Rodzic vs bezdzietny - Netkobiety.pl

Oj tak. Przepaść dzieli nas rodziców od osób bezdzietnych. Widać to absolutnie przy każdej okazji. Widać zirytowanie koleżanki, gdy przychodzisz z dzieckiem i ono biega gdzie popadnie, nie daj boże coś strąci lub wyleje, nie da spokojnie porozmawiać. Na ulicy gdy dziecko wpadnie w histerie i siada na chodnik stanowczo odmawiając dalszego spaceru a osoby bezdzietne kiwają głową i głośno komentują, widoczne jest to w restauracji gdzie dziecko jak to dziecko trochę głośniej się zachowuje lub marudzi bo akurat koperek mu stoi w gardle, w pracy gdy opowiadasz o dziecku a po 3 minutach nikt juz nie słucha bo nikogo to nie obchodzi. Dzieci bywają niesforne i uciążliwe a ktoś kto dzieci nie ma nie jest w stanie zrozumieć takiego zachowania. Przykładów można by podać dziesiątki. Jednak sama kiedyś byłam bezdzietna i tak samo reagowałam na rodziców z dziećmi. Denerwowały mnie matki wszystko wiedzące, dzieci źle wychowane( bo tak o nich wtedy myślałam ) biegające, krzyczące, brudzące, wkurzające( nie wszystkie). Wydaje mi się, ze to dwa różne światy i oba są piękne.

Myślę że ta przepaść dotyczy głównie warstwy mentalnej nie naszych zachowan w zyciu codziennym.

Uczucia, ktorych doswiadcza rodzic trudno porownac do czegokolwiek innego
(Przynajmniej ja nie potrafie).  Strach o zycie i zdrowie wlasnego dziecka jest wiekszy od czegokolwiek. Tego nie da sie porownac ze strachem o zdrowie meza, rodzicow, przyjaciol.

Wiekszosc osob, z ktorymi o tym rozmawialam (o ile nie wszystkie) twierdza, ze byliby w stanie oddac zycie za zycie swoich dzieci. Oddac, nie ryzykowac.

A ile z nas byloby w stanie umrzec dla męża?

TO jest ta roznica w posiadaniu dzieci..

Zmienia się sposób myślenia, zmieniają się priorytety, zmienia się zachowanie w życiu codziennym Zmienia się wszystko. To prawda, że za dziecko oddałabym życie bez  chwili zawahania...za nikogo więcej.

To na pewno, wiadomo, że pojawiają się zupełnie inne wartości, ale i inne problemy, a my sami stajemy się innymi ludźmi. Wówczas zderzają się ze sobą dwa światy, z czego jeden jest inny od drugiego, co jednak nie znaczy, że któryś gorszy czy lepszy albo że nie da się znaleźć części wspólnej.

Wydaje mi się, że to, co napisała blogerka jest przesadzone. Nie zauważyłam, żeby te normalne matki miały jakieś problemy ze strony bezdzietnych lub odwrotnie. Dużo osób denerwują natomiast mamuśki, które opisała Olinka, a to specyficzny rodzaj kobiet. Denerwują mnie np. bezmyślne mamuśki, które pozwalają dzieciakom bezrefleksyjnie rzucać się na obce psy (w tym wypadku moje) i takie zachowanie tłumaczą słowami: "to przecież tylko dziecko". Rozumiem, że gdy pies ugryzie, to mogę to skwitować zdaniem: "to tylko zwierzę"? Bezmyślne mamuśki pozwalają również, by dziecko w supermarkecie obśliniało różne rzeczy i przestawiało je, co później ktoś będzie musiał sprzątać. Bezmyślne mamuśki idą środkiem ścieżki, bo przecież należy im się to. Bezmyślna mamuśka potrafi z małym dzieckiem podczas ślubu usiąść gdzieś z przodu, a później na nagraniu podczas przysięgi słychać jedynie płacz dziecka. To tylko przykłady, gdzie wystarczyłaby odrobina rozsądku i dobrej woli, by nikogo nie irytować. Tutaj należy zaznaczyć, że irytację budzą bezmyślne matki, a nie cały ogół matek z dziećmi. Mnie nigdy nie irytowało grzeczne dziecko, ani nawet dziecko, które źle się zachowuje przez jakiś czas. Mam świadomość, że są różne dzieci i czasami w każdym dziecku budzi się diabeł. Irytuje mnie jedynie brak pomyślunku rodziców.

