jak rozstać się z klasą i szacunkiem - Netkobiety.pl

Witajcie.
Jestem w związku od blisko 6 lat, jesteśmy zaręczeni od 2,5 roku, od ponad roku mieszkamy razem w zakupionym wspólnie mieszkaniu, mamy 5.-cio miesięczne dziecko. Od jakiegoś czasu nie układa się między nami. Tak właściwie, to chyba powinnam napisać, że nie układa nam się od dłuższego czasu, ale przez bardzo długi czas próbowałam nas ratować. Niestety, na dzień dzisiejszy jestem w 99% pewna tego, że chcę odejść. Minione Święta dodatkowo mnie w tym utwierdziły. Nie mogę powiedzieć, że go nie kocham. Kocham, ale nie potrafię żyć w taki sposób, w jaki żyjemy do tej pory. Dla mnie jest to wegetacja. Mianowicie- nie żyjemy jak rodzina, a jak współlokatorzy. Ja na chwilę obecną jestem na urlopie macierzyńskim, więc zasadniczo większość czasu spędzam z dzieckiem w domu. Synek jest bardzo kochanym, ale też bardzo wymagającym dzieckiem. Nie ukrywam, że jestem często zmęczona opieką nad nim, mimo, iż kocham go ponad życie, oczekiwałabym pomocy przy dziecku po powrocie narzeczonego z pracy. Narzeczony wraca do domu po pracy bardzo późno, wieczorem. Dlatego, że bezpośrednio po pracy idzie do mamusi na obiad. Często jeszcze tam przymknie mu się oko i się zdrzemnie. Koniec końców w domu jest bardzo późno. Rozmawiałam z nim wielokrotnie na ten temat, mówiłam, że nie podoba mi się to. Obiecywał, że to zmieni, że będzie wracał po pracy do domu, niestety na obietnicach się skończyło. Ani prośbą, ani groźbą nie potrafię na niego wpłynąć. Kiedy już łaskawie pojawi się w domu to… też go nie ma. Tzn jest fizycznie, ale jak tylko wróci to od razu siada na komputerze, bądź zamyka się w swoim pokoju i ogląda seriale na komórce. Na jakąkolwiek prośbę żeby mi w czymś pomógł reaguje złością. Nawet wyniósł się do drugiego pokoju, ma tam swój komputer i rozkładany fotel, tam śpi i spędza czas. Wynosi śmieci, pójdzie do sklepu po zakupy, ale często nie ma go przez bardzo długi czas i po powrocie nie raz wyczułam od niego alkohol… Najlepsze jest to, że zakupy robi za moje pieniądze. Nie dokłada do budżetu domowego nic poza połową opłat za czynsz i rachunki- jedzenie, środki czystości, wszystko co potrzebne dla dziecka i do domu jest finansowane przeze mnie, pomimo, że on ma większe zarobki niż mój zasiłek macierzyński… Gdy mówiłam mu, żeby się dokładał to żachnął się tylko, że przecież on chodzi jeść do matki! Na moje słowa, że przecież w domu też czasami je, a poza tym z chemii typu proszek do prania, papier toaletowy, mydło itp. korzystamy wspólnie odparł, że jak dla niego to on może z papieru toaletowego nie korzystać. Weekendy też spędza na komputerze, albo z kolegą, gdzie oczywiście jest alkohol… Ma do mnie pretensje, że za rzadko wychodzę z synkiem na spacer, gdzie ja mu odpowiadam, że możemy chodzić razem, jak wróci z pracy, w weekendy, na co odpowiedział, że on „weekendy ma dla siebie”. Jestem zrozpaczona. W jego oczach wszystko robię źle. Ciągle słyszę krytykę, każde zło tego świata jest moją winą. W takim też świetle stawia mnie przed swoją rodziną. Gdy jest jakiś problem, ja chcę omawiać go na spokojnie, a on ciągle tylko krzyczy i poniża mnie słownie. Zaczęłam już nawet nagrywać to w ukryciu, żeby dać do odsłuchania osobie trzeciej, bo nie wiem już czy to ja jestem nienormalna czy z nim jest coś nie tak. Bardzo chcę od niego odejść, już od jakiegoś czasu. Chciałam to zrobić już w ciąży, ale bałam się, że będzie wiązało się to z silnymi nerwami, którymi zaszkodzę dziecku. Z tego powodu wstrzymałam się. Chociaż bardzo żałuję, że nie zrobiłam tego na początku ciąży. Gdzieś tam z tyłu głowy miałam też taką myśl, że może ojcostwo go odmieni. Ogólnie to w czasie ciąży chodziłam do psychologa, aby uporządkować sobie w głowie to wszystko co się dzieje. Generalnie teraz czuję, że jesteśmy pod ścianą, dotarło do mnie, że nic się już na lepsze nie zmieni i szczerze mówiąc mam już dość takiego życia. Wolę być sama z synkiem niż niańczyć na dobrą sprawę dwójkę dzieci. Stąd też proszę Was o radę- w jaki sposób najlepiej przeprowadzić rozmowę z nim, czy kilka dni wcześniej zasygnalizować, że chcę poważnie porozmawiać i żeby też przemyślał, czy są jakieś sprawy, o których chciałby ze mną porozmawiać, czy lepiej postawić go przed faktem dokonanym i powiedzieć, że odchodzę z dzieckiem i koniec. Dodatkowo, o jakie sprawy formalne powinnam się zatroszczyć w tej sytuacji i gdzie je zabezpieczyć (zabezpieczenie miejsca pobytu dziecka przy mnie, mieszkanie- sprzedaż czy jedna ze stron spłaca drugą?, co jeszcze?). Opisałam Wam to wszystko w mega telegraficznym skrócie, ale i tak wyszedł dość długi post. Dziękuję za przeczytanie go do końca i proszę o spojrzenie na moją sprawę obiektywnym okiem.

