czy moja książka nadaje się do publikacji - Netkobiety.pl

Nie umiera się wtedy kiedy trzeba ale kiedy można to zrobić. Garcia Marquez "Sto lat samotności"
Leży, bez ruchu w tę chłodną noc dławiąc się własną rozpaczą. Chłód przenika jej twarz, gdyż okno pozostawiła uchylone, a resztę ciała szczelnie otuliła kołdrą. Nagle uświadamia sobie co ma zrobić i zrywa się. Nie chce wracać myślami do tamtych wydarzeń, ale paskudne wspomnienia wciąż do niej powracają. Kolebią się w jej głowie jak piłeczka tenisowa odbijająca się po stole, jak kulki kołyski Newtona. Koncentruje więc swoją uwagę na przygotowaniach do zakończenia tej marnej egzystencji. Żyletki, całe opakowanie, ostre nówki w szafce tuż przy łóżku, a także tabletki. Wszyscy śpią, środek nocy, cisza. Gdyby jednak, ktoś się zbudził i wtargnął do jej sali pomyśli że śpi. Nie interesowało ją, jak zareagują obcy na wieść o jej śmierci, a najbliżsi zrozumieją. Nikt nie ma prawa jej oceniać, tak jak i decydować o jej ciele. To ona cierpi, to ona nie ma już sił na dalszą wegetację. Bo czymże innym byłoby jej życie, jak nie nieustannym zmaganiem się z przeszłością. Od dawna wszyscy wciąż powtarzali, jaka jest silna. Miała ochotę wyrzucić z pokoju każdego, kto naruszał jej przestrzeń, jej oazę spokoju i wykrzyczeć żeby zamknęli swe parszywe usta. Zaglądali do niej, ciesząc się w duchu na widok tak okrutnie zranionej, tak przeraźliwie nieszczęśliwej osoby. Przyjmowali wtedy ten swój zgnębiony wyraz twarzy, pełen fałszywego współczucia i rzekomej troski. Inni gotowi byli pomyśleć, że sama jest sobie winna. Winna! Ale czy można było im się dziwić, skoro ona sama też miała tego typu obiekcje. Bo gdyby mu znów nie zaufała, gdyby się tak głupio nie zakochała, i nie wymknęła się na tę imprezę taka wtedy odważna i radosna. Gdyby nie jej chęć zabawy, wrażeń i nowych doświadczeń. Nie o takie doświadczenia i nie o taką zabawę jej chodziło i nic już tego nie zmieni. Stało się i albo da radę z tym żyć, albo nie. Dla niej budzenie się każdego kolejnego poranka stanowiło psychiczną udrękę. Cierpienie i niezacierająca się pamięć o tamtym wydarzeniu, nie malały mimo upływu czasu. Może więc umierać w spokoju. Odkąd pojawiły się pierwsze myśli samobójcze bała się tylko jednej rzeczy, że jej się nie uda, że przeżyje. Tak było w książce Paula Coello "Weronika postanawia umrzeć", ją odratowali. Tylko, że po tej próbie i po usłyszeniu diagnozy, nastąpiła rzecz niespodziewana. Pokochała życie, zapragnęła go i nie chciała już umierać. Walczyła o każdy dzień i cieszyła się z każdego darowanego poranka. Chciała przeżyć te ostatnie dni najlepiej jak potrafi. Endzi jednak wiedziała, że w jej przypadku scenariusz się nie powtórzy. Jej nie uratują, a nawet gdyby tak się stało, nie będzie im za to wdzięczna. Strach że przeżyje, bo zrobi to zbyt delikatnie, niezbyt głęboko by szybko się wykrwawić, lub że jej instynkt samozachowawczy popsuje plany powodował, że realizacja przeciągała się w czasie. Najpierw weźmie tabletki nasenne i uspokajające przepisane przez lekarza, po tych dramatycznych wydarzeniach. Nie brała ich a zbierała, licząc na rychły kres cierpień. Przez ostatni  miesiąc zgromadziła ponad sto tabletek. Roztarła je na miałki proszek i przesypała do woreczka z taśmą zamykającą, by nie było po nich śladu. By móc je wszystkie szybko wypić rozcieńczone w kubku z wodą. Potem zrobi w krótkim czasie cięcia, długie i głębokie, wzdłuż żyły, bo na poprawki nie będzie miała dość siły, i zaśnie ogłupiona upływem krwi i lekami. Zdecydowała się na taki koniec, po odrzuceniu innych opcji. Najłatwiej i najszybciej byłoby się zastrzelić, ale skąd wziąć spluwę. Odpadła też opcja powieszenia się jako że, miałaby w pamięci tamto przyduszanie, zanim wydałaby ostatnie tchnienie. Mogłaby jeszcze zostać na torach i czekać na przejeżdżający pociąg, ale nie chciała by ktokolwiek przeżywał tę jej śmierć, a tak byłoby zapewne z maszynistą, który by ją przejechał, nie mówiąc już o pasażerach którzy mogliby odnieść rany w wyniku tego zdarzenia. A ona nie chciała krzywdzić nikogo. Zresztą ten incydent miała już za sobą. Pozostało jej więc to. Nikt nic nie znajdzie, nie będzie śladu. Po północy tego dokona, gdy wszyscy śpią, a nad ranem będzie już po wszystkim. Będzie wolna od cierpienia i męki udowadniania wszystkim, że jakoś sobie radzi. Nie radzi sobie, nie jest okej i nigdy nie będzie. Znikam stąd pierdolony świecie krzyczała w myślach. Śmierci moja miła nadchodzę.