Problemy z nawiązywaniem relacji damsko-męskich - wasze doświadczenia. - Netkobiety.pl

A mnie najbardziej boli, że obecnie potrzeba trenerów / psychologów / coatchów do podejścia do kobiet i/lub facetów. Że tłumaczyć trzeba co robić poważnie a co nie... Nie powiem, że kiedyś było 'lepiej' jednak tacy ludzie nie istnieli i jeśli się pojawili to oznacza, że jest taka potrzeba. Może moda? Nie wiem. Może postęp. Nie obraź się Alberto jednak myślę, że zarządzanie własnymi emocjami (zarządzanie emocjami innych to pewnie manipulacja, co?) to powinni w szkole uczyć i trener byłby niepotrzebny. I to w podstawowej. I mniej by pustaków było bo pustaki to nie zawsze genetyka ale często to wychowanie. Ale widzę ogólną tendencję, że wypieramy emocje i staramy się je kontrolować. Dla nas to lepiej, ofkorse... Idzie postęp!

To z czym konkretnie się nie zgadzasz? Bo rozpisujesz się nad rzeczami, co do których mamy podobny punkt widzenia, a pomijasz te, które nas dzielą. Nie sądzisz, że dla dobra dyskusji warto przedstawić swój punkt widzenia na sporne kwestie? Już kiedyś zwróciłem Ci na to uwagę.

Niewłaściwe to mogą być pojedyncze przypadki. Ale jeśli zjawisko jest masowe, to albo większość samotnych kobiet ma jakiś emocjonalny defekt, albo ja nie prezentuję w ich oczach wartości jako potencjalny partner. Obie opcje są dla mnie dość absurdalne i przykre i gdyby sytuacja mnie nie dotyczyła osobiście, odrzuciłbym je obie. Swoim doświadczeniom jednak zaprzeczyć nie mogę, więc w zasadzie pogodziłem się z niezrozumieniem tych mechanizmów i odpuszczam tę niezrozumiałą grę.

a moze akurat sie nudzila stojac w kolejce
a moze lubi rozmawiac z ludzmi

jak najbardziej jest
i oznacza, że uśmiech czy rozmowa nie muszą być wstępem do czegokolwiek
mogą po prostu sobie istnieć jako usmiech i rozmowa

A propos sytuacji, gdy kobieta uśmiecha się i spogląda zalotnie na obcego mężczyznę, a ten zbiera się na odwagę, zagaja rozmowę i nagle okazuje się, że dziewczyna nie jest zainteresowana - do panów, którzy się dziwią i mówią o sprzecznych sygnałach - sama bywałam w takich sytuacjach, że jak już zwabiłam uśmiechem i mruganiem upatrzonego  modela, i przyszedł się "zapoznać", to po pierwszych minutach czar pryskał totalnie. Nie było absolutnie żadnej nici porozumienia. I co teraz? Powiedzieć wprost "podobałeś mi się, ale nie mam o czym z Tobą gadać" lub w skrajnym przypadku "podobałeś mi się ale masz oddech jak smok wawelski" i narazić się na niepotrzebną dyskusję i przekonywanie mnie, żebym dała szansę lub na agresywną reakcję, czy dyskretnie się ewakuować? W obu przypadkach zostanę przez płeć męską oceniona jako osoba, która nie wie, czego chce. A ja wiedziałam bardzo dobrze, czego chcę, tylko w tych konkretnych sytuacjach tego nie znalazłam.
Także różnie to bywa. Nieraz sygnały nie są sprzeczne, tylko zmieniła się sytuacja, doszły nowe zmienne.

To ja pozwolę sobie do tego się odnieść: OTÓŻ TO.

Z chwilą, kiedy ojcowie wsiąkają w pracę i inne życie, życie dzieciaków jest zdominowane przez kobiety (matki, ciotki, opiekunki, nauczycielki, wychowawczynie na koloniach) co nie pozwala obserwować w stanie naturalnym zachowań kobiet i mężczyzn. Bo po prostu tych mężczyzn nie ma na polu widzenia przeciętnego dziecka. Trudno nauczyć się, jak nawigować relacje damsko-męskie, kiedy przykłady płyną wyłącznie z bajek i z komedii romantycznych... I żeby chociaż ktoś takiemu człowiekowi powiedział "słuchaj! Ale to tak nie wygląda w rzeczywistości!". Nope. Dzieciaki są zostawione samym sobie jeśli chodzi o te sfery, więc nie dziwne, że mają nierealne wyobrażenie, jak działa relacja czy seks. Naoglądali się filmów, bajek, porno a potem nie ogarniają, że 1. jak się patrzy i uśmiecha do ciebie to nie znaczy, że od razu ma ochotę na seks, 2. jak się pomalujesz i wypięknisz, to nie znaczy, że zaraz znajdziesz przyszłego męża. I w ogóle jeszcze milion innych przekonań. One skądś się biorą.

