Mąż kocha inną - Netkobiety.pl

Wybacz, że tak prosto z mostu, ale jesteś bardzo naiwna. Gdyby mąż na imprezie firmowej upił się i ją przeleciał - ok. Można powiedzieć, że to głupi błąd. Alkohol, hormony, nakręcenie i stało się. Ale facet oszukiwał Cię przez 4 lata. Spotykał się z nią. Może faktycznie tylko się całował i nic poza tym (choć nie do końca w to wierzę) ale czy to coś zmienia że nie poszli na całość? To nie był jego głupi błąd tylko długofalowe działanie z premedytacją, planowane kłamstwa i świadome kombinowanie na boku.
Oczywiście jeżeli można tu szukać jakichś pozytywów to jest jeden - sam się przyznał, a nie został przyłapany na gorącym uczynku. Ale serio wierzysz że to dlatego, że nagle po 4 latach tak go ruszyło sumienie? Że tyle czasu kłamał bez mrugnięcia okiem a teraz nagle tak mu z tym źle? Ja obstawiam raczej, ze po prostu ten romans się skończył. Może ona chciała od niego jakichś deklaracji, może go porzuciła, a może cokolwiek innego. Ale na pewno to jego zachowanie nie wynika z jego skruchy i takiego poczucia bycia nie fair.

Założyłem dzisiaj podobny wątek bo mam podobną sytuację co Ty. Moja dziewczyna też niedawno powiedziała mi, że kocha innego. Spotykała się z kimś przez rok, całowali się ale nie spali ze sobą. Powiedziała, że chce dalej być ze mną, chce pracować nad związkiem i mówi że postara się wygasić uczucie do tamtego mężczyzny.
Nasz związek chyba stracił już sens, wypalił się...

Myślę, że Twój mąż dalej czuje coś do tamtej kobiety. Możliwe, że przy Tobie trzyma go przywiązanie. Niektórzy nie lubią szaleć, wolą pozostać przy tym co jest pewne i Twój mąż jest właśnie taką osobę. Musisz się zastanowić czy ta relacja ma dalej sens.

Ty się zastanawiasz czy ciągnąć to dalej choć nie macie ślubu i jesteście razem 5 lat... ja jestem w tym związku 15 lat i mamy dwójkę dzieci... trudne... ciężkie...

Wymieniłam z nią kilka wiadomości tekstowych. Wiem, że jest gotowa porozmawiać jeśli ja tego chcę, choć jest jej ciężko.

Że potrafi wyczuć emocje innych. Ma się to w sumie do tego jak ona odbiera zachowania innych współpracowników (mój mąż jest jej szefem). Wytlumaczylam mężowi, że ona to potrafi bo z nimi pracuje, zna ich. Ja jestem w domu z dziećmi i nie mam kontaktu z nikim, więc jak mogę mu pomóc w ogóle ocenić sytuację w pracy... pierdoly, które, jak sam teraz twierdzi mąż, wyidealizował... ona potrafiła z nim rozmawiać tak ze czuł się po prostu dobrze. W domu były małe dzieci, wtedy mały ledwo chodził... nie było czasu na długie rozmowy...

Myślę że ona będzie ze mną szczera. W sumie to dobra dziewczyna...z dobrego domu... z jednej strony jej nienawidzę, a z drugiej jej współczuję... chore...

Jeśli już nawiązałas kontakt, porozmawiaj z nią i zapytaj jak wygląda jej relacja z twoim mężem. Masz prawo to zrobić. Zostaje kwestia zaufania w małżeństwie. Z uwagi na dzieci, twoje uczucia, całą przeszłość z pewnością będziesz chciala być z mężem i naprawić wszystko.
Ale jednak przez 4 !!! lata nie był fair wobec Ciebie. Trudno będzie o tym zapomnieć.
Cokolwiek zrobisz, już nigdy nie będzie tak samo. Ale zawsze warto ratować małżeństwo moim zdaniem.
Tu jednak tylko ty sama wiesz, jakie są twoje granice...

