Przedmałżeńskie ustalenia finansowe - Netkobiety.pl

Jestem w związku od 5 lat. Od miesiąca jesteśmy zaręczeni. Przed nami ważna rozmowa na temat finansów w związku, do której chciałabym się przygotować. Przyglądając się różnym przypadkom związków i sytuacji w moim otoczeniu wiem, że moim obowiązkiem jest zadbać sama o siebie w tej kwestii.

Mój narzeczony zarabia około 2x więcej niż ja. Od kiedy się poznaliśmy zawsze zarabiał więcej, ale ja naciskałam na to, żebyśmy dzielili się wydatkami 50/50. Prowadzimy zapiski wspólnych wydatków na jedzenie, które rozliczamy po pół, a nasza obecna sytuacja mieszkaniowa wygląda tak, że mieszkamy w jego mieszkaniu, na które ma kredyt i który sam spłaca. Wprowadzając się do niego nie zgodziłam się na to, żeby dorzucać się do raty kredytu - uważam, że jest to jego zobowiązanie, które zaciągnął zanim się poznaliśmy, a ja proponowałam inne opcje wspólnego mieszkania (np. wynajem), na które się nie chciał zgodzić. Ustaliliśmy taki układ, w którym ratę kredytu on spłaca sam, a rachunki płacimy 50/50. Jeżeli chodzi o wyposażenie domu, to ja dokładam się do zakupu rzeczy "ruchomych" (kwiatki, poduszki itp.) oraz tych codziennego użytku (garnki, sztućce itp.), ale wszelkie wyposażenie meblowe jest po jego stronie, jako to jego mieszkanie, które jest jego inwestycją.

Tak to wyglądało do tej pory, jednak w związku z sytuacją przyszedł czas na zmiany. Moim osobistym celem jest zakup własnego mieszkania - nie wspólnie z narzeczonym/wkrótce mężem. Zastanawiam się jak do tego podejść w kwestii finansów po ślubie? Wiadomo, że najprostszym sposobem byłaby intercyza, ale nie jestem do niej przekonana.  Jak dojdą dzieci, to kwestie wydatków i ich podziałów jeszcze bardziej się wtedy skomplikują. Jednak z drugiej strony uważam, że skoro decydujemy się na wspólne życie, to powinniśmy mieć jakieś wspólne pieniądze. Moją wizją na to są 3 konta - każdy swoje i jedno wspólne z pieniędzmi przelewanymi % względem zarobków. To pokrywałoby wydatki na jedzenie, wakacje i generalnie wydatki, które do tej pory ponosiliśmy pół na pół. Rachunki i czynsz nadal płacilibyśmy 50/50, czyli ja co miesiąc wysyłam mu swoją część.

Nie ma mowy o dopisaniu mnie do własności mieszkania i wspólnym spłacaniu dalszej części kredytu. Już ten temat poruszaliśmy i nie możemy w tym miejscu znaleźć porozumienia. Chociaż szkoda, bo uważam, że znacząco by nam to ułatwiło rozwój naszego wspólnego życia.

Zastanawiam się jak to sobie ułożyć i jak podejść do tej rozmowy o finansach w małżeństwie. Niestety jestem w gorszej sytuacji finansowej i to raczej szybko się nie zmieni. Pochodzę z wielodzietnej rodziny, nie mam możliwości wsparcia rodziców, podczas gdy mój narzeczony otrzymał w kwestii nieruchomości tego wsparcia ogrom (wkład własny na kredyt, mieszkanie i dom w przyszłości w spadku po rodzicach). Czuję tę dysproporcję, ale nie chcę, żeby ona przeszkadzała w kształtowaniu wspólnego życia. Ale równocześnie nie chcę również poczucia niesprawiedliwości w naszych finansach.

Z kim porozmawiać, co ustalić. Czy jest sens się doszkalać w takich sprawach u prawnika? Doradźcie.