No i teraz - co dalej? Mieć pretensje do tych młodych ludzi mija się z celem - no bo co oni winni? Że nie przemyśleli? Nie wymyślili sami? Nie domyślili się?
Więc fajnie, że są miejsca, gdzie mogą poszukać wsparcia. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby to wsparcie miało naprawdę sens i oparte było na szacunku do obu płci i na prawdziwym rozumieniu potrzeb ludzi (przede wszystkim). Miałam w weekend zajebiste warsztaty o seksualności dzieci. Da się, naprawdę da się temat przedstawiać w dobry, normalny, przyswajalny, oparty na przykładach sposób.

A więc tak, zgadzam się, że szkoła powinna w jakimś stopniu nauczać umiejętności interpersonalnych, uczyć rozpoznawać i wyrażać emocje w sposób społecznie akceptowany.

O tak, zgadzam sie z tym w 100%. Nie wyobrazam sobie, zeby na obecnym etapie mojego zycia wyszly pewne rzeczy, ktore sie udaly wiele lat temu, a z drugiej strony- pare rzeczy w ostatnim czasie bardzo sie nie udalo, przypuszczalnie rowniez z tego powodu. To dosc smutne. Duzo prosciej by bylo, gdyby chodzilo tylko o kompatybilnosc, a wtedy wszystko 'samo by sie ukladalo'.

A w innej kwestii- dosc czesto kiedys mowie komus, ze sporo osob sie mna interesuje, ale kiedy ja sie kims zainteresuje, to ta osoba traci zainteresowanie mna, spotykam sie z wlasnie takim stwierdzeniem, ze 'obecne pokolenie ma zbyt duze wymagania'. I ze warto dostrzec kogos mniej interesujacego, kto darzy nas duzo wiekszym zainteresowaniem. Troche ciezko mi jest sobie wyobrazic i zrozumiec, jak mialoby to dzialac. Jezeli nawiazuje z taka osoba blizszy kontakt i rozmawia sie dobrze, nawet bardzo dobrze, mysle sobie, ze mozna by faktycznie sprobowac. I mialam juz kilka takich pseudorelacji w zyciu- kazda konczyla sie z mojej strony po paru tygodniach, kiedy dochodzilam do wniosku, ze kontakt jest super, ale poziom jakiegokolwiek przyciagania, tzw. chemii, wynosi zero. Jezeli od poczatku mnie ktos nie przyciagnal na tym poziomie, jakiekolwiek wchodzenie w blizsza znajomsoc tego nigdy nie zmienilo. A probowalam dawac szanse wiele razy.

Co żebym wreszcie nie musiała? Nie masz potrzeby bycia zdobywaną, ale facet miałby Ci przypominać co masz zrobić? Dobrze się czujesz? Naucz się obsługiwać kalendarz w smartfonie. Wystarczy.

A o co się tu obrażać?
Osobiście dla mnie to nieco upokarzające, że w obecnych czasach ludzie potrzebują trenerów/psychologów/coachów w zakresie normalnych międzyludzkich kontaktów ( co się tyczy zwykłych interakcji międzyludzkich jak i tych powaznych kiedy chcemy znalezc swoją drugą połówkę). Cały ten fakt oznacza niestety, że pomimo postępu w zakresie warunków życia, ekonomii i możliwości technicznych... ludzie w naszym kraju uwsteczniają się komunikacyjnie.
Co z tego, że w tej chwili tylu ludzi ma wyższe wykształcenie? Teoretycznie powinniśmy być mądrzejsi, jest ku temu cała masa narzędzi, jest dostęp do wielu instrumentów, szkoleń i innych materiałów/wiedzy?środków o której jeszcze kilkanaście lat temu można było tylko pomarzyć... i co?
I ludzie wciąż wierzą w bzdety pokroju, że prawie wszystkie piękne kobiety to "pustaki" albo że inicjatywa leży tylko i wyłącznie po stronie faceta... - w obu przypadkach wygodne wymówki aby nie spróbować...
Moim zdaniem kiedyś niejako było lepiej - ludzie ze sobą więcej rozmawiali, akcja wywoływała reakcję... w dzisiejszych czasach internet nieco paradoksalnie upośledził komunikację... chociaż to raczej ludzie wypaczyli i spłycili kontakty.
Popatrz na to w ten sposób, ogromna ilość nastolatków dowiaduje się o życiu erotycznym niejako z pornografii... zamiast rozmów z rodzicami.
Czytając "Piąty poziom" natrafiłem na świetny cytat w którym zawarta była teza, że spora część ludzi bez stron pokroju Redtuba to nawet nie wiedziałaby jak się kochać (co już jest upokarzające do n-tej) i z którą się z resztą zgadzam.
Z resztą naprawdę dobrych książek o seksie na polskim rynku nie ma zbyt wiele...

