Historia jakich wiele ale ja pozbierałam się momentalnie - Netkobiety.pl

Chapeau bas.

Gratuluję. Ale patrząc realistycznie miałaś duże wsparcie i mąż się "poddał" więc miałaś dwa w jednym wsparcie+okoliczności. Niemniej gratuluję silnej woli.

On się bardzo szybko poddał, więc dobrze, że nie walczysz o niego, bo myśle, że to nie miałoby sensu.
Podziwiam cię, że potrafisz tak szybko się ogarnąć, ale może twoje uczucie też już nie miało tej siły i dlatego tak szybko potrafiłaś to uciąć.
Jednego tylko nie rób, nie odcinaj dzieci od ojca. Niezależnie co on tobie zrobił to zawsze pozostanie ich ojcem.

Oczywiście, że relacje ojciec-dzieci zostaną zachowane. Przecież mamy wspaniałą 3-kę dzieci. Wyjątkowych dzieci.
W naszym domu zawsze było ciepło,uczucie,miłość i dostatek. Zawsze troszczyłam się o niego i o dzieci. Zresztą on także.
Spodziewałam się jakiejś fali krytyki, że wina leży po obu stronach, że musiał być kryzys itp.
Ja w sierpniu przeżyłam wspaniały wyjazd do Pragi z Mężem, gdzie przygotował wspaniały prezent. Książkę zdjęć z naszego małżeństwa, naszej rodziny.
Wspaniały wieczór przy romantycznej kolacji niczym z filmu.
Nadal nie rozumiem czego jemu zabrakło...szczerze. A może to tylko była ciekawość i przerodziło się w coś więcej? Nie rozumiem jak można się tak PODZIELIĆ na dwie kobiety. Cóż....widocznie można.
Życie postawiło wysoko poprzeczkę i szczerze gdyby to zakończył sam i nic nie powiedział pewnie żyli byśmy długo i szczęśliwie. Niestety nie zakończył, niestety coś we mnie PĘKŁO z dnia na dzień. Szkoda życia, szkoda rodziny, szkoda małżeństwa ale ja naprawdę bym nie wybaczyła. Nie dlatego, że nie potrafię ale dlatego, że nie znam tego człowieka i chyba nigdy go nie znałam...:(

Tulinko80 - szczerze Ci odpowiem, że PĘKŁO momentalnie dlatego,że nam naprawdę nic nie brakowało. Zawsze mogliśmy na siebie liczyć. Rok temu w naszej rodzinie miała miejsce tragedia - mój kuzyn wraz z zoną zginęli w wypadku i osierocili dziecko (teraz ma 9 lat). Mój mąż po rozmowie ze mną zaproponował abyśmy zaadoptowali ich syna. Zgodziłam się. Ponownie zyskał w moich oczach. Ostatecznie ich syn trafił do jej siostry ale gest mojego męża bardzo mnie zaskoczył. Rozmawiałam ze znajomą, która jest akademickim nauczycielem, psychologiem. Twierdzi, że TAMTA była bliżej i okazywała czułość 24h/dobę.
Ja byłam w pracy...pracuje w korporacji więc też nie mam czasu. On skoro świt biegał po bułki (lubimy świeże pieczywo z rana), ja wstawałam i ogarniałam wszystkich. Wieczorkiem zawsze winko, film do poduszki, sporo żartów i relacja z dnia. Dzisiaj jak to analizuje to faktycznie nigdy nie mówił o niej. A przecież mówił o wszystkich. Mało się kłóciliśmy, nie było napompowania w naszych relacjach - jakiś sentymentalnych wierszyków ale zawsze wyczuwaliśmy, że jesteśmy sobie stworzeni. Nie wiem jak to dzisiaj odbierać. Wiem, że ona tez wniosła pozew rozwodowy...zostawiła dziecko mężowi. On jak się tylko dowiedział - zamówił busa, spakował w kartony i tez nie kaja się na kolanach.Szkoda mi naszej rodziny...ale obedrzeć kogoś z jego godności można raz lub wcale.On oczywiście próbował...ale zna mnie. Zawsze mówiliśmy sobie, że zdrada zawsze nas podzieli na zawsze.I podzieliła.Niestety:(

