O Japonii i krajach Dalekiego Wschodu - Netkobiety.pl

Ciekawa jestem czy ktoś może przeczytał jedną z książek Joanny Bator o Japonii?

Modą na Japonię fascynują się nastolatkowie, jednak może ktoś już zwiedził tamte zakątki i chciałby podzielić się wrażeniami?

Excop napisał/a:

... ale jest jedno, co nas łączy.
Nas, czyli Europejczyków i Was, dumnych Azjatów.
To muzyka. I nasza i Wasza
Nasza, bo Chopin skomponował i grał dla wszystkich.
Wasza zaś, to, źe obrazy skąpane w prostych nutach, gdzie można na siebie spojrzeć tam, gdzie należałoby zrobić duźo wcześniej.

Taak, znakomicie ujęte. Utwory Chopina można ciągle odkrywać na nowo i Japończycy to robią. Może łączy nas wiele innych elementów, kto to wie?
Haiku też się u nas przyjęło pomimo, że trochę je przekształciliśmy. 
Jeśli zaś chodzi o kulinaria poznaliśmy sushi, także pewnie nie dokładnie takie jak w Japonii.
A może jest jeszcze coś, co nas łączy?

Zwiedzenie tych zakątków nie należy do najłatwiejszych z uwagi na koszt takiego wyjazdu. Ja też od dawna interesuję się kulturą Japonii i wyjazd tam choć raz w życiu to jedno z moich marzeń, zrobić sobie objazd po całym kraju ale na razie pozostaje poza zasięgiem finansowym.

Zwiedzenie tych zakątków nie należy do najłatwiejszych z uwagi na koszt takiego wyjazdu. Ja też od dawna interesuję się kulturą Japonii i wyjazd tam choć raz w życiu to jedno z moich marzeń, zrobić sobie objazd po całym kraju ale na razie pozostaje poza zasięgiem finansowym.

Tamiraa napisał/a:

Agnes76 napisał/a:

Kultura Japonii to coś, co mnie również fascynuje, właściwie od lat nastoletnich. Od zawsze chciałam zwiedzić Tokio. To takie marzenie dla samego marzenia :D
Bardzo lubię filmy podróżników pokazujące ten kraj, zmiany jakie w nim zachodzą i styl życia społeczeństwa.

A czytałaś może "Japoński wachlarz"?
Japonia kojarzy mi się z pięknem i doskonałością i ze sztukami walki, choć nie tylko. Ponoć Japończycy słyną z punktualności, a pociągi nigdy się nie spóźniają.
A to, co zachwyciło znajomych w Japonii, to nie tylko sztuka, przyroda, ale właśnie codzienność Japończyków.

Nie czytałam
Codzienność Japończyków uważam za bardzo trudną. Nie wiem czy potrafiłabym tak żyć. Z boku może zachwycać, bo prowadzi do dużych osiągnięć, niemniej są one okupione olbrzymią pracowitością i dyscypliną. Dla mnie ten gorset byłby zbyt sztywny - tak mi się wydaje.

Książki "Japoński wachlarz" nie czytałam.

O Japonii czytałam natomiast książkę Piotra Milewskiego "Planeta K. Pięć lat w japońskiej korporacji". Książka jest napisana z perspektywy jedynego Europejczyka pracującego w japońskiej firmie. Niby zabawne, ale zarazem lekko przerażające. Zupełnie inna kultura pracy, bardzo duża dyscyplina, praca ponad wymiar, silne podporządkowanie jednostki grupie, relacje bardzo hierarchiczne z całkowitym posłuszeństwem wobec przełożonych, z pracy praktycznie nie wychodzi się nigdy, bo jak się kończy czas w biurze, to wypada brać udział w licznych spotkaniach organizacyjnych, urlop w bardzo ograniczonym zakresie.

Po przeczytaniu tej książki wiem, że na pewno nie chciałabym pracować w japońskiej firmie. Mam natomiast Japonię na mojej liście krajów do odwiedzenia turystycznie.

Tamiraa napisał/a:

Na ulicy nie ma czegoś takiego jak przeklinanie czy krzyki. Japończycy podobno nie podają sobie rąk i nie klepią po plecach. A co mnie uderzyło na dworcowej poczekalni, to, że para Japończyków dwa lata po covidzie męczy się w maseczkach pomimo, że nikt inny w tej maseczce nie występuje.

W latach 80-tych znaleziono na jednej z wysp Pacyfiku żołnierza armii japońskiej z czasów II wojny światowej, którego tam zostawiono z rozkazem aby czegoś pilnował, jakiś małych zapasów broni czy czegoś podobnego. Facet ledwie nogami powłóczył ze starości, był wyniszczony i niedożywiony, a cały czas tej sterty śmieci pilnował, bo nie miał pojęcia że wojna dawno się skończyła. Mało tego,  nie chciał nawet za boga chińskiego stamtąd odejść jak to powiedział "bez rozkazu". W końcu znaleziono gdzieś jego byłego dowódcę z czasów wojny, też starego człowieka już, przywieziono go na tą wyspę i on ten rozkaz temu "żołnierzowi" odwołał. Wtedy facet pozwolił się z tej wyspy zabrać. Taka mentalność tego narodu, chyba już zakodowana w genach.

Ogólnie biały człowiek w Japonii jest rozchwytywany dużo bardziej niż miejscowi. A teraz garść ciekawostek: maseczki były popularne na długo przed covidem; pociągi spóźniają się nie więcej niż kilka minut, a i to jest rzadkością; Japończycy są bardzo kulturalni i tacy pokorni; ich poczucie honoru potrafi osiągać wręcz absurdalne formy jak u tego żołnierza. Ich kultura pracy i zwyczaje w niej są wręcz fanatyczne, totalnie porąbane dla przeciętnego Europejczyka. Kiedyś pracoholizm osiągał taki poziom, że ludzie dosłownie umierali z przepracowania, po takich akcjach rząd stara się z tym walczyć. Jest tam też zjawisko zwane hikikomori czy długotrwała izolacja od społeczeństwa i nawet został powołany specjalny urząd, którego pracownicy zajmują się stopniowym wyciąganiem ludzie z mieszkań lub pokojów bo siedzą zamknięci po kilka lat.