Cisza - Netkobiety.pl

Jak dobrze, rozumiem,  Twój facet ma problem z depresją, alkoholem, z motywacją do pracy i swoimi humorami. Odwołuje też Wasze spotkania, a Ty musiałaś pilnować, zeby nie zawalił pracy oraz go upominać, żeby brzydko do Ciebie się nie odzywał.

Jak długo jesteście razem? Pytam, bo podejrzewasz depresję od roku i próbuję wyobrazić sobie, jak było wcześniej, czy Wam dobrze się układało. Raczej nie za długo, bo nawet nie mieszkacie razem. Na Twoim miejscu bym postawiła mu ultimatum - albo pójdzie do psychologa i na terapię, a Ty będziesz go w tym dalej spierać, albo koniec z Wami.

Ponad 3 lata. Ale znam go jakieś 10.

Jak było? Spędzaliśmy czas bardzo aktywnie. Nie było dnia, żeby gdzieś nie wyjść wieczorem.
To człowiek, który kiedyś sam na rowerze jednego dnia potrafił zrobić 150km. W tym roku wyciągnięcie go na rower zajęło mi 2 miesiące.
Była mowa o zakupie wspólnego mieszkania.
Jego równia pochyła zaczęła się dobrze ponad rok temu. Po prostu było to przeplatane okresami dobrego nastroju.  To co jest teraz, to jest tragedia.
Najgorsza jest jego postawa. Że jemu się nie da pomóc. Że co mu pomoże jakas rozmowa z kolesiem za 250zl.
Jak ja go pytam czy on na prawdę chce tak żyć, to słyszę w odpowiedzi, że on nic nie chce. Tylko żeby wszyscy dali mu spokój.

Myślałam o postawieniu ultimatum. Ale w obecnej sytuacji nie wyobrażam sobie zadzwonić skoro nawet nie ma u Niego refleksji nad niedzielną rozmową.
A we mnie natomiast w tej chwili nie ma żadnej empatii w jego stronę. Może to dziecinne, ale nie wyobrażam sobie odzywać się pierwsza po takim potraktowaniu. Układam to sobie teraz w głowie i co mam powiedzieć? Że jak chce być razem to ma spełnić X warunków? Ale to ja dzwonię. Jak to piszę, to czuję się żałosna.

1.Każdy powinien mieć możliwość żyć na własnych zasadach.
Pracować kiedy chce, wychodzić na rower kiedy ma ochotę. To jego podstawowe prawo.

2. Nie pomaga się ludziom, którzy nie proszą o pomoc.Taka pomoc to nie pomoc, tylko narzucanie swojej woli.
On powinien mieć czas na przemyślenie swojego położenia i zdecydowanie, jak chce rozwiązać swoje problemy, o ile to dla niego są problemy. Bo może być tak, że jemu jest dobrze jak jest, a Ty go zmuszasz do robienia rzeczy na które nie ma ochoty i chcesz mu układać życie według swoich reguł. W takiej sytuacji trudno się dziwić, ze Twoje zachowanie go złości i reaguje agresywnie. Nie wkraczaj na jego terytorium, nie przekraczaj jego granic, nawet jeśli "chcesz dobrze".

Doskonale rozumiem, że chcesz mu pomóc, uczynić jego życie pełnym pasji i przepełnionym radością.
Tylko jak chcesz to zrobić? Wysyłając go na rower? To wcale nie jest z mojej strony złośliwość czy sarkazm - po prostu nie da się tego zrobić za niego.

Określa swoje życie mianem c*ujowego, no wiesz, gdybyś zapytała każdego z facetów jakie ma życie, to jaki procent z nich określi swoje życie w ten sposób? Jak myślisz? Ja obstawiam 70-90%. I co my  z tym zrobimy?

Nie przeżyjesz za niego życia. Spalisz się w tym pomaganiu, stracisz nerwy, a on dalej będzie  ze swojego życia niezadowolony.

Ludziom wmówili, że każdy ma odnieść sukces, być liderem, ma osiągać wielkie cele. A przeciętne życie jest właśnie przeciętne. Trzeba zmagać się z przeciętnością albo wykazać niesamowita pracowitością i pomysłowością żeby tym liderem być. Nie każdy ma na to ochotę albo możliwości i przychodzi rozczarowanie. Tak tez bywa.

Wkurzył się, bo to, co dla niego było problemem dla Ciebie było zabawne. On był poirytowany, że musi coś robić, a Ty się śmiejesz, że nie musiał. Bo Ty wiesz lepiej i dla Ciebie to nie problem. Bo Ty jesteś mądrzejsza i go nauczysz, nawet jak on  żadnej nauki nie chce, nie prosi o nią.

Jeśli on nie chce zmieniać sytuacji to Ty też jej nie zmienisz. I na pewno nie zmienisz jej naciskami.
To nie jest tak, że wszyscy będą zwycięzcami. I na pewno nie w każdej życiowej dziedzinie. Trzeba umieć się z tym godzić.