madoja...dla mnie albo z kimś się jest albo nie. Wszystko co mięliśmy - zapracowaliśmy na to sami. Dotyczy to zarówno kwestii uczuć jak i kwestii materialnych.
Zawsze siebie wspieraliśmy. Wczoraj przeczytałam wątek PIOTRA L (zerknij - bardzo skomplikowana sytuacja) i tak się zastanawiam, że chyba czasami coś się KOŃCZY i tak do tego trzeba podchodzić. Ja nie będę numerem 1 lub 2 na bocznych drzwiach. Taki układ kompletnie mnie nie interesuje.
Sądziłam, nawet oczekiwałam fali krytyki, że to także moja wina. Szczerze? Nie widzę winy w sobie wcale. Poza tym, że wcześniej nie zauważyłam.
Przy trójce dzieci - pracowałam intensywnie, wspierałam męża w każdej dziedzinie. Nigdy nie kupił sam sobie ciuchów, skarpetek, butów. Dbałam o niego jak o swój skarb...tak samo o dzieci. W wątku powyżej PIOTR L opisuje, że zamknął żonę w złotej klatce .... u mnie było zupełnie odwrotnie:
1. WYJŚCIE NA KRĘGLE z ZESPOŁEM - proszę bardzo. Wracał o 4 nad ranem a w lodówce czekała kolacja.
2. WYJAZD NA SZKOLENIE - proszę bardzo. Torba spakowana, koszule odprasowane, kosmetyczka spakowana.
Oczywiście on też dawał mi dużą swobodę w związku ale jakoś nie miałam czasu skorzystać. Poniedziałek-piątek PRACA, DZIECIAKI, MĄŻ.
Jak przychodziła SOBOTA - zawsze organizacyjne sprawy od rana (dzieciaki na korepetycje, na basen), sprzątanie domu.
Nie było żadnej rutyny. Zawsze wszystko z uśmiechem, w żartach i przyjaznej atmosferze.
Finansowo - dobrze zarabialiśmy. Zarówno ja, jak i on (z tendencją na ON).
Dzisiaj nie potrafię zrozumieć jednego - JAK TAK SIĘ MOŻNA PODZIELIĆ EMOCJONALNIE, UCZUCIOWO, CIELEŚNIE.
Od 4 lat miał DRUGIE ŻYCIE....i nie  piszcie, że można kochać DWIE KOBIETY, DWÓCH FACETÓW. Dla mnie to jakaś kompletna patologia i raczej temat na leczenie psychiatryczne.
Rodzina, która zawsze była pomocna nagle strasznie broniła mojego męża...."nie przesadzaj, takie rzeczy się zdarzają", "najważniejsza rodzina, dzieci", "przecież jesteście wspaniałym małżeństwem". Dwa spotkania z jego rodzicami, jedno z jego bratem i zrozumiałam, że wszyscy walczą a mój mąż wiedział, że nie ma szans na tej bitwie...niektórzy wybaczają, nawet wyciągają pozytywne wnioski....ale u nas nie było czego poprawiać, korygować. Sam to powtarzał wielokrotnie. Boże  jak sobie przypomnę grilla u nas w wakacje i ONA była...a on chwalił mnie pod niebiosa.
Jeśli przyjdzie jakaś ŻAŁOBA - ok niech będzie. Tylko, że ja znam swoją wartość oraz wkład w moją rodzinę, małżeństwo i nie zamierzam skrobać się po ścianach. Mam solidne wykształcenie, solidną pracę i ludzi na których mogę liczyć. To też nie tak, że on szybko się poddał....on mnie znał i wiedział, że nigdy bym tego nie wybaczyła.

Oczywiście, że napisałam list do niej i do jej męża ale nie jako akt desperacji a postawienia sprawy JASNO i CZYTELNIE.
Oczywiście, że zostałam z bagażem który muszę już ciągnąć sama...ale jestem jeszcze silniejsza i wiem, że płacze przy lampce wina nic nie wniosą.
Oczywiście, że wystąpię o wysokie alimenty dla naszych wspólnych dzieci. Planów ja nie zmieniam - mają mieć solidne wykształcenia, solidnie się odżywiać.
Oczywiście, że przyjmę DOM, SAMOCHÓD, DOMEK NAD JEZIOREM. Ja nie "dałam d...y" więc czemu mam rezygnować ze swoich marzeń, planów i życia.
Oczywiście, że świat mi się zawalił ale ja wyjątkowo SZYBKO doszłam do siebie. Wytrzeźwiałam momentalnie.
Oczywiście, że czuje się Kobietą spełnioną, atrakcyjniejszą duchowo i fizycznie od tamtej. Nie mam żadnych kompleksów w tych sprawach.
Oczywiście, że połamał mi serce i sama musiałam sobie i muszę je posklejać.
I szczerze....dopóki moje dzieciaki nie dorosną nie będę z nikim. Nie dlatego, że nie będę potrzebowała bliskości, pomocy itd.
Tylko dlatego, że ja zawsze postawie rodzinę ponad swoje potrzeby. Czy to się opłaci? Zapewne tak. Kocham swoje dzieci ponad wszystko. Zawsze będzie tam cząstka jego...idealnego faceta, idealnego męża, idealnego przyjaciela. I niech tak zostanie.
Wpadłam na chwilę a w międzyczasie - szykuje przyjęcie dla swoich pociech. On chce wpaść z życzeniami. Niech wpada...tylko co on może im życzyć.
Zdrowia - mają, miłości - mają, rodziny - nie mają. I to dzięki niemu.
Zadzwonił dzisiaj mój jeszcze teść...."córeczko - jesteś mądrą kobietą, poukładaj to jakoś w nowym roku" - zszokował mnie tym. Powiedziałam aby odwiedził swojego syna. Podałam adres wynajętej kawalerki. Czego oni wszyscy chcą ode mnie? Ja nie mam czasu rozbijać się na emocje. Jestem matką, zdradzoną żoną a nie "Panem Bogiem"....
Na Nowy Rok życzę Wam szczęścia i żeby życie Was nigdy nie zaskoczyło tak jak mnie...bo wtedy tracicie wiarę w najważniejszą ktoś rzekł rzecz na świecie...w miłość !!!

