Związek z mężczyzną z zagranicy.Trudna relacja. - Netkobiety.pl

Ola55 napisał/a:

Dzień dobry.
Postanowiłam poszukać tutaj wsparcia i pomocy w związku z sytuacją z partnerem, którego poznałam przez internet ponad pół roku temu.
Jest to dość długa historia, ale proszę o cierpliwość, ponieważ nie potrafię sama sobie z tym poradzić.
Pewnego dnia napisał do mnie mężczyzna z zagranicy,ale pochodzący z Polski, przystojny inteligentny.Od razu zaczął prawić mi komplementy.Szybko przypadł mi do gustu swoją otwartością, szczerością i taką normalnością.Oboje jestesmy po 40 roku życia.Wcześniej myślałam, że tacy mężczyźni nie istnieją.Poczułam się jak w bajce.
Od poznania się do pierwszego spotkania minęło 5 tygodni.Wtenczas nie było dnia i wieczoru byśmy siebie nie witali i nie rozmawiali.To stało się rytuałem.Ten kontakt również stał się tak bardzo ścisły,że on  był pod wielkim wrażeniem mojej osoby,zakochał się we mnie, a ja w nim.Nasze codzienne czynności i w tym czasie kontakt przez telefon spowodował wrażenie jakbyśmy że sobą żyli.To było niesamowite i pierwszy raz w życiu coś takiego przeżyliśmy.
W końcu przyjechał, a to byl wrzesień,pokonując dla mnie 1300 km co bylo godne podziwu i świadczące o tym jakim jest człowiekiem.
Kilka dni spędziliśmy u mnie, później zabrał mnie nad rodzinne morze skąd ogólnie pochodzi.Zrobil na mnie ogromne wrażenie swoim ciepłem, troską i opieką.
Często całował, trzymał za rękę, czyścił buty po powrocie z wycieczki.Zabierał mnie gdzie tylko chciał, za wszystko płacił i nigdy nie wymagał z mojej strony jakiejś rekompensaty.Pomyślałam, że jest to mężczyzna, o którym nawet nie śniłam.
Przez dwa tygodnie spędziłam z nim przepiękne chwile.
Odwiózł mnie i tym samym nastąpiło spotkanie z moimi rodzicami, na których on sam wywarł ogromne wrażenie.
Wyjechał, a w związku z pracą umysłową szykował mu się 3 tygodniowy urlop w listopadzie.Przyjechał ponownie gdy ja pracowałam tylko na pół etatu.Akurat byłam w takim okresie życia, że nie pracowałam stale i przez to mogłam poświęcić ten czas  byśmy mogli  wspólnie się poznawać.
Cały miesiąc spędziliśmy znowu razem.
Część w moim mieszkaniu, część u moich rodziców.
Upodobał sobie wieś i ciszę jakiej mu brakowało co spowodowało, że czuł się dobrze w mojej rodzinie, a zwłaszcza w towarzystwie mojego taty.
W wieku 8 lat zmarł jego tato, wcześniej rodzice byli po rozwodzie.Wychowywał się w jednym kraju, gdzie wcześniej żyła jego mama, a następnie przeniósł się do kolejnego i tam żyje od 30 lat.Jest jedynakiem.Mama wróciła do Polski.Spotyka sie z partnerem, ktory rowniez osiadl w Polsce na emeryturę.Najblizsza rodzina jaką posiada to mama w Polsce  i wujek za granicą.
Pozostała rodzina, z którą jest znikomy kontakt mieszka w Polsce.
Zarówno starsi członkowie jak i ich dzieci są po rozwodach.Ciocie, wujki, ich dzieci oraz wszyscy znajomi mamy.
Nie ma ani jednej osoby, która tworzy z kimś trwałą relację.
Nie znałam takiego świata, ale nie chciałabym oceniać.
Moj partner jest bardzo związany z mamą, wcześniej przez 4 lata nie utrzymywali że sobą kontaktu ponieważ został porównany przez nią do swego ojca, ale nie wiem do dzisiaj dlaczego.
W towarzystwie jest bardzo lubiany i dosłownie głaskany po głowie, stara się być gentelmenem i być odpowiedzialnym.
W listopadzie staraliśmy się wykorzystać swój czas jak najlepiej, ale dużo czasu spędzaliśmy u moich rodziców, tam gdzie on czuł się najlepiej.Niestety ja czasem odczuwałam dyskomfort bo opiero jakiś czas z powodu pracy i swojego mieszkania wyprowadziłam się z domu.
