Jak odejść od niedobrego męża - Netkobiety.pl

Witajcie , piszę bo już może tutaj uzyskam jakąś pomoc . Ja prawie 50- letnia kobieta, 20 lat w małżeństwie , dwoje dzieci 1 dorosłe a drugie już prawie. Mąż od zawsze był jakiś dziwny, bywał agresywny szczeg po alkoholu, kłócił się o byle co. A co najgorsze to to że nigdy mnie nie doceniał , mówił czasem że jestem zerem nic nie robię w domu, choć miałam i mam dobra prace. Ciągła krytyka, ze zupa mogła być mniej słona , że wszędzie jest brud w domu choć często sprzątałam i nadal to robię. Tak jestem świadoma tego że to przemoc psychiczna , manipulacje zrobiły ze mnie ofiarę . Mam tego świadomość . Wiele razy chciałam odejsc ale zawsze było ale… bo urodziny sie zbliżają bo święta bo wakacje . Szukałam wymówek bo bałam sie odejsc choć chciałam i chce to robić . Wiele razy poniżał mnie przy rodzinie mojej i jego- niestety mieszkamy z tesciami którzy do wszystkiego całe zycie sie wtrącali , krytykowali a moje dzieci często chciały obrócić na ich stronę . Bardzo chciałam sie budować jednak mąż nigdy bo rodzice wszystko mu dali, oszukał mnie bo obiecał ze kiefy będziemy mieli wiecrj pieniędzy to to zrobimy , dziś są pieniądze a on już mówi ze jest za stary aby budować . Nie mogę głośno nic powiedzieć na jego matkę lub ojca bo stoi twardo za nimi np mówi żebym sie uciszyła że jestem brudas !, że ich wykończę bo msm swoje zdanie itp . Non stop z nimi spędza czas choć dzisiaj już mniej , odebrano mi najpiękniejsze lata a teraz cierpie Bo byłam głupia ze zgodziłam sie ma ich warunki , nie mam prywatności bo teściowie wchodzą do mnie kiedy chcą a noe mogę nawet zamknąć drzwi na klucz Bo mąż kiedyś prawie wyrzucił mnie z domu bo to zrobiłam a kiedy znowu sie odważyłam to po przyjeździe z zakupów nie mogłam otworzyć drzwi bo je zamknął po czym powiedział ze skoro ja zamykam to on tez będzie teraz przede mną je zamykał . Było mnóstwo rozmow , próśb , także z jego strony , było miło przez dwa trzy tyg po czym znowu atak .. o byle co. Ze nor mogę na niego podnosić głosu , msm patrzeć mu w oczy kiefy fo niego mówię , odbieranie mi komputera i telefonu Bp to jego bo to on mi kupił . Oczywiście popychania szarpania , czasem siniaki na tekach , a ja głupia znowu mu wierzyłam . Chce odejsc bo jeszcze chce być szczesliwa , potrzebuje pomocy wsparcia wiec może psychoterapia . Boje sie że on mi potem jeszcze bardziej zniszczy zycie kiedy odważę sie odejsc . Najgorsze to ze inni mu wierzą a nawet zmanipulował moja rodzine i mówią potem ze jestem zbyt wrażliwa i mam mieć to w nosie. Nawet dzieci które widziały wiele mówią ze to tez moja wina bo ja sie mu dałam sobą pomiatać , nawet dzieci zaczynaja mnie nie szanować . Boje sie ze on mając kasę i władze będzie nimi manipulował i zostaną z nimi a ja co? Sama będę mieszkać ? Może ktoś mi pomoże jak do tego podejść ? Nie piszcie o niebieskiej linii itp. Ja nie chce tam mieć śladów , chce załatwić sprawę sprawnie z pomocą dobrego prawnika i wsparcia psychologa

Absolutnie nie namawiam do pozostania z mężem, ale...
Jeżeli dzieci będą chciały zostać z ojcem to mimo, ze będą pełnoletnie, ale jeszcze się uczą mogą domagać się od Ciebie alimentów.
I nieważne, ze ojciec dobrze zarabia.
Przekalkuluj sobie swoje zarobki, koszt wynajmu mieszkania, utrzymania.
A także najważniejsze; ile mniej więcej dostałabyś po podziale majątku.
Czy jest coś do podzielenia skoro dom jest teściów.
Tak się mówi, że wolność i spokój najważniejsze.
Ale żyć w biedzie, na wynajmie to też lekko nie jest i są powody do załamania nerwowego..

GloriaSoul napisał/a:

Absolutnie nie namawiam do pozostania z mężem, ale...
Jeżeli dzieci będą chciały zostać z ojcem to mimo, ze będą pełnoletnie, ale jeszcze się uczą mogą domagać się od Ciebie alimentów.
I nieważne, ze ojciec dobrze zarabia.
Przekalkuluj sobie swoje zarobki, koszt wynajmu mieszkania, utrzymania.
A także najważniejsze; ile mniej więcej dostałabyś po podziale majątku.
Czy jest coś do podzielenia skoro dom jest teściów.
Tak się mówi, że wolność i spokój najważniejsze.
Ale żyć w biedzie, na wynajmie to też lekko nie jest i są powody do załamania nerwowego..