Wydaje mi się że jesteś teraz za zasłoną. Wszystko stało się tak szybko, nie masz czasu. Wydaje mi się że to Cię dopadnie. Bo powinnaś przejść tak zwaną załobę. Ja jestem rok od rozstania na początku było lekko ale z dnia na dzień czułam się coraz gorzej. Przeszłam podobną sytuację.

Szanowna Elu.

Być może masz racje...trzeba się składać latami i chodzić po ścianach, terpiach i uprawiać ta całą mistyfikację dla Miłości,Rodziny.
Szczerze...mam wrażenie, że to łapanie się w większości (jak nie zawsze) tonącego już topielca.
Decyzje w naszym małżeństwie były zawsze wypracowane i partnerskie.
Masz racje co do jednego....dzisiaj nie spełniałabym wszystkich zachcianek swojego męża...i to we wszystkich sferach.
Moje EGO jest jak najbardziej ok...żyje zgodnie ze swoim sumieniem i nie miałam zamiaru słuchać tych wszystkich pożal się Boże krętackich wytłumaczeń.
Może dlatego, że ja jestem samodzielna, uczciwa i zawodowo poukładana i nie muszę mieć miłości na kolanach.
Dla mnie albo z kimś się jest albo nie. Trzeba mieć tylko cywilną odwagę.
Aha...po tym jak wyszedł ode mnie i po rozmowie...zadzwonił do niej.
Co świadczy o kobiecie która zostawia swoje dziecko? Ja nie chce słyszeć tego co chciałabym usłyszeć.
Pragmatyczne ale zupełnie SZCZERE.

Elu. Nie mam jadu w sobie....ja dawałam się oszukiwać przez lata.
Sąd? Po co skoro wyrok zapadł...a on sam był sędzią w swojej sprawie.
Mógł to zakończyć....i nic nie mówić. Chyba byłoby łatwiej.
Siedzę cały dzień dzisiaj przy lekcjach z Dziećmi. Szykuje je do szkoły. A gdzie jest Tatuś? Powiem Tobie....był na balu w innym mieście i pewnie odtaja w hotelu z fajnym sexem rano. Zabawne

Autorko, chroni Cię to, że jesteś bardzo dobra organizacyjnie, prawdopodobnie masz jasne i precyzyjne poglądy, dużą wolę i możliwość działania, ale... ale... prawdopodobnie nie masz świadomości skutków zaistniałej sytuacji - to wymaga czasu.
Rodzina patrzy z innej perspektywy, spróbuj ją przyswoić choćby dla dobrego zrozumienia - to TEŻ TWOJE ŻYCIE - TO SZAMBO - bo nie tylko siedzisz na widowni ale w nim uczestniczysz.
Nie dziwię się odcięciu, ale tutaj Ela ma rację moim zdaniem - jest bardziej konstruktywna.
Natomiast, Autorko,  lepiej powinnaś rozegrać przyszłość i nauczyć się rozumieć też : NIEDOSKONAŁOŚĆ, jak mi się wydaje.

świadoma kobietko, fakt, Twoje zachowanie w obliczu wiadomości o zdradzie jmęża (jeszcze męża) jest nietypowe, nietypowe i w realnym świecie, i tutaj na forum. Do rzadkości, niestety, należy rozstanie się bez obrzucania się błotem, wyciągania brudów.
I właśnie dlatego, po raz drugi, chylę czoła.

