Moja córka (14l.) robi makijaz do szkoły - Netkobiety.pl

Witaj,
moja córka ma za chwilę lat 13 i także nakłada podkład i korektor do szkoły.Ma lekki trądzik i naczynkową cerę.Nie robię z tego afery,jedyne co sprawdzam czy równo nałożony i nie za grubo.W jej wieku miałam ten sam problem a moja mama darła się na mnie,że się "pacykuję" i kazała mi to zmywać.Nienawidziłam jej za to,że nie próbuje nawet zrozumieć dlaczego to robię.
Tak,tłumaczenie,że od podkładu wyjdą jej pryszcze to rzeczywiście kiepski argument.Założę się,że ona lepiej od Ciebie wie czego ma używać by jej cera wyglądała dobrze.Wiesz dokładnie jakiej firmy podkładu używa? Teraz jest ich tak wiele,że można wybrać naprawdę dobry,nieszkodzący skórze.
Makijażem zdecydowanie za bardzo się przejmujesz.Jak patrzę na niektóre młode kobiety albo dojrzałe panie z toną pudru na twarzy odcinającej się od białej szyi to myślę sobie,że gdyby wcześniej zaczęły ćwiczyć nakładanie podkładu nie wyglądałyby na tak  komicznie usmarowane.
Przejmujesz się,że zwraca uwagę chłopców? A czy to jest według Ciebie problem? I dlaczego?
Jeśli chodzi o naukę-może zapytaj czy myśli o tym co chce w życiu robić,do jakiej szkoły pójść,jaki zawód zdobyć.Jesli będziesz wiedziała o co chodzi może zaproponujesz jej pomoc,np korepetycje

Nie uważam, by 13-14latki potrzebowały podkładu i całej reszty. Nie podoba mi się to przyspieszone "dojrzewanie" i na pewno nie ulatwiałabym go swojej córce. Dziecko ma być dzieckiem jak najdłużej.

Jeśli dziecko ma trądzik, to zabieram je do dermatologa, a nie kupuję kosmetyki, które mogą sprawę pogorszyć.

Do tego dochodzą problemy z nauką - to jest poważniejsze zmartwienie.

No właśnie wydaje mi się, że za bardzo absorbuje ją wygląd niż nauka. Rozmawiałam z nią na ten temat. Ona wie, że  nie musi być prymuską, że może robić w życiu to, co chce, że będę zawsze ją wspierać. Jak tak teraz sobie myślę, to chyba faktycznie czas, który poświęcam na kontrolowanie jej wyglądu mogłabym przeznaczyć na pomoc w szkole, przypominanie o sprawdzianach itd. Boję się, żeby nie zeszła na złą drogę, chlopcy, papierosy, itd. Ale od subtelnego makijażu do narkotyzowania się na imprezach chyba daleka droga. Spróbuję innej taktyki. Niech robi ten makijaż, a w szkole jej pomogę. Dziękuję za pomoc

A czy wiesz,że ona tej pomocy oczekuje? Czy jej chce?

Mówisz/piszesz i masz.

Zauważyłaś jaka teraz panuje moda? Dziwnym też nie jest, że z niechęcią zmienia ubranie, które jej się podoba na takie, które podoba się Tobie.
Klasyczny dylemat rodziców: co zrobić, by dziecko robiło to, co ja uważam za słuszne.

A jak wygląda zainteresowanie w sam raz?

To typowe dla wieku, w którym jest twoja córka. Pamiętasz siebie sprzed lat? Na pewno nauka i wysokie oceny były tym, co interesowało Cię najbardziej?

Rzekłaś. Przyjrzyj się temu, co jest promowane w mediach: cera lalki i mnóstwo 'wspomagaczy'.

Czyli przyjęłaś rolę strażnika, zdejmując z niej odpowiedzialność. To kiepska, dla was obu, droga.

Za bardzo. Zastanów się, dlaczego tak się przejmujesz.

W Twym braku akceptacji. Przypomnij (po raz kolejny) swe nastoletnie lata (pamiętając o akceleracji i zmianach społecznych), co było dla Ciebie ważne? Czego oczekiwałaś od swej matki?

Skoro masz z córką dobry kontakt, to pogadaj (pogadaj, nie rób wykładu, nie pouczaj, nie moralizuj, nie zakazuj/nakazuj) z nią, także na temat mody i makijażu.