Moi rodzice nie mieli nic przeciwko, ale tylko na początku ponieważ uważałam że nie  jest dobre by dorosła para siedziała na głowie starszych i schorowanych ludzi.
Zrobiłam to dla niego bo wiedziałam, że będzie czuł się dobrze.Ale sama nie zawsze dobrze z tym sie czulam obciążając rodzicow.Staral się znaleźć sobie zajęcie, ale też mój tato i brat musieli się organizować by pokazać mu tereny wokół.Był samodzielny, robił zakupy i zdejmował buty mojej mamie.
Nadszedł koniec miesiąca i w grudniu pojechałam z nim za granicę.Pracował stacjonarnie  kilka dni przez 12 godzin.
Pierwszy raz znalazłam się w tym Państwie, więc polegałam tylko na nim.
W wolnym czasie robił mi wycieczki i był że mną bym czuła się dobrze.
Wychodził tez wieczorem do kolegów często na kilka godzin, miał do tego prawo i chciałam aby zrobił sobie czas wolny ode mnie.Ale wracał pijany, choć z natury bardzo spokojny i żartobliwy,to ja mało że sama w obcym kraju to jeszcze bałam się o niego i o siebie samą w takiej sytuacji.
Rozmawiałam z nim o tym, ale odebrał to w ten sposob, że mu czegoś zabraniam co nigdy nie było prawdą.
Nadszedł okres Bożego Narodzenia i moje myślenie, co robić.
Zadzwoniłam do koleżanki z pracy czy poradzi sobie 1,5 tygodnia beze mnie.
Zgodziła się, ale po jakimś czasie manager zasugerowała mi koniec współpracy bo postanowiłam pojechać z partnerem nad morze na święta.
Zostałam bez pracy.Ale z własnej winy bo chciałam poświęcić czas partnerowi i nie zostawić go w tym ważnym czasie beze mnie.Ale nie zabraniał mi pracować i jak mówił, stoi za każdą moją decyzją mówiąc często bądź taka jaka jesteś i nie zmieniaj się.
Za kazdym razem gdy jedzie lub jedziemy do Polski, kupuje alkohol głównie mamie i jej znajomym, więc jest on teraz  w moim życiu  obecny choć sama nie piję.
Przy niektórych spotkaniach nawet w ciągu dnia ktoś musi coś wypić.
Moj partner podejmował też piwo w dniu Wigilii.Okazyjnie pije tylko ten rodzaj alkoholu czasem w ilości 5, 6 butelek.
Przy okazji meczu lub w towarzystwie.
Po świętach wrócił za granicę i znowu przyjechał na koniec stycznia.
I podobnie, czas spędzony u rodziców i u mnie w mieszkaniu.Czulam się już chyba obciążona bo gdy tylko przychodził urlop, jechał do Polski żeby być ze mną.
Po 1, 5 tygodnia znowu pojechałam z nim za granicę gdzie wziął zwolnienie z męczące go psychicznie pracy.
Siedziałam jak kołek, chodziłam na spacer, czasem z nim, ale czułam się bezsensownie bez żadnych celów, zajęcia i jakby pies u nogi.
Wcześniej ustaliliśmy że będziemy się spotykać, a z czasem zamieszkam z nim za granicą, z którą dalej wiąże swoją przyszłość.
Dochodziło do kilku nieporozumień, ale zawsze o tym rozmawialiśmy i wyrażałam wszelkie swoje uczucia i obawy, że wszystko jest dla mnie nowe i dzieje się w bardzo szybkim tempie.
Jest człowiekiem godnym zaufania i otwartym, ale zamkniętym jeśli chodzi o rozmowę na temat uczuć, o których bardzo mało mowi.
Czasem przytuli, pocałuje, ale nie tak namiętnie, tylko jak starszy pan całuję panią.
Jeśli chodzi o życie intymne to jakby było poza zasięgiem ręki.
Już po 19 chce położyć się do łóżka, ale włącza tv i czyta wiadomości w telefonie.
Tak jest co wieczór.
Gdy proszę o chwilę tylko dla nas dwojga to odpowiada, że mu zabraniam i przecież on wozi mnie na wycieczki i w ciągu dnia przytuli.
Seks jest tylko wtedy gdy on tego pragnie i gdy zaspokoję jego potrzeby całuję na dobranoc i po wszystkim.
