.

A co zrobiłabyś w sytuacji , gdyby Twój mąż się zakochał/zdradził ?

To zależy. Pojedynczy wyskok myślę, że byłabym w stanie wybaczyć.
Ale w przypadku regularnego romansu podziękowałabym mężowi za współpracę.
Gdyby mi powiedział, że kocha inną, to też bym puściła wolno. Co mi po facecie, który ma w sercu inną...
Wolałabym być sama.

Miałam już sytuacje w życiu, ze musiałam kogoś puścić wolno mimo uczuć. Przykre i swoje trzeba po tym odchorować, no ale takie jest życie, z niewolnika nie ma pracownika.

P.s. Tutaj większość osób teoretyzuje. Nic w tym dziwnego.

A ja zawsze myslałam ze nie wybaczę.
A jednak raz wybaczyłam.
Drugi raz chyba nie potrafię bo od roku próbuję

Może przypomnę, że ex? kochanka  pracuje w firmie, która jest własnością męża Rdigi i chyba jej także. Nie została zwolniona, bo podobno jest niezastąpiona . Nie ma w całej okolicy fachowca jej formatu. Rdiga niestety uwierzyła, a teraz cierpliwie czeka aż super specjalistka zwolni się sama. Osobiście nie rozumiem tak spolegliwej postawy.