Gdy miałaś lat 14 też byłaś odporna na opinie koleżanek i 'nakazy' mody? (Pytania retoryczne.)

To kwestia gustu. Każdy ma swój.

Moja dziesięciolatnia chrześnica reguluje sobie brwi i jest w tym bardziej systematyczna niż ja. Chociaż jak teraz o tym myślę, to gdzieś w 5/6 klasie podstawówki w mojej klasie były dziewczyny, które sobie brwi regulowały. Różnica jest w tym, czy robią to same i uciekają przed matką, żeby nie zobaczyła, czy po kilku rozmowach na ten temat jest wypracowane wspólne zdanie i dziewczyna może dbać o siebie tak, jak sama chce.

Po przeczytaniu tytułu miałam przed oczami obraz 14latki z pełnym makijażem widocznym nawet po ciemku po przeczytaniu całej reszty i w czym tkwi problem uważam, ze robisz z igły widły. Nie powstrzymasz córki przed chęcią dbania o siebie oraz chęcią podobnia się płci przeciwnej. Nie uwazam także, żeby podkład i tusz do rzęs u 14latki był jakimś super mocnym, widocznym makijażem. Wydaje mi sie, że jeśli chodzi o kwestię podkreślania urody przez córke, powinnać bardziej skupić się  na współpracy z córką poprzez udzielania jej dobrych, wyważonych rad w tym zakresie, a nie poprzez zakazy lub nakazy. Jezeli nie chcesz żeby córka na przekór Tobie wyglądała jak papuga, naucz ją że dobrze wykonany makijaż to prawie niewidoczny makijaż, że ma podkreślać urodę a nie tworzyć kolorową maskę na twarzy i w dobrym guście jest umiar. Podobnie z ubiorem. Raczej skoncentowalabym się na wytłumaczeniu, że wywalenie na wierzch całego brzucha wcale nie jest ani eleganckie ani seksi itp.  Niestety te 14 lat to właśnie ten 'najgłupszy' wiek Nie panikuj, a pomóż jej wyrabiać dobre zwyczaje w nabywaniu przez nią kobiecości, wtedy będziesz jako tako nad tym panować. I nie łączyłabym kwestii malowania się i stylu ubierania z kwestią obowiązków szkolnych oczekując od córki odpowiednich zachowań. Makijaż u niej to rzecz naturalna, obowiązki szkolne to kwestia wyegzekowania. Po prostu w kwestii urody bądź jej przyjaciółką, w kwestii nauki bądź matką.

To samo chciałam napisać. Moja córa nieco starsza i nigdy nie używała i nadal nie używa podkładu. Wystarczy sobie poczytać jaką to przynosi szkodę dla tak młodej cery.
Tusz do rzęs jestem w stanie zrozumieć, czy kredkę do oczu, ale zapychanie pory skóry to najgorsze co może zrobić taka panienka. Był o tym nawet program w tv. Nie wspomnę o tym, jak brzydko to wygląda.

Jednak większy problem to pogorszenie się w nauce i oglądanie za chłopakami. Tutaj wychodzi chyba niskie poczucie wartości (mogę się mylić, gdybam tylko).

Wielokropek> to nie jest typowe w tym wieku. Moja jest nieco starsza, ale nie obniżała się w nauce, nie nakładała podkładu/pudru i innych tego typu, nie interesowali ją wtenczas chłopcy. Owszem zaczepiali ją, czasem przyniosła walentynkę, czasem któryś próbował poderwać, ale to było mimo chodem, a nie zamiast nauki.
Ja siebie pamietam i w jej wieku tez nie było nic z tych rzeczy. Chłopcy zaczęli mnie interesować w wieku 17 lat. Chociaż porównywanie się kiedyś a dziś nie jest trafne. Teraz są inne czasy .
Ja oczekiwałam od swojej matki, by się na mnie nie darła i odeszła od ojca pijaka. Z kolei ubierałam to na co mnie było stać, a nie jaka moda. Abstrahując, to ja nawet specjalnej mody nie pamiętam, fartuszki były i kategoryczny zakaz makijażu, biżuterii itp. Tak więc, jak widać nie zawsze porównanie tego typu jest skuteczne.