Podałyście też przykład z przychodzeniem w gości. Nie irytuje mnie, że ktoś przyjdzie do mnie z dzieckiem, że to dziecko biega i coś sobie stłucze. Nie robi to na mnie żadnego wrażenia. Zwykle po wizytach dzieci mam kilka rzeczy popsutych, umazane lustra i ściany, choć nawet nie wiem jak i kiedy one to wszystko zrobiły. Nie denerwuje mnie to. Denerwuje mnie natomiast, gdy mam okazję spotkać się z kimś raz na pół roku (lub nawet więcej), a ta osoba przychodzi wtedy z malutkim dzieckiem, chociaż dobrze wiem, że w danej chwili spokojnie mogła zostawić je u dziadków. I w tym momencie nie denerwuje mnie sam fakt posiadania dziecka, tylko zachowanie rodzica. Tak samo wtedy, gdy urządzam imprezę dla dorosłych, taką z alkoholem i tańczeniem. I mówię wprost jaki będzie charakter imprezy, a mimo tego ktoś ładuje mi się z dzieciakami. Jak nietrudno sobie wyobrazić, cała impreza zamienia się potem w kinder party, bo przecież dzieci trzeba ciągle pilnować, biegać za nimi itp. Takich ludzi po prostu więcej do siebie nie zapraszam. Trudno. Podobnie jest z mówieniem o dziecku. Ani mnie, ani żadnej znanej mi bezdzietnej osoby nie nudzi, gdy ktoś o dziecku mówi nawet 10-15 minut. Bo niby dlaczego? Dziecko jest bardzo ważną częścią świata rodzica, więc to zrozumiałe, że nie będzie on unikał tematu. Jednak znam też rodziców, którzy nie mają umiaru i mówią o dziecku podczas każdego spotkania i przez większość czasu. Okazują takie samo zniecierpliwienie i znudzenie, gdy rozmawia się o czymś innym niż o dzieciach, bo przecież teraz tylko to ich interesuje. Jako bezdzietna nie lubiłam też słuchać o jakichś obrzydliwych rzeczach typu kupy, wymiociny itp. Zresztą nadal nie lubię. Uważam, że nawet o noworodku można dużo ciekawiej porozmawiać.

Czy zmieni mi się zakres tolerancji? Bardzo w to wątpię, bo u mnie to jest brak tolerancji dla głupoty rodziców, a nie ogólnie dla posiadania dzieci. Jeszcze kilka lat temu nie chciałam być w ciąży i mieć dzieci, a mimo tego ciepło robiło mi się na sercu, gdy patrzyłam na niektóre rodziny z dziećmi. I wcale to nie były grzeczne i ciche dzieci, ale miały mądrych rodziców. Za to wredne i bezmyślne mamuśki lubią tak to sobie tłumaczyć, że ktoś krytykuje ich zachowanie, bo jest bezdzietny, więc nie rozumie jak to jest mieć dziecko.

Uważam, że są rzeczy, które dzielą ludzi dużo bardziej niż fakt posiadania dzieci. Chociażby polityka i religia. Jednak to tylko moje zdanie.

