Koleżanka na mnie donosi;( - Netkobiety.pl

Ja na szczęście nie byłam w takiej sytuacji ale gdyby mi się to przytrafiło zapewne pierwszą rzeczą byłaby rozmowa z szefową. Szczera rozmowa czyli kiedy to się zaczęło: że odkąd koleżanka dowiedział się, że chcesz awansować zaczęła na Ciebie donosić i czujesz się źle w tej sytuacji bo tak naprawdę w tym całym donosicielstwie są "kłamstwa" oraz, że odnosisz takie wrażenie, że koleżanka chce aby szefowa Cię wyrzuciła bądź na długo zapomniała o awansie.

Podejrzewam, że jak tak dalej będzie to wykończysz się psychicznie w tej pracy. Zacznij się rozglądać za nową pracą a podczas rozmowy z szefową powiedź, że jeśli takie sytuacje będą się powtarzać to niestety ale będziesz musiała zrezygnować z pracy...

Batida nie masz zasadniczo dowodów na to, że koleżanka donosi (sama mówiłaś, że gdzieś udało Ci się co nieco usłyszeć). Na zazdrość ludzi nie ma niestety złotej rady.

Według mnie możesz śmiało się umówić na spotkanie z szefową, ale bardziej pod kątem informacji zwrotnej dla Ciebie jak ona ocenia Twoją pracę. Czy ma jakieś zastrzeżenia, czy uważa że nad czymś jeszcze powinnaś popracować. I jeśli podczas takiej rozmowy pojawią się jakieś konkretne elementy (a Ty będziesz miała poczucie, że to nie jest prawda tylko właśnie wina "życzliwej koleżanki i przyniesionych przez nią informacji") to wówczas możesz dopytać o konkretny przykład takiej właśnie sytuacji/ uchybienia. Zobaczysz wówczas jak się sprawy potoczą i będziesz mieć przynajmniej szansę coś wyjaśnić.

A przede wszystkim musisz popracować nad asertywnością - Pani "życzliwej" zawsze możesz inteligentnie odpowiedzieć tak żeby jej w pięty poszło. Może się wówczas opamięta.

Aha jeszcze jedno mnie interesuje? Jaki staż pracy w tej firmie macie - czy ona pracuje tam dłużej? I jak oceniasz swoje relacje z szefową ? czy jest ona Tobie życzliwa, jest osobą z którą da się normalnie i szczerze porozmawiać?

Batida, ale czy ta koleżanka rzeczywiście znajduje jakieś Twoje błędy ? czy też są one rozdmuchane albo też są to jej wpadki. Zasadniczo jeśli jest zazdrosna to pewnie Twoja rozmowa niewiele zmieni, ale też z drugiej strony może jej dać do myślenia, że nie jesteś głupia i wiesz, że ona biega kablować do szefowej (może wtedy się uspokoi).

Na pewno nie możesz też zostawić tej sprawy obojętnie.

Rozmowa z tą koleżanką nic ci nie da. Jeśli zrobisz to zbyt dyskretnie to tylko ją utwierdzisz w przekonaniu że jej "podkopywanie Twojej pozycji" daje efekty - i że jesteś znerwicowana. Możesz jej zwrócić uwagę, ale tylko wtedy gdyby sama Ci coś zarzuciła jawnie w obecności innych.

Moja rada:
Zamiast zajmować się "plotkami" na swój temat - zajmij się swoją pracą i budowaniem dobrych relacji z otoczeniem (pozostałymi osobami). To na pewno Ci pomoże.

Dzieki za wszystkie rady:) Bardzo jest to dla mnie pomocne, ze moge z Wami o tym popisac.
Lena, tez mam poczucie, ze nie powinnam zostawic tego bez zadnej reakcji, musze jakos zareagowac. Jakkolwiek by bylo, to przynajmniej bede wiedziala, ze cos z tym probowalam zrobic.
Alfaalfa, mysle, ze masz racje, mowiac, ze powinnam zadbac o dobre relacje z innymi, dobrze jest miec z kims pogadac, rowniez spoza mojego dzialu;)
Smutny_miś, tez nie znosze obludy, w ogole to az trudno mi czasem uwierzyc, ze osoba, ktora jest mila dla mnie i na codzien ze mna wspolpracuje, jest w stanie robic mi takie swinstwo... No ale coz, sa ludzie i ludziska;)

Postaram sie zebrac w sobie, chociaz faktycznie z asertywnoscia nie jest u mnie najlepiej, i poprosic szefowa o ocene moich wynikow, tylko jak sie nie denerwowac?

