Jak zacząć żyć naprawdę? - Netkobiety.pl

"Nie potrafię się zmienić" , "nie potrafię, "nie potrafię"...
Ale Ty się przecież zmieniasz. Cały czas. Za kilka lat będziesz bardzo różną osobą od tej, którą jesteś teraz. Każdy człowiek sie zmienia. Rzecz w tym, żeby te zmiany kształtować we właściwym kierunku, nie przypadkowym.

Jesteś młodziutka, masz szansę na diametralne zmiany. Masz katastrofalne postrzeganie samej siebie, najszybciej chyba jednak byłoby przepracować to z psychologiem. Skoro upierasz się, że do niego nie chcesz - spróbuj poczytać sobie coś o asertywności, poczuciu własnej wartości, relacjach międzyludzkich. Własciwie nie ma wielkiego znaczenia co wybierzesz - te książki mają za zadanie Cię zainspirować. Obserwuj ludzi, którzy robią na Tobie dobre wrażenie, których podziwiasz w jakiejś kwestii. I próbuj naśladować. Zachęcam tez do nawiązywania internetowych znajomości, takich luźnych, które pozwolą Ci poćwiczyć umiejętność rozmowy z ludźmi
Zacznij myśleć krytycznie. "Co ludzie powiedzą?" - ano nic, oni są zbyt zajęci swoimi problemami, żeby oceniać Twoje zachowanie. Wstydzisz się czegoś, co zrobiłaś? No to zauważ czy naprawdę świat sie przez to zawalił i czy naprawdę ktokolwiek zwrócił na to uwagę (a jeśli już zwrócił to na jak długo?).
I przestań używać zwrotu "nie potrafię". Wykreśl go ze swojego słownika na zawsze! Jeśli już koniecznie musisz się oceniać, to zacznij myśleć: "JESZCZE się tego nie nauczyłam"

Da się zmienić siebie. Zapewniam. Sama, w wieku 19 lat, byłam dokumentnym niedorobieńcem towarzyskim. Nie miałam pojęcia co powiedzieć, kiedy i jak, więc... nie mówiłam nic I tez miałam podobne dylematy: nie potrafię rozmawiać z facetami (właściwie to z żadną płcią ), jestem nieciekawa, nikt mnie nie zauważa, nigdzie nie chodzę, nikt mnie nie zaprasza itp., itd. I wtedy wzięłam się za siebie. To długotrwały proces. Pierwsze satysfakcjonujące efekty zaczęłam zauważać gdzieś po 2 latach. Ale dopiero ok. 24 r.ż mogłam uznać, że jestem taka, jaką chciałam być. Po 5 latach pracy nad sobą. Chociaż to chyba nie była praca. To było kierunkowanie zmian
Te 5 lat i tak minie. Zmiany i tak będą następowały. Ty decydujesz czy mają iść w pozytywną stronę, czy w stronę frustracji i zgorzknienia.

Różnych rzeczy nie umiesz - to normalne. Umiejętności, o których napisałaś, nabywa się dzięki uczeniu się, jedni opanowują je wcześniej, inni później, ważne, by nie osiąść na laurach i nie poprzestać na stwierdzeniu 'nie umiem'. Kiedyś nie umiałaś chodzić, nie umiałaś biegać, gdyby nie Twe wielokrotne ćwiczenia, gdyby nie wielokrotne potknięcia i lądowanie na czterech literach, to dzisiaj mogłabyś stwierdzić 'nie potrafię chodzić'. Absurdalne, prawda?

Przejmujesz się opinią innych ludzi. Rozejrzyj się dokoła uważnie. Naprawdę otaczają Cię takie osoby, które śledzą każdy Twój krok, oceniają każde Twe zachowanie? Wątpię. Owszem, czasem, rzucą okiem, czasem coś powiedzą, ale... w gruncie rzeczy mało ich obchodzi zachowanie i Twoje, i innych (wyjątkiem są takie zachowania, których konsekwencje ich samych dotyczą). Poza tym, dlaczego zależy Ci na opinii innych, obcych Tobie, osób? Co (i dlaczego) od opinii obcych osób zależy?
Problem jest w tym, że przez kiepskie myślenie o sobie, kiepsko mydlisz o innych. Oceniasz ich jako zawistnych, czepialskich, wścibskich,  wrogich.

Boisz się żyć naprawdę. Ale Ty naprawdę żyjesz. To, że unikasz różnych zachowań, że nie podejmujesz się rzeczy, które wedle Ciebie są poza Twym zasięgiem, to efekt Twej decyzji. Rozejrzyj się wokół, zobacz (wreszcie!) innych. Wśród osób Cię otaczających znajdziesz sporo takich, które też są niepewne, też są nieśmiałe, też mają kłopot z poznawaniem innych, też mają swe obawy.
Są dwie strategie radzenia sobie z lękiem: pierwszą, którą stosujesz, jest uleganie lękowi i życie tak, by nie naruszać istniejącego stanu rzeczy. Efektem jest coraz bardziej rozszalała wyobraźnia, która tworzy katastroficzne wizje, co w konsekwencji coraz bardziej zwiększa strach. Druga strategia to działanie mimo strachu; decydując się na nią, uznaje się strach za rzecz normalną i... nie przywiązuje do niego dużej wagi. Ot, jeszcze jedno uczucie. Po pewnym czasie, gdy lęk nie jest podsycany, gdy podejmowanie czynności przynoszą efekty, strach maleje, by w końcu zniknąć.

Widzę wielką szansę na to, byś dała sobie radę z negatywnym myśleniem. Tą szansą jest Twoje wkurzenie, to, że masz siebie (takiej niemrawej i rozmemłanej) dość. Wkurzenie ma mnóstwo energii, nie zmarnuj jej.

Pytasz, jak reagować na chamstwo. Przestać udawać, że ono Cię nie dotyka; otworzyć usta i powiedzieć danej osobie, że jej zachowanie Cię rani, powiedzieć o swych uczuciach wywołanych jej zachowaniem wobec Ciebie.

Kochana diametralnym Twoim problemem jest brak wiary w siebie .Należałoby popracować nad pewnoscią siebie .Warto zaopatrzyć się w odpowiednią literaturę .Mogą być też poradniki  .Kiedy Twoja pewność siebie będzie już wyższa wówczas z łatwością poradzisz sobie z atakami.