Ale nie chodzi o sam fakt przychodzenia z dziećmi. Nie rozumiesz. Chodzi o fakt przychodzenia z dziećmi, np. na imprezy dla dorosłych. Jeśli ktoś z góry wie, że impreza będzie taka, a nie inna, a nie ma z kim zostawić dzieci, to niech nie przychodzi wcale. Niezadowolona jestem nie tylko ja, ale również moi dzieciaci znajomi i rodzina, którzy specjalnie załatwili opiekę do dziecka, by spotkać się w czysto dorosłym towarzystwie i dobrze się bawić. A wytłumacz potem dziecku, że ładnie wyglądająca galaretka jest z alkoholem i nie można jej zjeść? Ryk przez dwie godziny. Niestety tak miałam, a to był tylko jeden z wielu przykładów. Organizuję też zwykłe spotkania/imprezy rodzinne, gdzie dzieciaki są jak najbardziej mile widziane, a wszystko jest robione wręcz pod nie, więc nikogo tutaj nie dyskryminuję, ani nie izolują od reszty. Po prostu trzeba mieć za grosz wyczucia i przyzwoitości oraz szanować czas gospodarza, który przygotował się w określony sposób do określonej imprezy.

A co do drugiej opisanej sytuacji, czyli widywania się raz na pół roku - jeśli ktoś wtedy przychodzi do mnie z dzieckiem i jest skupiony tylko na dziecku, a do tego sam mówi mi wprost, że "mógł zostawić u rodziców, ale wolał przyjść z dzieckiem", no to do tanga trzeba dwojga. Jeśli ktoś ignoruje mnie przez dłuższy czas (nie chodzi mi o jedno, dwa czy nawet trzy spotkania), bo jest zaaferowany dzieckiem i nie umie (raczej nie chce) skupić się na rozmowie podczas żadnego spotkania, no to w zasadzie po co mam ciągnąć tę znajomość? Chęci muszą być z dwóch stron, a nie że to tylko ja nad kimś skaczę. U mnie pod tym względem jest krótka piłka, jeśli widzę, że ktoś nie jest zainteresowany. Szkoda mojego czasu. I nie mówię o ludziach, którzy nie mają z kim dziecka zostawić i nie stać ich na opiekunkę, bo to jednak coś innego.

Wiecie co to zależy od podejścia tych kobiet bo ja też zapraszam znajomych i do nich chodzę przy czym potrafię się powstrzymać by nie bawić się z dzieckiem i za nim nie biegać zresztą zazwyczaj robię kawę ciasto czy coś innego i proszę o opiekę partnera. Też mam takich znajomych co jak do mnie przychodzili to dziecko miało wszystkie zabawki popsute, w domu totalna demolka gdzie wcześniej posprzątałam to potem zabijałam się o zabawki na podłodze ale przecież to dzieci. Z czasem te dzieciaki wyrosły i zrobiły się trochę mądrzejsze ale z mamą też nie dało się pogadać bo ciągle coś chcieli. Jak szła na papierosa to był płacz i trzymanie się jej nogawki. Dawno się z tymi znajomymi nie widziałam ale z tego co inni mówią to ta kobieta jest teraz totalnie wymęczona psychicznie ale to jej wina bo tak sobie dała. Nie można wszystkich wrzucić do jednego worka i pewnie to indywidualna kwestia podejścia do relacji międzyludzkich i wychowania .

Cyngli a o jaki charakter imprez z alkoholem Ci chodzi?Chrzciny, i imieniny , święta i przy dzieciach totalnie nic?u mnie jest tak ,że wszyscy mamy dzieci w rodzinie i w sumie jak się spotykamy na imprezę to z tymi dziećmi tylko zawsze jest ktoś trzeźwy co nie pije ale nie ma tak ,że tego alkoholu nie ma przy dzieciach.

To mam podobnie.Mam jeszcze osobiste pytanie czy twój syn jest w pełni akceptowany przez znajomych czy słyszałaś jakieś aluzje od kogoś ?U nas na razie nie ma problemu choć wolę zapraszać do siebie rodzinę bo dziecko czuje się swobodnie i nie chodzę z młodym na duże imprezy rodzinne gdzie jest hałas .Ze strony rodziny i znajomych wszyscy akceptują Dawida i jego zachowania tylko dzieci , które mają po 4 lata i są małe zaczynają się go bać. Może być tak że za kilka lat jak młody będzie nastolatkiem dojrzewającym sytuacja zmusi nas do izolacji społecznej czego naprawdę bym nie chciała.