Dokladnie. Ciezko byloby  sie dziwic urazie i jadowi, ale to moze faktycznie jedynie odzew urazonego ego, natomiast romans Pana trwajacy prawie 4 lata mozna okreslic jedynie jako megawdoopiemanie zony i absolutnie nie zasluguje on na jakakolwiek próbę zrozumienia, wysłuchania czy nie daj Bóg wybaczenia. Bycia tata nikt mu nie zabrania jak rozumiem. To nie jest tylko kwestia milosci wlasnej, zdrowej  zreszta,  ale przede wszystkim  szacunku do siebie, obowiazkowego dla normalnego czlowieka, a calkowicie nieobecnego w stosunku  Pana do zony. Pomijajac oczywiscie natychmiastowe zamieszkanie z ta druga,  ktore przeczy po calosci jego skrusze i postanowieniu poprawy. Popieram postepowanie Autorki w 100%-ach.
Mozliwe, ze jeszcze rozne uczucia sie odezwa,  moze jeszcze i zaboleć. Choc niekoniecznie, jesli gore wezmie rozsadek i trzezwe spojrzenie na tego czlowieka. Przypadki uratowania malzenstwa po zdradzie sa, ale w tym konkretnym  bylaby to juz skrajna naiwosc lub po prostu cud calkowitej przemiany tego Pana, nierealny moim zdaniem.

Ela - sooooooooory ale Twoja wypowiedź brzmi jak kabaret
https://www.youtube.com/watch?v=slTu_AG0m00

Dobrze zrobiła, nie jest masochistką.Po takim numerze?....
NIE MA NA ŚWIECIE OSOBY DLA KTÓREJ WARTO wybaczać takie coś.

Pirx- do przebaczenia- to baaaaaaardzo długa droga- proces. niekoniecznie by tam doszli.
Ja mówię o postawie autorki- to co innego..
I wiem o czym mówię, rozumiem jej emocje- ale postawy- nie.
I nie zgadzam się na nazywanie tego MIŁOŚCIĄ...
Nie oczekuję też zrozumienia u wielu osób tu.

Polecam autorce przeczytanie wątku netfaceta espresso- tylko tam nie było dzieci--

Przestańcie błagam z tym ego, moi JA i całym teatrzykiem. Zawsze był dla mnie wszystkim...kocham go nadal bo nie można się ot tak odkochać ale upokorzenie jakie mi zgotował nie pozwoliłoby mi na dalsze funkcjonowanie. Może i faktycznie nie jestem typem filantropa rozłożonego na krzyżu ale cóż...podchodzę do tej sprawy racjonalnie. Zapewne powinnam walczyć, powinnam wybaczyć, dać szanse....ale nie potrafię. Poza tym mój mąż mógł nas wczoraj odwiedzić...dzieci miały frajdę spędzić czas w komplecie ale on wybrał się na bal w dobrym hotelu nad jeziorem. Nie muszę tłumaczyć, że to też kosztuje. Wybrał znowu JA aniżeli MY. Mógł zabrać dzieci na sylwestrową noc, sama bym pojechała aby było pseudo-rodzinnie.
Śmiać mi się chce jaka ja byłam naiwna...szczerze. Nawet kupowałam z nią prezent na ich którąś rocznice ślubu i opowiadałam o gustach mojego męża. Zabawne.
Jeśli przyjdzie żałoba...być może. Tylko ja muszę być "twarda". Kochane...ja mam 3 dzieci i pracę w korporacji gdzie bywa "różnie".
Wczoraj nie miał czasu zadzwonić do swoich dzieci, rano też nie. Teraz zapewne ma chwilę na papierosa albo odstawił swoją Lubą, która pojechała do swojego dziecka też z życzeniami noworocznymi. Wymiotów dostaje na samą myśl. Fakt...jestem zła ale na siebie. Że dałam się tak oszukać. Do tego momentu uważałam, że jestem najszczęśliwszą kobietą na globie. Mam wyjątkowego Faceta, cudowną rodzinę. Widocznie mi się wydawało. Litości nie ma i nie będzie dla jego zachowania. Trochę poodkrywałam prawd o tej relacji ale nie będę się rozpisywała w tej kwestii. Oczywiście, możliwe, że kocha i mnie i ją. Dal mnie to jakaś patologia (powtarzam się). I nawet kupiłam jego ulubioną bieliznę na najbliższy wyjazd,który miał się odbyć na walentynki (jeździliśmy co roku sami na takie wypady bez dzieci). Nie szukam rady tutaj...raczej chciałam się podzielić moją historią małżeństwa, związku. W którym czułam się kochana, czułam się spełniona, byłam szczęśliwa....i nagle taki szok. Masę pytań dzieci, znajomych,rodziny...i co ja mam się rozbijać na czynniki pierwsze? Oj nie...nie mam na to czasu, chęci. Poza tym czeka mnie jeszcze przeprawa w sądzie, przeprawa z moimi aniołkami. Zawsze będzie tam cząstka jego...zawsze.