ale się dałaś wmanewrować!... Mieli romans, bo CHCIELI OBOJE.. W każdej chwili mogli go przerwać,to nie jest łatwe, ale wykonalne,  ale nie mieli ochoty- rozumiesz?
mąż zrobił Ci wodę z mózgu. To nie jest Ok z jego strony. Przykro czytać, to, co piszesz.
Romanse, zauroczenia, zdarzają się. Ludzie coś wybierają, o czymś decydują- ale dorośli ludzie powinni sami brać za to odpowiedzialność, a nie wciągać w to Ciebie.. Zastanów się- Ty to masz posprzątać???? Pocieszyć, pogłaskać ich po głowie, rozgrzeszyć?. Podzielić powinni swój grzech na pół ) a nie na 3 części..

Zrozumieć. Nawet jeśli trafił go grom z jasnego nieba i się zakochał choć nie chciał to dalszego jego postępowania nic nie usprawiedliwia. Gdyby przyszedł do Ciebie 4 lata temu i wyznał, ze zakochał się w koleżance, ale on nie chce tego uczucia i boi się że Cię zdradzi to ja bym wtedy doradzał walkę. Ale zrozum, że tak nie było, że on jest biedny i poszkodowany i 4 lata w sobie tłamsił straszną prawdę. Po prostu przez 4 lata spotykał się za Twoimi plecami z obcą babą. Ona prawdopodobnie zaczęła od niego wymagać by się zdeklarował, on nie chciał, ona groziła że Ci powie. I zakończył romans, a Tobie prewencyjnie do wszystkiego się przyznał błagając o wybaczenie.
Tak to było, otwórz oczy.

Mówi, że już dawno wybrał mnie, dlatego walczył z tym uczuciem do niej... od kiedy mi powiedział o wszystkim, mówi, że mu przeszło, że nawet nie spodziewał się, że tak szybko przejdzie... że gdyby wiedział to już dawno by się z tego wyzalil... chcę mu wierzyć... on jest takim "dobrym człowiekiem" po prostu... i szczerym... i trochę zamkniętym w sobie... czasem mamy wrażenie że tylko ja go znam... narazie próbujemy... zobaczymy co z tego będzie... nie wiem czy powinnam ją jeszcze wciągać w rozmowę, teraz to jest dla mnie największym problemem... dzieci póki co nie widzą (już) że coś jest nie tak... ja chyba chcę próbować, dać mu... nam szansę...

Rdiga, jesteś tak przerażona tą sytuacją i wizją rozstania, że dajesz się zwodzić, zakłamujesz rzeczywistość i przyjmujesz podaną przez niego papkę nietrzymającą się kupy.
4 lata!, to kawał czasu, od 4 lat odwracasz głowę i nie reagujesz, widząc np ślady pudru na jego koszulach i inne dowody zdrady. Przecież nie mogłaś się nie domyślać.
Jeśli czekałaś, aż ten romans umrze śmiercią naturalną, to wypada tylko pogratulować Ci cierpliwości i wytrzymałości. Może w końcu doczekałaś się, chociaż tak naprawdę nie wiadomo co nadal jest między nimi.
Generalnie zgadzam się z wypowiedziami Eli, zwłaszcza z tą, że gdyby on faktycznie chciał ratować Wasze małżeństwo, to pani całkowicie powinna zniknąć z jego życia.
Nie broń go, jak w tych okolicznościach możesz uważać go za szczerego, dobrego czlowieka?
Moim zdaniem wszelkie kontakty i rozmowy z kochankami są bez sensu. "...czy to będzie dziwne jeśli będę chciała nawiązać z Nią pozytywną relację?"
Owszem, bardzo dziwne, ile jeszcze chcesz wziąć na swoje barki, żeby męża utrzymać przy sobie.
Może przynajmniej przestań ukrywać swój żal i ból i powiedz mu jak się z tym wszystkim czujesz, postaw jakieś warunki, bo na razie jednym zamachem zamiotłaś problem pod dywan.

