Problemy z nawiązywaniem relacji damsko-męskich - wasze doświadczenia. - Netkobiety.pl

Random, wyjaśniam... wilki strasznie hałasują jak sobie partnera szukają. Ale to wyjaśnienie nie dla Ciebie, to oczywiste - tylko ktoś dopowiedzieć musi bo sam na początku aluzji nie załapałem
A pogadaj sobie na luzie z inteligentną kobietą... wznoś się na wyżyny retoryki aby poziom trzymać... taa... super fajne. Siedzieć i oceniać to 'potraficie'. Frustracja przeze mnie przemawia.
A potem idziesz do domu i się zastanawiasz co za głupoty gadałeś, co w ciebie, człowieku, wstąpiło? Ale ja mam pod górę - mnie raczej do inteligentnych ciągnie.
Właśnie - dlaczego to faceci mają się zawsze starać? To jest ta jedna z tych niesprawiedliwości w życiu, która musi być?

No to szybki offtopic, ściągnięty z internetu: ...Powodem, dla którego w filmach wilka ukazuje się na tle Księżyca, jest fakt, że najlepiej go wtedy widać. Właśnie świecący na nocnym niebie Księżyc pozwala, najczęściej na zasadzie kontrastu, ukazać obrys groźnego zwierzęcia. Wycie natomiast jest aktem, który ma zakomunikować: „ja tu jestem”. Samotny wilk może w ten sposób znaleźć partnera, a wataha dawać sygnał, że obszar, na którym się znajduje, jest przez nią zajęty.

Potrzeba czasu dla Ciebie na przerobienie poprzedniej relacji, wyrówna się, spokojnie.
Dobrze robisz, że nie stronisz, ale w głębsze układy - to lepiej odczekaj na razie, prawdopodobnie nie będzie doszło szło i pognębi Cię tylko.

Hałasują, hałasują... Cholera, nawet powyć sobie spokojnie nie można? Czasami wilk musi, inaczej się udusi...:-P

Summertime...
Byłem i w związku i singiel. Nieudacznika inaczej był zdefiniował, a Ty się tym pytaniem narażasz na jedynie słuszny gniew Zima rules!
Nie są, chyba że niektórzy są...

Skąd w ogóle taka myśl?
Myślę, że znalazłoby się kilku zajętych, którzy zazdroszczą singlom

Mogło. Boję się wyjawiać szczegóły na tak dużym forum bo są dość (a nawet bardzo) charakterystyczne. Mogłabym napisać Ci prywatnie o co chodziło (wiem że Cię to nie interesuje, po prostu daje do zrozumienia tym samym że historia nie nadaje się do opowiedzenia publicznie ze względu na swoją specyficzność przez którą mogłoby dojść do rozpoznania). Tak, to była/jest wielka miłość, ale też pełna bólu (wiele się napłakałam, i jeszcze napłaczę), i była taka (tj. pełna trudności) od początku.
Od ludzi się coraz bardziej oddalam, fakt, i pewnie proces będzie postępować dalej, ale nie potrafię inaczej w takiej sytuacji. Szukam ukojenia w slowie pisanym, wspomnieniach, i wyobrażaniu sobie jego/nas nadal razem (i szczęśliwych). Nie musiałam niczego rozdmuchiwać ani sztucznie powiększać, bo uczucie było, i jest potężne (często w moich snach pojawiał się taki motyw - duszenie się z braku wody jako tęsknota za nim, albo że niby wszystko co istniało przed Nim było jakimś rodzajem ciemnicy, z której wyszłam dopiero gdy się poznaliśmy itd.) Moje uczucie jest (i od początku było ) tak duże że często trudnym było/jest dla mnie znieść swoją jednostkowość-odrębność od Niego, i jedyny sposób jaki widziałam/widzę na to aby ukoić swoją tęsknotę to dokonanie jakiegoś samoroztopienia, aby przestać być sobą, a móc stać się Nim (to roztapianie się-niknięcie, a później zlewanie, czy bycie lepioną na Jego kształt to jedno z moich ulubionych wyobrażeń jakie sobie wizualizowałam/wizualizuję w momentach najgłębszej tęsknoty).
Mi się w nim dosłownie wszystko podobało, więc nie mogę tak po prostu zostawić tego w spokoju. Że było dużo smutku, płaczu - to inna sprawa, i nie chodzi o to że robił mi coś złego, bo nigdy nie zrobił.
Paliwa w postaci wspomnień wystarczy mi zapewne na długo.

Rozśmieszyłaś mnie. Czemu niby toksyczna? Osoby które znają mnie blisko, twierdzą zupełnie inaczej

Też tak pomyślałam. Ksiądz albo żonaty. Nie zdążyła poznać codziennego życia z nim, brudnych skarpet, chrapania, kłótni i picia piwa na kanapie przed telewizorem

Lilka, jeśli mogę zapytać - ile minęło od rozstania?

Hehehe, gdybyśmy nie zgadli to byś to powiedziała, bo to pozostawia wiele innych możliwości i nie jest wcale niebezpieczne w kwestii ujawnienia Więc coś chyba jest na rzeczy.
Poza tym moja dobra koleżanka była w związku z zakonnikiem, więc coś o tym wiem.
"Komunia dusz" ? Ciekawe pojęcie. Coś w rodzaju "białego małżeństwa", które tak nie do końca jest białe ?