Oczywiście, że tak, o tym jest przecież mowa. Ja również mam dziecko i kiedy było małe, to starałam się tak wszystko organizować, aby jego obecność nie była dla nikogo uciążliwa. Mój syn był dzieckiem bardzo żywym, a jednak jeśli się chce, to wszystko można. Poza tym od samego początku warto wprowadzać określone zasady. Miałam zresztą możliwość obserwować, że dzieci doskonale wiedzą na co i u kogo mogą sobie pozwolić, dla nich naprawdę nie stanowi żadnego problemu dopasowanie się do określonej sytuacji. Wiele po prostu zależy od dorosłych i umiejętności wyznaczania przez nich wyraźnych granic.

Nie zgadzam się, że to izolacja. Wesele to typ imprezy, na którą jest się zaproszonym raz na kilka lat. Zdrowego dziecka też bym nie brała, bo nie wyobrażam sobie tego po prostu.
Jak idę na imprezę, to chcę się wyluzować, a nie co chwilę zaspokajać potrzeby mojego dziecka ;-)

Byliśmy w zeszłym roku wszyscy na Komunii jego kuzynki. Jakoś przeżyliśmy, choć nogi bolały od biegania za młodym. Jednak nie krzyczał i nie histeryzował.
Więc da się, naprawdę. Nie czuję się izolowana w żaden sposób. Syn jeździ ze mną pociągami, autokarami, do sklepów, na cmentarz, zaliczamy place zabaw, zalewy, jeziorka.
W pewne miejsca bym go nie zabrała, bo nie wysiedzi cicho - np. kino, czy teatr, czy kościół.
Do restauracji i kawiarni już z nami chodził.

Powiem tak z mojej perspektywy . Ja niekiedy też już nie reaguje albo reaguje tylko po to by się ludzie nie czepiali bo wiem ,że w pewnych zachowaniach mojego dziecka nic nie poradzę a niepotrzebnie się stresuje. Raz jak nie reagowałam jak dziecko u lekarza biegało po korytarzu bo wiedziałam ,że jak na siłę będę go uspokajać i sadzać na krzesło to zacznie się wrzask wtedy stary dziadek zwrócił mi uwagę" co to za matka". Wiem ,że są rodzice , którzy nad opiekuńczo wychowują i nie wszystkie dzieci niewychowane są chore ale uwierzcie ,że jak mam reagować w każdej sytuacji po to żeby ludzie się nie czepiali to jest męczące zwłaszcza ,że mam całe życie do spędzenia z moim dzieckiem.Jak ktoś obcy widzi różnicę w zachowaniu to nawet mi mówi ,żebym nic nie mówiła czy robiła na pokaz bo przecież wie ,że dziecko jest chore a drugi skwituje ,że "co to za matka" jedna sytuacja dwa spojrzenia.

Volver ja codziennie  muszę  iść  z dzieckiem  w miejsca  publiczne  i nie  będę  na  pokaz  uspokajać dziecko  żeby  tylko  ludzie  głupio nie  komentowali. Kiedyś  nastolatkowi zwróciłam  uwagę  jak  wyśmiewal  mi  syna  to  było  jeszcze  gorzej Za przeproszeniem  miałam  mu  ochotę  dać  w pysk. Po prostu  nie  będę  zwracać  ludziom uwagi  bo  to  nie  ma  sensu  a ja  się  tylko  nerwowo  nakręcam

Anicorek, ale to kwestia osoby. Uwagi nastolatków lepiej ignorować (pijanych i podobnych też), ale nic nie zamknie buzi przeciętnej osoby lepiej niż tekst: "on jest chory i nie wszystko możemy kontrolować". No ale to Twój wybór, wiec postępuj tak, żebyś Ty się z tym dobrze czuła.

