czy może mi zabrać dziecko? - Netkobiety.pl

On nic nie powinien. Mógłby dać hajs i iść w siną dal i mieć wywalone na to dziecko i swoją jęczącą i wiecznie niezadowoloną żonę.

spedza
bardzo mnie wkurzaja te podwójne standardy w stosunku do kobiet i mezczyzn

ona nie jest dobra matka bo:
- doksztalca sie, zeby lepiej zarabiac
- pracuje na zmiany i po poludniu czasem nie ma jej w domu

on jest bohaterem bo:
- odbiera dziecko ze szkoly jak ona pracuje
- placi ns dziecko bez wyroku sądu

zaiste, bohaterstwo samo w sobie

przede wszystkim płacenie na dziecko i odbieranie je ze szkoly (w której zresztą pracuje) to jego psi,zas**ny obowiazek.i nie jest w związku z tym zadnym bohaterem. jesli mu sie nie podoba, to mogl dziecka nie robic i zadbac o antykoncepcje.

po drugie podejrzewam,ze pierwsze lata zycia dziecko spedzilo z matką i to 24h na dobe, a w tym czasie pan tatus mogl robic kariere i teraz lepiej zarabia, a autorce wytyka, ze ta próbuje zmienic swoja i dziecka sytuacje

sa pary, gdzie oboje pracuja ma zmiany i wtedy odpowiednio do tego zajmuja sie dzieckiem. sa pary gdzie ojciec wyjezdza zarabiac zagranice i nikt mu nie mowi,ze jest wyrodnym ojcem, bo za malo czasu spedza z dzieckiem. wszyscy go chwala jaki jest zaradny, ze probuje poprawic byt rodziny. a kto wtedy całkowicie zajmuje sie wychowaniem dziecka?

i po trzecie, gdyby ojcu tak bardzo zalezalo,to sam wystąpiłby o uregulowanie wszystkiego przez sąd. jesli ona jest taka zla matka, albo on dalby dziecku lepsze warunki,to dziecko by dostal. i nie mowcie ze sady sa niesprawiedliwe. to sami panowie sobie wypracowali taka opinie w spoleczenstwie, wiec albo sami to zmienia, albo beda marudzic dalej.
z jakiegoś powodu jednak mąż rowniez nie występuje do sądu. moze jednak sie boi ze ten romans wyjdzie na jaw?

_v_, oni nie są parą, więc nie mogą funkcjonować jak para.

Facet moim zdaniem zachowuje się bardzo ok, poza tą zdradą, ale koniec końców odszedł, mieszkanie zostawił i wspiera Autorkę w wychowaniu dziecka, ale też finansowo. Jakby był świnią, to by alimentów nie płacił i dziecko olewał. Mało takich przypadków? Stara się facet i warto to docenić. Spełnia swoje obowiązki wobec dziecka.

Autorka też robi, co może, choć moim zdaniem mniej myśli o dziecku, a więcej o sobie. Osobiście nie postawiłabym na swój własny rozwój w momencie, gdy wisiało by nade mną widmo rozwodu, bo wtedy dziecko najbardziej potrzebuje wsparcia, zwłaszcza dziewczynka potrzebuje matki. Odłożyłaym naukę na bok lub ewentualnie poszukałabym innej pracy by częściej być w domu, zamiast mieć ciche pretensje do ojca dziecka, że mu poświęca więcej czasu ode mnie. Tyle mojego.

Weronka, myślę, źe faktycznie, dużo wiary przykładasz do prób zastraszenia ciebie przez męża. Masz przed oczami jego obraz osoby, która szantaźem emocjonalnym przez wiele lat wymuszała na tobie uległość i podporządkowanie.
Rozstanie z nim prawdopodobnie dobrze ci robi, bo bardziej dbasz o siebie i swoją przyszłość, choć trudno pozbyć się dawnych przyzwyczajeń i schematów. Zarówno tobie, jak i jemu.
Podjęcie decyzji o szkole z jednoczesnym zapewnieniem opieki nad dzieckiem świadczą o twojej umiejętności znalezienia się w trudnej sytuacji, dążeniu do samodzielności i niezależności.
Twój mąż w bardzo niewybredny sposób w dalszym ciągu próbuje tobą manipulować i straszyć ciebie konsekwencjami braku twojej zgody na jego decyzje i braku twojej uległości wobec jego oczekiwań.
Pamiętaj, że nie robisz niczego niewłaściwego. Nikogo nie krzywdzisz.
Zarzuty o zaniedbywaniu dziecka to w większości opinie kobiet, które racjonalizują sobie swoje ciągle przebywanie w domu i brak własnego dokształcania się i rozwoju. Wiesz to taki rodzaj "poświęcenia" siebie dla wyobrażonego "dobra" dziecka. Dlatego przymknij na nie nieco oko.
Jest dużo argumentów po twojej stronie. Radzisz sobie świetnie