Poruszę tu jeszcze raz pewną kwestię której poprzednio nie rozwinęłam mimo pytania autora wątku.
Mam taki problem, że znajdując się w sytuacji potencjalnej możliwości nawiązania relacji z mężczyzną, odczuwam tak jakby 'przedciosy' (wyobrażone 'razy-negatywne oceny' mające paść) które uniemożliwiają mi swobodne wypowiadanie się. Duża część moich obaw wiąże się z oceną inteligencji, i czystości (rozumianej dosłownie). Mam w głowie takie wyobrażenie mężczyzny jako zimnego intelektualisty punktującego każdą bzdurę padającą z ust kobiety, i co dziwne rzeczywistość potwierdza mi to na każdym kroku stawiając na mojej drodze właśnie takich. Problem polega w dużej mierze na pewnym konflikcie który trudno rozwiązać - 'zrobowacenie', i pewien krytycyzm wobec intelektu kobiety to coś co pociąga mnie właściwie najbardziej (na równi z prawictwem i lekkim zniewieścieniem), ale przy takim mężczyźnie zawsze będę czuła się niekomfortowo. Kiedy ostatni raz byłam w pewnym miejscu, i spostrzegłam jednego z mężczyzn już po kilku minutach wiedziałam że tym co przyciągnęło moją uwagę było tak naprawdę jego wypranie z energii.

Wrócę jeszcze do umysłu - ci których miałam okazję poznać/kiedy tylko pojawia się jakaś szansa, albo jej zalążek - prawie zawsze był to typ chłodnego 'mózgowca', na moje nieszczęście - ścisłowca (zawsze miałam na tym punkcie kompleksy). Alberto Salazar zapytał skąd bym wiedziała że w ogóle chcieli by poruszać ze mną takie tematy. Otóż chcieli, stąd wiem. Pamiętam nawet taką sytuację (ale nie jest ona związana z naukami ścisłymi, tylko ogólnie - myśleniem) która tylko potwierdziła słuszność moich obaw - gdy przyznałam się spuszczając wzrok że czegoś nie umiem(?)/nie rozumiem(?) jeden z trudem powstrzymał swoją reakcję pozwalając sobie ostatecznie na pokiwanie głową. Zastanawia mnie czemu jego dziewczyny (miał kilka), i znajomi potrafili z nim normalnie przebywać nie wstydząc się braków w tej sferze...

Od zawsze zadziwia mnie brak zażenowania z jakim wiele kobiet opowiada o sobie, swoich zainteresowaniach, i luz jaki im towarzyszy. Czasami przyglądając się takim sytuacjom odnoszę wrażenie że muszę brać na siebie wszystko to co ona powinna czuć ale nie czuje, czyli wstyd, i mam ochotę zasłonić sobie twarz rękami. Często czytam na różnych stronach że kobiety są zwyczajnie głupie; to główny zarzut mężczyzn jaki zauważyłam, nie wiem jednak czy moja uwaga kieruje się ku temu, i dlatego to zauważam czy faktycznie tak jest.

W tym roku napisał do mnie prywatnie pewien mężczyzna, i wszystko szło dobrze do momentu w którym powiedział że jestem inteligentna... Poczułam wtedy wściekłość, bo musiałam przez to zerwać kontakt; nie potrafiłabym spotkać się z nim bo posiadam pewność że obawa o jego rozczarowanie nie pozwoliłaby mi w ogóle się wysłowić.
Ja już w momencie po 'część' czuję na sobie karcący, męski 'wzrok' (nie chodzi o to co widać). Zawsze wyobrażam sobie jak ten mężczyzna wchodzi potem w internet, i zakłada temat - 'Kobiety są głupie'.

Wstydzę się też tego że jestem 'gorąca' tj. nerwowa, szybka, nadpobudliwa. Swojej żywej, ekspresyjnej mimiki, gwałtownych ruchów, i reakcji fizjologicznych. Chyba dlatego właśnie nie znoszę różu na twarzy - kojarzy mi się z pobudzeniem.

Jest wiele rzeczy których pokonanie wydaje mi się niemożliwym np. fakt że jadąc do kogoś kilka godzin nie da się być na miejscu idealnie czystą (w busie/pociągu przesiąka się zapachem innych ludzi), wydalanie to nie jest coś co można w pełni kontrolować (a przecież jeśli załatwie się już po porannej kąpieli nie będę czysta w satysfakcjonującym mnie stopniu), w dni letnie nawet będąc chudą pomimo podkładu, i pudru na twarzy pojawia się lekkie zwilgotnienie, moje włosy są naturalnie lekko falowane, więc muszę na doprowadzenie ich do porządku poświęcić każdorazowo 2,5 h (schnięcie długo zajmuje), a gdy idzie się do czyjegoś mieszkania/hotelu trzeba umyć się ponownie (czyli kolejne 3 godziny). W nocy nie potrafię zasnąć w tym samym pomieszczeniu bo obawiam się że pojawi się głośne, brzydkie burczenie w brzuchu, albo że mężczyzna położy się blisko mnie i poczuję odór z moich ust (podobno kiedy nie jem śmierdzi mi z buzi, i nie jest to mój wymysł, powiedziała to moja Mama gdy byłam jeszcze nastolatką, a nie sądzę żeby miała złe intencje).

