Odchodze...? - Netkobiety.pl

Spokojnie. Nie musisz wykonywać żadnych kroków. On wykona je za Ciebie w odpowiednim dla siebie momencie. Oczywiście chodzi mi o ten egzaltowany krok naprzód, w przepaść. Przy czym z opisu wnoszę, że nie będzie to dla niego żadna przepaść, ani rozczulać się też nie będzie.

Ogromnie dziękuję za wsparcie

Dziękuję... na razie siedzę i gapie się w ścianę albo w ekran, tak na przemian....

Rozrywa mnie od środka

Jeśli naprawdę go kochasz to ja bym się nie poddawała. Przywołajcie wspomnienia z przeszłości. Idźcie na randkę w miejsce, które jest dla Was bliskie. Poświęćcie sobie więcej czasu. Może macie po prostu chwilowy kryzys?

Jak to nie poskutkuje no to warto pomyśleć właśnie o zrobieniu bardziej drastycznego kroku.

Tak, tak planuje poprowadzić rozmowę, spróbuję. Jak dla mnie ten dzień, w którym będę się nim wiedzieć jest decydujacy...

"A może on już od ciebie odszedł a ty nadal myślisz ze jest....i sie szarpiesz
Może to juz wszystko sie stalom
"

Wiesz, nie zdziwiłabym się gdyby to była racja - bardzo by mi to ułatwiło, ale jednocześnie bardzo zraniło

Jesteście tu wszyscy kochani ,chyba jesteście coś w stylu myśli mojej głowy, która stata się spojrzeć na to wszystko racjonalnie.

Również czuje, ze to juz nie ten człowiek, któremu mogę powiedzieć o wszystkim, tak naprawdę to ja muszę uważać na to co mówię, bo albo potraktuje to jako moja obrazę - to jest dla mnie kuriozalne, często oskarża mnie o to, że się obraziłam, a ja nic takiego złego nie zrobiłam.

Jej, piszę bez ładu i składu, ale nie spałam cała noc.
We wtorek mam planowa operację, dość poważną, jeśli z nim zerwie to przed tym, przed tym, bo nigdy nie wiadomo co tam na tym stole może się okazac, a on sam juz tez pewnie czuje, nasz związek się zmienił, coś się kończyć, ale czy skonczylo?

Co do pandzi taty, panda ma 4 lata...oj tata by mnie zabił gdby się dowiedział, że dodałam jej 2 lata Szkoda, że samochód nie zostanie w rodzinie przez jego ego, niestety ja nie jestem zmotortzowana żeby wziąć od taty - nie, kompletnie brak mi talentu, byłam na kursie , sprzedajemy juz...

Ty chyba trafiłaś słowem w sedno, w sam środek.
Boli, tak bardzo boli.
Zawrze chciałam być jak moja mama pod względem związku - jej pierwszym mężczyzna był mój tata, za chwilę będą świętować 30 lat razem, a jeszcze mówią sobie, ze się kochają, dokuczają sobie nazywaja się starymi dziadami i babciami, ale jak przychodzi wieczór mama wtula się w ramię ojca i śpią tak cała noc.
Dla mnie seks jest ważny w związku, oddałam mu się cała, czując, że to z nim chce być i to jest jest ten.

Jak wywalić z siebie ta durną wrażliwośc, która mną kieruje, ta debilną nadzieje i wiarę w to, że bedziemy razem idelani?
Nie umiem sobie wyobrazić innego mężczyzny, innego dotyku...zastanawiam się, musze odejść, będzie mnie jak by połowa mniej.

Wina glupich uczuć, emocji...

