Kocha a odchodzi - Netkobiety.pl

Też odchodziłem , niestety są czynniki które decydują o tym czy kobieta będzie dobrą żoną czy też nie. Wielokrotnie musiałem odejść gdy różowe okulary opadały. Musisz się z tym pogodzić , na siłę go nie zatrzymasz.

Też odeszłam mimo, że kochałam ale ja tkwiłam w toksycznej relacji. Czasami to jedyne wyjście żeby zacząć normalnie żyć. Patrzysz na to inaczej bo Ty nie chcesz się rozstawać więc Ciebie to boli bardziej niż jego.

Właśnie ja chciałam takiego kompromisu. Miałam dość, że wszystko musi być tak jak on chce.
Na początku składał mi duże deklaracje, myślałam, że to ten jedyny. Nagle 4-mce temu zaczął się jakby wycofywać, mówił, że się boi i że nie jest gotowy. Szanowałam to, nie oczekiwałam zaręczyn, chciałam jedynie chociażby słownych zapewnień, że traktuje mnie poważnie. Gdy widział, że jestem smutna niby coś tak mówił, ale było to takie wymuszone - wyczuwałam to. Mielśmy przez te 4mce wiele rozmów w których padało wiele smutnych słów np. że on nie ma planów na najbliższe 5 lat, że nie wie czy może spełnić moje oczekiwania, żebym nie oczekiwała, że złoży mi deklaracje na całe życie, że jakby się ze mną ożenił i pojawiłoby się dziecko to już nie miałby siły by mnie zostawić, jeśli coś by się psuło Brałam to na klate, ale bardzo się flustrowałam. Mówił większość z tych rzeczy po alkoholu a potem się ich wypierał. Sam zaczął pierwszą taka rozmowe. Ja na nic nie nalegałam. Niby potem mówił, że nie mam się czym przejmować i wszystko zmierza w dobrym kierunku, ale ciężko było uwierzyć. Tydzień temu pękłam i w złości powiedziałam, że skoro nie ma dla nas przyszłości to ja załuje że z nim jestem.
Wtedy odeszedł - powiedział że go zbyt mocno zraniłam i on już nie widzi sensu. Muszę przyznać, że przez te 4 mce starał się, ale dla mnie było to nie wystarczające, czułam się nie pewnie. Dobrze się dogadywaliśmy, kochaliśmy się. Nawet Boże Narodzenie spędziliśmy razem.
Co o tym sądzicie? Czy to moja wina?

Cieżko mi w to uwierzyć, ale wszystko na to wskazuje, że tak właśnie mogło być.
Mówił, że się stara, że jest lepiej, że jest szczęsliwy, tylko nie gotowy, ale mimo tego, że znał moje obawy nie robił nic bym poczuła się pewniej.
Gotował mi obiady, robił prezenty, codziennie mówił, że kocha, poświęcił święta bo podobno wolał je spędzić ze mną. Ciężko jest myśleć, że robił to z wyrachowania...

Też uważam, że kochające się osoby powinni być w tym czasie razem. Jednak rok wcześniej tak nie było, bo on sobie nie wyobrażał, że nie spędzi świąt z rodziną, mogę ja spędzić święta u nich, ale odwrotna sytuacja wtedy nie wchodziła w grę
W tym roku zmienił zdanie... Wyszło to od niego. Spędziliśmy wigilie u mnie a potem pojechaliśmy odwiedzić jego rodzinę... uznałam, że to mały kroczek do przodu...
Gdyby już wtedy nie chciał ze mną być to chyba nie marnował by świąt by nudzić się przy stole z moją rodziną? Tylko spędzilibyśmy święta tak jak poprzednio.

To po co mówi, że kocha. Przecież to okrutne...

Czasami tego forum nie rozumiem.
"Gdyby kochał, to by nie odszedł", a jeśli jest inna historia, że to kobieta się z jakiegoś powodu w związku męczy i nie wie co zrobić, bo jednak nadal kocha, to jest często i gęsto "odejdź od niego, znajdziesz jeszcze kogoś odpowiedniego" No ludzie!

oxa mój były-były (haha, jak to brzmi) był podobny do Twojego faceta - przynajmniej z tego, co piszesz. A ja wtedy te X lat temu byłam bardzo podobna do Ciebie. Też oczekiwałam podkreślania, że mnie kocha i jestem dla niego naj-cośtam. Z czasem zaczęłam sugerować mniej lub bardziej, że może czas na zamieszkanie razem (związek na odległość), jakiś krok naprzód. On wtedy mówił, że mnie kocha, ale nie wie, kiedy będzie gotowy na taką zmianę, na zaręczyny itd. to już w ogóle. W końcu ja się dusiłam, bo przestało mi wystarczać takie jeżdżenie do niego co miesiąc i brak jakichkolwiek zmian, a on się dusił moimi naciskami o potwierdzenie uczuć i zmiany. Pamiętam, że i u nas doszło w końcu do kłótni na tym tle, po której powiedział "Może powinnaś znaleźć sobie kogoś w swoim mieście" i "Nie jestem w stanie dać ci teraz tego, czego oczekujesz". Byliśmy jeszcze razem przez ok. pół roku (ogólnie 2 lata), ale to już była totalna agonia.

Dlatego jeśli cele ludzi w danym momencie się kompletnie od siebie różnią, należy albo iść na kompromis,  albo się rozstać. Moim zdaniem męczyliście się ze sobą, a nie samą miłością człowiek żyje i w końcu to wyszło. Może Twój partner potrzebuje czasu, aby ochłonąć i poukładać sobie wszystko. Tobie też radzę przemyślenie i odpoczynek, żebyście mogli porozmawiać na spokojnie, bez złości i pretensji. Pamiętaj, emocje mijają, a słowa zostają.
Co do Twojego podstawowego pytania, czy można odejść nadal kochając - tak, można. Znam kilka takich przykładów, gdzie nie było wypalenia uczuć ani kogoś na boku. Po prostu jedna strona (albo oboje) uznała, że akurat z tym człowiekiem nie zbuduje przyszłości z tego a tego powodu.

Gdy byliśmy razem byłam pewna, że go kocham razem ze wszystkimi wadami i tym co do mnie mówi. Chciałam z nim być na dobre i na złe. Teraz gdy nasz związek przeanalizowałm po 10 dniach od rozstaniu czuje dziwną ulgę... aż sama się sobie dziwie

Wydaje mi się, że jak kocha, to nie odejdzie. Będzie starał się pokonać wszystkie przeszkody na Waszej drodze.