Leżę w łóżku z ukochanym mężczyzną i muszę marzyć o życiu intymnym, skomleć o takie rzeczy jak zbliżenie, czy pieszczoty.
Kiedy sugeruję mu czego pragnę, tłumaczy to mediami lub zmęczeniem.
Ja zostaje w tyle, samotna i podniecona.
Jakby wszystko było na jego zasadach.
Przestałam czuć się atrakcyjna, nawet nie ma mowy o założeniu ładnej bielizny bo i tak leżę w tym łóżku zrezygnowana i smutna.
Rozmawiałam z nim o tym, ale bezskutecznie.
Przed dzień Walentynek spotkał się z kolegami i wrócił pijany o 3 nad ranem.Wczesniej czekałam z obiadem.
Tłumaczył się odreagowaniem kilku miesięcy ze mną.A wszystko było jego inicjatywą.Tak wyglądały nasze pierwsze Walentynki.On w łóżku z kacem, ja sprzątająca dom.
Przeprosił, ale bardzo mnie to zasmuciło, płakałam, poczułam się samotnie, a następnie miał do mnie pretensje, że ja go nie wspieram i nic dla niego nie robię w momencie kiedy położyłam mu się na talerzu, kombinowałam z pracą, byłam z nim na pogrzebie babci, odwiedzałam cmentarze kupując kwiaty i znicze, uczestniczyłam w spotkaniach rodzinnych,przy wizytach lekarskich jego mamy, robiłam przetwory,gotowałam, piekłam, kupowałam prezenty, wspierałam go w pracy i starałam się wykonywać wszystkie dobre gesty wobec niego i jego  rodziny bo taka jestem z natury.Zależalo mi tez na akceptacji, we wszystkim kierowałam się uczuciem i miłością by dać z siebie jak najwięcej.
Niestety moj partner wypomniał mi,ze w obcym Państwie musiał się mną opiekować i zapewnić atrakcyjny pobyt.
Nie chciałam aż takiego wkładu, tylko uczucia,wiecej przytulenia w łóżku.
Ale jednak zdecydował się na to wszystko więc poczułam się jakbym stała się dla niego ciężarem.
Jednak twierdzi że tego wszystkiego nie żałuje.
Od tygodnia jesteśmy w Polsce w związku z kolejnym jego urlopem.
Pojechaliśmy prosto do mamy.
Założył, że będziemy pod jej dachem przez dwa tygodnie aż on w marcu wróci za granicę.Długo nie znał planów czy najpierw nie jechać przypadkiem do moich rodziców.
Wzięłam się za głowę i uświadomiłam mu, że mimo gościnności mamy i jej zgody nie byłoby to dla mnie komfortowe.Owszem, dwa lub trzy dni, ale nie aż tak długo tylko dlatego że on jest w trakcie urlopu.
Tłumaczyłam mu, że para w naszym wieku nie powinna siedzieć na głowie rodziców i zaproponowałam partnerowi, że pojadę do domu by dać mu trochę przestrzeni i dystansu ode mnie, bo poświęcił mi bardzo dużo czasu.
Kombinował by jeszcze pojechać w moje rodzinne strony, ale nigdy od razu nie potrafił powiedzieć konkretnie co planuje bo plany zmieniały się u niego często.
Pewnego wieczoru siedzieliśmy w salonie z partnerem i mamą , byłam smutna, więc  zapytała mnie o co chodzi?
Powiedziałam szczerze, że nie chciałabym być dla niej obciążeniem, że bardzo brakuje mi uczucia że strony partnera.Zapytala jak wyglądają nasze wieczory i rozkleiłam się, a mój partner tłumaczył swoją wersję opowiadając mamie wszystkie sytuacje z naszej relacji, że go nie wspieram ani nic dobrego nie wnoszę, że on nie chce prowadzić takiego związku.Wypomnial mi mój smutek i płacz, który tłumaczyłam mu ze wynikał z jego zachowania i z całych sił próbowałam przekonać go, że się myli i by nabrał większego zaufania.
Poczułam się bardzo źle po słowach, że mu nie pasuję i że się dusi.
Z jednej strony mnie kocha i chce bym przy nim była, a z drugiej ciągle ocenia i krytykuje.Ja nigdy nie miałam nic do jego charakteru i akceptowałam takiego jakim jest.
Zdenerwowałam się choć jestem bardzo stonowaną kobietą.
