czarna owca w rodzinie-to chyba ja - Netkobiety.pl

Moim zdaniem jedyną opcją jest zdystansować się do problemów obu córek. To, że mieszkacie pod jednym dachem nie znaczy, że musisz się angażować w życie tych kobiet - szczególnie, że one bardzo wyraźnie tego zaangażowania nie chcą.

Moim zdaniem nie powinnaś ich oceniać - to, że masz swoją opinię, jest naturalne, ale one mają prawo mieć tę opinię w nosie i zwyczajnie musisz to zaakceptować. Rozumiem, że chcesz pomóc i robisz wszystko w dobrej wierze, ale te kobiety twojej pomocy nie chcą. I już. Tu nie ma czego rokminiać i na co się oburzać. Tymczasem ty, nieproszona jak rozumiem, przejęłaś na siebie rolę wybawiciela i teraz się oburzasz, że brak wdzięczności.

Jeśli ich zachowanie wpływa na twoje życie (np. sytuacja z dzieckiem, które jest ci podrzucane do opieki) to w tej kwestii jak najbardziej masz prawo protestować i wyznaczać swoje granice. Ale pouczanie matki, jak ma traktować swoje córki, gdy ta matka o opinię nie prosi, jest po prostu bezczelne. Ich relacje to nie twoja sprawa. A ustawianie do pionu na siłę dorosłych ludzi robi z ciebie przemądrzałe babsko, a nie troskliwą synową.

Na ślub moim zdaniem powinnaś pójść, bo tego wymagają zasady przyzwoitości i cywilizowanego zachowania w rodzinie. Ja fanką żony brata mojego faceta nie jestem, ale staram się traktować ją poprawnie, bo nie zamierzam być źródłem kwasów w rodzinie. Z rodziną tak już jest, że się jej nie wybiera i czasem trzeba robić dobrą minę do złej gry. Nikt ci nie każe siostry męża lubić, ale jeśli chcesz zachować moralną wyższość, to moim zdaniem nie powinnaś się na nią wypinać.

Rozumiem, że w zaistniałej sytuacji czujesz się niekomfortowo - ale to może być co najwyżej bodźcem do poszukania niezależności i wyprowadzenia się na swoje. Tam będziesz panią i będziesz mogła ustalać zasady, nie powielając błędów, które mają miejsce w rodzinie męża. Ale póki co, to matka męża jes głową rodziny i ostatnią instancją w domu, w którym mieszkasz. I jak nie chce słuchać twoich rad - choćby dobrych i słusznych - to ma do tego prawo.

Myślę, że do faceta jednak nie jest dobrze obgadywać jego rodzinę. Jak Ty byś się czuła, gdyby to Twój facet nagadywał na Twoją?
Może znajdź sobie jakichś znajomych spoza tego środowiska, czy choćby na internecie z kimś pogadaj, jeśli nie masz z kim, ale facetowi za dużo chyba trujesz. A przecież on na pewno czuje pewną solidarność ze swoją rodziną, jaka by nie była (zły to ptak, co własne gniazdo kala - znasz przysłowie?:-)
A jak chodzi o ten ślub, to ja osobiście jeśli kogoś bym nie lubiła, a nawet jakbym po prostu uważała moją obecność na cudzym ślubie za zbędną, to bym nie poszła. Bez oglądania się "co ludzie powiedzą". No, ale ja ogółem mało dbam o zdanie innych ludzi i na ogół robię, jak sama uważam. Być może jednak, jeśli mieszkasz na wsi, w małej społeczności, to może Cie tam spotkać ostra obmowa i jakis nawet ostracyzm społeczny za taką niezależną postawę. Ja mieszkam w mieście, więc ogółem mnie nie interesuje co kto i gdzie na mój temat mówi.
Poza tym, staram się postępować zgodnie z zasadą "nie rób drugiemu, co tobie niemiłe". I skoro ja bym nie chciała mieć w moje najpiękniejsze święto wokół siebie ludzi, których nie lubię, albo którzy nie lubią mnie, to tak samo bym nie podrzucała komuś na ślub śmierdzącego jaja w postaci mojej skrzywionej (lub fałszywie uśmiechniętej - co na jedno wychodzi:-) facjaty. Niech się może szwagierka w owym dniu cieszy obecnością jedynie życzliwych jej osób. Myślę, że żadnej krzywdy jej w ten sposób nie wyrządzisz, a wręcz przeciwnie. Jeśli nie masz zamiaru szczerze się z nią pogodzić, to jak dla mnie lepiej żeby Ciebie tam wtedy nie było.