Przecież.oni nie mają ślubu.

ona.zagubiona.12345 napisał/a:

Opisałam Wam to wszystko w mega telegraficznym skrócie, ale i tak wyszedł dość długi post. Dziękuję za przeczytanie go do końca i proszę o spojrzenie na moją sprawę obiektywnym okiem.

W telegraficznym skrócie, bez rozbijania gówna na atomy, nie licz na to, że będzie lepiej. Lepiej już było, a teraz masz przedsmak tego, co czeka was w dającej się przewidzieć przyszłości. Was w sensie Ciebie i twoje dziecko, bo o tym pajacu nawet mi się nie chce wspominać, żeby nie zrobiło Ci się przykro. Ratuj dziewczyno siebie, póki jesteś jeszcze młoda i możesz zacząć życie od nowa, bo potem będziesz tylko żałować, a straconego czasu niestety cofnąć się nie da. Jego nie zmienisz, bo tacy ludzie się nie zmieniają, a jeśli nawet, to tylko na gorsze. Nie chcesz się o tym przekonać za 10 lat wycierając w przedpokoju rzygi i szczochy cuchnącego pijusa, któremu z uśmiechem na ustach jeszcze będziesz musiała dać dupy w środku nocy, żeby się nie awanturował albo Ci nie przywalił. Oczywiście to tylko jeden z prawdopodobnych scenariuszy, bo może być też i tak, że któregoś dnia po prosu się wyprowadzi do mamusi i zostaniesz sama z dzieciakiem, opłatami, być może jakimiś długami do spłacenia i komornikiem, a z 250zł alimentów, które będzie Ci płacił, o ile będzie, no to wiesz, chyba nawet na waciki nie wystarczy. Ja mam 50 lat, nasłuchałem się w życiu podobnych historii tysiące. Każda niemal identyczna, zmieniają się tylko imiona i wiek bohaterów. Koniec końców dziewczyna zostaje sama z małym smarkiem albo z dwoma jak jest głupia i da sobie zrobić licząc na to, że drugie dziecko wszystko odmieni... gówno odmieni. I nie trzeba być Nostradamusem, żeby przewidzieć dalszy rozwój sytuacji. Chodziłaś do psychologa, to już powinnaś takie rzeczy wiedzieć. Podobnie jak to, że twój przypadek nie jest żaden specjalny ani wyjątkowy. Właściwie jest klasyczny i podręcznikowy, takie samo będzie jego zakończenie.

ona.zagubiona.12345 napisał/a:

Jestem w związku od blisko 6 lat, jesteśmy zaręczeni od 2,5 roku, od ponad roku mieszkamy razem w zakupionym wspólnie mieszkaniu, mamy 5.-cio miesięczne dziecko. Od jakiegoś czasu nie układa się między nami. Tak właściwie, to chyba powinnam napisać, że nie układa nam się od dłuższego czasu, ale przez bardzo długi czas próbowałam nas ratować. Niestety, na dzień dzisiejszy jestem w 99% pewna tego, że chcę odejść.

