marzenia kochanki.... - Netkobiety.pl

Dziękuję, że nie tylko ja zastygam w smutnym zdumieniu.

Lustro ... dobrze że jesteś bądź.

Ach ta poprawność polityczna! To bycie człowiekiem podnoszone wyżej i szacunek dla innych! Na przykładzie uchodźców widać jak to dziala. On w nas granatem a my udajemy, że deszcz pada żeby go przypadkiem nie urazić. Już mam dość tego szacunku i zrozumienia, szanowania człowieka mimo czynów.  A spróbuj szma...cie powiedzieć, że jest szma...tą to się większość oburza. jak to? To człowiek! Cierpi! A ja bardziej czuje ciepienie byłego męża, dzieci, żony gacha i dzieci gacha. W żadnej wypowiedzi pani autorka nie wspomniala, że ma wyrzuty czy dyskomfort w stosunku do któres z tych osób. A zagubienie? jakie zagubienie, prze jak taran do przodu wg planu. Wszystko zniszczyć aby tylko gacha mieć dla siebie. Było coś, że nie śpi po nocach bo ojca dzieciom zabiera? ja nie zauważyłam.
I prędzej zlinczują tu człowieka, który nie zdradza za brzydkie słowa niz kanalię krzywdzącą innych. Wypisz wymaluj jak w Niemczech: ktoś wrzucił w neta nagranie z monitoringu jak arabusy kopia kobietę to działania się skupiły na tym kto wrzucił nagranie! Ukarać go! Witamy w klubie poprawności politycznej.

Poprawność polityczna? Sugerujesz, że zakładam maskę poprawności, tylko dlatego, że tak "wypada"? Twoja wypowiedź to kolejny przykład na to, że nie znając człowieka, na podstawie kilku zdań, oceniasz go. Czuję dużo negatywnych emocji w Twojej wypowiedzi i nie będę starała się Ciebie przekonać do moich racji. Dla mnie z założenia każdy człowiek zasługuje na szacunek, co nie oznacza, że nie musi sobie na ten szacunek w moich oczach zapracować. Ale nie będę rzucała w kamieniami w kogoś, kto tak naprawdę nie zdradził mi wszystkich szczegółów swojej sytuacji. Nie mam na myśli już samej Autorki tego tematu, mój poprzedni post raczej odnosił się do ogółu. Nie nam oceniać kto jest zły, a kto jest dobry, po prostu. I chyba nikt nie życzyłby sobie obrażania nas samych za nasze poglądy. I tyle. To, że ktoś robi coś źle, naszym zdaniem, to jedno, wytłumaczenie naszego punktu widzenia, to drugie, to, jak ktoś w ostateczności postąpi, to kolejna rzecz. Zwyczajnie - dla kogoś pewne rzeczy nie są złe, definicja "normalności" też zależy od człowieka. Wariat też nie powie, że jest nie-normalny. I na koniec: uważam, że można nazywać rzeczy po imieniu, co jest subiektywne, oczywiście, ale nie trzeba kogoś obrażać.

Do interlokutorki:
to gdzie jest granica? czy według ciebie nazwanie złodzieja złodziejem jest subiektywną oceną? Czy aby nie wolno go obrazić, bo przecież wiemy tylko, że ukradł no i to dla mnie jest kradzież a dla niego zabranie bogatemu a danie biednemu (a może mial cięzkie życie? a może mama go nie kochała? a może dzieci w szkole sie z niego śmiały?). a morderca? tez go będziesz usprawiedliwiała? no bo wiesz tylko np.  że zabił żonę (a może to zołza była? a może wypil i go poniosło?). A każego szanować trzeba.
No niestety ja taka wyrozumiała nie jestem.

Co do poprawności politycznej - miałam na myśli, że uczestniczki forum oburzyły się i zrugały dyskutantkę, która śmiała wyraźić się źle o autorce. Poprawność polityczna tutaj nie dopuszcza opinii, które mogłyby urazić przedstawicielkę mniejszości "zdradzaczy".