Jak dla mnie mamy regres w dziedzinie komunikacji i to potężny... co najmniej kilkudziesięcioletni... ale to moje zdanie.
Co się tyczy zarządzania emocjami to myślę, że braki w tej dziedzinie są spowodowane błędami wychowawczymi np w postaci braku głębszej komunikacji pomiędzy rodzicami i dziećmi.
Co do bycia pustakiem to raczej zawsze jest wychowanie i środowisko.

Cieszę się.
Nie zgadzam się z:

Pewna siebie kobieta wiedząca czego chce od życia, nie potrzebuje podbudowywać swojego ego, jeśli ma ochotę  to daje komuś sygnał, że jest pozytywnie nastawiona. Jeśli jest naprawdę charakterna to potrafi sama wykonać pierwszy krok aby po prostu poznać kogoś ciekawego, ot tak po prostu. Ma wysokie poczucie własnej wartości.

Kobiety nieśmiałe czasem wysyłają sygnały żeby niejako sprowokować reakcję zwrotną z cyklu "domyśli" się, że mi się podoba, podejdzie i zagada.
Z jednej strony chciałyby poznać kogoś ciekawego z drugiej brak im odwagi by zrobić w tym kierunku jakiś konkretny krok...
Nierzadko kiedy już się podejdzie to nie potrafią zareagować albo normalnie niezobowiązująco porozmawiać. Ot tak zwyczajnie.

Są też takie, które uważają że brak jakichkolwiek sygnałów - jest najlepszym sygnałem i że jeśli będą zgrywać chłodne, zdystansowane i  niedostępne to zwiększy to ich szanse na spotkanie fajnych osób/faceta.(śmiech!)

Najgorsze w mojej opinii są jednak manipulantki, które lubią wysyłać sygnały i uwodzić dla zabawy. Ot tak żeby sprawdzić czy mają "to coś" - właśnie dla podbudowania swojego ego.

Reasumując nie każdą Panią wysyłającą sygnały podejrzewałbym o jakąś prowokację w stylu podbudowania ego. Jeśli ktoś bawi się w coś takiego to świadczy to tylko o reprezentowanym przez niego poziomie ( a raczej jego braku) i życzę mu by został potraktowany tak samo. Nic tak dobrze nie smakuje jak zostać pobitym własną bronią.
Trzeba być jednak świadomym, że wysyłane przez nas sygnały ( zarówno werbalne jak i niewerbalne) w próżnię nie idą a ludzie patrzący z boku mogą owe sygnały i co za tym idzie nasze zachowania, różnie interpretować - w tym błędnie je odczytywać skutkiem czego dobierać przekaż nie takim jaki był przez nas zamierzony.

Ale skąd mają się dowiadywać o seksie? Jak sobie wyobrażasz rozmowę z dorastającym dzieckiem na temat pewnych szczegółów współżycia? Bo mi np. trudno sobie wyobrazić sytuację w której matka/ojciec odpowiadają bez problemu córce na pytanie: 'Co konkretnie powoduje u mężczyzny erekcję?', no bo jak bez zażenowania powiedzieć własnemu dziecku że czynnikiem tym mogą być przykładowo podskakujące piersi kobiety (najlepiej z małymi, sztywnymi sutkami), albo okrągły, jędrny tyłek kobiety? Albo - jak powiedzieć że przyszłemu partnerowi mogą nie spodobać się/obrzydzić/zrazić jej (tj. własnej córki) narządy płciowe, bo większość preferuje jasną skórę w tych okolicach, i jak jest wszystko schowane 'do wewnątrz' Albo jeszcze lepiej - jak powiedzieć bez wstydu dorastającej córce o tym jak się 'robi loda' (krok po kroku)? Czy faktycznie byłbyś sam w stanie to zrobić? Cały czas przypominam że mówimy o własnym, dorastającym dziecku, a nie obcym człowieku. Moim zdaniem takie dokładne informacje nt. seksualności powinno się zdobyć samemu przez internet (w tym przypadku - od samych mężczyzn z netu)/z książek/odpowiednich filmów. Jest też taka kwestia że rozmowy o seksie prowadzone w realu często wywołują specyficzne emocje, które tak jakoś głupio współdzielić z członkami rodziny...
Bez tych dokładnych informacji człowiek rozpoczynając życie seksualne może sobie zrobić krzywdę (choć i z nimi może), ale rozmowy na ten temat z własną rodziną, to coś awykonalnego.
Zauważ że ludzie mają zazwyczaj ogromny problem z powiedzeniem dziecku wprost skąd wychodzi podczas porodu, albo z tym że podczas aktu płciowego wsadza się pewne narządy w drugie, a co dopiero zdradzać tajemnice podniecenia/pożądania, i inne bardziej krępujące rzeczy.
Co do porno, to moim zdaniem właśnie dużo można się z nich dowiedzieć, zwłaszcza będąc kobietą (np. co najbardziej działa na mężczyzn, jak pieścić mężczyznę, jak mniej więcej wtedy wyglądać itd.) Ja uważam że przed inicjacją powinno się obejrzeć takich filmików przynajmniej kilka-kilkanaście.

