Nie mam pojęcia co o tym myśleć, zgłupiałam proszę Was o pomoc - Netkobiety.pl

Długo jesteście razem? Czy od samego początku Waszej znajomości wiedziałaś o tych jego wyjazdach? Sam Ci o tym powiedział czy wyszło tak jakoś przypadkiem?

Czy Tobie zależy na tym związku? Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Nie znam powodów, dla których znów jesteście razem, przede wszystkim dlaczego Ty zgodziłaś się na to. Nie będę zajmować się gdybaniem, ponieważ to nie ma sensu.
Uważam, że powinnaś solidnie przepracować ten temat w swojej głowie. Jako facet powiem Ci, że gdybym znajdował się w takiej sytuacji, to raczej spakowałbym walizki i tyle.
Nie musze być wróżką, żeby stwierdzić, że takie sytuacje nie są komfortowe dla Ciebie. Owszem, wyjazdy celem spotkania się z córką i wnuczką, ok, nie widzę problemu, ale z eks, to już delikatnie mówiąc przegięcie.
Dlatego uważam, że powinnaś to przemyśleć, spróbować nabrać dystansu. Powinnaś także bardziej zacząć szanować siebie. I więcej myśleć o sobie.
To Twoje życie, Twoje decyzje, Twoje wybory, Twoje konsekwencje.

Tak, to ten sam. Wiesz ciężko mi z tym, że głupio wpakowałam się w to samo. Myślałam, że się zmienił. Przepraszał, że popełnił wielki błąd odchodząc, wyznawał miłość, zrobiło mi się go szkoda. Widzę, że po tej ostatniej wizycie zrobił się zupełnie inny. Kiedyś też byli gdzieś razem, ale nie czułam, że coś jest nie tak. Powiedziałam mu, że ma serce z kamienia

Już raz odeszłam, wróciłam bo było mi go.szkoda. chyba te litość powinnam skierować w swoją stronę. Widzimy się bardzo rzadko, raz na tydzien, raz na dwa tygodnie bo priorytetem dla mnie jest własnie moja córka

Nie sądzę, aby o mnie wiedziała. Oficjalnie jest sam na terenie swojego dawnego miejsca zamieszkania. To, że na niego leci to jest jego interpretacja. On często coś nadinterpretuje. Ale sądzę, że tu jest coś na rzeczy. Widzę, że jemu sprawia to przyjemność.

Tak, to prawda. Dziękuję za przypomnienie mi czasów po jego odejściu, ale przed powrotem gdzie odzyskując równowagę potrafiłam cieszyć się z bardzo małych rzeczy, poświęcałam się swojej pasji jazda na rowerze i fotografia, wspólne wyjazdy z dzieckiem tam dokąd mogłyśmy i ta fajna codzienność, czasem nudna i oklepana szczególnie w weekend jesienią, a innym razem ciekawa i różnorodna. Zawsze wspólnie z córką. Czasem sama. Bywały lepsze i gorsze dni, ale nie płakałam wieczorem przed spaniem w poduszkę. Wydaje mi się, że głównym 'problemem' nie są te jego wizyty które obciążają mnie psychicznie mimo,.że mi o tym mówi lecz mój brak zaufania po tym co zrobił. Na dłuższą metę będę się męczyć z nim. Czy warto ? Pytanie retoryczne. W pierwszym miesiącu kiedy do mnie wrócił mówił, że mnie kocha. Kilka razy. Że popełnił błąd odchodząc głupio zrobił. Że najprawdopodobniej jestem jedyną kobietą, która go kocha. Od początku powrotu do niego miałam ogromne wątpliwości. Kompletnie nie byłam do tego przekonana. Już kilka razy powiedziałam mu w złości, że żałuję, że wtrącił się akurat wtedy gdy naprawdę zaczęłam być szczęśliwa sama z sobą w swoim życiu