1. To się nazywa lęk przed bliskością;
2. Wyobrażenia (nierealne, krzywdzące, utrudniające życie urojenia) można leczyć u terapeuty z dużą skutecznością. Dobrze, że widzisz, że to wyobrażenia, a nie prawda całkowita, ale z nimi walczy się jak z realnym problemem. Skąd się wzięły twoje tak wielkie uprzedzenia wobec facetów sama na pewno wiesz. Jeśli chodzi o to, że spotykasz tylko takich to wątpię. Natomiast wierzę, że tylko takich zauważasz i dajesz im dużo uwagi, ponieważ pasują do schematu. (to potwierdzone info - ludzie zauważają wyraźniej to, czego się boją, niż to, co jest dla nich neutralne).
Obawiasz się krytycznych facetów, ale jednocześnie cię pociągają? Ponawiam - to się da leczyć, oczywiście, jeśli chcesz dać sobie szansę na szczęście.

Moim zdaniem, to co masz w głowie, to nieskończona litania "powinnaś" i "nie powinnaś". Powinnaś być spokojna. Nie powinnaś być różowa na twarzy. Nie powinnaś wyrażać uczuć mimiką. Nie powinnaś pokazywać ekscytacji. Powinnaś hamować pobudzenie. Powinnaś się wstydzić siebie i swojego ciała. Powinnaś być zawsze czysta i pachnąca. Powinnaś kontrolować swoje ciało w 100% i nie pozwalać mu wydawać dźwięków ani zapachów. Borze, gdyby chcieć nawet spełnić niektóre z tych "powinnaś" to można oszaleć.

To wszystko co opisujesz, wskazuje na to, że masz po prostu nieprzepracowane problemy, zahamowania, jakieś dziwne przekonania, wygórowane oczekiwania wobec siebie, nie lubisz siebie, jesteś swoim wrogiem i sama bardzo surowo (wręcz bezwzględnie) siebie oceniasz, non stop siebie krytykujesz, stawiasz sobie wymagania, którym NIKT nie jest w stanie sprostać, ale skoro im nie sprostałaś, to czujesz, że z tobą jest nie tak, więc sobie dowalasz, że jesteś beznadziejna. Nie wiem, kto ciebie tak skrzywdził i nawkładał te wszystkie straszne przekonania do głowy (że kobiety są głupie, że ty jesteś głupia, że trzeba wstydzić się niewiedzy, mężczyźni zawsze oceniają), ale jest mi przykro, że tak się stało. I całkiem szczerze ci życzę, żebyś znalazła ochotę zadbać o siebie, żebyś spojrzała z troską i miłością na samą siebie i potraktowała siebie przyjaźnie i... poszła na terapię.

Na takich to najlepszy jest sarkazm . Jak nie wyłapują to zawsze mówię, że tylko inteligentni ludzie są w stanie wyłapać tego typu sprawy. Zimny intelektualista - to raczej mało atrakcyjne u kogokolwiek. Tworzenie związku to jak chodzenie gołymi stopami po rozbitym szkle. Dlaczego uważasz, że trafiasz właśnie na takich? Kojarzy mi się z jakimś informatykiem z kijem w... wiadomym miejscu. Przykre .

Bo mieli w poważaniu jego zdanie.

Ja osobiście nie zauważyłam, aby którakolwiek ze stron była inteligentniejsza. Bazujesz w dużej mierze na stereotypach. Uważasz, że tych których spotkałaś na swojej drodze z powodu płci możesz stawiać na równi z Szymborską, Moser, Mirzakhani, czy Youyou Tu?
Jak nic posiadasz kobiecy mizoginizm . To zaburzenie psychiczne wynikające z negatywnych doświadczeń z dzieciństwa, bądź ogromnych kompleksów. Do tego mnogość twoich fobii i lęków, małomówność, wzmożona potliwość, niezręczność w towarzystwie kobiet potwierdza schorzenie.

Jak najszybciej powinnaś udać się do lekarza w celu zrobienia kompletnych badań.

Jak na moje oko to musisz odwiedzić dwóch lekarzy: psychologa (jak wyjdą poważniejsze sprawy to psychiatra) i pierwszego kontaktu (da skierowania na badania, zinterpretuje otrzymane wyniki, a na koniec skieruje tam gdzie trzeba).

Lilly, Lilly... Ja Cię wręcz błagam, idź na terapię !!! Jesteś niesamowicie zaprogramowana na pewien sposób myślenia. Pozwól sobie pomóc. Pozwól sobie nie czuć tych "przedciosów". Naprawdę da się tak żyć. To jest dla Ciebie osiągalne. Poczujesz się bardziej wolna i szczęśliwsza.
Jestem niemal pewien, że niestety ten sposób myślenia wyniosłaś z rodzinnego domu. Napisałaś, że mama kiedy byłaś nastolatką powiedziała Ci, że śmiedzi Ci z buzi. Może nie miała złych intencji, ale jestem pewien, że nie tylko takie rzeczy Ci mówiła. Kto Ci jako pierwszy zwracał uwagę na to burczenie w brzuchu i się z tego śmiał ? Kto Ci mówił, że jak się spocisz to będziesz śmierdzieć ? Kto Cię wpędzał w kompleks na punkcie inteligencji ? Założę się, że jeszcze wiele rzeczy nie napisałaś, a podejrzewam, że ktoś obśmiał może kiedyś Twoją fizyczność. Może ktoś Ci nagadał złych rzeczy na temat waginy. To wszystko mówiły Ci bliskie osoby w okresie kiedy byłaś osobą dojrzewającą i chłonęłaś to informacje jak gąbka. Nie umiałaś się przed nimi bronić. Przyjęłaś sposób myślenia, który Ci wpajano. To jest krzywda, którą nierzadko rodzice robią dzieciom.
To, że Ty trafiasz na mężczyzn, którzy potem potwierdzają Twoją tezę o zimnym intelektualiście nie jest przypadkiem. Podświadomie takich wyszukujesz właśnie po to, żeby sobie udowadniać, że masz rację. Czy ten typ zimnego intelektualisty to emanacja Twojego ojca ? Albo jakiegoś innego bliskiego Ci mężczyzny, który miał wpływ na Ciebie w okresie dzieciństwa i dorastania ? A może jest to obraz mężczyzny jaki wpajała Ci matka ?

