Całe życie sam. - Netkobiety.pl

Nie wydaje mi się, że to że za mocno się zakochujesz, było tu problemem.

Czułeś się samotny i ignorowany, postanowiłeś poradzić sobie z tym... ignorując rodzinę, przyjaciół i znajomych?
W związku, gdzie była "super dziewczyna" zaczynałeś kłótnie. Gdzieś mi tu coś nie gra.

Niepokoi mnie to, jak piszesz o potencjalnej dziewczynie: "powinienem był się bardziej postarać" " To powinna być dla mnie bogini, powinienem szanować ją w każdej rozmowie, starać się, tak jak za pierwszym razem, na pewno by się to inaczej skończyło."
A gdzie tu miejsce na partnerstwo, twoje potrzeby i oczekiwania wobec kobiety? Właśnie, po co według ciebie kobieta wchodzi w związek - co powinien robić mężczyzna, kim dla niej powinien być?

Przeczytałam co napisałeś, i czuję tylko chaos. Czy wiesz, czego teraz najbardziej chcesz? Co jest dla ciebie celem nr 1?

Czesc
Jak mozna sie z Toba skontaktowac? Moze jakis adres e-mail?

Nie da się napisać przez E-mail co jest opcja przy profilu?

Nie za szybko się zakochujesz w kobietach? Nie traktuj je jak boginie bo nigdy nimi nie będą, postaw na rozwijanie siebie i popracuj nad swoim zachowaniem. Skoro piszesz że jesteś wybuchowy to może tutaj leży problem. Kobiety lubia mężczyzn którzy wiedzą czego chcą i nie są na ich zawołanie i nie traktują ich jak boginie, ale nie takich którzy z byle powodu robią sceny.

Chyba właśnie tak

Piszesz o sobie tak, jakbyś był 90-latkiem na skraju życia. A masz lat 24 i prawdopodobnie Twoja „pewność siebie” w relacjach z innymi przyjmuje raczej niezdrowy kształt lekko agresywnej dominacji.

Jesteś przesadnie skupiony na samym sobie, ale to normalne, kiedy czegoś Ci w życiu zabrakło. Nie jest jednak normalne to, że mając już jakąś świadomość samego siebie nie idziesz na terapię, tylko zrzucasz odpowiedzialność za swoje niepowodzenia na rodziców i cały świat zamiast sięgnąć po to, co masz na wyciągnięcie ręki. Chcesz ich swoim nieszczęściem ukarać za to, że byli złymi rodzicami? Niestety, Twój plan się nie powiedzie W dzieciństwie zabrakło Ci uwagi i to jest to, czego wszędzie szukasz. Zwykłej, czystej uwagi (czyli dokładnie tak jak rozpocząłeś swój pierwszy post).

Pakujesz się w emocjonalne zawirowania z osobami, co do których wiesz, że Ci nie wyjdzie lub niszczysz relacje, które mają szanse być dobre, bo musisz mieć poczucie kontroli nad wszystkim. Strasznie chcesz, żeby ktoś się Tobą zajął i zainteresował, jak matka dzieckiem, ale jednocześnie robisz wszystko, żeby nic się w Twoim życiu nie zmieniło. Masz osobowość unikającą, typową dla nadwrażliwych osób, u których w dzieciństwie „coś poszło nie tak”. Jesteś czystym schematem, o którym psychologowie napisali już tysiące publikacji.

Chciałbyś poczuć się wyjątkowy, ale osób z podobnym zaburzeniem są na świecie miliony. Nie tylko Ty wychowałeś się w „rozwiedzionym domu”, nie tylko Ty jesteś nieśmiały, nie tylko Ty masz problem z „szybkim zakochiwaniem się”, nie tylko Ty czujesz się samotny. Kiedy zdasz sobie z tego sprawę, będzie Ci już trochę łatwiej. Pytanie tylko czy NAPRAWDĘ tego chcesz i czy NAPRAWDĘ jesteś gotowy na to, żeby w wieku 24 lat opuścić swoją emocjonalną piaskownicę. Rodziców się nie wybiera, ale wybiera się to, co się z tym fantem zrobi.