Elu ja nie ma pretensji do swoich uwag. Każdy ma do nich prawo. tym bardziej na takich forach.
Poproszę Ciebie jednak o rady:

1. Jak miałabym zaufać ?
2. Jak miałabym się z nim kochać?
3. Jak miałabym wybaczyć?
4. Jak miałabym wysyłać w delegację i się nie obawiać?
5. Jak miałabym go wspierać i jak kochać tą samą miłością?
6. Czego od niego miałabym oczekiwać? Powiedzenia prawdy w wersji light czy hard?
7. Może miałam wynajmować detektywa,który by za nim "biegał"? I zamiast na wakacje dla dzieci płacić abonament kilka tys złotych za usługi biura detektywistycznego?

Odpowiedz mi proszę jak Ty to byś widziała w ramach MIŁOŚCI.

Kontaktu z dziećmi nie będę zabraniała - nigdy. Niby dlaczego....?

Moja droga, Ty chcesz gotową receptę na to, co mozna uzyskać jedynie przechodząc długą drogę a w wielu jej punktach można spaść w przepaść. Każdy związek ma swoją- i szansa na sukces jest jak wyprawa w Himalaje. Więc nie winię Cię, że nie spróbowałaś.
Napisałam to w Twoim wątku, bo niejedna i niejeden w takiej sytuacji się znajdzie. Ty już niestety na początku popełniłaś poważny błąd i jesteś z niego dumna.

Jeżeli psychologowie twierdzą, że szansa na uratowanie związku nie jest wielka, to wiedzą co mówią, ale nie sądzę, by był to 1 %

nawet jeżeli jest ich 10, to może był tam Twój?

Te pytania które wymieniłaś to pestka- przy prawdziwych pytaniach które się pojawiają, gdy analizujesz swój związek po zdradach..
Jeżeli związek ma dobre podstawy, a ludzie się kochają i rozumieją, wzajemnie inspirują i szanują, z ponownym zaufaniem nie ma problemu.

Może jak przyjdzie chwila refleksji i Twój mąż będzie chciał o tym rozmawiać, to daj mu szansę, bo przynajmniej zyskasz wiedzę o sobie i drugim człowieku, której nie wyczytasz w żadnej książce i nikt nie będzie w stanie jej Tobie przekazać.

Nie chciałam Cię dołować- powodzenia...

Nie mylmy miłości ze szmaceniem się i pozbywaniem minimalnego szacunku do siebie.
Wybacza bóg święty.

To nie było chwilowe zauroczenie.To był planowy 4 letni romans.
Postawa autorki jest słuszna i jedyna prawidlowa w tym przypadku.
Będzie jej jeszcze trudno.Przynajmniej spadły jej okulary z oczu.
Więc z całym szacunkiem, może jeszcze otulić kocem i poklepać po plecach tego tfu - pożal się boże mężczyznę?

Z całym szacunkiem Ela :
- związek moze być wspaniały. Z tym że jedna z osób może być niedojrzała/bezmyślna/kochająca własne ego.
Swiat nie jest czarno-biały.
Po prostu - trafiła na zwykłą świnię.
I co? Płakał na kolanach.A chwilę potem zamieszkał z kochanką... proooosze Cie...To nie podrecznik psychologii, czy też wina 50/50 lub brak dopasowania.
Nazywajmy rzeczy po imieniu. Ordynarna, zdrada z premedytacją.
Kropka

Tak.
Ponadto jestem w stanie wyobrazić sobie, że łatwiej Ci było podpiąć moje imię pod post Pirxa i potraktować nas zbiorczo swoją szpileczką niż odnieść się do mojego posta, który był o czym innym... Mam aż tak dobrą wyobraźnię

bo to wszystko jest MANIPULACJA PRZEZ DUŻE "M" a Ja ją nadal Kocham ... jeszcze

dobranoc

Ja jestem zdania, że autorka wcale się jeszcze nie pozbierała, tylko zaczęła załatwiać szybko formalności związane z rozstaniem (i za to plus dla niej, bo w sumie na co jej facet z stałą kochanką), w czym upatruje swojego sukcesu. Wątek dowodzi, że żałoba po stracie i odbudowanie siebie dopiero się zaczyna, a stwierdzenie "pozbierałam się szybko" ma ją tylko utwierdzić w przekonaniu do własnych racji. Chyba, że jest nieczułą maszyną bez uczuć i emocji, wtedy to w sumie nie dziwię się mężowi, że zaczął szukać emocji gdzie indziej.

Miałam na myśli to, że jak jest skutek, to musiała być przyczyna.
Jak napisałam, daję plusa za szybkie podjęcie decyzji przez autorkę o rozstaniu i rozwodzie, popieram rozstanie w tej sytuacji, gratuluję szybkości podjęcia decyzji, ale uważam, że opatrywanie ran dopiero się zaczęło, o czym świadczy założenie tematu.