Wiesz dlaczego powiedział, że jesteś jedyną kobietą, która go kocha? Bo zawsze go przyjmowałaś, bo zawsze wiedział, że może wrócić do Ciebie, że będzie mieć takie miękkie lądowanie. To zimna, wyrachowana manipulacja z jego strony.
Dlatego to Ty powinnaś zakończyć tą toksyczną i chorą relację. Zdecydowanie i stanowczo. Innej opcji nie ma. On zna Twoje słabości i z całą pewnością wykorzysta je przeciwko Tobie, a na swoją korzyść. W przeciwnym razie wyjdziesz z tego bardzo poraniona i poturbowana, a sklejanie się na nowo zajmie Ci wiele czasu. Po co go marnować na to. To Ty wiesz co jest dla Ciebie i Twojej córki najlepsze. Wykorzystaj to. Bo warto, naprawdę warto
Zrobisz jak zdecydujesz, ale pamiętaj o jednej jeszcze ważnej kwestii. Ta cała niezdrowa relacja odbija się negatywnie nie tylko na Tobie, ale również na Twojej córce.

Moja córka ma z nim sporadyczny kontakt. Jeśli chodzi o mnie nie jestem w to tak zaangażowana jak kiedyś. Wiem, że to strata czasu i energii. Poraniona i poturbowana wyszłam kiedy okazało się, że odszedł ode mnie do innej. Teraz to mam na niego bardziej wywalone niż kiedyś. Nie wiąże z nim jakiejś świetlanej przyszłości. Odnośnie jego słów o tym, że jestem jedyną kobietą która go kochała i kocha, bez urazy Alessandro, ale współczesna psychologia tyle rzeczy uznaje za manipulację, że czasem ciężko wyrazić się w jakikolwiek sposób, aby to nie brzmiało jak manipulacja. To prawda, że on dobrze mnie zna, ale to nie jest ten sam człowiek co kiedyś z tych postów sprzed lat. Trochę zmadrzał, przestał pić, nie lata po mieście w weekend. Podejrzewam, że ma depresję i naprawdę jego widok kiedy siedzi sam lub odbiera telefon smutnym głosem chwyta mnie za serce no kurna chyba musiałabym go nie mieć zeby nie było mi go szkoda bo jest samotnym człowiekiem. Na własne życzenie oczywiście.

Łeee biadolenie... Masz to, na co pozwalasz, tak samo On traktuje Ciebie, tak jak na to pozwalasz. Naprawdę chcesz tego? Meeh, nie odpowiadają, zastanów się.
Pozdrawiam

Z nimi wyjechał we wakacje raz na taką jednodniówkę, z nami na wakacje i inne wyjazdy. O każdym ich wyjściu mówi. Powiedział na samym początku jakie ma kontakty z córką, wnuczka i jednocześnie byłą żoną bo mieszkają razem. Bardzo zastanawiałam się czy w to wejść. Miałam ambiwalentne odczucia. Czy ja tego chcę? W dowolnym momencie mogę sobie pójść. Poszłam sobie jakieś 2 tygodnie temu, pierdoła, ale przegiął. Po drodze zaczął się tłumaczyć widząc, że zabieram rzeczy, że źle go zrozumiałam więc to nie do końca tak, że on sobie pogrywa. Oczywiście ma przewagę, mam momentami wrażenie, że to chore ale myślę, że jednocześnie jest świadomy, że mogę w dowolnym momencie sobie pójść kiedy przegnie pałkę, a mnie nie oszuka, zbyt dobrze go znam, on słabo kłamie i w tym przypadku karma zawsze go dopadała i wszystko wychodziło na jaw

Bronisz go jak lwica. Nie widzisz jednego, to jest żałosne i słabe. W Twoich wypowiedziach nie widać Twojej własnej samoobrony.
Z jednej strony mówisz, że możesz odejść w kazdej chwili, ale tego tak naprawdę nie robisz.
Najwidoczniej sama nie wiesz czego chcesz, co jest dla Ciebie dobre. Brak w Tobie stanowczosci, zdecydowania, zdrowego rozsądku i dystansu do całej tej sytuacji.
Zresztą, to Twoje życie.