Robi się to tak:

- chcesz widzieć sytuację, taką jaką jest (brak wspracia, lawiranctwo, krętactwo, manipulacja, brak zaufania z tego powodu - czyli nie ma zdrowych fundamentów związku i nic się nie uda),
- dopuszczasz do siebie informacje, że ludzie są różni, niekoniecznie fajnie cię będa traktować, jeśli im na to pozwolisz,
- godzisz się z tym, że wam nie wyszło,
- chcesz pójść dalej i się rozwinąć, więc myśli i działania kierujesz tam, gdzie energia wypycha cię w nieznane,
- chcesz o nim zapomnieć, dlatego ucinasz definitywnie kontakt,
- nastawiasz się na proces żałoby i odchorowania z nadzieją, że kiedyś wyjdzie słońce,
- nastawiasz się na to, że za jakiś czas się wszytsko ułożyć, a ty na nowo się zakochasz,
- myślisz o nim jako o dupku, który okazał się być beznadziejnym facetem, nie sprawdził się,
- wiesz, że zasługujesz na najlepsze i sama sobie to dasz .

Ja tez obstawiam ze Autorka nie pogoni swojego faceta. Niestety spora cześć osób, ktora pojawia sie na tym forum przychodzi nie po konkretna poradę, ktorą ma zamiar wcielić w życie tylko po to by wygadać się, zrzucić ciężar, poczuć sie lepiej i znowu walczyć o "warty" tej walki (w swoim mniemaniu) związek. Dopiero gdy wystarczajaco wiele razy dostaną po doopie od partnera /ewentualnie partner sam powie im bye bye to następuje przebudzenie i konsekwentne działanie ma miejsce.
Autorko ja rozumiem, ze kochasz tego człowieka, ze wiązałas z nim wielkie plany, miał być tym na życie ale musisz chcieć przyjąć do wiadomości ze to nie ten. Nie chodzi tu o subiektywne postrzeganie jego gestów i zachowań tylko o to co on sam komunikuje: nie wiem, chyba nie wytrzymam, nie chce. Ja wiem ze cieżko to przyjąć do wiadomości ale jesteście razem 3 lata. Tu na forum siły do odejścia znaleźli ludzie żyjący w dużo dłuższych związkach gdzie były dzieci, dom, kredyty no i te tak liczne wspólne lata. Ty natomiast podchodzisz do tego tak patetycznie i troszkę teatralnie jakby poza nim miało już nie być świata. Wierze ze tak to teraz odczuwasz ale Ty uwierz mi ze ten świat istnieje, jest nawet dużo lepszy niż ten w którym żyjesz obecnie bo czeka w nim na Ciebie ktoś wlasciwy.
Słuchaj intuicji i jesli ona podpowiada Ci ze to sie nie uda to nie przedłużaj tego na sile, nie rezygnuj z siebie i swoich potrzeb byle zatrzymać przy sobie kogoś kto i tak chce sie oddalić (już to robi). Szkoda Twoich nerwów, uczuć i czasu.

To tylko fragmenty pierwszego posta. Fragmenty, które dobitnie świadczą o jednym: on ani Cię kocha, ani szanuje, ani o Ciebie dba. Te same fragmenty są uzasadnieniem rozstania z tym człowiekiem. Ty jednak upierasz się, by z nim być i żyć a jedynym powodem jest:

Na pewno jego kochasz? Na pewno kochasz tego, kto zachowuje się wobec Ciebie i Twych bliskich (ale nie tylko) w opisany wyżej sposób? Zastanawiasz się, czy przytulać tak traktującego Cię człowieka?

W innym, starym, wątku napisałaś, że uczestniczysz w psychoterapii. Niczego o sobie się nie dowiedziałaś, żadnych wniosków na swój temat nie wyciągnęłaś?

Nie wyrabia finansowo, więc mu męskie ego chlapnęło na ziemię. Teraz przytłoczony będzie się dystansować, uciekać. Miał wszystko podkładane pod nos to nie potrafi zdobywać. Typ praca - tv i pewnie zero zainteresowań. Marzy o wielkim świecie a w portfelu pusto.