Bardzo chcę od niego odejść, już od jakiegoś czasu. Chciałam to zrobić już w ciąży, ale bałam się, że będzie wiązało się to z silnymi nerwami, którymi zaszkodzę dziecku. Z tego powodu wstrzymałam się. Chociaż bardzo żałuję, że nie zrobiłam tego na początku ciąży. Gdzieś tam z tyłu głowy miałam też taką myśl, że może ojcostwo go odmieni.

On się nie zmienił z dnia na dzień, albo odkąd mieszkacie razem. On taki zawsze był.
Nie układało się, to postanowiłaś zrobić dziecko, bo to miało go zmienić.
Dziecko jest, on tego dziecka nie chciał i dlatego się dzieckiem nie interesuje.
Nie stworzył żadnej relacji z dzieckiem i do tego nie dąży.

Teraz widzisz, że swoją decyzją o dziecku zmarnowałaś swoje życie i życie dziecka.

Wyprowadź się, złóż wniosek o alimenty na dziecko i tyle.

JuliaUK33 napisał/a:

Farmer napisał/a:

On się nie zmienił z dnia na dzień, albo odkąd mieszkacie razem. On taki zawsze był.
Nie układało się, to postanowiłaś zrobić dziecko, bo to miało go zmienić.
Dziecko jest, on tego dziecka nie chciał i dlatego się dzieckiem nie interesuje.
Nie stworzył żadnej relacji z dzieckiem i do tego nie dąży.

Teraz widzisz, że swoją decyzją o dziecku zmarnowałaś swoje życie i życie dziecka.

Wyprowadź się, złóż wniosek o alimenty na dziecko i tyle.

Rozstanie jest tu najlepsza opcja

To jest najgorsza opcja z możliwych, ale może to być sensowna opcja.

wieka napisał/a:

Można powiedzieć, że znacie się długo i się nie znacie... Kupno wspólnego mieszkania to poważna decyzja, chcesz powiedzieć, że byłaś szczęśliwa w tym związku, widziałaś go jako ojca dziecka jak i partnera na całe życie, dopiero pojawienie się dziecka zmieniło o180 st?

Musisz po po prostu powiedzieć, że tak dalej być nie może, albo się ogarnia, allbo się rochodzicie i musisz być konsekwentna.

Jak to rozegrać, to następny krok, najpierw zobacz jaka będzie jego reakcja, może też będzie za rozstaniem, bo dziecko... go przerosło.

A on chciał mieć dziecko?

Tak, chciał mieć dziecko. Może faktycznie jest tak, że dziecko go przerosło. Trudno. Tak, byłam z nim szczęśliwa, natomiast od momentu przeprowadzki do naszego mieszkania on zmienił się jakby ktoś mi chłopa podmienił. Być może istotny jest fakt, że gdy się wprowadziliśmy, niedługo później zaszłam w ciążę, a chwilę później on stracił pracę. Ma depresję, strata pracy bardzo ją pogłębiła, dodatkowo fakt, że oczekiwaliśmy dziecka, ja wtedy jeszcze pracowałam, chodziłam do pracy na 12 godzin (na samym początku ciąży). Było tak, że szłam do pracy rano, wracałam wieczorem, a on przez ten cały czas leżał w ciemnym pokoju nawet nie wstawał z łóżka. To był bardzo trudny czas, prosiłam go, żeby poszedł do psychiatry, autentycznie bałam się, że któregoś dnia wrócę wieczorem z pracy i zastanę go martwego, że coś sobie zrobi. Przepraszam, trochę dobiegłam od tematu. Tak, widziałam go jako partnera na całe życie, tak, mogłam na nim polegać, tak, zmienił się, lub doskonale się maskował przez te 5 lat. Tak, chciał dziecka. Być może wszystko to razem skumulowane go przerosło. Natomiast nie chcę już szukać przyczyny i próbować to naprawić, chcę po prostu zacząć żyć swoim życiem. Odciąć się i poczuć ulgę.

ona.zagubiona.12345 napisał/a:

Witajcie.
Jestem w związku od blisko 6 lat, jesteśmy zaręczeni od 2,5 roku, od ponad roku mieszkamy razem w zakupionym wspólnie mieszkaniu, mamy 5.-cio miesięczne dziecko. Od jakiegoś czasu nie układa się między nami. Tak właściwie, to chyba powinnam napisać, że nie układa nam się od dłuższego czasu, ale przez bardzo długi czas próbowałam nas ratować. Niestety, na dzień dzisiejszy jestem w 99% pewna tego, że chcę odejść. Minione Święta dodatkowo mnie w tym utwierdziły. Nie mogę powiedzieć, że go nie kocham. Kocham, ale nie potrafię żyć w taki sposób, w jaki żyjemy do tej pory. Dla mnie jest to wegetacja. Mianowicie- nie żyjemy jak rodzina, a jak współlokatorzy. Ja na chwilę obecną jestem na urlopie macierzyńskim, więc zasadniczo większość czasu spędzam z dzieckiem w domu. Synek jest bardzo kochanym, ale też bardzo wymagającym dzieckiem. Nie ukrywam, że jestem często zmęczona opieką nad nim, mimo, iż kocham go ponad życie, oczekiwałabym pomocy przy dziecku po powrocie narzeczonego z pracy. Narzeczony wraca do domu po pracy bardzo późno, wieczorem. Dlatego, że bezpośrednio po pracy idzie do mamusi na obiad. Często jeszcze tam przymknie mu się oko i się zdrzemnie. Koniec końców w domu jest bardzo późno. Rozmawiałam z nim wielokrotnie na ten temat, mówiłam, że nie podoba mi się to. Obiecywał, że to zmieni, że będzie wracał po pracy do domu, niestety na obietnicach się skończyło. Ani prośbą, ani groźbą nie potrafię na niego wpłynąć. Kiedy już łaskawie pojawi się w domu to… też go nie ma. Tzn jest fizycznie, ale jak tylko wróci to od razu siada na komputerze, bądź zamyka się w swoim pokoju i ogląda seriale na komórce. Na jakąkolwiek prośbę żeby mi w czymś pomógł reaguje złością. Nawet wyniósł się do drugiego pokoju, ma tam swój komputer i rozkładany fotel, tam śpi i spędza czas. Wynosi śmieci, pójdzie do sklepu po zakupy, ale często nie ma go przez bardzo długi czas i po powrocie nie raz wyczułam od niego alkohol… Najlepsze jest to, że zakupy robi za moje pieniądze. Nie dokłada do budżetu domowego nic poza połową opłat za czynsz i rachunki- jedzenie, środki czystości, wszystko co potrzebne dla dziecka i do domu jest finansowane przeze mnie, pomimo, że on ma większe zarobki niż mój zasiłek macierzyński… Gdy mówiłam mu, żeby się dokładał to żachnął się tylko, że przecież on chodzi jeść do matki! Na moje słowa, że przecież w domu też czasami je, a poza tym z chemii typu proszek do prania, papier toaletowy, mydło itp. korzystamy wspólnie odparł, że jak dla niego to on może z papieru toaletowego nie korzystać. Weekendy też spędza na komputerze, albo z kolegą, gdzie oczywiście jest alkohol… Ma do mnie pretensje, że za rzadko wychodzę z synkiem na spacer, gdzie ja mu odpowiadam, że możemy chodzić razem, jak wróci z pracy, w weekendy, na co odpowiedział, że on „weekendy ma dla siebie”. Jestem zrozpaczona. W jego oczach wszystko robię źle. Ciągle słyszę krytykę, każde zło tego świata jest moją winą. W takim też świetle stawia mnie przed swoją rodziną. Gdy jest jakiś problem, ja chcę omawiać go na spokojnie, a on ciągle tylko krzyczy i poniża mnie słownie. Zaczęłam już nawet nagrywać to w ukryciu, żeby dać do odsłuchania osobie trzeciej, bo nie wiem już czy to ja jestem nienormalna czy z nim jest coś nie tak. Bardzo chcę od niego odejść, już od jakiegoś czasu. Chciałam to zrobić już w ciąży, ale bałam się, że będzie wiązało się to z silnymi nerwami, którymi zaszkodzę dziecku. Z tego powodu wstrzymałam się. Chociaż bardzo żałuję, że nie zrobiłam tego na początku ciąży. Gdzieś tam z tyłu głowy miałam też taką myśl, że może ojcostwo go odmieni. Ogólnie to w czasie ciąży chodziłam do psychologa, aby uporządkować sobie w głowie to wszystko co się dzieje. Generalnie teraz czuję, że jesteśmy pod ścianą, dotarło do mnie, że nic się już na lepsze nie zmieni i szczerze mówiąc mam już dość takiego życia. Wolę być sama z synkiem niż niańczyć na dobrą sprawę dwójkę dzieci. Stąd też proszę Was o radę- w jaki sposób najlepiej przeprowadzić rozmowę z nim, czy kilka dni wcześniej zasygnalizować, że chcę poważnie porozmawiać i żeby też przemyślał, czy są jakieś sprawy, o których chciałby ze mną porozmawiać, czy lepiej postawić go przed faktem dokonanym i powiedzieć, że odchodzę z dzieckiem i koniec. Dodatkowo, o jakie sprawy formalne powinnam się zatroszczyć w tej sytuacji i gdzie je zabezpieczyć (zabezpieczenie miejsca pobytu dziecka przy mnie, mieszkanie- sprzedaż czy jedna ze stron spłaca drugą?, co jeszcze?). Opisałam Wam to wszystko w mega telegraficznym skrócie, ale i tak wyszedł dość długi post. Dziękuję za przeczytanie go do końca i proszę o spojrzenie na moją sprawę obiektywnym okiem.

