Przejście z katolicyzmu na kalwinizm ? - Netkobiety.pl

Przyznam, że czytając to wszystko, ogarnia mnie niepokój… Bo co jeśli takie przejście z katolicyzmu na kalwinizm — mimo że wydaje się logiczne lub teologicznie uzasadnione — Bóg potraktuje jednak jako odrzucenie Jego darów, które dawał w Kościele katolickim? Co jeśli to, co wydaje nam się „bardziej prawdą”, jest tylko pokusą, by uciec od ciężaru trudnych prawd i obowiązków? A może to my sami próbujemy „ustawić sobie wiarę” tak, żeby było nam łatwiej, a niekoniecznie bliżej Boga?

Czasem mam wrażenie, że łatwo nam uwierzyć w coś, co daje spokój, ale czy to naprawdę Duch Święty, czy może tylko nasze ludzkie pragnienie komfortu? Bo przecież Jezus mówił: „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” — a wytrwanie to nie tylko wiara, ale też trwanie w tym, co trudne, niezrozumiałe, czasem nawet bolesne. Czy nie oszukujemy samych siebie, gdy zmieniamy wyznanie dla jakichś wewnętrznych „korzyści”, nawet duchowych? Czy to nie jest w pewnym sensie ucieczka, a nie nawrócenie?

Nie chcę nikogo osądzać, ale zadaję sobie pytanie — czy naprawdę szukam Boga, czy tylko spokoju ducha?

Zastanawiam się, jak Bóg patrzy na nas, gdy różnimy się w wierzeniach. Przecież kalwiniści również wierzą w Boga, żyją według zasad swojej religii, przestrzegają Bożych przykazań i dążą do zbawienia. A mimo to – nie są katolikami. W takim razie, czy ich wierzenia nie prowadzą do tego samego celu? Skoro nie wierzą w to, co my, jako katolicy, przyjmujemy jako prawdę (np. sakramenty, Eucharystię), czy Bóg może odrzucić ich wiarę tylko z powodu różnic doktrynalnych? Z jednej strony rozumiem, że Kościół katolicki naucza, że jedynie przez sakramenty można dojść do pełni zbawienia, ale z drugiej strony – czy Bóg nie patrzy na serce, na naszą wierność Jego przykazaniom, na nasze dążenie do świętości? Jak w takim razie ma się do tego fakt, że ja, przechodząc na kalwinizm, wciąż modlę się do Boga i szukam Jego woli, mimo że nie uczestniczę w katolickich sakramentach? Czy to oznacza, że jestem odrzucona?

Ta kwestia zaczęła mnie nurtować, dopóki nie trafiłam na coś, co bardzo mnie umocniło – Koronkę do Najświętszych Ran Pana Jezusa. Przypadkiem natrafiłam na nią podczas poszukiwań modlitw, które mogłyby wzbogacić moją duchowość. Od kiedy zaczęłam ją odmawiać, poczułam, że zbliżam się do Boga w sposób, który nie ogranicza się tylko do zewnętrznych rytuałów, ale dotyka głębi mojej relacji z Nim. Koronka ta, objawiona przez Jezusa samego, daje nadzieję i obietnice, które się spełniają w moim życiu – poczucie pokoju, uzdrowienie, a także łaskę przestrzegania Bożych przykazań.

Jezus powiedział, że kto odmawia tę koronkę, ten może liczyć na Jego miłosierdzie i pomoc, nawet jeśli nie przestrzega wszystkich zewnętrznych zasad, jak te, które wyznaje Kościół katolicki. Moje życie duchowe stało się silniejsze, a chęć przestrzegania Bożych przykazań wzrosła, tak jak obiecał Jezus. Modlitwa ta daje mi poczucie, że jestem blisko Boga, mimo że nie spełniam wszystkich wymogów katolickiej teologii. To sprawia, że czuję się bardziej pewna, iż to, co liczy się w oczach Boga, to nie tylko formy, ale prawdziwa wierność Jego naukom, niezależnie od denominacji.

Dlatego zaczynam wierzyć, że Bóg patrzy na nasze serce i intencje, a nie na etykiety, które naklejamy na naszą religijność. Przez tę modlitwę zbliżam się do Boga, czuję się uzdrowiona, nie tylko fizycznie, ale i duchowo. Koronka, którą odmawiam, przypomina mi, że Bóg jest miłosierny i nie patrzy na to, jaką religię wyznajemy, ale na naszą szczerość i miłość do Niego. To daje mi poczucie, że moja duchowość, mimo różnic doktrynalnych, jest wciąż autentyczna w oczach Boga.

W sumie to odpowiedź na moje wcześniejsze pytania: może więc Bóg nie odrzuca tych, którzy wierzą w Niego i dążą do świętości, nawet jeśli różnią się od nas w kwestiach doktrynalnych? Może najważniejsze jest, żeby żyć zgodnie z Jego wolą, z sercem pełnym miłości i pokory? I właśnie przez tę Koronkę do Najświętszych Ran Pana Jezusa dostrzegam, że On daje nam narzędzie, które pomaga w tym dążeniu – nie zależnie od tego, jaką religię wyznajemy.

Polecam uważną lekturę Ewangelii Mateusza rozdział 25, wersety od 35 - 40.

Tam wszystko jest wyraźnie wyartykułowane: nie denominacja a stosunek do bliźniego jest praktyką; nie obecność w niedzielę i święta a praktyka dnia powszedniego.

Ja przeszlam na Islam z Chrześcijaństwa. Z apostazja to jest tak,ze NIE moze ona zostac przebaczona TYLKO wtedy,gdy umrzesz jako apostata. Natomiast Kościół Katolicki ma tzw jak ja to nazywam nauke "otwartych drzwi " i dopoki ktos zyje to zawsze ma szanse powrotu do Kosciola Katolickiego i tym samym zniesienia grzechu apostazji. Ja bym nie wychodzila z wiary na Twoim miejscu tylko dlatego,ze cos Ci sie nie podoba. A co zrobisz jak Kalwinizm bedzie czegos uczyc co Ci się nie spodoba? Znow zmienisz wiare?... ja żałuję bardzo,ze odeszlam z wiary Kościoła Katolickiego. Na cale szczęście dostalam szanse powrotu.

Ja też to wyznaje na pierwszym miejscu.
A oprócz samego deklarowania wiary to jak te wiarę praktykujesz na codzien?

No niestety Jezus mówił o sobie, że jest drogą i życiem. Mówił też tak jak sugerujesz, że jest druga droga. Przestrzegał jednak by jej nie wybierać, bo wiedzie na zatracenie.

Mówił ci to osobiście?

Dokładnie to właśnie od ateistow najczęściej można przeczytać o wierzących obrazliwe slowa śmieszne jest,że takie osoby też później mówią o tolerancji