Ty juz praktycznie wszystko ustalilas. Po co wam dwa mieszkania?
Jeslli mieszkanie ci sie podoba (narzeczonego) to zostancie tam, chyba, ze jest za male na przyszlosc, kiedy beda dzieci.

Jak juz myslisz o zakupie drugiego mieszkania, to kupcie je wspolnie, a terazniejsze mieszkanie wynajmujcie.

Co do zakupow rzeczy do mieszkania narzeczonego, ja bym sie dokladala do wszystkiego, mebli itd.

Przypomina mi się wypowiedź Agnes.
Więc ją, może nie w pni zacytuję.

A jaki on ma pożytek i jaką korzyść że ty mieszkasz u niego za darmo?
Inaczej musiałabyś wynajmować za gruby hajs, wątpię że w tedy było by cię stać na odłożenie na wkład własny, do domu rodzinnego, jak sama pisałaś wielodzietnego, to raczej też ci się nie uśmiechało by wracać.

To żałosne, że nawet do zakupu pralki się nie dołożyłaś, mimo że na bieżąco z tego wszystkiego korzystasz.

Ciesz się, że mieszkasz tam ze darmo i możesz oszczędzać. Ja bym cię za czynsz liczyła.

Byłam precyzyjna przecież.
Pytałam po co Ci małżeństwo i czy bierzesz pod uwagę że możesz zostać samotną matką bez swojego mieszkania?

chyba że On zarabia 50 tys to Twoja połowa coś tam znaczy.

NowaDroga

Poduszek co chwilę się nie kupuje, tak samo jak kwiatów i garnków. Mało wkładasz od siebie do tego domowego budżetu, a chyba chciałabyś wkładać jeszcze mniej. Chcesz, to kupuj mieszkanie. Czy chciałabyś, aby on zwolnił cię z płacenia rachunków, czy może wolisz, by on sponsorował tobie ratę kredytu? Bo tak nie wiadomo za bardzo, o co tobie chodzi.

NowaDroga napisał/a:

Samba napisał/a:

NowaDroga

Poduszek co chwilę się nie kupuje, tak samo jak kwiatów i garnków. Mało wkładasz od siebie do tego domowego budżetu, a chyba chciałabyś wkładać jeszcze mniej. Chcesz, to kupuj mieszkanie. Czy chciałabyś, aby on zwolnił cię z płacenia rachunków, czy może wolisz, by on sponsorował tobie ratę kredytu? Bo tak nie wiadomo za bardzo, o co tobie chodzi.

Nie pozostaje mi nic innego, jak interpretacja tych złośliwości w wypowiedzi jako pokłosie ukłucia zazdrości. Bo nie jest to zdecydowanie żadna wartościowa odpowiedź na temat mojego posta.

A o czym jest twój post?
Człowieku, czego mam ci zazdrościć? Braku własnego mieszkania czy planowania życia na kredycie?

Edit. Jak będą dzieci to być może co innego. W ogóle jak długo się znacie?

Samba napisał/a:

NowaDroga

Poduszek co chwilę się nie kupuje, tak samo jak kwiatów i garnków. Mało wkładasz od siebie do tego domowego budżetu, a chyba chciałabyś wkładać jeszcze mniej. Chcesz, to kupuj mieszkanie. Czy chciałabyś, aby on zwolnił cię z płacenia rachunków, czy może wolisz, by on sponsorował tobie ratę kredytu? Bo tak nie wiadomo za bardzo, o co tobie chodzi.

Nie pozostaje mi nic innego, jak interpretacja tych złośliwości w wypowiedzi jako pokłosie ukłucia zazdrości. Bo nie jest to zdecydowanie żadna wartościowa odpowiedź na temat mojego posta.

Co jest złego w tym jeżeli facet płaci rachunki i kredyt? Wiele małżeństw tak działa, a już zwłaszcza gdy ma lepsze możliwości zarabiania i gdy pojawiają się dzieci i kwestia poświęcania czasu i swojej kariery na ich wychowanie.
Takie rzeczy też biorę pod uwagę, bo tak jak ktoś tutaj już napisał - ciężej jest robić karierę i zarabiać dobre pieniądze, będąc równocześnie matką, a już zwłaszcza, gdy na rynku pracy panują przekonania jakie panują.

