z czego wynika samotność? i czy można jej zapobiec? - Netkobiety.pl

Większość życia upłynął mi w związkach, więc o samotności jako takiej za dużo nie napiszę. Ale z obserwacji mam wyrobioną opinię (a żyję już trochę na tym dziwnym świecie):
Nazwanie takiego stylu zycia "nowoczesnością" jest nieporozumieniem. No chyba, że tą nowoczesnością jest bezproblemowe "przystosowywanie się" do panujących trendów, gdzie egoizm, wygoda, pragmatyzm - to priorytety.
Moim zdaniem osoby samotne są ze wzgledu na swój egoizm, nieumiejetność liczenia się z drugą osobą, przejmowanie jej uczuciami i koniecznoscią brania jeszcze kogoś pod uwagę przy zyciowych wyborach. Ewentualne zaburzenia (problemy psychiczne, emocjonalne zaburzenia itp.) tu już pominę, bo dotyczą chyba stosunkowo niewielkiego odsetka osób samotnych.
Wszystko zależy od światopoglądu i własnych priorytetów. Jedni chcą mieć bezproblemowe życie, potrafią się same "bawić" w życiu, nie chjcą czuć zobowiązania, a inni potrzebują jeszcze kogoś, by umieć się cieszyć z życia.
Ja akurat należę do tej drugiej grupy i nie będę zachwalać atutów samotnosci. Mało we mnie jest egoizmu

Nikkami, przeczysz sobie sama - piszesz że jedni potrzebują kogoś żeby cieszyć się życiem, a zaraz potem że ludzie samotni to egoiści. No to rozumiem że skoro jesteś z kimś, bo kogoś potrzebujesz do cieszenia się z życia, to świadczy to o Twoim altruiźmie?

Ludzie są samotni z najprzeróźniejszych powodów; bo nikogo nie znaleźli, bo się kiedyś za bardzo sparzyli, bo ktoś ich zdradził. A Ty się tu sama próbujesz dowartościować pisząc jaką to wspaniałą jesteś "nie-egoistką", jednocześnie stygmatyzując tych którym życie się inaczej ułożyło, nie zawsze na ich własne życzenie czy z ich winy. Żałosna jesteś dziewczyno...

A nazwanie w czambuł wszystkich osób samotnych "egoistami" świadczy zapewne o umyśle otwartym niczym granice Schengen, spojrzeniu ostrym niczym legendarny Excalibur i kulturze osobistej oraz taktowności na poziomie japońskich dyplomatów.

Poza tym - żałosny to nie jest "chamskie" określenie, mocno pejoratywne owszem, ale nie chamskie.

A tłumaczyć mi tego co napisałaś nie musisz, umiem czytać ze zrozumieniem, jak i ze zrozumieniem pisać W przeciwieństwie do "coponiektórych", którzy się pieklą gdy im ktoś wytyka luki w logice wywodu

Chyba trochę, oznacza, nie zbyt długo, co widać z dalszej części postu .

Bzdury piszesz. Samotność może wynikać z wielu czynników, jednym z głównych są nieśmiałość, kompleksy, brak poczucia własnej wartości, traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, z wychowania. Kolejnymi powodami mogą być, choroby, urazy, świadoma rezygnacja ze związków, na rzecz dzieci ( matka poświęca się wychowaniu ), na rzecz niepełnosprawnego członka rodziny ( opieka pochłania tyle czasu, że nie starcza go na życie miłosne ), praca dla której wyrzeka się życia osobistego, brak pracy i perspektyw, osobiste problemy w które nie chce się wciągać drugiej osoby, robiąc z jej życia piekło. Świadomy wybór, nie każdy odczuwa potrzebę życia z drugim człowiekiem.

Pytanie, gdzie w tym wszystkim egoizm, nieumiejetność liczenia się z drugą osobą, przejmowanie jej uczuciami i koniecznoscią brania jeszcze kogoś pod uwagę przy zyciowych wyborach?