W tej sytuacji może faktycznie lepiej, żebyś na wesele nie szła. Tak naprawdę pytaniem dla mnie w analogicznej sytuacji byłoby, jak to wszystko przyjmie teściowa. Jakby się miała śmiertelnie obrazić (a jednak mieszkacie pod jednym dachem i chyba niezbyt fajnie jest taką przestrzeń dzielić z kimś, kto jest na ciebie stale nabzdyczony) to chyba zacisnęłabym zęby i w kościele się pojawiła. A potem zmyła po angielsku, darowała sobie życzenia i prezenty (mąż jak chce, to niech się w tych kwestiach realizuje). Ale jeśli wiesz, że teściowa teraz pomarudzi, a ostatecznie odpuści, to nie ma co zmuszać się do heroizmu.

Wygadać zawsze możesz się tutaj, na pewno nikt przynajmniej nie będzie się oburzał, że mu rodzinę obgadujesz. Męża takie sytuacje na pewno stawiają w niezręcznej sytuacji, bo on w tej sytuacji musi wybierać, wobec kogo zachować lojalność. Lepiej go po prostu w takim położeniu nie stawiać.

Argument, by się nie angażować, jest całkiem prosty - to nie są twoje sprawy, siostry brata są dorosłe i ty szanujesz ich autonomię i prawo do decydowania o swoim życiu. W zamian oczekujesz wyłącznie wzajemności. To w kwestii życiowych wyborów sióstr.

Ślub to trochę inna sprawa. Twoja teściowa ewidentnie jest jedną z tych osób, dla których pozory są ważne (we własnym towarzystwie można koty ze sobą drzeć, ale co ludzie powiedzą, jak bratowej na ślubie nie będzie...). Ona jest przekonana, że na ślubie być powinnaś i nie przekonasz jej w żaden sposób, że jest inaczej. W tej sytuacji nie ma dla ciebie dobrego wyboru, i tak już czasem w życiu bywa. Musisz się zdecydować, co w tej sytuacji jest mniejszym złem - znoszenie marudzenia teściowej i być może jej obrazy, jeśli faktycznie się na ślubie nie pojawisz, czy odżałowanie jakichś pieniędzy (nie wiem, jakie koszty masz na myśli - strój?, prezent?) i zaciśnięcie zębów w urzędzie.

Jakby cię zaproszenie nie uwzględniało, to faktycznie mogłabyś się wymigać. Możesz póki co trzymać kciuki, żeby siostra tak samo nie życzyła sobie twojej obecności, jak ty na tą obecność nie masz ochoty. A nuż przynajmniej w tej kwestii jesteście jednomyślne

Skoro teść cię o radę prosi i słucha to doradzać mu jak najbardziej możesz. Ale ustawianie córek do pionu, to jego obowiązek - nie twój. Te sprawy zostały spaprane dawno temu i nie przez ciebie, a przez rodziców zbyt ufnych wobec swoich córek. Choćbyś na głowie stanęła, tego nie odkręcisz.

Tak naprawdę, jedyne co możesz zrobić, to jak najbardziej usamodzielnić twoją rodzinę od rodziny męża (przede wszystkim sióstr) - również pod względem finansowym. Zachowuj z nimi w miarę możliwości cywilizowane stosunki, ale nie narzucaj się z pomocą, której nie chcą i któa nigdy doceniona nie będzie. Skoro z teściem żyjesz dobrze, pielęgnuj tę relację.

Jeeeny..dziewczyny..jesteście wszystkie bardzo mądre . Podziwiam szczerze..ja dopiero od niedawna próbuję być asertywna w stosunku do niektórych ludzi z mojej rodziny..jak to się zwie? Wampir energetyczny..o właśnie takie mam odczucie co do tych niektórych. Tak właśnie należy czasem..spasować ..zagryźć usta..dwa głębokie oddechy i myśl;" spokojnie..to mnie nie dotyczy..to nie moja sprawa..nie angażuj się "..miałam podobnie z moją bratową ostatnio i z bierzmowaniem mojego syna na które to nie przyszła pomimo zaproszenia..przykro się zrobiło nie ze względu na mnie bo nie przepadam za nią ale ze względu na syna dla którego była to b.ważna uroczystość..potem złość, obiecywanie sobie że skoro tak to ja też tak zrobię a potem refleksja że komu zrobię na złość?- tylko synowi który lubi wujka i ciocię . Wniosek ?-..  pójdę na każdą uroczystość na którą zostanę zaproszona..zacisnę zęby i pójdę bo tak trzeba dla mojego dziecka .