Annpc wiem, że masz jak najlepsze chęci i uważasz, że w ten sposób wyświadczysz mu przysługę.
A co, jeśli on tej pomocy nie chce?

Czuję się dokładnie tak jak opisałaś. Czuję, że sama popadam w doła. Płaczę kilka razy w tygodniu. Nie mam siły pracować. Chęci też nie. Mam dość sinusoidy z Nim. Jak jest dobrze, to fajnie spędzamy czas, jak ma doła, to znika.
Na ten moment nawet nie wiem czy chce z Nim rozmawiać. Jak myślę, że teraz miałabym zadzwonić i powiedzieć, że musimy porozmawiać to tego nie widzę. Myślę nad mailem/listem. Pewnie coś napiszę, sama nie wiem czy wyślę.
Ostatnio było z Nim lepiej. Zawodowo się zaangażował. Widać było, że cieszy go, że idzie do przodu, że dotrzymuje kroku współpracownikom.
Dla mnie najgorsze w tym wszystkim jest to, że on umie te wszystkie swoje problemy nazwać i sie ich nie wypiera. Gdy powiedziałam, że moim zdaniem jest alkoholikiem, to przyznał mi rację.
Husky, podsumowując - myślę, że wewnętrznie sama już wiem, że to koniec. Zostało mi tak na prawdę zakomunikowanie tego.

Agnes, nie było zabawne. Tylko podeszłam do tego na wesoło, a to nie oznacza, że prześmiewczo. Oznacza po prostu wesoły ton głosu. Nigdy nie wyśmiewam jego problemów ani ich nie deprecjonuje. Poza tym ta czynność, którą musial wykonać to dosłownie 10min. Na prawdę nie było tutaj nic do wybuchu oprócz jego podłego nastroju w momencie jak dzwonił.

I w punkt napisałaś o tym przeciętnym życiu. On stawia sobie wymagania wysoko. Jeżeli chodzi o jego zawód, to zarabia w górnych granicach stawki. Są miesiące, że wyciąga 20k. Trafią się też takie rzędu 5k. Rocznie wychodzi różnie - 10-20k miesięcznie w zależności od danego roku. Uważam, że to na prawdę bardzo dobre zarobki. Wcześniej zarabiał mniej, jest tu na prawdę duży skok.
Tu wchodzi rozgoryczenie, że uparł się na zakup mieszkania bez kredytu w dobrej lokalizacji, a te mieszkania odjechały. To przybrało juz formę obsesji. Dziś jego oszczędności nie starczą nawet na mieszkanie na peryferiach. Goni za jakimiś materialnymi wymaganiami, a zawala wszystko inne. Ja już nawet nie mówię, że ktoś znajomy kupił mieszkanie lub wybudował dom, bo to po prostu kończy się totalnym załamaniem u Niego.

Annpc dobrze się stało, uwierz. Tylko absolutnie nie pozwalaj temu człowiekowi na powrót i nie daj się przekonać, ubłagać itd, bo jest duża wg mnie szansa, że za chwilkę będzie Cię nagabywał o spotkanie i pogodzenie się. Nie jesteś jego matką, opiekunką ani terapeutką by znosić takie chamskie traktowanie. Nie mieliście ślubu, dzieci więc z czystym sercem możesz teraz odetchnąć i zająć się sobą. Zablokuj go gdzie się da i tyle.
Na przyszłość pamiętaj, że nie da się ułożyć komuś drugiemu życia, jeśli on sam tego nie chce i nie pracuje nad sobą. Z tym facetem byłabyś bardzo nieszczęśliwa - już byłaś. Trzeba myśleć przede wszystkim o sobie. Takie życie.

Nie wiem jak sobie poradzić z tym bólem. Czuję się fatalnie. Najbardziej boli mnie ta obojętność. Myślałam, że to co napisałam będzie jakimś punktem do rozmowy, a tu od razu wypad.
Nie mogę spać w nocy, cały czas płaczę.

Na przyszłość miej świadomość, ze jak powiesz A, to ktoś może powiedzieć Z…

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nie jesteś już w związku z człowiekiem, który cię nie kocha. Nie jesteś już w związku z alkoholikiem.

Alkoholik to nie jest materiał na partnera. Tymczasem ty żałujesz, ze nie jesteś już w nierokującym związku. Żałujesz, ze nie zdołałas reanimować trupa. To oznacza, ze masz wiele do przepracowania. Dopóki tego nie zrobisz, będziesz się pakować w kolejne związki bez przyszłości. Na twoim miejscu zapisałabym się do terapeuty albo coś w ten deseń.

Ty nie płaczesz nad rozlanym mlekiem. Ty płaczesz, bo nie będziesz już pić skisłego mleka. To nie jest normalne.