summerka88

"Zarzuty o zaniedbywaniu dziecka to w większości opinie kobiet, które racjonalizują sobie swoje ciągle przebywanie w domu i brak własnego dokształcania się i rozwoju. Wiesz to taki rodzaj "poświęcenia" siebie dla dziecka. Dlatego przymknij na nie nieco oko."

I tu się mylisz popadłaś w jakieś stereotypy oceniając ludzi piszących tu na forum i stojących przede wszystkim za dzieckiem, nie ojcem, czy matką ale za dzieckiem.
5 lat byłam samotną matką tylko różnica była taka ,że dziecka niepełnosprawnego a ojciec nie tyle co się nie interesował co z własnej woli nie płacił alimentów. Ja wyjechałam z rodzinnego domu by szukać pracy i pomocy dla syna ale tatuś miał to w d....Po latach zmądrzał , wydoroślał pomaga mi .
Wcześniej szukałam pracy w godz w których dziecko było w przedszkolu po południu jeździłam na rehabilitację a w nocy młody nie spał i dawał mi czadu przez co rano chodziłam niewyspana do pracy. Często kombinowałam zwolnienia z pracy bo mały chorował, nie miałam na kogo liczyć ale najważniejsze było dziecko, jeszcze się w przedszkolu udzielałam. Teraz studiuje także też nie jestem niedokształcona a mimo to jak dziecko choruje potrafię rzucić wszystko. Autorka ma pomoc męża, nie jest sama z opieką nad dzieckiem, to nie jest sytuacja porównywalna do naprawdę samotnych matek a tatusiów nawet nie alimenciarzy.

Ty miałaś bardzo ciężko, ale to nie oznacza, że ona ma łatwiej. Tego się nie da porównać. Jest jeszcze kwestia wieku. Inne są siły i inna odwaga w wieku 20 stu lat, a inna w wieku 40 stu.

Przeczytaj, co dopisałam w poprzednim poście.
Ale wiele się nie pomyliłam. Zwyczajnie zazdrościsz możliwości autorce, bo sama utknęłaś z chorym dzieckiem w domu po rozstaniu.

To teraz ja zgadzę się z horses
Przeraża mnie ta zawiść wobec kobiet, którym ułożyło się po rozstaniu nieco lepiej niż im samym.
Masakra.

Wcale nie uwazam, że to matki polki itp. Więcej, nie moja sprawa, jak kto sobie ułożył życie zawodowe i bycie matką.
Niektóre kobiety w ogóle nie pracują i spełniają się przez wychowywanie dzieci. Niektóre rodziny tak zdecydowały i jest im dobrze.
Tylko co ma zrobić autorka? Ona musi pracować, musi się dokształcić, aby zarobić na siebie. Jej nikt inny nie pomoże. tylko ona sama może to zrobić.
Ojciec wykonuje swoje obowiązki. Ma ciepłą posadkę, jeśli w szkole, to i czasu sporo. Ma pewnie jakąś pozycję.
Też nie może sobie pozwolić na porzucenie dziecka, bo inni patrzą na pana pedagoga. Dlaczego nie wystąpił o rozwód, skoro ma inną kobietę?
On i tak sobie polepszył, skoro tak się męczył w małżeństwie. Ma najpewniej dobre samopoczucie.
Ona musi zawalczyć o siebie i stanąc na nogi.