Potępiam zdrajcę, tylko przypuściłam, że zdradzona żona jest tak bezemocjonalna, że zdradę przyjęła na zimno bez emocji i zaraz zabrała się za porządkowanie formalności. Jednak założenie tematu i butelka wina na stacji paliw wypita duszkiem świadczą, że emocje jakieś są.

Co się zaś dzieje gdy na forum swoją historię zdrady partnera opisze rozhisteryzowana kobieta? Otrzyma wsparcie i radę, aby się przede wszystkim uspokoiła i do odbudowania związku/rozstania/rozwodu itd podeszła na zimno, spojrzała na związek i na zdradę z dystansu, włączyła rozsądek. Tu kobieta sama wpadła na ten pomysł i jest be, bo nie wpisuje się w kanon. Nie dogodzisz...
Każdy przeżywa na swój sposób i w swoim czasie. Może by tak dać przestrzeń innym by przeżywali właśnie na swój sposób, a nie po naszej myśli?

Co do związku jej męża z kochanką, tak naprawdę dopiero teraz się okaże, czy to taka wielka miłość jak razem będą mieszkać i dopadnie ich proza życia. Wspólne sprzątnie, gotowanie, pranie, płacenie rachunków, itd. To jednak co innego niż okazjonalny seks w czasie atrakcyjnego wyjazdu w apartamencie na mazurach.

Do tej pory z tego co wyczytałam to wgląda na to, że miał jak pączek w maśle. W domu miał zorganizowaną żonę, która ogarniała dom, a na boku kochankę, z którą mógł spędzić atrakcyjnie czas.

No i niektórzy ludzie zwyczajnie muszą sami przekonać się na własnej skórze, że robią źle albo nie doceniają tego co już mają i dopiero po stracie orientują się, co stracili. Może to nie być ten przypadek, ale może być.

Podjęcie decyzji o próbie ratowania małżeństwa/związku to wyłącznie dobra wola osoby zdradzonej. Nie jest to żadne obowiązek. Zgadzam się z Klio. Nie widzę nic złego w tym, że autorka podjęła taką, a nie inna decyzję. Miała do tego pełne prawo.

Madoja, z całym szacunkiem, ja sama jestem przykładem na to, że po zdradzie da się uratować związek,  choć czy mi naprawdę wybaczono, to wie tylko zdradzony. I ja sama na pewne sytuacje zareagowałabym mniej bojowo. Ale nie tu. Jeśli nie było grama podejrzenia, że jemu czegoś brak, ze jest niezadowolony, nieszczęśliwy,  a wręcz przeciwnie, to jest to perfidia. Bolesna. Przez kilka lat udawać tak, by nie wzbudzić podejrzeń może tylko cynik i egoista. Myślisz ze u Twoich rodziców sytuacja była taka sama,  czy jednak inna? Czy  żal i zerwanie z tamta  było , szczere i definitywne? Bo to też podstawa. Jasne, że każdy podejdzie tak, jak sam uważa.  Ale są,  a przynajmniej powinny być granice przebaczenia, bo latwo tu o nadużycie ufnosci i recydywe.  A na to szkoda czasu i nerwów.

Pewnie mi się zaraz po łbie oberwie, ale co tam...
Moim skromnym zdaniem to idealne małżeństwo było tylko na papierze i na pokaz, a w rzeczywistości każdy sobie rzepkę skrobie.
Mijanie się w kuchni rano i w łazience wieczorem, jakiś wymuszony grill w niedzielę u znajomych i wakacje raz w roku, bo trzeba.
Uczucia to tam tyle co kot napłakał, bardziej to dopracowany do perfekcji "plan zajęć" i opanowana w stopniu mistrzowskim sztuka udawania.
Do tego oczywiście drogie luksusy, które mają ukoić tęsknotę za normalnym prawdziwym życiem, bo to idealne jak z żurnala jest nie do wytrzymania.
I tak sobie byli, latka mijały, aż w końcu on sobie kogoś znalazł, ona to odkryła, szast prast i koniec. Tak samo beznamiętny jak i cały ten związek.
Przy okazji skromny upominek dla zdradzanej żony w postaci domu, samochodu i bóg wie czego tam jeszcze, który skutecznie zagłuszy
jego ewentualne wyrzuty sumienia, a jej poczucie krzywdy. Nic dziwnego, że podejście autorki do sprawy jest takie, a nie inne.
Dzisiaj dowiaduje się o czteroletnim romansie męża, jutro jedzie do firmy i załatwia służbowe sprawy, po pracy wraca do domu i oznajmia dzieciom:

- Tata już z nami nie mieszka, ale zostawił nam dom, porsche i zabezpieczył was finansowo, możecie dalej grać na playstation

po czym robi sobie kąpiel i układa już plan na najbliższy weekend, może do spa, a może nad morze...

