Problemy z nawiązywaniem relacji damsko-męskich - wasze doświadczenia. - Netkobiety.pl

Miałam raz taką sytuację, ale to było na studiach i był to kumpel. Wiesz studentom się nie przelewa, a piwo na odstresowanie dobra rzecz .

Masz rację tym bardziej, że "zdobycie" tych doświadczeń wcale nie gwarantuje nam znalezienia miłości (o ile to był cel). Z czasem taka osoba zacznie podchodzić do związku jak do hobby. Niektórzy tak mają, że będąc w dłuższym związku tęsknią za randkowaniem. Może to właśnie takie podejście jest skutkiem wchodzenia wielu osób w związki, które szybko się rozpadają?

Tutaj zależy czy później będziesz miał styczność z tą kobietą czy nie. Na początku może się ktoś wydać "mało interesujący", ale z czasem zaczynamy dostrzegać jego wartość. Jeśli natomiast ani kobieta, ani mężczyzna nie będą mieli okazji przebywać w podobnym środowisku to masz 100% rację. Nie będzie okazji do poznania, zatem zdania się nie zmieni. Jednak to również mężczyzna powinien zdecydować, czy po tym "nie" dałby kiedyś drugą szansę - do czego ma prawo.

Wierzę, jak wiele tutaj osób, że miłość zjawia się, gdy sama chce, ale pod kanapą w czterech ścianach domu raczej trudno ją spotkać (chyba, że zapuka pan hydraulik, ale i z nim trzeba umieć porozmawiać ). Siedząc i milcząc również trudno się przekonać, że to jest to, dlatego warto mieć odwagę i ciekawość drugiego człowieka.
Ja mam teorię nieźle opanowaną, ale brakuje mi śmiałości w praktyce. Z obojętną mi zakonnicą nie jest to problem, ale gdyby w pociągu siedział jakiś "man", trema mogłaby mnie sparaliżować i bardzo usztywnić.

Tycho, przecież niejedna romantyczna relacja zaczęła się od koleżeństwa czy przypadkowej wymiany zdań. Nigdy nie wiesz, kim okazałaby się ta dziewczyna, którą co dzień mijasz np. w drodze do pracy, jeśli nie nawiążesz z nią jakiegoś kontaktu. A co do niepowodzeń, to na pewno przyjemne nie są, ale trzeba uznać, że to też element życia. Nikt nie ma obowiązku odpowiadać na nasze zainteresowanie, ale jak nie spróbujesz, to się nie dowiesz. Nie warto spinać się i za wszelką cenę dążyć do celu, po prostu - powtórzę - stworzyć szansę i okazję.
Mam wrażenie, czytając wypowiedzi na forum, że jestem nie z tej planety, ale mnie etap przyjaźni w budowaniu związku jest bardzo potrzebny i pomocny, by pójść o krok dalej. Nie pójdę do łóżka z kimś, z kim nie zbudowałam emocjonalnej więzi, bliskości i otwartości. Nie chcę faceta do przelotnej przygody, ale na wspólne życie.
I niestety, relacja to nie przedsięwzięcie, a drugi człowiek to (no, właśnie!) - nie przedmiot.
Ten "cel" jak go określasz, żyje swoim życiem, ma swój rozum i wolną wolę, więc przykładanie szablonów i schematów niekoniecznie się sprawdzi.

A mi się teraz jedno skojarzyło... Na pewnym portalu nabijali się z porad 'podrywacza'. Pisał on, że jeśli dostajesz kosza to przybierasz tajemniczy uśmiech i spadasz w podskokach ale z wrażeniem, że to kobieta traci na tym, że go nie 'przygarnęła'... Na tyle bzdura, że wystarczy sobie wyobrazić, jak taki gościu niczym piłeczka odbija się z uśmiechem od jednej panny do drugiej i ten uśmiech coraz bardziej tajemniczy i durny . To się ma właśnie czasami do próbowania czego wcale nie krytykuję, bo próbować trzeba - ale z wyczuciem i refleksją. Samo to przecież życiowe i bez prób nie ma szansy na wygraną. Zawsze powtarzam jedno - trzeba mieć szczęście. Tutaj, w związku, można sobie wypracować pewne kwestie ale to nie praca czy biznes (niektórym i będzie biznes - nie wchodźmy w takie szczegóły). Tu jest znacząca różnica - nie uważam, że do relacji należy podchodzić jak do przedsięwzięcia. Może kiedyś tak będzie i będzie biznesplan na relacje towarzyskie, sorki ale dla mnie będzie pewnie 'dupa-a-nie-plan'.