Trzeba być asertywnym i mieć swoje zasady. Ja wiedziałam że muszę decydując się iść mieszkać do męża, bo inaczej mogę być nieszczęśliwa. Inna sprawa, że mąż jest zawsze za mną a to jest bardzo ważne, u autorki tego nie ma i to jest chyba najgorsze. U nas np. szwagierka nie przyszła na chrzciny naszej córki. Mąż był zły, ale ja twierdzę, że to jej decyzja i nikomu nic do tego. Ja się z tego powodu nie obraziłam. To są sprawy w ich rodzinie, mnie to nie interesuje. To są dorośli ludzie, mają swoje życie i prawo decydować. Jak trzeba pomóc to pomagam, jeśli ktoś mnie o to poprosi. Nigdy się nie wtrącam ani nie komentuje czegoś, co mnie nie dotyczy.

Moja obecność na tym weselu nie byłaby mile widziana,czuje ze zostałabym zaproszona tylko ze względu na teściową i całą rodzinke,bo jakby to wygladało,tak więc moja obecność jest zbędna i lepiej dla mnie! Ja się bardzo cieszę,bo nie dość że sobie ulżę to i jej nie będe musiala sprawiac udręki w szczególnym dniu,tym bardziej że jest w ciąży to po co mamy się denerwować? Zresztą jej siostra też nie za bardzo ma szczere intencje pójść na to wesele,próbowała mnie nagadać iść,a po co? 'żeby się pośmiac i najeść' to ja dziękuje za taką imprezkę

Zgadzam się w chomikiem. Autorko, przesadzasz i generujesz konflikty. Nie osądzaj ludzi, nie wtrącaj się w ich sprawy. Jesli nie pójdziesz na ślub, zaognisz cały konflikt, nie tylko z tamtymi ludźmi ale i z własnym meżem. Stawiasz wyżej swój honor niż kompromis. Schowaj dumę do kieszeni,m idź na ślub i postaraj się być przychylnie nastawiona do tamtej rodziny. Zgoda leży w zasięgu Twojej ręki.

Piszesz żeby skupić się na swoim życiu,ale jak? Jak z każdym problemem przychodza teście do mnie z kazdym listem,telefonem,zrobili Ze mnie firmę oddluzeniowa,gotowa do działania i pomocy... jak mówią dasz palec wezmą reke... jak skupić się skoro ciągle mnie obciążają problemami i ja się zamartwiam czy spłacane będzie,pilnuje wpłat,nawet wypelniam kwitki bo oni nie wiedzą już co i ile tego... sama w sumie też jestem sobie winna bo po co zaczęłam pomagać? Sama zadaje sobie ciągle to pytanie,chyba dlatego zeby pokazać że jestem zdolna ich wybawić ale do tańca trzeba dwojga a ja walczę nawet nie wiem już z kim czy sama z sobą czy z nimi żeby splacali... kurczę zastanawiam się czy ta toksyczność panujaca w tej rodzinie nie rozbije mi małżeństwa? Od ślubu jestem inna,ciagle w nerwach,gdzie się po działam dawna ja? Może to ja potrzebuję pomocy specjalisty? Ale choćbym chciała się odsunac od ich problemów uwierzcie mi nie da się,bo ile zrobie kroków w tył to ktoś znów mnie ciągnie w to bagno... i mimo mojej pomocy do dziś jest tak że by mnie w lyzce wody utopili a nawet gwóźdź ostatni wbili do trumny,za to jaka jestem dla nich. Myslalam że mam silny charakter ale ja po prostu nie jestem stanowcza w moich niektórych postanowieniach i litość,'miekkie serce' bierze górę mimo przykrości jakie mogą,robis,potrafia wyrządzić... a moj mąż? To typ cichego człowieka,nie wtrąca się,wszystko rzuca na moją głowę,on skoro pracuje odwala cała już swoją rolę tylko ze ja tez pracuje i to po 10,5 godz dziennie....