Widzisz, mnie nie chodzi o nie-nazywanie czy usprawiedliwianie. Mnie chodzi o obrażanie. Nie muszę od razu kogoś obrażać używając różnego rodzaju wulgaryzmów. Mnie taki poziom po prostu nie pasuje. Sama, z drugiej strony, nie lubię słuchać osób, które myślą, że jak poleci wianuszek z ich ust takich słów, to od razu brzmią groźnie, dobitnie, pewnie. Nie powiedziałam, że masz być wyrozumiała, możesz mieszać z błotem każdego - to Twoja sprawa. Ale nieprzyjemnie czyta się pewne wypowiedzi i ja, będąc na tym forum, mam prawo to skomentować. A Ty masz tendencję do popadania w skrajności - ja nie wyraziłam nigdzie swojej opinii, która miałaby zagłaskać Autorkę tematu i nigdy nie powiedziałam, że nie można powiedzieć nic negatywnego. Ale można to wyrazić w kulturalny sposób, nie obrażając, a przynajmniej nie mając takiej intencji. No bo... po co ludzie mają tutaj pisać? Żeby im robić sąd ostateczny? Bo co, bo tu są jacyś wszystkowiedzący lepiej? Poprawni, perfekcyjni, zawsze ułożeni i dobrzy? A, to przepraszam, bo może ja nie doczytałam regulaminu...

Szkoda, że ja nie zdążyłam przeczytać usuniętych treści
do pannapanna:
z całą pewnością jesteś skrzywdzona przez mężczyznę, bo tylko w ten sposób można wytłumaczyć Twoje zachowanie, wrogość, jad, nienawiści.

Wracając do mojej "sprawy" to czas skończyć z opinią, że tylko matka jest dobrym rodzicem, bo mężowie, ojcowie są naprawdę wspaniali i dlatego syn postanowił z nim zostać, a drugi ze mną. Nie było rozdzielania, szarpaniny. Można przecież rozmawiać i ustalić wychowywanie dzieci. Chłopcy są cudowni, świetnie się uczą, i odnaleźli się w nowej sytuacji. Nie twierdzę, że ich to zupełnie nie obchodzi, ale niestety, na pewne sprawy nie mają wpływu.
Syn ma bardzo dobry kontakt zarówno ze swoim tatą jak również z " moim" partnerem.
Chcę dodać, że wyprowadziłam się z domu, bez niczego, wszystko zostawiłam byłemu mężowi, ponieważ uznałam, że skoro odchodzę do innego, to muszę ponieść konsekwencje. Taką niewątpliwie, była sytuacja materialna- nie miałam miałam nic. Zrezygnowałam z pracy w spólnej firmie, musiałam więc wynająć mieszkanie i znaleźć pracę. Zapewnić odpowiednie warunki życia synowi. Zatem bzdurą jest, jak ktoś napisał, że pewnie jestem naburmuszona i ciągle gonię za facetami. Gonię, owszem, za przetrwaniem materialnym. A wszystko to bo  chciałam być szczęśliwa.
Dodam tylko, że obecnie zaczynam mieć dobry kontakt ze swoim mężem- tzn rozmawiamy, wyjaśniamy. Jedno jest pewne... tkwienie w nieudanych związkach, jest gorsze niż próba odnalezienia siebie, swoich potrzeb.

A od kiedy to życie jest tak poukładane? Tak zorganizowane i przewidywalne...???
Niestety, nie jest w ogóle, a miłość przychodzi niespodziewanie.
Nie szukałam sponsora, bo sama umie zadbać o siebie i syna, ja nawet nie szukałam miłości... to ona mnie znalazła i rozłożyła na łopatki. Nigdy nie sądziłam, że mogę jeszcze kogoś pokochać, tak mocno, tak bardzo, tak pomimo wszystkiego.

Zycie jest takie jak je sobie poukladasz i zorganizujesz. A milosc to nie sraczka. Mozna przewidziec w jakim kierunku znajomosc zmierza.