Iceni, a czym się różnią znajomości z wakacji od tych z ulicy? Czasami ławka w parku bywa wspólnym mianownikiem.
Do mnie kiedyś nad wodą zagadał facet i spytał, czy będę tam nazajutrz. Byłam oczywiście, ale za drugim razem niezbyt kleiła się rozmowa - tak też się zdarza i nie ma nad czym ubolewać.

A kto Ci każe na siłę zagadywać? Kto każe do każdej jednej? To jest fizyczną niemożliwością. Ale generalnie - warto.
A co do przyjaźni, to ja chyba tego świata nie rozumiem. I co robisz z kobietą, jeśli nie budujesz więzi? Od razu idziecie na bara-bara czy co? Można i tak, nie potępiam, ale to żaden związek, a jedynie rodzaj układu.

Z tą przyjaźnią ja to widzę tak: poznajmy się, jest najpierw zainteresowanie, spotkania, jesteśmy sobie coraz bliżsi, któreś spotkanie kończy się pocałunkiem, na którymś on mnie przytula. Wiadomo, że jeśli spotykamy się całe wieki i nikt nie ma odwagi zrobić następnego kroku, to w końcu poza przyjaźń nie wyjdzie, ale od czegoś trzeba zacząć. Z moim mężem na początku tylko spacerowałam, nawet nie za rękę. Po pewnym czasie zaczęłąm się w duchu niecierpliwić, że nic się ta znajomość nie rozwija, aż wreszcie pierwsza pocałowałam go w policzek, bo taką miałam ochotę, na tyle byłam już ośmielona i na tyle było mnie stać. Po jakimś czasie on zaczął mnie głaskać po plecach w pociągu... itd. Potem mi powiedział, że dla niego te pierwsze nieśmiałe kroki miały wiele uroku. Dla mnie też.
Miałeś całkowitą rację: jeśli ma wyniknąć miłość, to wyniknie. Jeśli nie, to cóż... widocznie byliście "niekompatybilni" Nikogo do wzajemności nie zmusisz.
Już tu napisałam, że dzisiaj świat się s... skundlił Nie docenia się uroku chwil, małych kroków, nie delektuje się, tylko wszystko musi być od razu. Ja zdecydowanie wolę się przyjrzeć, z kim mam do czynienia, niż od razu się określać.

Ja też jestem powolna I też większość takich ulicznych spotkań była pierwsza i ostatnia. Ale chodzi mi o pewną otwartość na drugiego człowieka. Życie jest pełne niespodzianek i nigdy nie wiesz, kiedy los nas zetknie ponownie. Ale jeśli cieszy Cię kontakt z ludźmi, jeśli nie zamykasz się na innych, masz większe szanse - czyż nie?

- Bo piszesz, że budowanie więzi nic nie daje.

- Tworzyć jak najwięcej okazji, ale nic na siłę. Nie masz ochoty, nie zagadujesz. Proste jak budowa rolniczego narzędzia
Mnie czasami w ogóle nie chce się z ludźmi rozmawiać, wolę wsadzić nos w książkę. Ale jeśli mam ochotę zagadać faceta w kolejce do lekarza i zapytać, co za gazetę czyta, to dlaczego nie? A my się często blokujemy i tracimy okazję nie tylko do poznania kogoś, ale i umilenia sobie życia po prostu.

Nie, piszę, że budowanie relacji bez jasno określonego celu tych relacji nic nie daje. A przynajmniej mnie nigdy nie dało.

Nie, tworzyć nie jak najwięcej, a jak najlepsze okazje. Im więcej okazji, tym mniejsza szansa, że z którejkolwiek coś wyjdzie. Przecież to jest proste jak budowa cepa - czy jeśli chcesz przybić jedną deskę do drugiej a masz siłę na 10 uderzeń, to bierzesz jednego gwoździa i walisz w niego 10 razy, czy bierzesz 10 gwoździ, ale każdy pukniesz tylko raz?