Moim zdaniem nie ma czegoś takiego że ludzie mają teraz większe problemy w dziedzinie komunikacji. Po prostu kiedyś hmm jakby to powiedzieć... ludzie zachowywali się prościej, i nie przeszkadało im to. Dziś wymaga się większego wyrafinowania, kultury osobistej, dlatego nie każdy jest w stanie temu sprostać.

Lilly, po raz kolejny powtorka z rozrywki. My juz duzo wiemy o Tobie i Twoich ewidentnych zaburzeniach, ale podstawa wszystkiego co opisujesz jest totalna nieumiejetnosc zycia w rzeczywistosci. Zamiast wchodzic w realne relacje z innymi ludzmi, odgradzasz sie od nich armia sztywnych stereotypow i uprzedzen, ktorych prawdziwym powodem jest niskie poczucie wartosci i nieumiejetnosc zaakceptowania siebie, a nie jakies wydumane "komunie dusz" czy inne bzdety, ktore zapodajesz w kazdym watku. Masz faktycznie wielkie i doglebne pojecie o seksie jezeli obrazem stosunku pomiedzy dwojgiem ludzi sa pornole, a wersja "milosci zycia" zauroczenie facetem, ktory w koncu sie znudzil/ wkurzyl i zniknal za rozleglym horyzontem Innych mrzonek na jawie nie chce mi sie nawet komentowac, bo nie ma po co.

Moze i faktycznie mialas problemy w szkole z rowiesnikami, ale wcale nie one sa odpowiedzialne za Twoja nienawisc do siebie, zaburzenia odzywiania, zachowania obsesywno- kompulsywne i dziwaczne urojenia. Z tego jak opisujesz mi swoich rodzicow wylania sie przerazajacy wprost obraz emocjonalnie chlodnej, skupionej na sobie, majacej problemy ze swoja seksualnoscia matki i ojca tyrana, ktory po prostu na kazdym kroku Cie ponizal i wmawial Ci, ze jestes glupia. Kazdy by zwariowal w takiej rodzinie.

Tak jak wszyscy Ci tu pisza, powinnas byc pod opieka dobrego psychiatry, jak i na terapii.

Lilly25 ale to właśnie internet niszczy takie normalne postrzeganie seksualności. Seks staje się dobrem, a nie wypadkową w miłości. Ktoś taki poznaje pozycje, a nie zapach czy smak. Stąd tego typu problemy w związkach na tym tle. Młodzi chłopcy/dziewczynki szukają informacji w internecie w którym wypowiadają się różni ludzie posiadający różne poglądy na te sprawy, które mogą być skutkiem ich kompleksów lub zniewieściałego charakteru - np. twój o fakcie, że mężczyźni wolą gdy kobieta ma jasną skórę w miejscach intymnych. Ja mam ciemną i nigdy nie spotkałam się, aby mężczyzna choćby krzywo w tym miejscu na mnie spojrzał. Nigdy nie miałam z tego powodu kompleksów. Teraz dziewczynka czyta takie głupoty w internecie i nabywa uprzedzeń. Więcej chłopak czytając opinie nie wyrabia własnego zdania tylko przejmuje światopogląd komentujących (szczególnie młodzi szybko przejmują ideologie innych, nie ważne czy mają sens czy nie - chcą przynależeć). Analogicznie ma się sprawa z długością członka. Jeszcze nie zaczął życia seksualnego, a już wie że nie zaspokoi partnerki. To produkcje porno promują taki wygląd, nie ludzie czy przyroda! Tak naprawdę tylko seksuolog może w obiektywny sposób przedstawić sferę intymną - bo nie koncentruje się na wyglądzie ciała, ale ukształtowaniu psychiki i wykorzystaniu tego co dała nam przyroda. Niestety taka prawda.

To teraz pomyślmy jak to jest z piersiami? Duże i lekko obwisłe, czy małe ale sterczące? Młodzi ludzie najczęściej powiedzą duże, bo w porno fajnie to wygląda. Z doświadczeniem i czasem każdy samodzielnie wyrabia swoje zdanie na ten temat. Im człowiek dojrzalszy tym dostrzega więcej aspektów i nie daje sobą manipulować w kwestii, gdzie to moje zdanie ma być najważniejsze, a nie publicystów/znajomych.

Trochę masz rację, ale ja przedstawiłam drugą stronę medalu, czyli to do czego może prowadzić brak przygotowania teoretycznego w postaci wcześniej (tj. przed inicjacją) obejrzanych filmików/przeczytanych tekstów/książek. Pamiętam np. że ja do momentu obejrzenia pierwszego filmiku porno nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego że mężczyźnie musi 'stanąć' żeby penetracja była możliwa, myślałam że męzczyzna dostaje erekcji dopiero pod sam koniec, dokładnie w momencie orgazmu. Dzięki porno zobaczyłam jak wygląda to dokładnie.