Dziękuję, że to napisałaś... Przez wiele lat uchodziłam za osobę odpowiedzialną, sumienną i na pewno dobrą matkę. Ale przyszedł taki moment, że zwyczajnie straciłam czujność i się zakochałam. W mężczyźnie, w którym nie powinnam, w ogóle nie powinnam, bo miałam męża. A ten drugi to typ taki co to żony nie kocha, nie sypia z nią a jedynie mieszka...Ale nie przewidzieliśmy, nawet w najśmielszych snach, że się zakochamy.... Bo jestem pewna, że mnie kocha, ale...I tutaj zaczęły się nasze różne oczekiwania...ja miałam dosyć okłamywania innych i chciałam uporządkowania tego, a on...? Nie. No bo po co niszczyć to co ma... on w związku małżeńskim 5 lat z tego 2 ze mną, a jednak nie odchodzi i nie stara się zbudować czegoś ze mną. Jedyne co robi, to mąci mój spokój - dzwoni, pisze, przyjeżdża. A ja już tak nie chcę, więc odeszłam. A może odchodzę, uciekam przed nim. Bo gdy tylko go zobaczę, gdy spojrzę na niego...to pragnę tylko jednego...znaleźć się w jego ramionach, Tych, które kocham.
Gwarantuję Wam, że jestem osobą bardzo konkretną, zdecydowaną, twardą...ale nie w tym przypadku... tu jestem zupełnie bezbronna . I słaba.
Chociaż postawiłam sprawę jasno albo, albo... jak na razie jestem sama.
Więc, pewnie, pozostanie mi wspominać to co było.
I nie szukam tu pocieszenia, ani wylania kubła pomyj tylko zrozumienia i podpowiedzi ... co i jak dalej...:)

I z perspektywy czasu, tego co straciłam, co zyskałam- gdyby ktoś zapytał mnie czy warto było? Nie umiałabym jednoznacznie odpowiedzieć.
Więc, jeśli ktoś stoi przed dylematem odejść czy nie, to tylko sam jeden może podjąć taką decyzję. Bo nic nie jest białe ani czarne.
Ja wierzyłam, że uda mi się zbudować wspaniały związek... po dwóch latach, wiem, że to tylko mrzonki. Natomiast, z całą pewnością jestem inną kobietą, wyciszoną i w pewnym stopniu szczęśliwą- przeżyłam takie emocje, uniesienia o których można tylko czytać.
Z drugiej strony, jako matka, żona poniosłam porażkę.
Nie wiem co będzie dalej, ale ... wierzę, że jeszcze wiele dobrego przede mną

Anulka, szacunek dla ciebie,że odeszłaś od męża i nie prowadziłaś podwójnego życia. Dałaś mu szansę na znalezienie innej, na miłość i przynajmniej byłaś uczciwa...natomiast twój kochanek nie est, nie stać go na to. Ty jesteś osobą wolną, on zdradza żonę. Rozstaje się z tobą, wraca do niej. Chcesz tak zyć? Nie ułożyło ci się zycie, zdradziłaś męża, teraz odcierp swoje i czekaj na dobry los...jest wielu wolnych facetów, piszę to, chociaz długo jestem sama. Ale nie wiemy co nas czeka.

A co Ci da zrozumienie innych, pogłaskanie po głowie ?
Chwilowe uczucie błogości które szybko minie i pozostanie po nim nikłe wspomnienie.

Lepiej poszukaj zrozumienia samej siebie.
Czegoś konstruktywnego co da Ci impuls do lepszej jakości życia.

Zrozumienia co jest w Tobie takiego, co spowodowało, że bedąc kiedyś

zaczęłaś oszukiwać i
popłynęłaś za mirażem dla którego poświęciłaś to co do tej pory było najważniejsze ?

Który moment, sytuacja  zdecydowała , że zdecydowałaś się poświęcić szczęscie dzieci, rodziny, swoją miłość dla mirażu szczęścia ?
Co w Tobie jest takiego, że popzwoliłaś sobie na zdradę, oszustwo najbliższego człowieka, dzieci ?

Hm, wybacz ale chyba nie jesteś szczera, głownie wobec siebie.
Nie wierzę, że powodem odejścia od męża była potrzeba zerwania z dalszym oszukiwaniem,
jeżeli już to była to potrzeba drugorzędna.
Pierwszorzędna to chęć zaspokojenia swoich potrzeb, bycia z kochankiem, deklaracja wobec niego i niejako "pociągnięcie" go po sumieniu - ja odeszłam dla Ciebie, a Ty co ?
Uważam, że odeszłaś dla siebie, nie z potrzeby bycia uczciwą.
Bądz szczera wobec siebie, będzie to może nieprzyjemne, ale nie oszukuj przynajmniej siebie.

