złapać klienta - Netkobiety.pl

Nie bądź taka skromna, nie jestem współautorką, może  w niewielkim stopniu inspiratorką ;)Uważałam, że warto poruszyć taki temat, trochę w inny sposób niż miało to miejsce w wątku  Anny.

Jakie okoliczności masz na myśli?

Jeśli tak, to wypada się cieszyć.

Wracając do tekstu, to, żeby się wytłumaczyć, dlaczego akurat ten temat, sięgnę do statystyk dotyczących handlu ludźmi z 2014 r.(Statystyki dotyczące handlu ludźmi w Polsce w 2014 roku (RC), Onet,pl)
103 osoby w Polsce otrzymały status pokrzywdzonego w prokuratorskich postępowaniach dotyczącego przestępstwa handlu ludźmi - wynika z raportu MSW o stanie bezpieczeństwa w Polsce w 2014 r. Warto wiedzieć, że wykrywalność tego typu przestępstw jest mała, a kary dla przestępców, biorąc pod uwagę ogromną krzywdę ofiar, stosunkowo niskie, bo obejmują zagrożenie więzieniem od 3 do 15 lat.
Straż Graniczna w 2014 roku zidentyfikowała 48 osób jako potencjalne ofiary handlu ludźmi. Byli to głównie cudzoziemcy (21 obywateli Filipin, 6 - Sri Lanki, 5 - Ukrainy, 4 - Wietnamu, 4 - Bułgarii, 3 - Rumunii, 1 - Kenii) oraz 4 Polacy. Szacowana liczba ofiar na świecie to 30 milionów, w tym 15 tysięcy w Polsce. A nikt nie wie, ile ofiar jest w rzeczywistości, bo pokrzywdzeni nie zgłaszają przestępstw w obawie o życie własne i rodziny.
Jak widać, jest to proceder, który wciąż nie traci  na aktualności.

Dobrze ująłeś/określiłeś odczucia czytelnika, bo właśnie takich doznałam, czytając rano powyższy tekst "Projektu".
Nie byłam w stanie odnieść się do niego... Teraz weszłam w wątek, żeby przeczytać opinię innych, jaka będzie ich reakcja, ale samego tekstu już ponownie nie przeczytam.

Dla mnie, znakomitą fabułą dla tego rodzaju przekazu/ostrzeżenia kobiet przed zagrożeniem porwań, stanowi historia Anny.
Może tutaj należy szukać inspiracji.

No właśnie, są różni. Na przykład dla mnie forma jest w porządku, bo choć wyobraźnię mam podobno niezłą, to temat sam w sobie narzuca mocną formę przekazu. W końcu taka jest ta rzeczywistość. Gdyby było zbyt lekko, to chyba czułabym jakąś niespójność.

Znalazłam natomiast kilka błędów interpunkcyjnych, na przykład w zdaniu "Był lepszy, niż rzeczywistość" przecinka być nie powinno. Choć oczywiście interpunkcję pod lupę można wziąć na samym końcu.

Zauważ, że napisałam "dla mnie forma przekazu jest w porządku", bo oczywiście jak najbardziej rozumiem, że inni mogą oczekiwać czegoś innego.

Kocham kino, ale żeby film na dłużej utkwił w mojej pamięci, to na ekranie muszę zobaczyć coś mocnego, co wywoła silne emocje, przy czym nieważne w jakim pójdą kierunku, ważne jest natężenie. Czytając tekst jakby automatycznie przekładam go na filmowy obraz. Oczywiście wiele treści może być ukrytych, nie wszystko musi być pokazane wprost i dosłownie, mało tego, nawet wolę, kiedy pojawia się coś w nieco zawoalowanej, skłaniającej do reflekcji i przemyśleń formie, w której każdy może znaleźć i wychwycić coś innego, pokusić się o własną interpretację. W tym temacie - ponownie powtórzę, że moim zdaniem - chodzi o to, aby gdzieś pojawiło się wzmocnienie. 

Niestety nie znam historii Anny, ale odszukam ją. Być może wówczas spojrzę na temat nieco inaczej.

Podpisuję się .

Olinka, Ty zgadzasz sie ze mną, ja z Tobą, dziewczyny niech piszą a kto chce będzie czytał ;)

Najmocniej przepraszam za swoją nadinterpretację i prostuję, że wymienione osoby motywowały mnie do podjęcia tematu, za co jestem wdzięczna, aczkolwiek nie miały wpływu na konstrukcję i efekt końcowy.

Kolejny fragment:

Imprezę z okazji odebrania nowego, służbowego samochodu za wyniki sprzedaży Anna organizowała trzeci rok z rzędu. Wiedziała, czego może się spodziewać po większości z członków zespołu. Pomimo gratulacji i słów uznania wyczuwała zazdrość, którą starała się ignorować. Pracowała ciężko na swoją pozycję i rozumiała, że inni również nie czekają z założonymi rękami na mannę z nieba.
Spotkanie odbywało się w oddalonym o zaledwie dwa kilometry od ich domu lokalu, lecz ona nalegała na pokonanie odległości samochodem.
- Nie będę deptać po mieście w szpilkach! Jedziemy autem – stanowczo zaoponowała, gdy mąż zaproponował spacer. - O taksówce nawet nie wspominaj. Szastać kasą, też nie mam zamiaru.
Nie pojmował jej rozumowania. Uczczenie sukcesu w towarzystwie wszystkich przedstawicieli handlowych było firmową tradycją i żaden z liderów nie żałował na ten cel pieniędzy. Wybieranie własnego pojazdu, zamiast drinka w miłym gronie w obliczu znacznie poważniejszych wydatków, trąciło sknerstwem. Dziwił się również, że kobieta, która spędza ponad sześć godzin tygodniowo ćwicząc fitness i pływanie, nie ma ochoty przejść się pieszo. Pomimo że nie dostrzegał logiki w fanaberiach żony, odpowiadała mu rola pasażera, dlatego nie nakłaniał jej do zmiany zdania.
- I tak nie planowałam pić. Nie chcę tracić wolnego dnia na leczenie kaca. Będę miała wymówkę, że prowadzę – wyjaśniła, jakby wiedziała o czym myśli.
Siedzieli już w samochodzie, gdy zamiast odpalić silnik zawiesiła wzrok na widoku przed sobą.
- Ania! – sprowadził ją na ziemię. - Zapomniałaś czegoś? Spóźnimy się.
- Nie, nie zapomniałam. Podziwiam nasz dom – powiedziała. - Jak to możliwe, że spełniamy wszystkie nasze marzenia w zaplanowanym czasie? - Przekręciła kluczyk w stacyjce.
- Determinacja i konsekwencja. Należy wyznaczać sobie cele i uparcie je realizować – stwierdził.
- Szymonie Wysocki, proszę mi tu nie wyskakiwać z gadką rodem ze szkoleń. Jedziemy świętować, więc wrzuć na luz i ani słowa o pracy, bo cię uduszę. - Chwyciła jego ciemne, związane w kitek włosy i energicznie szarpnęła.
- Ej! - Przytrzymał jej rękę. - Pani Wysocka! Proszę nie strofować męża i wrzucić bieg, bo nigdy nie dotrzemy do pubu. Rusz kucyki pod tą nowiutką maską, a mój zostaw w spokoju. Jestem z ciebie dumny, wiesz?
- Wiem. - Nachyliła się w jego kierunku, żeby podziękować za uznanie całusem, który w rezultacie zmienił się w namiętny pocałunek.

Anna czuła się miło zaskoczona, gdy otrzymała od koleżanek i kolegów po fachu kwiaty oraz, żartobliwie zapakowany w pierwszą stronę gazetki z oferowanymi przez nich na co dzień produktami, upominek. Udała dziecięce zaciekawienie i z pasją rozerwała papier. W pudełku znajdował się zestaw marki Parker. Pióro i długopis.
- Dziękuję wam – powiedziała do obserwujących jej reakcję gości. - Jestem wzruszona, to miło z waszej strony. - Otarła dowód uniesienia, zanim rozmazał makijaż.
- Uznaliśmy, że już nikomu nie oddasz tytułu. Głupio wygląda, jak najlepsza z nas podpisuje umowy zwykłą reklamówką z logiem firmy – odezwał się Franek, najstarszy stażem pracy. Jego słowa windowały grzecznościowy gest do prawdziwego uznania.
Biesiada przebiegała w rozluźnionej atmosferze i gdy już wszystko wskazywało, że nic nie popsuje zabawy, pomiędzy nią i Szymonem doszło do sprzeczki. Powodem była fotograficzna relacja z imprezy na FB. Setny raz tłumaczyła mężowi, że nie chce, by wszyscy znajomi znali jej życie prywatne. Szymon argumentował, że jeśli nawet uszanuje jej zdanie, to i tak ktoś z obecnych udostępni zdjęcie, na którym zostanie odznaczona. Chociaż uważała, że niegrzecznie wypada używanie telefonu w towarzystwie, w kwestii znaczników przyznała mu rację.
- Wyjdźmy na chwilę – zaproponował – wyjaśnię ci.
Gdy znaleźli się na wewnętrznym ganku kompleksu, na który składał się hotel, restauracja, pizzerina i pub, Szymon wytłumaczył, że od godziny negocjuje z natrętnym klientem. Właściciel autohandlu i myjni samochodowej pod dumną nazwą „Auto-spa” nalegał na spotkanie z samego rana. Chciał złożyć zamówienie na środki chemiczne przed wyjazdem, który mu niespodziewanie wypadł. 
- Przepraszam. Zauważył, że jestem zalogowany i napisał do mnie. – Zaplótł ręce wokół jej tali i ucałował w szyję. - Wyjeżdża jutro – zerknął na zegarek - właściwie już dziś, na dwa tygodnie do Niemiec i prosił, żebym wpadł.
- O której? - wietrzyła podstęp.
- Siódmej rano. Pojedziesz ze mną? Nie będę mógł prowadzić.
- To za pięć godzin! - Odrzuciła jego ręce. - O nie! Nie wrobisz mnie w to. Mam wolny dzień! Chcę się wreszcie porządnie wyspać i spędzić trochę czasu z Igorkiem.
- Proszę. - Pochwycił ją za rękę. - To ważny klient. Upycham mu dwadzieścia procent mojej sprzedaży. - Uniósł jej dłoń i ucałował. Jego brązowe oczy spoglądały na nią wyczekująco z godnym bezdomnego szczeniaczka wyrazem. - Posprzątam cały dom, odbiorę Igora od rodziców i zrobię obiad.
- Umyjesz okna? - Z trudem hamowała rozbawienie, które malowało się na jej twarzy. - I zrobisz pranie?
- Co tylko zechcesz. - Jego dłonie ponownie spoczęły na jej talii. - Zgódź się, proszę. - Poczuła jego ciepły oddech przy uchu.
- Nie boisz się, że ci przejmę klienta? - droczyła się. - Wygląda na to, że będę musiała do niego pojechać sama, bo ty będziesz bardzo zajęty.