białaczka - strach się bać - Netkobiety.pl

ja bardziej obstawiam przetworzona i skazona zywnosc. Rak panoszy sie glownie w krajach rozwinietych. Tam, gdzie ludzie zyja bardziej w zgodzie z natura i jedza bardziej naturalne, swieze pozywienie, rak wystepuje rzadko.

no dobrze Iceni, zapomnialam, ze Ty zawsze musisz miec inne zdanie

W przypadku ostrej białaczki zasadne jest pytanie czy chory umiera w wyniku samej choroby czy leczenia. Jak mój brat zachorował na ostrą białaczkę w wieku 24 lat, to pierwszą chemioterapię przeżył tylko dlatego, że był wcześniej wyczynowym sportowcem, silnym, dobrze zbudowanym. W wyniku pierwszej chemii spadł z wagi, z ponad 80 kg na 50 kg. Kolejna chemia spowodowała ogólnoustrojowy krwotok, krew leciała nawet skórą, jedno płuco rozsadziły pękające pęcherzyki płucne. Po 9 miesiącach leczenia nawet w przypadku opanowania choroby byłby inwalidą takie spustoszenia w organizmie powodowało leczenie. W czasie moich wówczas pobytów na oddziale hematologii, to przeżywalność była nikła. Kiedyś widziałem jak przyjechał młody chłopak, 18 lat. Wielki jak szafa, uśmiechnięty od ucha, do ucha. Poleżał na oddziale tydzień, dostał chemię i chłopaka wywieźli pod prześcieradłem...

meza kolezanki to leczyli mozna rzec pro forma, bo powiedzieli jej, ze nie ma szans... To ja sie pytam, jak to mozliwe, ze w tak galopujacym tempie czlowiek sie przekreca? Jest zdrowy, czuje sie dobrze, nagle cos nie tak, goraczka - mysli - aaa, przeziebienie, wypije herbatke z miodem i mi przejdzie. Nie przechodzi,  po tygodniu laduje w szpitalu a tam odkrywaja, ze to bialaczka i juz nie ma co leczyc  wlasciwie...
To jak zapobiegac, zeby nie bylo za pozno i zeby miec szanse?

ale jaki długotrwały? Nie mówimy o ekstremalnych sytuacjach, gdzie ktoś ustawicznie ma życie pełne problemów, tylko o zwykłych, przeciętnych ludziach, którzy nie mają więcej stresu, niż ja czy Ty, czyli o normie.
Myślisz, że mniej miałabyś stresów w takiej Afryce, gdzie ciągle jakieś wojny domowe i gdzie nikt nie może być pewny dnia ani godziny, gdzie sąsiad bez większych konsekwencji może Cię zarąbać maczetą, gdzie umierają Ci dzieci, bo głód, brud i ubóstwo. Chciałabyś się zamienić?
My mamy luksus. Jest spokojnie, jest bezpiecznie, a jakieś problemy dnia codziennego od czasu do czasu to normalna sprawa i od tego raka się nie dostaje.
W takich np. Stanach ludzie żyją generalnie bezproblemowo. Nie ma konfliktów, nie ma wojen, każdy, kto ma nawet najmarniejszą pracę, ma co jeść, gdzie mieszkać i jeszcze stać go, żeby sobie odłożyć.
Społeczeństwo konsumpcyjne głównie. A nowotwory się panoszą jak mrówki w ogródku.
Ciągle prym wśród nowotworów wiedzie rak płuc, co oczywiście związane jest z prozaiczna przyczyną - paleniem papierosów i polożenie geograficzne nie ma tu większego znaczenia. A taki rak piersi na przykład panoszy się też w krajach skandynawskich, gdzie ludzie powodów do stresu raczej nie mają, bo jak wiadomo, żyje się tam łatwo i przyjemnie. Zaś na nowotwory jelita grubego najczęściej zapadają ludzie, których dieta obfituje w czerwone mięso i tluszcze nasycone, a uboga jest w produkty roślinne i nieprzetworzone. Najwyższa zachorowalność w Europie Zachodniej i wspomnianych Stanach - aż same nasuwają się dwa słowa: junk food Najniższa zachorowalnośc na Balkanach - dieta środziemnomorska? która jest jedną z najzdrowszych diet i którą polecają lekarze w profilaktyce zdrowotnej? Czy to nie daje do myślenia?
Oczywiście stres też jako czynnik wyzwalający jest przez lekarzy brany pod uwagę w profilaktyce i leczeniu nowotworów, ale naprawdę przewlekły stres. Nie jest on jednak uznawany jako główna przyczyna. Wymieniany jest w dalszej kolejności. Stąd zakładam, że są czynniki istotniejsze