Twoje relacje z dziewczynami nie będą się teraz układać dobrze, bo nie jesteś w tej chwili na to gotowy. Pójdź na terapię, ogarnij się, zamknij poprzedni rozdział i wróć na matrymonialny rynek, bo inaczej przez kolejne lata będziesz powtarzał schemat, który sobie w głowie zbudowałeś. Podświadomie szukasz tego, czego zabrakło Ci w dzieciństwie – troski i uwagi – i myślisz, że będąc w związku z kobietą właśnie to dostaniesz. Ale to pułapka, bo żaden człowiek nie będzie (i nie powinien być!!!) plastrem na Twoje rany, jakiekolwiek by nie były. Twoje rówieśnice szukają teraz mężów a nie chłopców, których trzeba będzie wyprowadzać na prostą. Szukają partnerów,  z którymi stworzą zdrowy związek, a nie z którymi trzeba będzie obchodzić się jak z jajkiem. Bo to nie ten czas i nie ten etap rozwojowy.

Jest w Tobie za dużo złości, frustracji, niechęci i niepewności. Przepracuj to (to będzie oznaka ogromnej odwagi i dojrzałości), uświadom sobie, że masz problem, który możesz i który powinieneś ogarnąć i dopiero baw się w mężczyznę. Na razie emocjonalnie ciągle jesteś małym chłopcem, którego rodzice się rozstali, więc to nie kobiety są tu problemem, tylko to, co dzieje się w Twojej głowie. W dorosłym życiu jest jednak tak, że niestety, ale wiele problemów trzeba rozwiązywać samemu. Zatem...idź na terapię i idź na nią DLA SIEBIE, a nie po to, żeby coś komuś udowaniać.

Pytanie tylko czy chcesz zmiany?

Aż pożałowałem że napisałem ten temat . W sensie fajnie że się zainteresowaliście moją sprawą jednak czuję się w wielu sprawach niesprawiedliwie osądzony, ale po kolei.

Nie sądze żeby za szybko, bo zakochałem się dopiero w dwóch dziewczynach-to chyba nie jest wcale wiele. Nie wiem czy boigine, iwem że jak się zakochuje to czuje że mógłbym bardzo wiele dla ukochanej zrobić i nie zamierzam z tym zjawiskiem walczyć. Tak mam i już. I akurat gdy zachowywałem się mniej więcej tak właśnie że "byłem na każde zawołanie", to ta dziewczyna po pewnym czasie zmieniła co do mnie zdanie i chciała związku. Więc może to nie takie głupie. Nie wiem, o to akurat nie dbam. A to że z następną się kłóciłem o byle co to oczywiście idiotyzm.

Pracuje nad sobą i swoim zachowaniem.

Ale jestem całe życie sam- semantycznie wszystko się zgadza, nie moja wina że akurat tak to odebrałeś.

Jak to pisałem czułem się źle-mam chyba do tego prawo. Każdy ma chyba lepsze a także gorsze momenty.

A może trafiłem tylko ja się źle zachowałem.

Skąd wiesz że jojcze itd.? Bo miałem zły dzień i napisałem tamten post? Źle mnie oceniasz-nigdy tak nie robię że siedzę i nie dbam o siebie. Jak uważam że coś jest złe to po prostu to zmieniam-w każdej płaszczyźnie życia. W ciągu kilku miesięcy-dwóch trzech, z oporowej samotności znów prowadzę życie towarzyskie i dokonałem wiele innych zmian w tej dziedzinie bo pozostałe są na swoim dobrym miejscu.

Moje nieszczęscia?
Jeśli stworze stały związek i założę własną rodzinę-to dodając sukcesy w innych dziedzinach-będę mógł spotkać się z nimi z dumą że dałem sobie radę bez nich, po swojemu, i że moje życie jest inne niż ich.

Zrzucam niepowodzenia?
Cóż stwierdzam fakt że miałem ciężkie dzieciństwo-czy jest tu jakieś zwalanie winy? Z reguły ludzie po takich przejściach mają różne problemy. Ja się zaś zastanawiałem czemu ok. 3 lata temu wycofałem się i poszedłem w samotności-i po prostu myślę że moje wychowanie miało tu znaczenie. Nie znaczy to wcale że teraz siedzę w domu i nic nie zmieniam.

Nie pakuje się w takiej relacje, nie wiem skąd to przekonanie.

Co? I piszesz tak tylko dlatego że łapię ciężkie dni? Ty nigdy nie łapiesz rozumiem?

Gdzie napisałem że jestem nieśmiały?

Myślę że oczekuje od związku wspierania się, miłości, planowania razem (z czasem coraz bardziej) życia, razem spędzania czasu.
Czy to takie chore ze trzeba mnie do psychologa odsyłać?

Jak byłem zakochany i jeszcze obie historie nie skończyły się źle czułem się "uskrzydlony", chociaż fakt że to mierne doświadczenie. Nie wiem skąd to przekonanie że rzuce się wygłodaniały na kolejną kobietę. Jest mi lata świetlne do takiego podejścia.