To co ma sie z nim meczyc? Lepiej zyc biedni niz sie wykanczac

Bardzo dziękuję za wszystkie wiadomosci. Mam swoje oszczędności i tu nie chodzi o pieniądze , tu chodzi o to jak mocno jestem z nim związana wspóluzależnienia , i to będzie dla mnie najtrudniejsze . Już znowu zaczynam szukać w głowie wymówek dobrych chwil aby znowu sie wycofać . Potrzebuję terapii aby w końcu z tego wyjsc . Wciąż sie tylko zastanawiam dlaczego on ma w sobie tyle agresji , niby rodzina Ok choć teść bywa wredny i kiedyś jak był młodszy to słyszałam jak rzucił krzesłem . Może on stosował przemoc wobec mojego męża? Tylko dziwne bo mąż tez odzywa sie czasem do niego chamsko i twierdzi zawsze że to on ma najlepsze zdanie i trzeba sie mu podporządkować . Nie jestem psychologiem ani psychiatra ale może ma poważne zaburzenia i to da sie uleczyć ? Kiedy są inni u nas to zakłada maskę i wszyscy uważają go za super mena a potem jedno sprzeciwienie die mu i wychodzi agresor . A może to praca która jest stresująca ?

1. Poszukaj mieszkania do wynajęcia - z ewentualnym kupnem mieszkania poczekaj do rozwodu, żeby nie było "wspólne". 2. Wyprowadź się. 3. Porozmawiaj z dziećmi. Są dorosłe lub prawie dorosłe więc powinny zrozumieć, dlaczego się wyprowadzasz. Nawet jeżeli w tej chwili będą na Ciebie złe, lub będą miały do Ciebie żal i obwiniały Cię o rozpad rodziny, to na pewno przyjdzie taki czas, że zrozumieją. Jeżeli to córki, to pomyśl, że dajesz im przykład, że nie trzeba być "tą gorszą" na łasce i niełasce mężczyzny. Bardzo często powielamy schemat który znamy ze swojego domu - czy chciałabyś, żeby Twoje córki też miały takich partnerów jak Twój mąż? Lub synowie traktowali tak swoje dziewczyny czy żony? 4. Idź na psychoterapię. 5. Weź rozwód. Może jak masz na to siły i środki na dobrego prawnika postaraj się o rozwód z winy męża. 6. Postaraj się żyć spokojnie, tak jak Ty chcesz a nie tak jak chcą tego inni.

1. Poszukaj mieszkania do wynajęcia - z ewentualnym kupnem mieszkania poczekaj do rozwodu, żeby nie było "wspólne". 2. Wyprowadź się. 3. Porozmawiaj z dziećmi. Są dorosłe lub prawie dorosłe więc powinny zrozumieć, dlaczego się wyprowadzasz. Nawet jeżeli w tej chwili będą na Ciebie złe, lub będą miały do Ciebie żal i obwiniały Cię o rozpad rodziny, to na pewno przyjdzie taki czas, że zrozumieją . Jeżeli to córki, to pomyśl, że dajesz im przykład, że nie trzeba być "tą gorszą" na łasce i niełasce mężczyzny. Bardzo często powielamy schemat który znamy ze swojego domu - czy chciałabyś, żeby Twoje córki też miały takich partnerów jak Twój mąż? Lub synowie traktowali tak swoje dziewczyny czy żony? 4. Idź na psychoterapię. 5. Weź rozwód. Może jak masz na to siły i środki na dobrego prawnika postaraj się o rozwód z winy męża. 6. Postaraj się żyć spokojnie, tak jak Ty chcesz a nie tak jak chcą tego inni.

jakról napisał/a:

bbasia napisał/a:

1. Poszukaj mieszkania do wynajęcia - z ewentualnym kupnem mieszkania poczekaj do rozwodu, żeby nie było "wspólne". 2. Wyprowadź się. 3. Porozmawiaj z dziećmi. Są dorosłe lub prawie dorosłe więc powinny zrozumieć, dlaczego się wyprowadzasz. Nawet jeżeli w tej chwili będą na Ciebie złe, lub będą miały do Ciebie żal i obwiniały Cię o rozpad rodziny, to na pewno przyjdzie taki czas, że zrozumieją . Jeżeli to córki, to pomyśl, że dajesz im przykład, że nie trzeba być "tą gorszą" na łasce i niełasce mężczyzny. Bardzo często powielamy schemat który znamy ze swojego domu - czy chciałabyś, żeby Twoje córki też miały takich partnerów jak Twój mąż? Lub synowie traktowali tak swoje dziewczyny czy żony? 4. Idź na psychoterapię. 5. Weź rozwód. Może jak masz na to siły i środki na dobrego prawnika postaraj się o rozwód z winy męża. 6. Postaraj się żyć spokojnie, tak jak Ty chcesz a nie tak jak chcą tego inni.