No tak... Następna mądra której się zdawalo, że śmiecia i konkretnego gnojka swoją miłością przemieni z żaby w księcia. To tak  nie działa moja droga, a wiem to bo sama przez coś podobnego przeszłam. Tylko ja wtedy miałam 17 lat..

Kobieto, masz za męża kompletnego samolubnego drania, który nie kocha ani ciebie ani dziecka, dotrze do ciebie ta prawda czy ten patafian musi ci to wbić do głowy siłą? Ocknij się. O czym ty chcesz z nim rozmawiać? Przecież wszystko on ci już "wykrzyczał" i to nie raz.

Moim zdaniem po pierwsze idź do prawnika po dokładną poradę, bo ten portal to ostatnia rzecz z której porad prawnych powinnaś korzystać. A potem wiej od tego zaburzeńca gdzie pieprz rośnie.

Powodzenia.

szeptem napisał/a:

Popieram koleżanki powyżej - wiej dziewczyno jak najszybciej od tego dziecinnego kolesia, bo mężczyzną go na pewno nazwać nie można. Mężczyzna bierze odpowiedzialność za swoją rodzinę i się o nią aktywnie troszczy na co dzień, a nie czasem z łaski "pomaga" przy własnym dziecku! Typowy synalek mamusi, narcyz najpewniej (on wie najlepiej i jest w ogóle super, zgadza się?), a Ty to ta najgorsza i zapewne "zmarnowałaś mu życie" (ja od podobnego typka tak usłyszałam na odchodnym). I Ty go jeszcze prawie że utrzymujesz i obsługujesz... no, marzenie każdej z nas po prostu.
Autorko brzmisz na rozsądną kobietę, działaj, nic mu nie tłumacz bo to do niego nie trafi kompletnie, a tylko odkręci kota ogonem i znów Ty będziesz tą złą. Ja bym wyprowadziła się bez zapowiedzi, przygotowała wszystko stopniowo, w ukryciu - bo jak mu powiesz to może być różnie, łącznie z atakiem wściekłości i agresją.  Zabezpiecz dokumenty, pieniądze i to co potrzebne i zniknij. Potem oczywiście powiedz co i jak, bo na pewno Ci nie odpuści choć tak naprawdę poczuje wielką ulgę, że znów jest wolny i może sobie grać do woli. Ale zobaczysz, jaką ogromną ulgę poczujesz Ty - głaz spadnie Ci z serca. Zrób to dla siebie i synka. Powodzenia.

Bardzo chciałabym już poczuć tą ulgę. Dziękuję.

ona.zagubiona.12345 napisał/a:

Jestem w związku od blisko 6 lat, jesteśmy zaręczeni od 2,5 roku, od ponad roku mieszkamy razem w zakupionym wspólnie mieszkaniu, mamy 5.-cio miesięczne dziecko. Od jakiegoś czasu nie układa się między nami. Tak właściwie, to chyba powinnam napisać, że nie układa nam się od dłuższego czasu, ale przez bardzo długi czas próbowałam nas ratować. Niestety, na dzień dzisiejszy jestem w 99% pewna tego, że chcę odejść.