Kiedyś też miałaś 14 lat, pamiętasz jeszcze?
Teraz jest najważniejszy moment w Twoich relacjach z córką. Ona staje sie kobietą, więc matka która się sprawdza tu jej towarzyszy.
Makijaż- doradź jej jak go robić dobrze- jak zadbać o cerę. Moja córka w tym wieku zrobła hennę, poradziła się mnie, ja z nią chodzę do kosmetyczki, fryzjera- bo ona tego potrzebuje, ma do mnie zaufanie. Nigdy jej z niczym nie wyśmiałam, czy stwierdziłam, nie pytaj o to, czy o tamto, przyjdzie na to czas. I to procentuje w naszej relacji, chociaż i spiny są, bo to nastolatka..Pojawiały się różne problemy- teraz ma 16 lat- pozwalałam jej radzić sobie, będąc obok, wiedząc, że musi nauczyć się sama pokonywać przeszkody, radzić z problemami.

serio uwazacie, ze uzywanie podkladu moze kogokolwiek sprowadzic na zla drogę i wykoleic??

Dokładnie malwusia. Poczytajcie o szkodliwości podkładów dla tak młodej cery. W programie tv jaki oglądałam, były przeprowadzane testy na skórze. Nastolatki używające podkładów czy pudru miały skórę starsza o kilka lat, bo zatkane pory powodują, że skóra nie oddycha. tym samym prędzej się starzeje i wbrew pozorom może się pojawić jeszcze więcej problemów ze skórą. Kosmetyczki się zapytajcie, miała o tym w szkole (przynajmniej z tego co słyszałam).
Podobne testy kiedyś przeprowadzono u Ewy Drzyzgi, ale dotyczyły solarium.

14 lat to też dla mnie trochę wcześnie jak na malowanie, ale nastolatkowie różnie dojrzewają, eksperymentują. Zakazy nic nie dadzą. Jak podkład dobry to może nie zniszczyć cery. Ja bym powiedziała jej o tym stroju, ale nie na zasadzie, że musi to zmienić, ale po prostu że bez tego jest piękną dziewczyną i że nie musi tak się ubierać, by się podobać. Porozmawiałabym z nią też tak po przyjacielsku, rozmowa jest ważna, może się otworzy. Chciałabym się zorientować co się dzieje w jej życiu, w końcu tak wiele rodziców tak mało wie o swoich dzieciach. Potem możną ją ukierunkować, pogadać, że fajnie, zwraca uwagę na chłopaków, ale warto też zadbać o oceny. No ale to wszystko w takiej miłej atmosferze wsparcia, bez wyrzutów. Myślę, że to prędzej pomoże i jak najczęściej próbować z nią rozmawiać, że jest się po jej stronie To chyba prędzej pomoże niż kłótnie, bo wtedy będzie jeszcze bardziej się buntować.

Nie.
Ale olanie problemów z nauką u 13-latki oraz pozwolenie na wszystko, co sobie księżniczka zamarzy już może.

Oczywiście nie piszę do Ciebie, Autorko. Taka luźna myśl. Znam matki, które się nie interesują ani nauką, ani higieną swoich dzieci, bo wychodzą z założenia, że "jak podrośnie, to się nauczy". I z roku na rok jest coraz gorzej.

------

Czytam niektóre posty i jestem przerażona, że w dzisiejszych czasach już nawet nie można dziecku niczego zabronić - żeby się przypadkiem w sobie nie zamknęło. Rozumiem, oczywiście, że trzeba zawsze wytłumaczyć, dlaczego się na coś nie zgadzamy, ale często kategoryczna odmowa musi mieć miejsce. Dziecko to dziecko, a nie partner do licytowania się.

I błagam, nie piszcie, że jestem matką-kapo, bo naprawdę nie jestem.

Konsekwencje mogą być nie tylko negatywne, Wielokropku.

Jako rodzic uważam, że czasem trzeba dziecku czegoś zabronić, autorytet rodzica jest kluczowy. Np. wchodzenia na meble, przebiegania przez ulicę, dotykania ognia. To głupie przykłady, ale adekwatne. Tu reagujesz szybko dla dobra dziecka. Oczywiście potem też tłumaczysz.

Jasne, jest różnica między maluchem a 13-latką. Jednak oboje potrzebują autorytetu bo to wciąż dzieciaki. Czasem postępują głupio i trzeba im pokazać lepsze wyjście z sytuacji.

a nie lepiej nauczyc,ze wchodzenie na meble jest tylko z pomoca dorosłego?
a przy ulicy trzymać za rękę?