Owszem kobiety najczęściej oczekują konkretnego działania - tyle, że bardzo często same konkretnie działać niestety nie potrafią... i to jest śliski temat.
Nie poruszaj proszę tematu sygnałów, nie ma sensu nawet tego zaczynać. Bardzo mało facetów dostrzega kobiece sygnały, jeszcze mniej potrafi je poprawnie odczytać a już całkiem garstka potrafi poprawnie zareagować.
Niestety kobiece gierki bardzo często w tym nie pomagają. Dodaj do tego Panie, które flirtują i uwodzą dla zabawy albo podbudowania swojego ego...

Jeszcze wrócę do tej wypowiedzi. Moje doświadczenie pokazuje, że jednak nie miałem w tej kwestii racji, bo z takiego pozostawienia spraw swojemu biegowi nigdy miłość nie wyniknęła (przynajmniej nie taka, której bym chciał). To ma oznaczać, że z nikim nie byłem kompatybilny? Nie zgadzam się z tym, bo to by znaczyło, że albo ja jestem do niczego albo wszystkie kobiety. Kompatybilność dostrzegałem w wielu przypadkach, problemem było tylko jak się wszystko potoczyło, a tu sporo zależało od szczęścia, sporo od odpowiedniego rozegrania.

Nie wierzę, że jeśli postawisz dwoje ludzi na swojej drodze to jest im pisana tylko jedna przyszłość. Wszystko zależy od okoliczności i etapu życia na którym się znajdują. Ci sami ludzie mogą się w jednych warunkach pokochać, w innych znienawidzić, w jeszcze innych zaledwie polubić albo być zupełnie obojętnymi.

Oczywiście że tak, dlatego sprzeciwiam się Twojej presji na związek. Nie każda spotkana kobieta musi być Twoją kobietą i to mam na myśli mówiąc o kompatybilności bądź jej braku. Ale tego na początku nigdy nie wiesz. Trzeba trochę czasu.

Panów takowych również nie brakuje. Kwestia rozpoznania i adekwatnego zareagowania.

Alberto, a jak mam się zachować, żeby wyraźniej okazać zainteresowanie temu, z którym się spotykam? Proszę o konkretne sugestie, może czegoś się nauczę.

Nie, uśmiech to nie jest zaproszenie na seks. Uśmiech to sygnał: lubię cię i dobrze mi tu i teraz.
Ja jestem za tym, żeby każdą relację budować naturalnie.

To ukierunkowanie na cel właśnie brzmi dla mnie jak presja.
Nigdy nie będziesz miał gwarancji, że z tą czy inną kobietą uda Ci się stworzyć związek. Po prostu należy spróbować, żeby się o tym przekonać. Nie musisz przecież próbować z każdą, ale niektóre chyba Cię interesują. Co Ci szkodzi zagadać do takiej i się zaznajomić?

Dałem kilka przykładów takich zachowań.

czemu dajesz takie stereotypowe przykłady? Nic takiego nie wynika z tej dyskusji, więc nie rozumiem skąd te sugestie, zwłaszcza w kontekście seksu, o którym nikt nic nie wspomniał.

Nie. Ale duże różnice w zachowaniu dziwią, a czasem powodują przykrość. Sugerują, że albo nastąpił jakiś powód tej zmiany nastawienia, i potencjalnie to moja wina, albo to pierwsze nastawienie nie było szczere.

Wydaje mi się, że nie rozumiesz intencji panów, za to chętnie posądziłabyś ich o różne niecności.

Nikt, poza Tobą, nie wiąże w tej rozmowie uśmiechu z zachętą do seksu.

Jeśli któraś mnie interesuje, to etap "zagadania i zaznajomienia się" mamy już za sobą. Inaczej skąd wzięłoby się to zainteresowanie?

No właśnie 'nie zawsze'. Wpaść w pułapkę 'friendzone' to już standardowy kompleks męski. Jak myślisz o kobiecie poważnie to albo bądź przyjacielem albo próbuj budować przyjaźń w związku. Się zagmatwasz inaczej, nie ma co komplikować

To są 2 różne sprawy.
"Presja" jest wtedy, gdy interesuje nas samo bycie w związku, niezależnie z kim. Wtedy szuka się najszybszej drogi.
"Ukierunkowanie na cel" jest wtedy, kiedy określi się, że dana osoba nas interesuje bardziej niż inne, chce mi się spędzać z nią czas, i chcę wywołać w niej podobne uczucia. Wtedy szuka się właściwej drogi.