Tam gdzie jest wszystko przeliczane na kase tam nie ma milosci

Z tym, że dopisanie do mieszkania, powinno polegać na tym, że spłacasz połowę jego wartości z chwilą wejścia w jego współposiadanie.
To byłoby sprawiedliwe, a nie, że on najpierw Cię dopisze, a kredyt będziecie spłacać 50/50, bo to tylko deklaracja, więc się nie dziw, że on się na to nie pisze.

wieka napisał/a:

Z tym, że dopisanie do mieszkania, powinno polegać na tym, że spłacasz połowę jego wartości z chwilą wejścia w jego współposiadanie.
To byłoby sprawiedliwe, a nie, że on najpierw Cię dopisze, a kredyt będziecie spłacać 50/50, bo to tylko deklaracja, więc się nie dziw, że on się na to nie pisze.

Nie ma problemu, by wpisać udziały nierówne w hipotece.
Np 70 do 30, zgodnie z aktualnym jego wkladem

Jestem w związku od 5 lat. Od miesiąca jesteśmy zaręczeni. Przed nami ważna rozmowa na temat finansów w związku, do której chciałabym się przygotować. Przyglądając się różnym przypadkom związków i sytuacji w moim otoczeniu wiem, że moim obowiązkiem jest zadbać sama o siebie w tej kwestii.

Mój narzeczony zarabia około 2x więcej niż ja. Od kiedy się poznaliśmy zawsze zarabiał więcej, ale ja naciskałam na to, żebyśmy dzielili się wydatkami 50/50. Prowadzimy zapiski wspólnych wydatków na jedzenie, które rozliczamy po pół, a nasza obecna sytuacja mieszkaniowa wygląda tak, że mieszkamy w jego mieszkaniu, na które ma kredyt i który sam spłaca. Wprowadzając się do niego nie zgodziłam się na to, żeby dorzucać się do raty kredytu - uważam, że jest to jego zobowiązanie, które zaciągnął zanim się poznaliśmy, a ja proponowałam inne opcje wspólnego mieszkania (np. wynajem), na które się nie chciał zgodzić. Ustaliliśmy taki układ, w którym ratę kredytu on spłaca sam, a rachunki płacimy 50/50. Jeżeli chodzi o wyposażenie domu, to ja dokładam się do zakupu rzeczy "ruchomych" (kwiatki, poduszki itp.) oraz tych codziennego użytku (garnki, sztućce itp.), ale wszelkie wyposażenie meblowe jest po jego stronie, jako to jego mieszkanie, które jest jego inwestycją.

Tak to wyglądało do tej pory, jednak w związku z sytuacją przyszedł czas na zmiany. Moim osobistym celem jest zakup własnego mieszkania - nie wspólnie z narzeczonym/wkrótce mężem. Zastanawiam się jak do tego podejść w kwestii finansów po ślubie? Wiadomo, że najprostszym sposobem byłaby intercyza, ale nie jestem do niej przekonana.  Jak dojdą dzieci, to kwestie wydatków i ich podziałów jeszcze bardziej się wtedy skomplikują. Jednak z drugiej strony uważam, że skoro decydujemy się na wspólne życie, to powinniśmy mieć jakieś wspólne pieniądze. Moją wizją na to są 3 konta - każdy swoje i jedno wspólne z pieniędzmi przelewanymi % względem zarobków. To pokrywałoby wydatki na jedzenie, wakacje i generalnie wydatki, które do tej pory ponosiliśmy pół na pół. Rachunki i czynsz nadal płacilibyśmy 50/50, czyli ja co miesiąc wysyłam mu swoją część.

Nie ma mowy o dopisaniu mnie do własności mieszkania i wspólnym spłacaniu dalszej części kredytu. Już ten temat poruszaliśmy i nie możemy w tym miejscu znaleźć porozumienia. Chociaż szkoda, bo uważam, że znacząco by nam to ułatwiło rozwój naszego wspólnego życia.