Najwyraźniej czas odsunąć od siebie teściów. Dosyć z udzielaniem pomocy,bo to tylko w jedną strone idzie,a co do czego to ja ta zła.
Ich córki? szczerze? to dosc obszerny temat,moze i nie mi oceniac,moze i nie powinnam podważac ich zachowania,moze... i może jednak czas miec głeboko gdzieś ich i tak już nieszczęśliwe życie mają. oceniając ich moze chcialam zeby zrozumiały jak wielkie błędy popełniały i zmieniły coś,ale to jak kamieniem w ściane,więc po co w ogole to robic?  Piszesz żeby wyciągnąć ręke do szwagierki,a ja się pytam po co? żeby miała temat do rozmów? że ja się zbłaźniłam i ją o przebaczenie proszę? znam ją,wiem do czego jest zdolna.... Nie mamy dzieci,nie planujemy. Pasje? nie, nie mamy. Mąż jest bardzo zżyty ze światem wirtualnym,komputerowym. Wraca do domu i pierwsze co to do komputera a jak nie to tv ,więc czasu nie spedzamy raczej razem. Z wiekiem, z czasem, z okresem bycia razem zamknęliśmy się w 4 ścianach i nie jeździmi też jak kiedys,na imprezy do znajomych,może to kwestia wydoroślenia? może finansowa? moze dlatego że ja na wszystkim oszczędzam? nie wiem. ale chyba czas juz to zmienic

Chciałabym gdzieś pojechac ale to też nie jest tak proste,oszczędzam na wszystkim czym się da a mąż i tak mowi mi ze rozrzucam pieniądze,ale sam jak to robi to nie powie bo ja zawsze ta gorsza. Między nami jest coraz gorzej,nie wyprowadzimy sie bo nie ma dokąd,on na stancje nie chce isc,do bloku nie,ona chce wybudowac sie a kredytu nie mozemy dostac i co robic? nie wiem. Masz racje zaczęłam oduwac się od swojego życia,zaniedbywac je,tylko zajęłam się czyimś i nie potrzebnie,bo to są ludzie dorośli,starsi ode mnie to zapewne dużym doświadczeniem życiowym dysponują,napewno większym niż moje a przede wszystkim są,byli i będą w świadomi w swoich krokach jakie robią każdego dnia. Chociaż z tą mądrością mogłabym trochę podyskutowac,ale nie chcę bo ktoś uzna mnie za zarozumiałą gówniare(jak zazwyczaj to robia starsi ludzi . W moim małżeństwie sęk tkwi że codziennie się zastanawiam dlaczego ja wyszłam za mąż? dlaczego i za kogo? bo ja tak naprawdę tego nie wiem. Zyję bo żyję i jestem bo jestem mężatką. Nie wiem czy to było pod wpływem uniesienia,zauroczenia,podekscytowania weselem,czy taki kaprys... a moze to przejściowy kryzys,który kazda para przechodzi? wiele mam pytań i żadnej odpowiedzi.... jestem dziwnym typem człowieka,bo każdemu chce pomóc,tylko nie sobie,nie patrzę na swoje życie,swoje dawne zainteresowania... zrobiłam się jak dojrzała kobieta po 40 choć jestem dużo młodsza... tylko praca dom praca dom w weekendy sprzątanie,obiad,ogródek i w kółko to samo... żebym wiedziała że życie takie figle wywija to bym napewno dłużej pozostała panienką i szalała ile się da,a teraz to już muszę to po prostu przeżyc i tyle

Gratulację za to, że przyznałaś się sama przed sobą, że uciekasz od własnego życia. Naprawdę to pierwszy krok w stronę zmian. Rozumiem, że "zgniuśnieliście" czyli skapcieliście jako para.. może to kryzys chwilowy? Może Wasze zaniedbanie? nie ma co płakać, mleko się rozlało. Zastanówmy się jak można Ci pomóc? Co byś chciała naprawdę zrobić dla siebie, ale coś co jest w zasięgu Twoich możliwości? Jak wygląda Twój wymarzony dzień z mężem? Rozumiem, że jesteście oszczędną parą, ale nie na wszystko trzeba wydać miliony. Dlaczego macie nie zaszaleć i nie wyjechać w weekend?? My z mężem jeździliśmy w góry za łączny koszt 300zł dla 2 os. to nie majątek. Można pójść na spacer i lody - koszt 15zł. To kwestia chęci Kiedy ostatnio poszłam sobie sama nawet na basen? na manicure (koszt mojego ostatniego 35zł)?
Wiesz wyszłaś za mąż świadomie, zakładam że jakieś cechy męża Ci imponowały i za coś go pokochałaś. Przypomnij sobie co to było.. Ja zachęcam do szczerej rozmowy z mężem, tak jak tu do mnie napisałaś o swoich wątpliwościach. Może to otworzy mu oczy i zrozumie, że coś nie gra? Bo może tego nie dostrzega nawet..