miażdżyca rozwija się powoli, więc tu można zadziałać prewencyjnie. Śmiertelnosć z powodu zapalenia płuc też nie spędza snu z powiek bo to zdecydowanie problem ludzi starszych po 65 roku życia, ale w tej grupie to już ryzyko ze wszystkim jest, starość nie radość.  Udar wlaśnie też zbiera żniwo wśród ludzi starszych, przeczytałam, że pomiędzy 45 a 55 rokiem życia ryzyko udaru wynosi 1 na 1000 na rok a w wieku pomiędzy 65 a 75 już 1 na 100 a potem 1 na 30! I tu też można zadziałać prewencyjnie, bo w grupie ryzyka są osoby z nadciśnieniem, chorobami serca, więc jeśli ktoś ma wysokie ciśnienie to już jest to wyraźny sygnał ostrzegawczy, żeby zainteresować się tematem i profilaktyką.
A jaka jest profilaktyka w przypadku takiej ostrej białaczki? No właśnie chyba nie ma. I może dotknąć młodego człowieka.
Czy w badaniach laboratoryjnych są jakieś anomalie, zanim człowiek fizycznie źle się poczuje. Nikt przecież nie robi badań co miesiąc, żeby zobaczyć czy wszystko ok.
Nie ma jednoznacznych sygnałów ani objawów a jak są to zazwyczaj jest to już musztarda po obiedzie.
To nie jest lament. To są smutne refleksje na temat zdrowia, a chyba każdemu na zdrowiu zależy.

A jak napotkasz w swoim życiu czego ci nie życzę ludzi, którzy umrą na którąś z setek innych strasznych i nie dających objawów chorób, to będziesz i o nich alarmować? Wiele chorób jest dziś bardzo "popularnych" i śmiercionośnych tylko dla tego, że ludzie w ogólnym dobrobycie po prostu dożywają wieku, w którym te choroby najczęściej występują. Białaczki nie są chyba jakąś szczególnie dziesiątkującą społeczeństwo chorobą. Taka natura tej choroby, że często występuje u ludzi młodych, w tym dzieci. Zresztą tzw. przewlekłe białaczki są najczęstsze. Ostre w mniejszości. Czy nie dają objawów? Mnie kazali robić częściej morfologię, bo niby możliwość obciążenia genetycznego. U mojego brata objawy występowały wcześniej tylko nikt nie był tak mądry żeby je właściwie zdiagnozować.

W ostrej bialaczce szpikowej liczy sie czas. I to bardzo, nieleczona prowadzi do zgonu nawet w kilka dni/tygodni. Objawy choroby wystepuja, ale czesto sa bagatelizowane jak np. oslabienie, wybroczyny i wylewy podskorne. Moj ojciec choruje na AML od 3 miesiecy, wczesniej mial przewlekla bialaczke szpikowa, ktora charakteryzowala sie u niego niewielkimi wylewami podskornymi (siniakami na calym ciele), blada twarza i permanentnym oslabieniem. Przyczyny nowotworu krwi nie sa do konca znane, ale najczesciej wymienia sie predyspozycje genetyczne i uposledzenie ukladu odpornosciowego. Mojego ojca choroba zaczela trawic w momencie przelomu blastycznego (przejscia ze stanu przewleklego w ostry) - widac bylo ze klinicznie sie pogarsza, schudl (jeszcze przed chemia), mial zapadnieta twarz i czeste krwotoki z nosa. Jedyna metoda wyleczenia bialaczki, jest przeszczep szpiku i remisja choroby, ktora uzyskuje sie poprzez podawana chemioterapie lub azacytydyne (o ile ilosc blastow nie przekracza 30%)
Moja rada jest taka:
Robcie sobie i swoim rodzicom raz na pol roku, zwykle badanie krwi - naprawde wiele chorob w tym nowotwory, mozna wykryc na podstawie rutynowej morfologii. Gdyby moj tato nie trafil przypadkowo do lekarza, ktory zlecil badanie krwi, juz teraz lezalby dwa metry pod ziemia, a tak jest szansa ze w tym roku przejdzie przeszczep.

Nie wiem jak jest w przypadku ostrej, ale np. w Polsce co godzine ktos dowiaduje sie ze cierpi na bialaczke.

Latwo to powiedziec, kiedy nie ma sie raka.

Jezeli Twoj stan ogolny zdrowia jest dobry, to mozesz oddac krew jako honorowy dawca i miec wykonana pelna morfologie za darmo. Przy okazji oddania krwi, pomagasz innym.