_v_, nie oburzam się, ale dokonałas dużej nadinterpretacji.
Rh72,  ze zwiazkiem i przyjaźnią to jak z kwadratem i prostokątem.
Nie każda przyjaźń jest związkiem, ale w każdym poważnym (jak słusznie podkreślasz) związku bez przyjaźni ani rusz.

Aha i warto zdecydować się na początku na kwadrat lub prostokąt. A mniej poważnie to ja nawet w trójkącie nie byłem...

chyba próbujesz wywołać burzę...
Nie było oburzenia. Była polemika.
Panie się nie oburzyły (a w zasadzie nie polemizowały) bo przecież to nie był zarzut w ich stronę.
Mam alergię na bzdury, więc w sumie masz rację - pisząc je trafiłaś w mój czuły punkt

Tutaj idzie dyskusja typu: Nie zgadzam się ale respektuję twoje prawo do mylenia się...

Hej! Ludzie, którzy mają zbyt wysokie mniemanie o sobie zwykle mogą znaleźć jakieś 'dziunie' z którymi nie będą mogli znaleźć wspólnego języka. Chyba, że tym językiem będzie uległość (w obie strony to może działać) a nie partnerstwo. I ludzie szukają obu wariantów. I partnerstwa (o czym my chyba tutaj piszemy) i podległości (niektórzy tak mają i wchodzą w takie związki, nawet kulturowo i siedzą w nich latami nawet do końca życia i nie ma co ich potępiać, NIGDY!).
Jest teraz moda na bycie 'do przodu' na wygórowane myślenie o sobie, że ktoś musi na mnie zasługiwać - to też prawda i głupie to bo myli ludzi co mogą a czego nie. Im dalej w wieku to trudniej też o dopasowanie gdyż przyzwyczajenia się pogłębiają i trudno przemeblowywać dobrze ułożone życie. Komforcik, strach przed zmianą, strach przed zranieniem, brak poczucia sensu w budowaniu nowego związku itd. To wszystko działa, może nie jednocześnie ale często się włącza choćby jednostkowo. Przeszkadza bardzo. Jednak jeśli ktoś zainteresuje i 'podpasi' tym bardziej warto się zainteresować i zainwestować.
A dodatkowo często ludzie nie czuja się urodziwi - oni czują się atrakcyjni pomimo wyglądu (tak jest od wielu wieków: status, pieniądze, intelekt, itp.). Tak działa świat. Tutaj w grę wchodzi juz jak z kim się czujesz a nie jak kto naprawdę wygląda. Jednak zgadzam się ze wszystkimi dyskusjami tutaj, że chemia (tak to Panie definiujecie, nie będę wchodził w szczegóły) musi być!
I Leśny, do Ciebie teraz głównie piszę ale to i tak ogólne przemyślenia. Napisałaś mi, że związek to nie ruletka jak się myśli rozporkiem - strona faceta. (z uśmiechem to napisałaś - doceniam). Totalny right! Ale to też nie rulatka jak kobieta myśli nie tylko 'chemią' A  w ogóle to co tam?!!! Nie można trochę hazardu w życiu? I uważam, że nie obczaisz człowieka do końca w krótkim czy długim czasie, bo ZACHOWANIE człowieka się zmienia (nie sam człowiek). Więc zwykle będzie to ruletka, sorki! (zwykle napisałem, nie zawsze) i nie z powodu tego rozporka czy chemii, nie... I najrozsądniejszemu się zdarzy No może się nie zdarzy, jak po prostu wszystko odrzuci i nie wejdzie w związek, to też inna prawda. Trzeciej prawdy nie podam bo brzmi po góralsku, jak Tischner deklarował... *

* Są trzy prawdy: świento prawda, tys prawda i gówno prawda; Józef Tischner – Historia filozofii po góralsku

Tycho, przyszło mi na myśl, czemu kobiety jednego dnia przyciągają, drugiego wręcz przeciwnie.
Jeśli okazuję jakiemuś facetowi życzliwość, nawet trochę inicjatywy, a on to ignoruje, to czuję się skrępowana, trochę upokorzona i odsuwam się, aczkolwiek z nadzieją, że delikwent się ruszy do roboty
Jak się nie ruszy, to raczej się nie zdobędę na ponowną inicjatywę, zbyt to dla mnie krępujące.