Wybaczyłaś mu- ok, Twoja decyzja, ale dlaczego wszystko to odbywa się na jego warunkach? I dlaczego musi z tą dziewczyną dalej pracować?

Zakochanie się (czyli zauroczenie się kimś) a kochanie kogoś to według mnie dwie różne sprawy.

Faktem jest, że będąc w małżeństwie, może nas zauroczyć ktoś inny, to się zdarza często, ale nie każdy pozwala sobie na rozwój czegoś takiego.

Jeśli Twój mąż kocha tamtą kobietę, to jest pozamiatane. Jeśli to było zauroczenie, to wciąż jest szansa na uratowanie związku.

Tylko pytanie, czy Ty tego chcesz....

Tak, serio myślę, że to mogła być tylko fascynacja, która mija średnio po 5 latach związku.
A miłość nie mija nigdy, bo składa się na nią wiele innych uczuć, od szacunku po zaufanie itp.
Jeśli prawdziwie kocha tamtą kobietę, to będzie chciał z nią być.

Nie znam męża Autorki, ale podejrzewam, że na chwilę obecną sam nie wie, czego chce.
Jedno wiem na pewno, jeśli on naprawdę kocha tamtą kobietę, to nie wyobrażam sobie być teraz na miejscu Autorki. Puscilabym wolno i niech sobie będą szczęśliwi.

Zastanawiające jest to, że w takiej sytuacji, mąż się w ogóle przyznał do romansu. W końcu jak twierdzi przeszło mu zakochanie a ona próbuje sobie ułożyć życie z kimś innym? W takiej sytuacji to już zwykle nie ma o czym mówić a nie nagle zdobywa na takie zwierzenia.
Po co tym obciąża Ciebie? Jaki był tego cel/sens?
Albo szantaż z jej strony i widmo, że Ci sama pierwsza o wszystkim powie, albo fakt, że nie mógł sobie poradzić z tym, że ona odeszłą do innego, albo... ?

Ridga, pisałam wcześniej, że zapewne nic się od niej nie dowiesz. Ona będzie podtrzymywała najpewniej wersję męża a najchętniej całą sprawę zostawi do załatwienia, wyjaśnienia przez małżonka.
Ona obecnie nie ma w tym żadnego interesu, szczególnie kiedy sama zaczyna inny związek. 
Pytanie czym się Twój małżonek kierował informując Cię o zdradzie kiedy de facto jest już po sprawie. No raczej nie dlatego bo Cię kocha. Nie czekałby 4l z tym.
Coś musiało się między nimi wydarzyć, co skłoniło go do takiego kroku. Jeśli nie szantaż z jej strony to może jej nowy związek... poczuł, że zostaje z tym, swoimi uczuciami do niej, sam... i pora wrócić emocjonalnie do żony... ciężko powiedzieć.

Dziękuję za odpowiedź...

Podobno już ponad pół roku temu postanowili ze sobą nie rozmawiać o niczym poza sprawami firmy. Ona nie zostawala już po godzinach, wychodziła z biura punktualnie o 16 zanim inni pracownicy zaczęli się zbierać, aby nie zostawać z nim sam na sam. Mąż chciał być ze mną szczery dlatego mi o wszystkim powiedział... on zaraz wróci z pracy, ja już nie mam czym płakać... czuję się jakbym była teraz w jakiejś próżni... ona wciąż go kocha... chciałabym wierzyć że mąż faktycznie kocha mnie... nie wiem czy potrafię cokolwiek teraz coś z tym zrobić... dzieci, dom, tyle lat razem...