Taaa, mało w Tobie egoizmu, pewnie w życiu skakałaś z kwiatka na kwiatek, sprawdzając z którego można najwięcej soczku wycisnąć.

A ignorując na moment trolla i wracając do tematu;

to sformułowałaś to tak ogólnikowo, że można by pisać jeszcze z 50 stron postów i do żadnych sensownych wniosków nie dojść

Jeśli chodzi o doświadczenia to moje osobiste wyglądało tak, że około 9 lat temu zostałem odrzucony przez, jak mi się wówczas wydawało, dziewczynę która mogła by być "kobietą mojego życia" Było się młodym i naiwnym. Myślałem wówczas że to definitywnie koniec całej tej znajomości, ale panna okazała się typowym psem ogrodnika - sama mnie niby nie chciała, ale jak tylko urywał się kontakt to od razu szukała pretekstu żeby a to zadzwonić, a to się spotkać i wymienić notatkami(byliśmy na jednej uczelni). Miała wówczas stałego faceta, ja krótko po "poważnej rozmowie" z nią wszedłem sobie w luźny związek. Ciągnęło się to tak kilka miesięcy aż w końcu tak mnie to wszystko zaczęło wk##wiać że pewnego dnia pokłóciłem się z nią tak bardzo że mogłem właściwie zapomnieć o tym żeby kiedyś być z nią w związku. Postanowiłem nie przepraszać, nie szukać odnowienia kontaktu. Ona starała się go odnowić.... Nie wiem co się z nią dzisiaj dzieje, z tego co wiem nie wyszła za mąż. Od jej czasu nie spotkałem nikogo przy kim czułbym taką chemię. Spotkałem dosłownie jedną dziewczynę przez tych 9 lat z którą naprawdę chciałbym się poważnie związać, ale to z kolei tak ciężka sprawa że nie wiem czy w ogóle do ugryzienia

No i tak się lata ciągną, zdarzyło mi się przez ten czas kilka luźnych związków i znajomości, ale przy pierwszych oznakach większego zaangażowania zawsze stwierdzałem że pora najwyższa się ewakuować. Nie potrafiłbym być z kimś do kogo nie czuję nic poważnego, męczyłbym się chyba 100 razy bardziej niż będąc samemu. I tak oto siedzę sobie samotnie i produkuję się wieczorem na babskim forum

Hej.

Wszystkie posty dotyczą tutaj samotności w sensie miłości czy związku. Tylko jedna osoba zwróciła uwage,że ludzie czują się samotni w związkach nie zgodzilabym się tutaj ze muszą to być zaburzenia emocjonalne. A raczej njezaspokojona potrzeba obcowania z innymi ludźmi. Każdy potrzebuje nie tylko dobrej dziewczyny, żony czy chłopaka męża. Fajnie jest nie raz wyjść gdzieś że znajomymi, których jeśli nie ma odczuwamy pustkę czy ogólnikowo nazywamy to samotnością. Czujemy że jesteśmy tylko uwięzieni z jedną osobą i nic po za nią nie istnieje. A to też mylne bo to naturalny odruch ze ludzie nawiązują relację nie tylko damski męskie ale też przyjacielskie czy kumpelskie.

PS. To tylko moje odczucie nie mam na celu podważyć żadnej opinii bo każdy może mieć inne zdanie.

jeśli za jedyny cel życia człowieka uznaje się stworzenie związku, to rzeczywiście można mieć problem.

warto wtedy otworzyć swój umysł, a przynajmniej uchylić drzwi, żeby zobaczyc, że nie jest celem każdego człowieka znalezienie swojej "drugiej połówki" (nie cierpię tego powiedzenia; ja tam jestem całością, nikt mnie nie musi uzupełniać).

niekiedy jest to świadoma decyzja, poparta przemysleniem jej gruntownie. niekoniecznie muszą tu odgrywać rolę złe doświadczenia.

a niektórzy preferują rodzaj związku inny od tego klasycznie rozumianego