Nigdy nie mów nigdy.
Kiedyś już mówiłaś nigdy - a jednak zdradziłaś.
Bo chciałaś zaangażować swój czas i chęci w rozwój romansu.
Przecież to nie stało się ot-tak, na pstryknięcie palcem, rozwój uczucia do kochanka był wynikiem procesu który wymagał Twojego czasu i Twojego zaangazowania.
Wykonałaś duuużą pracę żeby się zakochać.

Kiedyś pewnie kochałaś męża, pewnie dzieci nie były dziećmi niechcianymi ale wyczekiwanymi, pewnie kiedyś mieliście swoje piekne chwile.
Kiedyś....
Po decyzji przeniesienia emocji na kochanka wszystko umarło...

a skąd czerpiesz tą pewność ??
na podstawie tego co mówi ? tego jak uprawia z Tobą seks ? daje prezenty ?
co daje Ci pewność że ten facet Ciebie kocha ???

Co to jest miłość dla Ciebie ?
Bo jeżeli słodkie słówka, maślane oczy, nieziemski seks... to po co Ci inny układ niż masz teraz ??
Facet zadowolony - bo żona daje wikt i opierunek, dzieci i przewidywalność, etykietę troskliwego ojca i męża, a dla odskoczni ma Ciebie,
A Tobie daje to co uważasz za "miłość"... ?

Chciałabyś być na miejscu jego zony ?
Pranie skarpetek, śniadnia, obiady, prasowanie koszul, upominanie o spuszczenie deski klozetowej itd. - taka atmosfera nie sprzyja :
"kochaniu  tak bardzo, że nic innego się nie liczy, tak, że chodzi się nad ziemią"

postanowiłaś rozbić rodzinę ponieważ :

A uzyskałaś :

Z życia w bylejakości ( na własne życzenie),
doszłaś do życia w związku bez przyszłości, bez sensu ( na własne życzenie)
Ale za to masz piękne wspomnienia lewitowania z miłości.
Ale to już było i nie wróci więcej...

Popatrz jaką masz perspektywę na małżeństwo :

hm, nieudany związek to tylko ten z mężem ?
czyżby....
20 lat, dwójka cudownych dzieci... i nieudany ? a udany jest związek z dochodzącym kochankiem, przykutym na codzień do łózka żony...

Natomiast, naprawdę nie trzeba odnajdywać siebie, swoich potrzeb w ramionach innego faceta, szukać romansu i tłumaczyć się z rozbicia dzieciom rodziny.
Można to było zrobic będąc w związku, ale nie w postawie :

Powyższy tekst napisałaś w odniesieniu do związku z kochankiem, ale na 100% jest to powtórka Twojego zachowania w małżeństwie.

Każdy związek przechodzi kryzysy, załamania ale sztuka zawalczyć o niego, zmienic się, nakłonić męza do zmiany.
Ale ...to wymaga pracy , o wiele mniej przyjemnej niż praca na zakochaniem się...

Nie mniej duużą pracę musisz wykonać, żeby się od niego uwolnić.

na koniec, jeszcze jedno, ale cholernie ważne :

Bujda na resorach jakiej świat nie widział.
Poczytaj sobie, jak naprawdę oceniają po latach dzieci rozwód rodziców, jak oceniają wpływ rozwodu na ich dorosle życie, na ich związki z płcią przeciwną, na ich poczucie swojej wartości, problemy które mają w dorosłym zyciu.
Wrzuć w google : " dorosłe dzieci rozwiedzonych rodziców" a zostaniesz zasypana badaniami, opracowaniami naukowymi.
Więc nie wciskaj nam głodnych kawałków, że dzieci mają się świetnie bo sie uśmiechają....