Pozostaje tylko jedna rzecz co do której mam wątpliwości. Jak mówiłem zakochałem się dwa razy, i co do drugiej dziewczyny (kiedy relacje upadły bo się o nic obraziłem) czuje się jakby mi to wcale nie zeszło. Pisałem pod innym nickiem o tym jakoś tam wcześniej. Skręca mnie na widok jej zdjęć, i czuje że bym chciał conajmniej się z nią spotkać. A jednocześnie mam dziesiątki wątpliwości-może idealizuje, może mam poczucie winy, a może to jakiś ten głód emocjonalny czy co tam. Dlatego-tu uwaga do tej osoby co pisała że się "wygłodniały" rzucam-celuje w jakieś odnowienie relacji, pogadanie, pospacerowanie, ale na pewno nie jakieś nie wiadomo jakie deklaracje miłości (przynajmniej nie do momentu w którym uznam że to jednak uczucie), i przy okazji do tych co mówią że nic nie robię-właśnie się staram odnowić tą relację.

Dlaczego Ty tak reagujesz? Gdzie w poprzednim poście napisałem że wszystko jest super? Odpiszesz mi czy i Ty nie miewasz gorszych dni?

Napisałem że post wprowadzający był gdy miałem zły dzień i czułem się źle-i stąd mocniejszy jego wydźwięk niż gdy dziś o tych samych sprawach pisze.
Nie pisałem że jest super-tylko że dąże do zmiany w swoim życie wbrew temu co mi zarzucasz, już sporo zmieniłem. I znów piszesz coś o moich rodzicach, czy doczytałaś co dokładnie napisałem w tym temacie w poprzednim poście?
Aha i tylko dla poprawienia tego co piszesz (nie po to żeby rozstrząsać tą sprawę)-moi rodzicie nie rozstali się w pokojowych warunkach i pewnie do dziś się w sądzie spotykają.

No to jestem nienormalny i nieprawdziwy. A nawet nie znam normalnego i prawdziwego.
To jest jakaś fikcja, każdy ma emocje i uczucia, dni w których nie jest najlpiej-grunt żeby następnego dnia się z tego podnieść.

Od kilku miesięcy zmieniłem całkowicie swoje prywatne życie. Nawiązuje z ludźmi relacje, odnawiam stare, tych co trzeba przepraszam, zmieniam nawyki które prowadziły do kłótni i mogę tak wymieniać. A zaznaczam, byłem totalnym samotnikiem, moje życie się bardzo zmieniło, jak i stosunek do ludzi, niektórzy sami mi to mówią. Nie napisałem na ten temat w pierwszym poście, mimo to jeden user cały i całkiem spory post poświęcił żeby mnie skrytykować za to że nic nie robię-no to to prostuje. Czuję że mnie źle oceniono w tej sprawie. Co w tym nadzwyczajnego?

Generalnie-może to i odbierzesz znów jako przejaw agresji-ale umówmy się jeden post to trochę mało żeby takie ostre oceny wobec kogoś dokonywać. Za mało jeden post by streścić całe swoje życie, dobrze zaobrazować problemy itp. itd., wydaję mi się więc że pewien umiar w ocenie powinien być zachowany. Tymczasem jeden post to atak że nic nie robię, a drugi że reaguję agresją gdy prostuję to.

A z mojego punktu widzenia poprzez analogię to wygląda tak, że powiedzmy straciłaś pracę i mówisz komuś o tym, ktoś daje CI reprymende w postaci "i chłopaka też nie masz". Podczas gdy Ty masz.
Napisano coś o mnie zupełnie czego nie pisałem w pierwszym poście, być może zbyt mocno (choć to cienka granica) zareagowałem, ale czy nie powinienem sprostować jeśli dalej mamy mnie tu oceniać?

Tak-dziękuje wszystkim za uwagę na temat swojej osoby. Tak jak pisałem-może zbyt ostro "sprostowałem".

Problem raczej nie jest że mnie oceniono na podstawie postu wprowadzającego tylko że dodano do niego jakieś rzeczy o których nie pisałem-tak jak Ci pisałem z tą analogią.

Długo dążyłem do totalnej samotności-na początku tego roku poczułem się jednak z nią fatalnie-na początku częściej teraz rzadziej zdarzały mi się ciężki chwile, w jednej z nich napisałem ten post.

Jestem sceptykiem więc naturalna jest dla mnie wstrzęmieźliwość w ocenie.

Nie wiem czy to brak pewności siebie. Jestem tu anonimowy więc dość łatwo się otworzyć, poruszam sprawy któr mnie dotykają, więc jak ktoś mnie w takim sprawach, jak uważam, mylnie ocenia, to reaguje. Nie wiem czy to aż takie przesadzone.