Zastanawiam się jak to sobie ułożyć i jak podejść do tej rozmowy o finansach w małżeństwie. Niestety jestem w gorszej sytuacji finansowej i to raczej szybko się nie zmieni. Pochodzę z wielodzietnej rodziny, nie mam możliwości wsparcia rodziców, podczas gdy mój narzeczony otrzymał w kwestii nieruchomości tego wsparcia ogrom (wkład własny na kredyt, mieszkanie i dom w przyszłości w spadku po rodzicach). Czuję tę dysproporcję, ale nie chcę, żeby ona przeszkadzała w kształtowaniu wspólnego życia. Ale równocześnie nie chcę również poczucia niesprawiedliwości w naszych finansach.

Z kim porozmawiać, co ustalić. Czy jest sens się doszkalać w takich sprawach u prawnika? Doradźcie.

Z tym, że nie mówimy tu tylko o wspólności po ślubie, a współwłasności mieszkania, na które on się nie zgadza.
Może władnie dlatego, że proponowałaś tylko wspólne spłacanie kredytu, a to by było niesprawiedliwe, jeśli chcesz mieć 50/50.

Macie wspólnotę,  a on z waszych "wspólnych" pieniędzy,  będzie inwestował w swój osobisty majątek.
Będziesz miała coś do powiedzenia w sprawie? Nie.

Poza tym twoja sytuacja finansowa nie musi się wcale tak bardzo pogorszyć przez posiadanie dzieci. Możecie się z partnerem umówić, że podzielicie się urlopem rodzicielskim i wtedy będziesz mogła wrócić szybciej do pracy i dostawać 100% wynagrodzenia. Rozważaliscie taką opcję?

A co zrobisz jeśli będziesz miała dziecko i przez 3 lata nie będziesz mogła pracować? A potem może i drugie... To o czym piszesz to życie bardziej ze współlokatorem a nie mężem...

NowaDroga napisał/a:

Jestem w związku od 5 lat. Od miesiąca jesteśmy zaręczeni. Przed nami ważna rozmowa na temat finansów w związku, do której chciałabym się przygotować. Przyglądając się różnym przypadkom związków i sytuacji w moim otoczeniu wiem, że moim obowiązkiem jest zadbać sama o siebie w tej kwestii.

Mój narzeczony zarabia około 2x więcej niż ja. Od kiedy się poznaliśmy zawsze zarabiał więcej, ale ja naciskałam na to, żebyśmy dzielili się wydatkami 50/50. Prowadzimy zapiski wspólnych wydatków na jedzenie, które rozliczamy po pół, a nasza obecna sytuacja mieszkaniowa wygląda tak, że mieszkamy w jego mieszkaniu, na które ma kredyt i który sam spłaca. Wprowadzając się do niego nie zgodziłam się na to, żeby dorzucać się do raty kredytu - uważam, że jest to jego zobowiązanie, które zaciągnął zanim się poznaliśmy, a ja proponowałam inne opcje wspólnego mieszkania (np. wynajem), na które się nie chciał zgodzić. Ustaliliśmy taki układ, w którym ratę kredytu on spłaca sam, a rachunki płacimy 50/50. Jeżeli chodzi o wyposażenie domu, to ja dokładam się do zakupu rzeczy "ruchomych" (kwiatki, poduszki itp.) oraz tych codziennego użytku (garnki, sztućce itp.), ale wszelkie wyposażenie meblowe jest po jego stronie, jako to jego mieszkanie, które jest jego inwestycją.