Jeszcze dodam, ze dopoki byla w firmie kobieta, ktora zajmowala sie HR, wiem, ze raczej byla za tym, zebym miala zmienione to stanowisko na wyzsze, bo sie doksztalcam i od dluzszego czasu juz wykonuje te obowiazki, ale niestety jest na bezplatnym urlopie z osobistych wzgledow. Natomiast az sie boje powiedziec, ze mam zamiar zrobic certyfikat zawodowy, bo te obmowy moga sie znacznie nasilic;)

Pozdrawiam Was serdecznie.

O! Opiekunka ciekawą tezę zaproponowała. A może czeka na błędy by ci go nie dać?

Lena, rozmawialam z szefową - poprosilam o informacje zwrotną dot. mojej pracy, bo mam obawy w zwiazku z tym, ze slysze jakies rozmowy na moj temat. Powiedziala, ze nie ma zastrzezen, ze nie przypomina sobie nic waznego, co moglaby negatywnego na moj temat uslyszec. Powiedzialam tez, ze nie chcialabym sytuacji, gdzie jest mi cos zarzucane, a ja sie o tym nie dowiaduje, ze wolalabym zeby mi zwrocila uwage, niz zeby to do mnie w ogole nie dotarlo. Zawsze to juz jest cos, nie sadze, zeby chciala byc ze mna tak zupelnie szczera, ale przynajmniej dalam jakis sygnal, ze zauwazam, ze cos sie dzieje. Nie chcialam tez nikogo oskarzac, bo nie bylam jednak obecna przy tych sytuacjach.

Jednak - dyskusje nie ustaja, mysle, ze chyba wspomniana kolezanka/koordynatorka chce "wypromowac" swoja ulubienice, niestety moim kosztem. Mam nadzieje, ze sie jednak myle. Czy moge jeszcze cos zrobic? Czy po prostu czekac na rozwoj wydarzen?;)

Tylko boje sie, ze jak mi juz cos oficjalnie powiedzą, to bedzie za pozno na reakcję i jakąś obrone. Nadal zyje w stresie...

Proponuję wyluzować

1/szefowa jasno powiedziała, że nie ma do Ciebie zastrzeżeń - udowodniła to również swoim zachowaniem (olała donosicielstwo). Napisałaś, że to konkretna babka - pracujesz w tej firmie wiele lat - ma o Tobie wyrobione zdanie. Gdyby miała ochotę Cię zwolnić, dawno by to zrobiła. Pracownik z tak długim stażem pracy, jest przez szefów traktowany jak filar mostu. Zwolnienie Ciebie, bo koleżanka  coś powiedziała, to dla szefowej podcinanie gałęzi na której siedzi. Jeśli zacznie się martwic, najpierw wezwie Cię na rozmowę a potem 10 razy się zastanowi, czy to dobry pomysł - o to możesz być spokojna.

2/Nie nakręcaj się, bo zaczniesz mobbingować koleżankę. Narasta u Ciebie agresja, o czym nie zdajesz sobie do końca sprawę (człowiek o tym nie wie). Mobbing najczęściej pojawia się w odwecie na jakieś zachowanie innych, które nas męczy. Bądź mądrzejsza od koleżanki - ona zachowuje się jak szczeniak i tak ją potraktuj.

Trzymaj się szefowej - nie pozwoli Cię tak łatwo skrzywdzić, bo ma do Ciebie spore zaufanie. A koleżankę traktuj obojętnie. Jest zbyt słaba, co zdążyła już udowodnić. Uwierz mi na słowo.
Gdyby było inaczej, ta historia skończyłaby się dla Ciebie n dywaniku szefowej.