Faceci, ludzie, kobiety, nie są tacy jak ich sobie szufladkujesz w głowie. Wszystkim burczy w brzuchach, wszyscy się pocą, wszystkim czasem bardziej lub mniej śmierdzi z ust. Dziwisz się, że ludzie na to nie zwracają takiej uwagi jak Ty, właśnie dlatego, że są to rzeczy całkowicie ludzkie i normalne. To jest jak mruganie powiekami, jak oddychanie.

Z wszystkich Twoich postów jakie przeczytałem, a jest tego dużo wnioskuję, że jesteś bardzo wrażliwą osobą i co może Ci się wydawać herezją, inteligentną. Nie myl inteligencji z wiedzą. Wiedza to rzecz nabyta. Jedni ją posiadają, inni nie, a jeszcze inni udają, że ją mają. Natomiast inteligencja to coś co się po prostu ma, albo nie. Ty ją masz.

Pozwól sobie pomóc. Idź na terapię. Możesz uczynić swoje życie lepszym.

https://youtu.be/yYVfysiv1Fg

rh72      i    Cougarzyca 

Zadałam takie pytanie, gdyż  po wypowiedzi niektórych osób zakładających tego rodzaju tematy odnoszę wrażenie, że one kpią z singli....... Zaznaczam, że w krótkim okresie natrafiłam na drugi tego rodzaju tytuł... I różne w nim odniesienia

Cytuję
.

Ze swojej strony na dobry początek powiem, iż moim zdaniem ludzie nie poznają innych ludzi (tudzież materiału na partnerów) bo zamykają się na to poprzez swój brak otwartości - i tutaj można przez to rozumieć zarówno kursowanie na linii praca->dom ( a tym samym zamykanie się  czterech ścianach) jak również nie włączanie się do rozmowy gdy to druga strona wychodzi z inicjatywą.

..... to zagadnienie o poziomie trudności fizyki kwantowej... kiedy moim osobistym zdaniem jest to bardzo proste przy odpowiednim nastawieniu.

Albercie, poruszyłeś kwestię według Ciebie znaczącą i stwierdzając jednocześnie,  że osoba bez partnera,  to ktoś nie potrafiący
Poznawać nowych osób... I dalej prześmiewczym tonem zakładasz,  że jest .... Są to... trudności........

Chciałam tylko dowiedzieć się ogólnie szczerze jakie są odczucia osób będących w związkach czy wy również sądzicie że singiel to taki '' ktoś '' co to biedny jest i zacofany w kontaktach towarzyskich i nie potrafiący poznawać....... Jak postrzegacie kogoś, kto np. sam wchodzi... na imprezę   bez towarzysza życiowego....

Osoby bez drugiej połóweczki często są po przejściach z pewnym bagażem emocjonalnym... A do wejścia w następny związek potrzebują trochę czasu... aby zrozumieć i wynieś lekcje z poprzedniej krachy uczuciowej, aby odetchnąć odsapnąć emocjonalnie wylizać swoje rany..... potrzeba na to czasu...  jedni więcej.. Jedni mniej.... I wtedy właśnie w tym okresie stają się Singlami:) a otoczenie wnioskuje..... No właśnie co mówi otoczenie????...... Chyba, to co Albert, że są to ludzie nie potrafiący spotykać się......

****************

Są dwie grupy singli, ja opisałam Singli z ''odzysku".
Ale są tak zwane"stare panny" i "starzy kawalerowie".

**************************
Grupę drugą również pozwolę sobie  z kategoryzować.

-  tzw niebieskie ptaki. Ptaki te faworyzują jedynie wolność i dobrą zabawę. Chyba jest, to grupa osób........

- osoby, które postawiły na wykształcenie czasem w wyniku poświęcenia czasu pochłaniąjącym studiom nie udało im się poznać tej ukochanej-go.A potem praca i praca spowodowała, że są sami...mój kolega zalicza się do tej grupy.
J
- i ludzie, którzy poszukują gwiazdki z nieba, często już przywykli do bycia samemu.

Nie gustuję ale bardzo mi się spodobało... Ma gościu dłonie pianisty. Ile tych powodów bycia singlem lub samemu (niektórzy nienawidzą słowa singiel). Bardzo dużo jednak ludzi woli tak, bo chcą i to preferują - wybór, nie konieczność. Kontakty towarzyskie internetowe lub nawet te zwykle z gronem przyjaciół, wygoda własnego ego (co nie jest takie złe, bez negatywnego odbioru). Ci ludzie już są zwykle bardziej 'wybredni' jednak jeśli chodzi o ewentualny związek i dobór odpowiedniej osoby (myślę, że zwykle mocno przemyślą, czy im się chce i się pewnie później bardziej starają - tak myślę - często ale nie zawsze lepszy partner). Mają zwykle wyj... na konwenanse, że musi być para. Albo też są już po związku, mają wiedzę i doświadczenie o co kaman. Znajdą sobie spełnienie prawie wszystkich potrzeb, w tym seksu i to bez problemu. Często to ludzie wykształceni, na odpowiednim poziomie. Jest to ich definicja życia albo chwilowe 'niespieszenie się'. Piszę o singlu świadomym, nie desperującym czy depresyjnym. Myślę sobie, że takie kpienie to i zazdrość i problemy ze sobą, że trzeba tak a nie inaczej. Spokojnie jestem w stanie 'wykpić' takiego rozrzutnego myślami o tępieniu singli. Ale to nie znaczy, że nie cenię związków. Ogromnym fanem jestem stałego partnera... Kobiety się znaczy...