Piszesz, że porno/internet niszczy normalne postrzeganie seksualności bo wszyscy tam występujący mężczyźni mają nienaturalnie duże penisy, a kobiety piersi - zgoda, ale istnieją też amatorskie nagrania, i wiele osób takie ogląda - to raz. Dwa - kiedyś ludzie takowych filmów nie oglądali, i z tego co wiem np. męzczyźni kompletnie nie potrafili się zachować w stosunku do kobiet (uważali że im się należy, byli w trakcie brutalni, nieporadni jak zwierzęta itd.), a kobiety nie wiedziały zupełnie jak to będzie wyglądać, i miały zazwyczaj traumy po pierwszym razie, nie pozwalające im się już nigdy tym cieszyć).
Można też powiedzieć że innego rodzaju filmy wypaczają rzeczywistość, np. te w których macierzyństwo pokazane jest nazbyt cukierkowo. albo tzw. filmy familijne bo nie ma w nich żadnych kłotni pomiędzy członkami rodziny, ani poważniejszych problemów. Pomimo tego mało kto zarzuca takim filmom że wypaczają rzeczywistość.
Swoją drogą znowu przypomniał mi się wiersz Szymborskiej - 'Glos w sprawie pornografii'

Beyondblackie
Nie masz racji co do mojej Mamy ani trochę. Wytłumaczyłam już co miałam na myśli używając tych słów, więc bez sensu żebym się powtarzała. Nie rozumiem kompletnie czemu tak to sobie przetłumaczyłaś. Założę się że większość chciałaby mieć taką właśnie matkę, gdyby mogło zobaczyć jak to było być kiedyś na miejscu Jej dziecka (dziecka w sensie - Jej dziecka).

Nie wyniosłam tych przekonań z domu.

Absolutnie bym nie chciala. Bo taka matke wlasnie mialam.

Piekna, elegancka, taktowna, emocjonalnie chlodna kobieta- totalny ideal w Twoim mniemaniu. Rzeczywistosc byla bardziej przyziemna: to byla niezwykle egoistyczna, zaburzona osoba, ktora chciala innym udowadniac ich nieadekwatnosc i znecac sie nad nimi psychicznie kiedy jej sie zachcialo. Jako dziecko nigdy nie bylam za nic chwalona (chyba, ze przy ludziach na pokaz), a tylko ciagle ignorowana badz krytykowana. Przynioslam 5-a dlaczego tylko tyle?, albo nastepny niesmiertelny tekst "udalo ci sie". Przynioslam 3- narodowa porazka. Gdzies gralam na pianinie na koncercie, to nikt nawet nie kwapil sie pokazac i komentowali to w stylu, ze skacze ponad swoje mozliwosci. Jak plakalam i mowilam co mnie boli, to podobno bylo niesmaczne. Ta sama piekna i elegancka kobieta mowila, ze smierdze jak mam okres, mam brzydka twarz, jestem gruba i ze moi znajomi ze szkoly udawaja tylko przyjazn wobec mnie, a tak naprawde sie nabijaja.

Pisze Ci to Lilly, bo w Twoim wieku mialam podobne fanaberie. Balam sie facetow, seks mnie przerazal i uwazalam, ze o ile nie jestem super wymuskana krolowa sniegu z Mensowa inteligencja, to zawsze bede sama. TO JEST BZDURA. To jest wylacznie i tylko projekcja zaburzonego rodzica/ czy tez obu, ktorzy nie potrafia tworzyc normalnych relacji.

Pisze jako kobieta, ktora wyszla z tego bagna. Taka fajna, luzacka babka w wieku lat 40 prawie z dlugoletnim, kochanym partnerem i poczuciem milosci w zwiazku. Seksualnosc jest moja. Cialo jest moje. Uczucia sa moje. I chce sie nimi dzielic

polecam filmy Eriki Lust albo z wytworni Orgasm (czy jakoś tak, nie pamiętam dokładnie nazwy)

Leśny Owocu, miło spotkać kogoś, kto myśli podobnie o całym tym seksualnym ambarasie

Czytając Twój opis jeszcze bardziej utwierdzam się w przekonaniu że Twoja matka nie ma z moją nic wspólnego. Wydaje mi się że musiałaś zobaczyć pod użytymi przeze mnie slowami zupełnie inne cechy, choć dziwi mnie to bo ja już tłumaczyłam co miałam na myśli używając ich.