Następnego dnia rano pojechałam  pociągiem do domu mówiąc mu, że chciałabym dać mu odpocząć by będąc u mamy przeżył swój urlop w spokoju, bo czułam się jak kula u jego nogi.
Zawiózł mnie na dworzec, nawet mnie nie zatrzymał i nie przytulił powodując ze zostanę.Zapłakana jechałam 5 godzin.
Zadzwoniłam do niego na drugi dzień i dowiedziałam się jaką rozmowę jego mama z nim  przeprowadziła.Ostatniego wieczoru jeszcze lekko podniosłam ton głosu błagając go by powiedział mi czego chce i nie robił mi nadziei.
Jego mama wtrąciła się i z góry mnie oceniła, że jestem agresywna co nie miało miejsca.Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę bo chwaliła mnie pod niebiosa i wiedziała jak spokojną i opanowaną kobietą jestem.
Powiedziałam do partnera po prostu głośniej, dla mnie w związku kłótnie i krzyki nie istnieją.Ale  problem ma mój partner bo jest na to wrazliwy i tym bardziej źle to znosi.
Muszę być wobec niego delikatna i stonowana.Zawsze starałam się taka być.
Teraz zostałam sama ze swoim bólem i myślami bo zostałam oceniona przez jego rodzinę.
Tlumaczylam mu, że  tylko raz na pewien czas spotyka się z mamą, ale kiedy jest z partnerką powstaje dyskomfort przebywania z rodzicami pod jednym dachem na dłuższą metę.
Można zrobić to przez 2 lub 3 dni ale nie tygodniami bo nie jest to dla nikogo komfortowe.
Wszelkie rozmowy odnośnie związku, wymiana zdania powinny odbywać się z dala od osób trzecich bo to jest wyłącznie nasza osobista sprawa.
W rezultacie tej sytuacji zostałam prawie skreślona przez jego rodzinę, bo to co powinno pozostać między nami udzieliło się otoczeniu.Tym bardziej, że chyba nie miałam prawa nic powiedzieć.
Po powrocie pierwsza zadzwoniłam do niego wówiąc mu jak go kocham i jakie zawsze miałam wobec niego intencje.
Przeprosiłam, że nie jestem idealna i tłumaczyłam byśmy nie zywili do siebie urazy bo nikt przecież nikogo nie skrzywdził, tym bardziej nie zdradził.
Teraz obwiniam się za to, że jestem zła, mam zły charakter i niczego dobrego nie wniosłam do jego życia.
Przeżyłam z nim bardzo dużo w niesamowicie szybkim tempie.Duzo zobaczyłam i doświadczylam.
Z natury jest bardzo temperamentnym człowiekiem i musiałam nad nim nadążyć.
Wszystko szybko, dużo i nawet nie miałam czasu na jakieś przemyślenia, czy analizę bo może coś zrobiłam źle.
Jego upór i dominacja powodują, że żadne moje tłumaczenia i prośby na nic się zdają.
Wszystko robiłam pod jego dyktando i zawsze w rezultacie musiał postawić na swoim.Choćbym gryzła glebę, niewiadomo ile łez wylała to bardzo ciężko jest mu wytłumaczyć i przekonać.
To dobry człowiek, nie każdy byłby skłonny by tyle ofiarować kobiecie, ale gdzieś leży problem i ja to czuję.
Charakteryzuje go ogromny pedantyzm więc wszystko musi grać zarówno w mieszkaniu jak i w samochodzie.Musialam się poniekąd dostosować do jego warunków, stylu życia.Nie mogłam wyrazić swojej krytycznej opinii na jakiś temat i nie mogłam powiedzieć, że mi się coś nie podoba, bo ciągle twierdził ze narzekam.Zawsze musiałam zdawać mu relacje z tego, co robiłam, gdy np.poszłam do łazienki lub do spania.Nie wiem czy to jest troska czy inwigilacja.
Któregoś razu poszliśmy z jego mamą i jej partnerem do restauracji.Bylam zapatrzona w morze i zajęta rozmową z jego mamą.W pewnym momencie na stole wyciągnął do mnie rękę, ale tego nie zauważyłam i zrobił się problem.
Wypomniał mi, ze niby specjalnie tego nie zrobiłam by podać mu rękę.Krew mnie zalała i tłumaczyłam mu jak dziecku że nie zauważyłam.
Przez takie sytuacje i podobne nie potrafiłam być spokojna i pełna radości z bycia z nim.
Jest po 3 nieudanych związkach.