No to Twój mąż nie staje na wysokości zadania zupełnie.. swoją obojętnością i brakiem zainteresowania w końcu doprowadzi do tego, że uciekniesz albo znajdziesz takiego faceta, który da Ci trochę ciepła i wsparcia.. jakie widzisz w ogóle rozwiązanie tego stanu zawieszenia? bo coś zrobić trzeba, jesteś nieszczęśliwa i on też - bije to z każdego postu i zdania. Może by tak usiąść, wyłączyć tv i wyłożyć kawę na ławę?
Co do fryzjera.. cóż wiele kobiet niestety wpada w stan niewolnictwa. Dobrze, że informujesz męża o swoich wydatkach, pytanie tylko jak to robisz? Co mówisz? ja Ci napiszę co ja mówię: "Kochanie mam już odrosty na głowie, więc wybieram się do fryzjera " i tyle. Nie pytam o zdanie, bo sama na to zarabiam, tak jak TY. Jak będzie ględził to mówisz: "Słuchaj pracuję, jestem dorosła, potrzebuję o siebie zadbać żeby się lepiej poczuć. Ty się mną nie interesujesz, więc ja muszę sama sobą się zainteresować" i wychodzisz. Nie tłumaczysz, nie krzyczysz, a on z otwartą koparą zastanawia się o co jej chodzi? Jak po powrocie do domu próbuje Ci zrobić awanturę to mówisz "będę chodzić do fryzjera, potrzebuję tego i koniec. Jest mi przykro jak patrzę na to co się dzieje z naszym małżeństwem. Tylko na siebie warczymy. Nie jest Ci przykro tak żyć?" - w takim komunikacie mówisz o swoich uczuciach, jego nie obrzucasz błotem, a raczej wskazujesz na to że obydwoje zawiniliście. Jednocześnie pokazujesz że Ci zależy. Naprawdę sprawna komunikacja to podstawa! nie wiem jaki będzie skutek: czy się rozstaniecie czy naprawicie małżeństwo. Ale niech COŚ się ruszy, ile można tkwić takim nieszczęśliwym zamrożonym?
Zawsze byłaś taka krytyczna i narzekająca? Na pewno nie! nieszczęście powoduje zgorzkniałość.. pomyśl o tym jak to zmienić, jak zmienić SIEBIE, jak znowu być radosną.
Mówiąc brzydko - walić teściów i ich problemy. Pokaż sobie i mężowi że można żyć inaczej. Umów się na kawę z dawno nie widzianą znajomą, umaluj się i ładnie ubierz. Pójdź sama do kina, na basen, na drinka. Odżyj i przestań liczyć każdą złotówkę. Jak wydasz 3 dychy to nie zbiedniejesz!! na co Wy ciułacie? mieszkać będziecie i tak z teściami, dzieci nie planujecie.. Jakbym nie chciała mieć dzieci i budować domu marzeń to robiłabym wszystko w wolnym czasie na co mam ochotę, oczywiście nie mówię o wydaniu fortuny na bzdety. Ale zacznijcie żyć, macie tylko siebie a siedzicie sami jak stare capy na kanapie.