feniks35
Właściwie tylko w szkole ludzie (a konkretnie równieśnicy) dawali mi odczuć coś takiego. Dokładnie to że niby jestem upośledzona, i tak jakby się z tego powodu mnie brzydzą (właściwie to wyrażali to dość otwarcie). W pewien sposób ich rozumiem, bo z zewnątrz faktycznie wyglądało to tak jakbym nic nie rozumiała ze złośliwostek które do mnie kierują. Powodem tego że nie reagowałam był przede wszystkim fakt że na przerwach było zbyt głośno żebym usłyszała co mówią. Do zakończenia szkoły średniej nie pomyślałam nawet że mogłabym mieć kogoś w rodzaju koleżanki. Chłopaka tym bardziej. Wydawało mi się to jakieś nienaturalne (nienaturalne w moim przypadku, nie ogólnie).
Z wyglądu się akurat nie śmiali, bo jestem raczej klasycznie ładna (regularne rysy etc.)

Tak naprawdę jednak myślę że na to jaka jestem nie miało to (tj. ich zachowanie) aż tak znaczącego wpływu; raczej po prostu urodziłam się taka, i nie tyle tamte wydarzenia uczyniły mnie taką, a to jaka jestem 'sprowokowało' tamte wydarzenia. Nie mam też do nikogo pretensji, dzięki braku akceptacji nauczyłam się nie uzależniać od opinii innych ludzi, a także bronić bez obaw wszelkich outsiderów, oraz wyśmiewanych przez ogół.

wilczysko
Mój ojciec akurat nie jest typem 'zimnego intelektualisty', bo to dość pobudliwy człowiek. Już prędzej to wyobrażenie ma więcej wspólnego z pierwszym, a raczej pierwszymi dwoma-trzema mężczyzną/ami w którym/ch byłam zauroczona (przez internet). Moja Mama jest nieco chłodna, i bardzo taktowna (lubię to w niej, i zawsze komfortowo się przy niej czułam), nieprzyziemna (chodzi o jej zainteresowania), i elegancka. Nie budowała nigdy w mojej głowie żadnego konkretnego wyobrażenie mężczyzn jako takich.

AloneWolf90
Możliwe że bałabym się z Tobą rozmawiać skoro znasz się na naukach ścisłych hehe. Nie wydajesz mi się jednak do końca zimny, chyba dlatego że dość często żartujesz.

Leśny_owoc
Oczywiście że wielu mężczyzn nie może nawet mierzyć się z taką Szymborską, tych natomiast których poznałam (i mam teraz na myśli) postawiłabym jednak na równi/prawie na równi (z tym że nie chodzi o poezję, tylko ogólnie ich umysłowość). Nie twierdzę też że kobiety są głupsze, chodziło mi tylko o to że niektóre z nich (te, które akurat mają się czego wstydzić) kompletnie nie przejmują się w kontekście relacji damsko-męskich swoimi brakami, sprawiają wrażenie 'bezwstydnych' pod tym względem. Mnie to dziwi, bo sama nie umiem się na to zdobyć.

---

Nie neguję sensu chodzenia do psychologa, ale w moim przypadku byłoby to komiczne, bo to raczej ode mnie wielu psychologów mogłoby się nieco nauczyć. Nie jestem w stanie dowiedzieć się od nich o sobie niczego, czego sama bym już kiedyś nie odkryła. Gdyby nie to że niekonwencjonalne metody nie są w praktyce psychologicznej akceptowane sama chętnie zostałabym jednym z nich

Można to wszystko nazwać mgliście 'lękiem przed bliskością', ale kryją się pod tym bardzo konkretne rzeczy. W moim przypadku opiera się to wszystko na obawie o to że ważna dla mnie osoba (tutaj akurat: mężczyzna) mogłaby odkryć że jestem... tylko człowiekiem.
Podświadomie uważam lekko 'zrobowacone' osoby za zwyczajnie lepsze (choć moja świadoma część się z tym nie zgadza).

Najbardziej przeraża mnie bliskość fizyczna, która to kojarzy mi się z czymś niszczącym; odnoszę wrażenie że kiedy ludzie naruszą pewną barierę cielesną to pociąga to za sobą przekonanie o tym że dostało się tak jakby przyzwolenie na głębsze jej naruszanie ('Pozwoliłaś mi się powąchać/dotykać//ingerować w swoje ciało itd. więc mogę Cię również dotykać mentalnie, w sensie - ranić'/'Pozwoliłaś mi oglądać zadowolenie na swojej twarzy, pot na Twoim ciele, i to jak wykonujesz pewne ruchy gdy tracisz kontrolę, więc mogę również oglądać Twoje upadki'). Wydaje mi się że jest to nierozelwalnie ze sobą połączone.

Nie mam natomiast nic do bliskości mentalnej, wręcz marzy mi się unia tego rodzaju z drugą osobą.