W kwestii makijażu proponuję wybrać się z córką do dermatologa, który powie jaki kosmetyk pomoże a jaki zaszkodzi. Może zaleci jakieś leki na uspokojenie cery, jeśli taki problem istnieje. Myślę, że Twoje zdanie może odbierać negatywnie, ale autorytet lekarza powinien pomóc. Są dobrej jakości kosmetyki, ale ich cena też jest "dobra"

W kwestii nauki, posiłkowałabym się psychologiem szkolnym. Od tego oni są, by pomagać i dzieciom i rodzicom.

To ja z autopsji uważam że V ma rację.
Zakazy w przypadku nastolatek niewiele dadzą.
A później okazuje się, że w ciążę zachodzą ciche szare myszki trzymane przez matki pod kluczem.
Moja córka jako piętnastolatka miała w szkole bardzo skomplikowany problem. Nie dowiedziałabym się o nim, gdybyśmy nie były w dobrym kontakcie.
Powiedziała, zastanawiałam się czy interweniować, poprosiła żeby nie, sama spróbuje rozwiązać. Zrobiła to tak, że czapki z głów..
A jest czasem zbuntowaną nastolatką, która wyprowadza mnie z równowagi.. I córeczką tatusia..
Ale sa sprawy między nami kobietami i tu matka jest potrzebna.

Nie uznaję dawania klapsów ani darcia mordy na dziecko.

Przykład o tej ulicy jest bardzo fajny. Niedawno syn koleżanki (12 lat) dostał zakaz jeżdżenia rowerem do szkoły właśnie z powodu nieuważnej jazdy. Tłumaczeń  było sto tysięcy wcześniej, ale dzieciak uparty i nie chciał słuchać. Więc teraz chodzi z buta i pretensje może mieć tylko do siebie.
Inaczej się komunikujesz z nastolatkiem, a inaczej z 4-latkiem, a jeszcze inaczej z dorosłą osobą.

---------

Będąc nastolatką 12-14lat zaznałam najpierw ścisłej kontroli pod czujnym okiem dziadków, a później totalnej wolności u matki. Żadna z tych opcji mnie nie odpowiadała. To musi być coś pomiędzy.

Dalej śmiem twierdzić, że nie ma nic złego w zakazaniu czegoś.

Mam czasem wrażenie, że w dzisiejszych czasach dzieciakom wszystko wolno. Tęsknię do dawnych czasów.

Mam malucha 4-letniego, ale mam też częsty kontakt z 11-letnią bratanicą męża.

Mam też młodszą siostrę, w tym roku kończy 19 lat. Na nią żadne metody wychowawcze nie działały nigdy, ani tłumaczenie, ani wymaganie czegokolwiek. Ale wyrosła na ludzi.

Pierwszy raz kupiłam córce podkład ja-kiedy zobaczyłam czego używa.Z powodu alergii i tak miała problemy ze skórą a do tego kupowała sobie jakiś taki zwykły .Teraz ona kupuje sobie sama w aptece z La roche posay dla cery trądzikowej.Nie jest tani i nie niszczy cery-więc nie ma co histeryzować.Szczególnie,że nie nakłada go codziennie.

Tak jak Twoje czytanie mojej odpowiedzi, w której napisałam "jeśli problem istnieje", wątek przeczytałam w całości i chyba nigdzie nikt nie napisał, żeby poradzić się fachowca. Jedne przez drugie piszecie, że podkłady albo zatykają pory albo nie. Fachowiec doradzi czego nastolatka powinna używać. Celowo doradziłam dermatologa, gdyż w dzisiejszych czasach kosmetyczką można zostać po "dwugodzinnym" kursie.  Dermatolog powie, doradzi i dobierze. Jak już chce się malować, a autorka nie wie jak z tym sobie poradzić, niech zapytają lekarza.

Myślę, że niemałe znaczenie ma też indywidualne podejście i charakter dziecka.

Edit: Gojko,  nie uważam, że nakładanie podkładu w tym wieku to coś złego. Uważam to za niepotrzebne w tak młodym wieku, może być też potencjalnie szkodliwe dla delikatnej skóry dziecka.
Osobiście sądzę też, że małolatom od takich rzeczy zaczyna się w głowach przewracać. Też kiedyś miałam naście lat.