Na jakiej podstawie sądzisz, że ona wciąż go kocha? Ona Ci to powiedziała? Czy mąż?
Jeżeli ona, to wersja, że nie doczekała jego deklaracji staje się najbardziej prawdopodobna. On się dalej motał. Ona by o nim zapomnieć zaczęła spotykać z kimś innym. On w obawie, że Tobie o wszystkim powie, sam wolał pierwszy to zrobić.
W tej sytuacji tym bardziej ona powinna zniknąć z Waszego życia. Przyznam szczerze, że sama się dziwię, że ona sama jeszcze z tej pracy nie odeszła.
Coś tu nie gra do końca.

chciała zmienić pracę ale nie znalazła, a na jej miejsce nam ciężko znaleźć kogokolwiek, i tak mamy deficyt kompetentnych pracowników...

Z dzisiejszej konwersacji wnioskuję że nadal go kocha, wynika to z kilku zdań...

A może to tylko sentyment i zawód? Ona z tego co piszesz nie chce grać na Waszą niekorzyść. Nie wyjawia sekretów ich romansu by Cię do niego zniechęcić.
A pracy niech szuka dalej.

Uważasz, że to lepsze? To przecież ciągłe okłamywanie.
Wygodniejsze dla zdradzającego, dlatego wielokrotnie tu podniosłam kwestię dlaczego przyznał się do zdrady skoro już "po ptokach".
Pierwsze co się chyba każdemu nasuwa, to to, że chciał wyprzedzić kochankę.
Powiedzieć swoją wersję, odpowiednio przygotować grunt itd.
Jeśli to zrobił w momencie kiedy już się to między nimi skończyło i wyznał w tym, że ją kocha, to sam się przyznał do tego, że nie poradził sobie z tym uczuciem. Po weekendzie z żoną nagle się odkochał... 
W takiej sytuacji podbramkowej faceci kochankę określają jako największe chodzące zło, a nie jej jeszcze bronią, że to dobra dziewczyna.
Piszesz wyparłby się, myślisz że z tych 4l ona nie ma dowodów? Coś tam musiało wydarzyć, o czym autorka zapewne nigdy nie dowie.
Dlatego te intencje nie są do końca jasne.

Spał z nią... wczoraj jasno mi odpowiedział... ale ze to nie było udane, zagalopowal się, żałuje, przeprasza...
ona chodziła na terapię zeby przestać go kochać... już dawno wiedziała że on mnie nie zostawi dla niej...
Pójdę na terapię... nie wiem co mam zrobić... nienawidzę go za to co mi zrobił, a mimo to nie chcę kończyć związku... może gdybym widziała że mu nie zależy byłoby łatwiej podjąć decyzję... synek miał roczek jak ją zatrudnił... nie ważne...
Dziękuję wam wszystkim...
Wiedziałam o wszystkim tylko nie potrafiłam tego przyjąć... w końcu otworzyłam oczy... w końcu do mnie dotarło...  mam nadzieję, że terapia pomoże... póki co czuję się w próżni...