Zauważyłam że ludzie na ogół chcąc kogoś poniżyć nawiązują jakoś do jego cielesności/czynności fizjologicznych np. 'Nie zesraj się tylko'/'Pewnie Ci już stanął (w domyśle - mam nad Tobą władzę, jesteś zerem),' Obesrańcu' itd. Możliwe jednak że przez lekką obsesję, kieruje ku temu uwagę, i dlatego to zauważam (a w rzeczywistości upokarzają równie często nawiazując do czegoś innego).

Lilly skąd to Twoje przekonanie, że psycholog nic Ci nie powie nowego, nie pomoże? Studiowałaś psychologię? Rozmawiałaś już z wieloma psychologami?
Przyszło mi też do głowy, że Twoje problemy mogą się brać z tego, że masz jakiś stopień autyzmu, może Aspergera? Ale to tylko hipoteza. W każdym razie jest na pewno przyczyna.

lilly, a spójrzmy na sytuację z drugiej strony: co stałoby się, gdyby w trakcie rozmowy z Tobą temu Twojemu idealnemu mężczyźnie zaburczało w brzuchu? Albo powiedziałby, że musi skorzystać z toalety? Inaczej byś go odebrała?

lilly, hmm. a Twój idealny mężczyzna wiedział o Twoich "fobiach"? Co Ciebie tak w nim urzekło, że nie wyobrażasz sobie poznania podobnej osoby?
Jak czytałam Twój opis zimnego intelektualisty to miałam przed oczami: Dr House'a, Sherlocka i Sheldona (z The Bing Bang Theory) ; ).

rh72   i   Alberto

Dzięki za odzew. Pod Waszymi wypowiedziami  podpisuję się, bo to co napisaliście jest również moimi odczuciami. Jeszcze tylko powiem, swoje stanowisko względem spotykanego w necie podejścia młodych ludzi ok 30, czy też po i rozpaczających nad ich "starością".... i tymi panującymi fałszywmi teoriami, że wszyscy są zajęci... CI lepsi są zajęci. Ja tak nie uważam, bo spotykam świetnych panów wolnych... więc nie mogę się zgodzić z tym twierdzeniem.. Zresztą wyrażałam tu na forum swoją opinię.. Albo jestem też uczulona na"płaczków" szukających jakiś pocieszeń... Mających totalnie pesymistyczny obraz swojej sytuacji sercowej... To takie moje odniesienie:)  Osobiste odniesienie do Singielstwa mam pozytywne:)

Alberto

Woman in Red?
Wolne żarty...
Man in Black.  big_smile
 
Zabawne:D

Aaa i wszystko jest dla mnie jasne nie mam pytań!

No i tu właśnie Lilly popełniasz podstawowy błąd - zakładasz coś z góry, bo nie umiesz sobie tego wyobrazić i myślisz, że znasz siebie tak dobrze. To jest trochę jak z ptakiem, który żył całe życie w klatce, albo innej ograniczonej przestrzeni i nie umiałby sobie wyobrazić co jest dalej, więc twierdziłby, że tego nie ma. Każdy zna się tylko tyle, ile doświadczył, a reszta to już fantazja. Jeśli nie byłaś w jakiejś sytuacji to nie możesz być pewna swojej reakcji. Tak samo właśnie jest z terapią. Dobry psycholog potrafi poprowadzić tak rozmowę, że sama zaczniesz sobie stawiać pytania, których sobie dotąd nie stawiałaś i sama będziesz szukać na nie odpowiedzi. Nie doceniasz psychologów :-) Choć oczywiście czasem trzeba sprawdzić paru zanim trafi się na tego właściwego dla siebie. Wszelkie aspekty psychologiczne jest bardzo ciężko diagnozować samemu sobie. Nie jesteśmy obiektywni wobec siebie. Mamy pewien obraz siebie i prawie zawsze dopasowujemy realia do tezy.

To nie jest  "g..no prawda" tylko normalne zjawisko. Jeśli komuś nie wychodzi w jakiejś dziedzinie, a w innej mu wychodzi, naturalnie będzie skupiał swoje siły tam gdzie praca daje więcej efektów. Można to nazywać "ucieczką w pracę", ale czasem lepiej znaleźć sobie taką "ucieczkę" kosztem innych rzeczy niż nie mieć nic. Ideałem jest oczywiście spełnienie na wszystkich polach, czyli zawodowo i prywatnie, ale nie wszystkim to wychodzi.

Ja zaliczam się pewnie do tej opisywanej drugiej grupy, z domieszką trzeciej. Po 30-tce nawet wychodzenie z domu nie daje zbyt wielu szans na poznanie kogoś rokującego. Z kolei nie kupuję rady o "wychodzeniu z siebie". Wychodząc "z siebie" staję się kimś innym, a szczęście znajdzie się tylko pozostając sobą, w zgodzie ze swoimi zasadami.

A kiedy jest dobry moment na wyjście z inicjatywą? I co jeśli ta inicjatywa nie przyniesie efektu?