Nie jest łatwe-ale do tej pory (do niedawna raczej) bardzo mi odpowiadało. Może potrzebowałem takiego "katharsis" żeby ze mnie emocje zeszły różne.

Trochę się niedoświadczeniem przejmuję, bo rozumiem że dla kogoś to może być powód do odrzucenia, a może to być ktoś na kim będzie mi zależało.

Teraz-w płaszczyźnie prywatnej dąże do tego żeby moje życie towarzyskie się odrodziło-i to w sporym stopniu już zrealizowałem, i oczywiście długofalowo żeby wejść związek. Oczywiście mam świadomość że wymagało i wymaga to zmiany mojego podejścia do wielu różnych spraw.
Na razie słabo widzę szanse na związek głównie dlatego że nie otacza mnie dziewczyna która by mnie zainteresowała. Nie uważam się za nieśmiałego (może dlatego że mam porównanie z czasami licealnymi gdy byłem), za śmiałego jakoś super jednak też nie, więc do przypadkowych dziewczyn nie podchodzę. Poznaje ludzi przez relacje towrzyskie więc tu dąże do zmiany.

Jest tylko obecnie jedna osoba o której mógłbym pomyśleć w kategorii ukochana. To jest ta dziewczyna z którą kilka lat temu się bezsensownie pokłóciłem. Próbuje odnowić te relacje-ale trzeba być realistą, więc nie mam tutaj wielkich oczekiwań i nadziei.

No rozumiem-zakocham się w dziewczynie, a ona powie nie bo chcę doświadczonego.

Tak na dobrą sprawę na większość bym odpowiedzieć dopiero gdybym ją spotkał.

TAk na teraz-to tak czuje jakbym w ogóle ze mnie to uczucie nie zeszło. Ale powtarzam-będę wiedział to dopiero gdy się (jeśli) z nią spotkam.

Na pewno chcę ją tak po za tym przeprosić-bez względu na to czy odnawianie tych relacji ma w ogóle sens.

Jak? No standardowo-najpierw przez internet rozmowa, potem spacer czy inny pomysł tego typu. I jestem na etapie internetowej rozmowy-dość słabo idzie, ale po części to zapewne z przyczyn technicznych.

Myślę że tak, zmieniłem się zdecydowanie na tyle-ale znów, pewność będę miał jeśli z nią dłużej poprzebywam. Kiedy się z nią kłóciłem, to zdaję mi się, byłem wypaczony przez odrzuconą miłość, i tak się bałem tego że znowu tak się stanie że od początku dusiłem w sobie to uczucie (ale żeby była jasność nie chcę żeby to odbierać jako usprawiedliwienie). Myślę że w normalnych warunkach tak bym się nie zachował.

No to sorry ale głupia taka dziewczyna, albo tylko o jednym myśli, a nie o twoich uczuciach i o związku. Moim zdaniem.

Cała reszta - spoko brzmi. Trzymaj tak dalej, wrzuć na luz, choć czasem poczucie samotności przytłacza, to taka ludzka przypadłość. Warto wtedy się nie bać pokazać wrażliwszej strony (choć to trudne) i po prostu dzwonić po rodzinie czy znajomych, aż w końcu ktoś zechce się spotkać i wyciągnie z dołka.

Ok sorry!
Ale serio, spośród wszystkich rzeczy, które mogą zaważyć o tym, czy się wchodzi w związek z kimś czy nie, fakt, czy kiedyś już współżył czy nie wydaje mi się dziwnym powodem. Są rzeczy, których się nie da przejść - nie zgadzamy się w podejściu do ludzi, zwierząt, w zachowaniu, nawykach, nałogach, religii, innych. A jak ktoś nie ma doświadczenia w łóżku? To przecież zaraz można nadrobić

W takim razie kup sobie fioletowe skarpetki, bo skąd masz pewność, że nie to będzie decydowało o wejściu z Tobą w związek tej przyszłej ukochanej. A tak serio jeśli rzeczywiście tak będzie to możliwości są dwie. Albo to będzie powód fałszywy tak, żebyś się odczepił albo dziewczyna będzie miała tylu facetów na liczniku, że ta dysproporcja będzie naprawdę jej przeszkadzała. W pierwszym przypadku jak nie będziesz prawiczkiem to znajdzie inny powód (osaczasz mnie, nie pasujemy do siebie etc. etc.), w drugim dla niej nie będzie różnicy między prawiczkiem a facetem po kilku czy kilkunastu seksach.