Zero emocji, zero smutku, zero jakiejkolwiek refleksji nad tym co się właśnie wydarzyło. Albo jesteś autorko cyborgiem pozbawionym uczuć,
albo ten twój mąż od dawna kalafiorem ci wisiał, albo ta historyjka jest od początku do końca zmyślona. Innej opcji nie ma.

Wtrącę i ja swoje trzy grosze bo temat nie jest mi obcy. Że autorka jest „cyborgiem” ?
Zupełnie nie. Że się pozbierała ? Tym bardziej nie. Jest w SZOKU. Jak człowiek złamie rękę i jest pod wpływem silnej adrenaliny to przez chwilę nie czuje jak kure... to boli i co mu się stało. To taki właśnie przypadek.
Mój były mąż też mnie zdradził ( tutaj akurat kwestia wielu kobiet). Moje małżeństwo nie było tak idealne, gotowałam codziennie, pracowałam, zajmowałam się dziećmi. ALE.Przy dwójce dzieci trochę się od siebie oddaliliśmy, dobre prace, dobre auta, dużo wakacji ale też dużo pracy i mało czasu dla siebie, niby wspólne wieczory przy winie i filmie ale bez rozmów o nas, o życiu, o ważnych sprawach, O SOBIE. I gdy się dowiedziałam zachowywałam się podobnie jak autorka. Że niby taka silna, zorganizowana itd. Ale potem patrzyłam na siebie w lustro i nie widziałam już siebie tylko jakieś zgarbione smutne coś. I był czas kiedy postanowiliśmy spróbować jeszcze raz naprawić to malzenstwo. Obydwoje się ze sobą męczyliśmy  i uświadomiliśmy sobie, że jednak nie pasujemy do siebie i chyba tylko nam się tak wydawało, że jest inaczej.
Dzisiaj dzieci mają dobry kontakt z ojcem, czasem chodzimy razem na kawę i jest fajnie, zdarzyło nam się nawet razem pojsc pograć w tenisa i w sumie chyba nawet się lubimy. Jestem w nowym związku ( tez się zarzekałam, że dopiero jak dzieci wyfruną z domu- najmłodsze ma prawie 4 lata). Jestem szczęśliwa, chyba tak naprawdę zrozumiałam co to za uczucie być szczęśliwym z drugim człowiekiem kiedyś poznałam  Jego. Śmiejemy się ze sobą, jesteśmy na siebie uważni, dbamy o siebie i co najważniejsze rozmawiamy. Nie dlatego, że tak powinno być ale robimy to całkiem niewymuszenie, naturalnie, bez zadnego wysiłku. Moj partner nie ma dzieci. Lubi moje ( kochac ma je ojciec) i być moze kiedyś będziemy mieć wspólne. Wczoraj np. gdy weszłam do sypialni na łóżku po mojej stronie położył pralinkę jak to czasem robi się w hotelach na powitanie gości. Mała rzecz a daje tyle radości. Dzisiaj ja odśnieżyłam mu rano auto przed wyjściem do pracy i wlałam płyn do spryskiwaczy. I właśnie takie małe, drobne gesty (i co najważniejsze niewymuszone )budują związek. Telefony mamy niezablokowane i położone zazwyczaj obok siebie w jednym miejscu ale nigdy nie pomyślałabym zeby mu go przejrzeć i z drugiej strony jest tak samo. Życzę powodzenia autorko. I czasami powiedzenie, ze kiedy jestes wśród małp zachowaj spokój i rozdawaj banany ma sens. Będzie dobrze. Nie dzisiaj i nie jutro ale wkrótce. Sama się o tym przekonałam.

Faktycznie, obraz trochę bajeczką zalatuje ale.... mnie mało co już dziwi, więc nie kwestionuję prawdy w tym wpisie. Na niekorzyść Pana idzie działanie z premedytacją, czteroletnie. To nie jednorazowa podrywka na delegacji czy skok na Roksę by upuścić ciśnienie. Zaangażowanie emocjonalne w inną, paskudna sprawa. A że 4 lata druga strona tego nie wychwyciła? Są ludzie żyjący na "dwa domy" o wiele dłużej Kwestia premedytacji, dyskrecji i doskonałej organizacji czasu.
Podoba mi się, Autorko, Twoje zimne i zadaniowe podejście do sprawy. Ale i tak sobie myślę, że jednak w tym małżeństwie nie było tak pięknie i różowo, jak piszesz. Szybko się "odkochałaś". To nie jest zbyt częste, prawdę mówiąc. Ciekawe, czy mąż na tym forum również potwierdził by moje przypuszczenia : )

Więc w większości zgadzam się z tym, co napisała Ela210.