Tycho, dla mnie jako kobiety wychodzenie z inicjatywą, to po prostu zagadanie, uśmiech, jakis komentarz, uwaga. Na przykład stoję przy jakiejś półce w sklepie i mężczyzna widząc,że oglądam kawę zagaja coś w stylu: polecam Jacobsa albo jak biegam i mijam jakiegoś faceta regularnie i on mówi: znowu się spotykamy. Przystajemy i gadamy. Bywa tak,że ta inicjatywa nic nie daje, bo mężczyzna tego nie kontynuuje, po prostu idzie dalej...albo kobieta odpuszcza i widząc zainteresowanie mysli, że i tak nic z tego nie będzie. Zakłada z góry, że po prostu był miły i tyle.
Masz rację, po 30 tce wiele rzeczy już się nie chce i mamy inne priorytety, ale zgadzam się z Salazarem jesteśmy sami na własne życzenie. Jeśli w piątek po pracy idziemy do domu i siedzimy sami z winem przed tv, w sobotę sprzątanie, pranie, zakupy i wieczór znowu przed tv lub komputerem, w niedzielę śpimy dłużej, potem czytanie w domu i znowu komp  lub tv, no to wybacz weekend zleci. A potem praca i tak to się toczy...ale jeżeli raz cię ktoś skrzywdzi, potem drugi, raz pławi, potem drugi i trzeci, to masz rację, można się zablokować...

Znam to i z doświadczenia wiem, że z takich incydentalnych sytuacji nic nie wychodzi i w sumie nawet lepiej ich unikać. W 50% przypadkach kończy się to zanim się zacznie, bo do drugiej strony przypałęta się jej połówka. W 90% reszty przypadków wena kończy się po wymianie 5 zdań, a potem następuje długie analizowanie co się zrobiło nie tak, bo przecież prawdziwy mistrz podrywu z pewnością wykorzystałby sytuacje - w efekcie łapie się doła w poczuciu zmarnowanej szansy, której w sumie tak naprawdę nie było. Najgorsze jest i tak pozostałe 10%, kiedy któraś ze stron na siłę próbuje podtrzymać tę przypadkową rozmowę, co drugą stronę męczy i żenuje.

A wolałabyś, żeby kontynuował? Ja się spotykam z sytuacjami, że o ile kobiety czasem sobie pozwalają na wymianę zdań przy regularnych spotkaniach, nawet potrafią ją same zainicjować, to jednak gdy próbuje się zrobić krok dalej zapraszając gdzieś albo proponując jakieś wspólne zajęcie, to zaczyna się litania wykrętów.

A jeśli nie siedzimy przed tv, to myślisz, że to coś zmienia? Bo ja nie.

Nie, nie na tym. A wiesz czemu? Bo gdyby na tym polegało, to ci wszyscy coachowie, nie dążyliby do zarabiania ciężkiej kasy, która daje im komfort finansowy, wciskając frustratom coś zupełnie przeciwnego.
To "wychodzenie ze strefy komfortu" to robienie czegoś wbrew sobie. Może w pewnych sytuacjach popłaca, ale na dłuższą metę i tak zaowocuje nie tym co chcieliśmy.

Może i jest sympatycznie jeśli jest się ekstrawertykiem. W innych przypadkach pisałem jak to działa: zamieni się parę słów a potem całe dnie rozkminia co poszło nie tak. Tylko odpowiedź na to jest prozaiczna: zawsze pójdzie nie tak, bo ludzie, zwłaszcza kobiety, nie chcą szybko zacieśniać przypadkowych znajomości. Pozwalają sobie na ten cały small-talk jako przełamanie codziennej rutyny, albo krótką wizytę na obcym terytorium, ale potem chcą wrócić na swoje, gdzie czują się bezpiecznie.

Nie gryzą, za to ignorują i zbywają.

Jeśli tak, to po co to? Ja nie lubię small-talku, męczy mnie. Mogę się przełamać, jeśli widzę, że jest to droga do celu. Ale jeśli mam się tak nie nastawiać, to nie widzę sensu. Zresztą po czasie przyjdą wspomniane, męczące refleksje, czy nie powinienem był jednak kuć żelaza puki gorące - czyli jednak nastawić się na ów cel.
Jak dla mnie bilans zdecydowanie negatywny: małe szanse potencjalnego sukcesu, duże na pogorszenie nastroju i wiary w siebie.

Nie wiem czy wiesz, ale statystykę stosuje się do analizy zjawisk masowych a nie epizodycznych. Aby móc analizować jakieś próby, trzeba mieć w ogóle możliwość podejmowania takich prób, czyli spotykać na swojej drodze kobiety w podobnym wieku, wolne i dla nas atrakcyjne. Kiedyś zastanawiałem się jak to wygląda w praktyce, i wyszło mi że takie okazje w moim życiu zdarzają się ze 2-3 na rok.

Dlaczego wy coachowie zawsze stosujecie tą starą zagrywkę? Zakładacie z góry typową przyczyną niepowodzenia, potem z powagą tłumaczycie wszystkim dobrze znane mechanizmy, a potem wskazujecie ją jako faktyczną przyczynę niepowodzenia. Jeśli chcesz komuś pomóc, nie analizuj hipotetycznych sytuacji, których rozwiązanie znasz, tylko te rzeczywiste!

Lata przebywania wyłącznie ze sobą plus wrodzona tendencja do analizowania dała mi bardzo szeroki wgląd w siebie.

Przeczytałeś dobrze co napisałem? Dopatrzyłeś się słówka "nie" przed "siedzimy"? Bo chyba znowu odpowiadasz na pytanie, na które chcesz odpowiedzieć, bo masz z góry przygotowaną elegancką odpowiedź, a nie na to, które rzeczywiście padło.

Ha! Doczytałam o tym "nie chce się". No, skoro się nie chce, to niech się nie narzeka na samotność.
Ja niejedną fascynującą rozmowę odbyłam z przypadkowymi ludźmi, np. na ławce w parku. Jest to dla mnie naturalne, a moją ambicją jest pokonać resztki dawnej nieśmiałości, która mi takie możliwości ogranicza np. kiedy siedzi obok mnie na przystanku atrakcyjny mężczyzna, a ja nie mam odwagi zagadać o pogodzie, bo boje się odrzucenia czy negatywnej oceny.
Paradoksalnie, ważne jest, by umieć nawiązywać takie kontakty bezinteresownie. Cieszyć się nimi samymi w sobie.

