Co zrobić z życiem - Netkobiety.pl

Praca to praca, sposób na zarabianie kasy, która jest potrzebna do tego, o co tak naprawdę w życiu chodzi, czyli do życia.
Dlatego na Twoim miejscu mało przejmowałabym się antypatycznym team leaderem w pracy, miała gdzieś jego fochy i skupiłabym się na robieniu swojego. Proponuję Tobie po prostu skupieniu się na tym, co istotne.

A zamiast terapeuty to może lepszy byłby jakiś kołcz ;-), który pomógłby Tobie odnaleźć coś, co mógłbyś robić, co by Ciebie mobilizowało i napędzało do działania. Np. jakby mi nie odpowiadała moja praca, to mam plan B, własną działalność, która od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie, ale z pewnych względów osobistych odsuwam to w czasie. Ale sam ten projekt powodował, że w mojej obecnej pracy byłam dość wyluzowana i choćby mniej przejmowałam się upierdliwymi ludźmi.

Sytuacja w robo sprawia że nie mam ochoty mentalnej do robienia czegokolwiek produktywnego.

Olać, łatwo powiedzieć. Tylko ciągłe czepianie się drobnych błędów skutecznie odbiera jakakolwiek motywację do działania.

Samodzielnie podniosłem swój niemiecki tak do powiedzmy B1. Ale generalnie z jezykami u mnie dupa bo nie umiem gadać. Jestem z tych co budują zdania wielokrotnie złożone co też nie pomaga. Choć do słownictwa pamięć mam, ale i tak nie mam z kim gadać, więc na interview zje mnie stres i tyle. No i jestem w spektrum także sporo dynamicznych hr mnie odrzuci bo w 20 min dziwnie się uśmiechnąłem albo nie patrzę w oczy (a to oznacza psychopatę jak głosi mądrość ludowa)

Z manualnych niestety niewiele potrafię, podejrzewam że mogę mieć dyspraksję bo najprostsze rzeczy mnie przerastają choć nie klei mi się to z tym że prawko w końcu  udało się zrobić. Mniejsza, żadnej renty i tak nikt na to nie daje.

Generalnie chciałbym zacząć robić coś co można nazwać karierą, uczyć się nowych rzeczy, rozwijać, bo w mojej robo klepie na przedpotopowym programie tyle że w obcym języku. Tylko że nie widzę firm chętnych na uczenie czegokolwiek, najlepiej żebyś wszystko już umiał i miał 5 lat doświadczenia na identycznym stanowisku. No chyba że status studenta (za moich czasów i tego nie było).

Podsumowując zje#alem życie wybierając studia na g#nouczelni, nie pojechałem na Erasmusa ani do sensownego miasta bo nie miałem znajomych a samemu to dla mnie za duże wyjście ze strefy komfortu.

Myślałem o podyplomówkach czy kursach ale to jak z bootcampami, 90 proc. To scam gdzie wydasz poduszkę finansową a efekt czyli brak telefonów będzie bez zmian. Brałem udział w takim programie google o e-commerce itp... Gdzie trwało to 2 msc zapewniali że możliwy staż i firmy będą się zabijać.  Po miesiącu nie była znana lista firm a żeby się distac na staż poniżej minimalnej trzeba być bezrobotną matka niepełnosprawnego dziecka z głębokiej prowincji.

Czyli jak jesteś zwykłym szarym robakiem co źle pokierował życiem to wszystkie dopłaty z UE, programy wsparcia cb omijają.

Myślałem o analityce biznesowej/finansowej ale wymagania prawie jak na deva. A i poza wawą ciężko a zdalna jest już passe.

Ja już nie mam siły się szarpać z systemem który mnie zweryfikował jako idealny nawóz.