A ściśle w temacie: nie widzę absolutnie żadnej przepaści między normalnymi dzieciatymi i normalnymi bezdzietnymi. Chyba, że mówimy o dzieciatych nastolatkach - wtedy z pewnością ta przepaść jest ogromna. Ale później?
Jeśli którakolwiek ze stron przejawia ekstremalne zachowania/poglądy, to oczywiście przepaść powstaje. Przy podejściu umiarkowanym dwóch stron przepaści nie ma

Należę do tych dzieciatych. Nie znoszę spotkań z koleżankami, które potrafią mówić tylko o dziecku. Nie lubię, kiedy ktoś zawsze i wszędzie ciągnie ze sobą dziecko. Nie podoba mi się zabieranie dzieci na imprezy dla dorosłych. To wszystko. Lubię (i naprawdę mnie to interesuje) porozmawiać o dziecku rozmówczyni, pod warunkiem, że nie jest to jedyny temat, na któy można z daną kobietą porozmawiać. I że nie jest to dwugodzinny monolog o każdej minucie z życia Kubusia, konsystencji każdej jego kupy i kolejności wyrzynania ząbków...

W teorii to  też  bym  tak  robiła  inaczej  jest  w praktyce  ciężko  być  spokojnym  jak  ktoś  obraża wam  dziecko  świadomie  lub  nie  świadomie. Akurat  po  moim  widąć ,że  jest  chory i nie  muszę  tego  tłumaczyć  zwłaszcza  codzień  i każdemu

Cześć wszystkim
Zdecydowałam się zarejestrować na tym forum ponieważ zaciekawiły Mnie pewne wypowiedzi związanie z posiadaniem/nie posiadaniem dzieci.
Mam pewien"problem" nawracający się... mianowicie...zadręczam się myślami na temat posiadania dziecka.
Od kiedy pamiętam, nie chciałam ich mieć. Do dzisiaj tak jest, jest wiele argumentów które Mnie od tego powstrzymują...
Jednak przez to że mam 35 lat próbuje się jakoś przekonać do tego, myślami, rozmową z mężem.
Bardzo się boje ciąży. Nie znam powodu dlaczego.
Właściwie nie widzę sensu w posiadaniu potomstwa, jednak chcę "dać sobie szanse" może na przełamanie się, na zmianę decyzji, bo nie wiem co będę czuła za 30 lat. Czy nie będę żałować, że się nie zdecydowałam?
Jeśli jest tutaj ktoś taki był mógł ze Mną porozmawiać, uspokoić Mnie, podpowiedzieć coś - proszę o wiadomość .
Pozdrawiam Was wszystkie.

Wybacz, ale to jest chyba jeden z najglupszych argumentow jakie w zyciu slyszalam. Za 30 lat to Ty mozesz byc martwa.

Nigdy nie odczuwałam żadnej bariery, różnicy w relacjach z osobami bezdzietnymi i z dziećmi. Szanuję wybór, nic mi do tego jak ktoś chce, czy z dziećmi czy bez to jest totalnie nieistotne. Zauważyłam, że pokolenie moich rodziców ma jakieś ciśnienie na posiadanie dzieci i lubują się we wtrącaniu, pouczaniu jak każdy powinien żyć. Jak obca osoba ma ubierać swoje dziecko, jak nosić. Nękaniu, ze masz sobie kogoś znaleźć, bo jesteś sam/a, że masz kogoś rzucić, bo jest niewłaściwy. To niesamowicie bezczelne podejście. Mam nadzieję, że kolejne pokolenia będą miały więcej szacunku dla wyborów innych.