Ale jestem dobrej myśli i wciąż trwam przy nadziei,że to się skończy,ten kryzys,ta męka,to cierpienie,że odnajdziemy sie w tym chaosie i znów się do siebie uśmiechniemy,ach nie tylko uśmiechniemy,będziemy się smiać! Marzę o dniu kiedy od nich wyjde  i nie wróće,ale zanim to zrobię to wszystko co mi zrobili,każdy moj bol im wygadam (tzn. rodzince męża),ulży mi wtedy i nie będe musiala tego dusic w sobie,tak jak to robie teraz,ale żyjąc pod jednym dachem musze robic dobra mine do złej gry,uśmiechac się i mimo sprzeczności ze swoim zdaniem przytakiwać i grać cudowną synową taką poukładaną,mądrą i grzeczną

Podjelam próbę podjęcia rozmowy z mężem-tak jak przewidzialam... bezskutecznie. Splawia mnie za każdym razem a bo ogląda,a bo on gra,a to znów go mecze,a jak chcę sobie pogadać to mam isc do sąsiadki. Zapytałam go czy idzie na rzekomy ślub siostry to odpowiedział że tak i ja też ide,gdy zaprzeczyłam to powiedział "no to zobaczymy czy nie pójdziesz"... zabrzmiało trochę jak grozba lub ostrzeżenie. Widać teściowa już go nakręciła... Boże co za rodzinka,coraz częściej myślę nad wyprowadzka do moich rodziców... jestem atakowana nawet Ze strony męża,zyje pod presją i niezgodnie z moim zasadami. Zdania swojego mieć nie mogę bo odbierana jako wróg jestem.... ale żeby i mój mąż stanął przeciwko mnie? Choć sam nie tolerował siostry postępowania? Czy obowiązek wobec siostry go zmusza do tego? Ale dlaczego mnie w taki sposób traktuje,to Ze mną będzie żył (chyba że już nie chce i wybiera swoją starą rodzinke od nowej?) ...

Alicja , ale rozgraniczaj skandaliczne zachowanie męża wobec Ciebie w sytuacji kiedy chcesz rozmawiać, a życie jego siostry i jej ślub. Jak dla mnie nie ma opcji żeby nie iść na wesele siostry męża. I nieważne czy ją lubię czy nie - moja kultura osobista i szacunek do męża nakazują pójście czy chcę czy nie. I tyle. A jeśli chodzi o Waszą próbę rozmowy.. napisz dokładnie jak zaczęłaś tą rozmowę? Napisz może dialog jak to wyglądało? Bo wierz mi - ale czasami wydaje nam się wszystkim że rozmawiamy, a do dialogu nam daleko.. może łatwiej nam będzie w ten sposób Ci pomóc. A co do wyprowadzki: nie obraź się, ale Wy się kłócicie o rodzinę męża, Ty się chcesz wyprowadzić do swojej rodziny i w ten sposób i oni zostaną wplątani w konflikt. Czy Wy nie możecie zacząć sami decydować, żyć i dogadywać się? Po co mieszkać z teściami jeśli się nie dogadujecie? Argument o oszczędności do mnie nie dociera - jesteście tylko we dwójkę, pracujecie więc nie uwierzę że Was nie stać na wynajęcie kawalerki..