Dziękuję, moja córka żyje naszym życiem, domowym, on jest jakby całkiem z boku. Nie mieszkamy razem. Wątpię abym chciała z nim zamieszkać to trudny charakter z przeróżnymi teoriami spiskowymi w głowie. On najprawdopodobniej ma PTSD i depresję. Bardzo się zapomina to sygnał, że działa w trybie przetrwania. Na codzień jest rozsądnym człowiekiem, można się z nim fajnie pośmiać, ale jest też wybitnie niedojrzały emocjonalnie i wielokrotnie pytałam samej siebie po co było mi to wracanie kiedy sama miałam nudny bo nudny ale święty spokój. Ja już nie mam do niego tyle cierpliwości i czasu co kiedyś. Spotykamy się bardzo rzadko. Dla mnie najważniejszą osobą w moim życiu jest moje dziecko. Stąd tak rzadko się widujemy. To ona ma mieć stabilny dom, matkę nielabilną emocjonalnie, pewność, że jest kochana i najważniejsza. On i ja to poboczna kwestia. Nie zależy mi na nim,tak jak kiedyś zależało i on to czuje mówił mi, że wiele razy mówił mi, że mnie kocha, a ja nie odpowiedziałam mu tym samym. Teraz przyjęłam jakby pozycję obronną, lekko do tego podchodzę, fajnie mieć kogoś zaufanego z kim mam pewność, że mogę gdzieś jechać i wyjść ale jeśli go nie będzie to nic się nie dzieje. Najlepiej czuję się w obecności swojego dziecka na wyjazdach i w domu.

To dla rozładowania emocji. Najwyżej wyszedłem na błazna takie życie

Prześpij się z tym.  Jutro będzie dzień, nowy, lepszy dzień

A gdzie ma jeździć, skoro tam mieszka córką z wnuczką?

Asia, masz całkowitą rację. Tak to często w życiu wychodzi. Takie przeciwności przyciągają się do siebie, ale żeby to były chociaż dobre przeciwności, wzajemnie uzupełniające się. Takie akurat sytuacje są rzadkością.
Tamten to może spotykać się w różnych miejscach z córką i wnuczką, a nie tylko w jednym i tym samym, czyli u nich w domu. Dla chcącego nic trudnego. Wystarczy tylko pomyśleć.

O tym, że on był u nich w domu wiem pierwszy raz. Wcześniej te spotkania odbywały się tak jakby na neutralnym gruncie lecz zazwyczaj w obecności byłej żony, która pytała córki czy może do nich dołączyć potem córka pytała ojca czy ją zabierze a ten jej nie odmawia. W zasadzie dziwie się i nie dziwię temu, że jej nie odmawia. Odnowili z sobą kontakt po wielu latach.

Olej to, strzela fochy to niech strzela. Skoro jemu jest z tym dobrze, to Tobie powinno być 100 razy lepiej. Jego zachowanie to klasyczna piaskownica, dziecinada.
Poza tym może czasami zabierać samą wnuczkę, a nie całe towarzystwo. A może on potrzebuje spotykać się z nimi wszystkimi? Nie znam go, ale widzę, że on sam jest tak rozgarnięty jak kupa liści w parku.
Gdyby chciał być uczciwy i lojalny wobec Ciebie to zachowywałby się zupełnie inaczej. Jego brak szacunku do Ciebie jest aż nadto widoczny. Do niedawna tylko Ty wracałaś niczym bumerang do niego, chociaż nie pogłaskałbym Ciebie za to po główce, ale to przeszłość. Taką mam przynajmniej nadzieję.

Zatem zrób to i powiedz o tym. Nie zdziwię się, jeśli powie, że to szantaż z Twojej strony, czy coś w tym stylu.
Jesteś wartościową, świetną kobietą. Do tego bardzo inteligentną, ale on akurat tego nie zauważa i lekceważy. Zresztą sama ugruntowałaś jego w takim przekonaniu w przeszłości. Ale to nieważne, gdyż to już nie wróci. Ty już na to nie pozwolisz. Trzymaj się tego, a wtedy wygrasz. Pamiętaj, że zwycięzca bierze wszystko.
Poza tym masz wiele zajęć, szczególnie tych wspólnych z córką. I to jest ważne.

Jak będziesz chciała kiedyś pogawędzić o wszystkim i o niczym, to zapraszam Oczywiście to zaproszenie, a nie przymus czy obowiązek.

Dziękuję i wzajemnie, jeśli będziesz miał ochotę porozmawiać to wiadomo

Miło Forum czy priv?

.

.

Jak to usunac? Ja nic puszczac dalej nie bede

Jak to usunac? Bo niewiem

Juz edytowalam

Jeszcze widac Twoj email musisz usunac

Juz napisałam, możesz usunąć