Makagigi, nie da się funkcjonować wśród ludzi bez pewnych ustępstw i przystosowań. W związku również. Byłam mężatką, dobrze wiem, czym to pachnie, ale wiem też, że nie warto być w związku za cenę dobrej miny do złej gry.
Jeśli spotykam się z facetem, który w sumie jest poczciwy i nawet przystojny, ale nie bardzo mam z nim o czym rozmawiać i razi mnie, że zamiast przecinka stosuje "k...a" - to czy mam udawać, że to bez znaczenia?
To, że nie zaproponował herbaty to też nie taki znowu drobiazg. Mój były mąż miał mnie w nosie, gdy leżałam chora i nie miałam siły nawet o herbatę poprosić (bo musiałabym głośno wołać do niego w drugim pokoju).
Dziękuję za taki związek, więcej nie chcę. Albo lepszy albo żaden.
Ja zawsze pytam gości jeszcze w progu, czy wolą kawę, czy herbatę, a do chorego sama bym zajrzała i spytała, czego mu trzeba.

Wręcz przeciwnie. To właśnie sytuacje, w których próbowałem wykazać inicjatywę kończyły się odsunięciem, albo zignorowaniem, albo wykrętami.

Ale i faceta trudno czasem rozszyfrować. Miałam kiedyś świetnego kolegę w pracy. Wobec mnie zachowywał się bardzo przyjaźnie, nawet poufale. A to podszedł i przytulił, a to w żartach gonił mnie po pokoju. Bardzo te żarty lubiłam, ale gdy opowiadałam o tym bratu, brat zadał mi pytanie: "A on cię podrywa czy tylko bardzo lubi?".
Był młodszy, byliśmy w pracy, w dodatku ja jeszcze byłam mężatką, więc pierwszego wariantu w ogóle nie brałam pod uwagę.
Ale bądź tu mądry i odróżnij jedno od drugiego.

Biegłym psychologiem nie jestem, ale coś gdzieś kiedyś czytałam, że czasami podświadomie powielamy jakiś schemat. Albo ciągle wybieramy jeden typ, albo pakujemy się w te same sytuacje, albo powtarzamy jakieś niekorzystne zachowania.
Ja na pewno powtarzam jakiś schemat, ale jak wyjść z zaklętego kręgu - na to jeszcze nie wpadłam.
Albo faceci, na których trafiam, są jacyś niezdecydowani, jak ten, z którym się teraz spotykam, albo są zbyt szybcy i za wiele chcą od razu, co z kolei mnie odstrasza i zniechęca.
Zdecydowanie czuję "miętę" do mojego obecnego znajomego, ale on rzadko wychodzi z inicjatywą, więc uznałam, że nie warto czekać i czekać. Spotykam się z nim, bo go bardzo lubię, ale nie stwarzam sobie większych oczekiwań. Chciałabym jakoś dać mu do zrozumienia, że mile widzialabym częstsze spotkania, jakieś przytulenie, ale nie bardzo wiem, jak to zrobić. Cyrk z trzepotaniem rzęsami i kokietowaniem to nie dla mnie.

Nie do końca się zgodzę... w kontekście prowokacji i podbudowywania ego - a przynajmniej nie zawsze.
W kontekście sprzeczności sygnałów to zgodzę się że ona występuje. Np kiedy dziewczyna się patrzy w oczy, uśmiecha albo nawet nieco wyzywająco puści oczko, gość zbiera się na odwagę, podchodzi, i po chwili rozmowy, można nierzadko np usłyszeć np "wszystkim to mówisz" albo nagle dana Pani idzie do łazienki z której już nie wraca, tudzież oddala się do znajomych ewentualnie wysyła delikwenta po drinka a kiedy ów wraca to jej już nie ma. Oczywiście to tylko kilka skromnych przykładów, jest tego więcej. Nawet będąc najfajniejszym facetem pod słońcem i wychodząc z inicjatywą - po kilku takich numerach, można poważnie podupaść na pewności siebie i zacząć się zastanawiać "co robię zle". Potęgowany jest tym samym strach przed odrzuceniem i upokorzeniem.
Najbardziej paradoksalne dla mnie jest to, że "cham" i "dupek" tudzież prostak nigdy zazwyczaj nie zastanowi się czy czegoś nie robi zle... a robią to faceci którzy zagadują jak najbardziej miło i kulturalnie - tylko najwyrazniej do niewłaściwych kobiet.
Ale to moje spostrzeżenia oparte na statystyce z postaw kursantów.