Moim zdaniem jednak "łaska". Jest współwłaścicielem mieszkania i mógłby zażądać jego sprzedaży oraz podziału środków uzyskanych z tej sprzedaży. Miedzy tym jak większość  z nas powinna wywiązywać się ze swoich obowiązków, a jak się wywiązuje bywa wielka przepaść. Dobrze czasami zauważać te niuanse...

Sama oceniłaś bardzo surowo Weronkę, ponieważ korzysta z tego, że jej mąż nie odwrócił się od dziecka, a teraz masz pretensję, że sama podlegasz ocenie. To ma nazwę. Hipokryzja.

To samo można o Autorce napisać.
Jej jest chyba tak dobrze, skoro się nie chce rozwodzić.

Weronka się boi wszystkiego. Sądów, męża itd... Co ona myśli, że mąż ją pobije czy co?

Cyngli,
to on odszedł- on to wykreował, aby było mu lepiej.
Ona stara się w tym odnaleźć i nie zauważyłam, aby pisała, że jest jej dobrze.
Z pewnych względów chce jeszcze utrzymać taki stan rzeczy. Może chce dokończyć naukę, może się boi,
może wie, że potrzebuje dobrego adwokata, aby się z nim rozwieść? Może ma nadzieję?
Taki stan rzeczy nie jest dla niej dobry, dla niego najwidoczniej jest.
Bo on ma pieniądze, stałą pracę, dobrą opinię...
Uważam, że kobieta sobie poradzi, robi co może, aby ten los poprawić. Brak jej trochę odwagi, ale może ten związek tak ją zdołował, a może dzieciństwo...
Pytanie dotyczyło, czy może odebrać córkę?
Może próbować, tylko czy on tego w ogóle chce? Lepiej byc ubezpieczonym. Więc warto spisać te jego zdrady, może poszukac dowodów, świadków,
aby w razie czego nie zostać na lodzie.
Dziecku się krzywda nie dzieje. On się wywiązuje z obowiązków, ona także. Może się kiedyś rozwiodą. Może on wcale nie będzie jej robił więcej przykrości
i sprawa ułoży się polubownie w sądzie.Może nie będzie grał dzieckiem, może nie jest taki zły.... Po prostu im nie wyszło.
Nigdy nic nie wiadomo, ale dobrze, moim zdaniem, choćby to spisać, bo pamięć zawodzi.

Summerka, Horses, Santapietruszka, v, Authority... może kogoś pominęłam, dziękuję Wam:) I dobrze, że jesteście, że są jeszcze tacy ludzie.
Czytam niektóre posty z niesmakiem i z niedowierzaniem. O ile potrafię zrozumieć postawę niektórych mężczyzn wypowiadających się w tym wątku to nie pojmuję niektórych kobiet. Nie mieści mi się w głowie, że kobieta w cywilizowanym kraju może mieć takie poglądy. 
Dziecku Weronki nie dzieje się krzywda. A tylko dziecko, dziecko i wdzięczność wobec męża, że łaskawie zostawia cokolwiek na swoją córkę.

Weronka poradzisz sobie. Widać, że kochasz dziecko. Wybierasz dla niej to co uważasz za najlepsze i masz na uwadze przyszłość. Zbierzesz dowody na zdradę, skończysz szkołę i pokonasz lęk przed nim. Skorzystasz z pomocy prawnika, żeby były równe szanse.   
Konsekwentnie realizujesz plany.

Widzę, że już innych argumentów prócz ad personam nie ma?

Najpierw anicorek została uznana za zazdrośnicę, a teraz ja za frustratkę...
Niech tak będzie, masz świętą rację.

----

Ok, to jeszcze raz.
Napisałaś:

Na co ja odpowiedziałam:

Więc o jakich treściach ''których nie było'' mówimy?
Gdybym napisała ''summerka88 oczernia męża Autorki'', to jeszcze by można było się przyczepić.

Ale jedno się zgadza - tak, uważam, że w momencie, gdy dziecko potrzebuje opieki, wszystko inne powinno zejść na dalszy plan. To moja opinia i mam prawo ją tutaj wyrażać. Nie musi się wszystkim podobać, ale nie pozwolę, by ubliżano mi i wmawiano bycie sfrustrowaną tylko dlatego, że jestem, w moim mniemaniu, najlepszą matką, jaką potrafię.