PS. Nie licz, Autorko, że dostaniesz wszystko po pozwie, mimo deklaracji męża. Pan zapewne ogarnie się niedługo, a jak nie, nowa Pani naprowadzi go na właściwe tory. Tutaj wszystkie zimno kalkulujecie : )

PS 2. Panowie, widzicie, jak wyglądają związki bez intercyzy. Pod rozwagę, nawet będąc moralnym Zawiszą Czarnym

Nigdzie nie napisałem, że nic nie powinien zostawiać. To aberracja i niemożliwa opcja przy wspólnocie małżeńskiej. Z jakiej racji miałby zostawić dobrowolnie całość swego majątku? To wspólnota majątkowa, więc fifty fifty Plus alimenty na dzieci, jeżeli zostają przy matce. Wiem, że wiele Pań w takiej sytuacji najchętniej puściłoby Pana bez skarpetek, ale i Panowie w obecnych czasach są bardziej świadomi. I bardzo dobrze, że Autorka ma pieniądze. Mnie bardzo cieszy, jak ludzie są w dobrej sytuacji finansowej.

PS. Oceniam sytuacje jedynie prawnie, nie moralnie.

Ha ha, serio? Może z tego samego powodu, dla którego zdradzające żony po rozwodach wnoszą o podział majątku i alimenty
rechocząc wesoło z przyjaciółeczkami na forach ile to wyrwała jedna z drugą od frajera, który całe życie na nią robił. Kobieca logika
Nikogo tutaj nic nie denerwuje, a jedynie poddajemy w wątpliwość zapewnienia autorki o żarliwym uczuciu pomiędzy małżonkami
oraz braku jakichkolwiek rys na wyidealizowanym obrazku wesołej rodzinki, gdzie wszyscy się kochają i tylko z dzióbków sobie spijają.
Według mnie oraz moich przedmówców, ta rodzina istniała tylko na obrazku właśnie. Wymiana zwykłych codziennych uprzejmości,
to nie jest żadna miłość, tylko wyuczony zestaw określonych zachowań i zasad funkcjonowania wspólnie pod jednym dachem.
Miłość to tam zgasła dawno temu, ale życie razem było dla wszystkich wygodne, łatwe i przyjemne, więc jakoś to tam się kulało.
Do czasu.

P.S.
Oczywiście że optyka momentalnie się zmienia, jeśli zamiast domu i drogiego auta na odchodne
zdradzona żona zostaje z dwójką małych dzieci w wynajmowanym mieszkanku i z 2.400 brutto na miesiąc.
To również jest jeden z powodów, dla których nasza bohaterka nie rozpacza rwąc włosy z głowy,
tylko podchodzi do sprawy na zimno analizując bilans zysków i strat, a ten wychodzi zdecydowanie na plus,
to nad czym ma tutaj płakać, nad głupim starym osłem któremu romansów się zachciało i sobie poszedł?
A niech idzie w cholerę

Ja bym postapila identycznie, choc nie wiem, czy starczyloby mi sil.
Dla mnie jestes Wielka. Zycze ci wytrwania i sil na dalsze zycie. Podziwiam i chyle czola. Trzymaj sie kochana.

Ja tez nie umialabym wybaczyc, normalnie funkcjonowac, kochac sie, bylabym podejrzliwa, nawet gdyby szedl do klopa. Byloby to gorsze, niz rozstanie.
Ela- twoje wypowiedzi sa jak dla mnie okrutne, niesprawiedliwe i takie jednostronne. Punkt widzenia zalezy od punktu odniesienia.
Oceniacie Autorke, jako zimna i wyrachowana. A co ma robic???? rwac wlosy z glowy, zapuscic siebie i dom, pic alkohol, przestac chodzic do pracy, blagac PANA o powrot??? naprawiac malzenstwo, zyc podejrzliwoscia, strachem, rozpamietywac zdrade? Czy moze udawac, ze nic sie nie stalo i Misiowi szykowac walizki na "delegacje"?

CZY WYSCIE SIE KUZWA Z CHOINKI URWALI????

Ona ma dzieci.Wy nie wiecie, ile sil moze dodac walka o gniazdo, o dzieci, o siebie. desperacja niektorych powala na kolana, innym daje sile.
Jest mocna i oby takich wiecej kobiet na swiecie.
Widocznie niektore z was wyznaja teze: pil, byl (dupcyl), ale byl.

A ja wiecie co?
W DUPIE MAM TAKIE MALZENSTWO.

Czego i tobie zycze kochana Autorko.