Zgodzę się, że niektóre Panie dają numer na odczepnego albo podają numer fałszywy żeby delikwent się odczepił. Generalnie tak się traktuje natrętów albo niezbyt przyjaznych typów... tyle, że wiele Pań nie mówi głośno, że w ten sam sposób spławiało się również naprawdę miłych i fajnych facetów (wygodne, szybkie i proste rozwiązanie, które weszło w nawyk np). Patrząc na to z czym się stykam, zaryzykuję hipotezę, że olbrzymia ilość kobiet w Polsce nie potrafi "spławiać" z "klasą". Ale to moje zdanie w tej materii, które podpieram setkami merytorycznych rozmów...

Można być w mniej lub bardziej zaawansowanym wieku, mieć mnóstwo pieniędzy, wspaniałe pasje i dość barwne życie... ale w temacie interakcji i postępowania z ludzmi w sferze uczuć, związków i partnerstwa - zatrzymać się gdzieś w wieku 16-18 lat. Patrząc na ludzi z którymi się "zawodowo" stykam - dość częsta przypadłość i to mnie martwi żeby nie powiedzieć przeraża.

Gdzieś również wciąż panuje stereotyp, że "granie niedostepnej" daje kobietom lepsze efekty niż otwarte podejście i partnerstwo. Tyle, że dla wielu Pań niedostępna = nieprzystępna i wyniosła a to jest poważny błąd... bo jak dla mnie niedostępna = pewna siebie, wymagająca ( również od siebie), znająca swoją wartość i otwarta. I taka "niedostępność" jest dla mnie bardzo sexy. Szukam takiej duszyczki... Ale to mój punkt widzenia.

Dlaczego miałabyś przepraszać za kogoś na kogo zachowanie kompletnie nie masz wpływu...?

Zgadzam się i naprawdę żałuję, że Twoje podejście nie jest bardziej popularne. Byłoby dużo prościej...

Widzisz a moim zdaniem z facetami trzeba rozmawiać otwarcie.... i to nie tylko na początkach znajomości ale dalej również. Ileż to było awantur, który wyrosły z jakichś głupich domysłów i nieporozumień...
Najlepszym przykładem jest temat pierwszego kroku, jak myślicie co jest zazwyczaj bardziej skuteczne:
Wgapianie się w kogoś, uśmiechy, oczka, zabawy włosami czy zwyczajne podejście i rozpoczęcie niezobowiązującej rozmowy...?

Wypowiem się za siebie:
1 - 5: Nie.

Niestety te "wyobrażenia" nie wzięły się z powietrza.
Wielu facetów, czeka na kontakt wzrokowy i uśmiech - jest to traktowane np na imprezach najczęściej jako coś w rodzaju akceptacji i zaproszenia do rozmowy... ze strony kobiety.
Powiem więcej - duża ilość "trenerów" mówi facetom aby uczyli się wypatrywać tego rodzaju sygnałów i dokładnie w ten sposób je interpretować.

Tyle, że nie dziwię się Panom, którzy reagują na kobiece sygnały ( np ten nieszczęsny kontakt wzrokowy i uśmiech), podchodzą i zaczynają kulturalną rozmowę... a potem mają nierzadko do czynienia z jakimiś gierkami, shit testami słownymi albo innymi krzywymi numerami ( jak choćby "nieśmiertelny" telefon na nieudanej randce. Po co powiedzieć wprost że nic z tego nie będzie, dopić kawę, zapłacić za siebie kiedy można napisać sms do koleżanki żeby zadzwoniła do niej i powiedziała że dana delikwentka musi nagle wyjść w jakiejś ważnej sprawie. Dodam, że co niektóre Panie mimo to w takim przypadku chcą aby to facet uregulował cały rachunek. A już w ogóle niszczą system Panie, które "wychodzą na chwilę przypudrować nosek... i już nie wracają - zostawiając delikwenta bez słowa z całym rachunkiem do zapłaty.)
Tyle więc wstępnie w temacie wyobrażeń.