Rdiga, naprawdę współczuję Ci tej sytuacji, choć jeszcze 1,5-2l temu byłam w sytuacji podobnej do tamtej dziewczyny. Dlatego udzieliłam się w tym wątku bo sytuacja, choć z drugiej strony, dla mnie znana. Ludzie, okoliczności inne ale schemat ten sam. Ja też zakochałam w żonatym, on też miał 2-kę dzieci, choć starsze  i też pracowaliśmy razem i też to „uczucie” trwało ok 3l. Też z nim walczyłam, kiedy dowiedziałam, że jest żonaty i kiedy mi powiedział, że rozwód nie wchodzi w grę. Też czułam, że on się we mnie zakochał. Od tamtego czasu już ok 1,5 roku minęło, jestem w nowym związku a w nim odkochałam, dlatego mogę pisać mając do tej sytuacji pewien dystans i na zimno, z boku ją ocenić. Jak sama widzisz, moje podejrzenia w dużej mierze się sprawdziły. Co do niej i co do niego. Ze mną też skontaktowała jego żona, ale dopiero teraz. Kiedy ja już żyję innym życiem. Ale gdyby nawet w tamtym czasie, to zachowałabym się jak tamta dziewczyna. Z tymże ona skontaktowała się ze mną z innego powodu. Nie chcę Cię rozczarowywać, czy do czegoś namawiać... ale w tym moim przypadku, po naszym „rozstaniu”, kiedy zaczęłam spotykać z kimś innym i z nim kontakt urwałam... po ok 3-4 msc. dowiedziałam, że spodziewa dziecka z żoną. Zapewne też wrócił do niej z nagłym przypływem miłości. I co się okazało? Teraz, kiedy dziecko ma kilka msc, jego kolejny romans wyszedł na jaw. Oczywiście, historie wcale nie muszą się powtarzać, ale w Twoim przypadku najbardziej zadziwiające i niezrozumiałe jest to, że sam Ci o zdradzie powiedział, choć początkowo sprowadził ją do „tylko” pocałunków co było od początku wiadomo, że ściemnia. Ale jednak przyznał, że „się zakochał”.To już raczej nie jest schemat. Jak ktoś wcześniej pisał, w takiej sytuacji facet wraca, naprawia i nie piśnie o zdradzie. A jak ta „przypadkiem" wyda, to za wszelkie zło tego świata obwinia kochankę. Tu jest zupełnie inna sytuacja. Czym naprawdę spowodowana, pewnie nigdy nie dowiesz, choć zapewne tym, że bał się że romans w końcu wyda. I co osiągnął? On teraz szczęśliwszy, bo Ty wiesz i chcesz z nim być, a Ty jak pisałaś już nie masz czym płakać, czujesz pustkę i nienawidzisz go za to, co Ci zrobił. Ja też nienawidziłam tego swego za to co mi zrobił, choć nie byłam żoną. Teraz jedyne co do niego czuję to obrzydzenie. Ale Ty jesteś jego żoną i macie dzieci. Życzę Ci by ten Twój mąż nie był takim dupkiem, jak ten mój „kochanek”. A  odkochać można. Jednak podstawowy warunek, totalnie odciąć od tej osoby. Dlatego Ci pisałam, że jeśli chcesz ratować małżeństwo, ona musi zniknąć z Waszego życia. Innej opcji nie ma. Może on naprawdę żałuje (choć pewności nikt Ci nie da), ale nie zaczniecie odbudowywać małżeństwa kiedy ona będzie obok. Po Twoich wypowiedziach widać, że jesteś dobrą, wyrozumiałą osobą, ale w tej kwestii musisz być stanowcza. Jeśli teraz tego nie pokażesz, licz sie z tym, że to nie pierwszy i nie ostatni raz.

Dalej nie rozumiem dlaczego Ci o tym powiedział i jeszcze twierdzi, że to stare dzieje.. Gdyby były stare dzieje nie mówił by Ci o nich.
W ogóle by Ci tego oszczędził jeżeli chciał naprawy małżeństwa. A miał czelność przyznać, że ją kocha, a po weekendzie z Tobą już przestał i to stare dzieje... mhm...
No sorry, grubymi nićmi to szyte..

Teraz mnie dobiłaś...

strasznie mi przykro.. ale On gra na siebie.. Teraz potrzebuje spaść na 4 łapy-u Ciebie lub u niej. nie będzie szczery wobec Ciebie.
Jak Ty w ogóle oceniasz go jako męża?

Tak jak napisały dziewczyny, schemat jest inny. Dawkuje Ci szczerość, jakby był przyciśnięty do muru. Nie chcę byś wpadła w panikę, ale mi zaświtała myśl o ciąży kochanki. Skoro nie robiłaś własnego śledztwa, prawdopodobieństwo że się o wszystkim dowiesz, było niewielkie. A on mówi o wszystkim. Jakby coś jeszcze miało wyjść.  Ponadto żałuje, prosi o przebaczenie. Jakieś to wszystko dziwne i słabe. Zrzucił na Ciebie swoje poczucie winy, Ty sobie radź, on już jest czysty.