Tak to wyglądało do tej pory, jednak w związku z sytuacją przyszedł czas na zmiany. Moim osobistym celem jest zakup własnego mieszkania - nie wspólnie z narzeczonym/wkrótce mężem. Zastanawiam się jak do tego podejść w kwestii finansów po ślubie? Wiadomo, że najprostszym sposobem byłaby intercyza, ale nie jestem do niej przekonana.  Jak dojdą dzieci, to kwestie wydatków i ich podziałów jeszcze bardziej się wtedy skomplikują. Jednak z drugiej strony uważam, że skoro decydujemy się na wspólne życie, to powinniśmy mieć jakieś wspólne pieniądze. Moją wizją na to są 3 konta - każdy swoje i jedno wspólne z pieniędzmi przelewanymi % względem zarobków. To pokrywałoby wydatki na jedzenie, wakacje i generalnie wydatki, które do tej pory ponosiliśmy pół na pół. Rachunki i czynsz nadal płacilibyśmy 50/50, czyli ja co miesiąc wysyłam mu swoją część.

Nie ma mowy o dopisaniu mnie do własności mieszkania i wspólnym spłacaniu dalszej części kredytu. Już ten temat poruszaliśmy i nie możemy w tym miejscu znaleźć porozumienia. Chociaż szkoda, bo uważam, że znacząco by nam to ułatwiło rozwój naszego wspólnego życia.

Zastanawiam się jak to sobie ułożyć i jak podejść do tej rozmowy o finansach w małżeństwie. Niestety jestem w gorszej sytuacji finansowej i to raczej szybko się nie zmieni. Pochodzę z wielodzietnej rodziny, nie mam możliwości wsparcia rodziców, podczas gdy mój narzeczony otrzymał w kwestii nieruchomości tego wsparcia ogrom (wkład własny na kredyt, mieszkanie i dom w przyszłości w spadku po rodzicach). Czuję tę dysproporcję, ale nie chcę, żeby ona przeszkadzała w kształtowaniu wspólnego życia. Ale równocześnie nie chcę również poczucia niesprawiedliwości w naszych finansach.

Z kim porozmawiać, co ustalić. Czy jest sens się doszkalać w takich sprawach u prawnika? Doradźcie.

Jak do tej pory wg mnie masz dobre podziały wydatków jak i wizję, ale w małżeństwie tak do końca się nie da. Nie wyobrażam sobie życia z ołówkiem w ręku i oddawania kasy za coś. Może jeszcze ważyć kto więcej zjadł itp.
Lepiej ustalić kto jakie pokrywa wydatki i czym się zajmuje w domu, żeby mniej więcej nikomu nie działa się krzywda.
Trzecie konto jest dobre, ale to też do końca nie rozwiązuje sprawy.

Dlatego, w tym przypadku najlepszym wyjściem będzie intercyza, która może być różnie zapisana, skoro chcecie czuć się bezpiecznie i komfortowo, co nie oznacza rozliczanie się co do złotówki.

NowaDroga napisał/a:

Gosiawie napisał/a:

Ty juz praktycznie wszystko ustalilas. Po co wam dwa mieszkania?
Jeslli mieszkanie ci sie podoba (narzeczonego) to zostancie tam, chyba, ze jest za male na przyszlosc, kiedy beda dzieci.

Jak juz myslisz o zakupie drugiego mieszkania, to kupcie je wspolnie, a terazniejsze mieszkanie wynajmujcie.

Ceny mieszkań teraz są jakie są i może być ciężko z drugim dużym kredytem dla mojego Narzeczonego.
A myślę o zakupie mieszkania dla siebie na przyszłość, w razie "W". Chcę mieć swoją nieruchomość, bo zawsze można zostać na lodzie niestety.

Gosiawie napisał/a:

Co do zakupow rzeczy do mieszkania narzeczonego, ja bym sie dokladala do wszystkiego, mebli itd.

Nie rozumiem dlaczego? To jest jego własność, do tego lubi wysoki standard i wszystkie meble są na zamówienie.
W razie wynajmowania mieszkania lub jego sprzedaży pieniądze formalnie są jego, więc czemu ja mam dokładać się do wyposażenia i dzięki temu podwyższenia standardu?