nie było by problemu między nami,gdyby nie głupie teksty teściowej,jak mozna kogoś zmuszac? gnębic?
Powiem tak,historia lubi się powtarzać. Moja mama też nie odzywała się z żona brata mojego ojca(swoja szwagierką)-sprawa jakiś plotek,ciągnęło się to latami,żadnym świat,telefonów,odwiedzin. A byla chrzestną jej córki,gdy była komunia,poszła ze mną (kupe lat temu to było) pod Kosciół i po prostu złożyła życzenia,wręczyła prezent chrześnicy i po sprawie. Ani ojciec,ani matka nie nakręcali się,moja babcia-teściowa mojej mamy nie wtrącała się,nie próbowała ich pogodzic... z czasem po xxx latach pogodziły się,bez urazy,czas zaleczył rany po protu,napewno gdzieś jakis żał został w głowie mojej mamy,jednak odpuściła tylko ze po xx latach. Dlaczego i u mnie tak być nie może? Dlaczego teściowa tak bardzo nakręca się na wesele córeczki a gdy my braliśmy ślub to była przeciwna? Jednak prawdą jest,że jeżeli z domu nie wyciągnie się porządku w sposobie bycia,w głowie przede wszystkim to nikt ani nic tego nie zmieni. Smiało mogę stwierdzić że moja teściowa to przebiegła żmija,robiąca z siebie ofiarę,symulant i prowokatorka,niby nie lubiąca kłótni,ale te jej spojrzenie i ciągłe nad czym rozmyslanie daje dużo do myślenia.
Podam wam przykład moim zdaniem karygodengo zachowania teściowej wobec mnie w ostatnia sobotę:
Wstaję rano o 5:15 żeby naszykować się i zdążyc do pracy na 6:30,pracuję do godziny 13 + godzina na dojazd do domu,jest godzina 14 pare minut po,ledwo zrobiłam pare kroków za próg,a teściowa siedząc na fotelu,oglądając swoje "baśnie" oznajmia mi,że wreszcie wróciłam,bo do ogrodka musimy iść robic.Bez słowa odeszła,przy okazji zrobiłam przegląd mieszkania,jakie było w karygodnym stanie.
Tak więc teściowa pierwsza poszła do ogródka,a ja w tym czasie umyłam naczynia,odkurzyłam całe mieszkanie,umyłam podłogi,wstawilam pranie. Jak ktoś nie chce mi wierzyć to nie,ale taka jest prawda. Czy nie jestem trochę traktowana jak służąca? nikt nie kazał mi sprzątac,no ale patrzeć nie mogłam... Tesciowa się tak rozleniwiła ze nic nie robi kompletnie,oprócz obiadu,ktorego i tak nie jem bo pracuje do późna to nie mam kiedy i łaskawego umycia naczyń, a poźniej narzekania jaki ona miała cięzki dzień to jest maks co ona robi w ciągu dnia. Nie że to mi przeszkadza,no może czasami podnosi mi ciśnienie,ale jak to mowią,ten typ tak ma...jednak dlaczego ja mam wykonywac jej rozkazy,niby prośby a ona do moich zażaleń się nie ustosunkowuje,tak wiem że wyprowadzka najlepsza itd itd ale jak pisałam wcześniej mąż nie pojdzie na kawalerek czy gdzie kolwiek,bo ona zbiera na budowa,nie wytłumacze mu jest tak samo uparty jak ja w pewnych sprawach,pozostaje mi to przecierpiec,przeżyc? nie odzywac i dla własnego konfortu i spokoju ducha robic cała robote

od wczoraj moj mąż jakiś inny jest,jakby zmienił nastawienie,zrobił się czulszy,coś do mnie zagaduje,nawet komentuje sytuacje w domu,trochę mnie to zszokowało,bo to do niego nie podobne.Nie chcę się za bardzo cieszyc ta chwilą bo pewnie to szybko minie,ale chwilo trwaj i niech tak będzie już zawsze.
Dzisiaj podjęłam w sumie sama,ale już ostateczną decyzje co do ślubu szwagierki-nie idę. Powiedziała swojej drugiej siostrze,że nie widzi mnie na weselu swoim bo jestem człowiekm nienormalnym,ale pewnie ze względu na matke mnie zaprosi,choc ma cicha nadzieje ze mnie nie będzie,tak więc ja nie pojde,nie chce miec nic wspolnego z tym człowiekiem i jej rodzinka. Zeby mi uwierzyc i stanąć po mojej stronie,to trzeba byc tu i to przeżyc,widzieć,słyszeć,bo moze w tej chwili ja z siebie robie ofiare i moze za bardzo przeżywam,ale to ja weszłam do ich rodziny i ze względu róznic jakie nas dzielą -nie pasuje do nich. Mogę smiało stwierdzić,że moi rodzice przekazali mi wszelkie cechy,wartości jakie potrzebne mi do życia sa ,a w mojego meza rodzinie tego nie ma,śmiem też powiedziec że podchodzi mi to patologiczną rodziną,choc mój mąż to jakis odmieniec,odbiega od nich,może dlatego tez ze nigdy nie wchodził z nimi w głębsze kontakty,wszystkiego sam się dorobił,od młodocianych lat,a teraz rodzice i pozostala rodzinka by chciala zeby ich żywil,najlepiej całą wypłatę oddał a mnie w kąt do sprzątania,prania i gotowania,bo przecież od czegoś synowa jest,to że mieszkam z teściową nie znaczy że mam byc jej służącą,niech sie ode mnie odczepi,ma swoje córeczki to do nich,choć one są tak samo leniwe jak ona,razem by w chlewie mogły mieszkac, a sponsor by na nie robił. Jestem dzis pod wpływem silnych emocji,zdenerowowania,na skraju depresji i wybuchu,choć staram się uspokoic w środku się gotuję ze złość i pogardy wobec ich. Niech się dzieje wola Boska,niech mnie wyklną,wyrzucą a pójdę i im podziękuje za to,bo to co się dzieje to jest cyrk,cyrk i jeszcze raz cyrk.