Wybaczanie nie zależy od zasług. A dzieci mają ojca i to zawsze będzie ich ojciec.
Kwestia jest inna- po pierwsze daj sobie czas na decyzję, rozważ wszystko spokojnie.
podzielilismy się tym co myślimy- ale to Twoje życie.

Mąż uzależnił swoją decyzję od Twojej, prawdopodobnie.
Więc zdecyduj co dla Ciebie będzie lepsze, ale nie z klapkami na oczach.
Nie będziesz mieć wiernego męża.
Możesz mieć niestety chwiejnego męża..
masz siłę żyć z nim i spojrzeć na sprawy z dystansu- zrób to.

Tylko na litość boską nie wierz w bzdury- typu żle mi było z nią, to tylko raz i nieudany, walczyłem z tym...-  to wszystko ściema.

Jprdl ja już nie wiem w co mam wierzyć... jak czytam samą siebie to widzę kabaret...

Nirvanka z nieba mi spadłaś... Dziękuję. Nie oznacza to oczywiście ze lecę rzucić się mężowi na szyję
Też myślę, że psychoterapię potrafię sobie sama zapewnić, idę do psychologa bardziej w celu konsultacji... już walczę z wieloma rzeczami w sobie, w życiu.
Jedyny wniosek - dorosłe życie to ciągła praca nad sobą, związkiem, rodziną i samorozwój...

W sumie świetna sprawa z ustaleniem zasad samej ze sobą... Też zawsze twierdziłam, że nie wybacze zdrady... inaczej jest dziś... myślałam że wybaczylam, dziś nie wiem, ale wiem, że nie zapomnę niestety...

Wiesz, ja nawet szukałam definicji wybaczenia, bo na serio nie wiem czym sie ono charakteryzuje. Zawsze mi sie wydawało, ze wybaczenie to zapomnienie, zaczęcie od nowa itp. A we wszystkich psychologicznych poradnikach piszą, ze wybaczenie nie równa sie zapomnieniu, ale przy tym nie piszą, jak wybaczyć. wiesz taki psychologiczny bełkot- trzeba to przepracować, ale nikt nie pisze jak, na czym polega przepracowanie, aby wybaczyć zdradę. Nie wydaje mi się także, że po zdradzie ludzie mają coś naprawiać, moim zdaniem nie da się naprawić, trzeba niestety budować od nowa.
wyczytałam tez, że ludziom trudno wybaczyć, bo wybaczenie jest jednoznaczne z uniknięciem kary. Tan. jak ktoś popełni przestępstwo, to sąd nie mówi, ok wybaczamy, widzimy, że żałujesz  możesz iśc wolny. Są co najwyzej może powiedzieć widzimy, ze żałujesz, ale ponosi się konsekwencje swoich czynów, zatem wyrok brzmi...., chociaz też w niektórych sprawach wyrok jest łagodniejszy, gdy pokrzywdzony, rodzina pokrzywdzonego własnie wybacza przestępcy.
Możemy sie łudzić, że karą dla naszych zdradzaczy był nasz płacz, było to, jak oni sie czuli, było to, jak potraktowały ich, ich rodziny, w moim przypadku jego rodzice, szczególnie matka stanęli na wysokości zadania.
Zobaczymy. Mnie najbardziej boli nie sam fakt zdrady, mnie boli to, że wierzyłam, że myślałam (teraz już wiem, ze błędnie), że łączy nas coś wyjątkowego, a teraz już po prostu wiem, że jak on zdradził, to każdy zdradzi. Boli mnie to, ze zabił we mnie właśnie tę wiarę w to, że można komuś ufać i stworzyć w pełni szczery związek. No cóż, przynajmniej sobie pożyłyśmy pewien czas-  Ty dłużej ode mnie w błogiej szczęśliwej idyllicznej nieswiadomości. Miło powspominać, ale trzeba spiąć poślady i iść dalej. Poza tym nie mamy pewności, czy gdybyśmy odeszły i związały się z kimś innym, to, ze ten inny nie zdradzi. Pewności nie mamy, za to mamy już nauczkę na przyszłość, że nie nalezy wierzyć nikomu.