Ale ja wiem że będę na 100% sama z zupełnie innego powodu. To jest dość skomplikowane, ale najkrócej jak się da 1. Z mężczyzną którego kocham już nigdy nie będę/nie mogę być, 2. Znalezienie podobnego byłoby jak cud który zdarzył się drugi raz, 3. Jestem nadwrażliwa, a większość ludzi (tutaj akurat: meżczyzn) wydaje mi się zbyt hmm... niedostatecznie delikatnych. 4. Mam na wiele ważnych kwestii poglądy które różnią się mocno od posiadanych przez większość, 5. Przebywanie z drugą osobą w jednym pomieszczeniu wiąże się u mnie z ogromnym napięciem, nie piszę już nawet o tym, że ja nawet nie umiem zasnąć w tym samym pomieszczeniu gdy znajduje się w nim druga osoba, bo w sumie to nie musiałoby być przeszkodą gdyż nigdy i tak nie zdecydowałabym się żeby zamieszkać z meżczyzną (interesują mnie tylko relacje oparte na spotykaniu się od czasu do czasu, i pisaniu przez internet). Nie potrafię się załatwić w tym samym mieszkaniu (chyba żeby pod nieobecność), nie potrafię jeść przy drugiej osobie, i ciężej mi się wtedy oddycha.
Nie zmienię już nigdy tego (mam na myśli ostatnie) bo to raczej wrodzone. Przez pewien okres czasu mieszkałam z ludźmi (pomijam moją rodzinę), i było mi bardzo trudno to znieść, pomimo tego że żaden z nich nic mi złego nie robił.
Co do innych rzeczy (samego nawiązywania relacji) to przypomniało mi się jeszcze że w takich sytuacjach odczuwam jakiś dziwny opór, bo wydaje mi się to wszystko sztuczne (zawsze tak miałam), a że już nie używam (nie powinnam) alkoholu/używek, nie ma jak temu zaradzić. Nawet przy prostych, wstępnych pytaniach ogarnia mnie coś w rodzaju złości wymieszanej z rezygnacją, i po prostu się rozłączam/uciekam (nie potrafię inaczej).

A jeśli chodzi o real, to często (choć nie zawsze) z emocji/nadmiaru bodźców az mnie zatyka, i nie potrafię wypowiedzieć ani słowa.

Ela210
Nie byłam diagnozowana pod tym kątem, ale czytałam wiele na ten temat, i jestem przekonana że nie mam tego zaburzenia.

czy dziewczyna robi wam krzywdę? cos wam zabiera? np. to szczescie? czy robi komukolwiek innemu krzywdę? zabiera cos, co sie innym nalezy?

_V_ , staram sie dziewczynie pomoc jak moge. Ona jest w absolutnie hoojowym miejscu, w ktorym nikt nie powinien byc. Mam swoje doswiadczenia z mlodosci i krew mi sie burzy jak czytam wpisy mlodej kobiety, ktora nie radzi sobie z zyciem i u ktorej percepcja rzeczywistosci jest zerowa. To sie leczy.

O rany.. Ja nie miałam zamiaru najmniejszego jej atakować, zajrzałam przyznam na koniec wątku i zobaczyłam opis młodej dziewczyny, która musi cierpieć przez takie odczuwanie świata.. Opis, a zwłaszcza nadwrażliwość na bodźce zabrzmiało znajomo. Po prostu zrobiło mi się jej żal, że tak jest. I abrzmiało znajomo, bo postacie autyzmu są różne, a ludzi diagnozuje się często błednie. Pomoc psychologiczna jest nakierowana na trening społeczny- a nie zamknięcie w szpitalu!. Jesli się nic z tym nie robi, dołaczaja się różne zaburzenia jako powikłania. Tyle.
V. pisanie takich rzeczy o sobie to wołanie o pomoc. ale jeśli napisze że sobie nie życzy z moich postów pozostaną kropeczki..

Beyondblackie.
Autyzm jest "bez udziału" rodziców- ich winą jest wtedy brak pomocy dziecku, gdy zauważają, że coś jest nie tak, fałszywie rozumiane bezstresowe wychowanie. Ale to jest cholernie trudne w łagodniejszej postaci

Adiaphora, kij w mrowisko wsadzę i kogoś może przyprawię o zawał ze zdumienia i oburzenia, ale wolałabym takie rozwiązanie, jeśli miałabym się seksić z kimś niewystarczająco ważnym, bliskim, zaufanym.
Poza tym śmiem stwierdzić, że inni nie zawsze potrafią nam "dogodzić", za to sam siebie człowiek w tej dziedzinie nie zawiedzie
Nie traktuję seksu jako coś "brzydkiego", ale dobrze niestety wiem, czym jest brak przyjemności z facetem, seks uciążliwy i męczący.

To nie jest autyzm czy tez syndrom Aspergera. O ile wyczytalam wszystkie jej posty, najblizej jej jest do shizoidalnego zaburzenia osobowosci.

Oczywiscie to tylko internetowe dywagacje.