Naprawde, mysle ze jednak nie wiesz o czym mowisz. Nieleczona choroba nowotwora predzej czy pozniej doprowadza do stanu, w ktorym chorym ktos musi sie zajmowac paliatywnie, bo stan jest na tyle zaawansowany ze pacjentowi przestaja funkcjonowac organy wewnetrzne, zwieksza sie prawdopodobienstwo wylewu i niewydolnosci nerek. Sa liczne przypadki, ze pacjent kona przez kilka miesiecy w domu lub hospicjum, bo jest juz za pozno na podjecie jakiegokolwiek leczenia. Z racji tego, ze mam cierpiacego na bialaczke tate - na co dzien widze ludzi smiertelnie chorych i imponuje mi ich hart ducha oraz chec zycia, jaka w sobie maja. Nawet z prostej obserwacji szpitalnego korytarza widac, ze niektorzy przechodza nowotwory krwi calkiem znosnie - wprawdzie chemia do przyjemnosci nie nalezy, ale da sie przetrwac przy jednoczesnym stosowaniu lekow przeciwwymiotnych. Niestety, od zdiagnozowanego nowotworu nie da sie uciec, a nie robiac nic i tak skazujesz sie na cierpienie i opieke bliskich.

No nie jest, ale juz krew zdrowego czlowieka jest bezcennym lekiem, ktorego nie da sie niczym zastapic. Dlatego fajnie, jak przy okazji badania krwi mozna komus pomoc.

Ale kto powiedział że z tą chorobą trzeba żyć do końca? Ja się nie zamieram męczyć, są inne rozwiązania. Rozumiem że dla Ciebie, to nie do pomyślenia, ale ja mam odmienne zdanie, kiedy przyjdzie czas to sobie pójdę, taka moja decyzja, czy to będzie rak, czy moje oskrzela, czy cukrzyca. Ból znoszę od dawna, ale samodzielna być nie przestane, jeśli mój stan kiedykolwiek z jakiekolwiek powodu taki będzie, że będę wymagała opieki to cześć i proszę nie płakać. Mam luźne podejście do śmierci, przez lata chorowania się z nią oswoiłam. Oczywiście chce żyć, mam po co, ale żyć, nie wegetować.

A jak wygląda życie i walka z nowotworem wiem aż za dobrze, przez lata na to patrzyłam, już wtedy wiedziałam że ja nie będę się leczyć.

Zresztą to tylko gdybanie, jednak większość nowotworów pojawia się w wieku późniejszym niż mój, myślę że i tak nie dożyje, wg lekarza do 35 chociaż myślę że tylko mnie straszył

A no pewnie, ale akurat ten nowotwór którym jestem ewentualnie obciążona, raczej szans nie daje, zresztą jak napisałam myślę że nie dożyję do nowotworu który jednak rzadziej dotyka młodych ludzi, mam 27 lat, lekarz mi mówił że do 35 mi daje czas... Jak napisałam pewno mnie straszył, ale jednak z całym moim balastem nie spodziewam się długiego życia, może dlatego mam takie lekkie podejście.

A przypadki rzeczywiście różne, czasem się nie da zrobić nic, czasem tylko można życie wydłużyć, a czasem zupełnie wyzdrowieć.

Mam koleżankę, jako dziecko miała białaczkę, jest w moim wieku, do tej pory nic więcej się nie dzieje.

A kto powiedzial ze w obliczu choroby lub innej tragedii, bedziesz w stanie podjac samodzielna decyzje? Rownie dobrze mozna zostac sparalizowanym na skutek krwotoku wewnetrznego lub wypadku drogowego.To czego nauczylo mnie zycie na BW, to pokory wobec smierci i ludzkiego cierpienia. Ja nie jestem w stanie okreslic sie tak jak Ty, co zrobie gdy przyjdzie mi stanac przed zyciowa sciana, bo tego nie wiem. Ty tez nie wiesz co Cie czeka i czy rzeczywiscie decyzja o Twoim dalszym zyciu, bedzie nalezala tylko do Ciebie. Nie rozumiem tez, dlaczego podchodzisz do leczenia nowotworow jak do wegetacji - tutaj akurat nie ma reguly i wielu pacjentow (duzo zalezy "od stanu wyjsciowego") funkcjonuje samodzielnie.

W przypadku niektorych nowotworow, wiek nie ma znaczenia.

Ok i jakby to technicznie mialo wygladac? Zrzucisz odpowiedzialnosc za swoja ewentualna smierc na drugiego czlowieka?
A jezliby mialabys zdiagnozowana np. leukomie i duze rokowania na wyleczenie, to tez sie zabijesz, bo z gory zakladasz ze bedziesz niewydolna fizycznie?
Serio czym innym jest uporczywe podtrzymywanie cierpiacego przy zyciu, a czym innym eutanazja osoby uleczalnie chorej.

Nie mam nic przeciwko ludziom, ktorzy wola umrzec zamiast podjac leczenie - ich wybor. Po prostu takie zero-jedynkowe podejscie do zycia nie jest w moim odczuciu do konca powazne, nie jestes w stanie wszystkiego przewidziec.
Ps. Nie kazdego raka leczy sie chemioterapua.

Dlatego należy się cieszyć każdą chwilą.