Dziwnie sie na to zapatrujecie.
Do mnie wprowadzil sie moj partner, wzial ze soba tv, lozko sypialniane i sofe oraz jedna szafke, ja mialam wszytko inne oprocz kuchni, kuchnie urzadzilismy wspolnie - meble, lodowka, microwelle, okap itd. (gary i talerze tez juz mialam, szklanki, sztucce itp.)

Teraz jak cos, kupujemy to wspolnie niekiedy ktos cos spontanicznie od siebie.

To jakaś masakra

Może pytanie dodatkowe które może rozwiąże pewne wątpliwości

Jesteście po rozwodach ? Macie jakąs bolesną przeszłość?

Bo taka "ochrona" majątku i inne zabezpieczenia to raczej częste jest w nowych związkach po przejściach gdy każdy ma własny majątek wspólny.

Ale jak nikt z Was nie ma przeszlości i własnego majątku (bo że twój facet ma mieszkanie a raczej bank ma to nie jest żadnen jego majątek tylko banku. Jego to będzie jak ten kredyt spłaci).

Normlani ludzie którzy się żenią mają wspólnotę majątkową i nie ma czegoś takiego "moje" "twoje".

Nie wiem po co ci ten ślub ?
Bo ślub to wspólnota majątkowa a nie rozdzielność.

Kiedyś sam miałem własne mieszkanie. Moja Ex miała co najwyżej kredyt studencki. Nic nie miała. Zarabiałem więcej.
Mieszkaliśmy w moim mieszkaniu.
Po latach kupiliśmy wspólnie dom i sprzedałem tamte mieszkanie (mój błąd

Ale konto mieliśmy wspólne, mimo różnic w zarobkach.

Nie obraź się ale patrząc z boku to widzię pijawkę, która oszczędza na wynajmnie mieszkania i chce na boku kosztem partnera jeszcze sobie kredyt wziąć i kupić własne mieszkanie.
Bo jakbyś wynajęła mieszkanie i płaciła tam opłaty to sądzę że 2000-3000zł minimum za jakąs klitkę miesięcznie byś płaciła.
Zapewne tam gdzie mieszkasz to sporo większy metraż i lepiej urządzone niż każde mieszkanie na wynajem

Ja nie widzę tu żadnej miłości. Raczej wyrachowanie i interes.

Jak dla mnie jak nie ma zaufania to nie ma związku. A tutaj nie widze żadnego zaufania.

Może po prostu mieszkajcie na 2 mieszkania a co najwyżej w weekendy na sex się spotykajcie.
To obecnie bardzo modne
I każdy będzie miał swoje pieniądze i mógł robić co chce.
A zamiast dzieci to każdy po piesku i będzie ok

Patrząc na partnera jak 5 lat czekał na oświadczyny to też widzę że z jego strony uczucia są co najwyżej "letnie"

Ja mojej ex po kilku miesiącach wspólnego mieszkania się oświadczyłem i rok później był ślub a potem pojawiły sie dzieci.

Myślę że jakby twój partner przeczytał to co piszesz to raczej jego stosunek byłby jeszcze chlodniejszy.

Nie ma mowy o dopisaniu mnie do własności mieszkania i wspólnym spłacaniu dalszej części kredytu. Już ten temat poruszaliśmy i nie możemy w tym miejscu znaleźć porozumienia. Chociaż szkoda, bo uważam, że znacząco by nam to ułatwiło rozwój naszego wspólnego życia.

Zastanawiam się jak to sobie ułożyć i jak podejść do tej rozmowy o finansach w małżeństwie. Niestety jestem w gorszej sytuacji finansowej i to raczej szybko się nie zmieni. Pochodzę z wielodzietnej rodziny, nie mam możliwości wsparcia rodziców, podczas gdy mój narzeczony otrzymał w kwestii nieruchomości tego wsparcia ogrom (wkład własny na kredyt, mieszkanie i dom w przyszłości w spadku po rodzicach). Czuję tę dysproporcję, ale nie chcę, żeby ona przeszkadzała w kształtowaniu wspólnego życia. Ale równocześnie nie chcę również poczucia niesprawiedliwości w naszych finansach.