Chrześcijaństwo a niekonwencjonalne metody leczenia. - Netkobiety.pl

Istnieją trzy stanowiska w temacie homeopatia vs chrześcijaństwo. Trudność sprawia to, że wszystkie one mają swoją reprezntację wśród duchownych? Pierwsza, najbardziej rozpowszechniona opinia wynika ze zwykłej nieznajomości faktów i opiera się ona na twierdzeniu: "jak coś pomaga, to trzeba to stosować i nie ma co szukać dziury w całym". Drugie stanowisko należy do ludzi, którzy są zwolennikami homeopatii i nie dość, że stosują ją czynnie lub biernie to jeszcze prowadzą swoistą misję. Chcą przekonać do homeopatii innych, nie dopatrując się jakiejkolwiek sprzeczności homeopatii z wiarą w Jednego Boga. Trzecie stanowisko, coraz głośniej odbijające się echem w Kościele, jasno i wyraźnie ukazuje powiązania homeopatii z ezoteryką i wskazuje konkretne udowodnione przypadki szkodzenia tej dziedziny paramedycyny duszy i ciału człowieka.

Osąd dwu pierwszych wymienionych grup opiera się nie tylko na błędnym rozumowaniu medycznym ale na braku ostrożności w sprawach wiary. Oczywiście można by sobie powiedzieć, że homeopatia to sprawa medycyny i duchowość nie ma tu nic do rzeczy, ale pozostaje jeden szkopuł: wszystko co dotyczy dobra człowieka, lub zagrożenia dla dobra człowieka, pozostaje w kręgu zainteresowania Kościoła. Dlatego odpowiednie dykasterie watykańskie zajmują się zdrowiem, ekologią, meteorologią. Ba! Codzienne pytania wiernych kierowane zarówno do instytucjonalnego Kościoła, jak i do poszczególnych duchownych dotyczą często spraw nie stricte duchowych ale codzienności życia ludzkiego i jego zwyczajnych problemów. Należy do nich także zdrowie, i związane z nim zagadnienia etyczne. Zajmowanie się więc problemem homeopatii przez ludzi Kościoła jest z gruntu troską o człowieka, jako o osobowy byt, który: 1. istnieje; 2. został przybrany przez Boga za Jego dziecko; 3. żyje we wspólnocie innych ludzi. I teraz patrząc na homeopatię musimy sobie zadać trzy pytania: 1. jaki wpływ homeopatia ma na życie człowieka; 2. jak homeopatia wpływa na jedność człowieka z Ojcem; 3. jak homeopatia wpływa na współżycie międzyludzkie. Na drugie pytanie odpowiada teologia. Na pierwsze i trzecie medycyna i teologia (nie powinno to dziwić, ponieważ teologia ma większy zakres zainteresowań niż medycyna).

Medycyna jest nauką o człowieku. Jej wyniki mogą a nawet muszą więc być brane pod uwagę także przez Kościoł, bo człowiek jest także jednym z zagadnień teologicznych. Teologia więc w swoim historycznym rozwoju ustosunkowuje się także do zagadnień medycznych. Tak było w sprawie przeszczepów organów, regulacji urodzeń, genetyki, sztucznego zapłodnienia metodą in vitro, itd. Teologowie korzystając z medycznej wiedzy empirycznej o homeopatii wzbogaconej o dostępną i pewną wiedzę historyczną, psychologiczną, teologiczną, przyrodniczą prezentują swoje wyniki badań dotyczące tej dziedziny ludzkiej działalności. Tak się składa, że wyniki tych badań deprecjonują homeopatię, jako rzekome dobro dla człowieka.

Wydawanie więc osądu, że Kościół i księża nie powinni się angażować w dyskusje nad homeopatią jest próbą zredukowania teologii o jedno z istotniejszych zagadnień jakim jest człowiek. Co więcej, uznawanie przez niektórych duchownych, że inni duchowni nie powinni "straszyć" homeopatią, jest tym samym zabraniem merytorycznego, choć nieuargumentowanego, głosu w dyskusji (skoro nie wolno straszyć, to znaczy, że uważa się homeopatię za nieszkodliwą). Co za tym idzie, zdanie, że "Kościoł nie powinien się zajmować homeopatią a księża nie powinni nią straszyć" jest w ustach duchownego niespójne logicznie, bo jak inaczej nazwać przeciwstawianie się samej dyskusji i zabieranie w niej głosu?

I oto mamy przykład głosu Kościoła w prawie homeopatii. Jest nią książka pt. "Co warto wiedzieć o homeopatii". Autor, katolicki kapłan pracujacy w środowisku medycznym,  zebrał w niej dostępne dane medyczne dotyczące homeopatii. Jasno wykazują one, że homeopatia nie leczy. Argumentami są nie tylko jasno wyłożone zasady homeopatii, ktore sprzeczne są z prawami fizyki i chemii ale także odpowiednie dokumenty samorządu lekarskiego, w których osoby z tytułami profesorskimi z wielu różnych specjalności lekarskich wyrażają swoją negatywną opinię wobec tej pseudomedycyny. Zawarta w książce historia homeopatii jest niezbitym dowodem za tym, że homeopatia to magia, ezoteryzm i zabobon. Mamy w tej książce wreszcie konkretne przykłady osób pokrzywdzonych przez homeopatię. Tekst książki napisany sine ira et studio z zachowaniem metodologii naukowej uzupełniony został o trzy ważne opinie: o. Aleksandra Posackiego, specjalisty od zagrożeń duchowych; o. Mariana Zawadę, autorytetu w sprawach rozwoju duchowego; prof. Andrzeja Gregosiewicza, znanego krytyka homeopatii; dra Artura Mnicha, uznanego psychiatry i byłego członka samorządu homeopatów.

Dlaczego pozwoliłem sobie napisać, że to książka jest głosem Kościoła? Ponieważ otrzymała ona imprimatur kurii archidiecezjalnej w Krakowie. To oczywiście nie oznacza, że każde słowo napisane w książce jest oficjalnym stanowiskiem Kościoła. Ale oznacza to, że podawanie informacji o szkodliwości homeopatii dla życia duchowego człowieka i wiary katolickiej nie jest sprzeczne z Magisterium Kościoła. Dodam, że żadna książka mówiąca o tym, że homeopatia nie szkodzi duszy człowieka nie otrzymała podobnego zaświadczenia władz kościelnych.

Głos Kościoła jest jasny. Kościół idąc za Pismem Świętym odrzuca wszelki zabobon, ezoteryzm, magię oraz tzw. ruch New Age (por. Papieska Rada ds. Kultury, Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego, "Jezus Chrystus dawcą wody żywej. Refleksja chrześcijańska na temat New Age" P. 2.2.3 lub KKK 2111-2117). Ponieważ udało się udowodnić, że homeopatia zawiera się w każdym z tych pojęć logika nakazuje powiedzieć, że Kościół odrzuca homeopatię.