Ty mnie rozśmieszasz tym co piszesz.
Powiem Ci tylko jedno.
Miałaś prawo do opieki nad dziećmi ( one na świat się nie prosiły),
A tak szczerze to sądzę, że Ty nie dorosłaś do bycia żoną, matką.
Ty nadal bądź nastolatką bez zobowiązań i zamieszkaj z rodzicami ( posprzątają, ugotują i dadzą jeść i będzie git), bo tak się zachowujesz.
Ty masz marzenia ktore nie korelują z rzeczywistością.
Skoro zdecydowałaś się na ślub i dzieci to bądź konsekwenta.
Mąż, dzieci to jest rodzina za którą się odpowiada, to jest poteżny obowiązek o którym trzeba mieć świadomość.
Ty niestety tego nie miałaś i  zatrzymałas się na poziomie gimnazju, no może liceum i tu jest problem.
Jesteś niedojrzałą kobietą, która nawet nie posiada instynku macierzyńskiego, bo kto dzieci zostawia dla motylków w brzuchu.
Myślę, że Ty przegrałaś życie ( chyba, że bycie kochanką Ciebie satysfakcjonuje).
A tak na koniec, to w swoich postach to użalasz się tylko nad sobą, bo kochanek jest taki siaki czy owaki.
Natomiast na temat męża nic nie piszesz.
Nie napisałaś czy Ciebie bił, czy pił, czy znęcał się psychicznie, czy nic nie robił w domu.
Dlatego ja pomimo doświadczenia życiowego i swojego wykształcenia ( jestem prawnikiem ) nic Ci nie doradzę.
Aby wydać osąd, wyrok koniecznie jest wysluchanie dwóch stron.
My tylko słyszymy Twoje biadolenie, że kochanek Ciebie tak traktuje.
Przypuszczam, że tutaj żadnej rady nie uzyskasz.
Chyba, że wywalisz kawę na ławę.

Przeczytałam ten smutny wątek.

Aż krzyczy tu EGOIZM, BRAK EMPATII i NIEDOJRZAŁOŚĆ autorki, jak i wszystkich, którzy rozwalają swoje i cudze rodziny w imię "miłości" "prawa do szczęścia".

Tu "zastygano w smutku" i "ze zmrożeniem czytano" kiedy pojawiła się ostrzejsza ocena zachowania autorki.

A ja zastygam w smutku i mrozi mnie kiedy czytam nie czyjeś słowa na anonimowym forum, ale wyobrażam sobie co czują skrzywdzeni przez autorkę współmałżonkowie i dzieci. Realne czyny autorki mnie zasmucają i mrożą, nie słowa o nich.

Trafna uwaga... pono wyrządzone zło do człeka wraca.
Aż się wierzyć nie chce, że to nie dylematy gimbazy.

Dokładnie to napisalam gdzieś wcześniej ,ale okazało się ,że w mojej wypowiedzi było za mało empatii dla Autorki

Secondo
Jesteś wielka i dla Ciebie .
Czytam Twoje posty od dłuższego czasu i widzę, że one są mądre, dojrzałe i wyważone.
Dlatego zastanawiam się dlaczego znalazłaś się na tym forum
Ale to nie jest tematem tego wątku.
Dla mnie jesteś mądrą kobietą.
Natomiast co do autorki, to wdepneła w goofno.
Rozpieprzyła a nawet zniszczyla rodzinę i to dla pary motylków w brzuchu.
Ja w tym miejscu mówię tylko o jej rodzinie.
Kochanek ma tylko ją do bzykanka i nic więcej.
Natomiast ona niech sobie marzy, to jej wolno.
Pozdrawiam cieplutko.