Bardzo chcę od niego odejść, już od jakiegoś czasu. Chciałam to zrobić już w ciąży, ale bałam się, że będzie wiązało się to z silnymi nerwami, którymi zaszkodzę dziecku. Z tego powodu wstrzymałam się. Chociaż bardzo żałuję, że nie zrobiłam tego na początku ciąży. Gdzieś tam z tyłu głowy miałam też taką myśl, że może ojcostwo go odmieni.

On się nie zmienił z dnia na dzień, albo odkąd mieszkacie razem. On taki zawsze był.
Nie układało się, to postanowiłaś zrobić dziecko, bo to miało go zmienić.
Dziecko jest, on tego dziecka nie chciał i dlatego się dzieckiem nie interesuje.
Nie stworzył żadnej relacji z dzieckiem i do tego nie dąży.

Teraz widzisz, że swoją decyzją o dziecku zmarnowałaś swoje życie i życie dziecka.

Wyprowadź się, złóż wniosek o alimenty na dziecko i tyle.

blueangel napisał/a:

Zawsze tak sie dziwuje, dlaczego opieke nad dzieckiem dostaja matki. Przeciez to takie niesprawiedliwe. Jak tak mozna?

W sądach rodzinnych są prawie same kobiety.
A kobieta jako sędzina jest jak świnka morska.

beckett napisał/a:

Niska samoocena, ogromny lęk przed porzuceniem i podświadomy wybór partnera niedostępnego emocjonalnie - to najgorsza możliwa mieszanką, prowadząca do autodestrukcji.

Próbujesz leczyć lęk alkoholem, ale to depresant. Wiadomix.

Potrzebne Ci: zerwanie kontaktu (może być ciezko), terapia antydepresantami i zmiana wewnętrznych mechanizmów i przekonań w terapii. Sama raczej nie dasz rady.

Na wszystko polecacie anyydepresanty.  To nie sa cukierki,a powazne leki, czesto z powaznymi skutkami ubocznymi.  Tabletka nie zalatwi problemu, co najwyzej uspokoi,  problem nie zniknie

ona.zagubiona.12345 napisał/a:

Opisałam Wam to wszystko w mega telegraficznym skrócie, ale i tak wyszedł dość długi post. Dziękuję za przeczytanie go do końca i proszę o spojrzenie na moją sprawę obiektywnym okiem.

W telegraficznym skrócie, bez rozbijania gówna na atomy, nie licz na to, że będzie lepiej. Lepiej już było, a teraz masz przedsmak tego, co czeka was w dającej się przewidzieć przyszłości. Was w sensie Ciebie i twoje dziecko, bo o tym pajacu nawet mi się nie chce wspominać, żeby nie zrobiło Ci się przykro. Ratuj dziewczyno siebie, póki jesteś jeszcze młoda i możesz zacząć życie od nowa, bo potem będziesz tylko żałować, a straconego czasu niestety cofnąć się nie da. Jego nie zmienisz, bo tacy ludzie się nie zmieniają, a jeśli nawet, to tylko na gorsze. Nie chcesz się o tym przekonać za 10 lat wycierając w przedpokoju rzygi i szczochy cuchnącego pijusa, któremu z uśmiechem na ustach jeszcze będziesz musiała dać dupy w środku nocy, żeby się nie awanturował albo Ci nie przywalił. Oczywiście to tylko jeden z prawdopodobnych scenariuszy, bo może być też i tak, że któregoś dnia po prosu się wyprowadzi do mamusi i zostaniesz sama z dzieciakiem, opłatami, być może jakimiś długami do spłacenia i komornikiem, a z 250zł alimentów, które będzie Ci płacił, o ile będzie, no to wiesz, chyba nawet na waciki nie wystarczy. Ja mam 50 lat, nasłuchałem się w życiu podobnych historii tysiące. Każda niemal identyczna, zmieniają się tylko imiona i wiek bohaterów. Koniec końców dziewczyna zostaje sama z małym smarkiem albo z dwoma jak jest głupia i da sobie zrobić licząc na to, że drugie dziecko wszystko odmieni... gówno odmieni. I nie trzeba być Nostradamusem, żeby przewidzieć dalszy rozwój sytuacji. Chodziłaś do psychologa, to już powinnaś takie rzeczy wiedzieć. Podobnie jak to, że twój przypadek nie jest żaden specjalny ani wyjątkowy. Właściwie jest klasyczny i podręcznikowy, takie samo będzie jego zakończenie.