No niestety to nie zawsze tak działa, zwłaszcza jeśli Autorka przez tyle czasu nic nie robiła, a mąż zarabia pieniądze.
Ale teraz Autorka musi postawić na siebie.

Autorka tez zarabia pieniadze.  Nie dosc,ze zarabia to jeszcze zapierdziela w domu i wszystkim usluguje to dopiero jest niewolnictwo. Czemu w  wielu domach jak kobieta pracuje to nadal tylko kobieta po pracy wszystko musi ogarnac? Ja gdybym pracowala i po pracy moj maz(gdy bede miec) by siadal w fotelu,zamiast razem ze mna brac sie za robote w domu, to by z tym fotelem wylecial przez okno

ja już jestem tak zmanipulowana i wkręcona w ich życie że będę potrzebowała silnego detoksu. (...) Widzicie jak mój mózg próbuje znowu go usprawiedliwiać ?

Tyle lat w takim zwiazku wplywa na nasze decyzje. To ze kiedys podziekowalas, to nic zlego.

Nie mysl o tym co bylo, zakoncz ten etap w zyciu, badz silna i rozpocznij zycie od nowa.

Ja jestem trochę młodsza 44 lata, byłam w bardzo podobnej sytuacji z tą różnicą że nie mieszkaliśmy z teściami a dzieci ojcanie znoszą pomimo że dostawały od niego pieniądze- tak podła to jest osoba
Gdyby miał chociaż dobry kontakt z dziećmi to może nawet byłabym w stanie
to ciągnąć dalej, ale nie mogę mu wybaczyć że źle traktował starszego
Reszta kropka w kropkę, mieszkaliśmy w dużym mieszkaniu w komforcie i niczego mi nie brakowało prócz świętego spokoju. Takie same akcje z zamykaniem mi drzwi do domu. Wyzwiska, poniżanie, rękoczyny a na zewnątrz jak ktoś z boku popatrzył to pomyślał jaki wspaniały mąż, samochód mi nawet na urodziny kupił.
Potem przy każdej kłótni czy wymianie zdań zabierał mi kluczyki albo wypominał, że bez niego na hulajnodze bym jeździła, tak zresztą było ze wszystkim. Byłam wg niego pasożytem i ptasim móżdżkiem pomimo że pracowałam, ogarniałam dom i wychowywałam dzieci.
Także jedno dziecko dorosłe a drugie nastolatek
Dwa miesiące temu 1 lipca zamiast jechać na wakacje (które mąż i tak by jak zwykle swoimi awanturami zepsuł) spakowałam się i uciekłam z młodszym dzieckiem z domu.
Z tym że planowałam wyprowadzkę od dłuższego czasu i tego dnia pomyślałam „dzisiaj albo nigdy” miałam dużo wolnego w pracy a dziecko w szkole, także to był świetny moment
Pamiętam że działałam jak w transie, jak na jakimś autopilocie, sama nie wierzyłam że to robię

Za oszczędności wynajełam kawalerkę, urządziłam przytulnie i mieszkam z córką tu do dzisiaj.

Mąż po mojej wyprowadzce był w ogromnym szoku bo nie spodziewał się po mnie tego kroku, ciągle błaga mnie o powrót a ja już wiem że nigdy nie wrócę do niego i do tego co było, nie wierzę też w jego obietnice że  rzekomo się zmieni, to jest tak podła osoba że strony by mi nie starczyło aby to wszystko co przeszłam opisać

Teraz dopiero czuję się jak u siebie bo wreszcie w nowym mieszkanku -chociaż mniejsze- jest wszystko urządzone po mojemu, nikomu nie muszę ustępować, schodzić z drogi albo znosić jego humorów
Wchodzę i mam święty spokój, robię co chcę i nie muszę się nikomu z niczego tłumaczyć

Rozważam też założenie sprawy sądowej o znęcanie psychiczne i fizyczne i mąż bardzo się tego boi
Podział majątku też go z pewnością zaboli

Teraz mężowi odpowiadam „co chciałeś to masz” a on jęczy że w wielkim mieszkaniu został sam jak kołek
Teraz dopiero się ze mną liczy i trzęsie gaciami, że naprawdę go pozwe (zbierałam przez te wszystkie lata dowody jego czynów)

Także jeśli masz oszczędności które ci pozwalają na wynajem i chęci na podjęcie tego kroku, nie chcesz być dłużej popychadłem  -nie zastanawiaj się długo, nie wpędzaj się w lata bo będzie tylko gorzej