Optymista łatwiej znajdzie pracę - chcesz ją dostać? Zmień myślenie! - Netkobiety.pl

Ostatnio właśnie przeczytałam podobny argument, że optymista szybciej najdzie jakąkolwiek pracę, bo nie będzie marudził i wybrzydzał, że coś jest poniżej jego kwalifikacji. A kiedy już jakąś pracę będzie miał, to szybko wpadnie komuś w oko, ktoś go gdzieś poleci itp. No bo jednak pracownik-optymista wyróżnia się na tle innych.

A czy uważacie, że preferowanie optymistów przez pracodawców to dyskryminacja osób mniej pogodnych i mniej zaradnych? Kto do kogo powinien według Was się dostosować? Czy pesymista i malkontent powinien podążać za trendem i się zmienić? A może to pracodawcy nie powinni zwracać uwagi na tę cechę, tylko kierować się wyłącznie umiejętnościami i doświadczeniem kandydatów?

Zgadzam się, chociaż w sumie ciężko byłoby mi pomyśleć o zawodzie, który wymaga tylko i wyłącznie siedzenia przy komputerze, a nie wymaga żadnego kontaktu z ludźmi. Kiedyś było takie wyobrażenie np. o programistach, że siedzą w jakichś piwnicach, klepią kody, są aspołeczni i nie muszą posiadać tych kompetencji miękkich. Teraz nawet jeśli spędzają większość czasu tylko przy swoim komputerze, to jednocześnie muszą umieć pracować w zespole, a żeby być dobrym graczem zespołowym, to optymizm i entuzjazm jest wskazany. Chyba, że mowa o typowym informatyku, który naprawia komputery, to może wobec niego są mniejsze wymagania. Niestety (dla nieśmiałych i mało przebojowych osób) teraz standard jest taki, że pracodawca musi nas polubić, by chcieć z nami pracować. Sytuacja z biura mojego faceta - pracuje tam mężczyzna, który ogólnie lubi narzekać i przez to ludzie za nim nie przepadają i nie chcą z nim pracować. Z tego powodu od lat pracuje na tym samym stanowisku, bo awans wiązałby się z tym, że musiałby pracować w zgranym zespole i być wartościową jego częścią. Facet ma umiejętności techniczne, ale nie ma umiejętności społecznych. Firma długo zastanawiała się jak wybrnąć z niezręcznej sytuacji i w końcu specjalnie dla niego wymyślono nowe stanowisko, które pozornie daje wrażenie awansu, ale w praktyce nim nie jest. Według mnie to smutna sytuacja, ale z drugiej strony jestem ciekawa czy ten człowiek w ogóle ma pojęcie, że inni go nie lubią i że ten fakt blokuje mu awans i wyższe zarobki? No bo jeśli wie, to dlaczego dla własnego dobra nie ugryzie się w język zanim zacznie marudzić?

Wiadomo, że milej. Jednak z punktu widzenia pracodawcy chyba prędzej zatrudnisz niezbyt optymistyczną osobę, która dodatkowo umie 3 języki obce niż bardzo miłą z jednym. Cały czas piszę oczywiście o stanowiskach, gdzie nie ma za dużo kontaktu z drugim człowiekiem. Bo gdy do gry wchodzi ten czynnik, to optymizm, empatia i obejście są niemalże nieocenione. Są też zawody, w których nie ma się za dużo kontaktu nawet ze współpracownikami (praca w domu).

Miałam okazję pracować w dwóch "typowych" zespołach. W jednej pracy atmosfera była fantastyczna, a w drugiej kwaśna i nieprzyjemna. Jednak poczyniłam obserwację, że atmosfera w pracy mimo wszystko zależy głównie od szefa. Tak było przynajmniej w tych sytuacjach.

Odnośnie tego tematu nasunął mi się chyba znajomy każdemu dr House. Czysto hipotetycznie, wolelibyście być leczeni przez wrednego House'a czy bardzo miłego, ale mniej zdolnego kolegę po fachu? Osobiście, wolałabym być leczona przez House'a. W życiu codziennym takie skrajności rzadko występują i całe szczęście można wybrać lekarza, który jest bystry i przy okazji uprzejmy (albo przynajmniej nie jest wredny ).

Ale House był kreowany niemalże na geniusza. Dużo też uchodzi np. wykładowcom akademickim. Jeśli mają wyrobioną pozycję, to są nietykalni i mogą wszystkich traktować tak jak chcą. No ale mówimy tutaj o osobach w jakiś sposób wybitnych w swoim fachu. To wyjątki, a mówiąc o ogóle jest trochę inaczej.