Porzucona w ciąży - Netkobiety.pl

Dziękuję za odpowiedź. Mam mega duże wsparcie rodziców i wiem, że dam sobie radę. Nie jestem pierwsza i nie ostatnia. Jednak całkowicie nie rozumiem jego nagłej zmiany, zastanawiałam się czy jest może ktoś kto miał podobnie i czytali chłopak się otrząsnął czy już nie? No bo czytałam dużo przykładów gdzie facet zaczął zachowywać się źle jak dowiedział się o dziecku... Tu do samej kłótni było idealnie, a nagle się dowiedziałam, że on już wcześniej miał dosyć, a kłótnia to był tylko gwóźdź... Co nim kieruje?

A jakie to ma znaczenie?

On nie chce być z Tobą i dzieckiem.
Przestań drążyć, zajmij się córką, teraz ona powinna być dla Ciebie najważniejsza, a nie jakiś kretyn, co ma Was w dupie.

Tak jak na pisała Saya,u mnie też się nie mówi wogule. Powiem ci na swoim przykładzie po 10latach, kiedyś dodawałam się z nimi ale od dłuższego czasu potwornie działają mi na nerwy.

Nie miałoby to dla mnie znaczenia gdyby nie to, że naprawdę mi na nim zależy i nawet jeżeli to miałoby się tak skończyć to chciałabym zrozumieć jego postępowanie chociaż po części. Wczoraj napisał mi smsa "z niektórymi rzeczami ciężko jest mi sobie poradzić... Przepraszam". Totalnie nie rozumiem, nie odpisałam mu na to... Strasznie jest mi ciężko tym bardziej, ze jeszcze do niedawna było wszystko rewelacyjnie.

Pewnie racja... Po części go rozumiem, bo ja też nie nastawialam się na dziecko tak wcześnie, ale jest i jest moim całym światem. Skupiam się tylko na nim i dzięki temu funkcjonuje normalnie myślałam tylko, że damy radę razem temu sprostać, przejdziemy przez ciążę, a jak zobaczy szkraba to w tym momencie już nie będzie chciał takiego życia jakiego nagle zaczęło mu brakować. Z resztą on nigdy nie był takim typem faceta. Nie lubiał takich klimatów. Ech... Nie wiem co w niego wystąpiło, ale staram się o tym nie myśleć i jakoś funkcjonować

Może ktoś jeszcze  zechciałby się wypowiedzieć? Byłabym wdzięczna

Asiu mnie już też nie chce... Jestem właśnie po rozmowie z moim. Chcę dobre kontakty ze mną ze względu na dziecko, ale już nie chce "nas"... Mówił że od dluzszegoczasu już wiedział, że nie pociagniemy... Totalnie sobie nie radzę...

Od paru dni rozmawiam z nim normalnie. Powiedział mi, że chce mieć ze mną normalne kontakty ze względu na dziecko. Dowiedziałam się też, że on już wcześniej wiedział, że nam nie wyjdzie. Ma ciężki charakter.. Wszystko co mu mówiłam odbierał jako atak albo próbę kontroli... Teraz pisze do mnie codziennie i pyta jak się czuje. Kiedy trzeba to ostatnio przyniósł mi obiad bo jestem sama w domu i źle się czułam. Jak rozmawiamy o głupotach to jest okej. Było mi wczoraj tak ciężko, ze do niego zadzwoniłam i normalnie ze mną rozmawiał... Powiedział, że nic nie potrzebuje, że żeby wiedzieć musiałby stąd wyjechać i zacząć wszystko od nowa, z nowymi znajomymi,  w nowym miejscu, ale dziecka nie zostawi... Uważa, że niektóre rzeczy były zrobione i powiedziane raz za wcześnie, raz za późno. Sam nie potrafił powiedzieć mi,  że coś jest nie tak... Już sama nie wiem co o tym wszystkim myśleć... Uważam, że się zagubil chyba w tym wszystkim... Ale robi wrażenie jakby był zdecydowany, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego... Z drugiej strony tak się interesuje...