Bardzo, bardzo łatwo takich rozpoznać... jeśli nie kieruje się tylko chemią i emocjami.  Kobiety o wiele lepiej rozpoznają komunikację niewerbalną  a także niesione przez nią informację - najczęstszym błędem jest lekceważenie ostrzegawczych sygnałów.

Jeśli się z nim spotykasz niezobowiązująco ale nie robi żadnych konkretnych kroków... można gdzieś mimochodem podczas rozmowy wprost zapytać: dokąd zmierza wasza znajomość... czy w ogóle dokądś zmierza.
Ot po prostu bez żadnych podtekstów...

W kontekście pierwszego kroku kobiety mają nieporównywalnie większy komfort działania:

1. Kobieta nie podejdzie i nie zagada albo nawet się nie uśmiechnie czy nie spojrzy w oczy - ot może jest po prostu nieśmiała nikt jej raczej nic nie powie.
Będąc facetem i zachowując się powyżej od razu jesteś okraszony mianem frajera, ciapy, d.py itd jednym słowem lincz i pośmiech...

2. Kobieta potraktuje niemiło/beczelnie faceta w odpowiedzi na zaczepkę - od razu dopisany scenariusz, że pewnie był chamski, niemiły etc - ergo zasłużył. Nikt nie piętnuje zazwyczaj.
Jeśli to facet odrzuciłby w analogiczny sposób kobiece zaloty to od razu często z automatu jest łajdakiem, chamem, prostakiem etc...

3. Kobietom się uparcie wciska żeby tylko "czekały" i właściwy facet sam się znajdzie... ot bez jakiegokolwiek wysiłku z ich strony... a już zrobienie jakiegokolwiek pierwszego kroku to objaw "bycia łatwą" i skaza na honorze...
Facetom się uparcie wciska, że muszą działać i wychodzić z inicjatywą ( chociaż to akurat uważam za pozytyw), tyle że nikt nie uczy ich szukać pewnych sygnałów, czytać i reagować na nie.

A to tylko kropelki w oceanie...a jeśli ktoś się z wyrachowania sygnałami bawi... to już mamy kosmos...

Tutaj się całkowicie zgadzam... tyle że masa ludzi mówi o naturalności i się z nią utożsamia... kiedy patrząc realnie nawet koło niej nie stali. Wystarczy spojrzeć na porównanie zachowania i słów P. Karoliny Szostak w wywiadzie na początku tego wątku...

Wiesz, gdybym miał prowadzić osobiste statystyki w temacie: jaki procent ładnych dziewczyn nie jest "pustych" to również nie wypadałyby dla płci pięknej zbyt pozytywnie. Niestety, szczerze rozumiem skąd się wziął paskudny i niesprawiedliwy stereotyp piękna = pusta albo że "z ładnej miski się nie najesz". Na stereotypy się ciężko pracuje i dotyczy to zarówno kobiet jak i mężczyzn...

Jak dla mnie chyba trafiłeś na niewłaściwa kobietę po prostu. Jeśli ktoś w odpowiedzi na Twoją inicjatywą i życzliwość reaguje odsunięciem, zignorowaniem albo wykrętami to szkoda czasu na takich ludzi.

Punkt dla brata!
Kompletnie mnie to nie dziwi.

Moja koleżanka miała zwyczaj spławiać wszystkich na jedną modłę ( nawet tych, którzy jej się podobali i spławić ich nie chciała - po prostu wyrobiła sobie taki nawyk w sytuacji która nie do końca była dla niej komfortowa a potem dziesiątki razy wyła w poduszkę dlaczego to zrobiła)

Bardzo proste, pomyśleć jaka w danej sytuacji jest pierwsza myśl i ewentualnie spróbować to zrobić inaczej.

Powiedz mi jak poznałaś tego typa? Zagadał do Ciebie czy ty do niego... albo jakoś inaczej..?

A on wie o tym...?
Może chłopina myśli, że spotykacie się tylko na stopie koleżeńskiej..?

Na topie koleżeńskiej nie wychodzi się z inicjatywą zbyt często... na stopie potencjalnie związkowo - partnerskiej odwrotnie.

To działaj.

Nie dawaj mu do zrozumienia bo się raczej nie domyśli. Normalnie z nim porozmawiaj i zapytaj wprost czy ta znajomość dokądś zmierza