Hm, ja chyba nigdy nie słyszałam hejtu związanego z 500+ w odniesieniu do normalnej rodziny. Hejt, owszem, ale albo w odniesieniu do samego istnienia 500+ (a nie do konkretnej rodziny), albo w stosunku do rodzin, w których, hm, kolejne dziecko nie było najlepszym pomysłem, typu piątka dzieci w jednym pokoju, szóste w drodze, warunki koszmarne, dajta większe mieszkanie. I w tym drugim przypadku, myślę, 500+ występowało raczej jako symbol wszystkich zapomóg, bo zanim zostało wprowadzone, też większość ludzi takiemu bezmyślnemu rozmnażaniu się nie kibicowała. Natomiast, z ręką na sercu, nie słyszałam, żeby ktoś hejtował rodzinę, w której jest np. dwoje czy troje dzieci i pracujący rodzice.

Odpowiem z własnego doswiadczenia.

Jako bezdzietna z wyboru wiele razy spotkałam się z 'dobrymi radami' w stylu: powinnaś się zdecydować i zajść w ciążę, jeszcze zechcesz, będziesz kiedyś, np na starość załować swojej decyzji, kto Ci szklankę wody poda, krytyką w stylu jak tak można, bezdzietność to egoizm, z patrzeniem na mnie jak na dziwadło - wszystko ze strony ludzi 'dzietnych'. Jednym słowem z całkowitym brakiem zrozumienia, że rodzicielstwo nie jest dla wszystkich i że każdy ma prawo podejmować własne decyzje.

W drugą stronę tego nie widzę. Nie słyszałam o sytuacji, by ktoś bezdzietny mówił rodzicowi: po co się na to dziecko decydowałeś, pożałujesz tego za kilka lat, nie nadajesz się na rodzica, lepiej nie miej dzieci, lepiej usuń ciążę.

To głownie rodzice mają jakiś problem z bezdzietnymi. Dla mnie to wręcz wygląda jakby rodzicielstwo wcale nie było takim wielkim szcześciem, jak się to przedstawia, rodzice są zawiedzeni, sfrustrowani doświadczeniami rodzicielstwa, ale by tego tak nie czuć, to chcą kogoś przeciągnąć na swoją stronę - wedle zasady, że jak się jest w ciemnej doopie to się nie chce być w niej samemu.

Każdy ma swoj punkt widzenia. Pracuję z młodymi odobami, zwykle stanu wolnego.ich opinia jest taka: 'mam tyle zajec po pracy, że aby ze mna sie spotkac to trzeba na 3 tygodnie do przodu sie umawiac. Nie ma szans abym miała dzieci - nie mam na to czas. Poza tym po co miec dzieci: smierdzą i kosxtują". Wiec punkt widzenia jest rózny.

Zgadzam się z tym. Też nie słyszałam, żeby bezdzietny reagował tak na wieść o ciąży. Natomiast to stanowi świetną odpowiedź na teksty z pierwszej części Twojego posta. Sama stosowałam, dwa razy, polecam. Raz ciocia usłyszała dobrą radę, żeby swoje kilkumiesięczne wtedy dziecko wrzuciła do okna życia, póki ma na to czas, bo jeszcze będzie żałować tej decyzji; nawet zrozumiała przekaz i przeprosiła. Drugi raz było gorzej - wyszłam z koleżankami na kawę, była wśród nich jedna dziewczyna w ciąży, ledwo ją znałam. Moja przyjaciółka, wtedy również w ciąży, zaczęła jakieś żarty a propos mojej niechęci do posiadania dziecka, czego ta ledwo-znajoma nie mogła pojąć. Takie wzburzone kazanie mi palnęła, że nie zostało mi nic poza doradzeniem jej aborcji. Ta się obraziła, bo tak się przecież nie mówi. Bardzo mi wszystko jedno.