...I szlag trafił ciekawy temat, bo wszystkie reflektory skierowały się na Lilly

Piegusie, no ja tez nie jestem z tych, co wskakuja do łóżka z pierwszym lepszym gachem, bo dla mnie to substytut masturbacji, onanizowanie się drugim człowiekiem, z którym zupełnie nic mnie nie łączy poza gatunkiem Jakaś sympatia i nadawanie na podobnych falach, porozumienie i zaufanie być musi. I  chemia. Uzależnienie seksu od spotkania tego wyjątkowo ważnego, bliskiego i zaufanego człowieka, z którym połączy nas miłość, jest nieco idealistyczne dla mnie, bo czasem bardzo długo a nieraz wcale nie możemy spotkać tej wyjątkowej dla nas osoby.  Brak miłości nie wyklucza chyba tego, ze możemy mieć z kimś fajny, udany, namietny seks i dobrze się dogadywac, lubić, szanować...  Dlatego nie rozumiem pytania Leśnego owocu, po co ludzie dążą do seksu z drugim człowiekiem, gdy go nie kochają. Po to, ze seks z drugim człowiekiem jest przyjemniejszy niż masturbacja. Bo seks to nie tylko  miłość ale i emocje, namiętność i pożądanie. A trudno o jakiekolwiek emocje z wibratorem, no chyba, ze się wyczerpie bateria w kulminacyjnym momencie a nie masz innejj pod ręką 

Jeżeli się lubimy, szanujemy i łączy nas chemia, to już ma bardzo wiele wspólnego z miłością. Już coś dla siebie znaczymy.
Nie chodzi o to, że mam całe życie czekać na księcia z bajki, ale ta bliskość musi wypływać z przekonania, z prawdziwych emocji, a nie służyć wyłącznie fizycznej przyjemności. Od wyłacznie fizycznej są właśnie wibratory, czy co tam kto woli.
Ja potrzebuję więzi, jakiegoś zapoznawczego etapu. Bez nich nawet spacer za rękę to za dużo.

Z tremy spala się prawie każdy facet, który widzi dziewczynę, która mu się podoba. Chce podejść i jednocześnie tego nie spieprzyć.. skutkiem czego nie robi nic. Zupełnie jak Ty w tym momencie.

Zdajesz sobie sprawę, że to jest bardzo wygodna wymówka, którą stawiasz siebie w uprzywilejowanej pozycji...?
Trema jest od tego żeby ją pokonywać, pytanie czy ma się odwagę stawić jej czoła... albo czy komuś zwyczajnie zależy... jak widać w tym przypadku... nie.
Tu nie chodzi o to by udawać że się czegoś nie odczuwa... mało tego dobrze wyśmiewać swoje słabostki - ja się zawsze śmieję w rozmowie z ludzmi że jestem najbardziej nieśmiałym człowiekiem pod słońcem. Nikt mi nie chce uwierzyć...:D
Nie można dopuścić by słabości paraliżowały nasze działania.
Każdy chętnie odpowiada na zainicjowany kontakt bo ryzyko odrzucenia ponosi niejako ten, który go inicjuje. Ów również musi włożyć więcej energii.
Ergo Pani Karolina jest sama na własne życzenie, patrząc na jej wypowiedz to niemal podręcznikowy przykład w dziedzinie tego jak stosunkowo fajna kobieta może poprzez złą metodykę postępowania w dziedzinie kontaktów, zmniejszać szansę na poznanie fajnego faceta. I tych kardynalnych błędów jest kilka, od stawiania sztucznych barier, po złą selekcję i stosunkowo dużo wymagań względem potencjalnego partnera ( a mało względem siebie) aż po kompletny brak inicjatywy. Możnaby dopisać jeszcze parę rzeczy ale nie ma sensu tego jątrzyć.

Jak się naprawdę chce i jest się zdecydowanym to wiele rzeczy jest prostszych niż myślisz...

Wcale bym się nie zdziwił. Może się bać wykonać jakiś bardziej zdecydowany krok w obawie, że go odrzucisz. Prawdę mówiąc wcale mu się nie dziwię.
Prócz tego to mi przypomina stan zawieszenia balansujący na granicy strefy przyjazni.
Ciekawe, że Ciebie również stopuje tak wiele błahych rzeczy...

Już Ci napisałem - normalna rozmowa to raczej nie jest wygłupienie się. Ciekawi mnie, że kobiety często do bardzo prozaicznych rzeczy podchodzą tak emocjonalnie. To nie jest zbyt zdrowe moim zdaniem.

Jaaasne subtelnie...
Tylko widzisz, faceci raczej wolą proste bezpośrednie przekazy od subtelnych zawoalowanych aluzji...
Ale to moje zdanie.

Nieee... absolutnie nie! Dla mnie posty Lilly są fascynujące. Nie chciałabym tego stracić.