Tak, obie z anicorkiem wychowujemy niepełnosprawne dzieci, ale żadna z nas nie jest zazdrosna, ani sfrustrowana. Po prostu robimy co do nas należy i dzień w dzień zmagamy się z naszą codziennością. Może ze względu na to, że nasze dzieci są chore, doskonale wiemy, jak wiele potrzebują czasu, uwagi, miłości, naszej obecności.
Obserwuję często, że rodzice ''zdrowych'' dzieci często o tym zapominają, bo ważniejsza praca, studia, zakupy, wyjazd, spotkanie, etc. Nie, NIE DOWALAM Autorce. Bronię się przed niesprawiedliwym osądem.

Dziękuję, pozdrawiam.

Nie. Napisałam, że JA zrezygnowałabym ze szkoły, albo JA zmieniłabym pracę na taką, w której godziny pracy bardziej by mi odpowiadały, bym JA mogła spędzać więcej czasu z dzieckiem.

I niestety, ALE jeśli nie znajdzie więcej czasu, a jej mąż (nie daj boże) okaże się świnią, to jest szansa, że może stracić córkę. Taka jest PRAWDA.

Co do oczerniania, zwróciłam się do ogółu, nie do Ciebie personalnie.

Tak przypadkiem wykorzystałaś mój post?
Tak samo jak przez przypadek nie doczytałaś wypowiedzi Weronki i mojej.
I pewnie tak samo jak przez przypadek właśnie TY zrezygnowałaś z nauki, pracy i poświęciłaś się opiece nad dzieckiem? I to bez trybu przypuszczającego, jaki tutaj zastosowałaś tylko pro forma.
Nie widzisz, że próbujesz Weronce "wcisnąć" swoje życie jako wzór?
Problem w tym, że w ten sposób odbierasz jej prawo do jej wyborów

Szczerze mówiąc, to zgłupiałam, nie wiem, o co Ci chodzi z tym wykorzystywaniem.

P.S Nie powinno Cię obchodzić moje życie prywatne, ale skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, to nie, nie zrezygnowałam z nauki dla dziecka, dalej się dokształcam i pracuję, jednocześnie tym dzieckiem się zajmując.

Nie widzisz różnicy pomiędzy ''wciskaniem swojego życia za wzór'' a po prostu opisaniem swojej sytuacji w ramach podparcia swojej własnej opinii?

Po pierwsze, to żadna Cyngli UNO nie napisała na forum z zapytaniem, czy może stracić dziecko.
Po drugie, nie usłyszałam, że zaniedbuję dziecko, że jestem wyrodną matką ani nic z tych rzeczy, bo takie rzeczy po prostu nie mają miejsca.
A po trzecie - nigdzie nie napisałam, że Autorka jest wyrodną matką i zaniedbuje dziecko. Napisałam, że WEDŁUG MNIE powinna poświęcać córce więcej czasu i WEDŁUG MNIE wystarczy odpowiednio zmienić rozkład zajęć, z uwzględnieniem wstrzymania nauki lub zmienieniem pracy na mniej wymagającą.

Cóż, masz prawo do swojej opinii, aczkolwiek żadnej frustracji ani wrogości z mojej strony tu nie ma.

Ale na Weronkę każda sprzeczna z jej światopoglądem wypowiedź może źle oddziaływać i to jest zupełnie naturalne - ludzie mają różne opinie, nie z każdym się zgadzamy.
Oczywiście wiem, czym jest empatia, nawet bym rzekła, że mam ją dość mocno rozwiniętą.
Myślę, że gdyby Weronka poczuła się jakoś wyjątkowo dotknięta moimi postami, to sama by to napisała.

Przecież nie trzeba mieć specjalnie wyostrzonej empatii i wyobraźni, żeby zobaczyć w postach Weronki to, że jest ona w kiepskiej dość formie. Weronka po prostu przyjmuje kolejne ciosy. Przykre jest to, że nie potrafisz tego dostrzec i skupiłaś się na zaprezentowaniu TWOJEJ opinii, zamiast przez chwilę wczuć się w sytuację Weronki. Takie twoje prawo, ale jednak bardzo to przykre, że kobieta kobiecie wilkiem
Zamiast MYŚLEĆ przez chwilę POCZUJ.