Przez 4, 5 roku leczył się w klinice za granicą właśnie z powodu wypalenia zawodowego.Obecnie ma też stresujące pracę i tym też tłumaczył brak namiętności w łóżku.
Wszystko między nami na początku było jak w bajce, mówił nawet o wspólnej starości.Nie chcę aby pozostały po nas tylko piękne zdjęcia bo nie o przygodę mi chodziło.
Teraz czuję pustkę i nie mogę się podnieść.Jestem wrakiem człowieka.
Obwiniam się za wszystko choć włożyłam w ten związek całe swoje siły, zaufałam i z tym nawet było mi ciężko.
Mam swoje lata i chciałam być w końcu szczęśliwą.
Teraz on dzwoni raz na jeden dzień.
Owszem, interesuje się tym co robię i jak się czuje moja rodzina.Ale z jego strony jest to rozmowa służbowa.
Proszę go abyśmy nie przekreślali tego, co budowaliśmy przez ponad pół roku, tym bardziej, że to, co mamy za sobą nigdy nawet nie pojawiło się w moich snach.
On twardo stoi przy swoim.
Proponowałam mu abyśmy się spotkali i na spokojnie ułożyli swoje plany, wyjaśnili, by nie odbierał mnie w tak negatywny sposób.
Powiedział, że te kilka dni zostanie u mamy, a potem wróci do pracy i jak będę chciała to mogę do niego przylecieć i że chce mieć teraz czas dla siebie, mieć kontakt między nami i zobaczyć jak dalej się potoczy.
Tylko jak mam być cierpliwa i co o tym myśleć by nie zmienił nagle zdania?
Nie wiem co siedzi w jego głowie i jaki ma prawdziwy plan.
Związałam z nim wszelkie nadzieje na przyszłość.
Czy coś jeszcze mogę zrobić?
Gdzie popełniłam błąd?

Błędem było budowanie wizji cudownej przyszłości na cudzych słowach i  na obietnicach bez pokrycia.
Możesz wiele dla siebie zrobić. Przede wszystkim przyjrzyj się  spokojnie jak od dłuższego czasu wygląda Wasze wspólne życie i zastanów się czy chcesz tak je przeżyć - tłumacząc i prosząc, przepraszając i obsługując.

Jego rodzina to dla Ciebie obcy ludzie. Nie wiadomo co naprawdę o Tobie myślą, bo znasz wersję tylko z ust swojego partnera, a ponadto, to Twoje życie, nie musisz się wszystkim obcym podobać.

madoja napisał/a:

Chyba tylko ja nie zrozumiałam problemu. Może zbyt pobieżnie przeczytałam post, nie wiem.
Wszyscy go lubią, Twoi rodzice też, sama opisujesz że facet ma mnóstwo zalet (opiekuńczy, słowny, dojrzały).
Za to co chwilę w poście pojawia się, że Ty robisz jakiś problem: "popłakałam się", "przepłakałam całe 5 godzin", "wracałam płacząc", "jestem wrakiem człowieka".
Dlaczego? Nie rozumiem? Dlaczego jesteś wrakiem? Bo facet po dniu pełnym wycieczek chce wieczorem posiedzieć w telefonie?
Problem jest raczej w Twojej głupocie że np. rzucasz pracę dla chłopa.
Więc jawisz mi się jako płaczliwa, neurotyczna mimoza wisząca facetowi na szyi i poświęcająca wszystko, choć nikt jej o to nie prosi.

miałaś do czynienia z osobą z rysem narcystycznym?

Chyba tylko ja nie zrozumiałam problemu. Może zbyt pobieżnie przeczytałam post, nie wiem.
Wszyscy go lubią, Twoi rodzice też, sama opisujesz że facet ma mnóstwo zalet (opiekuńczy, słowny, dojrzały).
Za to co chwilę w poście pojawia się, że Ty robisz jakiś problem: "popłakałam się", "przepłakałam całe 5 godzin", "wracałam płacząc", "jestem wrakiem człowieka".
Dlaczego? Nie rozumiem? Dlaczego jesteś wrakiem? Bo facet po dniu pełnym wycieczek chce wieczorem posiedzieć w telefonie?
Problem jest raczej w Twojej głupocie że np. rzucasz pracę dla chłopa.
Więc jawisz mi się jako płaczliwa, neurotyczna mimoza wisząca facetowi na szyi i poświęcająca wszystko, choć nikt jej o to nie prosi.