Tyle że to przecież nie sam fakt, że ona chciała mieć dziecko, spowodował taką sytuację, a wtrącanie się w cudze sprawy i postawa ja-wiem-najlepiej. Będą dzieciaci, którzy muszą koniecznie oświecić wszystkich bezdzietnych, tak jak ona, a będą tacy, jak moja przyjaciółka, która poinformowała mnie jednocześnie o tym, że jest w ciąży i że przygarnęła małego kota, żeby zrównoważyć niedogodności płynące z dziecka, żebym nadal chciała ją odwiedzać.

Moja śp żona też doświadczyła takich ataków ze strony dzieciatych ja wtedy odpowiadałem ostro żeby tylko twoje dziecko nie dostało kolki zacząłem wypowiadać wymyślone słowa słowa brzmiące po ala łacinie i zaraz uciekały. Z takimi ludźmi nie da się rozmawiać argumenty grochem o ścianę. Uważam iż często mówią to kobiety z kompleksem misjonarki które wcale nie są szczęśliwe iż mają te dziecko ale nie chcą tego przyznać nawet same przed sobą.

Moje dzieci.
Nie wyobrażam sobie, by ich w moim życiu zabrakło.
Starszy, w listopadzie czterdziestkę osiągnie.
Młodsza sięga czasu, by wnukami mnie obdarzyć. Chyba nie może mieć dzieci, choć lekarze uspokajają, że czasem tak bywa, że na ostatni dzwonek mogą się pojawić.

Ja rozumiem, że ktoś nie chce mieć dzieci,  nie czuje się stworzonym do roli rodzica i chwała mu za to, że nie płynie z prądem jak większość,  tylko dokonuje wlasnych wyborów. Znam bezdzietnych z wyboru, szczęśliwych ludzi, którzy wcale nie stronią od towarzystwa dzieci. Po prostu z jakichś powodów nie chcą mieć własnych. Na świecie jest miejsce dla każdego poglądu i wybory ludzi są ich świadomymi wyborami.
Ja osobiście mam dzieci i zawsze było moim marzeniem by mieć dużą rodzinę i to powyżej standardów. Nie wyobrażam sobie SWOJEGO życia bez dzieci. Spełniam się w roli matki i nie tylko. Pracuję zawodowo od zawsze, dokształcam się i nigdy nie miałam problemu z pogodzeniem kilku życiowych ról. Jestem zachłanna i chce czerpać korzyści na różnych płaszczyznach życiowych i tak wychowuję swoje dzieci- jeśli czegoś chcesz, to po to sięgaj i nie oglądaj się na innych.

Patrząc po forumowych opiniach, można by przypuszczać, że panuje ogólna tolerancja na czyjeś odmienne podejście w kwestii dzieci. Jednak już w realnym życiu sytuacja się przedstawia nieco inaczej.
Nikt nie wątpi w to, ze da się w życiu pogodzić i połączyć mnóstwo celów czy marzeń. Zdecydowana większość osób jest aktywna zawodowo, realizuje się poza pracą, jak również poświęca czas rodzinie. Cały problem w tym, jak są postrzegani bezdzietni z wyboru, wynika z przewartościowania priorytetów, jakich takie osoby dokonują. Dla pewnej grupy ludzi niemożliwym do zaakceptowania faktem jest oświadczenie, że ktoś nie potrzebuje dzieci do szczęścia, do tego, aby mieć dla kogo żyć czy tez czerpać przyjemność z opieki i wychowania swoich potomków. Innymi słowy posiadanie i wychowanie dzieci jest postrzegane jako najważniejszy i absolutnie najwyższy priorytetowo cel czy przeznaczenie życia człowieka, może obok posiadania partnera, ale już mniejsza o drugą połówkę. Problem w tym, że wszystko inne stanowi niejako tło, jedynie dodatek do tego życia rodzinnego. W moim przypadku właśnie, dokonałem zupełnie odwrotnego wyboru. Uznałem, że w życiu liczy się dla mnie zupełnie coś innego i zamierzam poświęcić na to cały dostępny i możliwy czas, energię i środki. W tym momencie każda aktywność życiowa, zajmowanie się dowolnie wybranymi rzeczami będzie interesujące i warte poświęcenia, z wyjątkiem inwestowania w potomstwo. Nie kryją się za tym absolutnie żadne wyższe ideały, ale jedynie czysto pragmatyczne powody. To jest po prostu wybór, świadomy i przemyślany, dlatego śmieszą mnie opinie ludzi, którzy uważają mnie czy inne osoby o podobnych poglądach za egoistów, nieudaczników czy bezdusznych dorobkiewiczów. Tylko jeśli już jesteśmy tymi egoistami, to przepraszam wobec czego/kogo? Pomijając sytuacje kiedy mamy partnera o podobnych poglądach i jemu/jej nagle się odwidzi - wtedy jest problem i przerzucając się wzajemnie argumentami, można uznać, że każda ze stron zachowuje się egoistycznie.
Tylko do diaska, jeśli jestem sam, to wobec KOGO ja się zachowuję egoistycznie, rezygnując z dzieci, poświęcają się z przyjemnością innym aspektom życia? Wobec "powszechnej, świętej, koniecznej czy oczywistej, najwyższej i najszlachetniejszej " potrzebie, tendencji panującej w społeczeństwie? Z której wyłamanie się jest śmiertelnym grzechem?