Nie sądzę, że masz wyostrzoną empatię, wprost przeciwnie. Z tej strony dałaś się tutaj poznać.

O wypraszam sobie. Ja się przyznaję tylko do "sfrustrowanej kobiety z wyraźnymi brakami w empatii"

I to jest TYLKO MOJA OPINIA, zbudowana i uzasadniona wcześniej na podstawie tego, co tu przeczytałam. Jak cię ona mocno ubodła, to po prostu to napisz, Cyngli.

Każdy jest inny, każdy inną drogą i w innym czasie dochodzi do swoich rozwiązań. Widocznie to nie jest jeszcze czas Weronki. Nawet jeśli tobie to nie odpowiada.

A bierzesz pod uwagę, że twoje opinie Weronka może odbierać jako niesprawiedliwe  do tego trafiające dokładnie w jej lęki i obawy?
Swojej opinii na twój temat na razie nie zmieniam, ale mooże pokażesz swoją ludzką twarz.

Każda opinia jest dla mnie cenna, bo jest od osób postronnych -a w realu otaczaja mnie ludzie, którzy mnie lubią i przez to mogą nie być obiektywni. Rozumiem też, że na opinie każdego z Was maja wpływ osobiste doświadczenia i biorę na to poprawkę. Staram się mieć dystans do siebie, do tych opinii, tez do życia /tylko do jednej osoby nie udaje mi sie na razie tego dystansu utrzymać - do jm, ale pracuję nad tym /

No i jeszcze zawsze można sie czegoś nowego dowiedzieć: o sobie, o nakładach koniecznych i ulepszających...

Większej bzdury dawno nie czytałem.
Znaczy wierni są tylko pozbawieni jaj  tchórze?
Litości...

Najlepsze że jak przyjdzie co do czego to kobiety niezbyt cenią niezdecydowane,  trzórzliwe i  roztrzepane ofermy.
Tymczasem tutaj mamy cechy prawdziwego faceta, i nagle okazuje się że to psychopata.
Jak już pisałem wcześniej - hipokryzja forumowiczek aż bije po oczach...

Cyngli, napisałaś:
" Horses, a co miał zrobić, zostać i grać na dwa fronty?"
Moim zdaniem nie. Powinien zachować się jak mężczyzna, wziąć konsekwencję swoich czynów.
Podobno pokochał inną, żony nie kocha. Niestety tak się czasami zdarza.
Powinien się wyprowadzić, przeprowadzić rozwód, podział majątku.
Z pełnymi konsekwencjami, z alimentami na dziecko, z alimentami na żonę przez jakiś czas, z podziałem majatku.
Wszystkim byłoby teraz łatwiej
Co do remontu, to mieszkanie też jest jego i połowę kosztów powinien pokryć bez niczego , bo to nie żadne fanaberie- wymiana okna i brodzika.
To konieczność.

Summerka - jest takie powiedzenie - daj mi dziecko do lat trzech,  a zrobię z niego kogo zechcesz -  polityka,  lekarza, świętego,  psychopatę...
Kwestia odpowiedniego podejścia,  odpowiednich wzorców,  motywacji.
Oczywiście od każdej reguły są wyjątki,  które właśnie...  potwierdzają regułę.

Ach ta prasa...
Nie ma to jak zaszufladkować człowieka według psychotestu z gazety.