No więc czas na wyjaśnienia....Włożyłam kij w mrowisko...
Więc tak, chciałam poznać opinie czytelników na temat zdrady, decyzji, konsekwencji...
Odeszłam od męża kiedy dzieci córka miała 16 lat a syn 11..Odeszłam, bo przestałam czuć się kochana, a jedynie byłam służąca, pracownikiem i gospodynią domową. Od dawna z mężem nie mieliśmy wspólnych tematów poza pracą. On, może nawet nie zauważył, że ja milknę, blednę, że chcę czegoś innego. A ja nie umiałam rozmawiać. I to chyba jest główny problem. BRAK ROZMOWY.
Naprawdę, z całą stanowczością mogę powiedzieć, że byłam dobrą matką. I kiedy tak popadałam w bylejakość poznałam Jego... cudowny, uśmiechnięty, z innego jakby świata. Zaczynaliśmy się poznawać, i to On młodszy ode mnie mężczyzna nauczył mnie rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać. Ze jak ktoś jest zły na drugą osobę, że jak coś nie pasuje, to trzeba mówić... Było to tak coś innego od tego w czym żyłam przez 20 lat, że zwyczajnie  mnie to oczarowało, że można... Nie było łatwo ze mną, mam problemy z okazywaniem uczuć... jakbym się ich bała. Bała się skrzywdzenia i zranienia.
Oczarowana nim, oświadczam rodzinie, że odchodzę bo zakochałam się w kimś. Bo nie chcę kłamać, oszukiwać a tym bardziej wracać do tego co było. Wyprowadzam się z synem, z córką mam dobry kontakt.
Jestem zakochana i szczęśliwa. Wnoszę do sądu o rozwód i na pierwszej sprawie go... nie dostaję. Sąd mówi, że nie ma przesłanek... mimo, że nie mieszkam w domu od roku, a na świadka powołany jest ON.
Nadal jestem singielką- mężatką.
Jestem z Nim od dwóch lat, od 4 miesięcy mieszkamy razem, już tak oficjalnie, tak Razem. Jego dzieci są często u nas / są cudowne/ Mąż, bo nadal nim jest... ma swoje życie, szuka partnerki, córka 18 lat... po długich rozmowach...zaczyna mi wybaczać... I ....
NAPRAWDĘ JESTEM SZCZĘŚLIWA. Wywalczyłam swoje szczęście ....a w jego oczach, cudownych... przeglądam się codziennie.
I to jest koniec.
Wierzcie w swoje marzenia, walczcie o szczęście ...

To jesteś singielką-mężatką czy mieszkasz z kochankiem, bo jak dla mnie to się kłóci? Nie wierzę w ani jedno słowo z tego ostatniego postu... Według mnie nie spodziewałaś się takiej reakcji na forum i teraz chcesz się wybielić.

Lustro - wg Ciebie nie mam prawa pisać ,że ja nigdy bo tyle wiem o sobie na ile nas sprawdzono.
Otóż uważam ,że mam prawo pisać ,że NIGDY nie umawiałam się/nie zauroczyłam/nie doprowadziłam do niedwuznacznej sytuacji z zajętym mężczyzną ponieważ nie jestem nastoletnią siksą ,która niewiele jeszcze wie o świecie tylko 40-letnią kobietą po wielu ,wielu przejściach.
NIGDY w życiu nie przyszło mi do głowy romansowanie/umawianie się czy cokolwiek z zajętym facetem - sama za to byłam zdradzona przez wieloletniego partnera i tym bardziej GARDZĘ i BRZYDZĘ SIĘ zdradą.
I proszę Lustro - nie pisz mi ,że może jak będę babcią to mi się odmieni ,bo przecież moje życie jeszcze sie nie kończy...
Po prostu -są tacy ,którzy będą po trupach dążyć do swojego szczęścia ,kompletnie nie oglądając sie na innych.We mnie jest mnóstwo empatii i gdyby mi w głowie zaświtała myśl o zainteresowaniu się zajętym facetem to momentalnie postawiłabym sie na miejscu jego partnerki i KONIEC .

Obrzydliwe, bo ja czytając to nie widzę tego szczęścia tylko ogromne nieszczęście jego żony. Szkoda, że ten cudowny mężczyzna z nią tak nie rozmawiał.
I wg mnie nie ma takich słów, które obrażałyby takie jak ty.

Anulka ty zly temat zalożyłas. Te apele o walkę o swoje szczeście musisz skierowac do określonej grupy docelowej. Proponuje chwytliwe "żona nie ściana da się przesunąć". Wtedy zleci się właściwy target.Tam będziesz pocieszać i wspierać kochanki, dobre rady dawać jak rozmawiać z żonkosiem aby zostawił rodzinę, przekonywać że dobrze robią. Bo ten wątek to nie wiadomo po co. Pochwalić się chciałaś czy jak?

Jakby nie było autorka  dalej jest dz....., która wybrała własne szczęście. Dzieci się dla niej kompletnie nie liczą.