Mam mieć dziecko z facetem, którego kocham, jestem w ciąży gdzie hormony buzuja i jestem młoda. Bez przesady, nie chodzę do niego i nie błagam, żeby do mnie wrócił. Staram sie go zrozumieć, bo nie powiedział mi ani że mnie nie kocha, ani że ma w dupie dziecko...  znamy się naprawdę dobrze i po tych latach ciężko jest olać sobie człowieka który był całym Twoim życiem. Cieszę się, że Ty byś dała radę i podziwiam, ale mi jest ciężko i szukam wsparcia, a nie umoralniania jak to nie mam godności...

Nie tłumacze się i nie próbuje go odzyskać. Nie robię nic, jestem bierna. Staram się tylko zrozumieć, nie latam za nim... Staram się zrozumieć jak ktoś taki może sobie odpuścić...  Oczywiście, że chce żyć i być szczęśliwa, jeśli trzeba to bez niego, bo teraz moja córcia jest najważniejsza. Piszę z nim tylko jeżeli on napisze, bo się zainteresuje, sama nic nie robię. Wyjątkiem był ten telefon do niego, ale też nie mówiłam Bóg wie czego... Nie jestem zdesperowaną idiotką... Chce dobrze, po prostu bardzo kocham i pisze na forum bo nie mam z kim porozmawiać.
Hormony i młody wiek robią swoje, to nie jest wytłumaczenie, oczywiście... Ze względu na to po prostu jest mi ciężej, nic innego.

Przepraszam jeżeli napisałam coś nie tak, napisałaś sama z siebie. Po prostu chciałabym żebyś zrozumiała, że nie jestem kolejna dziewczyna która stoi pod drzwiami domu faceta, wysyła tysiąc smsow i błaga na kolanach o powrót... Nic z tych rzeczy. Jest mi bliski

Niestety, ale jesteś nią. I nie chodzi tu o to, co robisz, ale to, co myślisz. A myślisz intensywnie o tym, by wrócił.
A ja próbuję Ci uświadomić, że to głupota, bo on nie jest Was wart. I tyle.

Nigdzie nie napisałam, że jesteś desperatką.

Musisz zrozumieć jedną rzecz. Facet, który odchodzi od kobiety w momencie, gdy ta spodziewa się jego dziecka - to zwyczajny dupek.
Co innego, gdyby odszedł, ale dzwonił, pytał o Twoje samopoczucie, o dziecko i wspierał Cię finansowo.

On się po prostu na Ciebie wypiął. Szkoda czasu na myślenie o nim i czekanie, a nuż wróci.
Lepiej dla Ciebie, żeby nie wrócił. Bo kogo raz przerośnie sytuacja i ucieknie, ten będzie to robił zawsze w sytuacji kryzysowej.

Uprzedzę pytanie - wiem, jak to jest, kiedy dowiadujesz się o ciąży, a facet się ulatnia. Przeżyłam najpierw ucieczkę faceta, potem burzliwe rozstanie, a na koniec utratę ciąży. Także uwierz mi - staram się Ci pomóc. A słodko-pierdząca nie potrafię być.

To potrzymaj go trochę w niepewności.
Obserwuj.

Zobaczysz, jak będzie, gdy się urodzi dziecko.

-----

Nie współczuj mi, ułożyłam sobie życie i jestem szczęśliwa.
Ty też będziesz!

Cyngli , dziękuję Ci bardzo za wszelkie rady. Po prostu chciałam żeby ktoś spojrzał na niego świeżym okiem, a nie przez pryzmat "jest dupkiem, olej go". Zrobię tak jak radzisz... Zarzuce dystans. Strasznie mi się nie podoba to co usłyszałam dzisiaj, ze powiedziala do niego jego mama "że ma być na każde moje zawołanie". To głupota... Wolę żeby mnie olal niż robił coś z litości, bo to jest jeszcze gorsze...
Wiem, że na pewno Ci się ułożyło, bo widać to po tym jak piszesz, że stanelas na nogi. Ja też muszę to zrobić, czy z nim czy bez niego także mam nadzieję, że będę miała tyle siły co Ty, bo chcę być jak najlepszą mama i to się liczy