To wszystko, o czym piszesz Znerx jest OCZYWISTE
Niektórzy po prostu nie dopuszczają do siebie myśli, że można zrezygnować z wartości, jakie rodzicielstwo przynosi, mimo wiadomych trudności. Człowieka zaczyna denerwować to, kiedy ktoś próbuje Cię na siłę przekonać i pokazać zalety takiego czy innego wyboru. Wmawia Ci, że będziesz na pewno szczęśliwy, jak będziesz mieć dzieciątko w łóżeczku, karmić go czy przewijać, patrząc jak dorasta itd. Tak więc, skoro JĄ to tak cieszy, to dlaczego usilnie innych próbuje nawracać? Sam, poza skrajną niechęcią do poświęcania czasu, sił i środków wszelakich na dziecko, woląc je przeznaczyć na bardziej wartościowe cele, przyznam się, że samo towarzystwo dzieci jest dla mnie irytujące. Oczywiście ich nie unikam, ale nawet podczas spotkań rodzinnych dłuższe przebywanie z dzieciakami przyprawia mnie o roztrój nerwowy - hałasy, krzyki, bieganie wokół, nieustająca wręcz konieczność skupienia uwagi nad nimi, bez możliwości odpoczynku, bo ja je spuścisz z oka, to nieszczęście gotowe.

Przerażają mnie nieraz spotykane opinie roszczeniowych rodziców, które swoje dziateczki stawiają zawsze na piedestale i nie potrafią przywołać ich do porządku w krytycznej sytuacji. Po tej słynnej historii z poznańską knajpą, która ogłosiła strefę wolną od dzieci , podniósł się taki szum wśród rodziców, że wtedy miałem ochotę paść na kolana i dziękować siłom wyższym, że dzieci nie mam. Ewidentnie widać było podejście "dzieciatych", gdzie byli oburzeni samym pomysłem, że gdzieś w ogóle dzieci mogą nie mieć wstępu, nie wspominając o chęci odczuwania komfortu przez osoby nie wchodzące tam z dziećmi, którzy chcą po prostu odpocząć w ciszy i spokoju. Teraz, jeśli takie dziecko w knajpie wpadnie na kelnera niosącego gorący posiłek, to zamiast przywołać dziecko do porządku, rodzice prędzej zrugają kelnera, który ośmielił się znaleźć na drodze ich pociechy, która sobie "spokojnie" latała między stolikami.

rossanko W takim razie sam jestem niepomiernie wdzięczny, że mogę rozmawiać ze swoimi znajomymi o duuuużo ciekawszych tematach niż pieluszki, kolor ścian w pokoju, szkoła czy tatuaże dziecka