Odświeżam wątek, bo spotkało mnie coś podobnego. Zaczynając od początku. Tydzień po rozpoczęciu mojej pracy została przyjęta do nas do biura nowa pracownica. Jest ode mnie młodsza i z wykształceniem średnim. Pochodzi ode mnie z miejscowości i  znamy się z przeszłości (udzielałam jej za darmo korepetycji, bo nasi rodzice się znajdą, właściwie to  oni nie chcieli, aby jej pomagała, a odrabiała za nią lekcję; znamy się też ze szkoły, dziewczyna wiele razy zaszła mi za skórę, pracowała już dosłownie wszędzie max po 3 miesiące i nie wiem, jak to się stało, że wylądowała ze mną w jednym pokoju). W każdym razie odechciało mi się pracować jak ją zobaczyłam, bo miałam złe przeczucia. Tłumaczyłam sobie, że to tylko (być może) uprzedzenia z przeszłości, bo wiele razy zaszła mi za skórę w dzieciństwie i później rozpowiadając o mnie nie prawdziwe rzeczy. Słyszałam plotki, że kradnie itd.- nic potwierdzonego.
Odrzuciłam to wszystko i starałam się być dla niej miła. Pomagałam jej na początku, aby wdrożyła się w pracę. Pracowała niewiele krócej ode mnie i po pewnym czasie zaczęło mnie denerwować fakt, że ona się nie uczy, a czeka aż za nią zrobię. Tłumaczyła raz, drugi setny, a ona ciągle robiła te same błędy. Ja się szybko wdrożyłam. Szefostwo było bardzo zadowolone, bo staram się aby wszystko było idealnie.
Po pewnym czasie powiedziałam jej, aby się w końcu zaczęła interesować i przykładać do swojej pracy, bo ja nie mam czasu ciągle nad nią czuwać i od tego się zaczęło. W między czasie "ktoś" rozbił moje kubki, talerze i znikały moje sztućce, cukier i inne moje rzeczy. Zostałam nagle zaproszona na dywanik. Szef powiedział mi, że ona nie jest zadowolona z naszej współpracy, gdyż ciągle musi za mnie pracować. Osłupiałam. Nazajutrz próbowała z nią o tym porozmawiać i zapytałam, dlaczego okłamuje szefa i tym samym oczernia moją osobę. Cisza. Gdy zapytałam po raz kolejny, zaczęła sobie śpiewać, kompletnie mnie ignorując. Na parkingu czekał już jej facet, który się do mnie doczepił.
Powiedziałam jej, że to nie przedszkole i jak ma coś do mnie to niech to powie, tak jak ja mówię do niej. Ona jednak woli latać do szefa, a szef ma dość. Powiedział, że jak nie dojdziemy do porozumienia to się pozbędzie którejś z nas. Coś czuje, że to będę ja. Mam dziwne przeczucia i ciągle ta myśl, jak ona się tutaj znalazła nawet nie zna jednego języka obcego, a jest on tutaj potrzebny.
Trafiłam na fajną firmę, fajną ekipę, na wymarzoną pracę... i to już by było za piękne. Chciałabym się wycofać, ale nie mogę bo jest to praca moich marzeń, w której się realizuje i daje mi szczęście. Choć mój nastrój znacznie się obniżył, bo nie podoba mi się to, co robi ta dziewczyna. Zastanawiam się, co ja jej zrobiłam takiego... Nie wiem nawet, co ja mam z tym zrobić dalej. Jak rozwiązać ten problem... Myślałam, że szef zaprosi nas razem, abym mogła się obronić, ale on stwierdził, że nie zamierza wysłuchiwać naszych kłótni (ja się nawet kłócić nie potrafię- od tego trzeba zacząć) i mamy to załatwić między sobą, a ona mnie totalnie ignoruje i to, co do niej mówię.
Poza tym dodam, że osoba "główna" (najdłużej pracująca i nasza bezpośrednia przełożona) jest na chorobowym i na dzień dzisiejszy wiem, że nie zamierza tutaj  wracać. Ja pomimo krótkiego stażu w firmie przejęłam jej obowiązki i odpowiedzialność. Gdy byłyśmy w dwie obrotne to dawaliśmy radę, a teraz zostałam ja i "leser-donosiciel".

Tak jest jeśli chodzi o sprzedaż. Ja nie sprzedaje, a zajmuje się obsługą pracowników. Na swoje pójść na razie nie mogę, bo muszę mieć odpowiednie doświadczenie. Zresztą na samych kadrach bym nie zarobiła na zewnątrz musiałabym mieć jeszcze księgowość, a tutaj mam niewielkie doświadczenie.

Powiedziałam prawdę i to, że mi się nie podoba jej postępowanie, gdyż ja co mam w głowie to na języku i otwarcie jej mówię o błędach jakie popełnia. Szef stwierdził, aby to z nią wyjaśniła, ale pisałam już jakie efekt to dało, totalne ignorowanie mojej osoby.

Nie będę ganiać z każą pierdołą do szefa. W pracy spędzam sporo czas, a więc to logiczne, że chciałabym się tam czuć dobrze. Nie jestem konfliktowa, a bardzo łagodna (może za bardzo). Chciałabym to "jakoś" załatwić, aby z przyjemnością nadal chodzić do pracy, a nie za karę.

Dziś jeszcze rozmawiałam z szefem i dał mi poczuć, że jest po mojej stronie. To dużo, a zarazem mało, bo to ja z nią siedzę w pokoju, a przebywanie w takiej atmosferze jest dla mnie trudne.

smutna myślę, że Twój szef ma głowę na karku i jednak w sytuacji konieczności wyboru miedzy Wami postawi na Ciebie jako na pracownika dłuższego stażem, z którym do tej pory nie miał problemów.
A co do "koleżanki" to chyba nie ma na nią sposobu - trzeba ją po prostu przetrwać - jej dni pewnie będą policzone. Ewentualnie jeśli nie zniżysz się do jej poziomu to moze w końcu do niej dotrze, że jej podchody nie mają sensu.

Koleżanki już nie ma i ma święty spokój, ale co przeszłam to moje. Pozdrawiam!