Aga, nawet nie wiesz jak nie mogę się doczekać tego uśmiechu dam mu czasu tyle ile trzeba. Jesteśmy oboje młodzi i mamy prawo popełniać błędy. Ja uczę się z dnia na dzień żyć sama, być szczęśliwa, uśmiechać się do wszystkich dookoła jeżeli będzie chciał odnowić relacje nie chce w to wskoczyć odrazu, ale powoli, stopniowo. Jako już nie dzieciaczki, a dojrzali ludzie, którzy wiedzą czego chcą od życia. Nie zamykam się na to, że ja musze z nim być, bo wiem, że tak nie jest. Po prostu bardzo brakuje mi jego bliskości, bliskości ojca mojego dziecka. Nikt nie jest w stanie mi tego zastąpić. Dziękuję za wszystkie słowa

Wiem o tym i wiem, że jak już się pojawi na świecie to będzie mi o wiele łatwiej tak przynajmniej mówią i mam nadzieję, że to prawda.

Jesteś mega silna. Chcemy mieć w przyszłości tyle siły co Ty. Wiem co to jest,  znam chłopca który też na to choruje. A mnie nowe obowiązkowe przerażają, wręcz nie mogę się doczekają będę je miała, nie wiem dlaczego. Zdaje sobie sprawę ile trzeba poświęcić czasu dziecku, ale tak sobie myślę, że jak przeleje ta miłość na dziecko to będę silniejsza i nie będę czuła tak bardzo jak potrzebuje jej ojca przy sobie. Myślę, że w ten sposób będę w stanie sobie z tym poradzić mimo tego, że będę go widywac. Możliwe nawet, że codziennie na samym początku.

Wierzę w nie tylko chciałabym żeby już wyszły na wierzch... Tak mi ciężko... Siedzę i płacze, nie jestem w stanie się ogarnąć... Właśnie takie chwile są najgorsze... Kiedy mam tak wielką potrzebę się do niego przytulić, wyplakac w rękaw, a jestem totalnie sama... To jest koszmar...chciałam rodziny, stabilizacji... A będę mieszkała z dzieckiem u rodziców i jeszcze kończyła szkołę... Tak szczerze to w dupie mam jego pieniądze, bo nie tego teraz potrzebuje...

Anet, nie masz za co Moja mała Bianka ma się dobrze,  rozbójnica mi rośnie. Potrafi dać o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie ;p od miesiąca ciśnie się już główką, także chyba bardzo jej się spieszy żeby wyjść, ale staram się jej wytłumaczyć, że jeszcze wcześnie ;D

Mam nadzieję, że będzie tak jak mówisz.

Ogólnie powiem szczerze, że to zaczyna być upokarzające.  Ja mam prosić ojca mojego dziecka o pomoc jak tylko potrzebuje... No okej, no to proszę... Ale on albo się zgodzi, albo nie, przyjdzie jak będzie miał czas... To ja pierdziele coś takiego... Ja mam się o wszystko prosić i źle się z tym czuć (bo taka jestem), a on jak będzie mu się chciało tak zrobi? Wolę już wszystko robić sama... I wiecie co? Jak napisze następnym razem to postaram się mu nie odpisywać... Może wtedy przestanie się czuć tak luźno, jak nie będzie wiedział co się z nami dzieje... Jest mi przykro i nie wiem czy przesadzam, bo niby z jednej strony to ma prawo mieć swoje plany, no ale z drugiej to po co ja mam sie o coś prosić jak i tak muszę zrobić to sama, bo on ma plany? Co o tym myślicie kochane?

Już sama nie wiem... Teraz to mam już metlik w głowie. A jak mu napisałam, że czuję sie przez to wszystko źle i, ze jak będzie chciał się spotkać to, żeby sam napisał to już odpowiedzi nie dostałam... Ech...

Alimenty będzie mi płacił, prawdopodobnie pójdę mu na rękę i się umówimy że spisaniem tego po prostu na papier. Nazwisko mała będzie miała po mnie, z uznaniem dziecka nie będzie problemu. Sam o to pytał, on chce płacić na dziecko jak tylko pójdzie do pracy, z nazwiskiem o dziwo nie miał problemu, no a o tym ze będzie musiał iść ze mną do urzędu też mu mówiłam i też problemu nie było. Stwierdził że na początku będzie chciał być jak najczęściej u małej. Powiedziałam mu jak to będzie wyglądało, że raczej jak będzie przychodził to mała będzie przecież spała. Powiedział, że wtedy posiedzi ze mną, a na spacery z dzieckiem też nie widzi problemu żebyśmy chodzili razem.