No właśnie-indywidualne podejście:)
Moja córka-pomimo ciężkiego okresu burzy hormonów-jest ogarnięta,obowiązkowa i pracowita.Ma najlepszą średnią w klasie a do tego ciągnie jeszcze II stopień muzycznej.
Kiedy ja widzę takie ogarnięte dziewczyny w mojej szkole to naprawdę nie ma dla mnie znaczenia czy mają gołe brzuchy i makijaż.Jak są mądre,,pracowite i zawsze przygotowane do moich lekcji-nie dyskutuję w kwestii powierzchowności.
Trudno powiedzieć,że czy takim dziewczynom przewróci się w głowie dlatego,że wolno im się malować.One już pokazały,że nie mają przewrócone,że są dojrzałe i myślące.

Nie czepiam się tylko odpowiadam.Jak to na forum.

Małpa,  byłaś dobrą dziewczyną po prostu.
Sodówka do głowy nie uderzyła. Ale dzieciaki są różne.

Pewnie. Dlatego ja wychodzę z założenia, że na dorosłość przyjdzie czas, nie trzeba na siłę w nią wchodzić w wieku lat 13-tu...

Młode dziewczynki malują się, bo chcą lepiej wyglądać, doroślej. Podobać się. 13 lat to według mnie o wiele za wcześnie.

I naprawdę nie chodzi tu o trzymanie dziecka pod kloszem.

Na dorosłość zawsze w końcu przychodzi czas, po co to na siłę przyśpieszać...

Mozna pogodzić, zgadzam się.
Gdzieś kiedyś przeczytałam, ze rodzic wychowuje swoje dziecko do 13-go r.ż. a potem już tylko zbiera owoce swojego wychowania. Coś w tym jest. Z doświadczenia wiem, że czego się moja młoda nauczyła do tego czasu to zapamiętała i stosuje, a po tym okresie to wchodzi bardzo ciężko. Nieźle się muszę nagimnastykować, by dotarło. Jednak się udaje, bo najważniejsze wartości otrzymała wcześniej, teraz tylko weryfikuje, a ja podpowiadam.

Myślę też, że tu nie chodzi o sam w sobie zakaz, ale o formę w jakiej go dajemy, przekazujemy. Sądzę, że o Cyngli chodzi.

Poruszyłaś ważny temat.
Moja młoda chodziła kiedyś do innej klasy. Tam  każda dziewczyna była wymalowana, podkład, puder i im więcej tym lepiej. Towarzystwo kiepskie uczyło się słabo, do szkoły chodziło coraz rzadziej. Moja młoda była szykanowana, bo jako jedyna w klasie nie używała kosmetyków tego typu oraz uczyła się należycie.
Gdy zmieniła klasę, to obrót o 180stopni. Mało która się maluje (poza tuszem czy pomadką). Wszystkie uczą się i chodzą do szkoły. Nie przeszkadza im syfek na twarzy, nikt z nikogo się nie śmieje, każdy się wspiera.
Moze to być kwestia towarzystwa.
To co napisałaś dało mi też do myślenia, że kiedy dziewczyny są ogarnięte- jak to nazwałaś- to nie muszą się maskować pod podkładem czy pudrem. Wiedzą, że to nie jest takie istotne w życiu, że są inne wartości np. szkoła. Jeśli nie potrafią tego pogodzić, to coś jest nie halo.

Rozmawiałam z córką. Spokojnie. Rozmowę popijaliśmy gorącymi herbatkami, bo przyszła zmarznięta ze szkoły. Ucieszyła się, że może ten podkład nakładać i dodała, że nie chce robic tego codziennie, tylko w sytuacjach, w których czuje, że wygląda gorzej, gdy zauważa pojawiający się pryszcz itd. A tuszować rzęs do szkoły nie chce, bo mówi że nie musi (czyli zapewne nie czuje takiej potrzeby). W kwestii cery: nie ma problemów ze skórą, czasami coś tam jej wyskoczy, ale ogólnie ma gładką buźkę. Uspokoiła mnie ta rozmowa. Ale życie lubi zaskakiwać. Zerkam dziś na młodszą córkę i coś mi tu nie gra. Pytam: A ty rześ dziecko rzęsy pomalowała? A ona z zawadiackim uśmiechem i wyrazem oczu takim jak robił kot w Shreku odpowiada: "troszkę". Hmmm...

Opuściła się w nauce, bo jej się uczyć nie chce, a nie od nakładania podkładu na twarz. Aż tyle uwagi i zaangażowanie nałożenie mazidła na buzię nie zajmuje.