Studiuje, ciężki kierunek bo pielęgniarstwo, obecnie nie pracuje, ale tak sobie ustawiłam, ze zaraz po skończeniu praktyk w szpitalu zaczynam prace.
Można ze mną porozmawiać od fizyki do medycyny i o religii, mam pełno zainteresowań, śpiewam, uwielbiam medycynę, farmacje i dietetyke

Ale po co to wyjaśnienie? Cytat dotyczył nie Ciebie tylko Twojego  jeszczefaceta .

Odchodzę od niego ,on już o tym wie.
Napisałam mu o której i gdzie jutro konkretnie się widzimy - wybrałam miejsce w parku, takie żeby nie było ludzi, ani żeby to nie było w domu któregos z nas.

Wie bo się domyślił, jednak  zna mnie na tyle, żeby to wyczuc.
Tak, jeszcze to do mnie nie dociera, jeszcze mama mówi, że kupi nam deskę do prasowania, a ja jej nic nie mowie, nie zniszcze jej idealnego pogladu na jego temat, po wiem to po mojej operacji, jak juz będzie wszystko dobrze

A ja jestem pewna, że nikomu nie mówisz o rozstaniu bo wciąż masz nadzieję że wszystko się ułoży i będziecie razem szczęśliwi.
Tak naprawdę nie podjęłaś decyzji. Tak naprawdę to zagranie z Twojej strony by wpłynąć na niego.

Moja rada dla Ciebie: przestań być taką egzaltowaną płaczką. Z Twoich opisów wynika, że jego też to drażni. Przynajmniej UDAWAJ przy nim, że jesteś pewną siebie kobietą, NIE RYCZ! (z tego co piszesz to notorycznie przy nim ryczysz)

Z pierwszym akapitem Twojej wypowiedzi się zgadzam, tak nie mówie jeszcze nikomu bo do mnie to jeszcze nie dotarło, że odchodzę.
Mowie to tez Wam ponieważ jako osoby, ktore go nie znacie możecie spojrzeć świeżym okiem na ta sytuacje.
Ale z drugim akapitem nie mogę się zgodzić, płakałam przy nim gdy zmarł mój bliski wujek, gdy mi się oswiadczal i wczoraj, wczoraj tak pocichu, poprostu poleciały mi łzy,  nie była to rozpacz ani histeria, nie jestem taka, jak juz płacze tak mocno to w nocy do poduszki w samotnosci.

Jutro pewnie też się rozpłacze, ale nie przy nim, nie tego mu nie pokaże, ale niestety nie zapanuje przed łamiącym się głosem.

Dotrze to pewnie dopiero jutro jak bedzie juz "po wszystkim"  jak powiem, że odchodze, jak będę wracać do domu.
Później tylko spakować się do szpitala, tam będę miała czas dla siebie, tam pomyślę co powiedzieć rodzicom, i od razu jak wyjdę im powiem wszystko jak było.

W głębi duszy...tak, masz cholerną racje.
Ale rozum i intuicja podpowiada, żeby odejść.

Pierścionek juz zapakowałam do pojemniczka i reklamówki od jubilera, dodatkowo zapakowałam bransoletkę z napisem " zawsze Twój xxx",oddaje mu też pozostale prezenty, które od niego dostałam, za bardzo by mi go przypomniały, niestety jestem sentymentalna.

W takim razie słuchaj do końca rozumu.

Skoro ja przeżyłam i każdy kto przez to przechodził Ty też przeżyjesz.

Jak Ci będzie bardzo źle możesz rozważyć pisanie na forum lub założenia pamiętnika, kiedy emocje wyrzucisz z siebie, powinnaś poczuć się lepiej

Pewnie zostane tutaj, i zdam Wam relacje z jutra.

Dziękuję za ogromne słowa wsparcia, nie wiem nawet co do końca powiedzieć.
Czuje pustkę, wszechobecną pustkę.
Czuje, ze coś się kończy, i bezpowrotnie, to już nie wroci, nigdy.