Nie wiem, jak mu minie to chyba wtedy będę myślała, bo nie chce załatwiać tego przez sąd skoro teraz nie ma takiej potrzeby. Może muszę się przejechać,  a może nie będzie to konieczne, kto wie

przejedziesz się nie Ty, tylko Twoje dziecko.

ludziom należy ufać, ale nie wolno być naiwnym.

zakochana.w.nutach kicia, nie, nie i jeszcze raz nie!
Dlaczego czujesz się upokorzona? Moja droga, Tobie wszystko wolno i Ty masz go wręcz wykorzystywać. W dodatku, jeżeli "odstawił cię" w ciąży. Nie mimej do niego skrupułów. O głupie zakupy, czy nawet poniesienie siatek, czy toreb masz go poprosić. Zachciało CI się do toalety w środku miasta? Masz taksówkę za darmo. I nie ma zmiłuj. Niech on poczuje teraz co to znaczy odpowiedzialność, bo za 3 miesiące dopiero zobaczy co zrobił.

Przecież Ci tłumaczę, że to dupek i mu nie zależy.

Wiesz, jak się zachowuje facet, któremu zależy?
Gdy byłam w ciąży, mój mąż w styczniu przejechał 80km, żeby mi przywieźć truskawki, bo miałam zachciankę.
Nosił zakupy, sprzątał, przynosił miskę z wodą do spuchniętych nóg, masował plecy... a w międzyczasie normalnie pracował i nigdy nie narzekał, że jest zmęczony, albo mu się nie chce.

Sorry, że tak z grubej beczki... ale na Twoim miejscu nie prosiłabym tego faceta o NIC. Podałabym go o alimenty i pokrycie kosztów związanych z ciążą i bajo.
Wolałabym sama wszystko robić, niż prosić o coś, co powinno być na PORZĄDKU DZIENNYM...

Nie chcę być brutalna, ale zapewnia Cię również, że będzie płacił na dziecko, więc wiesz - załatw to sądownie. Przecież to nic dodatkowo nie kosztuje, jeśli faktycznie będzie płacił.
Dopiero jak nie będzie płacił, to go nieco śmignie komornik po kieszeni.
A Tobie i dziecku papierek się przyda.

Trafiło Ci się emocjonalne dziecko w ciele mężczyzny. Sprawa go przerosła, więc dał nogi za pas.
Trudno. Dasz sobie radę.

On się nie zmienił, zawsze taki był.
Tylko z pewnych powodów tego nie zauważałaś.
Dopóki jest prosto i przyjemnie, bez zobowiązań, to zawsze się układa.

A tutaj, proza życia. Pojawia się problem (niezaplanowania ciąża) i facet znika.

A teraz nie wiem, bo potrzebuje kupić sobie napoje i nie wiem czy faktycznie dać sobie radę sama czy napisać i go poprosić... Miała przyjść koleżanka i pomyślałam że mi pomoże, ale nie przyjdzie. Chyba pójdę sama i przytargam to sobie do domu... Nie wiem...

Jezu... To straszne... Czyli to jest naprawdę możliwe...

Nie wiem czemu, ale śni mi się też po nocach jak on uprawia seks z innymi dziewczynami... Potem się budzę i mam to wszystko przed oczami... Mam słabszy dzień i brak sił...

Nie no jasne, że mogę wziąć. Tu nie chodzi o to, tylko o to czy powinnam sama czy jego prosić...  mam metlik w głowie jeśli o to chodzi

Ech... Dziękuję Cyngli... Po prostu muszę jakoś przetrwać ten dzień który mam zdecydowanie słabszy niż zazwyczaj...

Porozmawiam jeszcze o pieniądzach z rodzicami jak wrócą z nad morza. Pomogą mi ze wszystkim. O pieniądze sie tak nie martwię. Miałam właśnie ciężka przeprawe przez miasto, krótką, ale ciężką.  Spotkałam koleżankę, która spytała czy już mieszkam z moim... Jest gorąco, ja dzisiaj oslabiona i tylko łzy w oczach miałam. Nawet on w międzyczasie napisał mi smsa... Co za dzień...