A tak na serio - Twoja córka raczej jest dumna z ojca,  który posiada takie cechy.
Żeby była jasność - osobiście potępiam zdradę.
Ale tu nie chodzi o to co jest i było między Wami.
Tu chodzi o dobro córki.
Odpowiedź na pytanie - czy może zabrać Ci córkę - otóż może.
Pytanie czy chce.
A raczej nie chce,  skoro jeszcze nic w tym kierunku nie zrobił.
Jest pedagogiem,  wie jak postępować z dziećmi,  i raczej nie będzie chciał narażać córki na niepotrzebną traumę.
Być może właśnie ze względu na nią jeszcze nie złożył papierów rozwodowych.
Dlatego Twój wyjazd,  czy wojna w sądzie (którą przegrasz) nie są dobrymi rozwiązaniami.
Najlepszym rozwiązaniem byłoby dogadanie się z mężem,  sprzedaż garażu i mieszkania oraz podział majątku.
Dwa punkty,  w których się nie zgadzacie zostałyby usunięte,  a w pozostałych łatwiej by Wam było wypracować kompromis.
Tym bardziej że macie wspólny cel - dobro córki.
Co do Twoich obaw wobec męża - są niepotrzebne.
Jeśli zależy mu na córce,  a jak piszesz zależy,  to nie raczej będzie mógł wyrządzić Ci krzywdy bo zraniłby ją.
Dlatego spróbuj po prostu z nim pogadać.
Bez strachu,  uprzedzeń i wypominania tego co było.
To już przeszłość.
Liczy się przyszłość,  a najbardziej przyszłość Waszej córki.

Bet, nie obraź się, ale uważam, że siejesz niepotrzebny ferment. Tak samo, jak uważam, że żaden sąd nie odebrałby Weronce dziecka tylko dlatego, że się uczy, tak myślę, że jednak mąż wykazuje się swoim ojcostwem w sposób należyty. Mężem dobrym nie był, zgoda. Ale to się wcale nie przekłada na ojcostwo.

Cyngli - bardzo Cię lubię, wiesz? Ale 8-letnia zdrowa dziewczynka naprawdę nie potrzebuje już opieki matki non stop - zwłaszcza, że ma ojca na miejscu, kiedy trzeba. Nie uważam, żeby Weronka, ucząc się i dbając jednocześnie o przyszłość - swoją i córki - robiła coś złego. Co innego, gdyby to dziecko miało np. miesiąc, a ona by siedziała non stop w pracy, podrzucając je byle komu. Chociaż to też z wyjątkami, bo ja np. byłam zmuszona siąść do kompa 3 dni po porodzie, a synek spał w pokoju obok Do każdego należy podchodzić indywidualnie... Dzieci są najważniejsze, owszem. Ale nie można zapominać o całej reszcie życia, bo to nikomu jeszcze na dobre nie wyszło

A ta dalej swoje.
Najważniejsze to odegrać się,  zemścić,  udupić za zdradę.
A że córka oberwie rykoszetem to już nieważne.
Żałosne...

Summerka - bez pokrycia?
A dzieci wychowane w tradycyjnym,  ortodoksyjnym islamie?
A dzieci wychowane przez wojujących komunistów w ubiegłym stuleciu?
A polskie dzieci wywiezione przez nazistów do Rzeszy i zniemczone?
A dzieci wychowane w murzyńskich gettach?
I wiele innych...
Czy wszystkie mają skrzywienie genetyczne o którym pisałaś?
Nie.
Wiele z nich mogłoby być dobrymi ludźmi,  ale zostali wychowani na terrorystów,  fanatyków,  morderców i bandytów.
Z natury nimi nie są,  ale niestety takimi je zrobiono.

Widzisz - mam kolegę,  żołnierza,  który był na misjach w kilku krajach ogarniętych wojną.
Gdybyś posłuchała jak opowiadał do czego zdolne są dzieci,  przeraziła byś się.
A przecież one wszystkie nie mają osobowości psychopatycznej.
Po prostu tak je wychowano.

A pomyslałaś że to co dla Ciebie jest fanatyzmem dla innych jest czymś zupełnie normalnym?
Że badania którym tak bezgranicznie wierzysz w niektórych rejonach świata i niektórych kulturach nie mają nic wspólnego z prawdą?   

Swoją drogą - kto tu się kompromituje?
Czy to nie Ty przyrównałaś cechy męża autorki do psychopatycznego mordercy?

Coś Ci powiem - to są cechy normalnego,  prawdziwego faceta.
A że w dzisiejszych czasach są coraz rzadziej spotykane,  wielbicielki internetowych badań i statystyk uważają je za patologię.

Cóż,  kiedyś facet musiał być facetem.
Dziś już nie musi,  ba,  niektórzy nawet się malują,  szpikują botoxem i innymi gównami.
I  jakoś z nich nikt nie robi psychopatów...