**********************************************************************
EDIT:

Powiem Ci totalnie szczerze, chociaż wiem, a raczej przypuszczam, że mój czyta moje posty.
Wydaje mi się, że Ty dłużej wiesz o tym, niż ja, i już więcej czasu jesteś po zdradzie i dowiedzeniu się o niej.
Po wyjściu na jaw zdrady (połowa grudnia) było lepiej niż teraz. starałam się i w sumie nie musiałam wielkiego wysiłku w to wkładać, żeby było tak, jak dotychczas. Ale wtedy jeszcze nie byłam stała w emocjach, byłam rozchwiana, więc było tak jak wcześniej- idyllicznie, ale miałam ze 2-3 razy jazdy, pokazuj mi telefon, wszystkie maile itp. Potem znowu przechodziło, aż pewnego dnia nie mogłam zasnąc, obudziłam się nad ranem i lezałam i doszłam do wniosku, ze nie dam rady, że nie dam rady z nim żyć i być i mieszkać i zaczęłam sie ubierać, zatrzymał mnie, znowu były rozmowy, zostałam. a po tygodniu znowu miałam gorszy dzień i gy był w pracy, ubrałam się i wróciłam do siebie, przesiedziałam tam 1,5 tygodnia, uspokoiłam się, pobyłam sobie w spokoju- chociaz codziennie przychodził. Ale ja miałam czas na przemyślenia i doszłam do tych zasad ustalonych sama ze sobą i do jeszcze jednego wniosku. Ja zawsze byłam honorowa, wiesz pod wzgledem materialnym- zawsze podział pół na pół i w innych kwestiach też często unosiłam się honorem tracąc na tym (także w relacjach z innymi osbami). zatem powiedziałam sobie jasno, nie mam zamiaru unosiśc sie honorem, wobec człowieka, który tego honoru nie ma i zdradza/ł partnerkę. Trudno mi cholernie, ale jakoś sie staram.

Co do bliskości i czułości, od ponad miesiąca znowu mieszkamy razem, ale mi coraz trudniej sie do niego przytulać. W sumie się nie przytulam, nie całuje. Jak on dąży do bliskości nie odtrącam go, ale sama niczego nie inicjuje. Nie żeby go ukarać, po prostu jest mi ciężko. Ostatnie dni były zakręcone, cały czas się meblujemy itp i byliśmy tak styrani i było to tak naturalne, jak przed zdradą, że po prostu o niej zapomniałam i sie do niego przytuliłam i było to miłe. Tak samo, jak on ostatnio przytulił swój policzek do mojego poczułam sie tak, jak na początku gdy sie spotykaliśmy, czyli było to takie normalne neutralne i po prostu miłe, poczułam, ze chciałabym sie znowu przytulić i pocałować, ale zaraz wróciły "czarne chmury" i moje logiczne myślenie.

Co do śmiania sie, wygłupiania to jest raczej tak jak zawsze, czyli super, może ciut gorzej, ale i tak wręcz idealnie. Ale to dlatego, ze ja uważam go za na prawdę super kumpla i przyjaciele, po prostu partnerem okazał się do dupy

Po prostu na chwilę obecną nie czuje się na siłach, żeby było tak jak wcześniej, ale widze w swojej psychice postepy i po prostu muszę przejść na tryb budowania od nowa i widze też przede wszystkim, ze coraz mniej myślę o tej zdradzie, że ona już mnie tak nie boli, ale jak zaboli, to tak, jak na początku . Po prostu minęło bardzo mało czasu i tak uważam, ze przezywam to wszystko w ekspresowym tempie.

...