(Jakkolwiek by to było egoistyczne )

Niestety, nie każdy. Zagadnęłam kiedyś do faceta poznanego kilka lat wcześniej w bibliotece. Wtedy miło nam się pogawędziło o książkach - naszej wspólnej pasji. Pogawędka była przelotna, nie widywałam go więcej (albo nie zauważałam, bo ja trochę gapa jestem i często zatopiona w swoich myślach nie rozpoznaję znajomych, o czym bliscy wiedzą i nie obrażają się, tylko sami sprowadzają mnie na ziemię ), aż dopiero na jakimś miejskim festynie. Był z psem, więc miałam fajny pretekst do zagadania. Jaki był efekt? Za przeproszeniem spierdzielał ode mnie jak od morowego powietrza. To było upokarzające i bardzo nieprzyjemne.
Inny przykład: dawno już temu poznaję z koleżankami chłopaka, który zaczepia nas na dworcu. Obiecuje nam pocztówki na zbliżające się Walentynki. Pocztówkę dostaję, miło mi... Potem spotykam koleżankę, która opowiada, jak to spotkała D. i podziękowała mu za kartki również w moim imieniu. Kolega D. robi wielkie oczy i oznajmia, że do mnie nie wysyłał.
Jak się można poczuć? Swoją drogą kartka ewidentnie jest od niego, więc tym bardziej nie rozumiem sytacji. Byłam wrażliwa młoda koza i z przykrości przepłakałam część wieczoru.
Przykład trzeci, całkiem niedawny: znowu festyn w mieście, jestem z koleżanką i jej znajomymi. Zamawiam sobie przy kulinarnym stoisku jakieś danie, przekomarzam się ze sprzedawcą. Do przekomarzanek przyłącza się stojący nieopodal mężczyzna (walczę z nałogiem nadużywania słowa "facet" - tak na marginesie ). Wymieniamy kilka żartów, po czym ten pyta, czy może się przysiąść do naszego stolika. Z przyjemnością się zgadzam, bo pan sympatyczny. Co się potem okazuje? Zaczepił mnie tylko po to, żeby zbliżyć się do koleżanki. Szybciutko zostali parą... a jeszcze szybciej być nią przestali, ale to już zupełnie inna historia. W sumie może i dobrze, że to nie mnie poderwał i zostawił.
Ale wnioski smutne. Niekorzystne dla mnie. Po kilku takich porażkach, traci się zapał i wiarę w siebie.

Patrz wyżej. Ktoś jednak potrafił i poczekać, i zauważyć i co najważniesze, dać sygnał, który nie był nachalny, ale wystarczająco czytelny wyraźny. Małżeństwo mi się kompletnie nie udało, ale to, o czym napisałam wyżej, wspominam z uznaniem, sentymentem i wdzięcznością.

I ka prawde jestes w stanie oddzielic przyjazn i jestes w stanie " nie stwarzac sobie wiekszych oczekiwan"??
Ja bym nie byla w stanie chyba...
Ja walnelam prosto z mostu hahaha ale ja to ja!

Alberto, zafrapowało mnie to, co piszesz na temat mojej znajomości. Trochę nad tym myślałam, bo już taki ze mnie "myśliwy".
Doszłam do wniosku, że nie można przykładać jednego szablonu do każdej sytuacji i każdej osoby. Wyznacznikiem są wyznawane wartości i komfort psychiczny. Tak tak, aczkolwiek nie neguję wychodzenia poza własny komfort - ale trzeba odróżnić komfort od zwykłego wygodnictwa.
Otóż, więc...
Nie zapytam Sąsiadunia, co do mnie czuje. Byłoby to nieco desperackie i podkreślam, że nie chodzi tu o wrażenie, jakie obawiam się na nim wywrzeć, ale o moje własne odczucia. Znajomość z Sąsiaduniem trwa już prawie rok, ale spotkania są bardzo rzadkie, więc nie czuję się "upoważniona" do zadawania takich pytań. Z takim tekstem nie wyskakuje się ot tak, bez uzasadnienia. Co innego, gdyby robił mi jakieś nadzieje.
Ja jestem cały czas. Odpowiadam na zaproszenia, sama czasem zapraszam, ale, że tak powiem - symetrycznie (wyczytałam to mądre słowo u psycholog Joanny Godeckiej). Nie czuję presji, że z tego musi narodzić się wielka miłość, choć nie miałabym nic przeciwko temu. Koleżeństwo też jest bardzo wartościową i cenną sprawą. Nie będę się jednak bronić, jeśli spotkam kogoś innego.
Nie jestem przeciwniczką równouprawnienia w zawieraniu znajomości, ale osobiście preferuję tradycję. Lubię, gdy inicjatywa wypływa od mężczyzny. Ja oczywiście mogę pomóc, ale jeśli facet nie zauważa mojej aprobaty, to trudno. Nie zamierzam niańczyć, wyręczać i przejmować sterów.
Mój były był nieśmiały, a jednak stać go było na jakiś krok do przodu.
Dzisiejsi faceci to jakieś wydelikacone chłopaczki.
A tym odważniejszym z kolei daleko do dżentelmenów. Jeden taki palant (z pełną odpowiedzialnością używam tego określenia) po pierwszej randce chciał się wprowadzić do mojej koleżanki i żądał od niej zadeklarowania, czy chce z nim być "na poważnie".
Rzecz jasna, nie mówię o wszystkich mężczyznach, ale o częstych, niestety i bardzo charakterystycznych przypadkach.