A ja Wam powiem, Kobiety, że jest lepiej... Nie zmienia się świat po 30stce. Zmienia się, jak człowiek dowie się, czego chce od życia. Nagle może 'ożywić' pewne ideały a do inych podchodzić z dystansem... Pojawiają się pewne niefajne emocje. Ale dużo i dobrych, jak są możliwości. Świat się po prostu zmienia, nie piszcie, że nie był skur... Proszę! Był, może inaczej. Kiedyś, w 'moich' czasach może i bardziej liczyli się ludzie - teraz bardziej pieniądze. Wy, po prostu, wiecie czego chcieć od życia. Inni bardziej pogubieni. Nie przekreślajcie tak obecnego świata - ma też zalety i wydaje mi się, że niektórzy ludzie (specjalnie młodzi) robią go lepszym, niż ja kiedykolwiek coś zrobiłem. Kochanego partnera? Niekoniecznie męża... Ideał kobiety. I na piwo puści? I nie jestem niepoprawnym optymistą...

Bo to wymaga wysiłku - aby gadać na odpowiednim poziomie. Naprawdę ludzie naoglądali się porno i myślą, że komunikacja ma się ograniczać do spojrzenia sobie w oczy i film cały składa się z 'ja,ja,ja...!'. Po drugie moda jest na bycie hiper / super i ja jestem niespotykany - więc po cholerę mam coś gadać - radzą wręcz nie gadaj albo gadaj głupoty to zaciekawisz i gadają głupoty, za którymi nic nie stoi i nie wiedzą jak to rozwinąć w dialog. Jednak jest ogrom młodych, którzy wiedzą już czego chcą. Widzą bezsensy i je tępią choćby w swoim życiu. Seks powoli robi się przereklamowany. gdyż jest dostepny nazbyt nachalnie. Jak już 'gumki' muszą się reklamować to samo za siebie mówi. Aha, btw. przed wojną polskie gumki reklamowali hasłem 'prędzej Ci serce pęknie' i były narodowe, polskie...i wiedzieli, że chodzi o bezpieczeństwo a nie smak czy fakturę czy inne bzdety.
Co jakiś czas świat funduje sobie czystkę. Zgadzam się coś blisko ona - powoli czuć powiew niezadowolenia - kwestia raczej kiedy a nie czy będzie u nas ka-bum!.
No dobra, ja się poruszam w środowisku, gdzie ludzie dogadują się kulturalnie, miło potrafią pogadać. Ale też prawda jest taka, że na święta przysłowiowe wnuczęta siedzą i gadają przez komórki niż ze sobą osobiście. Cóż, kiedyś graliśmy w piłkę - teraz widzę chłopaki palą papierosy i gadają o dziewczynach... Jednak dalej kolejne pokolenie (u mnie inżynierów) jest lepsze technicznie. Reszty muszą się nauczyć. I to jest to - nie są genialni sami w sobie, muszą się jeszcze uczyć. Ale myślę, że będą musieli być lepsi od nas.
300 znajomych na FB? A kto tylu 'przegada'? Bez sensu - jeszcze liczy się ilość nie jakość chyba, że Ci znajomi to fanclub ma być.
Jednak zapewniam, w dzisiajszym świecie poznać kogoś, porozmawiać, pójść na piwo, zapewnić i zgniłą i dobrą rozrywkę jest prościej. Swiat daje więcej i możliwości i powodów do zadowolenia lub gniewu. Tych aspektów jest generalnie więcej. To już nie jednak wyborowa ale 100 rodzajów wódek. Mi sposoby komunikacji nie przeszkadzają - wybieram i to trzeba zrobić. Młodzi rzucają się na wszystko bo chcą być trendy. A oprócz komunikacji liczy się osobowość. Tego mniej niestety.
I na koniec macie w jednym rację. Więcej osób, które niwelują teren przed sobą swoim spojrzeniem czyniąc go czystym z interesujących aspektów życcia niż osób, które próbują budować tam jakieś artefakty swoich możliwości intelektualnych, więcej spycharek więcej niż konstruktorów. Nie ma równowagi ale może coraz nam do niej bliżej niż dalej. A my mamy niewdzięczne zadanie podjąć się skosztowania tego świata. I smakuje czasem świetnie a czasami idzie, że to przegnity towar.
Jest więc i w jedną i w drugą ale jest więcej emocji i więcej możliwości. a jak wybierzemy dobrze to posmakuje. A z ludźmi zawsze było tak, że albo się wychowywali nawzajem od małego albo potem szczęścia szukali i znajdowali zwykle i po krótkiej walce z niedopasowaniem się dogadywali. Boli mnie obecnie taki 'lust' w związkach. Niezadowolona / niezadowolony z emocji, to on ma podstawę pójść probować jak się grzić z innymi. Tylko miesza się im sex z emocjami. Ale niech się miesza, namiesza, nauczasą może innych podłiug swoich cierpień. Będę lepiej, spoko.

Trza uważać! Może być sponsora szuka? Czeka na Twoje 'To może na piwo pójdziemy?' - wtedy zwykle niby z żartach odpowiada: 'spoko, ale Ty stawiasz' i pomimo uśmiechu, wesołego tonu i skocznej muzyki to on mówi śmiertelnie poważnie